Ανάρτηση 137/2012*!! [επίκαιρη, πολιτικο-οικονομική, ολίγο δικαστική, αλλά και προβληματιζόμενη τζιαι θυμωμένη] - Σκέψεις προβληματικές και θυμοθκιάρικες πάνω σε θέματα από την τρέχουσα επικαιρότητα...

{* - Επεξηγηματική Σημείωση (Κυριακή 21/10/2012 - πρωί):

Αυτή η ανάρτηση ετοιμάστηκε χτες Σάββατο 20 του μηνός}…

*************************

Εισαγωγικά:

Τα θέματα από την επικαιρότητα που με προβληματίζουν [άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο] είναι πάμπολλα! Τούτα έχουν κυρίως σχέση με τα οικονομικά [την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της] και τα πολιτικά [κυρίως τα προεκλογικά]… Λέτε να ‘μαι κι ΕΓΩ προβληματικός όπως κι η εν Ελλάδι διαμένουσα κύπρια bloggerού, Μερόπη [τ’ όνομα της]… Εσχάτως μάλιστα πολλά απ’ αυτά όχι απλώς με θυμώνουν αλλά με εξοργίζουν και με φκάλλουν έξω που τα ρούχαˑ μεταφορικά αυτό, αν και πλέον το τιτσίρωμα, [δηλ. το δημόσιο ξεγύμνωμα] έχει υιοθετεί σε κάποιες περιπτώσεις και ως μορφή πολίτικης ή/και κοινωνικής διαμαρτυρία, ας πούμεν για θέματα περιβάλλοντος…  

************************

Για τη “θεσμική” Αριστερά

Εκείνο όμως που με εξοργίζει τα μέγιστα είναι η αδυναμία του κόσμου του εργαζόμενου [των χαμηλά αμειβομένων και των μεροκαματιάρηδων] να σκεφτεί και να λειτουργήσει [στη βάση της κοινωνικοοικονομικής του θέσης] ΤΑΞΙΚΑ! Να αντιληφτεί ότι ο καφκάς [που γίνεται σήμερα σε πολιτικό επίπεδο] εν για το πάπλωμα κι έχει ταξικό περιεχόμενο! Τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου [κύρια τον ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ] τους ενδιαφέρει πως θα σωθούν οι Τράπεζες και κατ’ επέκταση και το καπιταλιστικό μας σύστημα και πως θα εκμεταλλευτούν για ίδιο όφελος τα τεράστια κοιτάσματα γκαζιού που έχου εντοπιστεί στην ΑΟΖ Κύπρου. Και σ’ αυτά στοχεύουν τα κόμματα της Δεξιάς και γι’ αυτό συνασπίζονται σε (λυκο)συμμαχίες παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Έβαλε σίγουρα μπόλικο νερό στο κρασί τους ο Αναστασιάδης [για να επιτευχθεί το συμπεθερκόν και να γίνει αποδεκτός από την ηγεσία του ΔΗΚΟ ως κοινός υποψήφιος της συνεργασίας ΔΗΣΥ - ΔΗΚΟ], αλλά η διχοτόμηση, είτε μέσα από μια “χαλαρή ομοσπονδία”, είτε μέσα από τη διατήρηση του σημερινού status quo, το όποιο ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος το χαρακτήρισε ως “the second best solution”, εξυπηρετεί και τους μεν και τους δε …   

Υπάρχει όμως και κάτι που με στεναχωρεί και με λυπεί αφάνταστα. Τούτο είναι η αδυναμία της αποκαλούμενης [από κάποια συντρόφια] “θεσμικής” Αριστεράς [δηλ. του ΑΚΕΛ και των πέριξ αυτού μαζικών οργανώσεων] να επεξεργαστεί έγκαιρα και να προβλέψει τα αδιέξοδα και τες συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης [τι Αριστερό αντικαπιταλιστικό κόμμα είμαστε;] και να κατεβάσει κάτω στον κόσμο προτάσεις [με αριστερό κοινωνικό περιεχόμενο] για λύσεις εφικτές και πρακτικά εφαρμόσιμες. Πέραν αυτής της αδυναμίας [σε θεωρητικό επίπεδο -  πολιτικό και ιδεολογικό], παρατηρώ και αδυναμίες, ή/και ατολμία κι  απροθυμία [ένεκα ίσως «μιας άβολης πραγματικότητας – ότι δηλαδή η εν εξελίξει καπιταλιστική κρίση καθιστά πλέον εντελώς οργανική την σύνδεση αστικού κράτους και χρηματιστικού κεφαλαίου εξανεμίζοντας ακόμα και την συμβολική αυτονομία της όποιας κυβέρνησης από το κατεστημένο των τραπεζών»] και στο επίπεδο οργάνωσης κι ανάληψης ηγετικού ρόλου για μαζική κινητοποίηση του κόσμου [των εργαζομένων] για να διαμαρτυρηθεί, να αντισταθεί, να υπερασπιστεί κεκτημένα, να διεκδικήσει…  

Αλίμονο όμως [αγαπητή DIS]  αν μέσα από διαπιστώσεις [βάσιμες ή αβάσιμες δεν έχει σημασία] για «το τέλος της ηγεμονίας της κυπριακής αριστεράς», «παραδεχτούμε την ήττα»...

******************

Και για τους “πατριώτες” [μας]…    

Σήμερα λοιπόν, σε καιρούς χαλεπούς, που οι σούπερ ντόπιοι ελληναράδες [που διαχειμάζουν σ’ αυτόν του τόπο ευρισκόμενοι μονίμως σε χειμερία νάρκη] δεν δέχονται ούτε ν’ ακούσουν για πιθανές υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και συμβιβασμούς που ίσως οδηγούσαν σε λύση του κυπριακού κι έχουν δαιμονοποιήσει τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, είναι έτοιμοι να παραχωρήσουν «γη και ύδωρ» στους Τροϊκανούς και να υποθηκεύσουν την κρατική μας οντότητα κι ανεξαρτησία στην “Αγία” Ευρωπαϊκή Οικογένεια μας. Μια ελεγχόμενη από τρίτους “εθνική” ανεξαρτησία [λέγεται ότι τον τελικό λόγο τους προϋπολογισμούς του Κράτους θα τον έχει η Τρόικα] δεν αποτελεί και κατάλυση βασικών αρχών της δημοκρατίας και της ελεύθερης μας βούλησης. Φαίνεται πως είναι καιρός πλέον εδώ στους μαχαλλά(δ)ες της Νότιας Ευρώπης, να ξεκινήσουμε να θέτουμε και να μιλάμε ξανά για το δικαίωμα της “αυτοδιάθεσης” των νοτίων ευρωπαϊκών λαών, όμως για την ώρα στεκόμαστε και παρακολουθούμε απλώς μεμψιμοιρώντας!   

*******************

Τζιαι μια κουβέντα μια το δικαστικό μας σύστημα

Το δικαστικό [ΜΑΣ] σύστημα λόγου χάριν [γρανάζι κι αυτού του αστικού κρατικού μηχανισμού – τι λες κι ΕΣΥ “κουμπάρε” Strovoliotis], βρίσκεται σε πλήρη διάταξη θέτοντας εαυτόν στην υπηρεσία των σύγχρονων τοκογλύφων, των Τραπεζών.  

Χρησιμοποιεί νόμους και κανονισμούς που θεσπιστήκαν σε εποχές οικονομικής ειρήνης και ευμάρειας [και με την ανοχή ή/και ακόμα την έγκριση της Αριστεράς] για να στραγγίξει κάθε εργαζόμενο που οφείλει/χρωστά στις Τράπεζες. Αρπάζουν [τα Δικαστήρια] κάθε καταχρεωμένο και καταχρεοκοπημένο πολίτη τον αντινάσσουν και το ποσφίγγουν κι ότι είχε μείνει πάνω του [αν είχε μείνει κάτι] και πέσει κάτω πλέον, το μαζεύουν για να το δώσουν στις Τράπεζες. [Κι όταν λέω Τράπεζες περιλαμβάνω και τα Συνεργατικά Ιδρύματα, γιατί αν νομίζετε ότι τούτα λειτουργούν διαφορετικά, πλανάστε πλάνη οικτρά και μεγίστη! Κι αυτά τράπεζες είναι!]…

Ε ρε τι έχουμε να ζήσουμε και να τραβήξουμε ακόμα!  

Όπως γράφει και ο Νίκος Τόκας σήμερα στον “Φιλελεύθερο”, στην καθημερινή του στήλη “Αντιρρήσεις”, στη σελ. 2, στην κατακλείδα κειμένου του με τίτλο “Ανοίξτε τις Φυλακές, να βγουν οι μικροαπατεώνες!”:

«Πού βρίσκεται η Δικαιοσύνη για να αποκαταστήσει το αίσθημα δικαίου που αγνοείται, και να... διασκεδάσει τις ανησυχίες του απλού πολίτη που δεν φαίνεται να ικανοποιείται, αντίθετα εξοργίζεται, με τις επιλεκτικές και προκλητικές ευαισθησίες της; Πού βρίσκεται ο πολιτικός πολιτισμός, την... ύπαρξη του οποίου επικαλούνται κομματάνθρωποι μόνο όταν τους βολεύει ή τους συμφέρει; Και γιατί η πολιτική τάξη δεν εξεγείρεται με τα κακώς έχοντα, αλλά μέρος της καλύπτει τους

ηθικούς κι άλλους αυτουργούς και δράστες; Και εφόσον μεγάλοι απατεώνες και κλέφτες κινούνται ελεύθεροι, γιατί δεν ανοίγουν οι φυλακές, να βγουν έξω οι μικρο-μικροί λωποδύτες;»

Αγαπητέ κε Τόκα, σ’  ένα ταξικό κράτος και η Δικαιοσύνη λειτουργεί και εφαρμόζεται με ταξικά κριτήρια!

******************

Καταληκτικά και επιλογικά

Για τα πιο πάνω τα ζητήματα όμως, [τα δικαστικά και τα τραπεζιτικά, αλλά και τον ιστορικό κι αναμενόμενο υπό τας περιστάσεις  ρόλο της Αριστεράς – τζιαι η κοινωνική συναίνεση [αγαπητέ Aceras] εν καλή τζιαι λειτουργική για το εσωτερικό μέτωπο, όταν όμως παρεμβάλλονται και ξένα συμφέροντα τότε δύσκολο να συνεχιστεί μια τέτοια πολιτική από μέρους της Αριστεράς!] θα καταπιαστώ πιο αναλυτικά σε νέα μου ανάρτηση…

Επίσης σκέψεις δικές μου θυμοθκιάρικες, αιρετικές και “αντιδραστικές”, έμπλεες ερωτηματικών και προβληματισμού, πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και περιστατικά από την επικαιρότητα [κυρίως την πολιτική], που με έχουν αναταράξει, θυμώσει ή έστω προβληματίσει, θα τις εκφράσω και θα τις καταθέσω [κατά ριπάς, αλλά και σποραδικά] μάλλον στην μεθεπόμενη ίσως και σε πάρα πέρα ανάρτηση μου… 

Η επόμενη μου ανάρτηση θα είναι αμετάκλητα και χωρίς άλλες αναβολές, ειδικά αφιερωμένη σ’ ένα πραγματικά Μεγάλο Άνθρωπο, τον Αριστερό Ζωγράφο Μιχάλη Κυρλιτσιά. Θα είναι μια ανάρτηση γεμάτη εικόνες και χρώματα της Αριστεράς! Την Τρίτη 23 του μηνός [πέρσι ήταν Κυριακή] κλείνει ένας χρόνος από τον πρόωρο θάνατο του [από καρκίνο]…

Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που ΤΟΝ σκεπάζει!

Anef_Oriwn

[εν βρασμώ ψυχής]

Σάββατο 20/10/2012