Ανάρτηση 150/2013 [προγραμματισμένη, μακροσκελής, επετειακή, τιμητική, Αριστερή, ποιητική, χιλιανή και προπαντός (αντι)αμερικανική] – Λίγα λόγια με αφορμή τα 40 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή...

Πρελούδιο

«Αυτό το φιλμ μάθημα ας μας γίνει

είδα τη δουλειά των στρατιωτών, το μακέλεμα

είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν

το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο για να σωθεί

και τα ντουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους

και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί

είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουνε τα παιδιά

και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς»...

[Wolf Biermann, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη - από την “Μπαλάντα του οπερατέρ”]

*******************************

Εισαγωγή [ολίγο τι μακροσκελής, όμως]

11 του Σεπτέμβρη σήμερα! Το μυαλό [καθότι διαυγές ακόμα] πάει πίσω στον χρόνο σε δύο σημαντικά, πλην θλιβερά, γεγονότα που σημάδεψαν με τον άλφα ή ωμέγα τρόπο την [οικονομική, κοινωνική και πολιτική] πορεία ολόκληρων χωρών αλλά και της ανθρωπότητας γενικότερα. Και ως του παραδόξου(!) και στα δύο ήταν εμπλεκόμενοι οι δημοκράτες και παγκόσμιοι χωροφύλακες αμερικάνοι...

Επέτειος, λοιπόν, σήμερα της τρομοκρατικής επίθεσης πριν 12 χρόνια [στις 11 του Σεπτέμβρη του 2001], από αμερικανο-εκπαιδευμένους φονταμενταλιστές ισλαμιστές, κατά των Δίδυμων Πύργων στην Νέα Υόρκη... [Θυμάμαι πως τότε η πρώτη αντίδραση μου τότε ήταν να πω «καλά να τους κάμουν»!]...  

Επίσης σήμερα είναι και η 40^η(!) από το φασιστικό κι αμερικανόπνευστο [και υπό την καθοδήγηση της CIA] πραξικόπημα στην Χιλή [στις 11 του Σεπτέμβρη του 1973]. Ως γνωστό το πραξικόπημα ανέτρεψε την νόμιμα εκλεγμένη [με τις γνωστές αστικοδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες] Αριστερή κυβέρνηση της “Unidad Popular” [“Λαϊκής Ενότητα”] και τον Πρόεδρο της χώρας σοσιαλιστή Σαλβαντορ Αλιέντε... [Δεν θα πω μαρξιστή όπως πολλοί τον αποκαλούν, γιατί με τις στοιχειώδεις γνώσεις που έχω περί μαρξισμού, νομίζω πώς δεν ήταν... Ήταν κι εκείνος πολιτικά αφελής όπως ο Χριστόφιας]...

Ηγέτης του στρατιωτικού πραξικοπήματος και ο μετέπειτα για χρόνια δικτάτορας της χώρας ήταν ο Αουγκούτο Πινοσέτ, τον οποίο ο ίδιος ο Αλιέντε είχε διορίσει ως Γενικό Διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας!!! [Πιο πριν μίλησα για πολιτική αφέλεια]... Πάντως σε μια συνέντευξη του το καλοκαίρι του 1974 ο Πινοσετ είπε για τον μαρξισμό, υπονοώντας προφανώς το Αριστερό κίνημα: «Δεν ισχυρίζομαι ότι νικήσαμε ολοκληρωτικά το μαρξισμό. Ο μαρξισμός είναι σαν... ένα... ένα... Φάντασμα.

Είναι δύσκολο να τον δέσεις.

Ή μάλλον καλύτερα είναι αδύνατο να τον δέσεις...»]...

Θυμάμαι, έφηβος τότε, διαβάζοντας τις ειδήσεις στη “Χαραυγή” ένοιωσα μια στενοχώρια για εκείνες τις τραγικές εξελίξεις που ανάτρεψαν μια φιλόδοξη πορεία της Χιλής προς τα αριστερά. Αυτό σήμαινε απεξάρτηση/απελευθέρωση της χώρας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας [το πώς δεν μού ήταν σαφές τότε] και κατ’ επέκταση και μια καλύτερη ζωή για τους εργαζόμενους της χώρας. Και σίγουρα φούντωμα των αριστερών επαναστατικών κινημάτων στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Άστε που πίστευα ότι η Χιλή θα μπορούσε να γίνει μια νέα Κούβα. 

[Αν δεν κάνω λάθος εκείνη την εποχή οι αμερικανοί είχαν ανατρέψει και την φιλο-αριστερή κυβέρνηση μιας άλλης νοτιο-αμερικάνικης χώρας, νομίζω της Βολιβίας]...

Σ’ αυτή μου την ανάρτηση θα ασχοληθώ βασικά με την επέτειο του φασιστικού πραξικοπήματος στη Χιλή τιμώντας έτσι και τις χιλιάδες των αριστερών και δημοκρατικών χιλιανών που δολοφονήθηκαν και κατά το πραξικόπημα και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Για την επίθεση κατά των Πύργων της Νέας Υόρκης θα περιοριστώ να πω μόνο ότι τούτη έδωσε την πολυπόθητη αφορμή στους αμερικανούς να ξεκινήσουν τον λεγόμενο “Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας”. Εισέβαλαν εν πρώτοις στο Αφγανιστάν [για να κυνηγήσουν τους τρομοκράτες και τον Μπίν Λάντεν], αλλά συνεχίζουν από τότε να παίζουν γενικώς τη “world police”, όπως είπε κι ένας αμερικανός διαδηλωτής κατά της αμερικανικής επέμβασης στη Σύρια... Εκεί προσπαθούν να το παίξουν και παγκόσμιοι τιμωροί, αλλά φαίνεται μετά την πρωτοβουλία της Ρωσσίας να προτείνει έλεγχο και καταστροφή σε κατοπινό στάδιο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, ο Ομπάμας τα χρειάσθηκε και κάνει δεύτερες σκέψεις γα επέμβαση. Και μάλλον θα γλιτώσουμε κι εμείς ένα νέο πόλεμο στη γειτονιά μας.

Και παρεμπιπτόντως θα διερωτηθώ γιατί οι ευαίσθητοι αμερικανοί δεν λένε τίποτα και για το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ [προφανώς η Συρία ανέπτυξε τα χημικά ως αντιστάθμισμα στα πυρηνικά του Ισραήλ] ή για το πυρηνικό πρόγραμμα της Σαουδικής Αραβίας και φωνάζουν μόνο για εκείνο του Ιράν; [Τα ερωτήματα μου εν ρητορικά, γιατί ξέρω τις απαντήσεις]...

******************

Προλογικά

Αναφορικά με το φασιστικό πραξικόπημα [πριν 40 χρόνια] στη Χιλή,

-   θα ΣΑΣ παραπέμψω πρώτα σε μια παλιά σχετική με το θέμα ανάρτηση μου, την 67/2010,
-   θα ΣΑΣ πρότεινα να διαβάζατε [για καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη ενημέρωση σας] και το άρθρο “Σκέψειςμε αφορμή τα 40 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή” του Νίκου Σερετάκη, μέλους της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ, το οποίο δημοσιεύτηκε στον “Ριζοσπάστη” της περασμένης Κυριακής, 8 του Σεπτέμβρη,
-   θα ΣΑΣ εισηγούμουν να βλέπατε ή να ξαναβλέπατε [αν την έχετε δει] την ταινία του Κώστα Γαβρά “Ο Αγνοούμενος”, η οποία αναπαριστά τα φρικιαστικά και βίαια γεγονότα του πραξικοπήματος [κι προ και μετά και κατά τη διάρκεια του]... Ο φασισμός και η ανάμειξη των αμερικανών σ’ όλο τους το “μεγαλείο”! Και τέλος,
-   θα ΣΑΣ έστελλα και για επίσκεψη στο Blog του παρέα μου του Aceras για να διαβάσετε ένα παλιό επετειακό κείμενο του για τον κομμουνιστή τραγουδιστή Victor Jara που δολοφονήθηκε τότε από τους φασίστες συμπατριώτες του!

Από πλευράς δικής μου και φετινής μου συνεισφοράς στη διατήρηση της μνήμης για το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή], θα αναδημοσιεύσω, 
-   πρώτον, λίγα λόγια Ιστορίας από ένα περσινό κείμενο που εντόπισα στο Blog “Lenin Reloaded”, και
-   δεύτερον, ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό ποίημα “Κάντο Χένεραλ” του χιλιανού κομμουνιστή ποιητή Πάμπλο Νερούντα. Το απόσπασμα του ποιήματος αναφέρεται στην αμερικανική πολυεθνική μονοπωλιακή εταιρία  “United Fruit Company”.   

Σημείωση:

H United Fruit Company ήταν το σύμβολο της εκμετάλλευσης της Λατινικής Αμερικής από τον ιμπεριαλισμό. Ο αγαπημένος ποιητής του Τσε, ο Νερούντα, έγραψε αυτούς τους ειρωνικούς στίχους στο παρακάτω ποίημα, εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα των Λατινοαμερικάνων για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία

**********************************

Σύντομο σημείωμα της ανόδου και της πτώσης της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή

[από το “Lenin Reloaded”, (της Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2012 
και 
το Blog “Αγκάρρα” (στις SEPTEMBER 11, 2013)]

{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου}...

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Allende Gossens, 1908-1973) ήταν πολιτικός και πρώτος μαρξιστής Πρόεδρος της Χιλής.

Γεννήθηκε στο Βαλπαράιζο το 1908 και σκοτώθηκε (ή αυτοκτόνησε) στο Σαντιάγκο το 1973. Καταγόταν από μεγαλοαστική τάξη και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο. Ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική αναπτύσσοντας μαρξιστική δράση. Το 1933 συνέβαλε στην ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος της Χιλής. Το 1937 συμμετείχε στη κυβέρνηση του Πέντρο Αγκίρε Σέντρα όπου και ανέλαβε για τέσσερα χρόνια υπουργός Υγιεινής. Το 1945 εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Γερουσίας.

Εκλέχθηκε πρόεδρος της Χιλής το 1970 ως επικεφαλής της “Λαϊκής Ενότητας”, (ενός αριστερού συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων τον οποίο συναποτελούσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση της Ενωμένης Λαϊκής δράσης (MAPU), η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση (ΑΡΙ), το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα). Στην ομιλία του μετά την νίκη της “Λαϊκής Ενότητας”, ο Αλιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 3 Νοεμβρίου του 1970, άρχισε να εφαρμόζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων κρατικοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης, τον ορυκτό πλούτο της χώρας και τις τράπεζες.

Το πρόγραμμα της “Λαϊκής Ενότητας” περιλάμβανε αναβάθμιση των συμφερόντων των εργατών, εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας σε δημόσιο, μικτό και ιδιωτικό τομέα, εξωτερική πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και νέα θεσμική οργάνωση (ως λαϊκό κράτος) με την ίδρυση ενός ενιαίου σώματος αντιπροσώπων. Το πρόγραμμα της “Λαϊκής Ενότητας” πρόβλεπε επίσης την εθνικοποίηση των κύριων ορυχείων χαλκού της Χιλής που άνηκαν σε ξένα συμφέροντα (κυρίως των ΗΠΑ).

[Κι η συνέχεια από το σημερινό Blog “Αγκάρρα” - δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχει ολόκληρο στο “Lenin Reloaded”]...

Ορισμένες χαρακτηριστικές μεταρρυθμίσεις κατά το πρώτο διάστημα της προεδρίας του Αλιέντε περιλάμβαναν την ανακατανομή εκατομμυρίων στρεμμάτων γης σε ακτήμονες ως μέρος της αγροτικής μεταρρύθμισης, αύξηση μισθών στις ένοπλες δυνάμεις, και παροχή δωρεάν γάλατος στα παιδιά. Επίσης, ιδρύθηκαν ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο Εκπαίδευσης των Μαπούτσε, για να καλύψουν τις ανάγκες των αυτοχθόνων κατοίκων της Χιλής.

Παράλληλα η Κυβέρνηση Αλιέντε εφάρμοσε νέα εξωτερική πολιτική ξεκινώντας τη συνεργασία πρώτα με τη Κίνα και στη συνέχεια με την Κούβα. Η πολιτική του αυτή έφερε σε αντιπαράθεση τα συμφέροντα των ΗΠΑ με συνέπεια οι σχέσεις των δύο χωρών να ψυχραθούν. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον είπε χαρακτηριστικά: «Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη». Δύο χρόνια από την εκλογή του, άρχισε να καλπάζει ο πληθωρισμός και να πλήττεται η μεσαία τάξη.

Επειδή ο Αλιέντε είχε στο πρόγραμμα του να κρατικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού (τα οποία ανήκαν σε Αμερικάνους ιδιώτες) έπρεπε να ανατραπεί. Έτσι, ο Νίξον αποφασίζει να ανατρέψει τον Αλιέντε. Το έργο ανατίθεται στην C.I.A και οργανωτής του πραξικοπήματος επιλέγεται ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α προσπαθούν να δωροδοκήσουν τον στρατό της Χιλής αλλά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, Ρενέ Σνάιντερ ήταν πιστός στο σύνταγμα και η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος λίγες μέρες μετά.

Έπειτα από αυτό, ο Λευκός Οίκος διέταξε τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας. Η δεύτερη απόπειρα δωροδοκίας στέφθηκε με επιτυχία. Οι φορτηγατζήδες που μετέφεραν τα τρόφιμα σταμάτησαν να κάνουν την δουλειά τους και αυτό για μία χώρα με τη γεωμορφολογία της Χιλής –ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο. Το κόστος αυτής της απεργίας ήταν 200 εκατομμύρια δολάρια για το κράτος της Χιλής, ενώ η C.I.A ξόδεψε τα διπλάσια για να εξαγοράσει το συνδικάτο μεταφορών. Παρ’ όλα τα δεινά που περνούσε η χώρα, η δημοτικότητα του Αλιέντε συνεχώς αυξανόταν. Στη συνέχεια, οι Αμερικανοί οργάνωσαν το σχέδιο Ζ. Τον Ιούνιο του 1973 οργανώνεται ένα δεύτερο πραξικόπημα που κατεστάλη από τη νόμιμη ηγεσία του στρατού και τον στρατηγό Πρατς. Μετά την καταστολή, ο στρατηγός Πράτς συμβούλεψε τον Αλιέντε να δώσει όπλα στον λαό ανοίγοντας τα οπλοστάσια. Ο Αλιέντε όμως όντας πιστός στις αξίες του, αρνήθηκε.

Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Αλιέντε αποφασίζει να αλλάξει την ηγεσία του στρατού και στην θέση του Πράτς τοποθετεί τον Αουγκούστο Πινοτσέτ. Την Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται συγχρονισμένη επίθεση από ξηρά και αέρα στο προεδρικό μέγαρο. Η δημοκρατία καταλύεται και στην εξουσία ανεβαίνει ο Πινοτσέτ. Λέγεται ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε κατά την είσοδο των στρατιωτών στο προεδρικό μέγαρο.

[Σημ. δική μου: Ο Αλλιέντε δολοφονήθηκε, σκοτώθηκε ή αυτοκτόνησε κατά την επίθεση των πραξικοπηματιών ενάντια στο Προεδρικό Μέγαρο;]...

********************************

[Και μερικά κριτικά σχόλια του συγγραφέα του κειμένου στο “Lenin Reloaded” παρμένα από την ίδια ανάρτηση. Τα παραθέτω με μικρές δικές μου ορθογραφικές και συντακτικές διορθώσεις]...   

40 χρόνια μετά, η Λατινική Αμερική βρίσκεται πολλά βήματα μπροστά!.. Και στις μέρες μας η χιλιάνικη νεολαία, πάλι ματώνει σε αγώνες για το σήμερα και το αύριο…

Αντιφάσεις θα πείτε.. μα τι άλλο από αντιφατικούς κύκλους συνθέτει το σπιράλ της ιστορικής εξέλιξης των κινημάτων των λαών;..

Επιβεβαιώνεται ένα αβίαστο δίδαγμα από το πείραμα της Χιλής: «δεν δικαιούσαι να διστάσεις την κρίσιμη ώρα της μάχης, νικάει μόνο αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει» (Σουν Τζου-η τέχνη του πολέμου).. και ο Αλιέντε και το ΚΚΧ, αν και γνώριζαν το σχέδιο της αντεπανάστασης, δίστασαν την κρίσιμη ώρα να οπλίσουν τον λαό που ήταν συσπειρωμένος και ώριμος να αντισταθεί.. Ο Αλιέντε υπάκουσε στους ηθικούς νόμους της αστικής καταγωγής του τηρώντας τις δεσμεύσεις του προς την αστική τάξη της Χιλής -«να μην οδηγηθούμε σε εμφύλιο και αίμα..» είπε.. και θυσίασε τους αγώνες του χιλιάνικου λαού.., που έδωσε στα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, 30.000 νεκρούς από τις διώξεις και τα βασανιστήρια της αμερικανοκίνητης χούντας του Πινοσέτ.. Δεν είναι το Χιλιάνικο ΚΚ άμοιρο ευθυνών… σε άλλο επίπεδο όμως...

Τότε, μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, υπήρχαν οι δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να δράσει στην σωστή κατεύθυνση: ισχυρό ταξικό κίνημα και κοινωνικοπολιτική ενότητα και οργάνωση στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Το μόνο εμπόδιο ήταν η γεωμορφολογία αυτής της χώρας (μία λωρίδα, 4.600 χλμ μήκους, με 175 χλμ μέσο πλάτος).. που πολύ εύκολα μπορούσε να αποκοπεί σε κομμάτια.. και αυτό ακριβώς έγινε το σχέδιο της CIA και των αντεπαναταστατών..

***************************************

“Η United Fruit Co”

[Από το “Κάντο Χένεραλ” του Πάμπλο Νερούντα]

«Όταν ήχησαν οι σάλπιγγες,

όλα είχαν ετοιμαστεί πάνω στη γη,

κι ο Ιεχωβά μοίρασε τον κόσμο σε Coca-Cola Inc.,

Άνακόντα, Ford Motors και σ άλλες μονάδες.

Η Εταιρία Φρούτων Inc. κράτησε γι αυτήν το πιο ζουμερό:

το κεντρικό παράλιο της γης μου,

τη γλυκιά μέση της Αμερικής.

Της ξαναβάφτισε τα χώματα της, «Δημοκρατίες της Μπανάνας»,

και πάνω στους ξεχασμένους νεκρούς,

πάνω στους ταραγμένους ήρωες

πού καταχτήσανε το μεγαλείο,

τη λευτεριά και τις σημαίες,

ίδρυσε την “Όπερα Μπούφα” της:

αλλοτρίωσε τις λεύτερες θελήσεις,

πρόσφερε καισαρικά στέμματα,

εξαπόλυσε τον φθόνο, κουβάλησε τη διχτατορία της “Μύγας”,

μύγα Τρουχίγιο, μύγα Τάτσος,

μύγα Καρρίας, μύγα Μαρτίνες, μύγα Ουβίκο,

μύγες ποτισμένες με αίμα ταπεινό και μαρμελάδα,

μύγες μπεκρούδες πού βουίζουνε,

πάνω στα ομαδικά λαϊκά νεκροταφεία,

μύγες τσίρκου, σοφές μύγες ειδικευμένες στην τυραννία.

Μέσα στις αιμόχαρες μύγες ξεμπαρκάρει ή “Φρούτων”,

ξεχειλίζοντας με καφέ και φρούτα τα καράβια της

πού ξεγλιστράνε σαν νταβάδες με θησαυρούς

απ’ τα στραγγαλισμένα μας χώματα

Και την ίδια ώρα, απ’ τις ζαχαρωτές αβύσσους των λιμανιών,

οι Ίνδιοι γκρεμίζονταν και θάβονταν μέσα στην πάχνη του πρωινού:

κυλάει ένα κορμί, ένα πράμα χωρίς όνομα, ένα νούμερο πεσμένο,

ένα κλαδί νεκρή οπώρα, λειωμένη στα σαπιστήρια.»

*********************************

Κι εκτάκτως ακόμα ένα ποίημα του Νερούντα [που εντόπισα πριν λίγες μέρες όταν έψαχνα υλικό για την ανάρτηση, το φύλαξα και το θυμήθηκα τώρα]. Ο Νερούντα ως φαίνεται πρόλαβε και το έγραψε πριν τον θάνατο του που συνέβη, στις 23 ου Σεπτέμβρη του 1973, δηλ. λίγες μόλις μέρες μετά το φασιστικό πραξικόπημα... Δεν άντεξε τον θρήνο του λαού, ή τον ξέκαναν; 

“Σατράπες” 

[του Πάμπλο Νερούντα]

«Νίξον, Φρέϋ και Πινοσέτ

ως τώρα, ως τούτο τον πικρό

μήνα Σεπτέμβρη του 1973,

με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,

Ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,

σιγοτρώνε τα λάβαρα,

τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,

στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,

διαβολικοί δραγουμιστές,

σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,

ξεπουλητάδες βαλτοί

από τους λύκους της Νέας Υόρκης...

Πεινασμένες για δολλάρια μηχανές,

σημαδεμένοι από τα θύματα

των λαών που θυσιάσατε,

εκπορνευμένοι μικροπωλητές

ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,

εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες

από μαστρωπούς μπόσηδες

δίχως άλλο νόμο απ’τα βασανιστήρια

και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς...»

Anef­_Oriwn

[κι εγώ χιλιανός]
11/9/2013