Ανάρτηση 32/2013 [Χριστοφια-νική, απολογιστική, αντι-προπαγανδιστική και εξ αναδημοσιεύσεως] - Ένα άρθρο του Χρήστου Χαλικιόπουλου, απάντηση στην μαύρη προπαγάνδα της Δεξιάς…

Εισαγωγικά:

Το είδα [και το (πρωτο)διάβασα] την περασμένη Δευτέρα, 18 του μηνός, στον “Πολίτη” στη σελ. 13, στη εβδομαδιαία δευτεριάτικη στήλη που γράφει ο Χρήστος Χαλικιόπουλος. Πρόκειται για ένα άρθρο του, με τίτλο “Απολογισμός μιας θητείας”, όπου ο συγγραφέας σχολιάζει κι ανασκευάζει αρκετά  σημεία και της μαύρης προπαγάνδας και υστερίας της Δεξιάς και των ΜΜΕ σε βάρος της διακυβέρνησης Χριστόφια - για το Μαρί, την οικονομική κρίση, τους άνεργους, τα συσσίτια, για τις τράπεζες, το «κούρεμα», τη δήθεν αναβλητικότητα, το δημόσιο χρέος, την ανακεφαλαιοποίηση...

Πρόθεση μου ήταν όπως αναδημοσιεύσω το συγκεκριμένο άρθρο εδώ στο Blog μου, αλλά μετά τις εκλογές. Σκέφτηκα όπως τούτο αποτελέσει μια πρώτη εκτίμηση [αν και ανήκει σ’ έναν τρίτο άτομο, συμφωνώ σε πολλά σημεία του] για την πενταετία Χριστόφια και ΑΚΕΛ [παρ’ όλο που μέχρι κάποια χρονική περίοδο στη διακυβέρνηση του τόπου λάμβαναν μέρος και οι λοιπές «πατριωτικές δυνάμεις»]…  

Είπα να τα αφήσω μετά τις εκλογές, όταν πλέον θα ευκαιρούσα κι από άλλα θέματα και θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση του τόπου και η νέα κυβέρνηση. Φυσικά η αναδημοσίευση από τον “Πολίτη” απαιτεί και κάποιες τεχνικές διαδικασίες [για αν περαστεί το άρθρο στο Word] καθώς δεν έχουμε άμεση πρόσβαση σ’ αυτά καθώς δεν παρέχονται links. Ευτυχώς όμως χτες Τέταρτη βρήκα το ίδιο άρθρο στη “Χαραυγή”, απ’ όπου το πήρα και το παραθέτω πιο κάτω για να αποτελέσει και μια απάντηση στην προεκλογική εμετική προπαγάνδα τόσο του ιδίου του Αναστασιάδη όσο και του επιτελείου του κατά της Αριστεράς…

************************

“Απολογισμός μιας θητείας”

[του Χρήστου Χαλικιόπουλου, “Χαραυγή”, 20-02-2013 - link:  http://www.haravgi.com.cy/site-article-32488-gr.php]....

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

“Κάποιοι, μια μεγάλη μερίδα, την βλέπουν σαν καμένη γη. Της φορτώνουν ό,τι κακό συνέβη σ’ αυτόν τον τόπο. Θεωρούν ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας έπρεπε να τους προστατέψει από τα πάντα, από την οικονομική κρίση, την ανεργία, την παράνομη εργασία, τα παιγνίδια των τραπεζών που μας βούλιαξαν ως χώρα, την έκρηξη στο Μαρί, τη διαφθορά και το ρουσφέτι (των άλλων βεβαίως) την ανικανότητα (και πάλι των άλλων) και εν γένει από κάθε παθογένεια και στρέβλωση, που αυτή η πολιτεία έχει δημιουργήσει από το 1960 και εντεύθεν. Όφειλε επίσης να τους προφυλάξει από τα λάθη ακόμα και των δικών τους επιλογών, όπως λόγου χάρη τα αξιόγραφα.

Η μετάθεση των ευθυνών έφθασε σε πρωτοφανή επίπεδα, αγγίζοντας σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και προσωπικές αποτυχίες και χρήζοντας πλέον ψυχοκοινωνιολογικής ερμηνείας. Δικαιολογημένα ο Δημήτρης Χριστόφιας νιώθει κατατρεγμό, αφού η μετατροπή του σε αποδιοπομπαίο τράγο, από μια κοινωνία σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση είναι απόλυτη. Σ’ αυτό το παιγνίδι οι παίκτες, οι ντελάληδες και οι κολαούζοι ήταν πολλοί και ο καθένας για το δικό του λόγο, ξεκινώντας από την οικονομική ελίτ, ντόπια και ευρωπαϊκή, περνώντας από τα κόμματα και φτάνοντας μέχρι το αντιπολιτευτικό μέτωπο των ΜΜΕ. Γι’ αυτό το τελευταίο, να πω πως κάποτε πριν πολλά χρόνια, στο Πανεπιστήμιο στη Γαλλία, ένας πολύ καλός μου καθηγητής, θέλοντας να τονίζει τη δύναμη των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μας έλεγε «Δώστε μου εμένα τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες για τρεις-τέσσερις μήνες και μπορώ να σας κάνω το 70% των Γάλλων να θέλουν να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία». Τότε το θεώρησα υπερβολή. Σήμερα δεν θεωρώ τίποτα υπερβολή. Φανταστήκατε λοιπόν ποτέ το γιο της πλύστρας από το Δίκωμο, τον μοναδικό κομμουνιστή Πρόεδρο στην Ευρώπη, που πιστεύει και προσπαθεί για μια πιο δίκαιη κοινωνία, που αποκαλεί «ξεκούτσουλα» τις αγορές και τις πολυεθνικές «κλεφταράδες των λαών» να έμενε ανενόχλητος; Φανταστήκατε τι «κακό» παράδειγμα θα ήταν ακόμα κι αυτό το μικροσκοπικό κρατίδιο για τα ευρωπαϊκά μεγέθη, να κατάφερνε να αντισταθεί έστω και λίγο στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού; Οντως, θα ήταν θαύμα.

Με όλα αυτά δεν προσπαθώ να ισχυριστώ, ότι τόσο ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας όσο και η κυβέρνησή του δεν έκαναν λάθη. Λάθη έκαναν, κάνουν και θα κάνουν οι πάντες. Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται όμως στην ίδια την αντίφαση μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ αλλαγών και κατεστημένου, μεταξύ μιας δίκαιης κοινωνίας και μιας καπιταλιστικής οικονομίας που παρασέρνεται από την δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Και, δυστυχώς, ομελέτα δεν γίνεται δίχως να σπάσεις τ’ αβγά. Ομως, από αυτή τη διαπίστωση μέχρι τους ισχυρισμούς περί καμένης γης, η απόσταση μετριέται με αστρονομικές μονάδες. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η ανοχή που επιδείχθηκε τα δύο πρώτα χρόνια από την αντιπολίτευση στη διακυβέρνηση Χριστόφια, ήταν καθαρά θέμα τακτικής και προετοιμασίας για την αντεπίθεση. Η κριτική που επιδείχθηκε, κυρίως μετά το Μαρί, ξεπέρασε τα όρια του λαϊκισμού και του τυχοδιωκτισμού και έφτασε τα πεδία της αισχρότητας, με τους συνδημιουργούς και συνένοχους της κρατικής δυστοκίας και ανικανότητας να περιφέρονται στα κανάλια και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους με υποκρισία χιλίων φαρισαίων. Στο θέμα του Κυπριακού που η λύση του ασφαλώς δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ίδια υποκρισία. Στο θέμα της οικονομικής κρίσης, η ίδια ακριβώς υποκρισία, μετατρέποντας σε πιπίλα την καθυστέρηση στη λήψη μέτρων. Μέτρα που θα απέφεραν εκατό πενήντα, διακόσια εκατομμύρια. Ε και; Πού θα βρίσκαμε τα υπόλοιπα 8-10 δισεκατομμύρια; Δεν θα ερχόταν πάλι η Τρόικα και η Μέρκελ; Ή μήπως θα έπρεπε να βάλουμε βέτο στο «κούρεμα» των κυπριακών τραπεζών, διακινδυνεύοντας την πτώχευση της Ελλάδας; Πού ήταν η αντιπολίτευση τότε και γιατί δεν βγήκε ανοιχτά να προτείνει κάτι διαφορετικό;

Οπως και να ‘χει, το μέλλον θα κρίνει και θα αποτιμήσει τα έργα και τις ημέρες της πενταετίας Χριστόφια. Προς το παρόν οι όποιες κριτικές έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι σήμερα μοιάζουν με παπικούς αφορισμούς.

Προσωπικά, ναι, προτιμούσα και προτιμώ έναν Πρόεδρο που μέσα σ’ αυτήν την καταχνιά, με την ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ να ισοπεδώνει τους λαούς, με το γερμανικό ιμπέριουμ και τους υπόλοιπους ισχυρούς να πλιατσικολογούν απέναντι στις χώρες του νότου, να έχει τα κότσια να βγαίνει και να λέει, έστω και δυο κουβέντες για τους «κλεφταράδες των λαών». Εστω κι αυτό κάτι είναι. Τουλάχιστον αποδεικνύει επίγνωση για το τι συμβαίνει στον κόσμο.”

Για την αντιγραφή,

[ευπειθώς]

Anef_Oriwn

Πέμπτη 21/2/2013