Ανάρτηση 106/2012 [σεπτεμβριανή, ενθυμησιακή, άλλα και ποιητική] – Ολίγα τίνα (σκέψεις και ενθύμησες) για τον Σεπτέμβρη (πάλι) , αλλά και για μια ποιητική εκδήλωση…

Σάββατο, 1^η του Σεπτέμβρη σήμερα. Ημερολογιακά αποτελεί την είσοδο στον Σεπτέμβρη, τον πρώτο μήνα τού φθινοπώρου σηματοδοτώντας έτσι και το τέλος του καλοκαιριού. Οι θερμοκρασίες είναι ψηλές ακόμα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι τις τελευταίες μέρες τα βράδια, είναι δροσερά. [Tο air-condition πήρε άδεια ξεκούρασης]…

Δροσούλα και ψες που καθόμουν μέχρι αργά στην βεράντα ρεμβάζοντας κι ατενίζοντας για ώρες το γαλάζιο το φεγγάρι! Ήταν και η δυνατή μουσική από το γειτονικό café που ΜΑΣ τρυπούσε τα τύμπανα και ΜΑΣ κούφαινε! Μαζεύονται εκεί κάθε Παρασκευή καμπόσοι εγγλέζοι και πίνουν και μπεκρουλιάζουν, χαριεντιζόμενοι με τη δυνατή μουσική, το karaoke και άλλα τέτοια, ενοχλώντας όμως συνάμα και τους γείτονες. Αλλά άμα πεις τζιαι καμιά κουβέντα, μετά θα είσαι ο κακός, ο μουρμούρης, ο ιδιότροπος και ο εκκεντρικός της γειτονιάς! «Οι άλλοι γιατί εν λαλούν τίποτε, τζιαι μόνον εσού μουρμουράς;», θα σε ρωτήσουν θιγμένοι, στρα(β)οκοιτάζοντας σε μάλιστα επιτιμητικά. Μάλλον θα ‘πρεπε να ήμουν και ευχαριστημένος που άκουα και μουσική δωρεάν. Αν ήταν τουλάχιστον και ελληνική… 

Όμως, ήταν και μετά που επέστρεψα από την ωραία και συγκινητική εκείνη εκδήλωση στη Δερύνεια [όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο με ποιήματα κυρίως, της Λένιας Τακκούshη – Χριστοφόρου, “Ανθρώπινη Ασπίδα” – αναφέρθηκα στην εκδήλωση στην ψέσινη μου ανάρτηση για τα “μπλε φεγγάρια”] και δεν ήθελα να χαλάσω τη διάθεση μου και να φορτίσω τον εαυτό με αντιδράσεις που πιθανόν θα με χαλούσαν.

Στην εκδήλωση στη Δερύνεια [μια και έκανα αναφορά σ’ αυτήν, να πω τζιαι δκυο κουβέντες], παρουσιάστηκε το βιβλίο της Λένιας με ποιήματα και λογοτεχνικά. Τούτο είναι αφιερωμένο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια, ως Άνθρωπο. Στην Αριστερά ΔΕΝ συνηθίζουμε να προσωποποιούμε τους αγώνες, ενώ τις όποιες επιτυχίες δεν τις πιστώνουμε σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά στη συλλογική δράση του Κόμματος ή γενικότερα του Λαϊκού Κινήματος. Και ούτε θεοποιούμε τους ηγέτες της Αριστεράς. Όμως στην μετά το Μαρί εποχή, ο κάθε συνειδητοποιημένος Αριστερός αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον Πρόεδρο Χριστόφια [από τις άδικες επιθέσεις εναντίον του] γιατί αντιλήφτηκε ότι το ζήτημα ήταν ταξικό και γιατί [όπως λέγει και ο παρέας ο Λινός] στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια, εν η Αριστερά, η ιδεολογία και οι αγώνες της που δέχονταν και εξακολουθούν να δέχονται  επιθέσεις. Εξ ου και η «Ανθρώπινη Ασπίδα» που δημιουργήθηκε πέρσι στο Προεδρικό στις 19 του Ιούλη!

Κι όπως γράφει και η αγαπητή Λένια στο βιβλίο της:
«την  άλλη φορά ήταν με τα όπλα… και τώρα με μαύρα γάντια…
λες και θέλουν να ξεχάσουν όλους εμάς τους συντρόφους σου…
λες και ξέχασαν να μετρούν… για να θυμηθούν πόσοι πολλοί είμαστε…  

[…]

«δεν πονάμε επιλεκτικά…
δεν είμαστε απ’ αυτούς που τους βολεύει η λησμονιά…
στ’ αυτιά μας ακόμα ουρλιάζουν οι σειρήνες και μας διαπερνούν…
θρυμματίζοντας όλο μας το είναι…
Πονάμε και για τον αδικοχαμένο…
που δεν σκοτώθηκε από αμέλεια κάποιων… ΄
αλλά δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τους πραξικοπηματίες…
Γιατί ήθελε να προασπίσει την τάξη και τη δημοκρατία
Πονάμε για τον στρατιώτη…
που ‘δωσε τη ζωή του σ’ ένα προδομένο αγώνα
για να προστατεύει την πατρίδα του απ’ τον εισβολέα»


{Να σημειώσω ότι μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν, όταν η ποιήτρια δήλωσε ότι ενόσω μπορεί και βλέπει και περπατά με την βοήθεια της οικογένειας της – ως γνωστόν, είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Ατόμων με κατά Πλάκας Σκλήρυνση – θα συνεχίζει να γράφει}…

 

*************************

Επανερχόμαστε, όμως, στα του Σεπτέμβρη…
Όπως, λοιπόν, έγραφα και πέρσι την 2^η μέρα του σωτηρίου μηνός Σεπτεμβρίου [πολλοί οι γιορτάρη(δ)ες και τον μήνα αυτό, όπως ας πούμεν, η Αγάπη, η Ελπίδα, η Σοφία και η Πίστη], στην ανάρτηση μου με αρ. 74/2011 «ο μήνας αυτός οριοθετεί το τέλος του καλοκαιριού και σηματοδοτεί το ξεκίνημα της χειμωνιάτικης περιόδου» και ότι «ο Σεπτέμβρης […] και δη το πρώτο δεκαήμερο του και πριν ν’ ανοίξουν τα σχολεία, είχε μια χάρη που πάντοτε με μάγευε!»

Θες,
- γιατί ήταν που ξεκινούσε το κυνήγι των αποδημητικών πουλιών και ευρισκόμενοι στα χωράφκια και στα περβόλια κάτι παίζαμε με τον shεπέττον ή πιάνναμε στα βερκά, είτ’ εμείς είτε ο Πατέρας – ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που το σκεπάζει [τρυ(γ)όνια, δακκανούρες, πουπούξιους, φλωρκούς, κανναούρες, σιταροπουλλούθκια, μούγιους τζιαι μουγιούθκια, συκαλλούθκια, μαυροτζιεφάλλια, κοτσσιηνοπάππουφους, μελισσοφάους – πανέμορφα τα χρώματα των πουπούξιων και των μελισσοφάωνˑ πάντως άμα δω κάπου πουπούξιο, κυρίως την Άνοιξη, προσπαθώ να τον φωτογραφήσω αλλά εις μάτην καθώς δεν στέκεται σ’ ένα μέρος όμως πιάννεται εύκολα στα βερκά],

- ya που τελειώναμε με τις διαφορές γεωργικές και κτηνοτροφικές δουλειές [κυρίως με το φύτεμα των πατατών και το αλώνεμα των μπάλων από ποκαλάμη για να γίνουν άshερον],

- ή που ξεκινούσαν και (ξανα)πρασίνιζαν τα χωράφια καθώς βαστούσαν και μεγάλωναν τα φυτά των πατατών, 

- ή που θα επιστρέφαμε πίσω στα σχολεία [τούτο μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά ήταν κάτι που το θεωρούσα φυσιολογικό κι αναπόφευκτο μια και το καλοκαίρι τελείωνεˑ ήδη κατά τον Αύγουστο, λόγω κυρίως των δουλειών με το φύτεμα των πατατών, είχαμε σταματήσει και τα μπάνια στη θάλασσα],

- ή μπορεί και που θα ξεκινούσε το πρωτάθλημα Α΄ Κατηγορίας και θα βλέπαμε και τα πρώτα μάτσσια της “Ομόνοιας”.

Όλα αυτά, λοιπόν, μού δημιουργούσαν [τότε στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια] μιαν ευφορία και με προδιέθεταν ευχάριστα για την πορεία προς τον χειμώνα.

Με το ξεκίνημα όμως του σχολείου [γύρω στις 12-15 του μηνός] και  των μαθημάτων και των διαβασμάτων [ήμουν και επιμελής μαθητής, gamoto – εφτά χρόνια στο σχολείο ΔΕΝ έλειψα ούτε μια μέρα(!), και αν θέλετε το πιστεύετε!], έχανα και επαφή [πλην των σαββατοκύριακων] με την “Ζωή στην Υπαίθρου”, όπως την λαλεί τζι’ η Kaisiά στο post της για τους αιγοπροβατοτρόφους...

Όμως με τους Βοσκούς, τους καλούμενους σήμερα αιγοπροβατοτρόφους ή/και ποιμνιοτρόφους [κι όχι «κατσελλαρηδες», όπως γενικώς αποκαλεί όλους όσους «ζώα εκτρέφουν», ο Anti-Christos Α-Χριστακής –  η καλαμαρίζουσα γλώσσα που χρησιμοποιεί προφανώς δεν του επιτρέπει να πει ούτε το σωστό στην κυπριακή διάλεκτο «κατσελλαρηες», δηλ. χωρίς δέλτα], τα αιτήματα τους και τη βοshικήν θα καταπιαστώ σε επόμενη ανάρτηση μου. Είπα να μεν πολλοποΐσω πάλε…

Να ΣΑΣ βάλω όμως και λίγη μουσικούλα;

“Δεν ξαναβόσκω άλλες βουβάλες” [“Κακοσαλέσι”]

 

***********************************

Υ.Γ. [συμπληρωματικά για κατι άλλο, πέραν από τα πιο πάνω]:

Η 1η του Σεπτέμβρη καθιερώθηκε από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία [ΠΣΟ], ως Παγκόσμια Μέρα δράσης των Συνδικάτων για την ειρήνη στην μνήμη της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας κατά της ανθρωπότητας το 1939 και των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού. [Ως γνωστόν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε την 1^η  του Σεπτέμβρη του 1939 με την επέμβαση των γερμανών ναζί στην Πολωνία].

Απόψε πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία στο “Σπίτι της Συνεργασίας” [απέναντι από το Ledra Palace] εκδήλωση [με ομιλίες, διακήρυξη και μουσική και τραγούδι] που διοργανώθηκε από μια σειρά ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις της Αριστεράς… Δυστυχώς φέτος δεν μπόρεσα να παρευρεθώ, όπως πέρσι και πρόπερσι. Ελπίζω να είχε κόσμο καθώς η εκδήλωση αποτελούσε και «Συναπάντημα Ειρήνης  και Επανένωσης»… 

Anef_Oriwn

[σε σεπτεμβριανή έκσταση]
Σάββατο 1/9/2012