Ανάρτηση 19/2009 (αντιφασιστική) – “Ο Δωδεκάλογος του Καλού Φασίστα”.

[ΣΗΜΕΡΑ, 4 του Μάη, συμπληρώνεται ένας χρόνος, όταν πέρσι, ακριβώς τέτοια μέρα έσκασε μύτη (με πειραματική ανάρτηση – testing), αυτό το blog. Ίσως η δημιουργία του blog να έσκασε και σαν βόμβα (ξαφνικά κι απρόσμενα) καθως για μήνες περιφερόμουν (ως πλάνητας κι άστεγος) στην blogόσφαιρα επισκεπτόμενος διάφορα blogκια (αφήνοντας εδώ κι εκεί σχόλια – όπως οι κούκοι αφήνουν τ’ αυγά τους σε ξένες φωλιές).
Αρχικά πρόθεση μου ήταν να κάνω ένα απολογισμό για τη δραστηριότητα του blog σ’ αυτόν τον έναν (τον πρώτο) χρόνο, αλλά επειδή ΔΕΝ ευκαιρώ (έχω να γράψω για πιο σοβαρά και επείγοντα θέματα) θα το αφήσω για ευθετότερο χρόνο (και ελπίζω να το κάνω σύντομα). Πάντως να σημειώσω (χωρίς καθόλου διάθεση αυταρέσκειας και κομπασμού) ότι οι 70 τόσες (μέχρι τώρα) αναρτήσεις που κάναμε σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, δεν αποτελούν και λίγη δουλειά].

Να έρθουμε και στα πιο σοβαρά τώρα:
Τις τελευταίες μέρες αναπτύχθηκε σε κάποια blogοσφαιρικά στέκια (όπως στου Μιχάλη – link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/05/blog-post.html,
και στου Lexi_Penitas – link: http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2009/05/blog-post.html),
μια συζήτηση για την αναγκαιότητα και χρησιμότητα (κι αν δεν αποτελεί χάσιμο χρόνου) τυχόν παρεμβάσεων (ΜΑΣ) σε εθνικιστικά blogκια ...

Αφορμή γι’ αυτές τις συζητήσεις ήταν διάφορα πρόσφατα περιστατικά έμπλεα φασιστικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς (όπως η επίθεση ενάντια στο δημοσιογράφο Κώστα Γεννάρη ή ο προπηλακισμός όσων περνάνε από τα οδοφράγματα για τα κατεχόμενα), αλλά και η εμφάνιση ενός νέου εθνικιστικού blog με την βαρύγδουπη και παραπλανητική ονομασία “Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο”. [Και ποιοι θα την αποκαταστήσουν, οι πολιτικοί επίγονοι αυτών που την καταλύσανε;].

Οι διαχειριστές του blog αυτού, μέσα από ισοπεδωτικές και μηδενιστικές αναρτήσεις κι απαξιωτικά σχόλια (που στοχεύουν τον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση του) και με κύρια χαρακτηριστικά το χλευασμό και την ειρωνεία (χωρίς την ίδια ώρα να τους λείπει η έπαρση, η αλαζονεία, ο κομπασμός και η αμετροέπεια – κοινώς λαφαζανιά) σε συνδυασμό με τον εξοστρακισμό και την απαγόρευση του ουσιαστικού αντίλογου και της άλλη άποψης (ήδη έχουν γράψει στα μαύρα τους κατάστιχα κάποιους αντιφρονούντες “περιηγητές” – όπως αποκαλούν απαξιωτικά τους επισκέπτες και σχολιογράφους του blog), καλλιεργούν και προωθούν αντιδημοκρατικές και ολοκληρωτικές συμπεριφορές και νοοτροπίες. Τα γραπτά τους και οι αντιδράσεις τους ΟΖΟΥΝ εθνικισμό, ρατσισμό και φασισμό! Κι αυτό το λεω ΟΧΙ γιατί επικρίνουν τον Πρόεδρο ή γιατί ο Πρόεδρος πρέπει να είναι στο απυρόβλητο (αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός ΜΑΣ να ασκεί κριτική), αλλά για τον τρόπο, το στυλ και το ύφος που το κάνουν!
Τα κείμενα τους δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εκείνα των φυλλάδων, “Το κυπριακό ΠΟΝΤΙΚΙ” και “ΕΝΩΣΙΣ”. Η ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα μάλιστα φιλοξενεί και κείμενα τους! “Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”!

Όλη αυτή η φασίζουσα κατάσταση (νοοτροπίες, πρακτικές, τρόπος σκέψης, συμπεριφορές και στάσεις) μου θύμισαν τα “Γνωρίσματα του Καλού Φασίστα”, όπως τα κωδικοποίησε ο αξέχαστος (και εξαίρετος) Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του "Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι", (Εκδόσεις "του Εικοστού Πρώτου", 1996).
[Ο Ραφαηλίδης επεξεργάστηκε αυτό το “Εγχειρίδιο ή το Δωδεκάλογο του Καλού Φασίστα” – όπως εγώ το λαλώ - βασιζόμενος στο βιβλίο του Χίτλερ “Ο Αγών μου”].

[Παρόμοιο (περίπου) post (όπου περιγράφονται τα χαρακτηριστικά του εθνικιστή) υπάρχει αναρτημένο και στο αντιεθνικιστικό blog “Να σταματήσουμε την κατασκήνωση των νεοφασιστών”, με τίτλο “Σκιαγραφώντας τον τυφλό εθνικιστή” (link: http://stopfascistcamp.blogspot.com/2007/11/blog-post_09.html)].
Σημαντική σημείωση:Ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός, συσχετισμός ή σύνδεση με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις που τυχόν γνωρίζετε ή έρχονται στο νου σας, ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαία ή συμπτωματική!
[Ότι έχω γράψει μέσα σε αγκύλες, αποτελούν σχόλια του αντιγραφέα, δηλ. της αφεντομουτσουνάρας μου].


Ο ΚΑΛΟΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ,
λοιπόν,
[έστω κι αν ο ίδιος δεν ξέρει ή δεν αντιλαμβάνεται από μόνος του ότι είναι φασίστας - αντίθετα μπορεί να χαρακτηρίζει τον εαυτό του όπως γουστάρει ή όπως του καπνίσει, ας πούμεν, “Έλληνας πατριώτης” ή "θεματοφύλακας των εθνικών ιδεωδών"]:
1. Πρέπει να βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ τον Θεό. [Για να μην έχουν όμως πρόβλημα με τον Θεό – στην Ελλάδα – εφεύραν και τα “ελληνοχριστιανικά ιδεώδη”].
2. Πρέπει να λατρεύει τους προγόνους και κυρίως να πιστεύει πως μπορεί να τους ξεπεράσει, όντας [ο ίδιος] χάλιας. [Απ’ εδώ μας προέκυψε και η παθολογική προγονολατρεία].
3. Πρέπει να έχει όνειρα αυτοκρατορικά για την πατρίδα του, ας πούμε να ονειρεύεται την ανασύσταση της ελληνικής [ελληνική ήταν ή ρωμαϊκή;] Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ή όποιας άλλης [ρωμαϊκής, βουλγαρικής, ρωσσικής, ή των Αμψούργων]. {*** 5/5/2009 - Να συμπληρώσω και “της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας”, για να μην νομίσει κανένας καλοθελητής ότι θεωρώ πως ΔΕΝ υπάρχουν τούρκοι εθνικιστές και φασίστες!}
4. Πρέπει να μισεί τους αστούς, που του φράσσουν το δρόμο για την «προαγωγή στην ανώτερη τάξη». [Γι' αυτό ενίοτε πετάνε και αντιιμπεριαλιστικές κορώνες].
5. Πρέπει να μισεί τους κομουνιστές, που υπόσχονται ισότητα, ενώ στη φύση κυριαρχεί η ανισότητα. [Φασισμός και αντικομμουνισμός πάνε πακέτο].
6. Πρέπει να εξαφανίζει τους αδύνατους, γιατί το ίδιο κάνει και η Φύση. [Υποτιμούν τους φτωχούς λαούς αλλά και τους χαμηλά αμειβόμενους και τους χειρωνάκτες εργάτες].
7. Πρέπει να λατρεύει τη φυσική ρώμη. [Τους αρέσει να κάνουν τους παλληκαράδες και να μιλούν για πολέμους, σκοτωμούς και σφαγές, ενώ δεν παραλείπουν να εκστασιάζονται με τα όπλα].
8. Πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει για τον Αρχηγό, προπονούμενος και με έναν λιγότερο ισχυρό και Θανατηφόρο Αρχηγό, σαν τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή, ας πούμε [ή τον Παπαδόπουλο και τον Λυσσαρίδη].
9. Πρέπει να πιστεύει πως ο Αρχηγός είναι ο Μεσσίας, και να θεωρεί τον άλλο Μεσσία [τον Ιησού] κάλπικο. Μέχρι που να συνηθίσει να λατρεύει μόνο τον Αρχηγό ως Μεσσία, καλό θα είναι να πιστεύει και στον άλλο [τον Ιησού], για να κρατάει τη φόρμα του.[Κάναμε ήδη αναφορά για την εφεύρεση των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών].
10. Πρέπει να νιώθει πολύ, μα πολύ άσχημα για την κακή του μοίρα, και να μη την εξαρτά απ’ τη βλακεία του κι απ’ τις κοινωνικές συνθήκες, αλλά από την έλλειψη καλής και ικανής ηγετικής κεφαλής, γνωστής και σα Μεγάλο Κεφάλι. [Ο Παπαδόπουλος έχει ήδη πεθάνει, άμα παει και ο Λυσσαρίδης – ζωή σε λόγου του - τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι έρμοι, χωρίς ηγέτη;] {*** Σημείωση 6/5/2009: Για περιορισμό των παρεξηγήσεων – που ούτως ή αλλιώς είναι και αναπόφευκτες – να διευκρινίσω ότι εδώ με το “ηγέτης” εννοώ “ίνδαλμα”}.
11. Πρέπει να «πηδάει» όσο γίνεται πιο αραιά, για να μη σπαταλά τις δυνάμεις τον, που τις χρειάζεται όλες για τη μάχη, είτε κατά του σατανά είτε κατά του σατανά κομουνιστή. [Γι' αυτό είναι και ανέραστοι].
12. Πρέπει να προτιμάει για σύζυγο ή γκόμενα μια «γυναίκα του λαού», ας πούμε μια εμποροϋπάλληλο απ’ το Μόναχο, σαν την Εύα Μπράουν, ένα σκέτο ζώον, που ο Χίτλερ την είχε μόνο για να την «πηδάει» μια φορά το εξάμηνο, γιατί αν έχανε δυνάμεις, πώς θα κατέστρεφε την Ευρώπη; Στην ανάγκη καλή είναι για σύζυγος και μια αεροσυνοδός [όπως η Δήμητρα Λιάνη, ας πούμε] ή όποια άλλη, τέλος πάντων, εκ του λαού προερχόμενη, ώστε να λειτουργεί πολιτικά ο μύθος της Σταχτοπούτας. Σημειώστε πως ο Χίτλερ δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν έτρωγε κρέας και αγαπούσε πολύ τα ζώα, επειδή δεν αγαπούσε καθόλου τους ανθρώπους. (Ζωόφιλοι συνεχίστε να αγαπάτε τα ζώα, δεν είναι ζώα όλοι οι ζωόφιλοι).
Θα μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν κι άλλα πολλά ... Η δική Σας συμβολή είναι καλοδεχούμενη!

[Κλείνοντας θα ήθελα για ακόμα μια φορά να τονίσω ότι ναι μεν ένα blog μπορεί να αποτελεί τρόπον τινά τον προσωπικό χώρο (έκφρασης και συμπεριφοράς του διαχειριστή του – του Blogοδεσπότη), αλλά πρέπει να έχουμε και κατά νουν ότι εφ’ όσο εκφραζόμαστε δημόσια, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να δεχτούμε και κρίσεις και επικρίσεις. Όταν μάλιστα είμαστε καυστικοί, είρωνες κι αλαζόνες, ΔΕΝ πρέπει να δυσφορούμε αν τύχουμε παρόμοιας ή/και ανάλογης συμπεριφοράς.
Επίσης να σημειώσω ότι μέχρι τώρα είχα την άποψη (και εν μέρει τη διατηρώ) ότι κείμενα εθνικιστικού περιεχομένου (είτε αυτά δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά ή αναρτώνται στο internet) πρέπει να απαντώνται και να σχολιάζονται. Όχι γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι θα πείσουμε τους συγγραφείς, γραφείς κι αντιγράφεις τους ότι έχουν λάθος ή για την ορθότητα των δικών μας θέσεων (αυτό θα μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟ με την μεταμόσχευση εγκεφαλικών κυττάρων, αδυνατεί ακόμα η Επιστήμη), αλλά επειδή αυτά τα κείμενα διαβάζονται και από τρίτους, καλό είναι να κατατίθεται και η άλλη, η διαφορετική άποψη. Όμως πλέον προβληματίζομαι και ειλικρινά ΔΕΝ ξέρω αν αξίζει τον κόπο να το κάνουμε – από την μια γιατί συνήθως έχουμε να κάνουμε με περιθωριοποιημένους και γραφικούς τύπους κι από την άλλη γιατί μπαίνοντας σε συζήτηση μαζί τους (κι ο Θεός να την κάνει συζήτηση τις πλείστες φορές) τους δίνουμε και υπόσταση].
Anef_Oriwn
Δευτέρα 4/5/2009

UPDATE (5/5/2009):Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε κάπως στα βιαστικά ψες ... Κάνοντας σήμερα μια δεύτερη ανάγνωση, εντόπισα κάποια ορθογραφικά και συντακτικά λάθη (απολογούμαι) τα οποία και έχω διορθώσει. Πέραν τούτου έχω προβεί και σε κάποιες μικροδιαφοροποιήσεις και συμπληρώσεις.