ANEF_Oriwn: Ανάρτηση 61/2012 [γιορταστική, ευχετήρια, τραγουδιστική, μηνυματική]

Του Κωνσταντίνου και της Ελένης σήμερα! Και δεν αναφέρομαι στους ήρωες του γνωστού ομότιτλου χιλιοπαιγμένου αλλά πετυχημένου ελληνικού σήριαλ με τους Χάρη Ρώμα και Ελένη Ράντου, αλλά στους σημερινούς [σύμφωνα με το ελληνορθόδοξο εορτολόγιο] εορτάζοντες.

Αν και το Blog ΔΕΝ συνηθίζει να κάμνει τέτοιες εορταστικές/φιλο-εκκλησιαστικές παρεκκλίσεις [πλην εξαιρετικών περιπτώσεων κι αν αξίζει τον κόπο], εν τούτοις είπαμε να αλλάξουμε και ολίγο τι παραστάσεις με κάτι τελείως διαφορετικό. [Επιφυλασσόμαστε όμως να επανέλθουμε “δημήτριοι”, αλλά και δριμύτεροι στα πολιτικολογικά]…

[Για τον επονομαζόμενο “Μέγα” και “Άγιο” Κωνσταντίνο και εν μέρει και για την μητέρα αυτού Ελένη, την ανακηρυχθείσα και “Αγία” τα είπα πρόπερσι και μάλιστα κοφτά τζιαι ξικούτσουλα [ενδελεχώς κι αναλυτικά] σε “τιμητική” για τους εν λόγω 2 αγ(ρ)ίους ανάρτηση μου, την με αρ. 35/2010.

Στον σημερινό [δευτεριάτικο] “Πολίτη”, στη σελ. 6 στην εβδομαδιαία στήλη “Χιμαιρινοί Κολυμβητές”, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον, σχετικό με τη σημερινή εκκλησιαστική γιορτή. Τίτλος του “Οι γάτες της Αγίας Ελένης” και συγγραφέας, η κα Δέσποινα Αναξαγόρου [δεν την γνωρίζω την κυρία]. Η κειμενογράφος με αφορμή τις γάτες της “Αγίας” Ελένης και με αναφορές σε προσωπικά παιδικά της βιώματα κάμνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο μεικτό χωριό Τόχνη, απ’ όπου κατάγεται. Μας μεταφέρει έτσι ανθρωπινά βαθειά μηνύματα που έχουν να κάμουν με την εκεί συνύπαρξη και κοινή συμβίωση [σ’ άλλους καιρούς] ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων και τον σεβασμό που επιδείκνυαν οι μεν προς τις θρησκευτικές γιορτές των δε κι αντιστρόφως.

{Παρενθετικά να αναφέρω ότι σκέφτομαι κάποια στιγμή μελλοντικά να δημοσιεύσω ολόκληρο το κείμενο της κας Αναξαγόρου όπως και 2-3 άλλα κείμενα που έχω μαζέψει και τα οποία έχουν να κάμουν με την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων της Κύπρου, ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων, δηλ. με τις χαρές και τις λύπες τους, τον πόνο και τη ευφορία τους, τον μόχθο και τις δυσκολίες τους, αλλά και τις στιγμές ψυχαγωγίας και ευθυμίας τους}…

Σύμφωνα λοιπόν, με την ελληνοχριστιανική παράδοση [διάβαζε «σύμφωνα τα παραμύθια των παπάδων»], η “Αγία” Ελένη ταξίδευε, τω καιρώ εκείνω, από τους “Αγίους” Τόπους για την Κωνσταντινούπολη. Λέγεται, σε κατ’ ιδίαν κουβέντες ανάμεσα στους πιστούς(;), αλλά και στους [μετέπειτα] απίστους [γνωστούς και ως γκιαούρηδες], ότι η “Αγία” μετέφερε [λαθραίως] και κομμάτια του “Τιμίου Ξύλου”, του σταυρού όπου σταυρώθηκε(;) ο Χριστός! [Τελικά πόσο μεγάλος ήταν τούτος ο σταυρός που μέχρι και σήμερα ακόμα “πωλούνται” σε πιστούς κομματάκια του;]...

Λόγω θαλασσοταραχής όμως, το καράβι της “Αγίας” προσάραξε στις νότιες ακτές της Κύπρου. Εκείνη την εποχή το νησί είχε εγκαταλειφτεί από τους κατοίκους του λόγω των συνεχόμενων ανομβριών... [Μη βλέπετε που τα τελευταία χρόνια έχουμε πολυομβρίες κι όλα στη Φύση, κι όχι μόνο, είναι χαρά Θεού κι Αλλάχ]. Παντού υπήρχαν, τω καιρώ εκείνω, φίδκια τζιαι κουφάες. Λαλείτε να εν που τότε να επωάζεται το ΕΛΑΜίτικο αυγό του φιδιού; Πάντως η “Αγία” Ελένη ανάλαβε και μετέφερε στο νησί, σε νέο της ταξίδι, καμπόσες κάττες οι οποίες [ως λέγεται] εξολόθρεψαν τα φίδια. Ίτε λοιπόν, “αγιο-ελενήτικες γάτες” καταβροχθίστε και τες κουφάες του φασισμού!

Εγώ πάντως θα κλείσω με μια τραγουδιστική αφιέρωση στις εορτάζουσες Ελένες, το τραγούδι “Ελένη Ελενίτσα”! [Το “Ελένη Ελενάρα” θα τ’ αφήσω για άλλη φορά]...

“Ελένη Ελενίτσα”