Ανάρτηση 38/2009 (επετειακή, ποιητική, αλλά και για γέλια και για κλάματα) – Δύο ποιήματα και μια κωμικοτραγική ιστορία από την τουρκική εισβολή!

[Το χουντοφασιστικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη του 1974 αποτέλεσε (ως είναι τοις πάσι γνωστό - ακόμα τζιαι στες όρνιθες) την αφορμή για την τούρκικη εισβολή στες 20 του Ιούλη... Πολλοί θεωρούν (κι όχι αδίκως) τα δύο γεγονότα ως τις δυο όψεις του ιδίου νομίσματος – δηλ. ότι το πραξικόπημα ήταν προγραμματισμένο να γίνει για να δώσει άλλοθι στην Τουρκία για να πραγματοποιήσει την εισβολή. Γι’ αυτό κι ΕΓΩ, μετά την ανάρτηση για το προδοτικό πραξικόπημα, θα προχωρήσω και σε μια (νέα) ανάρτηση για την εισβολή (τώρα), με υλικό παρμένο και τούτη τη φορά από το “Χρονικό της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας – Ιούλης, Αύγουστος 1974” (που αποτελεί έκδοση της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ του 1976).
Τα δεινά που επέφερε η τουρκική εισβολή και ο πόλεμος (συνεπεία του πραξικοπήματος) στην Κύπρο και στους κατοίκους της, είναι γνωστά σ’ όλους ΜΑΣ αλλά και έντονα βιωμένα από τους μεγαλύτερους. Βία, αίμα, θάνατοι, πόνος, καταστροφές! Σκοτωμένοι, τραυματίες, αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, εγκλωβισμένοι, πρόσφυγες ...

Στο “Χρονικό” υπάρχουν καταγραμμένες πάμπολλες ιστορίες, περιστατικά και επεισόδια που επεσυνέβηκαν εκείνες τις τραγικές μέρες του πολέμου, τον Ιούλη και τον Αυγούστου του 1974. Μέσα απ’ αυτές περιγράφονται μάχες άνισες και προδομένες (με τους τούρκους εισβολείς), σκοτωμοί, εν ψυχρώ δολοφονίες, ομαδικές εκτελέσεις, προσπάθειες διαφυγής ξεκομμένων στα μετόπισθεν στρατιωτών, ο προδοτικός ρόλος και η επαίσχυντη συμπεριφορά των χουντικών αξιωματικών, ο ξεριζωμός και η προσφυγοποίηση χιλιάδων κόσμου οι αιχμαλωσίες ...
Σ’ αυτήν μου την ανάρτηση θα περιοριστώ δύο ποιήματα και μια ιστορία από το μέτωπο – κωμικοτραγική (για γέλια και για κλάματα) – που δείχνει όμως πόσο πωρωμένοι και κολλημένοι στον αντικομουνισμό ήταν οι έλληνες χουντικοί αξιωματικοί.

Το πρώτο ποίημα είναι για την προσφυγιά (του βάρδου της κυπριακής λαϊκής ποίησης Παύλου Λιασίδη) και γράφτηκε τα 1-2 πρώτα χρόνια μετά το πόλεμο.
Το δεύτερο ποίημα (που εγώ μόλις χτες το είδα δημοσιευμένο και το διάβασα) γράφτηκε από τον Τάκη Ττόουλο από την Αραδίππου και είναι αφιερωμένο στον νεκρό αδελφό Κόκο Ττόολου που σκοτώθηκε σε μάχη κάπου στην Κερύνεια και θάφτηκε εκεί (κάτω από μια ελιά - όπως είπαν σύντροφοι του που επέζησαν σε μάχη άνιση). Μέσα από το ποίημα αυτό (που πραγματικά με συγκίνησε - γι’ αυτό και το προσθέτω εκτάκτως στην ανάρτηση μου), εκφράζεται η πίκρα για τον αδικοσκοτωμένο αδελφό και την επί ματαίω θυσία του!]...

1. ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ

(του Παύλου Λιασίδη – γραμμένο τον πρώτο καιρό της προσφυγιάς. Ο Παύλος Λιασίδης είναι Λυσιώτης λαϊκός ποιητής – έγραφε στην κυπριακή διάλεκτο. Γεννήθηκε στο χωριό Λύση το 1901 και πέθανε το 1985 στον συνοικισμό Τσιακκιλερό στη Λάρνακα).

“Ποιος μου το λάλεv να βρεθώ κκιλίντζιηρος στα ξένα
που φόον τούς γιουρούκκηες τζιαι πόσοι σαν εμέναν
σσιηλιάες εβρεθήκαμεν στες βάσεις τούς Τζιονήες
μμά κοραόλους στο λαμπρόν που τιτσιρίζουν είες;
Άλλοι πουκά’ στες τερατσιές τζι’ άλλοι μέσ’ σε τσιατήρκα
τζι’ άλλοι σε σπήλιους, ποταμούς, πουκάτω σέ γιοφύρκα.
Φάκκαν πολλήν εφάασιν οι κοτσιηνοχωρίτες
πού ππέσαν ούλλοι πάνω τους χωρκάτες τζιαι πολίτες,
εβκαίνναν που τα ρούχα τους τζι’ έξω, τζιοιμούνταν
τζιείνοι
να ππέσουν μάνες με μωρά, σκεφτήτε καλωσύνην!
Τζι’ ούλλοι αντράες τους χαμαί γυρόν κατταρκασμένοι
με δάκρύα στ’ αμμάδκια τους τζιαι καταλυπημένοι!
Ενίβκουμουν πολλές βολές τό φτύμμαν το δικόν μου
Τζι’ είχα για χτένιν των μαλλιών τα νύσσια τών σσιερκών μου!
Πού φόον τους γιουρούκκηες έχασα το μυαλόν μου
Π’ ούτε χτενιάν εν έπιασα που τον σσιασιαρισμόν μου.
Στην ιστορίαν να γραφτούν οι κοτσιηνοχωρίτες
πού τήν τιμήν της Τζιύπρου μας εσώσαν πού τους γδύτες.”

***************
2. Δεν ήθελα Αδέλφι μoυ
(του Τάκη Ττόολου - αφιερωμένο στον αδικοσκοτωμένο αδελφό του)

“Κάμνω τον πόνο μου χαρτί, το δάκρυ μου μελάνι
τζι’ η σκέψη για τον Γιώρκο μου ως την Τζιερύνεια φτάνει
Τζι’ πάνω που σκοτώθηκες τη γη ετσάππισά τη
μ’ αδέρφι δεν εβρέθηκες τζιαι καταράστηκα τη
Δεν ήθελα μνημόσυνα, τζιαι λόγια να σου λέσιν
Ο τζιύρης μας τζι’ η μάνα μας να χώνουνται, να κλαίσιν
να κάμουν άγαλμα τον γιο δίχως καρκιάν στα στήθια
τζιαι να καπνίζουν μιαν οδόν της εκκλησιάς τα σπίθκια
Έθελα σε αγωνιστή εις της ζωής την μάχην
εις τη δουλειά του παλαιστή στο σπίτι σου καμάρι
τζιαι να χαρείς όπως τζι’ εγιώ παιδκιά μα τζιαι αγγόνια
σπίτι τζιαι οικογένια πολλά να ζήσεις χρόνια
Γυρέφκω σε αδέλφι μου στο χάραμα του ήλιου
στο βούττημα του φεγγαρκού τζιαι στ’ όνειρο του ύπνου.”

**********
3. ΟΧΙ “ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΗΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ” ΣΤΟ ΚΟΥΤΣΟΒΕΝΤΗ
(από το "Χρονικό της σύγχρονης κυπριακή τραγωδίας")

"Στην τραγωδία του πολέμου παρ’ όλη την αγανάκτηση και την αηδία πού αισθανόταν κανείς, από τες αλλεπάλληλες προδοτικές ενέργειες των ανθρώπων της Χούντας, υπήρχαν και οι περιπτώσεις κωμικοτραγικών πράγματι επεισοδίων. Ένα απ’ αυτά αφορούσε το πρόβλημα έλλειψης στρατευσίμων γιατρών ή ακριβέστερα το γεγονός ότι αυτοί ήσαν τόσο ... σπάνιο είδος στην πρώτη γραμμή.

Κάποτε παρά τον Κουτσοβέντη ο διοικητής αισθανόταν φοβερά την έλλειψη αυτή και απoτεινόμενος στους βοηθούς του κάλεσε να τού παρουσιάσουν κανένα γιατρό ή άλλο ειδικευμένο στα νοσοκομειακά θέματα.

Σε λίγο παρουσιαζόταν μπροστά του ο φοιτητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο ΣΟΦΙΑΣ Κυριάκος Βερεσιές.— Τι είσαι εσύ παιδάκι μου;— Φοιτητής τής ιατρικής κ. Διοικητά. — Της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης;Ο Βερεσιές πού άρχισε να διαισθάνεται την κατάληξη της συνομιλίας, ξερόβηξε και τού είπε:— Είμαι τριετής τού πανεπιστημίου της Σόφιας.
Ο διοικητής τον στραβοκοίταξε, κάτι μουρμούρισε σιγά και απoτεινόμενος στους βοηθούς του διέταξε να του παρουσιάσουν αμέσως κανένα άλλο.

Σε λίγo οι ίδιες ερωτήσεις.—Πού σπουδάζεις εσύ μωρέ;Ο Ανδρέας Ιωάννου οπό τον Άγιο Σέργιο απάντησε.— Στην Βαρσοβία.— Χριστός και Παναγιά μου. Tι είπες μωρέ; Τρομάρα να σου ‘ρθεί.— Σπουδάζω στην Πολωνία κ. διοικητά.— Πω, πω τι πάθαμε, μου κουβαλήσατε μωρέ το Σύμφωνο τής Βαρσοβίας στον Κουτσοβέντη κακούργοι;
Στις επίμονες συζητήσεις που ακολούθησαν επί τόπου ο διοικητής δεν άργησε να διαπιστώσει την πικρή αλήθεια ότι μάταια ζητούσε κάποιον “ακραιφνώς” εθνικόφρονα στην πρώτη γραμμή. Μπροστά στον κίνδυνο ότι ο επόμενος που θα προσκαλούσε μπορούσε
ήταν φοιτητής της ... Μόσχας ή οποιασδήποτε άλλης σοσιαλιστικής πρωτεύουσας, ο διοικητής “συγκατάνευσε” και δέχτηκε τον ... “Βούλγαρο” Κυριάκο Βερεσιέ για τις υπηρεσίες στο τμήμα εκείνο τής Εθνικής Φρουράς. Έτσι μέχρι το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων, ο Κυριάκος - πού συνεχίζει σήμερα τις σπουδές του – [σημ. Ιστολόγου: το βιβλίο “Χρονικό” γράφτηκε το 1976] ήταν ένας από τους λίγους δυστυχώς στην πρώτη γραμμή στον τομέα του, των υγειονομικών υπηρεσιών του 386 Τ.Ε."

[Συνέβαιναν κι αυτές οι γελοιότητες στο μετωπο!]

Anef_Oriwn
Σάββατο 18/7/2009