Ανάρτηση 113/2012! [μακροσκελής, πολιτική, Αριστερή, (επι)κριτική, απαντητική, “νεκατωμένη”] – Σχόλια πάνω στο κείμενο του Γρηγόρη Ιωάννου, “Το ΑΚΕΛ και το επερχόμενο μνημόνιο λιτότητας”…

Προλεγόμενα:

Το παρόν κείμενο ξεκίνησα να το γράφω πριν μερικές μέρες ως σχόλιο για το (επι)κριτικό [για το ΑΚΕΛ] άρθρο τού αγαπητού Gregori [Γρηγόρη Ιωάννου], “Το ΑΚΕΛ και το επερχόμενο μνημόνιο λιτότητας”, αλλά επειδή έβγαινε μεγάλο [ολόκληρο σεντόνι για καρκόλα τρία κάρτα], είπα να το επεξεργαστώ καλύτερα και να το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση στο Blog ΜΟΥ… Αυτό ανάφερα και σε σχόλια μου στου Gregori, όπως και στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., το δεύτερο όμως δεν δημοσιεύτηκε… [Να σημειώσω ότι το κείμενο του Γρηγόρη το είδα πρώτα στο Blog της  Ε.Ρ.Α.Σ. και μετά στα “Νεκατώματα” τού Gregori] 

Να ‘μαι λοιπόν, εδώ με το δικό μου κείμενο, in front of your eyes! 

****************************

Σκέψεις, παρατηρήσεις, σχόλια, προβληματισμοί και πολλά ερωτήματα πάνω στο κείμενο του Gregori, “Το ΑΚΕΛ και το επερχόμενο μνημόνιο λιτότητας”…

1. Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να είναι από άποψης μαρξιστικής [πολιτικής] ορολογίας οι πιο κατάλληλοι όροι που να προσδιορίζουν επακριβώς τις εκτιμήσεις τού Γρηγόρη, για τον ρόλο του ΑΚΕΛ κατά τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια που [υποτίθεται] κυβερνά. Εγώ όμως έχω την έντονη άποψη ότι μέσα από τις προσεγγίσεις τού αγαπητού Συντρόφου, αναδεικνύεται ως πρωτεύον ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλ. ο φορέας που εκφράζει πολιτικά την εργατική τάξη, τους εργαζομένους και γενικά τα λαϊκά στρώματα, δηλ. το κόμμα της Αριστεράς [και στη συγκεκριμένη περίπτωση το ΑΚΕΛ]. Έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ο φίλτατος Gregoris θεωρεί ότι σχεδόν τα πάντα, όπως ας πούμεν, το «να προχωρήσει [το ΑΚΕΛ] σε μεταρρυθμίσεις», είναι απλώς θέμα οργάνωσης, δράσης κι ανάληψης πρωτοβουλιών από το Κόμμα. Θα μπορούσε, λόγου χάριν, να γίνονταν και να ολοκληρώνονταν κινήσεις ουσίας που θα «συνεπάγονταν ρήξεις με το κεφάλαιο ή το βαθύ κράτος», όταν η υπαρκτή υλική πραγματικότητα [το αρνητικό κλίμα για μεταρρυθμίσεις που επικρατεί] σκοτώνουν ή εξουδετερώνουν τέτοιες πρωτοβουλίες;  Αφού ισχύει [όπως γράφει κι ο ίδιος ο Gregoris] ότι το ΑΚΕΛ «ανάλαβε την εκτελεστική εξουσία σε μια δύσκολη συγκυρία με την παγκόσμια οικονομική κρίση και την παρατεταμένη ύφεση από την μια και την καταστροφική έκρηξη μεγατόνων ενός σαθρού και ανεξέλεγκτου ντόπιου τραπεζικού συστήματος…» και ότι «… δέχτηκε δριμεία επικοινωνιακή επίθεση από όλα τα άλλα κόμματα και τα ΜΜΕ», θα ήταν ενδιαφέρον ν’ ακούσουμε πως [με τι ενέργειες, πράξεις και πολιτικές] ανατρέπεται αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα και μάλιστα μέσα σ’ ένα τόσο εχθρικό τοπικό και ευρω-ενωσιακό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο εξαρτήσεων, πιέσεων και δεσμεύσεων. Μήπως λέω, «η μετριοπαθής διαχειριστική στάση που επέλεξε να κρατήσει καθόλη τη διάρκεια της θητείας της…» [η κυβέρνηση Χριστόφια], είναι κύρια  αποτέλεσμα των πιο πάνω διαπιστώσεων τού φίλου αρθρογράφου κι όχι το αντίθετο; Και κατ’ επέκταση αυτή η χλιαρή στάση οδηγεί αναπόφευκτα [ίσως] και σε «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του Κόμματος. [Κι ας μην αναλωθούμε σε συζητήσεις για το “τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό”, ή αν ήταν σωστό ή λάθος η διεκδίκηση της εξουσίας το 2008. Μήπως ήταν;]…

2. Σε συνέχεια των πιο πάνω, διερωτούμαι το «… να προχωρήσει [το ΑΚΕΛ] σε μεταρρυθμίσεις», ήταν απλώς και μόνο θέμα «βούλησης» του, ή θα έπρεπε να υπάρχει και το κατάλληλο κλίμα, όπως και μια ευρύτερη κοινωνική αλλά και πολιτική συναίνεση για αποδοχή ή έστω ανοχή των μεταρρυθμίσεων; Τυχόν συγκρουσιακές καταστάσεις [με «το βαθύ κράτος» της Δεξιάς] θα βοηθούσαν πιο πολύ στην προώθηση μιας, ας πούμεν, πιο ριζοσπαστικής  Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, ή\και άλλων ριζοσπαστικών αλλαγών που θα αμφισβητούσαν το αστικοδημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα; 

3. Αν θεωρούμε ότι το ΑΚΕΛ «…αποφάσισε την αδράνεια και την κωλυσιεργία ως την καλύτερη στάση έτσι ώστε να εμποδίσει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει την λήψη μέτρων λιτότητας…», ενδιαφέρον θα ήταν ν’ ακούγαμε από τον αγαπητό Γρηγόρη και εισηγήσεις και προτάσεις για έξοδο  από την κρίση. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να παραγνωρίζουμε και να υποβαθμίζουμε τον πόλεμο από την Δεξιά Αντιπολίτευση, καθώς και την (Κεντρο)Δεξιά Αντιπολιτευόμενη Συμπολίτευση και τέλος τα προσκόμματα και εμπόδια από την “κυβερνώσα” Βουλή που λίγο πολύ συνιστούσαν απόπειρες πολιτικού πραξικοπήματος…

4. Τι κινήσεις και πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης θα μπορούσαν να προσδώσουν σ’ αυτήν «το στίγμα μιας αριστερής κυβέρνησης διαφορετικής από τις προηγούμενες» και πως θα είχαν αποτέλεσμα αυτές με μιαν “κυβερνώσα” Δεξιά Βουλή κι ένα δεξιό «βαθύ κράτος»; Γιατί άραγε δεν «προχώρησαν κάποια μέτρα για την συνεισφορά και του συσσωρευμένου πλούτου στα δημόσια ταμεία»;

5. «Το ΑΚΕΛ συνεχίζει την ίδια στάση – επί της ουσίας καθυστέρηση και επικοινωνιακά προσεχτικές ρητορικές κινήσεις προετοιμασίας της κοινής γνώμης και προσπάθειες απορρόφησης των κραδασμών», προφανώς γιατί αναμένει την έγκριση του ρωσσικού δανείου, κάτι που θα βοηθήσει στην αναβολή ή/και ακύρωση της εφαρμογής άμεσα ενός επαχθούς Μνημονίου από την Τρόικα. Και αυτό το θεωρώ σε κάποιο βαθμό πολιτικά ορθό,

-  πρώτον, γιατί σε περιόδους οικονομικής ύφεσης που ΚΑΝΕΝΑΣ που κρατά λεφτά δεν κάμνει επενδύσεις [πρέπει να κερδηθεί χρόνος, για να ξεκινήσει η τυχόν ανάκαμψη της οικονομίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο – οξά πάμε για σοσιαλιστική επανάσταση(!) τζι’ εγιώ εν το πήρα πρέφαν;], και

-  δεύτερον, αφού το ΑΚΕΛ είχε την ατυχία να αναλάβει την εξουσία [και συνεπακόλουθα τη διαχείριση του αστικού μας κράτους και της καπιταλιστικής μας οικονομίας] σε μιαν περίοδο οξείας καπιταλιστικής κρίσης, γιατί να επωμιστεί το ίδιο τις όποιες πολιτικές/εκλογικές [αρνητικές] συνέπειες; Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί στην τελική, οπισθοδρόμηση για τους εργαζομένους;  

6. Συμφωνώ ότι το ΑΚΕΛ «καλλιέργησε την κουλτούρα της κοινωνικής συναίνεσης, [και] τον πολιτικό συμβιβασμό…» [τα άλλα δεν τα κατάλαβα], αλλά τούτα δεν αποτελούν διαχρονικά γνωρίσματα του ΑΚΕΛ και μέρος της πολιτικής του ιστορίας; Γιατί τώρα πρέπει να λειτουργήσει διαφορετικά και μάλιστα σε μιαν περίοδο που έχει [δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία – εγώ λέω αδίκως] στριμωχτεί την γωνιά; Είναι πιο επαναστατικές οι συνθήκες σήμερα, τόσο εντός της Κύπρου όσο και περιφερειακά;

7. Μήπως «η θεωρητική υπανάπτυξη» [όπως την ονομάζει ο Gregoris] είναι το αποτέλεσμα [και όχι το αίτιο] της «μικροαστικοποίησης των στελεχών του και της πιο έντονης συμμετοχής του ΑΚΕΛ στο αστικό κράτος τις τελευταίες δεκαετίες», [επανερχόμαστε στο δίλημμα για “την κότα και το αυγό”] κάτι που αναπόφευκτα οδήγησε το Κόμμα σε «πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης»; Μπορούσε το ΑΚΕΛ να παραμείνει το “Κόμμα της Εργατικής Τάξης”, χωρίς να έχουμε [πλέον] ευρέως στην Κύπρο εργατική τάξη, με την μαρξιστική έννοια; Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν ήταν/είναι φυσιολογικό να μπουν στο Κόμμα και στη ηγεσία του, άτομα με μικροαστικές και κατ’ επέκταση και σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις;

8. Το γεγονός ότι «το ΑΚΕΛ […] διατηρεί την δύναμη του και την επιρροή του» και ότι «… δεν υπάρχουν άλλες ουσιαστικές ή πραγματικές αριστερές επιλογές στην Κύπρο – ούτε κομμουνιστικό κόμμα, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε πράσινο…», δεν έχει να κάμει με τα συγκεκριμένα αντικειμενικά δεδομένα της Κύπρου και την ιστορία του κυπριακού Αριστερού Κινήματος και ότι είναι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια που πρέπει να δουλέψουμε; Και δεν νομίζω ότι το ΑΚΕΛ προσπαθεί να συγκρατήσει και να «να ελέγξει την αυξανόμενη απαξίωση ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να διαχειριστεί ένα καταρρέων καπιταλισμό». Απλά η παραμονή του στην εξουσία σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους χωρίς την δυνατότητα υποβολής υπαλλακτικής Αριστερής πρότασης διακυβέρνησης το έχει εγκλωβίσει στα στεγανά μιας αδιέξοδης διαχείρισης του συστήματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Πρόεδρος θα ‘πρεπε να παραιτηθεί – τούτο θα αποτελούσε ήττα για την Αριστερά! Μπρός κρεμμός, λοιπόν και πίσω ρέμα!  Παράλληλα όμως εγώ θεωρώ ότι αυτό που ο Γρηγόρης ονομάζει «πολιτικό συμβιβασμό» ή «συμβιβασμό του με τον καπιταλισμό διεθνώς και την ε/κ αστική τάξη», αποτελούν κινήσεις ελιγμού σε δύσκολες περιόδους… Δεν μπορεί να είσαι μονοκόμματος! Αλλά και ούτε να λειτουργείς όπως τον Καζαμία … [Θα αποφύγω τον πειρασμό να κάμω  συγκρίσεις με τα ελληνικά πολιτικά και κομματικά δρώμενα].

*******************

Επίλογος:

Καλές οι συζητήσεις και οι κριτικές, αλλά πρέπει να υπάρχουν και υπαλλακτικές προτάσεις για έξοδο από τα προβλήματα. Εκτός κι αν υποβάλλουμε ότι η μοναδική λύση είναι «η λαϊκή εξουσία κι ο σοσιαλισμός»…

********************

Υστερόγραφον [για το έγγραφο “Θέσεων” της Ε.Ρ.Α.Σ. – Μερικά σκέψεις για την “Θέσεις” για την Οικονομία]:

Αρχές Αυγούστου δημοσιοποιήθηκε διαδικτυακώς ένα έγγραφο της Ε.Ρ.Α.Σ. με τίτλο “Θέσεις ΕΡΑΣ ενόψει προεδρικών εκλογών”, [αποτελούμενο από 12 πυκνοτυπωμένες σελίδες με μικρούτσικα γράμματα]. Αυτό το έγγραφο αποτελεί σχέδιο προτάσεων «υπεράσπισης της κοινωνίας […] στην Κύπρο … [και] … η ΕΡΑΣ [το] καταθέτει [ως] τη δική της πρόταση ενόψει και των επερχόμενων προεδρικών εκλογών».

[Να σημειώσω ότι ξεκίνησα να επεξεργάζομαι ένα κείμενο μου με σχόλια και παρατηρήσεις για το έγγραφο της Ε.Ρ.Α.Σ., το οποίο θα αναρτήσω μόλις το ολοκληρώσω]…

Στο κεφάλαιο “Οικονομία και κοινωνικό κράτος”, υπάρχουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που δίνουν ένα ππούσουλα, για πολιτικές και μέτρα που θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από μιαν Αριστερή κυβέρνηση [σε τομείς της  Οικονομίας] και με τα οποία ναι μεν θα συνεχιζόταν η διαχείριση του [καπιταλιστικού] συστήματος, αλλά θα μπορούσαν να δώσουν [σύμφωνα με τους ΕΡΑΣίτες] και διεξόδους στα οικονομικά αδιέξοδα, αλλά και θα διασφάλιζαν μια υποφερτή ζωή στα χαμηλά αμειβόμενα στρώματα…

Ποιες είναι λοιπόν, αυτές οι προτάσεις;  

Συνοψίζω μερικές απ’ αυτές:
-  πλήρης και μόνιμη κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αρχής γενομένης από τη Λαϊκή Τράπεζα και την Τράπεζα Κύπρου [ποιοι θα το ψηφίσουν;],
-  στήριξη συγκεκριμένων δραστηριοτήτων στο δευτερογενή και πρωτογενή τομέα της οικονομίας [ποιων;],   
-  στήριξη από το κράτος βιομηχανικών προσπαθειών με εναλλακτικές συνεταιριστικές μορφές ιδιοκτησίας, αλλά και ανάληψης από το ίδιο κάποιων βιομηχανικών επιχειρήσεων [μα εν θα φωνάζει ο Φούλλης;],  
-  ανάπτυξη του γεωργικού τομέα με την ενεργό εμπλοκή του κράτους, με στόχο μια σχετική διατροφική αυτονομία [και να μην κάνουμε εισαγωγές;], 
-  αντίθεση σε οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης ή συνολικής μείωσης της ΑΤΑ [ούτε για τους υψηλόμισθους;], 
-  αντίθεση σε οποιαδήποτε προσπάθεια αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης [ήδη έχει αυξηθεί το όριο αφυπηρέτησης στον δημόσιο τομέα],
-   αύξηση του εταιρικού φόρου [μα η Κυβέρνηση δεσμεύτηκε πως δεν θα τον αυξήσει],
-   αύξηση του χρόνου παροχής του επιδόματος ανεργίας σ’ ένα έτος [από πού θα εξευρεθούν τα χρήματα;], και
-  διαφύλαξη των δημοσίων επιδομάτων [εκτός φυσικά εκείνων για τους πολιτικούς πρόσφυγες]…

Πολύ ωραία τα πιο πάνω! Όμως λείπει το πιο ουσιώδες από την πρόταση της ΕΡΑΣ. Πως τα πετυχαίνουμε όλ’ αυτά σε μια Κύπρο με τελματωμένους τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς; Μ’ ένα ξεπερασμένο και αναχρονιστικό υπερσυγκεντρωτικό προεδρικό σύστημα που μπορεί να υπολειτουργήσει ή και να κατεβάσει τα ρολά αν μια [Δεξιά] «κυβερνώσα» Βουλή αποφασίζει διαφορετικά, με αποτέλεσμα μια Αριστερή διακυβέρνηση να βολοδέρνει και να πελαγοδρομεί! [Μίλησε κανείς για κινήσεις που ισοδυναμούν με «πολιτικά πραξικοπήματα»;]…

Μήπως τελικά είναι καιρός να πούμε πως θα μείνουμε έξω [από αριστερές διαχειρίσεις του συστήματος] και να αντισταθούμε μαζικά στην λαίλαπα [γιατί περί λαίλαπας πρόκειται] του νεοφιλελευθερισμού;

Anef_Oriwn

[καθόλου απολογητικός]

Δευτέρα 10/9/2012