Ανάρτηση 77/2009 [σκεπτικιστική, φιλο-ομοσπονδιακή και εξ αριστερών] – Μερικές αιρετικές και περιθωριακές σκέψεις για τη διαδικασία των συνομιλιών ...

[19/12/2009 - Το πιο κάτω κείμενο το ‘γραψα κατά τα τέλη του Νοέμβρη με αφορμή κάποια συζήτηση σ’ άλλο post του Blog, όμως λόγω άλλων ζητημάτων που προέκυψαν δεν το ανάρτησα νωρίτερα. Το κάνω τώρα και ΔΕΝ νομίζω να ‘χει χάσει από την επικαιρότητα του …
Κάτι για την ΟΜΟΝΟΙΑ, που είχα κατά νουν να γράψω θα τ’ αφήσω για μετά τα Χριστούγεννα - να μην φανώ κακός από τώρα ...]

Έγραφα τότε [τέλος Νοεμβρίου]:
{Πιο κάτω θα παραθέσω δύο παλιότερα κείμενα μου με σκέψεις και απόψεις μου για τη διαδικασία των συνομιλιών για επίτευξη (ομοσπονδιακής) λύσης στο κυπριακό. Τα κείμενα αυτά τα είχα γράψει κι αναρτήσει εδώ στο Blog μου προ μερικών μηνών - πιο συγκεκριμένα στις αναρτήσεις με αριθμούς 32/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/06/322009.html) και 49/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/492009-momentum.html) …
Στην κίνηση αυτή (δηλ. στην επαναδημοσίευση των ήδη διατυπωμένων και κατατεθημένων απόψεων μου για τη διαδικασία των συνομιλιών) προχωρώ εξ αφορμής μιας συζήτησης μου για το νόημα και το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης λύσης για Διζωνική Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με τον Ανώνυμο σχολιογράφο μιστερ μαξ καθώς και με τον φίλτατο Π., στο post μου με αρ. 69/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html)...

[Παρενθετική σημείωση - 19/12/2009:Το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως συνέχεια της συζήτησης που αναπτύχθηκε (κυρίως με τον Νίκο Τριμικλινιώτη – nicostrim) στην ανάρτηση μου με αρ. 74/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/742009-sh.html - θα παραθέσω το σχετικό σχόλιο του Ν.Κ., ως Υστερογράφημα στο τέλος του κειμένου μου)]...

Να αναφέρω (επίσης) ότι στο εδώ αρχικό κείμενο μου (που είχα γράψει λίγο στα βιαατικά), έχω επιφέρει κάποιες μικρές (κάπου ίσως και πιο μεγάλες) διορθώσεις, βελτιώσεις (κυρίως συνταχτικές και λεκτικές) καθώς και συμπληρώσεις.}

************
Για διευκόλυνση της συζήτησης θα παραθέσω αμέσως πιο κάτω και σύντομα αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις των δύο σχολιογράφων που ήδη ανάφερα:

1. Ο Ανώνυμος μίστερ μαξ είπε (25/11/2009 1:45 π.μ. - http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html):

“… Η αριστερα* δεν πρεπει να υποστηριζει Διζωνικη Δικοινοτικη.
Διοτι ειναι ενα αστικο μορφωμα, συντηρει το κεφαλαιο, και ειναι μια διαχειριστικη λυση.H αριστερα πρεπει να συνεχισει για καταλυση των εθνικων διαχωρισμων, οχι να τους νομιμοποιει με συμβιβαστικες λυσεις. Πρεπει να ξαναθυμηθει την αντιπαραθεση στον φιλελευθερισμο.
Δεν πρεπει να ανεχεται τις λυσεις απο πανω, η λευτερια δεν χαριζεται, κερδιζεται.

* Αριστερα, δεν μπορει να ειναι κοινοβουλευτικη, γιατι το κοινοβουλιο ειναι οργανο των αστων. Για αυτο και ειπα οτι δεν υπαρχει κοινοβουλευτικη αριστερα. Επισης, η προσωποποιηση της αριστερας που κανω εχει μια προβληματικη, εννοω τους αριστερους. Τι πρεπει να θελουμε ολοι οσοι επιθυμουμε μια αταξικη κοινωνια(αλλο αταξικη και αλλο διζωνικη)”

2. Ο Ανώνυμος Π. είπε (24/11/2009 10:26 μ.μ.-http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html):

“... η λυση εμπερειχει μεσα της τζαι τες προοπτικες της κοινωνικης αλλαγης νομιζω..σε ενα νεο πλαισιο..”

3. Τάδε έφη διαλογιζόμενος [τζιαι δκιαολιζόμενος] ο Anef_Oriwn:
O σκεπτικισμός κι ο προβληματισμός μου για τες διαδικασίες λύσης του κυπριακού, αλλά και οι ενστάσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις μου, για τες συνομιλίες [που κατα καιρούς γίνονται για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό – όπως μας λαλούν], προκύπτουν από το γεγονός [ή/και έχουν να κάνουν με το γεγονός] ότι τούτες (οι συνομιλίες) διεξάγονται στη βάση:

1. Πρώτον, της επίτευξης ενός δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού μεταξύ ΟΛΩΝ των ελληνοκυπρίων [από τη μια] και ΟΛΩΝ των τουρκοκυπρίων [από την άλλη] λες και οι δύο εθνοτικές κοινότητες της Κύπρου αποτελούνται από ομοιογενείς (από άποψη κοινωνικοοικονομική κυρίως) ομάδες πληθυσμού, και

2. Δεύτερον, διατήρησης του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού (καπιταλιστικού) συστήματος.

Και λέω “δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού” γιατί τούτο είναι φαινομενικά ορθό, καθώς οι συνομιλίες διεξάγονται μεν για την επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων ως συνόλων, όμως στην ουσία ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα. [Εμείς οι ελληνοκύπριοι ονομάζουμε μάλιστα τον συμβιβασμό αυτό “οδυνηρό” καθώς θεωρούμε - ως ελληνοκυπριακή κοινότητα - την αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ως οδυνηρή παραχώρηση].
Στην ουσία όμως η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευση, (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – κυρίως πολιτικά με την Μητέρα - Πατρίδα) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο).

Σήμερα οι Χριστόφιας και Ταλάτ, παρ’ ότι και οι δύο [δηλώνουν] αριστεροί ή αριστερίζοντες έχουν εμπλακεί (κι αυτοί όπως παλαιοτέρα οι αστοί κύπριοι πολιτικοί) σε τέτοιου του είδους και περιεχομένου τις συνομιλίες ... Έτσι στην πράξη καθίστανται άτυποι πληρεξούσιοι των κυρίαρχων οικονομικά κύκλων στις δύο κοινότητες – ο καθένας για την κοινότητα του. Στην ουσία (μέσα από τις συνομιλίες) στοχεύουν στην επίτευξη μιας συμφωνίας ή ενός συμβιβασμού μεταξύ αυτών των ελίτ κοινωνικών ομάδων (όπου η κάθε μια προσπαθεί να κατοχυρώσει πιο πολύ τα δικά της συμφέροντα ή να τύχει προνομιακής μεταχείρισης, είτε δικαίως είτε αδίκως.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τακτικής [για την επίτευξη ωφελημάτων για τις εθνοτικές ελίτ] είναι,
- από τη μια η επιμονή των τουρκοκυπρίων στη διζωνικότητα - όπως οι ίδιοι την ερμηνεύουν [δεν αναφέρω την πολιτική ισότητα γιατί τούτη αποτελεί εκ των ων ουκ anef_ στοιχείο κάθε ομοσπονδιακού κράτους]- κι από την άλλη η επιμονή των ελληνοκυπρίων για κατοχύρωση των τριών ελευθερίων (εγκατάστασης, διακίνησης και περιουσίας), αν και τούτο είναι αυτονόητο για ένα [αστικό] κράτος.

Ακόμα η τοποθέτηση της ελληνοκυπριακής πλευράς για “οδυνηρό συμβιβασμό” (που έγινε με την επίσημη αποδοχή της λύσης της Ομοσπονδίας) αποτελεί στην ουσία συμβιβασμό της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (συμβιβασμό γιατί ένεκα του γεγονότος που η ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη, η ελληνοκυπριακή αστική τάξη θα ήταν και κυρίαρχη σ’ ένα ενιαίο κράτος) για διαμοιρασμό της πολιτικής εξουσίας με τη μειοψηφούσα τουρκοκυπριακή αστική τάξη/κοινότητα – εξ ου και οι ενστάσεις για την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο. Προσωπικά ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα γιατί η Ομοσπονδία να θεωρείται ως οδυνηρός συμβιβασμός, για ένα ελληνοκύπριο προλετάριο/εργαζόμενο ...

Από τη στιγμή που οι συνομιλίες γίνονται στη βάση όχι μόνο της διατήρησης αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων, τα αδιέξοδα ή έστω οι δυσκολίες για συμβιβασμούς στο περιουσιακό και εδαφικό αλλά και στο διαμοιρασμό της εξουσίας, είναι αναπόφευκτες. Σίγουρα η επανένωση του τόπου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη του τόπου και οφέλη για τους οικονομικά δυνατούς [εξ ου και η μερική στήριξη των κινήσεων και πρωτοβουλιών Χριστόφια για επίτευξη λύσης από μερίδα της ηγεσίας του “Συναγερμού”. Τούτη η υποστήριξη υπαγορεύεται βασικά από την ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ενιαίας πλέον καπιταλιστικής οικονομίας και αγοράς].

Παράλληλα όμως έχουμε και τις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις (και μέσα στις ίδιες τις ξεχωριστές “εθνικές” οικονομικές ελίτ), λόγω του ότι τα συμφέροντα κάποιων (οικονομικών) κύκλων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία) εξυπηρετούνται από τη “μη λύση”, δηλ. τη συνέχιση του σημερινού status quo. Και συνήθως αυτοί οι κύκλοι (για να τραβήξουν και οπαδούς που θα στηρίξουν τις θέσεις τους) καταφεύγουν στον ακραίο εθνικισμό και επικαλύπτουν τις απορριπτικές τους τοποθετήσεις με μεγαλόστομες κι ανέξοδες φανφάρες και εθνικιστικές κινδυνολογίες και συνομοσιολογίες.
Την ίδια ώρα οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των οικονομικών ελίτ των δύο εθνοτικών κοινοτήτων (που δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν εφ’ όσο ο καπιταλισμός θα ζει και θα βασιλεύει – έστω και αν για κάποια χρονικά διαστήματα τα βρίσκουν μεταξύ τους στο διαμοιρασμό της πίττας) εγκυμονούν κινδύνους για την ανάπτυξη διασπαστικών εθνικιστικών ή αυτονομιστικών κινημάτων (όταν με το καλό επανενωθεί ο τόπος μας).

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι αν οι προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στη βάση των διατήρησης των υφισταμένων ατομικο-ιδιοκτησιακών ανταγωνιστικών σχέσεων (δηλ. διαχωρίζοντας το εθνικοαπελευθερωτικό στάδιο το αγώνα μας από το κοινωνικό), οδηγήσουν τελικά στην επίτευξη κάποιας συμβιβαστικής λύσης, τούτη η λύση θα εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των κυρίαρχων οικονομικά κοινωνικών ομάδων και στις δύο κοινότητες.
Κι εδώ προκύπτει το βασικό ερώτημα για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της Αριστεράς υπό αυτά τα δεδομένα ή γιατί η κυβερνώσα σήμερα Αριστερά (το ΑΚΕΛ) να συμμετέχει σε τέτοιες διαδικασίες που στο τέλος της ημέρας (δηλ. σε περίπτωση λύσης) εκείνοι που θα την κάνουν (δηλ. θα πετύχουν να έχουν οικονομικά κι άλλα οφέλη και θα τους εξυπηρετεί η λύση) θα είναι οι οικονομικά δυνατοί;

Και απαντώ:

1. Πρώτον, η επανένωση του τόπου θα οδηγήσει και στην ουσιαστική πλέον επανένωση και των ανθρώπων (ελληνοκύπριων και τουρκοκυπρίων). Τούτο σημαίνει περιορισμό του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, κάτι που δημιουργεί τεράστιες προοπτικές για την περαιτέρω ανάπτυξη του εργατικού κινήματος πάνω σε ενιαία πλέον κυπριακή [ελληνοτουρκική] βάση. Το ενιαίο [και ενωμένο] πλέον κυπριακό εργατικό κίνημα θα είναι και πιο δυνατό και πιο αποτελεσματικό στη διεκδίκηση ριζοσπαστικών πλέον κοινωνικών αλλαγών.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα [της πάλης για κοινωνικές αλλαγές και σαν μια μικρή πρόβα] πρέπει να εντάξουμε και τις τελευταίες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις των τουρκοκυπρίων εργαζόμενων έξω από τη Βουλή τους [με ή χωρίς εισαγωγικά δεν χει και τόση σημασία] στη βόρεια Κύπρο – σχετικά έγραψε ο Gregoris στο Blog του [links:
http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/blog-post_24.html και http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/16.html].Εδώ θέλω να κάμω και μια παρένθεση για να σημειώσω την χαρακτηριστική έντονη και πικκαρισμένη αντίδραση κάποιων συντηρητικών [πολιτικών] κύκλων της Δεξιάς [όπως ο Αβέρωφ Νεοφύτου] απέναντι σε κινήσεις και ενέργειες του Προέδρου και της Κυβέρνησης του ... Ενέργειες και πράξεις που έθεταν [και θέτουν] υπό αμφισβήτηση [σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό] την καπιταλιστική φυσιογνωμία του σημερινού [και του μελλοντικού] κυπριακού κράτους και τη σύνδεση/πρόσδεση/εξάρτηση μας από/στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό καράβι. Τέτοιες “επικίνδυνες” για το καπιταλιστικό μας σύστημα ενέργειες είναι οι διάφορες κοινωνικές παροχές [που δόθηκαν έστω και διαρκούσης της οικονομικής κρίσης], το άνοιγμα πρεσβείας στην Κούβα, οι επισκέψεις του Προέδρου σε Κούβα, Ρωσσία, Συρία, η μη υποβολή αίτησης για ένταξη στον λεγόμενο “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη” ...
Την ίδια όμως στιγμή όμως [και μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του Προέδρου να καθησυχάσει τους φόβους και να διασκεδάσει της αντιδράσεις της Δεξιάς – γιατί χρειάζεται τη στήριξη - για το κυπριακό - τουλάχιστόν της Φιλελεύθερης Δεξιάς, δηλ. μερίδας του “Συναγερμού” κι άλλων πολιτικών δυνάμεων και καταστάσεων] προβαίνει, είτε ο ίδιος είτε ο περίγυρος του σ’ άτσαλες ενέργειες ... Π.χ. η υπαναχώρηση του στο ζήτημα της αποδοχής της πρόσκλησης της Μέρκελ για συμμετοχή στα πανηγύρια για το χάλασμα του Τείχους του Βερολίνου [αρχικά δήλωσε κώλυμα – καθορισμένες συνομιλίες με τον Ταλάτ – για να (ΜΗΝ) παει], η δημοσίευση [πρωτοσέλιδα μάλιστα] από την “Χαραυγή”, της [ανούσιας] επιστολής Brown [του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας] ...
Στην κατηγορία αυτών των κινήσεων Χριστόφια [για διαφύλαξη της στήριξης της συναγερμικής φιλελεύθερης Δεξιάς] ΕΓΩ περιλαμβάνω και την απόσυρση της δικής του πρότασης [στις συνομιλίες με τον Ταλάτ] για ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές για Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο στο μελλοντικό ομόσπονδο κράτος [μετά που κατηγορήθηκε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διασφάλιζε την εκλογική επιτυχία της Αριστεράς και την παραμονή της στην εξουσία...]Σχετικά μ’ αυτό το θέμα παραθέτω πιο κάτω κι ένα σύντομο άρθρο του Μάριου Ιγνατίου [μέλους της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Πάφου] παρμένο από τον “Πολίτη” της Δευτέρας 23 του Νοέμβρη [link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910791&-V=archivecolumns]:

Το ενιαίο ψηφοδέλτιο και ο νέος Uri Geller
“Η εισήγηση για ενιαίο ψηφοδέλτιο, στο οποίο θα περιλαμβανόταν υποψήφιος Ε/Κ και Τ/Κ, δημιουργούσε περαιτέρω προϋποθέσεις ενίσχυσης της κεντρικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αφού διασφάλιζε κάτι πολύ σημαντικό. Διασφάλιζε ένα κοινό πρόγραμμα θέσεων, προτάσεων, και πολιτικών επιδιώξεων διαφόρων ομάδων, στρωμάτων και οργανωμένων συνόλων του λαού μας και από τις δύο κοινότητες.
Μια τέτοια προοπτική έδενε καλύτερα και ισχυροποιούσε την Ομοσπονδία και έθετε ενώπιον του λαού άλλους διαχωρισμούς και διλήμματα πέραν του εθνοτικού. Μια τέτοια εξέλιξη ενίσχυε, από τη βάση του λαού μέχρι την πολιτική ή πολιτειακή ηγεσία, τη φιλοσοφία που διέπει την επιδιωκόμενη λύση, αφήνοντας κατά μέρος όποια τεχνητή αντιπαράθεση ή διαχωρισμούς.
Ο διαχωρισμός και οι διαφορές θα περνούσαν σε μια άλλη διάσταση. Ο λαός της Κύπρου, Ε/Κ και Τ/Κ, θα είχαν να επιλέξουν μεταξύ θέσεων της Αριστεράς, της Δεξιάς του Κέντρου ή της Σοσιαλδημοκρατίας.
Επιδιώκει ο Πρόεδρος Χριστόφιας να είναι πάντα αριστερός ο Πρόεδρος, είπαν οι ειδήμονες του είδους, γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να παρουσιάσει κοινό ψηφοδέλτιο. Εδώ είναι και η ουσία του Κυπριακού. Αν η αριστερά στις δύο κοινότητες μπορεί να τα βρει και να συνεργαστεί σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο ενώ η δεξιά όχι, τότε ίσως εντοπίσαμε μια σημαντική τροχοπέδη για την επίτευξη λύσης του κυπριακού προβλήματος. Αν η Δεξιά στις δύο κοινότητες δεν μπορεί να συνεργαστεί κάτω από κοινές θέσεις και ιδεολογία, τότε τα δεδομένα όχι μόνο μιλούν από μόνα τους, αλλά βοούν.
Το 1960 δημιουργήσαμε με τις συνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου ένα μοντέλο κράτους όπου οι Ε/Κ αποφάσιζαν μόνοι τους για τον πρόεδρο και οι Τ/Κ το ίδιο για τον αντιπρόεδρο, με αποτέλεσμα στο τέλος το επίπεδο συνεργασίας και επικοινωνίας να χρειάζεται τις ικανότητες όχι του διαδόχου του Uri Geller, αλλά τον ίδιο τον μενταλίστα για να συνεργαστούν με τα γνωστά επακόλουθα και ως αποτέλεσμα τρία χρόνια αργότερα να τα κάνουμε και επίσημα μαντάρα.
Σήμερα, βρισκόμενοι μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση, απορρίπτουμε την προοπτική ενός κοινού ψηφοδελτίου, ελαφρά τη καρδία, γιατί θεωρούμε ότι αυτή πηγάζει από τη σοφία μας να έχουμε πάντα αριστερό πρόεδρο.
Η ευρηματικότητα κάποιων δυστυχώς περιορίζεται πίσω από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα και όχι σε οράματα και επιδιώξεις που θα αποβούν προς όφελος της Κύπρου και του λαού της.”

2. Δεύτερον, αν ακόμα και σήμερα υπήρχε (μέσα από μαζικές κοινές κοινωνικές εκδηλώσεις) μια δυνατή κοινωνική στήριξη που θα είχε και τη μορφή της πίεσης προς τους δύο συνομιλούντες ηγέτες (Χριστόφια και Ταλάτ) για εξεύρεση λύσης, πιστεύω πως τούτο θα μπορούσε να διαφοροποιήσει τα πράγματα προς το προοδευτικότερο. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η συνεχής διοργάνωση τέτοιων κοινών εκδηλώσεων μέσω των οποίων μπορούν να μεταφέρονται στους δύο [συνομιλούντες] ηγέτες και τα επανενωτικά μηνύματα της κοινωνίας, αλλά και η απαίτηση για κοινωνικές αλλαγές. Γι’ αυτό και χαιρετίζουμε τη δημιουργία της “Διακοινοτικής Κίνησης Πολιτών για Λύση – Επανένωση – Ειρήνη” [links: http://thetrim1.blogspot.com/2009/11/blog-post.html και http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/blog-post_28.html].
Τέτοιες πρωτοβουλίες και κινήσεις θα συμβάλουν στο να δημιουργηθούν εκείνες οι δυναμικές που με τη σειρά τους θα φέρουν και πιο μαζικές κοινωνικές παρεμβάσεις υπέρ των προσπαθειών για λύση και επανένωση, από εκείνες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις [την Αριστερά και τη φιλελεύθερη Δεξιά] και στις δύο κοινότητες] που φύσει και θέσει στηρίζουν την ομοσπονδιακή λύση ...

Τέτοιες δυναμικές λύσης [ή και για μη λύση] δημιουργήθηκαν και με το Σχέδιο Ανάν αλλά και με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις δύο αυτές τελευταίες περιπτώσεις η δυναμική για λύση και επανένωση καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό κύρια και από την ανάγκη για εδραίωση της ειρήνης και για τη δημιουργία μιας ενιαίας οικονομίας και αγοράς στο νησί, που αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την περαιτέρω [καπιταλιστική] ανάπτυξη του τόπου.

Όμως από τη μια η [παγκόσμια] οικονομική κρίση που περιόρισε την επιχειρηματική δραστηριότητα και τις επενδύσεις, κι από την άλλη η αδυναμία της τουρκοκυπριακής ηγεσίας να απεγκλωβιστεί [πολιτικά και οικονομικά] από την Άγκυρα, σε συνδυασμό μάλιστα και με την έξαρση του εθνικισμού και των αντιομοσπονδιακών φωνών [καμουφλαρισμένων και μη, αλλά και των λεγομένων “αριστερο-πατριωτικών”] στη δική ΜΑΣ [την ελληνοκυπριακή] πλευρά, περιχαρακώνουν την κάθε πλευρά στις θέσεις της και οδηγούν τα πράματα σε τελμάτωση!
Παράλληλα όμως διερωτούμαι κατά πόσο ο εγκλωβισμός ή έστω η μακροχρόνια προσήλωση του ΑΚΕΛ [και γενικότερα της κυπριακής Αριστεράς] σε τακτικές που υποβάθμιζαν το κοινωνικό και το ταξικό περιεχόμενο του κυπριακού [για χάριν του εθνικού θέματος και της λεγόμενης εθνικής ενότητας] βοηθούν στην ανάπτυξη δυναμικών για λύση;
Anef_Oriwn
25-26/11/2009

Υστερογράφημα 19/12/2009 – Σχόλιο Νίκου Τριμικλινιώτη (11/12/2009 12:06 π.μ. - link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/742009-sh.html)“Η κριτική προσέγγιση για τις υποθέσεις της διαδικασίας λύσης είναι έγκυρη και έχει βάσεις. Έχεις απόλυτο δίκαιο ότι "οι δύο εθνοτικές κοινότητες [δεν] αποτελούνται από ομοιογενείς (από άποψη κοινωνικοοικονομική κυρίως) ομάδες πληθυσμού". Κι όμως, όπως επέμενε ο Πουλαντζάς ότι το κράτος αποτελεί υλική συμπύκνωση των κοινωνικών/ταξικών δυνάμεων κι έχει αποτυπωμένους του (ιστορικούς) κοινωνικούς αγώνες. Τώρα ξέρουμε ποιες οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν: η λύση θα είναι καπιταλιστική, υπογραμμένο από τους δύο Κυπρίους Αριστερούς ηγέτες. Το σημαντικό είναι να ξεπεράσουμε την τον εθνοτικό διαχωρισμό, να σπάσει και ανοίξει το εθνικό ζήτημα σε κοινωνικό ζήτημα – να φύγει το καρκίνωμα της στρατικοποίησης (είμαστε η πιο στρατιωτικοποιημένη ζώνη του κόσμου). Αυτή δεν είναι «θεωρία σταδίων» είναι μια διαδικασία που επιτρέπει να περάσουμε σε άλλη κοινωνική πραγματικότητα.
Τώρα ποιων τα συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν; (α) Το τμήμα του κεφαλαίου που θα κερδίσει από την λύση, σε βάρος του τμήματος που μπορεί να αισθάνεται ότι απειλείται. (β) οι μάζες των εργαζομένων που δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη διχοτόμηση. Σε πιο βαθμό; Αυτό είναι προϊόν πάλης…
Η επανένωση θα ανοίξει προοπτικές που δεν μπορούμε να φανταστούμε τώρα σ’ αυτόν τον μίζερο τόπο.”

Anef_
20/12/2009