Ανάρτηση 45/2014 [ελλαδική, επετειακή, αντι-χουντική] – Λίγα λόγια για την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης του Απρίλη του 1967 στην Ελλάδα και για τη χούντα των Συνταγματαρχών...

Προλογικά

Συμπληρώθηκαν σήμερα 47 χρόνια από την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από μια ομάδα ελλήνων συνταγματαρχών με επικεφαλής τους Παπαδόπουλο, Παττακό και Μακαρέζο. «Τούτοι» κατέβασαν νωρίς το πρωί της 21^ης του Απρίλη του 1967 τα τανκς στην Αθήνα για να σώσουν τη χώρα από τον «φαύλο κοινοβουλευτισμό» και για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου»… [Ο αντικομμουνισμός υπήρξε πάντοτε ο προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών εξελίξεων]...

21/4/1967 (ημέρα Παρασκευή)

Έλεγε τότε στομφωδώς ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στο πρώτο του διάγγελμα... [Παρακολουθείστε και το βιντεάκι˙ όσο τραγική κι αν ήταν εκείνη η περίοδος, δεν μπορεί να μην χαμογελάσετε βλέποντας κι ακούοντας τον]:

«Η χώρα διήρχετο μία κρίσιν, αναζητούσα διέξοδο εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίον είχε εισέλθει. Από μακρού χρόνου η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλισιν του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε περιαγάγει την χώρα εις αδιέξοδο. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει τον ανώτατο άρχοντα όστις ανεζήτει λύσιν εντός των συνταγματικών πλαισίων, της ανευθυνότητος του δια να βγάλει την χώραν από το αδιέξοδο. [Σημ. δική ΜΟΥ: Καταλαβαίνετε τί λέει εδώ; Προφανώς ασυναρτησιολογεί]... Η κατάστασις αυτή προστιθεμένη εις μιαν αναρχική αντίληψη η οποία είχε επιβληθεί σχεδόν εις όλα τα άτομα της κοινωνίας, είχε δημιουργήσει τον έσχατο κίνδυνο να αλωθεί η χώρα από τον κομμουνισμό. Οι έλληνες και κατά ιστορική παράδοση, αλλά και κατά την βασική κοινωνική αντίληψιν και αγωγή δεν είναι ποτέ ευεπίφοροι προς τον κομμουνισμό, διότι ο κομμουνισμός δεν δύναται να έχει ουδέν σημείο κοινό με τον ελληνοχριστιανισμό, που αποτελεί την βάσιν της διαπαιδαγωγήσεως των ελλήνων κατά τον δρόμο της ιστορίας των.

Προ αυτής της καταστάσεως ο εθνικός στρατός, αι ένοπλαι δυνάμεις της χώρας, η μόνη ουδετέρα εις τον χώρο του πολιτικού κατασπαραγμού δύναμις η οποία υπήρχε, έκρινε ότι όφειλε να παρέμβει για να αποτρέψει τον δρόμο προς τον κρημνόν»...           

*****************************

Για μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση του της πολιτικής κατάστασης που προηγήθηκε του στρατιωτικού πραξικοπήματος, θα αντιγράψω πιο κάτω εκτεταμένο απόσπασμα από επετειακό άρθρο με τίτλο “Η απριλιανή δικτατορία: Αιτίες και συμπεράσματατου” του Διονύση Αρβανιτάκη [μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ] που δημοσιεύτηκε πέρσι στον “Ριζοσπάστη”:    

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ}... 

«Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν η λύση στην οποία κατέφυγε η αστική τάξη της χώρας μας με τη στήριξη των ΗΠΑ, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι παράγοντες που όξυναν τις ενδοαστικές αντιθέσεις, προκαλώντας αστάθεια και κρίση στην αστική διακυβέρνηση τη δεκαετία του 1960 και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της.

Το αστικό πολιτικό σύστημα την περίοδο αυτή βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του, ανάγκη που προέκυπτε από την ανάπτυξη και σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού και τη συμφωνία σύνδεσής του με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούλιο 1961.

Για την προσαρμογή του αστικού πολιτικού συστήματος στις νέες συνθήκες, αρκετά χρόνια πια μετά από το τέλος του εμφυλίου 1946 - 1949, ήταν αναγκαίος ο περιορισμός του ελέγχου που ασκούσε το παλάτι στα κέντρα της αστικής εξουσίας (στρατός, κυβέρνηση), πράγμα αρκετά δύσκολο. Ο ρόλος του παλατιού στην αντιμετώπιση του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, ο ρόλος του ως “σύμβολο κατά του κομμουνισμού”, είχε προσδώσει στο παλάτι ισχύ, καθιστώντας το βασικό στοιχείο της αστικής εξουσίας. Αποκτούσε ακόμη προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας δεύτερης ισχυρής αστικής πολιτικής δύναμης ικανής, στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής, να απορροφά τη φθορά του κυβερνητικού κόμματος, της ΕΡΕ, που είχε συσπειρώσει το σύνολο των λεγόμενων δεξιών κομμάτων. Αυτή η δύναμη ήταν η Ένωση Κέντρου που συγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη του 1961.

Ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις εκφράστηκαν τότε ανοιχτά αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό τους όσο και μεγάλων τμημάτων τους με το παλάτι. Οι αστοί πολιτικοί ηγέτες (της ΕΡΕ ο Κ. Καραμανλής και της “Ενωσης Κέντρου” ο Γ. Παπανδρέου), επιχείρησαν ορισμένους εκσυγχρονισμούς που τους έφεραν σε σύγκρουση με το παλάτι (σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος από την ΕΡΕ, που αφαιρούσε αρμοδιότητες από τον βασιλιά, παραίτηση κυβέρνησης Καραμανλή (1963) μετά από τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, αργότερα η αποστασία βουλευτών της ΕΚ και η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965. Αυτές οι αντιθέσεις μεγάλωναν την αγανάκτηση του λαού που ήταν δύσκολο να αγνοηθεί από τα αστικά κόμματα, ιδιαίτερα από την Ένωση Κέντρου, της οποίας η εκλογική βάση χαρακτηριζόταν από αντιβασιλικά αισθήματα.

Την πιο “πρωτοποριακή” και επομένως συμφέρουσα προοπτική για την αστική τάξη και για να προχωρήσει ο αστικός εκσυγχρονισμός φάνηκε να την εκφράζει το “κέντρο” και κυρίως η “αριστερή” του πλευρά με επικεφαλής τον Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, το μεγάλο μέρος των αστικών κομμάτων δεν έκοβε τους δεσμούς του με τα ανάκτορα, συμβιβαζόταν και υποτασσόταν.

Ένας σημαντικός ακόμη παράγοντας που όξυνε περισσότερο την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν το Κυπριακό, με την αντίθεση του Κύπριου Προέδρου Μακαρίου στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που πίεζαν για ΝΑΤΟική λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της αντιπαράθεσής τους με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, παίρνοντας το μέρος της Τουρκίας.

Η κρίση της αστικής διακυβέρνησης δύσκολα μπορούσε να ξεπεραστεί με τις εκλογές που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου για τις 28/5/1967.

Κάτω από την επίδραση αυτών των παραγόντων, τμήματα του αστικού πολιτικού κόσμου προσανατολίζονταν στην αναγκαιότητα αναστολής σειράς άρθρων του Συντάγματος, που θα λειτουργούσε ως απάντηση στην κυβερνητική αστάθεια.

Από το Παρίσι, ο αυτοεξόριστος Κ. Καραμανλής αποδέχονταν τη δικτατορία. Στις 10/5/1966, έγραψε προς τον Κων. Τσάτσο: ‘... Ασπάζομαι ... ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου. Εισηγούμεθα λοιπόν παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μιαν προσωρινή δικτατορίαν - ίσως ενός έτους’ (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ Τόμος 1949 -1968, σελ. 501).

Οι εξελίξεις, επομένως, που είχαν προηγηθεί και ιδιαίτερα των χρόνων 1965 - 1967 (στη διάρκεια των οποίων σχηματίστηκαν πέντε κυβερνήσεις), είχαν στρώσει το δρόμο ώστε το τμήμα της άρχουσας τάξης που είχε δύναμη στο πιο ισχυρό τμήμα του αστικού κράτους, το στρατό, να δώσει μέσω των συνταγματαρχών που εμφανίζονταν ως βασιλικοί τη δικτατορική αστική λύση, προλαβαίνοντας τους στρατηγούς του βασιλιά Κωνσταντίνου. Τα ανάκτορα υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ενέργεια των πραξικοπηματιών»...

Επίσης όπως αναφέρεται και στη σημερινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967:

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ}... 

«Η δικτατορία στη χώρα μας επιβλήθηκε έχοντας τη στήριξη τμημάτων της πλουτοκρατίας, κέντρων της αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ. Η επιλογή της αστικής τάξης να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί “λύση” για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια, όταν έχει δυσκολίες λόγω και εσωτερικών αντιθέσεων.

Το σύστημα της εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των σκοπών του μπορεί να αξιοποιεί και φασιστικές ομάδες, να τους αμολά και να τους μαζεύει καταπώς βολεύει, όπως σήμερα γίνεται με τους νοσταλγούς της χούντας, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Το πραξικόπημα μπόρεσε να επιβληθεί και επειδή δεν βρήκε απέναντί του ένα λαό οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, αξιοποιώντας και τις οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, κυριαρχούσαν οι αυταπάτες, η αναμονή των εκλογών, ο εγκλωβισμός του αγώνα του λαού στις στοχεύσεις των αστικών κομμάτων»...

******************************

Πριν δύο χρόνια στην ανάρτηση με αρ. 48/2012 έγραφα και τα εξής γυρνώντας το μυαλό μου χρόνια πολλά πίσω σε θύμησες από την παιδική μου ηλικία: 

«... τότε ήμουν στην 4η τάξη του Δημοτικού. Εκείνη τη μέρα όταν μπήκαμε στην τάξη για τα απογευματινά μαθήματα [τότε πηγαίναμε σχολείο όχι μόνο τα Σάββατα, αλλά και δύο απογεύματα κάθε βδομάδα – ένα εκ των οποίων ήταν Παρασκευή, και η 21η Απριλίου 1967 ήταν Παρασκευή], η δασκάλα μας, ΜΑΣ είπε ότι ‘Μπήκε ο Στρατός στην Ελλάδα μας…’ Ομολογώ πως ΔΕΝ κατάλαβα [τότε] τι σήμαινε αυτόˑ σιγά – σιγά όμως το συνειδητοποίησα [διάβαζα και τη “Χαραυγή” που ‘φερνε σπίτι ο πατέρας μου] και το βίωσα μάλιστα και πολύ έντονα τα χρόνια 1972-74. Ήταν τότε που η γριβική ΕΟΚΑ Β΄(με τα παρακλάδια της στα σχολεία) είχε αναπτύξει την “ένδοξη εθνική” δράση της. Φυσικά ακολούθησαν, το χουντοφασιστικό πραξικοπήματα και η τουρκική εισβολή η οποία ήταν απότοκο του πρώτου!»...

[Την επαύριον 22 του Απρίλη του 1967 έκλεισαν και τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα]... 

*****************************

Επίλογος:

Την επιβολή της χουντικής δικτατορίας συνόδευσαν η κατάργηση και των στοιχειωδών αστικών ελευθερίων που πήγαινε πακέτο με τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες... 

Πολύ χαρακτηριστικό και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη 

 

“Μην ξεχνάς τον Ωρωπό”...

Anef_Oriwn

[κι ΕΣΥ ΛΑΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕ μην ξεχνάς τον Φασισμό]

21/4/2014 - Δευτέρα του Πάσχα 
[κι εμείς μιλάμε για δικτατορίες! Κάποια στιγμή θα τα πούμε και για την αστική δικτατορία, αλλά και για τη δικτατορία των προλετάριων]...