Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Ανάρτηση 76/2011 [έκτακτη, επίκαιρη, σύντομη, παραβολική, ποιητική, αντιστασιακή, διαμαρτυρόμενη και θυμωμένη] - «Αντισταθείτε ...»


Επειδή δεν πάει άλλο - κάποιοι από ‘ΜΑΣ έχουν φτάσει πια στα όρια τους...

Κι επειδή δεν ανεχόμαστε πλέον,  
- τους πανδαήμονες και φαφλατάες πολιτικάντηδες και εκμεταλλεύονται τον πόνο τω συγγενών των νεκρών,
- τους «έγκριτους» νομικούς που παίζουν πλέον και τους πολιτικούς [λες κι έχουμε έλλειψη από μανδαρίνους] για να τους δείξει η Τηλεόραση, και
- τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των καναλαρχών,
να χιμούν πάνω μας σαν τα “μαύρα κοράκια” [ειδικά μετά τη κατάθεση του Προέδρου την περασμένη Δευτέρα στη διερευνητική Επιτροπή για την έκρηξη στο Μαρί],
αλλά και
- τες υπερβολές των “Αγανακτισμένων”, “Αφυπνισμένων” και εσχάτως “Αποφασισμένων” [να επιμένουν μέχρι αν παραιτηθεί ο Πρόεδρος – τους έχει γίνει εμμονή],
τα έχουμε πάρει και καλούμε κ’ ΕΣΑΣ [χωρίς άλλους προλόγους και εισαγωγές] να ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ:

************************
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου

Αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’  όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε
στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

[........]

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

[Μιχάλης Κατσαρός“Η διαθήκη μου” - 1953]

Anef_Oriwn
Πέμπτη 8/9/2011

8 σχόλια:

zep είπε...

Ινταλος φαινεται ο αδρωπος που ακουει Aστρα :D

Anef_Oriwn είπε...

ZEP,
:)

Ανώνυμος είπε...

Anef, τουτος ο Led Zeppelin ε δικος μας?

ΔemΩΝ είπε...

Fair Play

Πόσες χιλάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση,
σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες,
στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες.

Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα
καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης
καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα
κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης.

Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση
καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια
κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ
πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια».

Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα
καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις.
Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα
καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις».

Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν
καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα
καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν
συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕνα μαλάκα.



Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια
σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,
δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια
δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.

Anef_Oriwn είπε...

ΔemΩΝα

Το συγκεκριμένο ποίημα που έβαλες είναι του Μανώλη Αναγνωστάκη ... Κι αποτελεί μήπως αυτοκριτική για την πορεία του [τού Αναγνωστάκη] ως Αριστερός, ή ώδη για τη Επανάσταση που χάθηκε, ή που δεν ήρθε;
Κάποια ποιήματα του Αναγνωστάκη αντανακλούν ένα έντονο απαισιόδοξο και καταθλιπτικό μήνυμα!!!
Το εξαίρετο του ποίημα “Κι ήθελε ακόμη” [μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο και τραγουδημένο από την ασυναγώνιστη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη], αποτελεί για μένα ένα θρ’ηνο για τους ηττημένους Αριστερούς – και ως άτομα και ως κίνημα!!! Και μέσα απ’ αυτό αναδεικνύεται και η τραγικότητα της ήττας της Αριστεράς και τον Εμφύλιο στην Ελλάδα και η μετέπειτα τραγική πορεία της...

ΔemΩΝ είπε...

Άνεφ,

Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση εμένα είναι πως το συγκεκριμένο στιχούργημα το έγραψε με ψευδώνυμο (ως Μανούσος Φάσσης). Και πάντα αναρωτιέμαι αν το έκανε λόγω της (χαμηλής) ποιότητάς του, ή λόγω κάποιας μορφής ισεολογικής ενοχής για όσα αναγκάζεται να παραδεχτεί αυτοσαρκαζόμενος...

Ανώνυμος είπε...

Όταν ο Στάλιν εκτελούσε τους δικούς του αγωνιστές αυτοί φώναζαν ζήτω το κόμμα.Αυτό ήταν αντίσταση.ΞΥΠΝΑΤΕ ΚΟΡΟΙΔΑ

Unknown είπε...

Στη δική μου ανάγνωση (και τον αγαπώ πολύ τον Κατσαρό γιατί ήταν "οργανικά ανυπόταχτος") ο πιο ακριβός στίχος του συγκεκριμένου ποιήματος είναι ο:

(αντισταθείτε)

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

...είναι μια ολάκερη φιλοσοφία αυτές οι επτά λέξεις:)

Καλημέρα!