Ανάρτηση 55/2012 [κυπριακή, πολιτική, ΕΔΕΚίτικη, εναλλακτική και εξ αναδημοσιεύσεως] - Μια «εναλλακτική» ανάλυση της σημερινής κατάστασης στην ΕΔΕΚ, παρμένη από τη “Δεφτερη Ανάγνωση”…

Εισαγωγικά:

Πραγματοποιείται αύριο και μεθαύριο [5-6 του μηνός] το 12^ο Παγκύπριο Τακτικό Συνέδριο της ΕΔΕΚ το οποίο σίγουρα θα ασχοληθεί και με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογής.  

Με την ευκαιρία αυτή μεταφέρουμε εδώ για την «εναλλακτική πληροφόρηση» σας [αλλά χωρίς δικούς μου σχολιασμούς – δεν  έχω τον χρόνο] ένα αρκετά ενδιαφέρον κείμενο [για την ΕΔΕΚ] από την τελευταία έκδοση [1 – 7 Μαΐου] της “Δεφτερης Ανάγνωσης”… [Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύτηκε και στη σημερινή έκδοση της “Γνώμης”, στη σελ. 12]…

Επίσης, θα ‘θελα να ΣΑΣ παραπέμψω σ’ ένα δικό μου παλαιότερο κείμενο για τον Βάσο Λυσσαρίδη [την 44^η ανάρτηση μου του 2008]. Η δημοσίευση του συγκεκριμένου κειμένου προκάλεσε το μένος και τη μήνιν καθώς και την χυδαία σε βάρος μου επίθεση των “μακαριστών” Γρουστοφογουοτσσιανών – δηλ. των διαβόητων “Κοπελιών”  του W.C. Blog!!!… Ήταν τότε που κέρδισα τον “επίτιμο” τίτλο “Ηλικιακός Ρατσιστής” γιατί τόλμησα [ο βέβηλος κι ιερόσυλος] να ασκήσω κριτική στη μαθουσαλανή ιερά αγελάδα της κυπριακής πολιτικής ζωής! [Αν δεν βαριέστε ρίξτε μια ματιά στην ανάρτηση μου με αρ. 36/2009, όπως και σε μια από τις πολλές “τιμητικές” αναρτήσεις που μου αφιέρωσαν τα “Κοπέλια” στο W.C. Blog...    

Παράλληλα από την τελευταία “Δεφτερη Ανάγνωση” ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ένα κείμενο με τίτλο “Τελικά διάβασε το πόρισμα του Πολυβίου ο Α. Μιχαηλίδης ή έμεινε μόνο με την ατάκα του Ποχάνη;”, το οποίο πρόλαβε ήδη και το αναδημοσίευσε η γνωστή στα πέριξ Μά(γ)ισσα που τη Σαλαμιού, με δικό της μάλιστα ευτράπελο εισαγωγικό  σημείωμα. Δείτε το και διαβάστε το και δεν θα χάσετε!

***************************

Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές: συνέδριο ΕΔΕΚ

[απο τη “Δεφτερη Ανάγνωση”]

{Οι επιχωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}…

Η ΕΔΕΚ παραμένει ακόμα ένα κόμμα αιχμάλωτο της σκιάς του ιδρυτή του. Αν και ο Β. Λυσσαριδης εκτοπίστηκε μετά από το φιάσκο της πρωτοβουλίας του να συμμετάσχει η ΕΔΕΚ στην κυβέρνηση Κληριδη το 1998  - στα πλαίσια της τότε συνεργασίας του με τον Α. Τσοχατζοπουλο -, εντούτοις η παρουσία του και η αντιφατική του πορεία εξακολουθούν να πλανιούνται στο κόμμα.

Το νέο συνέδριο της ΕΔΕΚ έχει βέβαια να κάμει και με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές αλλά έχει να κάμει και με την καθήλωση των ποσοστών του κόμματος – το 8% το οποίο κατάφερε να διατηρήσει στις τελευταίες βουλευτικές ήρθε βασικά λόγω της αύξηση των ποσοστών στην Λεμεσό. Οι δημοτικές δεν ήταν επίσης θετικές για την ΕΔΕΚ αφού έχασε τον μοναδικό μεγάλο δήμο που είχε, τον Στρόβολο, χωρίς να κερδίσει κάτι αντίστοιχο. Μπορεί να πει κάποιος, βέβαια, ότι η προεδρία της βουλής είναι ένα κάποιο βάλσαμο – ένα σχετικό βάλσαμο - όμως, αφού επιτεύχθηκε με την εξαγορά του Ζ. Κουλία από τον Αρχιεπίσκοπο και τους ψήφους του ΔΗΣΥ. Όταν η ΕΔΕΚ της κάποτε αμφισβήτησης και αντίστασης καταλήγει όργανο αποστασιών, με τις ψήφους της Δεξιάς, είναι, όπως και να το κάμει κάποιος, δύσκολο για την “ιστορική μνήμη” που κάποτε ήταν λεκτικό και όχι μόνο φέουδο της ΕΔΕΚ. Αν βέβαια αυτή η μετατόπιση είχε αντίστοιχο στο εξωτερικό, ίσως να άνοιγε κάποιες προοπτικές – αλλά ακόμα και εκεί φαίνεται ότι η κατάσταση δεν βοηθά. Η Ε.Ε. λ.χ. στην οποία η ΕΔΕΚ πόνταρε για να εμφανιστεί ως σημαντικό κόμμα, σχεδόν την περιφρονεί  – ο ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών Μ. Σουλτς είναι φίλος του Δ. Χριστόφια, ενώ προτιμήθηκε η Α. Κυριακίδου του ΔΗΚΟ για μια θέση από τους ευρωσοσιαλιστές αντί του αντιπρόσωπο της ΕΔΕΚ.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ξύλινος λόγος που χαρακτηρίζει πια τις ρητορικές της ΕΔΕΚ τα τελευταία χρόνια ίσως να πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά. Σίγουρα, η άνοδος του Ν. Νικολαϊδη εκφράζει το ότι είναι ο εκπρόσωπος της αριστεράς στο κόμμα – και ίσως ο μόνος που μπορεί να σταματήσει της διαρροές προς τα αριστερά. Για αυτό και η διεκδίκηση της θέσης αντιπροέδρου είναι, μάλλον, αναμενόμενη. Η πιο σημαντική εκλογική διαμάχη, βέβαια, είναι για την θέση του αναπληρωτή προέδρου: εδώ θα αναμετρηθούν οι Μ. Σιζόπουλος και ο κ. Μαυρονικόλας. Ο πρώτος θεωρείται ότι παίζει πια το τελευταίο του χαρτί, μετά την ήττα του στις βουλευτικές. Ο Σιζόπουλος θεωρείτο την τελευταία περίοδο εκπρόσωπος της δεξιάς στο κόμμα – η στάση του λ.χ. στην επιτροπή οικονομικών ήταν περισσότερο αυτή του μαϊντανού για τον Αβέρωφ, παρά κάποιου με διαφοροποιημένες θέσεις – κάτι που φαίνεται με τον Νικολαϊδη, αλλά και την μια κάποια ριζοσπαστικοποίηση της ΔΕΟΚ πρόσφατα. Επιπλέον, ο Σιζόπουλος εθεωρείτο για χρόνια ο άνθρωπος, αν όχι η επιλογή, του Λυσσαρίδη, για ηγέτης της ΕΔΕΚ. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντιπαράθεσή του με το Μαυρονικόλα μπορεί να ειδωθεί και ως μια αντιπαραθεση του μηχανισμού που φαίνεται να ελέγχει ο Ομήρου [και ο Μαυρονικόλας], με τις προσπάθειες του Λυσσαρίδη να επιβάλει και πάλι τις θέσεις και προτιμήσεις του. Στην πιο πρόσφατη στροφή, ωστόσο, ο Σιζόπουλος έκανε και μια αριστερή στροφή, η οποία ίσως να εκφράζει και την κατανόηση του για τις δυναμικές μέσα και έξω από το κόμμα: άρχισε να διαρρέει ότι ένας από τους λόγους που έγινε στόχος επίθεσης ήταν το ότι δεν δέχτηκε τις πιέσεις του ΔΗΣΥ για να νερώσει η  έκθεση για τον φάκελο της Κύπρου – και άρα εκεί οι σχέσεις του με την δεξιά χάλασαν. Τώρα αν αυτή είναι μια συγκυριακή ή ευρύτερη κίνηση του Σιζόπουλου είναι δύσκολο να κρίνει κάποιος – το ότι θέτει το ζήτημα της καθήλωσης του κόμματος είναι μεν σωστό, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί ο ίδιος να διεκδικήσει ότι δεν έχει ευθύνες.

Ο Μαυρονικόλας, από την άλλη, φαίνεται να εκπροσωπεί το βαθύ μηχανισμό του κόμματος: ακόμα και όταν ήταν υπουργός του Τάσσου, έκανε τόσο ρουσφέτι που αναγκάστηκε, λένε οι φήμες, να παρέμβει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Η παρουσία του στην Ευρώπη κρίνεται μάλλον αποτυχημένη – δεν φαίνεται να κατάφερε να δημιουργήσει συνδέσεις και φαίνεται να λειτουργά τόσο αποστασιοποιημένα από τους ευρωσοσιαλιστές, όσο και ο Περδικης από τους Πράσινους. Η εισήγηση, κατά συνέπεια, να αντικατασταθεί αν κερδίσει την θέση στον κομματικό μηχανισμό, από τον Σ. Σοφοκλέους, εμπεριέχει και την ελπίδα ότι ο Σοφοκλέους μπορεί να βελτιώσει κάπως τις σχέσεις του κόμματος με τους ευρωσοσιαλιστές.

Οπότε, η αντιπαράθεση μπορεί να έχει και ευρύτερες διαστάσεις: Ομήρου-Λυσσαρίδης, Κομματικός Μηχανισμός – εσωτερικοί αντίπαλοι κ.ο.κ.

Για το εισαγωγικό σημείωμα και το copy paste,

Anef_Oriwn

Παρασκευή 4/5/2012