Ανάρτηση 36/2010 [αρχαιοελληνική, “ελληνοχριστιανική” κι απομυθοποιητική] – Οι χριστιανικές βαρβαρότητες ενάντια στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ...

{Εισαγωγή και περίληψη από το προηγούμενο:

Στην προηγούμενη ΜΑΣ ανάρτηση με αρ.  35/2010 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/05/352010.html] και εξ αφορμής και της θρησκευτικής εορτής των Μέγα και Θαυματουργών Αγίων της Ορθοδοξίας, Κωνσταντίνου και της μητρός αυτού Ελένης [Μεγάλ’ η χάρη τους!], καταπιαστήκαμε [η αυτού Εξοχότης ο Εαυτός ΜΑΣ, δηλ. ΕΓΩ, «ενας συνηθης αθεος κομμουνιστης στρατευμενος απο το τουρκοφιλο ακελ για να χτυπησει βαθια την εκκλησια της κυπρου» - όπως επί λέξει με χαρακτήρισε κάποιος Ανώνυμος σχολιογράφος σε εκεί σχόλιο του], με κάποιες άλλες πτυχές του βίου και της πολιτείας [και των “κατορθωμάτων”] των εν λόγω “Αγίων”.
Ως ήταν φυσικό οι “βέβηλες” αποκαλύψεις που κάναμε και οι αντισυμβατικές και αιρετικές τοποθετήσεις ΜΑΣ, προκάλεσαν και κάποιες (επι)κρίσεις, αντιδράσεις και ενστάσεις [κάποιες ήταν ήπιες, αλλά  υπήρξαν και πιο έντονες και αφοριστικές].
Ως συνέχεια, λοιπόν, της προηγούμενης ανάρτησης ΜΟΥ και συνεπεία των [κριτικών] σχολίων της αγαπητής Blogger “κι αγνάντευε...” [link: http://www.blogger.com/profile/08706951526253358743] παραθέτω ένα κείμενο από την εβδομαδιαία ελληνική πολιτικο-σατιρική εφημερίδα “το ΠΟΝΤΙΚΙ” [καμία σχέση με την κυπριακή κιτρινο-ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα]. Το κείμενο αυτό έχει ως θέμα τες σφαγές σε βάρος των εθνικών [ειδωλολατρικών] πληθυσμών και τες καταστροφές μνημείων του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία των πρώιμων βυζαντινών χρόνων όταν ο Χριστιανισμός μετατρεπόταν σε επίσημη πλέον θρησκεία της μετέπειτα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

[Ένα άλλο δικό μου κείμενο που είχα ετοιμάσει με σχόλια πάνω σ’ ένα άρθρο για την “εκ περιτροπής προεδρία” του δικηγόρου Νίκου Κληρίδη που δημοσιεύτηκε στον “Πολίτη” της Κυριακής 16 του Μάη – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=946197&-V=archivearticles – και προγραμμάτιζα να το αναρτήσω σήμερα, μετατίθεται για ευθετότερο χρόνο]}

**********************************
“Μια πολιτισμική γενοκτονία που βαφτίστηκε «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός»”“Αρχαίο πνεύμα αθάνατο – αφανισμένο.”
[Κείμενο ιστορικό και αποκαλυπτικό από την ελληνική πολιτικο-σατιρική εφημερίδα “το ΠΟΝΤΙΚΙ” της Πέμπτης 8 Απριλίου του 2010 – σελ. 54 και 55 - Οι επιχρωματώσεις ειναι δικές μου].

“Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου “Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων” που κυκλοφορεί τις εκδόσεις “Πιρόγα”.

Μετά τη ρωμαϊκή θεομηνία που σάρωσε τους ελληνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς επέρχεται ο χριστιανικός τυφώνας, η νέα συμφορά για τα ανεπανάληπτα δημιουργήματα του κλασσικού πολιτισμού. Πραγματικά, οι τρομακτικότεροι βανδαλισμοί κατά των αρχαiων ελληνικών μνημείων και έργων τέχνης θα διαπραχθούν μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού σε Ανατολή και Δύση. Οι καταστροφές των κατακτητικών εκστρατειών και των πολεμικών συγκρούσεων από Πέρσες, Ρωμαίους, Φράγκους, Οθωμανούς είναι ασήμαντες αν συγκριθούν με τον αφανισμό των καλλιτεχνxών θησαυρών στους πρώτους πέντε χριστιανικούς αιώνες. Πυρ και σίδηρος για τους αρχαίους ναούς και τα αγάλματα, για τα κλασσικά κείμεvα και τις βιβλιoθήκες. Ήταν οι χειρότεροι σι βανδαλισμοί της ιστορίας. Η πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία δεν στάθηκε ικανή να διαχωρίσει τη θρησκευτική πίστη από την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία. Η απόρριψη της παλαιάς θρησκείας συνακολουθείται από τον διωγμό και τον όλεθρο του αρχαίου πολιτισμού. Με εντολή ή συνεργεία των ηγεμόνων του κράτους και της εκκλησίας, οι νεοπροσύλητοι χριστιανοί συντρίβουν με σφύρες ή πυρπολούν έργα τέχνης, γκρεμίζουν μνημεία, ρίχνουν στο χυτήριο τα χρυσά και αργυρά καλλιτεχνήματα.

Οι αρχαίοι ναοί, όταν δεν κατεδαφίζονται ή δεν κατερειπώνονται με την αφαίρεση της στέγης, μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Αλλά όχι όλες. Όπως είναι γνωστό, ο προορισμός του αρχαίου ελληνικού τεμένους δεν ήταν η συγκέντρωση πιστών στο εσωτερικό αλλά η εκπλήρωση ορισμένων θρησκευτικών τελετουργιών. Περιορισμένος ο χώρος δεν επαρκούσε για μεγάλη σύναξη, για λειτουργίες και κηρύγματα. Σε χριστιανικούς ναούς θα διαμορφωθούν κυρίως οι βασιλικές, τα ορθογώνια ρωμαϊκά αρχιτεκτονήματα με τις εσωτερικές στοές και κλίτη.

Η επικράτηση του χριστιανισμού δεν έγινε παντού με ελεύθερο και ειρηνικό ενστερνισμό των νέων θρησκευτικών ιδεών αλλά και με βίαιη παρέμβαση της εξουσίας, με τρομοκρατία και ωμότητες, το ίδιο αποτρόπαιες με τις ρωμαϊκές κακουργίες εναντίον των χριστιανών.
To πέρασμα από τη μια θρησκεία στην άλλη συνοδευόταν από αναστατώσεις και κρίσεις κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές με θύματα τα μνημεία ενός περίλαμπρου πολιτισμού. Επιβάλλεται γι’ αυτό μια σύντομη επισκόπηση της μεγάλης Αλλαγής που σημειώθηκε στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες και μια περιγραφή του δερματικού σκηνικού.

Η μελέτη των πηγών οδηγεί στη θλιβερή διαπίστωση ότι οι θησαυροί του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που είχαν διασωθεί από τη ρωμαϊκή διαρπαγή αντιμετώπισαν το καταστροφικό χριστιανικό μένος σε Ανατολή και Δύση. Οι σύμφορες που προκάλεσε το χριστιανικό ιερατείο ξεπερνούσαν συχνά τα δεινά που επέφεραν οι βαρβαρικές επιδρομές. Χωρίς τον καταστροφικό ζήλο της νέας εξουσίας - πολιτικής και εκκλησιαστικής- τα αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης θα έλαμπαν ακόμα ακέραια - με τη φθορά που επιφέρουν ο χρόνος και τα φυσικά στοιχεία - και όλα τα έργα των αρχαίων διανοητών θα επιζούσαν, κτήμα της ανθρωπότητας.

Σε αντίθεση με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, που όχι μόνο ανεχόταν τις ξένες λατρείες αλλά υιοθετούσε αλλόφυλες θεότητες - δεν υπήρχε άλλωστε ούτε δογματικό πλαίσιο ούτε εξουσία του ιερατείου - χριστιανοί αρχηγοί και ιεραπόστολοι επέδειξαν πνεύμα φανατισμού και αδιαλλαξίας που οδηγούσε συχνά σε εξόντωση των αντιφρονούντων και εξαφάνιση των θρησκευτικών τους συμβόλων. Ακολουθούσαν την εβραϊκή παράδοση της ιδεολογικής μονοκρατορίας. Ο προφήτης Ηλίας με θεϊκή εντολή θανατώνει τους ιερείς του Βάαλ, θεού των Φοινίκων και των Χαναναίων. «Και είπεν Ηλιού προς τον λαόν, συλλάβετε τoυς προφήτες του Βάαλ, μηδείς σωθήτω εξ αυτών - και συνέλαβαν αυτούς και κατάγει αυτούς Ηλιού εις τον χείμαρρον Κισσών και έσφαξεν αυτούς εκεί». Οι Έλληνες όμως είχαν εντάξει τον Βάαλ στον δικό τους θρησκευτικό κύκλο ταυτίζοντάς τον με τον Κρόνο και τον Δία.

Στους πρώτους τρεις αιώνες ο χριστιανισμός θα παραμείνει μειοψηφία στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Το ρεύμα θα δυναμώσει όταν θα ανακηρύξει ο Κωνσταντίνος τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους. Ωστόσο η νέα θρησκεία δεν διαδόθηκε με τον ίδιο ρυθμό σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλες τις περιοχές. Είχε θερμές απηχήσεις περισσότερο στους ελληνόφωνους πληθυσμούς παρά στους Λατίνους, περισσότερο στα αστικά κέντρα παρά στις αγροτικές περιοχές, περισσότερο στις κατώτερες και μεσαίες τάξεις παρά στις ισχυρές και προνομιούχες.
Οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών, πιστοί πάντοτε στις παραδόσεις, αντιστέκονται εμμένοντας στην πατροπαράδοτη πίστη και ιδεολογία. Ακόμα και στον έκτο και έβδομο αιώνα η παλαιά λατρεία ήταν ακόμα ζωντανή στους αγροτικούς πληθυσμούς που θεωρούσαν τους αρχαίους θεούς προστάτες της παραγωγής, των κοπαδιών και της υγείας.

H αγροτική μάζα ήταν αδρανής και παθητική μ’ όλο που την απομυζούσαν η κρατική εξουσία και οι φεουδάρχες Υποτασσόταν χωρίς αντίσταση στους δυνάστες της. Το 90% των αυτοκρατορικών πόρων επί ρωμαιοκρατίας προερχόταν από τους αγροτικούς φόρους, και τα πλούτη των ανωτέρων τάξεων από την εκμετάλλευση των δουλοπάροικων στις γαιοκτησίες.

Σπανιότατες οι εξεγέρσεις πληθυσμών της υπαίθρου. Όταν στον Δ΄ αιώνα απαγορεύθηκε η αρχαία λατρεία κει διατάχθηκε το κλείσιμο ή η κατεδάφιση των ναών και η καταστροφή των αγαλμάτων σε ελάχιστες περιπτώσεις εκδηλώθηκε δυναμική αντίδραση στις επιδρομές κατά των ιερών. Η διεισδυση του χριστιανισμού στον αγροτικό κόσμο θα προχωρήσει με αργούς ρυθμούς και θα ολοκληρωθεί στον Ζ΄ αιώνα.
Επειδή δεν υπήρχαν στις αγροτικές περιοχές συμπαγείς πληθυσμοί για να προβάλουν αντίσταση, οι χριστιανοί ιεραπόστολοι, με τις ένοπλε ακολουθίες τους κατέστρεφαν κατά τις προσηλυτιστικές εκστρατείες όλα τα σύμβολα των αλλοθρήσκων. Κατακρήμνιζαν τα ιερά, εστίες λατρεiας από γενιά σε γενιά, τρομοκρατούσαν τους γεωργούς, ερήμωναν την ύπαιθρο, σκόρπιζαν την απόγνωση, προκαλούσαν κοινωνική αναστάτωση και οικονομική κρίση. Έπεφτε η παραγωγή περιορίζονταν τα κρατικά έσοδα, στέρευε η κυριότερη πηγή φορολογίας.
Τις τραγικές συνέπειες των χριστιανικών επιδρομών στις αγροτικές περιοχές κaταγγέλλει ο Λιβάνιος στην περίφημη επιστολή του προς τον Θεοδόσιο Α΄. «Σαρώνουν τα πάντα σαν αφηνιασμένοι χείμαρροι και ερημώνουν την ύπαιθρο. Οι vαoί, αυτοκράτορά μου, είναι κτίσματα των αγρών, η ψυχή τους. Αυτές οι αγριότητες αφανίζουν τoυς γεωργούς, τoυς εξαθλιώνουν καθώς χάνουν το θάρρος τους. Και το αποτέλεσμα: ξεπέφτουν οι χωρικοί, χάνει το δημόσιο.»

[Σημείωση Ιστολόγου: Ο Θεοδόσιος ο Α΄ το 324 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα εθνικών ιερών. Επίσης υπόγραψε την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων, των Μυστηρίων της Ελευσίνας, την απαγόρευση των θεατρικών παραστάσεων, το κλείσιμο του Σεραπείου – μεγάλος ναός στην Αλεξάνδρεια - τις σφαγές στην Αλεξάνδρεια και έδωσε διαταγή, όταν ξεσηκώθηκε ο λαός της Αντιοχείας – λόγω της βαριάς φορολογίας, της πείνας και των καταπιέσεων - να γκρεμίσουν την πολιτεία, ενώ τι έγινε δεν περιγράφεται].

Οι τοπικές εκκλησιαστικές Αρχές στρέφονταν εναντίον των ανυπεράσπιστων καλλιεργητών και χάλκευαν ψευδείς κατηγορίες για τη δήμευση των αγρών τους. Aπο τη μια μεριά οι εργατικές μέλισσες, γράφει ο Λιβάνιος, κι από την άλλη οι κηφήνες. Επιχειρούν τον βίαιο προσηλυτισμό, εισορμούν στα χωριά και με το πρόσχημα του «σωφρονισμού» επιδίδονται σε ληστείες.

Αυτές oι βαρβαρότητες προκάλεσαν oυσπειρώσεις και αντίσταση των γεωργικών πληθυσμών. Ανησυχώντας η εκκλησιαστική ηγεσία απευθύνεται στην αυτοκρατορική εξσυσiα και εισηγείται του βίαιο προσηλυτισμό των
Αγροτών. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος καλεί τους γαιοκτήμονες του Βυζαντίου να εκχριστιανίσουν τους δουλοπάροικους και κολήγους στα φέουδά τους. να προσλάβουν ιερείς και να χτίσουν εκκλησίες. Ο διαβόητος Ιωάννης της Εφέσου (ΣΤ΄ αι.) καυχιέται ότι κατά την προσηλυτιστική του εκστρατεία - με την τρομοκρατία και τον κνούτο - βάφτισε 70.000 ειδωλολάτρες. Στη Δύση, ο πάπας Γρηγόριος, ο επιλεγόμενος Μέγας (Ε΄ αι.), διαπίστωσε ότι στη Σαρδηνία οι χωρικοί δωροδοκούσαν καταβάλλοντας ένα είδος φόρου, τον κυβερνήτη του νησιού, για να συνεχίζουν ανενόχλητοι την παραδοσιακή τους λατρεία.

Συχνά η πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία εξαπέλυε άγριους διωγμούς των πιστών της παλαιάς θρησκείας επιστρατεύοντας η συκοφαντία. Επειδή απαγορεύονταν με διάταγμα του Κωνσταντίνου, οι θυσίες στα ιερά με την απειλή δημεύσεως περιουσιών, πολλοί χριστιανοί, όπως γράφει ο Λιβάνιος, κατέφευγαν σε ψευδείς καταγγελίες για να ενοχοποιήσουν τους αγρότες. Μαζεύονταν σι γεωργοί για να διασκεδάσουν και έσφαξαν ένα αρνί ή ένα μοσχάρι. Αμέσως οι χριστιανοί τoυς κατηγoρούσαν ότι «έθυσαν», ότι έκαναν ειδωλολατρική θυσία παραβιάζοντας τον αυτοκρατορικό νόμο. Αν μάλιστα τραγουδούσαν αντιμετώπιζαν τη βαρειά κατηγορία ότι ανέμελπαν ύμνους στους αρχαίους θεούς.

Τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονταν και οι αναπότρεπτες κοινωνικές αναταραχές έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στην αναμέτρηση των δύο θρησκειών και υποδαύλιζαν τους βανδαλισμούς. Αυτή την πλευρά των αντιθέσεων - τα οικονομικά συμφέροντα - αποκαλύπτει η εχθρότητα που αντιμετώπισε ο απόστολος Παύλας κατά την προσηλυτιστική του περιοδεία στη M. Ασία. Στην Έφεσο ξεσηκώθηκε μέγα πλήθος και εμπόδισε την είσοδό του στο θέατρο. Γιατί; Κάποιος Δημήτριος «αργυροκόπος» που διατηρούσε βιοτεχνία κατασκευής ομοιωμάτων του ναού της Αρτέμιδος και απασχολούσε μεγάλον αριθμό τεχνιτών, συγκέντρωσε τους εργαζόμενους και τους προειδοποίησε ότι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι αν επικρατήσει ο χριστιανισμός. Το ιερό της Εφέσου θα σβήσει και θα δυστυχήσουμε. Η πόλη αναστατώθηκε. «Ακούσαντες δε και γενόμενοι πλήρεις θυμού έκραζαν λέγοντες: Μεγάλη η Άρτεμις Εφέσου». Ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι «και επλήσθη η πόλις όλη συγχύσεως ώρμησαν δε ομοθυμαδόν εις το θέατρον».Ο Λιβάνιος, στην έκκλησή του προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο για προστασία των αρχαίων μνημείων και έργων τέχνης από τις βαρβαρότητες των χριστιανών, υπενθυμίζεί τους διωγμούς των αλλοθρήσκων ιερών από τον Κωνσταντίνο. Δεν περιορίσθηκε στις βεβηλώσεις και ανατροπές βωμών και στον εμπρησμό και τα κλείσιμο των αρχαίων ιερών αλλά και μετέτρεψε ναούς σε πορνεία. Καταγγέλλει επίσης ότι ο διωγμός της παλαιάς θρησκείας είχε ταπεινά ελατήρια. Απέβλεπε δηλαδή στην αρπαγή της περιουσίας των αρχαίων ναών και διανομή της στους ευνοουμένους της εξουσίας.

Οι ιεράρχες και ιεραπόστολοι εμπνέονταν στο μένος τους κατά των αγαλμάτων και έργων τέχνης της παλαιάς θρησκείας από την ιδεολογία της εβραϊκής λατρείας που καταδίκαζε τα «είδωλα», τον ανθρωπομορφισμό. την αναπαράσταση μορφών με άψυχη ύλη. «Επικατάρατος πας άνθρωπος ος ποίησει, γλυπτόν και χωνευτόν, βδέλυγμα Κυρίω έργον χειρών τεχνίτου». Παραμερίζοντας τη διδασκαλία της ευαγγελικής αγάπης, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, επικαλούνται την μήνιν του ιουδαϊκού θεού κατά των λατρευτικών αντικειμένων των άλλων θρησκειών, τις αρές των προφητών και τις αγριότητες των εγκόσμιων ηγεμόνων. «Και ελάλησε Κύριος: Αφανίστε όλα τα αγάλματα από μέταλλο και λίθο. Και εγένετο λόγος Κυρίου: Να συντριβούν όλα τα γλυπτά της Σαμάρειας, να καταστραφούν οι εικόνες και τα αγάλματα. Τάδε λέγει Κύριος. Καταθρυμμάτισε και λίχνισε τα επιχρυσωμένα και επάργυρα αγάλματα και πέταξέ τα σαν κοπριά».
Και η φωνή του Ησαΐα: «Τα αγάλματα να πελεκηθούν όπως τα δέντρα στο δάσος. Όλα τα αγάλματα στη φωτιά. Γιατί δεν είναι θεοί αλλά χειροποίητα αντικείμενα, ξύλα και πέτρες.» «Λέγει Κύριος Σαβαώθ: Θα εξαφανίσω ακόμη και τα ονόματα των αγαλμάτων, για να σβήσουν ολότελα από τη μνήμη». Δεν θα καταστραφούν μόνο τα αγάλματα σας αλλά και οι θεοί σας. O βασιλιάς Ιωσίας αναλαμβάνει εκστρατεία αφανισμού των αλλόθρησκων λατρευτικών συμβόλων. Γκρεμίζει τους βωμούς, κόβει τα ιερά άλση, θερίζει και τσακίζει τα αγάλματα, καίει τα οστά των ιερέων στους βωμούς, κονιορτοποιεί τα γλυπτά. Ένας άλλος βασιλιάς, ο Ασά, γκρέμισε το λατρευτικό άγαλμα της Αστάρτης.
Οι ιεραπόστολοι των πρώτων χριστιανικών αιώνων καλλιεργούσαν το μίσος αλλά και τον τρόμο για την παλαιά θρησκεία και τα σύμβολά της. Διαβεβαίωναν τους πιστούς ότι τα αγάλματα των θεών έκρυβαν επικίνδυνους δαίμονες. Ταύτιζαν μάλιστα την ειδωλολατρία με την κλασσική παιδεία. Με αποτέλεσμα πολλοί Χριστιανοί να απορρίπτουν με αποστροφή τον προγονικό πολιτισμό, τα επιτεύγματα του ελληνικού πνεύματος και των τεχνών. Όποιος μελετούσε τα αρχαία κείμενα έπαιζε με τη φωτιά...”

για το scanάρισμα του κείμενο από το “ΠΟΝΤΙΚΙ”
[και την επεξεργασία του – γιατί δεν βγήκε καλά],
καθώς και για την εισαγωγή και τα σχόλια,
Anef_Oriwn
24/5/2010