Ανάρτηση 68/2009 [χωρκάτικη, αντι-ρατσιστική, αγωνιστική και πλακατζιήτικη] – Η ΜΑΝΑ μου τζιαι οι “ρατσίστριες” [τζιαι “αγωνίστριες”] όρνιχες* της**

{1. * - όρνιχες =όρνιθες, δηλ. κότες – όπως λαλούμεν “Όρνιχες” του Αριστοχάνη ή “Στυμχαλίδες Κότες”, τζιείνες που σκότωσε ο Ηρακλής. Σε κάποια χωριά της Κύπρου όπως στο αιγιοφουξιανό Παλιοχώρι ή το κοτσιηνοχωρίτικο Εξωχώρι [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/08/22-31-graffiti.html ] οι κάτοικοι εν μαλλωμένοι με το θήτα [αλλά και με το φι] κι αντι θθου [τζιαι φφου], λαλούν χχου ...
2. ** - Παράξενος και ίσως ακαταλαβίστικος ο τίτλος της ανάρτησης μου, όμως θα τον κατανοήσετε όταν διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο...}.

Τις προάλλες πέρασα από το πατρικό μου σπίτι [στο χωριό] για να δω τη ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Συνήθως περνώ απ’ εκεί 2-3 φορές τη βδομάδα [Σάββατο ή/και Κυριακή και μισοβδόμαδα]. Κάποτε περνώ και κάποια πρωινά - σταματώ για να κάνω κανένα σάντουιτς με χαλλούμι της κουέλλας σπιθκιάσιμο και με κανένα πιπεράκι αψό από τον κήπο της [ο οποίος την Άνοιξη μοσχομυρίζει από τα λουλούδια – κρινάκια, ζουμπούλια κι άλλα] ή κατά το μεσημέρι για να κοιτάξω τι φαγητό έχουν μέσα οι κασαρόλλες της [που είναι πάνω στην γκαζιέρα] και να πράξω αναλόγως ...
Τούτη τη φορά πέρασα με κάποια καθυστέρηση ... Κάποιες υποχρεώσεις και τρεχάματα δεν μου άφηναν χρόνο ... Είχαν ήδη περάσει καμιά 10ριά μέρες χωρίς να την επισκεφτώ [και επειδή συνήθως η ΜΑΝΑ παραπονιέται άμα αργήσω να περάσω], είπα να σταματήσω έστω και για λίγο πριν μερικές μέρες ... Είχαν μαζευτεί και στο σπίτι κάποια “αντζιά” [=δοχεία - από τη λέξη “αγγεία”] “όφκερα” [άδεια] που μας είχε δώσει γεμάτα με διάφορα καλούδια που η ίδια φτιάχνει, [όπως γάλα όξινον σπιδκιάσιμο, ελιές τσακκιστές, χαλλούμια], και έπρεπε να τις τα επιστρέψω [για ξαναγέμισμα] ...

Η ΜΑΝΑ μου έχει περάσει πια τα εβδομήντα και παρά τες πολλές ταλαιπωρίες [ψυχικές και σωματικές] που έχει περάσει [πολλές γέννες, πολλά παιδιά με τες πάμπολλές έννοιες και τα ποικίλα προβλήματα τους, δύσκολες και σκληρές δουλειές, στα χωράφια, στη μάντρα στα ξενοδοχεία, 5-6 εγχειρήσεις, 3 θάνατοι από καρκίνο, μέσα σε τρία χρόνια, πολύ στενών κι αγαπημένων προσώπων, του ΠΑΤΕΡΑ [ΜΑΣ], μιας Εγγονής κι ενός Γαμπρού, άντρα κόρης - ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τους σκεπάζει ΟΛΟΥΣ!], στέκει ακόμα καλά ... Και μακάρι να συνεχίσει έτσι για καιρό ακόμα ...
Όμως ΔΕΝ κάθεται ήσυχη [παρ’ όλο που κουράζεται σχετικά εύκολα πια] ... Όλο και κάτι θα φτιάξει και θα μας πάρει τηλέφωνο για να περάσουμε από σπίτι για να μας φιλέψει ή/και για να μας δώσει να πάρουμε [ΚΑΙ] μαζί μας ...

Ζυμώνει και φτιάχνει ψωμιά και πίτες [όπως χαλλουμόπιττες, ελιόπιττες, παστόπιττες, κολοκόπιττες] και τα ψήνει [τα τελευταία χρόνια] στο γκάζι ... Τα προηγούμενα χρόνια τα ‘ψηνε στο φούρνο της αυλής, αλλά αυτό είναι πλέον πολύ κουραστικό για την ίδια ... Στον φούρνο ψήνει πλέον μόνο κουλλούρια και κούκκουρα [παξιμάδια] για τα Χριστούγεννα και τη Λαμπρή, τις φλαούνες για το Πάσχα, ενώ τον ανάβουμε κι εμείς καμιά Κυριακή ή γιορτή για να κάμουμε ψητό και τταβάν ...
Κάμνει πουρέκκια της αναρής, τσιππόππιτταν, πιshίες, γάλαν όξινον [γιαούρτι], γλυκά του κουταλιού [αυτή την εποχή σίγουρα θα κάμει κυδώνι, ενώ παλαιότερα έκαμνε τζιαι πολύ ωραία μαρμελάδα από μόσφιλο – από τα αγαπημένα μου γλυκά, αλλά από τότε που ψήλωσε το ζάχαρις μου, το ‘χω κόψει]. Φτιάχνει τζιαι χαλούμια [μια πολύ κοπιαστική δουλειά – κάποτε αν τύχει και περάσω απ’ εκεί την ώρα που βγάζει τζιαι την αναρή από την κατσαρόλλα, έχω και την ευκαιρία να την δοκιμάσω φρέσκια και ζεστή με νορόν και λίγη ζάχαρη], καθώς τζιαι τραχανά [δύσκολο το κουλλούρωμα του], ελιές τσακκιστές αλλά τζιαι μαύρες ... Κάποτε κάμνει τζιαι ζαλατίναν ... Όπως προείπα [σχεδόν πάντα άμα φτιάξει κάτι] ΜΑΣ παίρνει τηλέφωνο [γιατί σχεδόν κανένας τζιαι καμιά, δεν μένει κάπου κοντά της - λίγο πολύ ΟΛΟΙ έχουμε ξανιστεί (διασκορπιστεί) σαν τα παιδκιά του λαού] για να μας πει να περάσουμε από σπίτι για να μας δώσει το κανίshιν μας ... Να ‘ναι ΠΑΝΤΑ καλά!

Η Γιαγιά μας [για τα παιδιά των παιδιών της] η ΚΑΛΗ έχει [και] κότες στην αυλή [που λέει κι ένα παιδικό τραγουδάκι], καθώς και λίγα κουνέλια [που η ίδια φροντίζει] ... Έτσι έχουμε και τη δυνατότητα να παίρνουμε [και να έχουμε] συχνά φρέσκα αυγά [καθώς τζιαι κανένα κοτόπουλο σπιθκιάσιμο] ...
Τους τελευταίους όμως μήνες [ΜΟΥ] παραπονιόταν ότι οι όρνιθες της ΔΕΝ γεννούσαν αυγά ... Είχε πάρει και νέες πουλλαούες (πουλλάδες) για το κοτέτσι της [για την αυγοπαραγωγή πιο κατάλληλες είναι οι λεγόμενες “κόκκινες” – το χρώμα τους είναι κάτι σαν καφεκόκκινο], αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά – τα αυγά εξακολουθούσαν να είναι λιγοστά. Κάπως όμως έχουν φτιάξει τα πράματα τελευταία ... Της έφερε μάλιστα [και για ενίσχυση του δυναμικού του κοτετσιού] και 4 όρνιθες, μια θεία ... Κι από τότε, εκεί [στο κοτέτσι] γίνεται το σώσε [όπως μου περιέγραψε τα συνταρακτικά γεγονότα η ΜΑΝΑ και τα διαπίστωσα κι ΕΓΩ ιδίοις όμμασι] ...

Που λέτε, οι ήδη παροικούσες στον ορνιθώνα [όπως λέγεται ελληνιστί το κοτέτσι] κότες [έστω κι αν οι πλείστες εξ αυτών είχαν εποικήσει το χώρο μόλις προ μερικών μηνών], ομού μετά του αλανιάρη κόκορα τους [ο οποίος συνήθως γίνεται επιθετικός προς τον οποιοδήποτε - συμπεριλαμβανομένης και της νοικοκυράς - προσπαθήσει να “εισβάλει” στο κοτέτσι], δεν σνόμπαραν απλώς ή περιφρόνησαν τες 4 νεοαφιχθείσες εποίκους –όρνιχες [από τις οποίες οι δύο ήταν μαύρες, η μία κόκκινη και η άλλη ασπροκαφετιά – η ποικιλία των χρωμάτων αποτελεί απόδειξη ότι είχαν εκκολαφτεί από κλωσημένα αυγά κι όχι από μηχανή], αλλά επέδειξαν προς αυτές έναν ακραίο και επιθετικό “ρατσισμό”... [Ως φαίνεται κανείς δεν τους μίλησε για τον Ξένιο Δία και για τους στοιχειώδεις κανόνες της φιλοξενίας και της ορνιθικής αλληλεγγύης] ... Πολύ πιθανόν αντί [οι παλαιότερες] να τις αποδεχτούν [τις νεότερες εποίκους] ως κοινοτικές, τις πήραν για τριτοκοσμικές και για λαθρομετανάστριες ... Φοβήθηκαν μάλιστα πως η εκεί εγκατάσταση τους θα δημιουργούσε πιέσεις στον ζωτικό τους χώρο και θα επηρέαζε αρνητικά τα συμφέροντα τους. Τούτος ο φόβος προκάλεσε και την εκδήλωση μιας aggressive [επιθετικής] συμπεριφοράς που όζει [θα ‘λεγα] ρατσισμού και φασισμού ...

Οι πιο παλιές έποικες δεν άφηναν [και συνεχίζουν ακόμα να το πράττουν – το είδα και σήμερα] τις τέσσερεις νεότερες ούτε καν να πλησιάσουν το αντζιόν [το δοχείο – μια παλιά μεγάλη κατσαρόλλα] όπου βρισκόταν το ορνιθο-φαγητό [αποτελούμενο από διάφορους σπόρους όπως σιτάρι, σόργο, σιταροπούλα σπαστή] καθώς και διάφορα χόρτα όπως τριφύλλι ή ρόδια σπασμένα που ήταν πεταμένα χάμω. Ήταν σαν να τους έλεγαν, “Να φύ(γ)ετε παλιόρνιχες”,“Μαυρο-πουτάνες [ασχέτως αν δεν ήταν όλες μαύρες] ξενιτζιές [που ήρθατε να μας πάρετε το σπίτι, να μας κλέψετε το φαΐ και να μας πεθάνετε τον κόκορα μας – δεν σκέφτεστε ότι ΔΕΝ μπορεί να μας προλάβει όλες;] τίποτα ΔΕΝ θα φατε”!

Κι όντως επισκεπτόμενος το χώρο του κοτετσιού, είδα ότι οι τέσσερεις νεοφερμένες κότες ήταν ανεβασμένες σε κάποια πιο ψηλά σημεία στο κοτέτσι, όπως πάνω σ’ ένα μεγάλο οριζόντιο ξύλο [που χρησιμοποιείται ως "τζιοίδκιαστρον" – χώρος για ύπνο] και μια ξύλινη κάσσια [που χρησιμοποιείται ως "γίστη" – η φωλιά των ορνίθων για το γέννημα των αυγών], ενώ όλες οι υπόλοιπες μετά του κοκόρου τους [κάποιες είχαν και μαθισμένο το κεφάλι από τα πολλά “κουκκουφίσματα” του] ήταν κάτω και γύρω από το δοχείο με το φαγητό και τσιμπολογούσαν... Αν κάποια από τις τέσσερεις τολμούσε [μετά από χίλιες αμφιταλαντεύσεις] να κατέβει για να τσιμπήσει κι εκείνη η έρμη κάνα μεζεδάκι, μαύρο φίδι την έφαγε! Αμέσως οι κάτω την εμουντηρήσκαν [της επιτίθονταν] ... Έβλεπα τις νεοφερμένες κότες να πετάνε από το τζιοίδκιαστρον προς την γίστην κι αντίστροφα ή να ανεβάζουν κανένα κλωνί τριφύλλι στο σανίδι για να το φάνε εκεί ... Τραγική η κατάσταση των 4 νεοφερμένων όρνιχων-εποίκων ... Έμεινα κατάπληκτος!!!

Τώρα θα μου πείτε, εδώ οι άνθρωποι όταν νοιώσουν [ή τους σφηνωθεί στην κεφάλα] ότι κινδυνεύουν ο ζωτικός τους χώρος και τα συμφέροντα τους, συμπεριφέρονται προς τους συνανθρώπους τους [κι αλλοδαπούς αλλά και ημεδαπούς – και συνήθως προς όσους είναι φτωχοί] με άκρως απαίσιο, ρατσιστικό κι απάνθρωπο τρόπο, τις όρνιθες θα δούμε τώρα και κατα πόσο τούτες εκδηλώνουν αντι-κοτικά αισθήματα και προβαίνουν σε αντι-κοτικές πράξεις κατα των συν-κοτών τους – στο κάτω - κάτω τούτες μόλις 5 δράμια νουν κι έχουν ...

Τυχόν συνειρμοί σας που πολύ πιθανόν να σας οδηγήσουν σε συγκρίσεις με συγκεκριμένες [υπαρκτές] καταστάσεις και περιστατικά που έχετε στα υπ’ όψη σας από την ανθρώπινη καθημερινότητα [αλλά και την blogόσφαιρα – όπου κάποιοι νοιώθουν πως αν κάνουμε παρεμβάσεις και σχολιάσουμε κάτι ή καταθέσουμε τον αντίλογο μας κινδυνεύει ο ζωτικός τους χώρος] ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίοι ή συμπτωματικοί ...

Για να είμαι όμως και πιο δίκαιος, θα ‘θελα πριν κλείσω, να καταθέσω και μιαν άλλη πιθανή αιτία που προκάλεσε την αντίδραση [την αγωνιστική και απελευθερωτική] των ημεδαπών ορνίχων!
Οι πρώτες λοιπόν κότες–έποικοι του ορνιθώνα της Γιαγιάς θεωρούν τες δεύτερες ως εισβολείς και σφετερίστριες του χώρου τους.
Ασχέτως λοιπόν,
Πρώτον, αν οι πιο πολλές από τις πρώτες εποίκισαν τον χώρο μόλις προ μερικών μηνών,
Δεύτερον, αν δεν έχουν κοτσσιάνιν [τίτλο ιδιοκτησίας] ή υπογραφέν ενοικιαστήριο έγγραφο για το κοτέτσι,
Και τρίτον, αν η νοικοκυρά [και διαχειρίστρια του χώρου] έφερε κι άλλες ενοίκους/εποίκους,
Οι πρώτες, λοιπόν, έποικες [ή και άποικες], τηρώντας το γνωστό αγγλικό ρητό “ferst kam, ferst serv”, νοιώθουν το χώρο [και τον κόκορα] ολόδικους τους και δεν θέλουν να τους μοιραστούν μ’ άλλες [όρνιχες] και μάλιστα ξεδιάντροπες ξενιτζιές!
Γι’ αυτό κι αγωνίζονται με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους [όπως η επιβολή εμπάργκο στην πρόσβαση στο ορνιθο-φαΐ – “να πεθάνετε της πείνας βρωμισμένες ξετσίπωτες”] για να τες αναγκάσουν να αποχωρήσουν από τα ιερά χώματα του γουμά! Κι ανεξαρτήτως του ότι οι δεύτερες δεν έχουν που το σαρκίο “τζιοιδκιάσει” ή από που σπόρο τσιμπήσει, ο αγώνας των πρώτων αποίκων μπορεί να θεωρηθεί ως αντικατοχικός, απελευθερωτικός κι αντι-εποικιστικός ... Κοτίshα [την γλώσσα των κοτών], ΔΕΝ ξέρω, αλλά υποθέτω ότι οι πιο παλιές έποικες του κοτετσιού μέσα από τα κακαρίσματα τους και κατα τις επιθέσεις εναντίον των τεσσάρων θα φωνάζουν κιόλας, “Έξω οι έποικες από τον γουμάν μας” ή “Οι έποικες να πανε πίσω ... στην Τουρκία, sorry, στον δικό τους γουμά”, ή “Αυτός ο κόκορας είναι δικός μας, τζιαι ΔΕΝ μπορεί καμιά [νέα έποικη] να μας τον πάρει”, ή “Πεινάτε, αλλά δεν θα σας δίνουμε να φατε, αυτοί οι σπόροι είναι δικοί μας”!

Νυν υπέρ φαγιού, γουμά τζιαι κοκόρου ο αγών ...

Ε, ρε πλακές!!!

**********
Υστερόγραφον [άσχετο, αλλά που έχει να κάνει με κότες]:

Ε τζιαι, επροσέξετε ότι οι ΧριστοφοΓουοτσσιανοί Επιτρόποι, επεριορίσαν νάκκον τες επιθέσεις τους εναντίον άλλων bloggers [εσυνακτήκαν μέσ’ τα πετσσιά τους]; Φυσικά οι κότες-κολαούζοι τους [τα διάφορα accessories του blog τους – ανώνυμα και ψευδεπώνυμα] συνεχίζουν το “εθνικό” χυδαιολογικό τους έργο εμπλουτίζοντας το με προβοκάτσιες [όπως η προβοκατόρικη καπηλεία των nicks άλλων bloggers, π.χ. του Lexi_Penitas -link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/gate_692.html]...

Anef_Oriwn
Πέμπτη 12/11/2009