Ανάρτηση 43/2009 (κυπριακή, ποιητική κι αντιπολεμική) – “Να ξηλειφτεί ο πόλεμος” και “Ωδή προς την Ειρήνη”!

[Επανέρχομαι στα πολιτικο-ιστορικά θέματα, εμπλουτισμένα τούτη τη φορά με ποιητικές νότες ...]

Η παρούσα ανάρτηση έχει σαν βασικό περιεχόμενο δύο ποιήματα καθαρά αντιπολεμικά και φιλειρηνικά! Το “Να ξηλειφτεί ο πόλεμος” του λαϊκού μας ποιητή Κυριάκου Καρνέρα και το “Ωδή προς την Ειρήνη” του τότε μαθητή (και πεσόντος στον πόλεμο το 1974) Σωτήρη Παπαλαζάρου ...

Τούτη η ανάρτηση γίνεται με την ευκαιρία των επικείμενων επετείων Μνήμης, Ανάμνησης και Τιμής για τα Θύματα των βομβαρδισμών (από τους αμερικάνους) με πυρηνικές βόμβες των ιαπωνικών πόλεων Χιροσίμα και Ναγκασάκι, αντίστοιχα στις 6 και 8 του Αυγούστου του 1945 – όταν μάλιστα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ήδη στο τέλος του και η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να συνθηκολογήσει!!! Είναι καταφανές ότι οι βομβαρδισμοί έγιναν σε μια κίνηση επίδειξης δύναμης από μέρους της Αμερικής και σίγουρα προκαλούν και αισθήματα Οργής και Αγανάκτησης !

(Σ’ αυτές τις επετείους αναφέρθηκα και πέρσι με ειδική ανάρτηση μου που θα τη βρείτε στο link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/08/18-1945-63.html).

[Πρόσφατη ερεύνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι το 62% των αμερικανών υποστηρίζει ότι ορθώς βομβαρδίστηκαν με ατομικές βόμβες οι δύο ιαπωνικές πόλεις. Ε, Ρεεε, πλύση εγκέφαλου που υπόκεινται τα αμερικανόπουλα (όπως λέμε κοτόπουλα)! Άραγε να φτάσουμε σε εποχές που η πλειοψηφία των γερμανών θα λέει ότι ο Χίτλερ καλώς έπραττε (ας πούμε στα κρεματόρια ή κάνοντας πολέμους;)

************
Τα δύο ποιήματα (αυτής της ανάρτησης) τα αφιερώνω μ’ όλη μου τη συμπάθεια και σ’ όλους τους πολεμοκάπηλους, πολεμοχαρείς, φιλοπόλεμους και αιμοδιψείς, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, παραγωγοί ή/και έμποροι όπλων ή απλοί πολίτες!

Τα ποιήματα αυτά θέλω παράλληλα να τα αφιερώσω κι όλως ιδιαιτέρως στο συμπαθέστατο (αλλά έμπλεο εμπάθειας, μισαλλοδοξίας, ιδεοληψιών και μούχλας) σχολιογράφο Αίολο, αν και τούτος δεν είναι λάτρης της ποίησης. [Κάπου είχε χαθεί τελευταία αυτό το παιδί, αλλά μας προέκυψε και πάλι ... full ανανεωμένος ...].
Ο λόγος που κάνω αυτή την αφιέρωση;
Σε post στο blog του φίλτατου Μιχάλη Μιχαήλ, με θέμα την “Καλλιέργεια κουλτούρας συμφιλίωσης” (link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/07/blog-post.html), ο Αίολος, ευρισκόμενος, ως συνήθως, σε εκτός τόπου και χρόνου κατάσταση σε σχέση με τα δεδομένα και δρώμενα της Κύπρου και εκφράζοντας τις συνήθεις πολεμοχαρείς, φιλοπόλεμες και στρατόκαυλες απόψεις του, μας εισηγήθηκε να εξοπλιζόμαστε συνεχώς και ξανά και ξανά (αν θέλουμε να βρούμε λύση στο κυπριακό – τι λύση όμως) ...
Ο Αίολος, ονειρευόμενος μικρασιατικές εκστρατείες, πιστεύει ότι μπορούμε να κτυπήσουμε αποτελεσματικά την Τουρκία και ρίχνοντας τον οχτρό στη θάλασσα, να απελευθερώσουμε τα κατεχόμενα εδάφη “ΜΑΣ” (που θα γίνουν μετά ξενοδοχεία και επαύλεις για κάποιους άλλους ξένους). Είπε ακόμα ότι πρέπει να παραδειγματίσουμε (ας πούμεν) από το Ισραήλ – του παγκόσμιου εβραϊκού κεφαλαίου και της γενοκτονίκης πολιτικής ενάντια στους παλαιστίνιους, αν θα δούμε χαΐριν (σε μένα σαν αυτοκτονία μοιάζει η όλη υπόθεση – και κυριολεκτικά αλλά και πολιτικά και οικονομικά)!
[Εκείνες οι φιλοπόλεμες τοποθετήσεις του Αίολου υπήρξαν κατ’ αρχάς και η πρώτη αφορμή για να ψάξω και να βρω τα δύο ποιήματα. Όμως δεν ήταν μόνο οι πολεμικές ιαχές του Αίολου που με παρακίνησαν να προχωρήσω σ’ αυτή μου την ανάρτηση, Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι αναφωνήσεις σοβινιστικών, μισαλλόδοξων και εκτός τόπου και χρόνου συνθημάτων από νεοσύλλεκτους στρατιώτες στα ΚΕΝ, καθώς και διάφορες (όντως) συγκλονιστικές ιστορίες (από τη εποχή του πολέμου του καλοκαιριού του 1974) που (ξανα)διάβασα και (ξανα)παρακολούθησα από τηλεοράσεως, όπως ομαδικές και εν ψυχρώ εκτελέσεις, συλλήψεις, βάσανα και ταλαιπωρίες αιχμαλώτων ή περιπέτειες στρατιωτών στα μετόπισθεν μέχρι να φτάσουν στην Ιθάκη των ελεύθερων περιοχών. Ίσως να αναφερθώ (πιο λεπτομερώς) σε κάποιες απ’ αυτές σε ειδική ανάρτηση κοντά στο 15αύγουστο, επέτειο της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής ...]

************
Ο πόλεμος αποτελεί ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ – είναι γεμάτος αίμα, πόνο, δάκρυα και οδύνη! ΜΟΝΟ όσοι δεν έχουν ζήσει πολέμους ή τις συνέπειες τους και “τους ήρωες [αρέσκονται να] κάνουν πίσω απ’ το γραφείο τους” ή έχουν εγκεφαλικό πρόβλημα μπορούν και μιλούν με τόση αναισθησία για λύση στο κυπριακό μέσω πολέμου!

Τα φιλειρηνικά μηνύματα που θέλω να μεταφέρω μέσα από τα γραφόμενα μου (σ’ αυτήν την ανάρτηση), δεν αφορούν και τα κατα τόπους ένοπλα απελευθερωτικά κινήματα, [πολύ λίγα σήμερα], τα αποτελούν (σίγουρα) ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής των καταπιεσμένων [κοινωνικά και εθνικά].
Όμως στο τέλος της ημέρας ΠΟΥΘΕΝΑ ο πόλεμος έδωσε δίκαιες λύσης – κατοχύρωνε όμως λαό δυστυχώς, το “δίκαιο” του ισχυρού και του δυνατού!

Γι’ αυτό τζι’ ο πόλεμος πρέπει να ξηλειφτεί (να εξαλειφθεί) όπως απαγγέλλει κι ο κύπριος διαλεκτικός λαϊκός ποιητής Κυριάκος Καρνέρας:

[Ειδικό αφιέρωμα στον λαϊκό ποιητή Κυριάκο Καρνέρα θα κάνω σε κατοπινή μου ανάρτηση – το έχω σχεδόν έτοιμο. Εδώ απλώς θα αναφέρω ότι ο Κυριάκος Καρνέρας γεννήθηκε στο χωριό Ξυλότυμπου (της Επαρχίας της Λάρνακας) το 1901 και πέθανε το 1986. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια κι από μικρός μπήκε στη βιοπάλη - έγινε βοσκός. Γράμματα δεν έμαθε καθόλου (στην ουσία ήταν αναλφάβητος) κι αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο – που δεν μπορούσε μάλιστα να γράψει και τα ποιήματα που σύντασσε προσέχοντας τα πρόβατα].

ΝΑ ΞΗΛΕΙΦΤΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
(του Κυριακού Καρνέρα)

“Συντρόφοι τζιαι συντρόφισσες, πριν να μας φα’ το χώμαν,
να ρίψουμεν τον πόλεμον, να σπάσουν τ’ άρματά του,
να βαωθούν, να κλειωθούν οι πόρτες τον θανάτου,
να μεν ί-ξαναννοίξουσιν το μαύρον τους το στόμαν.
Να ξηλειφτεί ο πόλεμος, η ρίζα τζι’ η γενιά του.

Εμπρός, παιδκιά, να στήσουμεν πόλεμον του πολέμου.
Κάμετε τ’ άρματα σταχτόν τζιαι δώστε τα τ’ ανέμου,
για να γλιτώσει ο γονιός για πάντα τα παιδκιά του.
Με την σημαίαν της χαράς τζιαι με της καλοσύνης,
την θέλησιν ομπρός, ομπρός, ελεύθεροι τζιαι δούλοι.

Ξένοι, διτζιοί τζιαι συγγενείς να σμνίξουμεντε ούλοι,
να χτίσουμεν που τζιηνουρκής το σπίτιν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Να μπει μέσα να παντρευτεί, νάν’ νοικοτζιυρεμμένη,
νάν’ η χαρά κουμέρα της, ο έρωτας κουμπάρος
τζι’ ώσπου ‘σσιει γήν τζιαι ουρανόν να μεν τούς πάρ’ ο Χάρος, Ειρήνη νάν’ ή νιόνυφφη, γαμπρός ή Οικουμένη”.

ΕΜΕΙΣ, όμως θα τραγουδάμε για την Ειρήνη μέσα από τους στίχους του (ηρωικού νεκρού) Σωτήρη Παπαλαζάρου:

“ΩΔΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ”

(του Σωτήρη Παπαλαζάρου – θύμα κι αυτός των τραγικών και προδοτικών γεγονότων του καλοκαιριού του 1974. Ύμνησε και τραγούδησε την Ειρήνη αλλά τελικά χάθηκε από βόλι πολεμικό – σκοτώθηκε σε μάχη κατα τη πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής).

Άδει λοιπόν ο Σωτ. Παπαλαζάρου για την Ειρήνη:

“Πήραμε μια μικρή, παιγνιδιάρα ακτίνα απ’ τον ήλιο.
Πήραμε κάτι απ’ την γαληνή και την αυτοπεποίθηση της Φύσης.
Πήραμε κάτι απ’ την πρόοδο,
κάτι απ’ τους νεκρούς στρατιώτες,
τα σφίξαμε στην απαλάμη μας και πλάσαμε ένα ιδανικό,
Το ντύσαμε με λέξεις,
κάναμε πνεύμα την ύλη
και το ονομάσαμε Ειρήνη.

— Είναι οπτασία ασύλληπτη, όραμα αβέβαιο και σκοτεινό,
είναι πουλί διαβατάρικο,
μάς είπαν οι απελάτες και τα γεράκια.

Μα εμείς το αγαπήσαμε βαθειά
γιατ’ ήταν κάτι δικό μας,
κάτι πού ανήκε σ’ όλο τον κόσμο
γιατ’ ήταν ζυμωμένο στη δική μας παλάμη
με το δικό μας αίμα
μυρωμένο με τον δικό μας άγιο ιδρώ.

Ειρήνη, Ειρήνη. Μπαλάντες σου πρέπουν Ειρήνη και ύμνοι.
Σε βλέπουμε παντού γιατ’ είσαι άφθαρτη και παντοτεινή.
Σε βλέπουμε να κτυπάς στις καρδιές των ανθρώπων
σε βλέπουμε αποτυπωμένη στο πρόσωπο τού κουρασμένου πολεμιστή
ζωγραφισμένη στης χαροκαμένης μάνας το τσεμπέρι.
Σε βλέπουμε στον άνεμο που σφυράει μέσ’ απ’ τις καμινάδες του αύριον
πού σχηματίζει τραγούδι από φωτιά κι’ από ευτυχία και λιωμένο σίδερο
για τις βάσεις τού κόσμου πού έρχεται.

Σε βλέπουμε στο πρόσωπο του στοχαστή
πού με το γυμνό του μέτωπο στον άνεμο
ζητά ν’ αντιφεγγίσει τες αστραπές και τα νοήματα των αιώνων.

Σε βλέπουμε, σαν ακούομε τούς φθόγγους της λύρας
πού παίζει το σκοπό του αύριον και της αιωνιότητας το τραγούδι.

— Κι’ όμως γελαστήκαμε, μάς είπαν ξανά οι απελάτες
και μάς δείξανε κάτι στάκτες
σ’ ένα αυλακωμένο απ’ τις μπόμπες χωράφι
κάτι καμένα απ’ τη φωτιά του πολέμου αγριολούλουδα
κάτι σπόρους τρυπημένους απ’ τις σφαίρες.
Και δακρύσαμε!

Και πήραμε σκυφτοί να μαζεύουμε τούτα τα κειμήλια
και να τ’ απιθώνουμε με ευλάβεια σε χρυσή λήκυθο ιερή.
Και πήραμε τα χορταριασμένα μονοπάτια μακρυά απ’ τον κόσμο
και στον ώμο μας τη λήκυθο είχαμε την ιερή.
Κι’ ήταν βαριά πολύ, αβάσταγη κι ας είχε μέσα στάκτες.

Κι’ έπεσε μεγάλο κακό κάτω στους κάμπους
και μαύρισε ο ουρανός.
Μπουρινιασμένος, τίναζε αστροπελέκια και βροντές κι’ αγέρι δυνατό.

Λύθηκαν οι ασκοί του Αιόλου και τα στοιχεία της φύσης
και μάς ρίξαν στο χώμα τη λήκυθο την ιερή
κι’ έσπασε.

Και βγήκε τότε μέσα απ’ τις στάκτες
κόρη φεγγαρολουσμένη κι’ αστραφτερή, κόρη αγγελοκάμωτη
και τίναξε τα ολόχρυσα τις φτερά
κι αγκάλιασε ο ίσκιος της τον κόσμο πού ανατρίχιασε από χαρά
και το γέλιο ξανάνθισε στα σκασμένα του χείλη”.

Το πιο πάνω ποίημα του Σωτήρη Παπαλαζάρου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο μαθητικό περιοδικό “ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΦΛΟΓΑ” τεύχος 5ο, σχολικό έτος 1970-71, έκδοση Β΄ Γυμνασίου Αρρένων Λεμεσού, και πήρε το πρώτο Βραβείο στον Παγκύπριο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης, όταν ο Σωτήρης ήταν τελειόφοιτος (στη Στ΄ Κλασσικού).

[Ο Σωτήρης Παπαλαζάρου 21 χρονών, (γιος του λεβεντόπαπα της Αριστεράς Παπαλάζαρου από τα Χολέτρια της Πάφου) και φοιτητής της Ιατρικής στην (τότε) Σοβιετική Ένωση επέστρεψε στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές διακοπές στις 10 του Ιούλη. Πολέμησε στις 15 του Ιούλη ενάντια στους πραξικοπηματίες στη Λεμεσό (στις μάχες για την υπεράσπιση του Αστυνομικού Σταθμού Λεμεσού) κι ακολούθως με την τουρκική εισβολή έλαβε μέρος στις μάχες για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Σκοτώθηκε στις μάχες για την εξουδετέρωση του τουρκοκυπριακού θύλακα της Επισκοπής, τουρκοκυπριακού χωριού μεταξύ Λεμεσού και Πάφου. Να σημειωθεί ότι ο 17χρονος αδελφός του Κυριάκος, τελειόφοιτος μαθητής της Τεχνικής Σχολής Πάφου, δολοφονήθηκε άνανδρα από ΕΟΚΑΒητατζιήδες στο χώρο της Μητρόπολης Πάφου, την 1η του Ιούλη του 1973].

************
Αυτές οι τραγικές και θλιβερές ιστορίες μπορεί να αποτελέσουν η κάθε μια ξεχωριστά και σενάριο για κινηματογραφικές ταινίες! Ας όψονται οι αίτιοι και οι υπαίτιοι ή όπως φωνάζει (σαν άλλος Κερέμ) ο Παύλος Λιασίδης (λαϊκός ποιητής από το χωριό Λύση, 1901-1985):

“Α, που να φκουν τα μμαθκια τους, να μείνουν πάντα λούτσοι
τζείνοι, που εξαιτίας τους, ήρταν ποδαττε οι Τούρτζιοι.
Παρσαμωμένοι τζι άθαφτοι να μείνουν σαν πεθάνουν,
να πα να τους ιφτύννουσιν, όποττεν ανεφάνουν!
Τζιαι τούτη ναν η δόξα τους τζι’ η μνήμη τους για πάντα,
τέθκοια τιμή γρειάζεται μια βρωμισμένη λάντα!”

Anef_Oriwn
Παρασκευή 7/8/2009