Ανάρτηση 65/2009 [έκτακτη, ευρωπαϊκή, πολιτική, ιστορική, αντιναζιστική] – Όταν οι δυτικοευρωπαίοι κατεύναζαν τον Χίτλερ και οι δηλώσεις Χριστόφια...

{Τις τελευταίες μέρες ο Πρόεδρος βρέθηκε [και πάλι] στο μάτι του Κύκλωπα [ή μήπως του κυκλώνα – τα συγχύζω αυτά δύο, γαμώτα], για κάποιες δηλώσεις του στην αγγλική εφημερίδα Guardian. Ο Πρόεδρος στις δηλώσεις του είχε επικρίνει τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες/κυβερνήσεις για πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν έναντι της Τουρκίας. Έκανε μάλιστα αναφορά [και σύγκριση] με την πολιτική κατευνασμού που ακολουθούσαν κατα τη δεκαετία του 1930 οι τότε δυτικοευρωπαϊκές χώρες [και δη η Αγγλία και η Γαλλία] έναντι του Χίτλερ [και της ναζιστικής Γερμανίας]. Απαράδεχτο κύριε Πρόεδρε, πως τολμάτε να επικρίνετε [εσείς ο λιλιπούτειος] τα καπιταλιστικά μεγαθήρια της Ευρώπης, αντί να τους γλείφετε!
Πιο συγκεκριμένα ο Πρόεδρος είπε [link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=905830&-V=archivearticles]:
“Δεν συγκρίνω την Τουρκία με τη ναζιστική Γερμανία. Αλλά δεν είναι λογικό να λέμε μην προκαλείτε την Τουρκία διότι θα οργιστεί. Υπάρχουν κανόνες και δυστυχώς η Τουρκία δεν σέβεται αυτούς τους κανόνες... Αυτό μου θυμίζει την κατάσταση πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου (σ.σ. επιχειρήθηκε) ο κατευνασμός του Χίτλερ ώστε να μην γίνει πιο επιθετικός. Η ουσία του φασισμού ήταν η ουσία του φασισμού. Ο Χίτλερ ήταν ο Χίτλερ”.
Τι τα ‘θέλες κι ΕΣΥ Πρόεδρε να τα πεις τόσο χύμα;
Και πέσανε πάνω του [σαν μαύρα γεράκια με νύχια γαμψά] να τον φανε! Κι οχτροί και φίλοι, και συμπολιτευόμενοι κι αντιπολιτευόμενοι. [Εγώ θα κάνω αποσπασματική αναφορά ΜΟΝΟ σ’ ότι έχω δει και διαβάσει στην κυπριακή blogόσφαιρα].
Κάποιοι [όπως ο αγαπητός Strovoliotis στο Blog του – link: http://strovoliotis.wordpress.com/2009/10/30/%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%cf%8a%ce%ba%ce%ac-%cf%80%cf%81%cf%8c%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%b5/], φοβούμενοι ότι θα κακοφανιστούν οι “φίλοι” και “συνεταίροι” μας ευρωπαίοι [όταν δεν τους ακολουθούμε σαν τα “τσουρούθκια”], μας είπαν ότι ο Πρόεδρος “ΔΕΝ ΜΙΛΑ ευρωπαϊκά” [έπρεπε να τσουλλώσει δηλαδίς ή μήπως του την λένε επειδή δεν μιλά καλά αγγλικά ή δεν σκαμπάζει από γαλλικά;] Ενώ κάποιοι άλλοι [όπως οι “άσπονδοι φίλοι” και “αγωνιστές” για την “Αποκατάσταση της Δημοκρατίας”, “χάρηκαν” μεν που ο Πρόεδρος [έστω και έμμεσα] σύγκρινε την Τουρκία με τη ναζιστική Γερμανία [έκάμαν όμως γαργάρα τις επικρίσεις του για την Δυτ. Ευρώπη], αλλά και πάλι τον κατακεραύνωσαν για την πολιτική του γενικότερα [με τα γνωστά τους για ξεπούλημα της Κύπρου] – link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/10/blog-post_31.html

Προσωπικά πιστεύω ότι καλό θα ήταν αν μελετούσαμε, μακράν και πέραν από ευρωλαγνείες και αντι-χριστοφικά σύνδρομα [ή σαν ανυπόμονοι επαναστάτες που τα θέλουμε όλα ΤΩΡΑ], τα τότε ιστορικά γεγονότα και τα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια μέσα στο οποίο εξελίχτηκαν ή/και έλαβαν χώρα.
Γι’ αυτόν τον σκοπό θα παραθέσω εκτεταμένα αποσπάσματα από το εξαίρετο βιβλίο του “αιρετικού” αριστερού μελετητή Βασίλη Ραφαηλίδη, “Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι” [εκδόσεις “του Εικοστού Πρώτου”, 1996]. Μέσα από τη γραφή του, ο συγγραφέας με τον γνωστό γλαφυρό και καυστικό του τρόπο, περιγράφει τα τότε γεγονότα και τη στάση των Δυτικών έναντι του Χίτλερ, πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ... Βασικά επικεντρωνόμαστε στο Σύμφωνο του Μονάχου [υπογράφηκε στες 30 Σεπτέμβρη του 1938] και στο Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ [υπογράφηκε στις 23 Αυγούστου 1939] ...
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις εντός των κειμένων είναι δικές μου ...]
1. H μάταιη Συμφωνία του Μονάχου
“Ούτε η ευρωπαϊκή Δύση, ούτε η ευρωπαϊκή Ανατολή επεδίωξαν τον πόλεμο με την κεντροευρωπαϊκή Γερμανία. Η Δύση μάλιστα έδωσε κώλο, που λέμε, για να αποφύγει τη σύγκρουση με τον Χίτλερ. Αν και δύσκολο να δίνεις κώλο, η Δύση δεν είχε κανέναν λόγο να μην τον δώσει στον Χίτλερ. Πρώτον, γιατί ο Χίτλερ έπαιζε ρόλο αναχώματος στην εξάπλωση του κομουνισμού από την Ανατολή προς τη Δύσή, και δεύτερον διότι ο (γερμανικός) ναζισμός, όπως και ο (ιταλικός) φασισμός δεν είναι παρά δυο «μοντέρνες», αυταρχικές παραλλαγές τον παραδοσιακού καπιταλισμού, στον οποίο σε εκμεταλλεύονται κρατώντας όλα τα δημοκρατικά προσχήματα.Ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Νέβιλ Τσάμπερλεν, κατηγορείται, ακόμα και σήμερα, σαν ο κατ’ εξοχήν υποχωρητικός απέναντι στον Χίτλερ ηγέτης της Δύσης. Ωστόσο, δεν ήταν υποχωρητικός. Ήταν απλώς ένας παραδοσιακός άγγλος αστός πολιτικός, που αναγνώριζε τη συμβολή τον Χίτλερ, του φανατικότερού αντικομουνιστή, στην κοινωνική υγιεινή της Δύσης. 0 Λόρδος Χάλιφαξ είναι απολύτως σαφής όταν λέει επ’ αυτού: «Εμποδίζοντας την είσοδο τον κομουνισμού στη χώρα του, ο Χίτλερ μπόρεσε να φράξει το πέρασμά του πιο δυτικά». Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που η Αγγλία, απ’ το 1935, μόλις δυο χρόνια μετά την άνοδο τον Χίτλερ στην εξουσία, τον υποστηρίζει διπλωματικά όσο μπορεί, εκ του αφανούς και εκ του ασφαλούς.
Η ναζιστική Γερμανία ήταν όντως ο προωθημένος υγειονομικός σταθμός της Δύσης, για την προφύλαξή της από το ταχύτατα μεταδιδόμενο κομουνιστικό μικρόβιο. Για να το διαπιστώσει κανείς αυτό, δε χρειάζεται να ανατρέξει στην ιστορία, αλλά να καταφύγει στον κοινό νου: ο ναζισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός της καπιταλιστικής Δύσης και ο κομουνισμός αίμα απ’ το αίμα της, αλλά και τέκνο που σκότωσε τους καπιταλιστές γονείς του. Και ο φασισμός και ο κομουνισμός βγαίνουν μέσα απ’ τον καπιταλισμό, αλλά κινούνται προς εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Άλλωστε, τα κρεματόρια δε φκιάχτηκαν μόνο για να προμηθεύσούν τη γερμανική αγορά με νέου τύπου σαπούνι, φκιαγμένο με πρώτη ύλη το κορμί του Εβραίου. Οι τεχνικές προδιαγραφές των κρεματορίων προέβλεπαν προσαρμογή των εγκαταστάσεων και στο κορμί τον Σλάβου, ειδικότερα του σλάβου κομουνιστή. (Εξ ου και το ναζιστικής εμπνεύσεως ελληνικό ρητό «το καλύτερο σαπούνι φκιάχνεται από κομούνι»). Οι Εβραίοι έπρεπε να σαπωνοποιηθούν διότι, σαν τραπεζίτες αρχικαπιταλίστες, εμπόδιζαν τον μικροαστό να μεγαλώσει και να περάσει στην «ανώτερη τάξη». Οι κομουνιστές απ την άλλη, έπρεπε να σαπωνοποιηθούν εν καιρώ, διότι απειλούσαν τους μικροαστούς με προλεταριοποίηση, συνθήκη ικανή για να κάνει τον χάλια μικροαστό φανατικό αντικομουνιστή. Μαζί τους, έπρεπε να σαπωνοποιηθούν και οι περιθωριακοί Τσιγγάνοι και οι περιθωριακοί ομοφυλόφιλοι. Οι πρώτοι γιατί ασχήμαιναν το ινδοευρωπαϊκό τοπίο, αν και γνησιότατοι Ινδοευρωπαίοι, και οι δεύτεροι διότι χαλούσαν την αντρίκεια εικόνα που επιμελώς έφκιαχνε για τον εαυτό του ο ναζισμός.”.........................

“O Νέβιλ Τσάμπερλεν, λοιπόν εκτός από τους κυρίως ειπείν καπιταλιστικούς λόγους, έχει κι άλλους λόγους, που τον υποχρέωναν να μην επιζητεί την καταστροφή της Γερμανίας, μόνο και μόνο γιατί είχε την ατυχία να παρασυρθεί από ένα ιδεοληπτικό κτήνος. Ήξερε τι σημαίνει γερμανικός πολιτισμός, ήξερε τι σημαίνει για την Ευρώπη ένα νέο θανάσιμο πλήγμα κατά τον γερμανικού λαού εν γένει. Κι έτσι, κανείς δεν έκανε κιχ όταν η Χίτλερ προσάρτησε στη Γερμανία την ούτως ή άλλως γερμανική Αυστρία, τον Μάρτιο τον 1938.
Όμως, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν για τους δυτικούς Ευρωπαίους όταν, αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, ο Χίτλερ αρχίζει να προετοιμάζει και την προσάρτηση της Σουδητίας, μιας καθαρά γερμανικής περιοχής στην Νοτιοκεντρική Τσεχοσλοβακία, που είναι ένα πέρα για πέρα τεχνητό κράτος, μισοσλαβικό και μισογερμανικό, που το κατασκεύασαν οι νικητές τον A΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ίσα ίσα για να μην τσακώνονται οι γείτονες. Ο Χίτλερ ζητούσε επειγόντως την όντως γερμανική Σουδητία, και είχε τη συγκατάθεση, σ’ αυτό το κάθε άλλο παρά παράλογο αίτημά του, των πανίσχυρων γερμανών εθνικιστών αυτής της προς το παρόν τσέχικης περιοχής. Άλλωστε, τον βοηθούσε και το σχετικό άρθρο της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που μιλούσε για δημοψήφισμα στην περίπτωση που μια εθνότητα αποφάσιζε αυτό ή εκείνο για την τύχη της. Νόμιζαν τότε πως έτσι θα προφυλάξουν τις περί την Γερμανία εθνότητες από τις αρπαχτικές διαθέσεις των Γερμανών, σε μια εποχή (1919) που δεν είχε εμφανιστεί ακόμα ο πανγερμανιστής Χίτλερ, με την άκρως αποτελεσματική προπαγάνδα του για τη Μεγάλη Γερμανία. Οι πιο κοντινές στη μητροπολιτική Γερμανία περιοχές ήταν η Αυστρία, που φαγώθηκε πρώτη και η Σουδητία, που φαγώθηκε δεύτερη.Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, και οι Δυτικοί αρχίζουν επιτέλους να καταλαβαίνουν πως ο Χίτλερ δεν θα χορτάσει αν δεν καταβροχθίσει ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά το καταλαβαίνουν καλύτερα μόνο όταν o Χίτλερ τους καλεί στο αγαπημένο του Μόναχο, για μια κουβεντούλα υψηλού επιπέδου για το πρόβλημα της Σουδητίας και της Τσεχοσλοβακίας αλλά και για άλλα, σχέσιν έχοντα με την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Πρόκειται για την περίφημη Συμφωνία τον Μονάχου, που γίνεται την 29η Σεπτεμβρίου 1938, οχτώ μόλις μήνες μετά την προσάρτηση της Αυστρίας. Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, που παίρνουν μέρος σ’ αυτήν, συναποφασίζουν σχετικά εύκολα πως η Σουδητία πρέπει να περάσει στη Γερμανία. Και περνάει την ίδια κιόλας μέρα, την 29η Σεπτεμβρίου 1938, με τη βοήθεια της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, πού ο Χίτλερ τις βάζει στο παιχνίδι υποσχόμενος μοιράδι απ' την τσέχικη πίτα, γιατί κι αυτές οι χώρες διεκδικούν τσεχοσλοβάκικα εδάφη. Φυσικά, δεν θα τα πάρουν.
Αυτό ήταν. Όταν ο Χίτλερ φάει την τσεχοσλοβακική Σουδητία, τον Σεπτέμβρη τον 1938, θα φάει σε λίγο και ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία, στις 15 Μαρτίου 1939. Αλλά μέχρι να τη φάει, ο γαλλικός και ο αγγλικός λαός πανηγυρίζει που αποφεύχθηκε ο πόλεμος με τον Χίτλερ, που το πάει φιρί φιρί. Οι πανηγυρισμοί θα κρατήσουν μέχρι τη μέρα που ο Χίτλερ θα καταλάβει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Είναι φανερό πλέον πως επιδιώκει τον πόλεμο με τη Δύση. Κι έτσι, ο πρωτεργάτης της Συμφωνίας ταυ Μονάχου, ο Τσάμπερλεν, από σωτήρας της ειρήνης μετατρέπεται ξαφνικά σε προάγγελο του πολέμου, και όλοι αρχίζουν να τον βρίζουν για την ενδοτικότητά του. Πάντως, κανείς δεν κουνιέται για να βοηθήσει τους Τσεχοσλοβάκους. Όλοι περιορίζονται στις κλασικές τυπικές διαμαρτυρίες, για να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Λένε προφανώς, δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς τεχνητό κράτος είναι η Τσεχοσλοβακία, δώσ’ την στο θηρίο να τη φάει και να βγάλει το σκασμό. Αμ, δε που θα βγάλει το σκασμό ο Χίτλερ! Μόλις τώρα ξεκινάει την πορεία του για τη δημιουργία της Μεγάλης Γερμανίας. Που έπρεπε να συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε τη «γερμανική» Ολλανδία και τη «γερμανική» Σκανδιναβική χερσόνησο. Βλέπεις, ακόμα και ο Γερμανός Μπετόβεν ήταν Ολλανδός την καταγωγή, όπως μαρτυράει η κατάληξη του ονόματός τον αλλά και το βαν; Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.
Όλοι αυτοί οι λαοί, ακόμα και οι Αγγλοσάξονες της Αγγλίας, ήταν όντως γερμανικής καταγωγής, αλλά δυστυχώς για τον Χίτλερ είχαν ξεχάσει τους πολύ αρχαίους προγόνους τους και τώρα δε βλέπουν καθόλου καλά τα πανγερμανικά σχέδια του Χίτλερ. Κυρίως οι Δανοί που μισούν θανάσιμα τους Γερμανούς, ίσως γιατί δεν καταλαβαίνουν τίποτα από προγόνους. Βλέπεις, οι Δανοί δεν έχουν επεκτατικές βλέψεις. Όντας πλούσιοι, βολεύονται μια χαρά στη μικρή τους γη, όπως θα βολευόμασταν και ‘μείς εδώ αν ήμασταν κάπως πλουσιότεροι. Ο φτωχός καρβέλια ονειρεύεται και ο φτωχός (και κατά τον νουν) Έλληνας, εκτός από καρβέλια υπό μορφήν δανείων και πακέτων Ντελόρ, ονειρεύεται επίσης την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Αλλά και τη Σόφια, όταν του τη βαρέσει πολύ. («Σόφια Σόφια είναι τ' όνειρό μας» Τουλάχιστον τούτο το εθνικοπατριωτικό ασμάτιο είναι ειλικρινές: μιλάει για όνειρο).
Μόλις πέντε μήνες μετά την κατάληψη ης Τσεχοσλοβακίας, ο Χίτλερ εισβάλλει στην Πολωνία, όχι, όπως λέει ψευδέστατα, για να καταλάβει ολόκληρη τη χώρα, αλλά μόνο για να ελευθερώσει το «γερμανικό» Ντάντσιχ (Γκτάνσκ), το μεγάλο λιμάνι της Βαλτικής επί πολωνικού εδάφους, που η Συνθήκη των Βερσαλλιών το είχε θέσει υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών, ώστε να μην τσακώνονται μεταξύ τους οι μισοί κάτοικοι, που είναι Γερμανοί, με τούς άλλους μισούς, που είναι Πολωνοί. Τα 1793 το Ντάντσιχ είχε περιέλθει στην Πρωσία, το ισχυρότερο κρατίδιο της μετέπειτα ενωμένης Γερμανίας (πρωτεύουσά της είναι το Βερολίνο) και έμεινε σ’ αυτήν μέχρι το 1919. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, λοιπόν, ο Χίτλερ καταλαμβάνει την Πολωνία, με πρόσχημα την απελευθέρωση τον γερμανικού (γερμανοπολωνικού για την ακρίβεια) Ντάντσιχ και οι Δυτικοί επιτέλους καταλαβαίνουν πως ο Φύρερ, που πρώτα έφαγε την Αυστρία, μετά την Τσεχοσλοβακία και τώρα τρώει ορεξάτα και την Πολωνία πήρε τέτοια φόρα, που τίποτα εκτός απ’ τον πόλεμο δεν μπορεί να τον σταματήσει πλέον. Όλες οι διαπραγματεύσεις μαζί τον αποδείχτηκαν μάταιες και η λεγόμενη πολιτική κατευνασμού, που εισηγείται ο Νέβιλ Τσάμπερλεν, πέφτει στη μαύρη τρύπα τον πιο μαύρου πολέμου που έγινε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ο B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου 1939, τη μέρα που ο Χίτλερ καταλαμβάνει την Πολωνία.
O δημοκρατικός καπιταλισμός αρνείται να υποταχτεί στο δικτατορικό και ζητάει τη βοήθεια τον «δικτατορικού» κομουνισμού. Τι ειρωνεία! Η ιστορία ενίοτε, εκτός από τραγωδία και κωμωδία, γίνεται και φάρσα. Η Δύση στην αρχή χρησιμοποιεί τον Χίτλερ σα φράγμα κατά τον κομουνισμού και τώρα χρησιμοποιεί τον Στάλιν σα φράγμα κατά τον ναζισμού! Πλήρης σύγχυση σε μια εποχή ολικά συγχυσμένη.”
2. H Συμφωνία Μολότωφ - Ρίμπεντροπ

“Μέσα στο κλίμα της γενικής καχυποψίας και του καταναγκασμού που επιβάλλει ο καλπάζων ναζισμός μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, οι Δυτικοί παίρνουν το κεφάλι τους υπό μάλης, και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι πάνε να ζητήσούν τη βοήθεια των μέχρι τότε άσπονδων εχθρών τους, των ρώσων κομουνιστών. Ξέρουν καλά πως χωρίς αυτούς είναι αδύνατο να ηττηθεί το τέρας της Αποκαλύψεως που λέγεται Χίτλερ, ένας ευφυής δημαγωγός δαιμονιακών πολιτικών ικανοτήτων, μια πάρα πολύ μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Προσωπικότητα καταστροφική, αλλά πάντως προσωπικότητα. Πώς να το κάνουμε, υπάρχουν και αρνητικές προσωπικότητες στην ιστορία. Ο Τζένγκις Χαν, για παράδειγμα που όντας αρνητική προσωπικότητα δε σημαίνει πως δεν επηρέασε αποφασιστικά την ιστορία τον κόσμου. Και ο Χίτλερ επηρέασε τόσο πολύ την ιστορία της Ευρώπης, που το φάντασμά του ακόμα μας κυνηγάει κι ακόμα το φοβόμαστε, όχι μόνο εμείς οι Ευρωπαίοι, αλλά ο κόσμος όλος.
Άλλωστε, ο Χίτλερ δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, δεν ήταν ο κακός άγγελος που έστειλε ο καλός Θεός, για να μας τιμωρήσει για τα καπιταλιστικά κυρίως αμαρτήματά μας. Τον Χίτλερ τον δημιούργησε η καπιταλιστική ανάγκη, στη γερμανική της παραλλαγή. Και τον επέβαλε στο γερμανικό λαό, πρώτα πρώτα η απάνθρωπη και εξοντωτική για τούς Γερμανούς Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών, που έγινε το 1919. Στη συνέχεια, τον έσπρωξε στην εξουσία η παγκόσμια οικονομική κρίση τον 1929. Οι εν πλήρει απογνώσει ευρισκόμενοι Γερμανοί, αυτόν τον καιρό δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Κι ας μη ζητούμε μυαλό απ’ την πεινασμένη μάζα. Και η γερμανική μάζα αυτόν τον καιρό λιμοκτονεί. Και πιάνεται απ’ τα προγονικά μεγαλεία, όπως ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά τον. Όπως και ‘μεις οι Έλληνες, που κάθε φορά που πάμε για φούντο καβαλούμε πρώτα την προγονική σανίδα σωτηρίας και αμέσως μετά το καλάμι. Που συνήθως σπάει και σου κάνει τον πισινό κόσκινο.
Ο Χίτλερ πρόσφερε τότε στους Γερμανούς, κυρίως στους χωρικούς (ας μην ξεχνάμε πως η Γερμανία εκτός από βιομηχανική είναι και αγροτική χώρα, όπως άλλωστε και η Γαλλία) ένα υπερμέγεθες καλάμι. Όπως ήταν φυσικό, το καλάμι έσπασε κάτω από ένα τέτοιο βάρος. Αλλά τα τραύματα που δημιουργήθηκαν στα γερμανικά οπίσθια, έσπευσαν αμέσως μετά τη λήξη τον πολέμου να τα επουλώσουν οι μέχρι πριν από λίγο εχθροί των Γερμανών, οι Αμερικανοί. Το έκαναν από φιλανθρωπία; A, μπα! Το έκαναν για να ξαναβάλουν στο καπιταλιστικό παιχνίδι την κατεστραμμένη Γερμανία, ύστερα από την αποτυχία της να γίνει διά του Χίτλερ η μοναδική παγκόσμια καπιταλιστική υπερδύναμη αφού, φυσικά, θα εξαφάνιζε πρώτα τον κομουνισμό, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του ναζισμού, ο οποίος είναι το «ανώτερο (και καταστροφικότερο) στάδιο ανάπτυξης τον καπιταλισμού». Και ο μεν υπερκαπιταλιστικός ναζισμός θα ηττηθεί από τους παραδόξως και παρά φύσιν συνασπισμένους με τους κομουνιστές μετριοπαθείς καπιταλιστές, ο δε κομουνισμός θα επιζήσει για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι να ανακαλύψει διά του Γκορμπατσώφ το μονοπάτι που οδηγεί στον καπιταλισμό απ’ την πίσω πόρτα.”.................................

“Σε μια εποχή που ούτε φαξ ούτε κομπιούτερ υπήρχαν, οι Αγγλογάλλοι στέλνουν στη Μόσχα για να κουβεντιάσουν με τους Ρώσους και να δουν αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης για μια πιθανή κοινή αντιμετώπιση τον ναζισμού, κάποιους διπλωματικούς υπαλλήλους δεύτερης σειράς. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ Μολότωφ, τσαντίζεται απ' αυτή τη σαφή διπλωματική υποτίμηση των Ρώσων, που τους καλούν οι Αγγλογάλλοι να συζητήσουν μ’ αυτούς για ένα τόσο σοβαρό θέμα και τους αποπέμπει. Στην πόρτα, τους λέει: Να ξανάρθετε με τους κηδεμόνες σας! Δηλαδή τους Υπουργούς Εξωτερικών, που προς το παρόν απαξιούν να συζητήσουν με τους Μπολσεβίκους! Όμως, ώσπου οι διπλωμάτες να παν στις πατρίδες τους, προκειμένου να επιστρέψουν με τους κηδεμόνες τους, ο διορατικός Χίτλερ, που ήταν ένας πάρα πολύ σπουδαίος πολιτικός κι ας λεν ό,τι θέλουν οι εχθροί του (εμείς σ’ αυτό εδώ το αφήγημα δεν παίρνουμε τη θέση κανενός, μόνο τη θέση της λογικής και της αλήθειας παίρνουμε), στέλνει στη Μόσχα, τον Αύγουστο τον Ι939, τον Υπουργό Εξωτερικών Ρίμπεντρομπ και όχι υπαλληλίσκους όπως οι άλλοι, με την εντολή να προσφέρει στους Ρώσους ό,τι του ζητήσουν, αμέσως και επί τόπου, και χωρίς γραφειοκρατικές εγκρίσεις απ’ τη μεριά του. Και οι Ρώσοι ζητούν απ' τον Ρίμπεντροπ τα μαλλιά της κεφαλής του. Περίπου τη μισή Πολωνία, τη Φινλανδία, και άλλα τινά εδάφη της πάλαι ποτέ τσαρικής ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι είναι σαφώς προκλητικοί. Προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός τους, ο Χίτλερ, θέλει να δείχνεται τόσο γενναιόδωρος μαζί τους.Ο Στάλιν αρχίζει να αισθάνεται λιγάκι Τσάρος, τώρα που τον υπολογίζουν οι πάντες, και οι πάντες κρέμονται από πάνω τον. Οι μεν ναζιστές για να τους βοηθήσει να συντρίψουν μαζί τους Δυτικούς, και στη συνέχεια να συντρίψουν μόνοι τους τούς Ρώσους, όπως προβλέπει το γερμανικό σχέδιο, οι δε Δυτικοί για να τους βοηθήσει να συντρίψουν τους Γερμανούς - και μετά βλέποντας και κάνοντας. Όσο για τις μαρξιστικές αρχές που απαγορεύουν τις προσαρτήσεις και τις καταχτήσεις, αυτές άστες γι’ αργότερα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών, όχι για τη σοβιετική αλλά για τη μεγάλη Ρωσία. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο Στάλιν πως η ευκολία με την οποία οι Γερμανοί υποχωρούν σε όλα, δεν μπορεί παρά να είναι μπλόφα. Σε λίγο θα τα ξαναπάρουν όλα, εισβάλλοντας στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν το ξέρει και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Και επιχειρεί να στρέψει τον Χίτλερ κατ’ αρχήν προς τη Δύση, υποχρεώνοντας τους Δυτικούς να εγκαταλείψουν την πολιτική κατευνασμού και να του κηρύξουν τον πόλεμο. Και το πετυχαίνει, κάνοντας τους Δυτικούς να χεστούν πάνω τους από την (διπλωματικά μόνο) διαφαινόμενη συμμαχία του Στάλιν με τον Χίτλερ, πράγμα που θα ήταν το άκρον άωτον της παραδοξότητας. Όμως, ξέρεις καμιά φορά, έτσι που μπερδεύτηκαν όλα;
Κατατρομοκρατημένοι οι Δυτικοί κηρύσσουν τον πόλεμο κατά του Χίτλερ, πριν προλάβει να συμμαχήσει (!) επισήμως με τον Στάλιν. Τρεις μέρες μετά την εισβολή στην Πολωνία, την 3η Σεπτεμβρίου 1939, η Γαλλία, η Αγγλία, η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία θα κηρύξουν ταυτόχρονα τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Η Μεγάλη Βρετανία ρίχνει εξαρχής στον πόλεμο ολόκληρη την Κοινοπολιτεία για μπούγιο. Απομένουν μόνο ο Καναδάς και η Νότια Αφρική που κι αυτές θα μπουν στον πόλεμο μετά από έξι μέρες. (Για ευκολία, οι ιστορικοί σημειώνουν σαν αρχή τον πολέμου την 1η Σεπτεμβρίου 1939). Ο εν λόγω πόλεμος παίρνει, λοιπόν, εξαρχής παγκόσμιο χαρακτήρα.”..............................
Τα σχόλια δικά ΣΑΣ! Εγιώ εν ννα κάτσω στην κλούβα ...
Anef_Oriwn
Δευτέρα 2/11/2009