Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ανάρτηση 122/2013 [επετειακή, πολιτική, αντι-συμφιλιωτική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο του Γιώργου Κουμουλλή για το ανέφικτο της “εθνικής” συμφιλίωσης... - Προσθήκη διορθωτικού υστερογράφου


Εισαγωγικά

Μιλώντας στις 15 του Ιούλη στην Ολομέλεια της Βουλής για την καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου [περνώντας και το γνωστό σπαραξικάρδιο δακρύβρεκτο του] υφάκι ΜΆΣ πήρε για αμερικανάκια [ΕΜΑΣ τους Αριστερούς] και ΜΆΣ πέταξε και τη μεγάλη  βαρέλλα για [τάχαμου] “εθνική” συμφιλίωση. Πιο συγκεκριμένα είπε μας:
«Από την μια η Αριστερά, το ένα τρίτο του λαού μας κουβαλά ακόμη το στίγμα της απουσίας από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-59, και από την άλλη, η Δεξιά, το άλλο ένα τρίτο του λαού να είναι ακόμη χρεωμένη με το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών»
Ο “Πολίτης” έσπευσε με ρεπορτάζ του της περασμένη Παρασκευή να διερωτηθεί αν «ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ [...] θα γράψουν ιστορία»...  

Εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρας Κυπριανού σχολίασε αμέσως μετά την πρόταση του κου Νεοφύτου στη δικιά του ομιλία στη Βουλή, θέτοντας και τις προϋποθέσεις για να έχει αποτελέσματα μια τέτοια πρωτοβουλία. Στην ομιλία του μάλιστα στην εκδήλωση καταδίκης του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής που διοργάνωσε το ΑΚΕΛ στο Σκαλί Αγλαντζιάς [το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο!] ανέφερε και τα εξής:   
“Παρόλο που αναγνωρίζω ότι ο κ. Νεοφύτου έκανε παραδοχές από μέρους του ΔΗΣΥ για πρώτη φορά, θα επαναλάβω πως η ενότητα μόνο πάνω στην αποδοχή της ιστορικής πραγματικότητας μπορεί να χτιστεί. Η Αριστερά δεν κουβαλά κανένα στίγμα. Όχι γιατί ο ίδιος ο Γρίβας προειδοποιούσε το ΑΚΕΛ να μην αναμιχθεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ γιατί «αλλιώς θα πέσει λεπίδι». Ούτε γιατί ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο στόχος ήταν να καταπνίξουν την επιρροή του ΑΚΕΛ μέσα στο λαό για να μην υπάρχει «ζήτημα εξουσίας» την επομένη της απαλλαγής από την αποικιοκρατία. Αλλά γιατί η θέση του ΑΚΕΛ έναντι της ΕΟΚΑ ήταν θέση πολιτική. Θέση που δικαιώθηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις. Δεκαετίες αργότερα ακόμα και ο ίδιος ο Γλαύκος Κληρίδης, παραδέχτηκε την ορθότητα της τότε θέσης του ΑΚΕΛ. Το πιο σημαντικό που πρέπει όμως κάποτε να βρει το θάρρος να αναγνωρίσει ο ΔΗΣΥ, είναι πως όποια θέση και να είχε το ΑΚΕΛ, δεν την είχε επειδή έτσι το διέταξαν οι εκτός Κύπρου. Ούτε πήρε τα όπλα για να την επιβάλει.

Άρα κε Φούλλη [μεγαλοκτηματία εξ Αργάκας] , η φιλολογία ΣΟΥ περί «στιγμάτων» [και τατσών] εν περνά! Τα επικοινωνιακά ΣΟΥ παίγνια να τα παίζεις εκεί που δεν σε ξέρουν! Και τί πάει να πει «η Αριστερά, [...] κουβαλά [...] το στίγμα», ενώ «η Δεξιά, [...] είναι ακόμη χρεωμένη»; Εν τζιαι εν τίποτες λογιστικές πράξεις που εν να συμψηφιστούν τζιαι έτσι να πατσίσουμε τζιαι να ξε«χρεώσετε»; Η  Αριστερά «απουσίαζε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-59», γιατί αυτή ήταν η πολιτική τες επιλογή! [Άστε που ο ίδιος ο “Αρχηγός” Γρίβας δεν ήθελε τους Αριστερούς ένεκα των αντικομουνιστικών του συνδρόμων]... Κι από την «απουσία» της Αριστεράς από την ένοπλη μορφή πάλης ΚΑΝΕΝΑΣ δεν βλάφτηκε! Όμως από «το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών», αλλά και των άξιων «καθαρμάτων» [που θα ελάλεν τζι’ ο Ραφαηλίδης] της ΕΟΚΑ Β΄ [γέννημα και θρέμμα της κυπριακής Δεξιάς, γι’ αυτό και τους στέγασε πολιτικά ο Κληρίδης κι ο “Συναγερμός” – τί, θα κλωτσούσε τα ίδια παιδιά του;] προκλήθηκε η τούρκικη εισβολή με όλες τις γνωστές συνέπειες [θάνατοι, ξεριζωμοί, καταστροφές, πόνος, οδύνη]! Ο Φούλλης προσφέρει αφκόν για να πιάει όρνιχαν, αλλά εν τζι’ επελλαναμεν!

Πιο κάτω θα παραθέσω [χωρίς δικά μου σχόλια] ένα κείμενο του Γιώργου Κουμουλλή, που αλίευσα από τον “Πολίτη” της περασμένη Παρασκευής 19 του μηνός, όπου ο αρθρογράφος αναλύει με διαλεκτικό τρόπο «γιατί η εθνική συμφιλίωση είναι ανέφικτη», με τα μυαλά που κουβαλούν ο Φούλλης και οι πέριξ αυτού... 

*********************************
Γιατί η εθνική συμφιλίωση είναι ανέφικτη
[του Γιώργου Κουμουλλή, “Πολίτης” 19/7/2013, σελ. 11]

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Και ξαφνικά, λόγω της επετείου του πραξικοπήματος, ξεμύτισε μια ξεχασμένη λέξη μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών της Κύπρου: συμφιλίωση! Αναμφίβολα όλοι οι Κύπριοι συναινούν στην ιδεατής εθνικής συμφιλίωσης αλλά, δυστυχώς, ο πολυπόθητος στόχος είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτος. Ο σοβινισμός, ο γριβισμός, ο εοκαβιτισμός απηχεί μια “ιδεολογία” που ενδημεί σε αρκετούς βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος και που καθιστά τη συμφιλίωση ένα άπιαστο όνειρο. Απόδειξη ότι την ίδια σχεδόν ώρα που ο κ. Νεοφύτου πρότεινε χέρι φιλίας και συμφιλίωσης στην Αριστερά, ο ίδιος ο κ. Νεοφύτου (μαζί με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του, τον υπουργό Εσωτερικών και τον Αρχιεπίσκοπο) παρίστατο στο τρισάγιο των 22 καταδρομέων που σκοτώθηκαν στο Προεδρικό ψάλλοντας μάλιστα τον εθνικό ύμνο! Δηλαδή, οι 22 καταδρομείς που επέδραμαν στο Προεδρικό με σκοπό να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο της Κύπρου και να καταλύσουν το κράτος ήτανε ήρωες!!! Φαίνεται ότι ο κ. Νεοφύτου έχει διπλή προσωπικότητα: από τη μια φιγουράρει σαν άγγελος ειρήνης και συμφιλίωσης και από την άλλη φιγουράρει πυρφόρος του σοβινισμού.

Προβάλλεται, βέβαια, ο ισχυρισμός ότι αυτοί οι καταδρομείς ενεργούσαν βάσει εντολών και, επομένως, είναι αθώοι. Ας μην υποκρινόμαστε: είναι κοινό μυστικό ότι, δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των καταδρομέων που επιτέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο την ημέρα του πραξικοπήματος δεν επελέγησαν τυχαία. Ήτανε όλοι τους “διαλεχτοί” κι αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ήτανε όλοι τους πύρινοι υποστηρικτές της ΕΟΚΑ Β, της χούντας και του Γρίβα! Αν, όντως, επελέγησαν τυχαία γιατί οι συγγενείς αυτών των καταδρομέων είναι περήφανοι για την επιδρομή στο Προεδρικό; Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν λίγα χρόνια για τα γεγονότα του 1974, οι γονείς των καταδρομέων εξέφρασαν την υπερηφάνεια τους που ο γιοι τους συμμετείχαν στην επιδρομή κατά του Προεδρικού. Στις δίκες της Νυρεμβέργης πολλοί χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί πρόβαλαν το δικαιολογητικό ότι ήτανε υποχρεωμένοι να υπακούσουν στις εντολές των ανωτέρων τους αλλά αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να αθωωθούν. Ναι, η υπακοή είναι το βασικό χαρακτηριστικό ενός στρατιώτη. Όμως, αυτή η υπακοή δεν μπορεί να είναι τυφλή υπακοή σε οποιαδήποτε στρατιωτική διαταγή, αλλά υπακοή που συνάδει με τον νόμο κι όχι υπακοή που οδηγεί τον στρατιώτη να διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα όπως η ψυχρή εκτέλεση υπερασπιστών της νομιμότητας ή, βέβαια, συμμετοχή σε πραξικόπημα. Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain, αποσπάσματα του οποίου αναφέρθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης, έλεγε «κάθε στρατιώτης πρέπει να γνωρίζει τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο, τι είναι πατριωτικό και τα δεν είναι... Δεν μπορείς να αγνοείς αυτές τις έννοιες και να είσαι άνθρωπος... Πράττοντας κάτι, έστω και κατόπιν εντολών της ηγεσίας του στρατού, που είναι εναντίον της νομιμότητας προδίδεις και τον εαυτό σου και την πατρίδα σου». Αυτό που έγραψε ο Mark Twain το τήρησε ο Σωτήρης Αδάμου Κωνσταντίνου και, βέβαια, το πλήρωσε με τη ζωή του. Όμως αυτός είναι πραγματικός ήρωας! Το όνομα του πρέπει να γράφεται με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας. Εγείρεται το ερώτημα γιατί οι συγγενείς και οι ακροδεξιοί βουλευτές τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο μετά το τρισάγιο. Για να μεταφέρουν το μήνυμα ότι οι καταδρομείς πέθαναν για την πατρίδα και για την ελευθερία; Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια ερμηνεία Οι βουλευτές, αλλά και οι συγγενείς των καταδρομέων, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο εθνικός μας ύμνος είναι μια έκφραση αγάπης προς την ελευθερία και τη δημοκρατία κι όχι ύμνος προς τη σκλαβιά, την τυραννία και τη δικτατορία που στόχευαν οι πραξικοπηματίες. Μεγαλύτερη προσβολή του εθνικού μας ύμνου δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σύνδρομο διπλής προσωπικότητας δεν περιορίζεται στον κ. Νεοφύτου. Είναι κοινό χαρακτηριστικό αρκετών βουλευτών του ΔΗΣΥ. Από τη μια καταδικάζουν (έστω και απρόθυμα) την ΕΟΚΑ Β και μάλιστα την περιγράφουν και ως “εγκληματική” κι από την άλλη εξυμνούν την “πατριωτική” δράση του αρχηγού και ιδρυτή της οργάνωσης, του Γρίβα! Ο οποίος ήτανε αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος του πραξικοπήματος, έστω κι αν πέθανε λίγους μήνες πριν την εκτέλεση του. Το δε ετήσιο μνημόσυνο του Γρίβα προσφέρει την ευκαιρία για τη σύναξη όλων των ακροδεξιών στοιχείων όπου παρελαύνουν ένστολοι και άστολοι και ασύστολοι υπό τα όμματα και τα, πλατιά χαμόγελα των ηγετών του ΔΗΣΥ. Όντως θυμίζει τις παρελάσεις των ναζί που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ στη Νυρεμβέργη στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με τέτοια δεδομένα ο ΔΗΣΥ πολύ δύσκολα θα συμφιλιωθεί με τα υπόλοιπα κόμματα. Ήδη, βλέπουμε τα πρώτα ρήγματα του κυβερνητικού συνασπισμού λόγω της απόφασης του υπουργού Εσωτερικών να παρευρεθεί στο τρισάγιο των 22 καταδρομέων. Το ΔΗΚΟ με ανακοίνωση του καταδίκασε την ενέργεια του Σωκράτη Χάσικου «να αποδώσει τιμές με την ιδιότητα του υπουργού Εσωτερικών στους καταδρομείς» και τονίζει ότι τέτοιες εκδηλώσεις υποσκάπτουν την ενότητα του κυπριακού λαού. Φυσικά, και το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ καταδίκασαν ακόμα πιο (έντονα τη συμπεριφορά τού υπουργού. Και τα δύο κόμματα τονίζουν ότι η παρουσία του υπουργού στο τρισάγιο συνιστά ύβρη προς τη δημοκρατία.

Με τέτοια δεδομένα πώς μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος; Η σύγκρουση στην πραγματικότητα δεν είναι Δεξιά vs Αριστερά, αλλά Ακροδεξιά vs ΑΚΕΛ + ΕΔΕΚ+ ΔΗΚΟ. Γι’ αυτό η μετριοπαθής Δεξιά επωμίζεται τεράστια ευθύνη να ελέγχει τα ακραία στοιχεία της αν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί η συμφιλίωση. Μπορεί να το κάνει αυτό; Ή μήπως αυτό είναι ακατόρθωτο αφού η Ακροδεξιά είναι σαρξ εκ της σαρκός της;

**************************
Σημειωση ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Σήμερα Τρίτη συναντήθηκαν και ο Άντρος Κυπριανού με τον Αβέρωφ Νεοφύτου για να συζητήσουν το θέμα της “εθνικής” συμφιλίωσης και το «στίγμα» και τις «χρεώσεις» στις οποίες αναφέρθηκε ο κος Φούλλης... Δεν άκουσα και δεν έμαθα τί ειπώθηκε, όμως να ‘στε σίγουροι ότι στο θέμα θα επανέλθουμε...

Anef_Oriwn
[ο αντι-συμφιλιωτικός – σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να [υπάρχουν “εθνικές” συμφιλιώσεις]
Τρίτη 23/7/2013
{σαν σήμερα το 1874 1974 (σημ. 23/7/2013 - 9:10μ.μ.: φένκιου Σολιάτης!) κατάρρευσε η χούντα στην Ελλάδα και ξεκίνησε η περίοδος της Μεταπολίτευσης με πρώτο πρωθυπουργό τον Καραμανλή, τον Θείο}...

*********************************

Υστερόγραφο - Διόρθωση
Η επέτειος αποκατάστασης των αστικοδημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα [μετά την επταετή χουντική δικτατορία] ήταν χτες 24 του μηνός κι όχι προχτές 23 του μηνός. Ε, κάνουμε κι ΕΜΕΙΣ καμιά φορά λάθη!

Anef_
Πέμπτη 25/7/2013 – 7:30 π.μ. 

3 σχόλια:

zep είπε...

Εμεις δεν θελουμε συμφιλιωση με τους αμερικανοδουλους πλουτοκρατες του συναγερμου του δηκο και της εδεκ. Θελομεν εξοδο απο το κωλοευρω και την κωλοευρωπην.

Θελομεν σοσιαλισμο

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε ZEP,

Δεν ξέρω τι είπαν πίσω από τις κκάμερες Άντρος Κυπριανού και Αβέρωφ, αλλά πιστεύω ότι σε ΤΙΠΟΤΑ δεν συμφώνησαν! Ό Άντρος Κυπριανού ήταν υπόχρεος μια και το Κόμμα συμμετέχει στα παιχνίδια των αστικών κομμάτων [για διαχείριση της αστικής εξουσίας] να απαντήσει στο επικοινωνιακό παιχνίδι του Φούλλη... Στο χέρι του [και στις ικανότητες του] εναπόκειται πλέον για να αναδείξει τα αδιέξοδα της Δεξιάς και των «αμερικανοδουλων πλουτοκρατων»

Anef_Oriwn είπε...

Παρ’ όλο που έχουμε προχωρήσει σε νέα ανάρτηση, θα παραθέσουμε [πιο κάτω], βασικά για λόγους αρχείου, αλλά και για μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση ου θέματος της λεγόμενης “εθνικής” συμφιλίωσης ένα άρθρο [δανεισμένο από τη σημερινή “Χαραυγή”] της συντάκτριας ης εφημερίδας Μαρίας Φράγκου από τη στήλη “Ευθέως” με τίτλο “Περί εθνικής συμφιλίωσης και άλλων τινών...” [link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-38309-gr.php]

“Όση κατανόηση κι αν προσπαθεί κανείς να επιδείξει, δύσκολα τα καταφέρνει. Περί της εθνικής συμφιλίωσης ο λόγος, πρόταση που έφερε στην ατζέντα της συζήτησης ο ΔΗΣΥ. Ναι, στην εθνική συμφιλίωση. Ναι, στην ενότητα. Η διχόνοια ποτέ και κανέναν δεν ωφέλησε και αυτή η θέση είναι αδιαπραγμάτευτη. Καμία συζήτηση περί του αντιθέτου δεν χωρεί γιατί η ιστορία - της Κύπρου μη εξαιρουμένης - επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Ναι, στην εθνική συμφιλίωση, λοιπόν, και είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα που δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για τα πώς, τα γιατί και τα διότι. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα τραγικά γεγονότα του 1974, αν και η πρόκληση είναι μέγιστη ως επί το πλείστον στα όσα αφορούν αυτή την πτυχή της ιστορίας μας, αλλά και στα όσα επεσυνέβησαν πριν και μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου. Κι ας μην επαίρεται η δεξιά πως εκεί κερδίζει πόντους...
Κατανοητό και το γιατί έβαλε στην ατζέντα την πρόταση ο ΔΗΣΥ. Τον πρώτο που καίει το όλο ζήτημα είναι το κυβερνών, σήμερα, κόμμα. Αυτό βαρύνεται με τη στήριξη, τη δικαίωση και τη στέγαση των πραξικοπηματικών και των καταστροφέων της Κύπρου. Αυτό το κόμμα αρνείται να παραδεχτεί τα αυταπόδεικτα, ο ΔΗΣΥ είναι που αρνείται να αποδεχθεί τα πορίσματα του Φακέλου της προδοσίας της Κύπρου. Και πότε, παρακαλώ έθεσε το θέμα προς συζήτηση ο ΔΗΣΥ; Ανήμερα των μαύρων επετείων! Όταν όμως ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου δηλώνει πως
«δεν θα παραχαράξουμε την ιστορία, ούτε και θα την ξαναγράψουμε», πώς το εννοεί; Γιατί αν το εννοεί όπως το κάνει στην πράξη το κόμμα του και ο ίδιος προσωπικά, τότε καμιά κουβέντα δεν μπορεί να γίνει.
Ναι, στην εθνική συμφιλίωση, χωρίς όμως την παραγραφή της ιστορίας. Χωρίς την ισοπέδωση και την εξίσωση θυμάτων και θυτών. Χωρίς την κρατική αρωγή για να καταστεί αυτή η ισοπέδωση κι επισήμως πολιτική θέση. Γιατί εκεί οδηγούνται τα πράγματα.
Οι πρώτοι που επιδεικνύουν μεγαλοψυχία και συγχωρούν - αφού πρώτα ζητήσουν συγχώρεση οι καταστροφείς της Κύπρου - είναι οι παθόντες της κυπριακής τραγωδίας. Αυτοί που έζησαν και ζουν τον πόνο, αυτοί που έζησαν και ζουν την απώλεια, αυτοί που έχουν το μαύρο ρούχο ένα με το κορμί τους και τα δάκρυά τους δεν στερεύουν ποτέ, ναι, αυτοί δεν υποστήριξαν και δεν υποστηρίζουν ποτέ το φανατισμό και την εκδίκηση. Ζητούν δικαίωση. Κι αν μπορέσει ο ΔΗΣΥ να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα, χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς φτιασίδωμα, χωρίς αλλαγές και παραλλαγές της ιστορίας, μπορεί να επέλθει η εθνική συμφιλίωση...”