Προλεγόμενα:
Θυμάμαι, πριν μερικά χρόνια όταν κάπως αναπάντεχα πρόεκυψε σοβαρό πρόβλημα υγείας στον Πατέρα [είχε τα προβλήματα του, αλλά όλως αιφνιδίως διαγνώστηκε και με καρκίνο] και ΠΕΘΑΝΕ [ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει!], μετά από ένα περίπου μήνα νοσηλείας στο Νοσοκομείο, η Μητέρα [βλέποντας ‘μας να πονάμε] είπε μια πολύ σοφή κουβέντα: «Η πρώτη μέρα [σημ. ΕΜΟΥ του Ιδίου: από τον θάνατο προσφιλούς προσώπου] εν φωθκιά, η δεύτερη εν κάρβουνα τζ’ η τρίτη σταχτός», θέλοντας να πει ότι με τον χρόνο ο πόνος θα περάσει!
Να αναφέρω ότι ο θάνατος του Πατέρα ήταν ο τρίτος στη σειρά, στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, μέσα σε διάστημα τριών χρόνων! Είχαν προηγηθεί οι θάνατοι [και πάλι από καρκίνο] της μικρής [εννιάχρονης] αρφοτεγνούας [κόρης του αδερφού μου] κι ακολούθως του 40ρη γαμπρού μου [άντρα της αδερφής μου]. Ήταν μια εποχή που δεν προλαβαίναμε να βγάλουμε τα μαύρα και τα ξαναβάλλαμε! [Κι είχα κι εγώ ειδικευτεί στους επικήδειους!!!]…
Τα πράματα τελικά λειτούργησαν όπως τα είπε η ΜΑΝΑ! Αργά ή γρήγορα όλα περνάνε κι ο πόνος απαλύνεται [εκτός κι αν πάθουμε κατάθλιψη]!
Φυσικά δεν είναι μόνο ο πόνος και η θλίψη, η πίκρα και η απογοήτευση, ο θυμός κι η οργή, η στενοχώρια και η λύπη, που περνάνε [με την πάροδο του χρόνου], αλλά και οι χαρές και οι ενθουσιασμοί, όπως και οι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες! Όλ’ αυτά [για κάποιους λόγους] απασχόλησαν το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Και να διευκρινίσω ότι αφορμή γι’ αυτή μου την ανάρτηση [και το κείμενο που θα αναδημοσιεύσω πιο κάτω] ΔΕΝ ήταν ο θάνατος κάποιου προσφιλούς μου προσώπου! Ίσως όμως να ήταν και ο πονόδοντος [και κυριολεκτικά και μεταφορικά] που με ταλαιπωρεί τις τελευταίες μέρες!
Πάμε λοιπόν στην ιστοριούλα μας ...
Πάμε λοιπόν στην ιστοριούλα μας ...
***************************
«Και αυτό θα περάσει»!!!
Ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:
«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι».Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους, σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.
O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι’ αυτόν.
Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: «Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις, γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους. Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
«Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψ’ το μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος».
Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα. Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του αναρίθμητοι. Έφτασε σ’ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά, ούτε πίσω.
Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:
«Και αυτό θα περάσει»!
Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
«Κι αυτό θα περάσει».
Και πέρασε!
Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.
Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν.
Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή. Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές. Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.
Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια. Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του.
Του είπε: «Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα».
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.
«Τι εννοείς; Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα.
«Και αυτό θα περάσει»!
Και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του. Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί. Όλα περνούν.
Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε:
«Υπάρχει τίποτα άλλο; Όλα περνούν… Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:
«Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:
Θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.
Μόνο εσύ παραμένεις,
εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,
ως παρατηρητής».
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις.
Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες…. Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.
Αυτός που βλέπει, ο παρατηρητής, είναι η μοναδική πραγματικότητα.
***************************
Κι ένα σχετικό με το θέμα ασμάτιον!
«Θα μου περάσει»
Anef_Oriwn
Σάββατο 12/5/2012
6 σχόλια:
Εν πολλά μεγάλη διάσταση ο χρόνος.
Ότι εννά περάσει, εννά περάσει - αν μας πάρει μαζίν του;
Γιατί τζι' μεις "περνούμεν" - όϊ μόνον τζιαι τούτον
Πληροφορίες θέλουν τη ΘεοΧάρενα να επαναφέρει το παλιό βιβλίο ανάγνωσης της 1ης δημοτικού σε περίπτωση που εκλεγεί διχοΤτομικός πρόεδρος. Μόνο που στο κεφάλαιο Λελέκι και Σκουλήκι θα έχει το εξής κεφάλαιο : «Νενέκοι από σκουλήκι»
χαμαλη,
εν να εσιει τζαι την κκελε του αναστασιαδη πανω δηλαδη;..:)
με τες δυσκολιες του σαμαρα, δυσκολη τζαι η ζωη της κυριας νομιζω.
Αμα στες δημοσκπησεις βουρουν τον λιλληκα μονο του σαν απορριπτικο υποψηφιο τζαι ουτε 20 εν πιανει ακομα τζαι στα στημενα γκαλοπ, που να σταθουν;
There is a Taoist story of an old farmer who had worked his crops for many years. One day his horse ran away. Upon hearing the news, his neighbors came to visit.
"Such bad luck," they said sympathetically.
"We'll see," the farmer replied.
The next morning the horse returned, bringing with it three other wild horses.
"How wonderful," the neighbors exclaimed.
"We'll see," replied the old man.
The following day, his son tried to ride one of the untamed horses, was thrown, and broke his leg. The neighbors again came to offer their sympathy on his misfortune.
"We'll see," answered the farmer.
The day after, military officials came to the village to draft young men into the army. Seeing that the son's leg was broken, they passed him by. The neighbors congratulated the farmer on how well things had turned out.
"We'll see" said the farmer.
Το πιο πάνω σχόλιον έννεν δικόν μου, εν προβοκάτσια. Εγώ ο πραγματικός Χαμάλης δηλώνω ότι αποχώρησα διότι θα λείπω συχνά που την Κύπρον πιον. Ότιδήποτε έρτει που δαμέ τζιαί δα με την υπογραφή Χαμάλης έν θαν’ δικόν μου. Εν να εν του άλλου.
Στην έρημο της Σ. Αραβίας που να πηέννω ε θα έχω πρόσβαση στο ιττερνέ.
ο Ντίνος ΧΝικόλας με σοβαρό εγκεφαλικό περνά κρίσιμες στιγμές στην εντατική του Γ.Ν. Λευκωσίας.
Δημοσίευση σχολίου