Ανάρτηση 111/2012! [επίκαιρη, αιγοπροβατοτροφική, φιλόζωη και προβληματισμένη] - Για τους βοσκούς αιγοπροβατοτρόφους, τη βουκολική ζωή και τα αιτήματα τους...

Εισαγωγικά:

Εδώ και μέρες [από τότε – κατά τα τέλη Αυγούστου - που οι αιγοπροβατοτρόφοι ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους έξω από το Προεδρικό με αίτημα να τους παραχωρηθεί το 100% της ετήσιας κατά κεφαλήν χορηγίας – η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα τους δοθεί μόνο το 50% της χορηγίας], σκεφτόμουν να γράψω ένα κείμενο σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Να γράψω για το δύσκολο γεμάτο κόπους και ταλαιπωρίες επάγγελμα του Βοσκού [κάνοντας αναφορά και στα δικά μου βιώματα], για τις επιδοτήσεις [στην κτηνοτροφία και τη γεωργία] και την αναγκαιότητα τους, αλλά και για την νοοτροπία που αναπτύχθηκε μέσα σ’ αυτούς τους κλάδους να απαιτούν συνεχώς, είτε από ανάγκη, είτε κι από συνήθεια, χορηγίες [τα επαγγέλματα αυτά έχουν γίνει λίγο – πολύ κρατικοδίαιτα], όπως και για την αλγεινή εντύπωση [αλλά και τον θυμό] που μου προκάλεσαν οι σκηνές των ζώων που ξαπολύσαν [απελευθέρωσαν] οι αιγοπροβατοτρόφοι και έτρεχαν τούτα “χασκιασμένα” [συγχυσμένα] και τρομαγμένα στους χώρους του Προεδρικού.

Παρ’ όλο που οι πλείστοι αιγοπροβατοτρόφοι [κάποιοι αυτό-ονομάζονται και ποιμνιοτρόφοι] έχουν αποδεχτεί [έστω και ως ένα κατ’ αρχή πρώτο μέτρο] την πρόταση του Υπουργού Γεωργίας για το 50%, εκείνοι της Πάφου επιμένουν για το 100% ή ΤΙΠΟΤΑ! [Τόσο μάγκες είναι!] Έχουν μάλιστα ανακοινώσει [οι Παφίτες αιγοπροβατοτρόφοι] ότι αύριο Κυριακή θα αφήσουν ελεύθερο μεγάλο αριθμό ζώων σε αμπελώνες και άλλες φυτείες της επαρχίας Πάφου ενώ το ίδιο δηλώνουν ότι θα πράξουν και τη Δευτέρα, μεταφέροντας ζώα στην κυβερνητική αγροτική/κτηνοτροφική “έπαυλη” της Αχέλειας.

Προλεγόμενα:

Ειλικρινά δεν ξέρω αν τέτοιες κινήσεις βοηθούν στην επίλυση προβλημάτων, ή στο τέλος απλώς αυξάνουν τις τριβές και τις αντιπαραθέσεις, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και πολιτικό [καθώς βαίνουμε και προς εκλογές]. Ήδη στο διαδίκτυο παρατήρησα και χλεύη σε βάρος τους [ας  πούμεν, από τον υπερόπτη και ελιτιστή Anti-Christos], αλλά και στήριξη [από την ευαίσθητη Kaisiα]. Πάντως αν λάβουμε υπ’ όψη τι έχουν κερδίσει για το χαλλούμι [και τα εύσημα αποδίδονται σε μεγάλο βαθμό στον Υπουργό Γεωργίας κον Αλετράρη] που τόλμησε και τα ‘βαλε με το τραστ των Κατσελλάρηων [Αγελαδοτρόφων] και των Τυροκόμων, θα ‘πρεπε να ήταν πιο προσεκτικοί! Τζιαι το γάλαν εν το shονώνουμεν μεσ’ τες στράτες, αλλά αν δεν το θέλουμεν διούμεν το του κόσμου!

Πέραν τούτου προσωπικά, στεναχωρήθηκα, αλλά και δυσφόρησα από την όλη στάση και συμπεριφορά των αιγοπροβατοτρόφων. Κι επειδή δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο να ολοκληρώσω το κείμενο που έγραψα πρόχειρα [με σκέψεις πολλές και προβληματισμούς αρκετους] θα παραθέσω πιο κάτω ένα σχόλιο μου που έγραψα παλιά στου Aceras στην ανάρτηση του με τίτλο “Το βοσκαρέτιν”. [Τούτο ήταν ένα σύγχρονο βουκολικό παραμύθι και το σχόλιο μου εκεί έλεγε πολλά για τη βοshική και τις δυσκολίες και ταλαιπωρίες  του επαγγέλματος].

Τέλος να σημειώσω ότι οι εξαίρετοι διαλεκτικοί λαϊκοί μας ποιητές, Λιασίδης και ο Καρνέρας ήταν και βοσκοί

*****************************
Το παλιό σχόλιο μου στου Aceras:

Έγραφα λοιπόν, ως Anef_ στις 14 Δεκεμβρίου του 2007 το πιο κάτω σχόλιο στοBlog του Aceras…

[Ελάχιστες μικρο-αλλαγές έχω κάμειˑ βασικά διορθώσεις συντακτικών και ορθογραφικών λαθών. Επίσης οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι σημερινές]…

«Όντας γέννημα και θρέμμα γεωργοκτηνοτροφικής οικογένειας και μεγαλωμένος στους αγρούς και στις μάντρες, με τους γονιούς μου να ασχολούνται και με τη βοσhιηκήν (εκτός από την γεωργία) και να έχουν κουπάιν με κουέλλες (κοπάδι με πρόβατα), έχω ζήσει από κοντά διάφορες καταστάσεις και έχω εμπλακεί σε πολλές και διάφορες τσοπαναραίϊκες δουλειές … Π.χ. στο ξεμάντρισμα [των κουέλλων], το καθάρισμα (σάρισμα) της μάντρας, το τάισμα και πότισμα των ζώων, το κόψιμο τριφυλλιού (με φασούλα), το μάζεμα των μπάλων από ποκαλάμη, το αλώνισμα (30 Αυγούστου 1974, “μπαίναν στην Άχνα οι οχτροί κ’ εμείς ‘λωνεύκαμεν”!), το ασhερόμπασμαν (νωρίς το πρωί), το λούμαν το κουέλλων (στη θάλασσα) και διάφορα άλλα. Έχω επίσης θύμισες που σχετίζονται με διάφορα περιστατικά και άλλες παρεμφερείς ασχολίες όπως το γέννημα των αρνιών, το γάλεμα, η κατασκευή χαλουμιών, το πάλιωμα των κλιάρων (κριαριών) κατά την εποχή της λεγόμενης “βαθειάς” (γονιμοποίησης) …

Το άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο που θα ήθελα να καταθέσω καθώς το έχω ζήσει από κοντά (και το οποίο βγαίνει πολύ έντονα και παραστατικά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας) είναι η σύνδεση του ανθρώπου (του βοσκού) με τα ζώα του και η αγάπη που έχει γι’ αυτά!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον μακαρίτη τον Πατέρα μου (ΕΛΑΦΡΥ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ – πέθανε στα 73 του πριν ενάμιση περίπου χρόνο - για ‘μας έφυγε νωρίς), ακουμπισμένο πάνω στην ματσούκα του (τη μαγκούρα του βοσκού) ή στον τοίχο της μάντρας να παρακολουθεί με τις ώρες τα πρόβατα να βόσκουν ή να τρώνε από τις ταΐστρες και τα μικρά αρνιά να παίζουν. Είχε πολλή υπομονή με τα ζώα, κάποτε όμως ξεθεωνόταν μαζί τους, κυρίως στο γάλεμα όπου δυσκολευόταν (όταν είχε μπει πια και στα χρόνια), άμα δεν εστέκουνταν.

Ξεχώριζε κάθε ζώο (εγώ δεν τα κατάφερνα) και ήξερε τα χούγια του. Σε κάποια μάλιστα είχαν δώσει και ονόματα (κυρίως από την μητέρα μου), όπως αυτά περίπου που αναφέρει και ο Aceras στο παραμύθι του, “Το βοσκαρέτιν”. Μερικά ονόματα που θυμάμαι είναι το Πατσάλα (είχε βούλες άλλου χρώματος στο πρόσωπο), Μαυρονούρα (με μαύρη ουρά - στα πρόβατα ως γνωστό κυριαρχεί το άσπρο), Μυτού (με κοντά αυτιά), Κοραλλού (από το κόρη). Για την τελευταία θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά και να πω ότι ήταν μια προβατίνα που κυριολεκτικά μεγάλωσε μέσα στο σπίτι μας. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε συμβεί (είτε θα είχε ψοφήσει η μάνα  προβατίνα, είτε δεν είχε αρκετό γάλα για να βυζαίνει τα μικρά της) και έτσι πήραμε το συγκεκριμένο αρνάκι στο σπίτι και το ταΐζαμε με το μπιμπερό. Και έτσι έγινε για κάποιο χρονικό διάστημα, το pet sheep της οικογένειαςˑ το βαφτίσαμε μάλιστα και Κοραλλού!

Την συνήθεια του Πατέρα μου να χαζεύει με τις ώρες τις κουέλλες την έχω κι εγώ, όμως όχι με τα πρόβατα (δεν είμαι βοσκός), αλλά με τα πεζούνια (περιστέρια). Στην αυλή έχω ένα πεζουναρκο (περιστεριώνα) με κάμποσα πεζούνια. Κάποιες φορές στέκομαι και τα παρακολουθώ (πως τσιμπολογάνε, πώς φτιάχνουν τις φωλιές τους, πως ζευγαρώνουν, πως ταΐζουν τα μικρά τους). Παλαιότερα, που είχα και πιο πολύ χρόνο (τώρα μόλις και προλαβαίνω και τους βάζω φαΐ και νερό) και ήταν και πιο λίγα σε αριθμό, ήξερα πως ήταν ζευγαρωμένα, που είχε κάθε ζευγάρι τη φωλιά του (συνήθως έχουν από δύο φωλιές) και ποια ήταν τα μικρά τους».

**********************

Και μια μουσική αφιέρωση για τους βοσκούς αιγοπροβατοτρόφους

“Απεργία” - Παπακωνσταντίνου

Anef_Oriwn
[ως βοσκός που δκιαλοΐζεται]
Σάββατο 8/9/2012