Ανάρτηση 82/2011 [έκτακτη, σύντομη, επετειακή τιμητική, μουσικο-τραγουδιστική] – Μικρό αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο – «Τίποτα δεν πάει χαμένο»...

Χτες, 17 του Σεπτέμβρη, έκλεισαν 29 χρόνια από τον [ανέλπιστα πρόωρο] θάνατο του μεγάλου έλληνα [με κυπρο-ροδίτικες καταβολές και αιγυπτιώτικα βιώματα] μουσικοσυνθέτη Μάνου Λοΐζου. Πέθανε το 1982 σε νοσοκομείο της Μόσχας όπου είχε μεταφερθεί μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο [νομίζω]...

Τότε ήμουν φοιτητής στο εξωτερικό και παρακολουθούσα με αγωνία τις εξελίξεις γύρω από την υγεία του˙ ο θάνατος του μάλιστα, μου προκάλεσε μια απέραντη θλίψη. Είχα [σε κασέτες μαγνητοφώνου τότε] κι άκουγα συχνά σχεδόν όλα τα μεταπολιτευτικά τραγούδια του τα “Τραγούδια του δρόμου”, τα “Τα νέγρικα”, τα “Τα τραγούδια μας”…

Προσωπικά θεωρώ πως αν ο Μάνος Λοΐζος δεν έφευγε τόσο νωρίς [σε ηλικία μόλις 45 χρονών] θα ξεπερνούσε με τις μουσικές του δημιουργίες κι αυτούς ακόμα τους Θεοδωράκη και Χατζηδάκη...

Ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στο μουσικό έργο τού Μάνου Λοΐζου έκαμε στο Blog της η φίλτατη Disdaimona.

Εγώ θα ‘θελα να σημείωσω ιδιαιτέρως [αλλά με πολύ λίγα λόγια] την πολιτική τοποθέτηση και σύμπραξη του Μάνου Λοΐζου με την [ελληνική] Αριστερά και τη ενεργή συμμετοχή του στους αγωνες της˙ ήταν μάλιστα μέλος του ΚΚΕ!
Με τα [μουσικά] έργα του υπηρέτησε αληθινά [και χωρίς μασημένα λόγια] την ιδεολογία του [αυτή της Αριστεράς], γράφοντας μουσική μια στίχους με καθαρά κοινωνικό/ταξικό περιεχόμενο. Έτσι αντιπάλευε ο ίδιος την καταπίεση, στην αδικία, τον κοινωνικό ρατσισμό [“Πάγωσε η τσιμινιέρα”, “Ο Τρίτος Παγκόσμιος”, “Ο γερο-νέγρο Τζιμ”, “Πρώτη Μαΐου”, “Τσε”, “Ο στρατιώτης”] και προσφέροντας παράλληλα γνήσια αισθητική απόλαυση.

Πιο κάτω θα σταθώ σε τρία από τα πιο χαρακτηριστικά έργα [μουσικά ακούσματα] του Μάνου Λοΐζου που μου αρέσουν ιδιαίτερα:

- το εξαίρετο χορευτικό κομμάτι “Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”,

- το διαχρονικό αντιφασιστικό τραγούδι “Το ακορντεόν”,  [“Δεν θα περασει ο φασισμός”] που τραγουδούσαν οι ΕΔΟΝίτες στην «φιέστα» εντός του προεδρικού στις 19 του Ιούλη,

και
- το “Ο Τρίτος Παγκόσμιος”, το οποίο πολύ παραστατικά μας αποκαλύπτει την εκμεταλλευτική και κερδοσκοπική φύση του καπιταλισμού και αναδεικνύει την ταξικότητα της κοινωνίας μας.

Τελικά όμως, “Τίποτα δεν πάει χαμένο” [αφιερωμένο στο ΚΚΕ],

και ΣΕΝΑ Μάνο, “Όλα σε θυμίζουν”...

Anef_Oriwn
Κυριακή 18/9/2011