Ανάρτηση 107/2012 [μακροσκελής, πολιτική, απαντητική, σχολιαστική κι Αριστερή] – Σχόλια πάνω σ’ ένα άρθρο του Μάριου Δημητρίου για τη «σοβιετικού τύπου προσωπολατρία» απέναντι τον Πρόεδρο…

Στην χτεσινή [κυριακάτικη] έκδοση της εφημερίδας “Σημερινής” [μεταξύ των πολλών και διαφόρων άλλων  κειμένων και ρεπορτάζ, κύρια αντιπολιτευτικών], υπήρχε στη σελ. 53 κι ένα καθόλου πρωτότυπο κι ασύνηθες άρθρο του γνωστού ειδικού σταλινολόγου, σοβιετολόγου και ΑΚΕΛολόγου συντάκτη της εφημερίδας Μάριου Δημητρίου, τού οποίου ο τίτλος, “Το καράβι της σοβιετικής προσωπολατρίας”, το οποίο όμως μου προκάλεσε την περιέργεια για το περιεχόμενο του. το ενδιαφέρον.

 

{Να σημειώσω, έτσι παρενθετικά, ότι ο κος Μάριος Δημητρίου δεν χάνει την ευκαιρία να εκτοξεύσει, από την καθημερινή “Εξ Αφορμής”  στήλη στη “Σημερινή” του, μύδρους κατά του ΑΚΕΛ και γενικότερα της Αριστεράς κατηγορώντας τους για σταλινισμό, δογματισμό και όλα τα συναφή κομμουνιστικά “αμαρτήματα”, λες και οι Αριστεροί είναι ή υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες σ’ αυτόν τον τόπο… (Ας πούμεν «τούτοι» εκάμαν πραξικοπήματα, προδώσαν την πατρίδα, δολοφόνησαν και βασάνισαν κόσμο). Μέσα από τα γραπτά του συνεχώς υποβάλλει ότι για τα δημοκρατικά ελλείμματα στον τόπο φταίνε οι Αριστεροί [όντας δογματικοί], φταίει το ΑΚΕΛ [όντας σταλινικό], φταίει ο Πρόεδρος και η Κυβέρνηση του [όντας αναχρονιστικοί κι αντι-ευρωπαϊστές]. «Τούτοι» είναι και οι κύριοι ένοχοι για όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα που συμβαίνουν στην αγ(ρ)ία και μακα(β)ρία νήσο μας! Λίγο πολύ θέλει να μας πει ότι αν έλειπαν ή αν λειτουργούσαν διαφορετικά [σύμφωνα με τις δίκες του επιθυμίες ή εκείνες των αμερικανών φίλων και ειδώλων του – εξ ου και το ότι γράφει το “ιμπεριαλιστική”, αναφερόμενος στην Αμερική, σε εισαγωγικά] θα ήταν πολύ καλυτέρα τα πράματα για την Κύπρο. Λες, κύριε Μάριε Δημητρίου;   

 

Δεν μένει όμως μόνο στις επικρίσεις ο κος Δημητρίου. Προχώρα και κάμνει ακόμα και συστάσεις, ας πούμεν, για το τι πρέπει να περιλαμβάνουν οι ομιλίες που ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ εκφωνεί σε κηδείες όπου έχει προσκληθεί να μιλήσει, προφανώς γιατί οι πεθαμένοι/νεκροί ήταν Αριστεροί ή έχουν τις καταβολές τους στην Αριστερά. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν και το άρθρο του στις 24 τού περασμένου Γενάρη, με το οποίο επέκρινε τον Άντρο Κυπριανού γιατί μίλησε για «την ΕΔΟΝίτικη παιδεία στην ψυχή του» του Κυριάκου (Κάκου) Χρίστου από την Κάτω Δερύνεια, ο οποίος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 15 Αυγούστου 1974 από Τουρκοκύπριους ακροδεξιούς κοντά στην κατεχόμενη Βώνη}.

 

Από την ισοπεδωτική και μηδενιστική αντιΑΚΕΛική του πέννα όμως, δεν γλίτωσε ούτε η συγχωριανή του Δερυνιώτισσα [και ενταγμένη στην Αριστερά και με πλούσια μαλιστα δραστηριότητα] ποιήτρια Λένια Τακκουσσιη – Χριστοφόρου – ως γνωστόν ο κος Δημητρίου είναι ΚατωΔερυνιώτης...

 

“Εξ αφορμής” λοιπόν, μιας εκδήλωσης που διοργανώθηκε την Παρασκευή 31 του Αύγουστου στο Δημοτικό Αμφιθέατρο της Κερύνειας κάτω από το πανσέληνο φως του “μπλε φεγγαριού”, για να παρουσιαστεί το βιβλίο της Δερυνιώτισσας ποιήτριας “Ανθρωπινή Ασπίδα” [αναφέρθηκα στην εκδήλωση αυτήν, στην προηγούμενη ανάρτηση μου], 
ο συμπαθής συντάκτης του “Εξ Αφορμής”, είπε να βγάλει ακόμα μια φορά στη φόρα τα αντιΑΚΕΛικά του απωθημένα [για να μην πω και τα κόμπλεξ του]!   

 

Αντί να επιλέξει να πλέξει το εγκώμιο της Λένιας, που παρ’ ότι κτυπημένη από την ύπουλη ασθένεια “σκλήρυνση κατά πλάκας”, έχει τη δύναμη και το κουράγιο να ασχολείται με το γράψιμο [και θα συνεχίσει, όπως είπε στην ομιλία της, «ενόσω μπορεί και βλέπει και περπατά με την βοήθεια της οικογένειας»] και να έχει παράλληλα και μια τόσο πλούσια πολιτιστική και λογοτεχνική δραστηριότητα, αυτός προτίμησε περί άλλων να τυρβάσει. Μήπως γιατί η Λένια είναι ενταγμένη στην Αριστερά; Ή μήπως γιατί θεωρεί ως πραγματικούς αριστερούς μόνο όσους δηλώνουν μεν αριστεροί αλλά εκφράζονται κατά τού Προέδρου και τού ΑΚΕΛ;  

 

Ο κος Δημητρίου λοιπόν, παρ’ ότι στην αρχή τού κείμενου του δήλωσε [προφανώς για να γλυκάνει το χάπι] ότι “σέβεται τη συγγραφέα, την πνευματική της δουλειά, τα συναισθήματά της και την ανάγκη της να γράψει αυτό το βιβλίο «από αγάπη και εκτίμηση στον πολιτικό, τον ηγέτη, τον αγωνιστή, τον σύντροφο, μα πάνω απ’ όλα στον άνθρωπο Δημήτρη Χριστόφια», όπως η ίδια είπε σε ομιλία της στην εκδήλωση” εντούτοις άρπαξε την ευκαιρία για να διερωτηθεί [κουτοπόνηρα], αν ο σοσιαλισμός στον οποίο αναφέρθηκε ο Πρόεδρος είναι  «… εκείνος της Σοβιετικής Ένωσης που καταποντίστηκε και βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας εδώ και είκοσι χρόνια» [ε, ΟΧΙ ΔΕΝ θα είναι αυτός(!), αλλά ένας πολύ καλύτερος!] και για να αποφανθεί στην κατακλείδα του κείμενου του ότι «… ούτε και την απελευθέρωση της Κύπρου μπορεί να φέρει ένα καράβι σαν αυτό του ΑΚΕΛ, όπου καλλιεργείται με νοσηρή επιμέλεια αυτή η, χαμηλού επιπέδου, σοβιετική προσωπολατρία.»

Όπως έγραψα και στην προψεσινή μου ανάρτηση, αναφορικά με την προσωπική χροιά που είχε το όλο πρόγραμμα της εκδήλωσης της Παρασκευής: «Στην Αριστερά ΔΕΝ συνηθίζουμε να προσωποποιούμε τους αγώνες, ενώ τις όποιες επιτυχίες δεν τις πιστώνουμε σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά στη συλλογική δράση του Κόμματος ή γενικότερα του Λαϊκού Κινήματος. Και ούτε θεοποιούμε τους ηγέτες της Αριστεράς. Όμως στην μετά το Μαρί εποχή, ο κάθε συνειδητοποιημένος Αριστερός αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον Πρόεδρο Χριστόφια [από τις άδικες επιθέσεις εναντίον του] γιατί αντιλήφτηκε ότι το ζήτημα ήταν ταξικό και γιατί [όπως λέγει και ο παρέας ο Λινός] στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια, εν η Αριστερά, η ιδεολογία και οι αγώνες της που δέχονταν και εξακολουθούν να δέχονται  επιθέσεις. Εξ ου και η “Ανθρώπινη Ασπίδα” που δημιουργήθηκε πέρσι στο Προεδρικό στις 19 του Ιούλη!»

 

{Επίσης στην ανάρτηση μου με αρ. 44/2012 υπάρχει ένα εγκωμιαστικό, αγιογραφικό κείμενο του φίλου μου το Αλέξη Ρ. για τον Πρόεδρο}…   

 

Πέραν όμως των πιο πάνω, να πω ορθά, κοφτά και ξικούτσουλα στον κον Δημητρίου ότι δεν δεχόμαστε μαθήματα από οικισμένους [όχι απλά αντιΑΚΕΛικούς αλλά γενικώς] αντι-Αριστερούς!

 

Και διερωτούμαι [εγώ, ένας αφελής Αριστερός] αν και πόσο πραγματικά κινδυνεύει η Κύπρος από τυχόν σοβιετοποίηση [με σταλινικές διώξεις και γκούλαγκ] από μια ποιητική βραδιά αφιερωμένη στον Πρόεδρο. Τι ήταν εκείνο που τόσο πανικόβαλε τον συμπαθέστατο συντάκτη της “Σημερινή”; Τελικά δεν είναι «ο Δημήτρης Χριστόφιας, [που] ακόμα και ως εκλεγμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κουβαλά το ακελικό σύνδρομο καταδίωξης», αλλά είναι ο ίδιος ο Μάριος Δημητρίου που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα αντικομουνιστικά του σύνδρομα και τις αντιΑΚΕΛικές του εμμονές, που ως φαίνεται τον κατατρύχουν από τότε που αποφάσισε να αποκηρύξει και παράλληλα να ξορκίσει τις αριστερές οικογενειακές του καταβολές!  

 

Παράλληλα διερωτούμαι, αν ο κος Δημητρίου επέδειξε την ίδια ευαισθησία και επέκρινε με την πέννα του [και με την ίδια σφοδρότητα] και τους “συναγερμικούς” φίλους του, οι οποίοι  πριν 2-3 χρόνια περιέφεραν τον 90ετη Κληρίδη ανά την νότια Κύπρο, και το παρουσίαζαν για προσκύνημα δίκην ιερού κειμηλίου σε συλλόγους και σωματεία της Δεξιάς  [τα ΘΟΙ, τα ΧΟΙ και τις ΟΧΕΝ], σε χορούς, parties και δεξιώσεις για να τον τιμήσουν;

 

 

***************************

Πιο κάτω θα παραθέσω ένα απόσπασμα από συνέντευξη της Λένιας Χριστοφόρου στην χθεσινή “Χαραυγή” [2/9/2012 – σελ. 20] όπου η ποιήτρια συγγραφέας μίλα για το βιβλίο της. Μέσα από τα λόγια της και το περιστατικό που περιγράφει βγαίνει το πόσο βαθιές ανθρώπινες και ανιδιοτελείς είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της Αριστεράς στην καθημερινή τους πάλη για μια καλύτερη ζωή, όχι μόνο για τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους, αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.

 

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματωσεις ειναι δικές μου}...

 

“…Ένα κείμενο που ήταν αφορμή να ζήσω έτσι πολύ έντονες και συγκινητικές στιγμές είναι το «Ήρθε ο καιρός…».

 

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει τον Ιούλη του 2007 για να το διαβάσω στο έκτακτο συνέδριο του ΑΚΕΛ στο οποίο θα αποφασίζαμε ποιος θα ήταν ο υποψήφιός μας στις Προεδρικές του 2008.

 

Είναι και αρκετά μεγάλο κείμενο, έτσι στο συνέδριο που ξέρουμε πάντα ότι είναι πολλοί οι ομιλητές και είναι κουραστικό σκέφτηκα… «ποιος τώρα θα έχει διάθεση να με ακούσει εμένα». Και μετάνιωσα.

 

Κάποια μέρα μετά, που έτυχε να συναντηθώ στα γραφεία του ΑΚΕΛ μαζί με μια φίλη, με τον Γ.Γ. τον κύριο Χριστόφια, του πήρα το κείμενο και του είπα. «Όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, ρίξε του μια ματιά». Σε μια δυο μέρες με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι είναι πολύ καλό και πολύ δυνατό και ότι πάλε εκλαμούρισά τον. Και ότι επίσης αν δεν με πειράζει να δώσω την έγκρισή μου να δημοσιευτεί και μου έδωσε τον Στέφανο για τα διαδικαστικά...

 

Καλά εγώ από τη χαρά μου νομίζω ούτε καν απάντησα στην ερώτηση. Είπα είναι τιμή για μένα, χαίρομαι που σας άρεσε... κτλ κτλ που αν με άφηνε θα μίλαγα τόσο που θα έχανε σίγουρα το επόμενό του ραντεβού!

Μετά από δυο μέρες δημοσιεύτηκε στη ΧΑΡΑΥΓΗ. Είχα όμως και μια άλλη απρόσμενη έκπληξη. Σε μια εκδήλωση της ΠΟΓΟ στη Λευκωσία στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 [σημ. Ιστολόγου: κατά την προεκλογική περίοδο για τις προεδρικές του 2008] είχα πάει μόνη με το αυτοκίνητό μου γιατί είχα και άλλη δουλειά στη Λευκωσία, ενώ είχε πάει και ένα λεωφορείο κόσμος από τη Δερύνεια. Πήγα στην εκδήλωση και κάθισα σε μια θέση πίσω στο βάθος. Ξεκίνησε το πρόγραμμα. Η ηθοποιός Αννίτα Σαντοριναίου είχε σειρά στο πρόγραμμα και πήγε στο βήμα ξεκινώντας να διαβάζει... «Η θάλασσα δεν έλεγε να κοπάσει... λίγες ήταν οι φορές που γαλήνευε…». Στην αρχή είπα μέσα μου... «Κάτι μου θυμίζει αυτό το κείμενο...!!!» και η καταξιωμένη αυτή ηθοποιός του έδινε μια ξεχωριστή διάσταση. Το έκανε τόσο ζωντανό με την αφήγησή της... Σε λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποίησα ότι ήταν το «Ήρθε ο καιρός...» το δικό μου κείμενο...!!!

 

Πώς ένιωσες τότε;

Με πλημμύρισε τόση χαρά και συγκίνηση που άρχισε να ξεχειλίζει φορτωμένη πάνω στα δάκρυα που ξεχείλιζαν απ’ τα μάτια μου και κατηφόριζαν ασταμάτητα στα μάγουλά μου.

 

Για μια στιγμή το κλάμα μού επέτρεψε να προσέξω πως κι οι διπλανές συντρόφισσες σκούπιζαν συνέχεια τα μάτια τους απ’ τη συγκίνηση.

 

Παρακολουθούσα κάθε λέξη του κειμένου κι όταν κόντευε το τέλος και άκουσα ως επισφράγισμα ένα πολύ δυνατό χειροκρότημα ανάμικτο με συγκίνηση βρήκα την ευκαιρία με την κάλυψη που μου πρόσφερε ο θόρυβος του χειροκροτήματος να ξεσπάσω σε λυγμούς.

 

Προσπάθησα να βάλω τους λυγμούς μου σε τάξη όταν ο υποψήφιος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας βγήκε στο βήμα... Με πείσμα κατάφερα να τους καταπιέσω λίγο για να μπορέσω να ακούσω την ομιλία του.

 

Αντί όμως να αρχίσει την ομιλία του τον ακούω να λέει… «Αυτό το κείμενο που μόλις ακούσατε το έγραψε η Λένια Τακούσιη-Χριστοφόρου από τη Δερύνεια…». Είναι στιγμές που δεν περιγράφονται εύκολα. Οι λυγμοί μου που χαλιναγωγήθηκαν για λίγα λεπτά τώρα επέστρεφαν με μεγαλύτερη δύναμη και δεν μπορούσα με τίποτα να τους συγκρατήσω.

 

Σκεφτόμουν και τι έπρεπε να κάνω... Το χειροκρότημα του κόσμου ήρθε ξανά να μου προσφέρει “προστασία”… στους λυγμούς. Τα πόδια μου όμως έτρεμαν, δεν ξέρω πώς, μα βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ από την καρέκλα και να υποκλιθώ στο χειροκρότημα.

 

Όταν με είδε ο σύντροφος Χριστόφιας και αντιλήφθηκε ότι ήμουν εκεί κατέβηκε από το βήμα και κατάλαβα ότι ερχόταν προς το μέρος μου. Ενστικτωδώς τα τρεμάμενά μου πόδια με οδήγησαν και μένα προς εκείνον για χειραψία και ασπασμό... μέσ’ το κλάμα...!

 

Το επισφράγισμα της ημέρας ήταν όταν τελειώνοντας την ομιλία του ήρθε πίσω να με βρει να μου δώσει τα λουλούδια που του είχαν χαρίσει.

 

Πολλές φορές συναντώ συντρόφισσες της ΠΟΓΟ που ήταν εκεί εκείνη την ημέρα και θυμούνται και κρατούν ακόμα μέσα τους τη συγκίνηση εκείνων των στιγμών…

 

Οι στιγμές αυτές είναι από εκείνες που καταγράφηκαν στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης μου.”

 

 

****************************

Δεν ξέρω αν ο κος Δημητρίου γνωρίζει την ύπαρξη του ιστοχώρου ΜΑΣ και ΜΑΣ διαβάζει, αλλά ελπίζει αν τύχει και ΜΑΣ πάρει πρέφα, να μη  ΜΑΣ πει κ’ ΕΜΑΣ «μασκοφόρους» επειδή γράφουμε ανώνυμα, προφανώς γιατί ΔΕΝ συμμεριζόμαστε την άποψη του επειδή «…ζούμε σε ένα δημοκρατικό σύστημα που τον ανέδειξε μάλιστα στην Προεδρία της Δημοκρατίας (σημ. Ιστολόγου: τον Δημήτρη Χριστόφια) […] δεν κινδυνεύει ούτε ο ίδιος ούτε κανένας άλλος ομοϊδεάτης του»...

 

Anef_Oriwn

[απηυδισμένος για καλά πλέον]

Δευτέρα 3/12/2012