Αντί εισαγωγής:
«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που τρέφονται από τη νοσταλγία κι αυτοί που την αρνούνται.»
***********************
Περί επετείων
Η Μέρα της Κυπριακής Δημοκρατίας η αυριανή, 1η Οκτωβρίου! Αργία, γιορτή και σχόλη! Κι έτσι που μας έτυχε και Δευτέρα φέτος, οι έχοντες και την οικονομική δυνατότητα, μπορούν να αξιοποιήσουν το τριήμερο για κάποιο ταξιδάκι [εκτός] ή καμιά εκδρομούλα [εντός]… Τι λέτε να πάμε για “προσκύνημα”(!) στον Άγιο Κυπριανό στο Μένοικο [που γιορτάζει στες δκυο τ’ Οκτώβρη] και να φάμε και οφτόν [δημμένον];
{Σε καμιά Γιορτή του Ππαλουζε, όπως ας πούμεν, στη Βάσα, στη Λόφου, στη Σαλαμιού [Gregoris σσιερετούμεν], ή στο Άρσος, επήετε μέσ’ τον Σεπτέμβρη; Πάντως μην χάσετε μέσα στον Οκτώβρη τις Πολιτιστικές Διαδρομές στις Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Σημ. 11/1/2012: Το πιο πάνω link δεν ανοίγει πια - φαίνεται πέρασε σε αδράνεια. Όμως για το ίδιο θέμα μπορεί να πάρετε μιαν ιδέα πατώντας εδώ κι εκεί}…
Δεν ξέρω αν την Πρώτη τ’ Οκτώβρη μπορούμε να την πούμεν και Επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, [ήμασταν καμιά φορά πραγματικά ανεξάρτητοι;], όμως ως τέτοια είχε καθιερωθεί αρχικά η 16η Αύγουστου, αλλά μετά άλλαξε. Προφανώς γιατί μεσο-αυγουστιάτικά είναι κομμάτι δύσκολο να γίνονται παράτες, γιορτές, ομιλίες και πανηγύρια και μάλιστα με περιεχόμενο “εθνικό”. Το 15αύγουστο ευδοκιμούν μόνο τα πανηγύρια της Παναγίας!
Όμως οι επέτειοι στη ζωή μας που [πρέπει να] έχουν κάποια σημασία και που μας κάνουν να ανακαλούμε στη μνήμη μας [αν δεν έχουμε πάθει Αλτζχάιμερ] διάφορα συμβάντα, περιστατικά και γεγονότα [προσωπικά, οικογενειακά, ιστορικά, “εθνικά”] είναι πάμπολλές. Πόσες να πρωτοθυμηθούμε κ’ εμείς! Πάντως μην τολμήσετε να ξεχάσετε επέτειο της Εταίρας Ημίσεως ΣΑΣ [γενέθλια, ονομαστική γιορτή, επέτειο γάμου]. Το τι προβοσκίδες θα δείτε να κυκλοφορούν γύρω ΣΑΣ, δεν περιγράφεται! Κι όταν λέω να μη ξεχάσετε, δεν εννοώ να τη θυμηθείτε για να πείτε απλώς κάνα “Χρόνια Πολλά” και να την σκαπουλάρετε με κανένα δεμάτι φκιόρα! Το “Χρόνια Πολλά” πρέπει να συνοδεύεται με τα κατάλληλα παρελκόμενα!
Σίγουρα και σήμερα, 30η Σεπτεμβρίου, κάποιοι εξ Ημών και Υμών θα ‘χουν κάποια επέτειο, μικρή ή μεγάλη για να γιορτάσουν... Αν φυσικά δεν την ξέχασαν και τη θυμούνται και νοιώθουν ακόμα την ανάγκη ή θεωρούν ότι υπάρχουν λόγοι για να την τιμήσουν, περιτυλίγοντας την με μπόλικο συναίσθημα!
{Ενημερωτικά και παρενθετικά να αναφέρω ότι σαν σήμερα στις 30 του Σεπτέμβρη του 1966 η Μποτσουάνα απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Βρεττανούς, ενώ δυο χρόνια πριν, στις 30 Σεπτεμβρίου τού 1964 γεννήθηκε η Monica Bellucci! Ουαααουουου!}
**********************
Φιλοσοφώντας με τον Γκάνταλφ
Τέτοιου είδους φιλοσοφίες κι αλλά τινά [παρόμοιας ή παρεμφερούς φύσεως], όπως ας πούμεν, για τις «ψυχοσωματικές διαταραχές που προκαλεί ο έρωτας στους άντρες», λέγαμε νωρίτερα απόψε, με τον παρέα τον Γκάνταλφ. Βρεθήκαμε, [όπως είχαμε ξηγηθεί πριν καμιά 15ρια μέρες], σε μιαν ταβερνούλα στη Λάρνακα [«με τραπεζάκια έξω»]. Κι εκεί, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι να κόβει βόλτες στον ουρανό [κρυμμένο την πιο πολλή ώρα πίσω από τα σύννεφα – απόψε βρήκε να ‘χει συννεφιά!ˑ με τη συννεφιά χάθηκαν από τον ουρανό και δυο άστρα φωτεινά στα βορειοανατολικά που πρόσεξα ψες] και μεταξύ άρτου και οίνου [σουβλακίων κι άλλων μεζέδων «πα’ στα κάρβουνα» και ουζακίου για μένα, και μπιρίτσας για τον Γκάνταλφ] αμπελο-φιλοσοφήσαμε ... Ο Γκάνταλφ λέει, ας πούμεν, πως «αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει [πρώτα] ν’ αμαρτήσεις», [που πάει γάντι, τουλάχιστον για την πάρτη του!], καλαμπουρίσαμε [θυμήθηκα και είπα και μερικά ανέκδοτα] και φυσικά δεν παραλείψαμε να ψιλο-πολιτικολογήσουμε κιόλας [κυρίως για την υποψηφιότητα Μαλά, τον γάμο ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ και τα προικοσύμφωνα τους, για τον (ας πούμεν) Αρχιεπίσκοπο, αλλά και για την Τρόικα και τα μνημόνια της. Επ’ αυτού ομοφωνήσαμε ότι «έρχονται μέρες δύσκολες», αλλά και «βροχή και μπόρα»]! Παράλληλα, σημειώσαμε ότι δεν ΜΑΣ είναι δα και εύκολο [παρά την κρίση] να βάλουμε κάτω και να παραμερίσουμε μικροαστικές συνήθειες, [ας πούμεν έρωτες, εξόδους και διακοπές!]…
Όντως κουνουshτίσαμε [μιλήσαμε] αρκετά. Τα ‘παμε και εις βάθος και εις πλάτος, πιο πολύ όμως μιλούσε ο Γκάνταλφ [κάποιες στιγμές μάλιστα μονολογούσε – μ’ επαιζε μονότερμα!]... Κι όχι φυσικά για τις αμπέλους, ή περί ανέμων και υδάτων, αλλά κυρίως περί έρωτος κι άλλων δαιμονίων. Ήταν καταφανώς φορτισμένος [προφανώς όχι για την επικείμενη 1η του Οκτώβρη], αλλά για κάτι άλλο. Πήγα να τον ψαρέψω [δεν μου το βγάζετε από τον νουν ότι, “Γυναίκα είναι η αιτία”, για τη ρομαντική αλλά και κάπως θλιμμένη και μελαγχολική του διάθεση – υποθέτω πως κάποιος πρόσφατος έρωτας ΤΟΥ θα κατέληξε στο ερωταφείο!], αλλά σφίγγα ο παρέας! Όμως ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ‘ρθει από μόνος του [όταν θα νοιώθει έτοιμος] να μου πει τι τον απασχολεί, ή τι περιπέτεια [ερωτο-συναισθηματική] έζησε πάλι. Είναι και ερωτιάρης ο μπαγάσας! Να φανταστείτε ότι μέχρι και “ερωτικός μετανάστης” έγινε κάποτε! [Αυτόν τον όρο θα ΣΑΣ τον αναλύσω κάποιαν άλλη φορά]...
Πάντως, σχεδόν αμέσως μετά που καθίσαμε στο ταβερνάκι, ξεκίνησε να υμνεί το φεγγάρι μέσα από τους στίχους τού “Sister Moon”, ενός τραγουδιού του Sting:
«Sister moon will be my guide
In your blue blue shadows I would hide
All good people asleep tonight
I’m all by myself in your silver light
I would gaze at your face the whole night through
I’d go out of my mind, but for you»
{Και σε μετάφραση:
Αδελφή μου σελήνη, εσύ θα είσαι οδηγός μου
στις γαλάζιες σκιές σου να κρυφτώ
όλοι οι καλοί άνθρωποι θα κοιμηθούν απόψε
κι εγώ μονάχος κάτω απ’ το φως σου το ασημένιο
όλο το βράδυ να κοιτώ το πρόσωπο σου
θα τρελαθώ για σένα»}.
Στο τέλος της βραδιάς [ΜΆΣ] τραγούδησε κιόλας! Τούτη τη φορά, προφανώς επηρεασμένος κι από την πανσέληνο, ΜΑΣ είπε το “Θα πιω απόψε το φεγγάρι”, του Γιάννη Πουλόπουλου, ενός άλλου αγαπημένου του τραγουδιστή...
Τέλος πάντων... Ίδωμεν, τι μέλλει γενέσθαι μαζί του.......
Keep tuned…
*************************
Μεταγραφήματα [για όσους δεν έχουν βαρεθεί]:
1. Περί βιβλίων
Ξέχασα να ΣΑΣ πω ότι ο Γκάνταλφ κουβάλησε μαζί του κι ένα βιβλίο. Ένα λογοτέχνημα με τίτλο “Επόπτης” [εκδόσεις “Λιβάνης”, 2012], του τροβαδούρου της “Πηνελόπης”, Μιλτιάδη Πασχαλίδη.
Το ‘φερε για να μου το δείξει και να μου συστήσει να το διαβάσω γιατί αποτελεί [όπως είπε], εγχειρίδιο περιγραφής, ανάλυσης και κατανόησης [από εμάς τους άντρες] των «βλαβερών συνεπειών του Έρωτα», [εξ ου και το «Η Γυναίκα είναι σκληρός Άνθρωπος», που (ΜΟΥ) πέταξε τις προάλλες, την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε], και πως κάποιοι έρωτες [και κατ’ επέκταση και γυναίκες] σημαδεύουν τη ζωή μας, αλλά και πως ΜΑΣ ταλαιπωρεί η συνείδηση μας [ο “Επόπτης” στο βιβλίο του Πασχαλίδη] για τις αποτυχίες, τις παραλείψεις και τα λάθη μας! Προφανώς δακτυλόδειχνε ΕΜΑΣ τους ΔΥΟ, ένεκα του Έρωτα [ή/και της λατρείας] που επιδεικνύουμε προς το Γυναίκειο Φύλο(!) [για να συμπληρώσει, για τον εαυτό ΤΟΥ, «εγώ όμως είμαι εθισμένος [στον έρωτα] και δεν ξεκόβω»]...
Άφησε το βιβλίο σε μια άδεια καρέκλα εκεί παρά το τραπέζι που καθόμασταν, για να το δω μετά. Τού ‘χα πει πως δεν έχω χρόνο να το διαβάσω τώρα, καθώς αυτήν την εποχή μ’ έχει καθηλώσει το “Κατεδαφιζόμεθα” της Διδώς Σωτηρίου και ότι, μόλις το τελειώσω [λίαν συντόμως υπολογίζω] θα ξεκινήσω να διαβάζω την “Εντολή” της ιδίας.
«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που τρέφονται από τη νοσταλγία κι αυτοί που την αρνούνται.»
***********************
Περί επετείων
Η Μέρα της Κυπριακής Δημοκρατίας η αυριανή, 1η Οκτωβρίου! Αργία, γιορτή και σχόλη! Κι έτσι που μας έτυχε και Δευτέρα φέτος, οι έχοντες και την οικονομική δυνατότητα, μπορούν να αξιοποιήσουν το τριήμερο για κάποιο ταξιδάκι [εκτός] ή καμιά εκδρομούλα [εντός]… Τι λέτε να πάμε για “προσκύνημα”(!) στον Άγιο Κυπριανό στο Μένοικο [που γιορτάζει στες δκυο τ’ Οκτώβρη] και να φάμε και οφτόν [δημμένον];
{Σε καμιά Γιορτή του Ππαλουζε, όπως ας πούμεν, στη Βάσα, στη Λόφου, στη Σαλαμιού [Gregoris σσιερετούμεν], ή στο Άρσος, επήετε μέσ’ τον Σεπτέμβρη; Πάντως μην χάσετε μέσα στον Οκτώβρη τις Πολιτιστικές Διαδρομές στις Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Σημ. 11/1/2012: Το πιο πάνω link δεν ανοίγει πια - φαίνεται πέρασε σε αδράνεια. Όμως για το ίδιο θέμα μπορεί να πάρετε μιαν ιδέα πατώντας εδώ κι εκεί}…
Δεν ξέρω αν την Πρώτη τ’ Οκτώβρη μπορούμε να την πούμεν και Επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, [ήμασταν καμιά φορά πραγματικά ανεξάρτητοι;], όμως ως τέτοια είχε καθιερωθεί αρχικά η 16η Αύγουστου, αλλά μετά άλλαξε. Προφανώς γιατί μεσο-αυγουστιάτικά είναι κομμάτι δύσκολο να γίνονται παράτες, γιορτές, ομιλίες και πανηγύρια και μάλιστα με περιεχόμενο “εθνικό”. Το 15αύγουστο ευδοκιμούν μόνο τα πανηγύρια της Παναγίας!
Όμως οι επέτειοι στη ζωή μας που [πρέπει να] έχουν κάποια σημασία και που μας κάνουν να ανακαλούμε στη μνήμη μας [αν δεν έχουμε πάθει Αλτζχάιμερ] διάφορα συμβάντα, περιστατικά και γεγονότα [προσωπικά, οικογενειακά, ιστορικά, “εθνικά”] είναι πάμπολλές. Πόσες να πρωτοθυμηθούμε κ’ εμείς! Πάντως μην τολμήσετε να ξεχάσετε επέτειο της Εταίρας Ημίσεως ΣΑΣ [γενέθλια, ονομαστική γιορτή, επέτειο γάμου]. Το τι προβοσκίδες θα δείτε να κυκλοφορούν γύρω ΣΑΣ, δεν περιγράφεται! Κι όταν λέω να μη ξεχάσετε, δεν εννοώ να τη θυμηθείτε για να πείτε απλώς κάνα “Χρόνια Πολλά” και να την σκαπουλάρετε με κανένα δεμάτι φκιόρα! Το “Χρόνια Πολλά” πρέπει να συνοδεύεται με τα κατάλληλα παρελκόμενα!
Σίγουρα και σήμερα, 30η Σεπτεμβρίου, κάποιοι εξ Ημών και Υμών θα ‘χουν κάποια επέτειο, μικρή ή μεγάλη για να γιορτάσουν... Αν φυσικά δεν την ξέχασαν και τη θυμούνται και νοιώθουν ακόμα την ανάγκη ή θεωρούν ότι υπάρχουν λόγοι για να την τιμήσουν, περιτυλίγοντας την με μπόλικο συναίσθημα!
{Ενημερωτικά και παρενθετικά να αναφέρω ότι σαν σήμερα στις 30 του Σεπτέμβρη του 1966 η Μποτσουάνα απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Βρεττανούς, ενώ δυο χρόνια πριν, στις 30 Σεπτεμβρίου τού 1964 γεννήθηκε η Monica Bellucci! Ουαααουουου!}
**********************
Φιλοσοφώντας με τον Γκάνταλφ
Τέτοιου είδους φιλοσοφίες κι αλλά τινά [παρόμοιας ή παρεμφερούς φύσεως], όπως ας πούμεν, για τις «ψυχοσωματικές διαταραχές που προκαλεί ο έρωτας στους άντρες», λέγαμε νωρίτερα απόψε, με τον παρέα τον Γκάνταλφ. Βρεθήκαμε, [όπως είχαμε ξηγηθεί πριν καμιά 15ρια μέρες], σε μιαν ταβερνούλα στη Λάρνακα [«με τραπεζάκια έξω»]. Κι εκεί, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι να κόβει βόλτες στον ουρανό [κρυμμένο την πιο πολλή ώρα πίσω από τα σύννεφα – απόψε βρήκε να ‘χει συννεφιά!ˑ με τη συννεφιά χάθηκαν από τον ουρανό και δυο άστρα φωτεινά στα βορειοανατολικά που πρόσεξα ψες] και μεταξύ άρτου και οίνου [σουβλακίων κι άλλων μεζέδων «πα’ στα κάρβουνα» και ουζακίου για μένα, και μπιρίτσας για τον Γκάνταλφ] αμπελο-φιλοσοφήσαμε ... Ο Γκάνταλφ λέει, ας πούμεν, πως «αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει [πρώτα] ν’ αμαρτήσεις», [που πάει γάντι, τουλάχιστον για την πάρτη του!], καλαμπουρίσαμε [θυμήθηκα και είπα και μερικά ανέκδοτα] και φυσικά δεν παραλείψαμε να ψιλο-πολιτικολογήσουμε κιόλας [κυρίως για την υποψηφιότητα Μαλά, τον γάμο ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ και τα προικοσύμφωνα τους, για τον (ας πούμεν) Αρχιεπίσκοπο, αλλά και για την Τρόικα και τα μνημόνια της. Επ’ αυτού ομοφωνήσαμε ότι «έρχονται μέρες δύσκολες», αλλά και «βροχή και μπόρα»]! Παράλληλα, σημειώσαμε ότι δεν ΜΑΣ είναι δα και εύκολο [παρά την κρίση] να βάλουμε κάτω και να παραμερίσουμε μικροαστικές συνήθειες, [ας πούμεν έρωτες, εξόδους και διακοπές!]…
Όντως κουνουshτίσαμε [μιλήσαμε] αρκετά. Τα ‘παμε και εις βάθος και εις πλάτος, πιο πολύ όμως μιλούσε ο Γκάνταλφ [κάποιες στιγμές μάλιστα μονολογούσε – μ’ επαιζε μονότερμα!]... Κι όχι φυσικά για τις αμπέλους, ή περί ανέμων και υδάτων, αλλά κυρίως περί έρωτος κι άλλων δαιμονίων. Ήταν καταφανώς φορτισμένος [προφανώς όχι για την επικείμενη 1η του Οκτώβρη], αλλά για κάτι άλλο. Πήγα να τον ψαρέψω [δεν μου το βγάζετε από τον νουν ότι, “Γυναίκα είναι η αιτία”, για τη ρομαντική αλλά και κάπως θλιμμένη και μελαγχολική του διάθεση – υποθέτω πως κάποιος πρόσφατος έρωτας ΤΟΥ θα κατέληξε στο ερωταφείο!], αλλά σφίγγα ο παρέας! Όμως ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ‘ρθει από μόνος του [όταν θα νοιώθει έτοιμος] να μου πει τι τον απασχολεί, ή τι περιπέτεια [ερωτο-συναισθηματική] έζησε πάλι. Είναι και ερωτιάρης ο μπαγάσας! Να φανταστείτε ότι μέχρι και “ερωτικός μετανάστης” έγινε κάποτε! [Αυτόν τον όρο θα ΣΑΣ τον αναλύσω κάποιαν άλλη φορά]...
Πάντως, σχεδόν αμέσως μετά που καθίσαμε στο ταβερνάκι, ξεκίνησε να υμνεί το φεγγάρι μέσα από τους στίχους τού “Sister Moon”, ενός τραγουδιού του Sting:
«Sister moon will be my guide
In your blue blue shadows I would hide
All good people asleep tonight
I’m all by myself in your silver light
I would gaze at your face the whole night through
I’d go out of my mind, but for you»
{Και σε μετάφραση:
Αδελφή μου σελήνη, εσύ θα είσαι οδηγός μου
στις γαλάζιες σκιές σου να κρυφτώ
όλοι οι καλοί άνθρωποι θα κοιμηθούν απόψε
κι εγώ μονάχος κάτω απ’ το φως σου το ασημένιο
όλο το βράδυ να κοιτώ το πρόσωπο σου
θα τρελαθώ για σένα»}.
Στο τέλος της βραδιάς [ΜΆΣ] τραγούδησε κιόλας! Τούτη τη φορά, προφανώς επηρεασμένος κι από την πανσέληνο, ΜΑΣ είπε το “Θα πιω απόψε το φεγγάρι”, του Γιάννη Πουλόπουλου, ενός άλλου αγαπημένου του τραγουδιστή...
Τέλος πάντων... Ίδωμεν, τι μέλλει γενέσθαι μαζί του.......
Keep tuned…
*************************
Μεταγραφήματα [για όσους δεν έχουν βαρεθεί]:
1. Περί βιβλίων
Ξέχασα να ΣΑΣ πω ότι ο Γκάνταλφ κουβάλησε μαζί του κι ένα βιβλίο. Ένα λογοτέχνημα με τίτλο “Επόπτης” [εκδόσεις “Λιβάνης”, 2012], του τροβαδούρου της “Πηνελόπης”, Μιλτιάδη Πασχαλίδη.
Το ‘φερε για να μου το δείξει και να μου συστήσει να το διαβάσω γιατί αποτελεί [όπως είπε], εγχειρίδιο περιγραφής, ανάλυσης και κατανόησης [από εμάς τους άντρες] των «βλαβερών συνεπειών του Έρωτα», [εξ ου και το «Η Γυναίκα είναι σκληρός Άνθρωπος», που (ΜΟΥ) πέταξε τις προάλλες, την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε], και πως κάποιοι έρωτες [και κατ’ επέκταση και γυναίκες] σημαδεύουν τη ζωή μας, αλλά και πως ΜΑΣ ταλαιπωρεί η συνείδηση μας [ο “Επόπτης” στο βιβλίο του Πασχαλίδη] για τις αποτυχίες, τις παραλείψεις και τα λάθη μας! Προφανώς δακτυλόδειχνε ΕΜΑΣ τους ΔΥΟ, ένεκα του Έρωτα [ή/και της λατρείας] που επιδεικνύουμε προς το Γυναίκειο Φύλο(!) [για να συμπληρώσει, για τον εαυτό ΤΟΥ, «εγώ όμως είμαι εθισμένος [στον έρωτα] και δεν ξεκόβω»]...
Άφησε το βιβλίο σε μια άδεια καρέκλα εκεί παρά το τραπέζι που καθόμασταν, για να το δω μετά. Τού ‘χα πει πως δεν έχω χρόνο να το διαβάσω τώρα, καθώς αυτήν την εποχή μ’ έχει καθηλώσει το “Κατεδαφιζόμεθα” της Διδώς Σωτηρίου και ότι, μόλις το τελειώσω [λίαν συντόμως υπολογίζω] θα ξεκινήσω να διαβάζω την “Εντολή” της ιδίας.
Κάποια στιγμή λοιπόν, που σηκώθηκε για να πάει στο ΒεΣε [έτσι λαλούν οι “καλαμαρά(δ)ες” το αποχωρητήριο] για “ψιλό” του [ένεκα η μπίρα βλέπετε], το πήρα για να του ρίξω μια ματιά. Κι όπως το μετροφυλλούσα πρόσεξα ότι πέρα δώθε, μέσα στο κείμενο του βιβλίου, υπήρχαν σημειώσεις και υπογραμμίσεις [με μολύβι], προφανώς δικές του. Το μάτι μου όμως, στάθηκε στο πιο κάτω μικρό απόσπασμα που ήταν μαρκαρισμένο με ροζ highlighter:
«Μέχρι τα μέσα του Ιουνίου η Αλεξάνδρα πήγαινε τα πρωινά στη σχολή κι έπειτα περνούσε απ’ το σπίτι του Μπιλ, μια μικρή σοφίτα χωμένη στα στενά της Παλιάς Πόλης, τον ξυπνούσε, χωνόταν κάτω από το σεντόνι κι έκαναν έρωτα μέχρι εξαντλήσεως. Μετά εκείνη έμπαινε κάτω από το ντους κι ο Μπιλ έψηνε καφέ και περίμενε να τη δει να αναδύεται βρεγμένη, τυλιγμένη όπως όπως με το μπουρνούζι του, και αναρωτιόταν ποια Μοίρα καλή του ‘χε στείλει ετούτη τη δροσιά μέσα στο κατακαλόκαιρο».
«Μέχρι τα μέσα του Ιουνίου η Αλεξάνδρα πήγαινε τα πρωινά στη σχολή κι έπειτα περνούσε απ’ το σπίτι του Μπιλ, μια μικρή σοφίτα χωμένη στα στενά της Παλιάς Πόλης, τον ξυπνούσε, χωνόταν κάτω από το σεντόνι κι έκαναν έρωτα μέχρι εξαντλήσεως. Μετά εκείνη έμπαινε κάτω από το ντους κι ο Μπιλ έψηνε καφέ και περίμενε να τη δει να αναδύεται βρεγμένη, τυλιγμένη όπως όπως με το μπουρνούζι του, και αναρωτιόταν ποια Μοίρα καλή του ‘χε στείλει ετούτη τη δροσιά μέσα στο κατακαλόκαιρο».
Και δίπλα στο περιθώριο μια σημείωση [του], με μολύβι: «Αυτό θα πει να χαίρεσαι τον έρωτας!»
{Μα τι λαλείς ρε Γκάνταλφ; Γίνεται να πήγαινε η μικρά, (προφανώς κορίτσι «σαν τα κρύα τα νερά»), να τρύπωνε κάτω από τα σεντόνια τζι’ ο τύπος να ζούσε στην κοσμάρα του; Εκτός και αν ήταν κανένας υπναράς, οπόταν καθόλου παράξενο να θύμωνε κι η μικρά και να σηκωνόταν απ’ το κρεβάτι και να ‘φευγε η έρμα, “με θκυο shείλη καμένα” [τρόπος του λέγει]! Τι λέω; Μην εκπλήσσεστε, συμβαίνουν κι αυτά!}…
Κι πιο κάτω σ’ άλλη σελίδα, μαρκαρισμένο και πάλι με ροζ highlighter [κάπου υπήρχαν και κίτρινα μαρκαρίσματα] εντόπισα και το εξής:
«Απλώς συνειδητοποίησε [σημ. δικιά μου: ο ήρωας του βιβλίου, δηλ. ο τύπος στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω] ότι μαζί της μπορούσε να αφαιρέσει ένα κομμάτι από την πανοπλία του, ίσως όχι την ασπίδα ή τον μπρούτζινο θώρακα –όχι ακόμα-, αλλά έστω το σπαθί ή την φαρέτρα με τα ιοβόλα βέλη. Ένιωθε πως άρχιζε να την εμπιστεύεται. Δεν ήθελε όμως να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Ο καθένας εμφανίζει τον καλύτερο εαυτό του μέχρι να αισθανθεί σχετικά ασφαλές το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ύστερα ξεκινάει ο κανιβαλισμός.»
{Σχόλιο από μένα: ΟΥΔΕΝΑ!}…
Και λίγο πιο κάτω [αλλά τώρα σημαδκιασμένο με κίτρινο μαρκαδόρο – δεν κατάλαβα γιατί]:
«Αυτά τα κορίτσια ερωτεύεσαι. Είτε είσαι έντεκα χρονώ, είτε τριάντα ένα, είτε εξήντα ένα. Και μετά, ως είθισται, αναλογίζεσαι τα χαμένα χρόνια και τα λάθη μιας παρτίδας που απλώς δεν έπρεπε να παίξεις»,
και
{Σχόλιο από μένα: ΟΥΔΕΝΑ!}…
Και λίγο πιο κάτω [αλλά τώρα σημαδκιασμένο με κίτρινο μαρκαδόρο – δεν κατάλαβα γιατί]:
«Αυτά τα κορίτσια ερωτεύεσαι. Είτε είσαι έντεκα χρονώ, είτε τριάντα ένα, είτε εξήντα ένα. Και μετά, ως είθισται, αναλογίζεσαι τα χαμένα χρόνια και τα λάθη μιας παρτίδας που απλώς δεν έπρεπε να παίξεις»,
και
«Γιατί άραγε οι απανταχού φωτογράφοι προτιμούν το ηλιοβασίλεμα από την ανατολή; Μήπως σαν μια διαρκή και παντελώς χρυσή υπενθύμιση πως όλα είναι προορισμένα να τελειώσουν;»
[Ναι, αργά ή γρήγορα, ΟΛΑ θα τελειώσουν κάποια στιγμή]…
*****************************
2. Προσχέδιο αφηγήματος –
Μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις του
συγγραφέα [Γκάνταλφ]
Στο μεταξύ ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου εντόπισα και μια κόλλα χαρτί διπλωμένη στα τέσσερα. Ήταν μια κόλλα με γραμμές πατικωμένη με σημειώσεις με μικρά κατσουβέλικα γράμματα, τα γνωστά ιερογλυφικά του Γκάνταλφ. Γράφει σαν γιατρός, ρε gamoto! Κάποτε μάλιστα διερωτούμαι αν ο ίδιος τα καταφέρνει και διαβάζει τα ορνιθοσκαλίσματα του.
**********************
{Παρένθεση 1η:
Η αναφορά μου σε «ορνιθοσκαλίσματα» μου θύμισε ένα συμφοιτητή μου που προσπαθούσε την εποχή των σπουδών μας να γράφει κάθε τι που έλεγε ο Καθηγητής στις διαλέξεις- κάποτε το ‘κανε και μηχανικά. Όταν σε μια εξεταστική περίοδο διάβαζε από τις σημειώσεις που είχε πάρει από τις διαλέξεις, έφτασε σ’ ένα σημείο που δε μπορούσε ούτε ο ίδιος να ξεχωρίσει τι έγραφε! Μετά από κάποια προσπάθεια κατάφερε τελικά να αποκρυπτογραφήσει την πρόταση: «Εσείς οι τελευταίοι κλείστε την πόρτα»!}…
********************
[Και η συνέχεια της “λαθρανάγνωσης”]…
Πήρα λοιπόν, την κόλλα και την ξεδίπλωσα αργά και προσεχτικά [σαν να κρατούσα κάτι το πολύτιμο] ρίχνοντας κλεφτές και ένοχες ματιές στα πέριξ και κυρία προς την κατεύθυνση που έφυγε ο Γκάνταλφ. Κανένας και καμία δεν με παρακολουθούσε και ο Γκάνταλφ μόλις είχε φύγει για το ΒεΣε… Όμως ΕΓΩ ένοιωθα σαν μικρό παιδάκι [μιας άλλης εποχής] που με χίλιες δυο προφυλάξεις [μη και το τσακώσουν] πάει να σουφρώσει από την αρμαρόλλα το βάζο με το γλυκό [καρυδάκι, κυδώνι, ή κιτρόμηλο] που έφτιαξε η Μάνα, αλλά προοριζόταν μόνο για τους ξένους. Το έρμο το παιδάκι όμως, ήθελε κι αυτό να δοκιμάσει, ας είναι κι ένα κομματάκι. Κι εγώ μόνο μια ματιά, έτσι από περιέργεια, ήθελα να ρίξω στην “ιατρική συνταγή” του Γκάνταλφ, ασχέτως αν τελικά της έριξα καμιά δεκαριά και βάλε. Πολύ ενδιαφέροντα ήταν αυτά που έγραφε και προς στιγμή αφαιρέθηκα, άστε που απαιτείτο και ιδιαίτερη προσπάθεια για να μπορέσω να διαβάσω τι έγραφε,
*************************
{Παρένθεση 2η:
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, όταν πήγα να πετάξω κάτι κλαδέματα σ’ ένα σκυβαλότοπο, βρήκα εκεί πετάμενα σ’ ένα σωρό, περιοδικά (κάποια και “ερωτικού”(!) ανεβαστικού περιεχομένου – κοίτα να δεις αγαπητή αναγνώστρια, τι πάνε και πετάνε, οι ασσυχχόμαπτοι, στα σκουπίδια), σχολικά τετράδια και κάποια βιβλία… Ανάμεσα στα τετράδια ήταν και δυο με παχύ κόκκινο εξώφυλλο που όταν τους έριξα μια ματιά κατάλαβα πως ήταν κάτι σαν ημερολόγιο/σημειώσεις για την καθημερινότητα κάποιας κοπέλας, ενώ ένα άλλο με γαλάζιο ξώφυλλο ήταν παιδιού του Δημοτικού - Δ΄ Τάξης έλεγεˑ έγραφε κι ένα όνομα απ’ έξω κι έφερε τίτλο “Το Ημερολόγιο μου - Ό, τι είδα”… Τα πήρα και κάπου τα φύλαξα με σκοπό να τα μελετήσω κάποια άλλη στιγμή - ακριβώς για ποιο λόγο, δεν ξέρω}…
***********************
Κι επανέρχομαι στα ιερογλυφικά του Γκάνταλφ]…
Πάνω – πάνω ψηλά στην κόλα έγραφε [ως τίτλο]:
“Προσχέδιο αφηγήματος/μυθιστορήματος [φαίνεται δεν είχε καταλήξει ακόμα αν θα ήταν απλό αφήγημα ή μυθιστόρημα] με πολιτική και ερωτική πλοκή - Σημειώσεις, σκέψεις [προφανώς καταχώρησε εκεί ό,τι του κατέβαινε στην κούτρα με αφορμή διάφορα περιστατικά], ατάκες, ιστορικά και πολιτικά γεγονότα, εκδηλώσεις πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου”... [Και σε παρένθεση έγραφε: «Να μην ξεχάσω να τελειώσω το διάβασμα του βιβλίου της Δανέλλη και του Παπαρήγα “Ο Ταγματαρχης”»]...
[Α, ρε μπαγάσα Γκάνταλφ! Σ’ έπιασα στα πράσα. Προπονείσαι και για συγγραφέας!]…
Πιο κάτω είχε ως επεξηγηματικό υπότιτλο:
“Περιδιάβαση την πρόσφατη ιστορία της Κύπρο με άξονα τον ετεροχρονισμένο [δεν κατάλαβα τι εννοούσε μ’ αυτό] και παθιασμένο πλην προβληματικό έρωτα δύο συνειδητοποιημένων και δραστήριων Αριστερών [εκείνος φιλοΑΚΕΛικός, εκείνη ανέντακτη] – Ο έρωτας τους, οι προβληματισμοί τους για τη σχέση τους, οι διαφωνίες τους, οι αντιπαραθέσεις τους, οι ωραίες τους στιγμές, οι πολιτικές εξελίξεις και η διασύνδεση τους με γεγονότα του παρελθόντος, η συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις της Αριστεράς”…
Στο μεταξύ εγώ σαν κλέφτης κοίταζα συνεχώς πέρα δώθε, πιο πολύ μη και επέστρεψει ξαφνικά από την τουαλέτα ο Γκάνταλφ και με πιασει στα πρασα... Παράλληλα έριχνα και βιαστικές ματιές στα γραφόμενα στη κόλλα που είχα στα χέρια μου. Τούτα μου ‘χαν κινήσει, gamoto, το έντονο ενδιαφέρον, αλλά και την περιεργεια…
Κάπου λοιπόν, έπεσε το μάτι μου και στα εξής:
*****************************
2. Προσχέδιο αφηγήματος –
Μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις του
συγγραφέα [Γκάνταλφ]
Στο μεταξύ ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου εντόπισα και μια κόλλα χαρτί διπλωμένη στα τέσσερα. Ήταν μια κόλλα με γραμμές πατικωμένη με σημειώσεις με μικρά κατσουβέλικα γράμματα, τα γνωστά ιερογλυφικά του Γκάνταλφ. Γράφει σαν γιατρός, ρε gamoto! Κάποτε μάλιστα διερωτούμαι αν ο ίδιος τα καταφέρνει και διαβάζει τα ορνιθοσκαλίσματα του.
**********************
{Παρένθεση 1η:
Η αναφορά μου σε «ορνιθοσκαλίσματα» μου θύμισε ένα συμφοιτητή μου που προσπαθούσε την εποχή των σπουδών μας να γράφει κάθε τι που έλεγε ο Καθηγητής στις διαλέξεις- κάποτε το ‘κανε και μηχανικά. Όταν σε μια εξεταστική περίοδο διάβαζε από τις σημειώσεις που είχε πάρει από τις διαλέξεις, έφτασε σ’ ένα σημείο που δε μπορούσε ούτε ο ίδιος να ξεχωρίσει τι έγραφε! Μετά από κάποια προσπάθεια κατάφερε τελικά να αποκρυπτογραφήσει την πρόταση: «Εσείς οι τελευταίοι κλείστε την πόρτα»!}…
********************
[Και η συνέχεια της “λαθρανάγνωσης”]…
Πήρα λοιπόν, την κόλλα και την ξεδίπλωσα αργά και προσεχτικά [σαν να κρατούσα κάτι το πολύτιμο] ρίχνοντας κλεφτές και ένοχες ματιές στα πέριξ και κυρία προς την κατεύθυνση που έφυγε ο Γκάνταλφ. Κανένας και καμία δεν με παρακολουθούσε και ο Γκάνταλφ μόλις είχε φύγει για το ΒεΣε… Όμως ΕΓΩ ένοιωθα σαν μικρό παιδάκι [μιας άλλης εποχής] που με χίλιες δυο προφυλάξεις [μη και το τσακώσουν] πάει να σουφρώσει από την αρμαρόλλα το βάζο με το γλυκό [καρυδάκι, κυδώνι, ή κιτρόμηλο] που έφτιαξε η Μάνα, αλλά προοριζόταν μόνο για τους ξένους. Το έρμο το παιδάκι όμως, ήθελε κι αυτό να δοκιμάσει, ας είναι κι ένα κομματάκι. Κι εγώ μόνο μια ματιά, έτσι από περιέργεια, ήθελα να ρίξω στην “ιατρική συνταγή” του Γκάνταλφ, ασχέτως αν τελικά της έριξα καμιά δεκαριά και βάλε. Πολύ ενδιαφέροντα ήταν αυτά που έγραφε και προς στιγμή αφαιρέθηκα, άστε που απαιτείτο και ιδιαίτερη προσπάθεια για να μπορέσω να διαβάσω τι έγραφε,
*************************
{Παρένθεση 2η:
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, όταν πήγα να πετάξω κάτι κλαδέματα σ’ ένα σκυβαλότοπο, βρήκα εκεί πετάμενα σ’ ένα σωρό, περιοδικά (κάποια και “ερωτικού”(!) ανεβαστικού περιεχομένου – κοίτα να δεις αγαπητή αναγνώστρια, τι πάνε και πετάνε, οι ασσυχχόμαπτοι, στα σκουπίδια), σχολικά τετράδια και κάποια βιβλία… Ανάμεσα στα τετράδια ήταν και δυο με παχύ κόκκινο εξώφυλλο που όταν τους έριξα μια ματιά κατάλαβα πως ήταν κάτι σαν ημερολόγιο/σημειώσεις για την καθημερινότητα κάποιας κοπέλας, ενώ ένα άλλο με γαλάζιο ξώφυλλο ήταν παιδιού του Δημοτικού - Δ΄ Τάξης έλεγεˑ έγραφε κι ένα όνομα απ’ έξω κι έφερε τίτλο “Το Ημερολόγιο μου - Ό, τι είδα”… Τα πήρα και κάπου τα φύλαξα με σκοπό να τα μελετήσω κάποια άλλη στιγμή - ακριβώς για ποιο λόγο, δεν ξέρω}…
***********************
Κι επανέρχομαι στα ιερογλυφικά του Γκάνταλφ]…
Πάνω – πάνω ψηλά στην κόλα έγραφε [ως τίτλο]:
“Προσχέδιο αφηγήματος/μυθιστορήματος [φαίνεται δεν είχε καταλήξει ακόμα αν θα ήταν απλό αφήγημα ή μυθιστόρημα] με πολιτική και ερωτική πλοκή - Σημειώσεις, σκέψεις [προφανώς καταχώρησε εκεί ό,τι του κατέβαινε στην κούτρα με αφορμή διάφορα περιστατικά], ατάκες, ιστορικά και πολιτικά γεγονότα, εκδηλώσεις πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου”... [Και σε παρένθεση έγραφε: «Να μην ξεχάσω να τελειώσω το διάβασμα του βιβλίου της Δανέλλη και του Παπαρήγα “Ο Ταγματαρχης”»]...
[Α, ρε μπαγάσα Γκάνταλφ! Σ’ έπιασα στα πράσα. Προπονείσαι και για συγγραφέας!]…
Πιο κάτω είχε ως επεξηγηματικό υπότιτλο:
“Περιδιάβαση την πρόσφατη ιστορία της Κύπρο με άξονα τον ετεροχρονισμένο [δεν κατάλαβα τι εννοούσε μ’ αυτό] και παθιασμένο πλην προβληματικό έρωτα δύο συνειδητοποιημένων και δραστήριων Αριστερών [εκείνος φιλοΑΚΕΛικός, εκείνη ανέντακτη] – Ο έρωτας τους, οι προβληματισμοί τους για τη σχέση τους, οι διαφωνίες τους, οι αντιπαραθέσεις τους, οι ωραίες τους στιγμές, οι πολιτικές εξελίξεις και η διασύνδεση τους με γεγονότα του παρελθόντος, η συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις της Αριστεράς”…
Στο μεταξύ εγώ σαν κλέφτης κοίταζα συνεχώς πέρα δώθε, πιο πολύ μη και επέστρεψει ξαφνικά από την τουαλέτα ο Γκάνταλφ και με πιασει στα πρασα... Παράλληλα έριχνα και βιαστικές ματιές στα γραφόμενα στη κόλλα που είχα στα χέρια μου. Τούτα μου ‘χαν κινήσει, gamoto, το έντονο ενδιαφέρον, αλλά και την περιεργεια…
Κάπου λοιπόν, έπεσε το μάτι μου και στα εξής:
«Εστιατόριο/Ταβέρνα: “Η Στοά του Δημήτρη” (Παντοπωλείο Αγίου Αντωνίου) – Στέκι (για μεσημεριανό) ακαδημαϊκών, πολιτικών, δημοσιογράφων»,
Εστιατόριο “Mediterranean” (Λευκωσία) – σκέψεις για έξοδο για ψαρικά,
Ταβέρνα “Βαρωσιώτης” – Λάρνακα (ωραίο φαγητό, αλλά με τσουχτερές τιμές),
Café “Viale” – Στέκι των Σκαλιωτών,
“Καλά Καθούμενα” – χώρος σύναξης ατόμων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου,
Περιδιάβαση στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας»
************************
Κάπου αλλού όμως εντόπισα κι ένα ερωτικό [τηλεφωνικό ως συμπέρανα] διάλογο με περιγραφές τρυφερών προσωπικών στιγμών…
{Αναθεωρημένο/Διορθωμένο κείμενο - 7/10/2012:
Πήγα να τον διαβάσω, [τον διάλογο] αλλά ένιωσα ότι ήταν σαν να ιεροσυλούσα και σταμάτησα αμέσως… Σίγουρα θα υπήρχαν εκεί πολλά ενδιαφέροντα κι αποκαλυπτικά πράματα, αλλά τ’ άφησα… Δεν ήξερα κιόλας από πού άντλησε το υλικό του ο φίλος ο Γκάνταλφ. Έβαλα λοιπόν, την κόλλα με τις σημειώσεις, πίσω, μέσα στο βιβλίο και το βιβλίο στην καρέκλα που ήταν πιο πριν…}
**********************
Επίλογος: Εστιατόριο “Mediterranean” (Λευκωσία) – σκέψεις για έξοδο για ψαρικά,
Ταβέρνα “Βαρωσιώτης” – Λάρνακα (ωραίο φαγητό, αλλά με τσουχτερές τιμές),
Café “Viale” – Στέκι των Σκαλιωτών,
“Καλά Καθούμενα” – χώρος σύναξης ατόμων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου,
Περιδιάβαση στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας»
************************
Κάπου αλλού όμως εντόπισα κι ένα ερωτικό [τηλεφωνικό ως συμπέρανα] διάλογο με περιγραφές τρυφερών προσωπικών στιγμών…
{Αναθεωρημένο/Διορθωμένο κείμενο - 7/10/2012:
Πήγα να τον διαβάσω, [τον διάλογο] αλλά ένιωσα ότι ήταν σαν να ιεροσυλούσα και σταμάτησα αμέσως… Σίγουρα θα υπήρχαν εκεί πολλά ενδιαφέροντα κι αποκαλυπτικά πράματα, αλλά τ’ άφησα… Δεν ήξερα κιόλας από πού άντλησε το υλικό του ο φίλος ο Γκάνταλφ. Έβαλα λοιπόν, την κόλλα με τις σημειώσεις, πίσω, μέσα στο βιβλίο και το βιβλίο στην καρέκλα που ήταν πιο πριν…}
**********************
Όταν ο Γκάνταλφ επέστρεψε [μετά από μερικά δευτερόλεπτα - μόλις και προλαβα, δηλαδίς] από το αποχωρητήριο, εγώ προτίμησα να μην ρωτήσω τίποτα! Ίσως κάποια άλλη φορά είπα… Όμως την ώρα που φεύγαμε μου ‘δωσε το βιβλίο του Πασχαλίδη για να το διαβάσω, όταν θα έβρισκα χρόνο… [Και η κόλλα με της σημειώσεις του παρέμεινε εκεί, ανάμεσα στις σελίδες του]…
*************************
Σημαντική διευκρινιστική σημείωση:
Τα πιο πάνω ΔΕΝ είναι εξ ολόκληρου αποκυήματα της [καλπάζουσας τελευταίως] φαντασίας μου. Γι’ αυτό και τυχόν ομοιότητες και (δια)συνδέσεις των όσων γράφω με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις [που πιθανόν να γνωρίζετε ή να ΣΑΣ θυμίζουν κάτι], να ‘στε σίγουροι/σίγουρες ότι δεν [ΣΑΣ] προκύπτουν συμπτωματικά ή/και τυχαία…
Τα πιο πάνω ΔΕΝ είναι εξ ολόκληρου αποκυήματα της [καλπάζουσας τελευταίως] φαντασίας μου. Γι’ αυτό και τυχόν ομοιότητες και (δια)συνδέσεις των όσων γράφω με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις [που πιθανόν να γνωρίζετε ή να ΣΑΣ θυμίζουν κάτι], να ‘στε σίγουροι/σίγουρες ότι δεν [ΣΑΣ] προκύπτουν συμπτωματικά ή/και τυχαία…
Anef_Oriwn
[προβληματισμένος με τον Γκάνταλφ – κι όχι μόνο!]
Κυριακή 30/9/2012
Κυριακή 30/9/2012
4 σχόλια:
Σκέψεις εξ αφορμής των πιο πάνω…
“Τα όρια είναι για να σπάνε. Πότε δεν πρέπει αν λες ποτέ. Δεν ξέρεις ούτε την αντοχή σου, ούτε τα όρια σου, όπως δεν ξέρεις και τα όρια των άλλων. Δεν γνωρίζεις πότε θα σε επισκεφτεί ο έρωτας. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις ταχτοποιήσει τη ζωή σου, ξαφνικά έρχεται κάτι που την ανατρέπει, είτε με την καλή είτε με την κακή έννοια.
Οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται, ή απλά αλλάζουν; Σίγουρα οι σχέσεις εξελίσσεται και στην πορεία μπορεί να γίνουν καλύτερες. Ή μπορεί και χειρότερες. Αυτό ο χρόνος θα το δείξει. Άραγε όμως μπορείς να κρατήσεις για πάντα ζωντανή την παιδική περιέργεια που έχεις για τον άλλο;
Ίσως το κύριο είναι να είσαι συνεχώς εκεί και να μην αφήνεις την απόσταση να μεγαλώνει μεταξύ σας …
Γιατί τοτε, πώς γίνεται από την μια να του λες πως «δεν μπορώ χωρίς εσένα στη ζωή μου» και μετά από λίγο να λες «τέλος»”;
«Αλλάζουν […] οι ανθρώπινες σχέσεις», ή αλλάζουν οι άνθρωποι και η συμπεριφορά τους και κατ’ επέκταση διαφοροποιούνται και οι ανθρώπινες σχέσεις; Ή μήπως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ τους [παραμένουν συντηρητικοί, ή προοδευτικοί, ή αντισυμβατικοί - αναλόγως], αλλά απλώς όταν ερωτευόμαστε δεν βγάζουμε την αντίστοιχη πλευρά του εαυτού μας ή δεν τη βλέπουμε [αυτή την πλευρά] στον/στην σύντροφο μας;
Χμμμμμ. Ο Γκάνταλφ εξελίσσεται σε .... μούσον! :)
Για τον Πρωμιθέαν:
Ελεύθερος = έλευση των ορίων, άρα εν μιλούμεν για φθοράν αλλά ρηξικέλευθην εξέλιξην των ανθρωπίνων σχέσεων. Άρα με διαφοροποιήσεις στην προσέγγιση κατ' επέκταση στες συμπεριφορές, όϊ κατ΄ανάγκην αλλαγήν των ανθρώπων στη βάση τζιαι στο είναι τους.
Εν λογικόν - όση λογική μπορεί να εμπεριέχεται - άμαν ερωτευκούμαστεν να φκαίννει ο "καλλύττερος" μας εαυτός. Εν τζιαι μόνον το άλλον άτομο που μυθοποιείται τζιαι εξιδανικεύκεται, αλλά τζιαι εμείς για να ταιρκάζουμεν με το ..... μύθο. Επειδή οι αθρώποι, έν' νναιν έναν πράμαν ή μια συμπεριφορά ή μια πτυχή, η καθημερινότητα φέρνει στην επιφάνεια ό,τι επιμελώς εν εθωρούσαμεν κατά την εξιδανίκευσην. Τζιαι στην τελική, κατ' εμέ τζιείνον εν που έσιει σημασίαν: τα μιτσιά της καθημερινότητας - τζιείνα εν σταθερά.
Γιατί κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ανάμεσα στους άντρες ότι το λουλλουδικόν έν'νναιν αρκετόν;! Δηλαδή έσιετε την εντύπωσην ότι εν με χοχλαόροτσους που εντυπωσιαζούμαστεν; Δώστε λλίον παραπάνω κρέντιτ τζιαι στες γεναίτζιες τζιαι σε σας τους ίδιους, τζιαι γεννικά στους οικείους σας.
Κατ' άλλα όμορφε μου, τούτη η ρομαντική μελαγχολία πάει σου - τούτη η πανσέληνος ήταν μεγάλο μάθημα για τες αθρώπινες σχέσεις.
Ένα σύντομο σχόλιο για τα «μιτσιά της καθημερινότητας», που μπορεί να ομορφίσουν τη ζωή μας και εμείς δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία επικαλούμενοι χίλιες δυο δικαιολογίες [υποχρεώσεις, δουλειές, κούραση, άλλες προτεραιότητες, βαριεστιμάρα]… Ίσως κάποια μέρα μιλήσουμε αναλυτικά γι’ αυτά, όμως για μένα δεν υπάρχει το «δεν μπορώ», αλλά το «δεν θέλω»! Αυτά τα «δεν μπορώ» τις πιο πολλές φορές τ’ ακούω βερεσέ!
Δημοσίευση σχολίου