Ανάρτηση 116/2014 [έκτακτη, σύντομη (όσο γινόταν), φιλοσοφική, αυτο-ενδοσκοπική, φιλική, αφιερωματική, τραγουδιστική] – Αφιερωμένη στον “Φίλιππο” (“Τίποτα δεν πάει χαμένο”)...

Αντί εισαγωγής

«Τίποτα δεν πάει χαμένο

στη χαμένη σου ζωή,

τ' όνειρό σου ανασταίνω

και το κάθε σου “γιατί”»...

*******************************

Φίλε “Φίλιππε”,

Τα πολλά λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι φτώχεια, (που λεει και ο λαός μας), παραπανίσια και περιττά και κάποτε προκαλούν κι αμηχανία και ίσως και θυμηδία... Μια θερμή αγκαλιά, ένα δυνατό σφίξιμο του χεριού κι ένα δυο φιλιά, ίσως λένε πιο πολλά και ίσως σε κάνουν να νοιώθεις τους ανθρώπους πιο κοντά σου. Η μηχανική αναπαραγωγή κάποιων τυποποιημένων, για την περίπτωση, εκφράσεων, έστω κι αν τη δεδομένη στιγμή τις απευθύνουμε μ’ όλη μας την καρδιά και την ψυχή, δεν παύουν να αποτελούν κοινοτοπία. Παρ’ όλα αυτά νοιώθω την ανάγκη θα πω δυο-τρία λόγια, ίσως γιατί κάποιες άλλες εποχές [στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν] είχα κι εγώ ανάλογες θλιβερές εμπειρίες...

Ο θάνατος ενός πολύ πολύ οικείου κι αγαπημένου ΜΑΣ προσώπου, όπως είναι σίγουρα ένας γονιός μας [ο πατέρας ή η μητέρας μας] είναι ένα θλιβερό γεγονός, που τουλάχιστο σ’ εμένα, πέραν από την πίκρα και τη λύπη, προκάλεσε κι ένα σπάσιμο μέσα μου. Ήταν ΤΟ σπάσιμο ενός σημαντικού και καθοριστικού συνδετικού κρίκου που με κρατούσε κοντά στις ρίζες μου – στο πατρικό μου σπίτι και στ’ αδέλφια μου, παρά το ό,τι η συνέχιση της ύπαρξης του άλλου, του πιο δυνατού (κατ’ εμένα) συνδετικού κρίκου...

Είτε αυτός ο θάνατος ήταν εν πολλοίς αναμενόμενος λόγω βαθιών γηρατειών ή κάποιας σοβαρής κι αξεπέραστης ασθένειας [όπως ο καρκίνος ή χρόνια καρδιοπάθεια], είτε αυτός ήταν ξαφνικός κι αναπάντεχος [από δυστύχημα, καρδία ή εγκεφαλικό] και πάλι δημιουργεί αισθήματα κενότητας μέσα μας [χάνουμε  για πάντα κάποιο που μας είναι ιδιαίτερα αγαπητός κι αξία πολύτιμη για μας], αλλά και συνειδητοποίησης ότι πολλά πράγματα που είχαμε κατά νουν να πραγματώσουμε, θα παραμείνουν ανολοκλήρωτα˙ δυστυχώς δεν προλάβαμε! Και στην αρχή δύσκολα αποδεχόμαστε αυτό το νέο δεδομένο...

Ιδιαίτερα έντονο είναι αυτό το συναίσθημα [της πίκρας, του κενού και του ανολοκλήρωτου] όταν ο δικός μας Άνθρωπος έχει φύγει ξαφνικά και δη όταν νοιώθουμε ότι δεν ήταν η ώρα ΤΟΥ, ή/και όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν θα είναι πια εκεί που συνήθως τον βρίσκαμε – στο πατρικό μας σπίτι, στο καφενείο της γειτονιάς, στον σύλλογο του χωριού ή του συνοικισμού, στο γηροκομείο... 

[Αλλά, ποτέ άραγε είναι κατάλληλη και πρέπουσα αυτή η ώρα του πηγαιμού;]

Φυσικά ο θάνατος δεν αποτελεί το τέλος. Η ζωή συνεχίζεται!Έχει αφήσει τα παραπούλια της. Και σίγουρα υπάρχουν και οι αναμνήσεις να μας συντροφεύουν. Κι Αυτός που έφυγε θα κρατιέται ζωντανός μέσα μας και στη μνήμη μας, ενόσω ζωντανές είναι και οι θύμησες γι’ Αυτόν...

Γιατί όπως λέει κι ο ποιητής: 

«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,

Και συ να λείπεις,

[...]

Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις*.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει**,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο»...

[Γιάννης Ρίτσος - από τις “Γειτονιές του Κόσμου”]

{Επεξηγήσεις:

* «να λείπεις» – να ‘χεις φύγει, να ‘χεις πεθάνει.

** «αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει» – να έχεις φύγει αφού έχεις κάνει το καθήκον σου}...

Γιατί στο τέλος της ημέρας “Τίποτα δεν πάει χαμένο”, έστω κι αν χάνονται οι άνθρωποι που συνέβαλαν να στηθούν πολλά...

“Τίποτα δεν πάει χαμένο”

 Υπομονή κι ο χρόνος θεραπεύει!

(Κοινότοπο αλλά αληθινό!]...

Anef_Oriwn

[δεν έχω τί άλλο να πω!]

Παρασκευή 12/12/2014