Ανάρτηση 35/2013 [επίκαιρη, μετεκλογική, Αριστερή, ποιητική, αλληγορική, ενθυμητική, οικογενειακή] – Ένα ποίημα του Νεόφυτου Παπαλαζάρου για τους νεκρούς μας και κάποιοι δικοί μου συνειρμοί…

Εισαγωγικά:

Στη “Χαραυγή” περασμένης Πέμπτης 21 Φεβρουαρίου στη σελ. 27 [για τον Πολιτισμό], υπήρχε ένα ποίημα του Νεόφυτου Παπαλαζάρου με τίτλο “Οι νεκροί μας”, που μού κέντρισε το ενδιαφέρον. Σήμερα ξανάρθε στον νουν μου και το αναζήτησα και το (ξανα)διάβασα. Οι στίχοι του ΜΟΎ προκάλεσαν σκέψεις και συνειρμούς και το μυαλό μου ταξίδεψε στο παρελθόν σε πρόσωπα αγαπημένα που “έφυγαν”. Κι ασυναίσθητα η θύμηση των πρόσωπων αυτών [και δη τού ΠΑΤΕΡΑ μου – ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που ΤΟΝ σκεπάζει!] συνδέθηκε και με τις χτεσινές εκλογές. Θυμήθηκα ότι τον Φεβράρη του 2008, την επαύριον της εκλογής του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας [τη Δεύτερα το πρωί], πήγα και πήρα λουλούδια στον τάφο του [τού Πάτερα μου]. Δεν θυμάμαι από πού τα πήρα, πιθανόν να τα είχα κόψει κι από τον κήπο του σπιτιού [ίσως να ήταν κάποια πρώιμα τριαντάφυλλα]! Νοιώθω πάντως πως θα ‘πρεπε να το κάνω και σήμερα αυτό…

Παραθέτω πιο κάτω το ποίημα του Νεόφυτου Παπαλαζάρου κι ακολούθως τους συνειρμούς μου…    

***************************

“Οι νεκροί μας”

[τού Νεόφυτου Παπαλαζάρου]

«Όταν τα βράδια απομένουμε μόνοι

μάς επισκέπτονται πρόσωπα αγαπημένα.

Πρόσωπα που ταξίδεψαν

μαζί μας χρόνια πριν.

Mιλάμε γι’ αυτά

που ζήσαμε μαζί τους

μα προπάντων

γι’ αυτά που θα δημιουργούσαμε

αν ήταν κοντά μας.

Τους μιλάμε για τις αγάπες μας,

για το κρασί που μας αρέσει

να πίνουμε με τις παρέες μας.

Τους ζητάμε να μας πουν

τη γνώμη τους για ένα σωρό

πράγματα που κάνουμε.

Τους ρωτάμε τι κάνουν

πού θα ήθελαν να πάνε...

H ώρα περνά χωρίς να το

καταλαβαίνουμε

χωρίς να προλαβαίνουμε να τα πούμε

όλα.

Και οι αγαπημένοι μας νεκροί

φεύγουν και πάλιν για τον κόσμο της

σιωπής.»

******************************

Σκέψεις και συνειρμοί ΕΜΟΥ του ιδίου:

Ο αγαπητός Νεόφυτος γράφει για τις θύμισες που ΜΑΣ κατακλύζουν [ενίοτε και σε χρόνο ανύποπτο] σε σχέση με τους νεκρούς [και πεθαμένους] του οικείου περιβάλλοντος ΜΑΣ, κυρίως τού οικογενειακού αλλά κάποτε και τού φιλικού. [Και κοίτα να δεις δικέμου/δικιά μου, που κάθε Φεβράρη τα ‘φερε η ατυχία να παρευρίσκομαι σε μνημόσυνο άλλου αγαπημένου πρόσωπου, που “έφυγε” νεαρότατο!]…

Οι θύμισες, λοιπόν, αυτές ανακαλούν στην μνήμη βιώματα χαράς αλλά και λύπης από τα παλιά. Την ίδια ώρα όμως κτυπάνε και το καμπανάκι της υπενθύμισης για τήρηση των οικογενειακών παραδόσεων και παρακαταθηκών που ΜΑΣ άφησαν Αυτοί που “έφυγαν”. Γι’ αυτό και ναι μεν, κατανοητές [και ίσως και δίκαιες] και οι διαμαρτυρίες και οι προβληματισμοί και τα μουρμουρητά και οι (επι)κρίσεις για τα όσα έπρεπε [πιθανόν] να γίνουν αυτά τα 5 χρόνια, αλλά ΔΕΝ έγιναν [όμως «τα μηνύματα λήφθησαν», όπως είπαν], αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα που γενικώς ΔΕΝ αποκηρύξαμε [παρά τις τυχόν μια-δυο προσωρινές - στον πρώτο γύρο -  παρεκκλίσεις], τη ταξική μας θέση και τις αριστερές μας καταβολές, κάτι με το οποίο θα συμβάλλαμε ΕΜΕΙΣ οι ΙΔΙΟΙ στην (αυτο)κατάργηση ΜΑΣ…

*************************

{Σημείωση:

Αν αφαιρέσουμε τη λέξη «νεκροί» από το ποίημα, ή δώσουμε σ’ αυτή μεταφορική έννοια, τότε το ποίημα μπορεί να ερμηνευτεί και διαφορετικά. Σε τέτοια περίπτωση μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το ποίημα μιλά και γι’ αυτούς που για τον άλφα ή ωμέγα λόγο, συνειδητά, ή ακούσια, έφυγαν από κοντά μας, απομακρύνθηκαν ή βγήκαν από τη ζωή μας, ή συνειδητά ΜΑΣ εγκατέλειψαν. Αναπόφευκτα όμως και χωρίς να το θέλουμε κάποιες στιγμές τους θυμόμαστε, ή μπορεί να ‘ρθουν κι απρόσκλητοι στον ύπνο ΜΑΣ}…  

**************************

Επίλογος:

“Μ’ όλη μου τη φωνή” 

«Όταν θα παρουσιαστώ στου φωτεινού σας μέλλοντος την κεντρική επιτροπή

θα ‘ρθω, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης των πλεονεχτών και σαλταδόρων,
σείων σα μπολσεβίκικη ταυτότητα κομματική,
τους εκατό τόμους μαζί όλων μου των κομματικών βιβλίων»…

[Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι]

Anef_Oriwn

[ενθυμούμενος εικόνες από το παρελθόν]

Δευτέρα 25/2/2013