Ανάρτηση 40/2009 (αντιστρατιωτική, αντιμιλιταριστική και αποστρατικοποιητική) – Αφιέρωμα στους μονιμάες, τους στρατόκαυλους και τους μιζαδόρους.

[Τις τελευταίες μέρες έγιναν (και γίνονται ακόμα) πολλές και έντονες συζητήσεις πάνω σε δυο θέματα της επικαιρότητας που έχουν ως κοινή συνιστάμενη την εκφώνηση, την αναφώνηση ή το "κελάηδημα" συνθημάτων. Των υβριστικών συνθημάτων που το εθνικισταριό έκραξε σε (δήθεν) αντικατοχική(;) εκδήλωση στο Λήδρα Ππάλας στις 20 του Ιούλη και των ρατσιστικών συνθημάτων που (διάφοροι ελληναράδες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί) διατάζουν τους νεοσύλλεκτους στρατιώτες να φωνάζουν στα ΚΕΝ.
Με το πρώτο είδος συνθημάτων και τους “υβριστές ψευτο-πατριώτες και “ειδικούς” στην χορήγηση HACCP και ISO πατριωτισμού” έχουμε ήδη ασχοληθεί (στο προηγούμενο post μας), ενώ με τη δεύτερη κατηγορία συνθημάτων (και την συνομοταξία των στρατόκαυλων) θα ασχοληθούμε τώρα.
Στην ουσία (και δια της μεθόδου της “κοπτοραπτικής”), θα παραθέσω ένα άρθρο του συγγραφέα Χρίστου Χατζήπαπα (από τον χτεσινό “Πολίτη” – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=886610&-V=archivearticles&-p ), όπου πολύ εύστοχα θέτει κάποια σημαντικά ερωτήματα και σοβαρούς προβληματισμούς.

Εγώ προσωπικά προβληματίζομαι τζιαι δκιαολίζομαι για διάφορα σε σχέση με το στρατό, θέτοντας μάλιστα και παρόμοια ερωτήματα όπως αυτά που θέτει ο Χρ. Χατζιήπαπας στο άρθρο του:
1. Μας είναι τελικά αναγκαίος αυτός ο στρατός;2. Τι μπορεί τέλος πάντων να πετύχει και γιατί έχουμε εγκλωβιστεί σ’ αυτή την αμφιλεγόμενη αναγκαιότητα του;
3. Η αποστρατικοποίηση δεν θα καθιστούσε την παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο anef_αντικειμένου και δεν θα απελευθέρωνε τεράστια κοντύλια για άλλους σκοπούς;4. Μήπως τελικά μεταξύ των άλλων εμποδίων για αποστρατικοποίηση του τόπου, προσκόμματα προβάλλουν και όσοι θα θιχτούν τα συμφέροντα τους όπως οι ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί και οι μιζαδόρου, αλλά και οι στρατόκαυλοι;]
Ακολουθεί το κείμενο του Χρίστου Χατζιήπαπα [οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου]:

Οι (τρελοί) φυγόστρατοι είναι μήπως οι νούσιμοί μας;
“Αν ολόκληρη η σειρά που πρόσφατα έχει καταταχθεί επέλεγε να είναι «τρελή», θα έλυνε διά παντός το πρόβλημα μιας άτολμης και στρουθοκαμηλίζουσας κοινωνίας. Θα βοηθούσε ακόμη και στη λύση του «Κυπριακού», που εκτρέφει γενιές τώρα τα παρασιτικά οικόσιτά του, μεγαλορρήμονες της καταστροφής. Δεν μας είναι πια αναγκαίος κανένας στρατός. Μικρή χώρα, χωρίς δυνατότητα αντιπαράθεσης με τον «γίγαντα» αντίπαλο τού οποίου ο στρατός δικαιολογεί την ύπαρξή του με «πολεμικά» ξόανα σαν κι εμάς. Αντίθετα, μια αποστρατικοποίηση (σοβαρά τώρα, όχι μέσω φυγοστρατίας), με δική μας πρωτοβουλία, δεδομένης και της ιδιότητάς μας ως μέλους της ΕΕ, θα απογύμνωνε καίρια τους στρατοκράτες της 'Αγκυρας. Εμάς η δύναμή μας είναι αλλού. Αυτό είναι τόσο απλό, όσο και η απάντηση γιατί τα παιδιά είναι «ριψάσπιδες». Τα δε τεράστια ποσά που θα εξοικονομούνταν, θα μπορούσαν να θεραπεύσουν επωφελώς χαίνουσες πληγές της κοινωνίας. Την υγεία, όπου τα κρατικά νοσοκομεία διολισθαίνουν σε κράχτες των ιδιωτικών αντί να μετεξελιχθούν, παράλληλα με την ίδρυση μιας Ιατρικής Σχολής, σε μέγιστο αγαθό για τον τόπο στον τομέα των υπηρεσιών. Ή να διατεθούν στη διαφώτιση για τη λύση της ομοσπονδίας που ελάχιστοι κατανοούν (και νομοτελειακά θα αντιταχθούν ως μη νοούντες) κ.ά. Αντί τούτων, η Πολιτεία συντηρεί μια παραπαίουσα στρατιωτική μηχανή, ένα ετεροχρονισμένο τσούρμο παχυλής σίτισης, που μόνη αποστολή του είναι ενδεχομένως η καταπολέμηση κάθε σχεδίου λύσης. Άλλωστε, έως τώρα η λεγόμενη Εθνική Φρουρά αποδείχτηκε κυρίως αντεθνική, με προεξάρχουσα πράξη της το πραξικόπημα. Και για πολλά τώρα χρόνια κοπανίζει αέρα, κατά προτίμηση υπό σκιά (χαρουπιάς). Λόγω αμάθειας δε, χιλιάδες άνδρες αυτού του τόπου πάσχουν σήμερα από κώφωση διάφορου βαθμού, επειδή οι αξιωματικοί προφανώς αγνοούν τι είναι οι ωτοασπίδες, πολλοί στρατιώτες χάνονται κατά καιρούς λόγω ανεπάρκειας των υπευθύνων, καίνε πολύτιμα δάση για να κάνουν «πολύτιμες» ασκήσεις, αναπαράγοντας καθημερινά το θλιβερό απόηχο ενός διαλυμένου πανηγυριού. Πριν από χρόνια, ο γιος μου, δόκιμος αξιωματικός λόγω μέσου αλλά και αριστείας (αλήθεια) στο Πρακτικό, κατάφερε επιτυχώς να πείσει το λοχαγό πως αποκλείεται ένα χοντρότερο βλήμα να μπει σε στενότερη κάννη. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, με όλες τις τρύπες. Η πρωτοβουλία του θα πρέπει να έσωσε από την «ατυχία» τού θανάτου μερικά παιδιά προς τιμήν των οποίων θα τελούνταν σήμερα εθνικά μνημόσυνα κρετινισμού. Σήμερα πια, ακόμη κι ο γνωστός ψυχίατρος, μάλλον δεν κατάλαβε πως δεν τσουλάει άλλο αυτή η υπόθεση. Απόδειξη οι μανάδες που... λαγοκοιμούνται έξω από τους στρατώνες. Επειδή μια μάνα, πριν από χρόνια, μέχρι να συναντηθεί με τον Υπουργό (ήταν τότε ο κ. Αλωνεύτης), ο σπουδαίος γιος της (ξέρω τι λέω) αυτοκτόνησε. Ήταν τότε που ο στρατός ήταν ακόμη αναγκαίος. Επομένως η Πολιτεία ας επιμείνει στα αίτια του φαινομένου και όχι στα αιτιατά. Κανείς πια δεν πιστεύει σ’ αυτό που κάνει. Οι νέοι χάνουν άδικα τα πιο παραγωγικά τους χρόνια, οι αξιωματικοί απλώς βιοπορίζονται.”

Anef_Oriwn
Δευτέρα 27/7/2009