Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Ανάρτηση 30/2015 [έκτακτη, φυσιολογικά αναμενόμενη, αποχαιρετιστήρια και καταληχτική] – Τέλος εποχής! (Αποχαιρετισμός στα όπλα, ή προσωρινή ανακωχή;)... - Υστερογραφικές σημειώσεις και σχόλια...


Η στετέ (δηλ. η γιαγιά) της συζύγου  ΜΟΥ [από την πλευρά της μητέρας της/της πεθεράς μου - η Ττίνα, μια αγράμματη, ακαλλιέργητη και χοντρόπετση χωρκάτισσα], συνήθιζε, μ’ ένα τρόπο όμως ενοχλητικά κυνικό [αλλά ίσως και ολίγο τι λαϊκά φιλοσοφημένο], να λέει, όταν κάτι έβαινε προς το τέλος του, ότι «κάθε αρχή έχει και το τέλος της»... Έτσι λοιπον κι αυτή η blogger-ική διαδρομή (ΜΟΥ) που ξεκίνησε πριν 7 χρόνια και κάτι [τον Μάη του 2008], έκανε τον κύκλο της κι έφτασε στο τέλος της πια, τούτη τη φορά στ’ αλήθεια, νομίζω...
{Σκέψεις και προβληματισμοί για να κατεβάσω τα ρολά του Blog ταλάνιζαν τον μυαλό ΜΟΥ και το φθινόπωρο του 2012, συναισθηματικά φορτισμένος τότε από διάφορα γεγονότα. Ολίγα τινά είχα γράψει τότε στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 148/2012... Τώρα είναι πιο σίγουρος ότι το Blog ολοκλήρωσε τον κύκλο και την αποστολή του και ότι ήγγικεν το πλήρωμα του χρόνου να κατεβάσουμε μια και καλή τα ρολά του απάχικου μαγαζιού ΜΑΣ}...       

Οφείλω να αναφέρω (για την ιστορία) ότι είχα προβληματιστεί αρκετά για τον τίτλο που θα έβαζα σ’ αυτήν την ανάρτηση! Θα έβαζα δηλαδή, έναν μλοιρολατρικό τίτλο [όπως το «αποχαιρετισμός στα όπλα»] που θα δήλωνε το οριστικό τέλος/κλείσιμο του Blog, ή ένα άλλο πιο αισιόδοξο [ας πούμεν, το «προσωρινή ανακωχή»] που θ’ άφηνε περιθώρια ή αναλαμπές επιστροφής ΜΟΥ κάποια στιγμή; Όπως και να ‘χει όμως, τούτη η ανάρτηση ΜΟΥ δηλώνει ξεκάθαρα το τέλος μιας εποχής, πλούσιας σε γράψιμο και ενδιαφέρουσας σε διαδικτυακή πλοκή και περιπέτεια... Για να δούμε αν θα ξεκινήσει μια νέα!  

Ομολογώ πάντως ότι η απόφαση ΜΟΥ για κατάθεση και “αποχαιρετισμό των όπλων” [έστω και με κάποιες μικρές “αρσέρες”/φωταγωγούς ανοιχτές/ανοιχτούς για επάνοδο] δεν είναι εύκολη υπόθεση˙ να σκεφτείτε ότι δυσκολεύομαι κι ΕΓΩ να το πιστέψω! Δύσκολο, για να μην πω ανέφικτο εγχείρημα να παρατήσω ολοκληρωτικά πέννες και πληκτρολόγια... [Αυτό σίγουρα ΔΕΝ πρόκειται να γίνει!]... Το Blogging είχε γίνει μέρος της ζωής ΜΟΥ, αν και φέτος έχω αραιώσει πολύ τις αναρτήσεις ΜΟΥ.
Δύσκολο να εξηγήσω γιατί με γοήτευε το γράψιμο σε blog και γιατί επέμενα [με ένα “αναχρονιστικό” και παλιομοδίτικο ρομαντισμό] να συνεχίζω με το Blogging, παρά την εμφάνιση νέων πιο δημοφιλών μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και Twitter. Πέρσι τέτοια εποχή μάλιστα, μετά που διαπίστωσα την πραγματικά αυξημένη κίνηση και δημοτικότητα (από άποψη επισκεψιμότητας και κατάθεσης σχολίων) που είχαν δύο αναρτήσεις σχετικές με το τελευταίο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, είχα πει ότι «το Blogging ποτέ δεν πεθαίνει»!  [Πρόκειται για τις αναρτήσεις ΜΟΥ με αρ. 55/2014 και 56/2014]... Είχα μάλιστα γράψει στα πρόχειρα κι ένα κείμενο σχετικά για το Blogging, [με σκοπό να το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση], το οποίο (κείμενο) περιελάμβανε και σκέψεις και προθέσεις ΜΟΥ για βελτίωση και αναβάθμιση του Blog ετούτου (του περιεχομένου και του «ίματζ» του). Κατά νουν είχα κυρίως κινήσεις και πρωτοβουλίες για διεύρυνση και εμπλουτισμό της θεματολογίας του Blog, με την καθιέρωση, ας πούμεν 2-3 ρουμπρίκων, όπως λόγου χάριν,   
μία που θα περιλάμβανε αναμνήσεις από τα ΠΟΛΥ παλιά με  προσωπικές ΜΟΥ ιστορίες και βιώματα από τα παιδικά και νεανικά ΜΟΥ χρόνια  [το Blog θα λειτουργούσε ως ημερολόγιο], και
- μία που θα περιλάμβανε (δίκην υστερογράφων) παρεμβάσεις, παρεμβολές, περιηγήσεις και περιπλανήσεις) σε γλωσσικά, ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτιστικά και ταξιδιωτικά θέματα.
Άλλα όμως, το μυαλό σκέφτεται και προγραμματίζει κι αλλά ο χρόνος και το κορμί (καθ)ορίζουν...  

Δύσκολο παράλληλα να εξηγήσω και τους λόγους γιατί  “κρεμμάω” και μάλιστα ειδικά τώρα, τα παπούτσια”. Δεν ξέρω αν ικανοποιεί η θέση (ΜΟΥ) που ήδη κατάθεσα ότι το Blog ολοκλήρωσε τον κύκλο του [ή/και ότι το ιστολογείν/blogging έχει πια ξεπεραστεί από την τεχνολογία και τον χρόνο] και δεν ελκύει πια το ενδιαφέρον, όμως θα μπορούσα να το κρατήσω ως προσωπικό βήμα εκφράσεις απόψεων, σκέψεων και προβληματισμών... Ας πούμεν, όπως έγραφα και στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 148/2012, το κλείνουμε «γιατί εβαρεθήκαμε Σιόρ [πρόσωπα και καταστάσεις] και θέλουμε να κινήσουμε γι’ άλλες πολιτείες...»

Πάντως οι εμπειρίες και τα βιώματα ΜΟΥ ήταν πάρα πολλά από το Blogging. Δεν θα σταθώ εδώ αναλυτικά και λεπτομερειακά σε ό,τι σημαντικό έχω ζήσει και βιώσει μέσα σ’ αυτά τα 7 χρόνια  (δεν υπάρχει λόγος εξ άλλου), όμως θα ‘θελα να κάνω τηλεγραφικά ξεχωριστή/ιδιαίτερη μνεία κι αναφορά σε δύο τρία πράγματα:

στη γνωριμία και φιλία ΜΟΥ με κάποιους ξεχωριστούς bloggers, φιλία η οποία ρίζωσε με μερικούς [όπως με τον “Φίλιππο”, τον “Δάσκαλο” κι ένα-δυο άλλους] και κρατεί δυνατή μέχρι σήμερα... 

[Σημ.: 19/6/2015 – 11:05 μ.μ.: 

Εδώ να συμπληρώσω και τους αγαπητούς φίλους και συντρόφους, “Σολιάτη” και “Χ.” , που προς στιγμή ΜΟΎ διέφυγαν, καθώς και τον “Απόλλωνα”, που όπως με μεγάλη ΜΟΥ έκπληξη ανακάλυψα αυτές τις μέρες, μετά από σχετική παρέμβαση του Ιδίου, είναι ένας εξαιρετικός φίλος από τα πολύ-πολύ παλιά...],
{2η (τιμητική) Συμπληρωματική Σημείωση: 20/6/2015 – 10:45 μ.μ.:
ΜΟΎ διέφυγε (βλέπετε, το γήρας ουκ έρχεται μόνο του!) και μια τιμητική αναφορά σε ένα άλλο πολύ καλό φίλο από τα πολύ παλιά, τον Aceras... Ανείπωτη ήταν η χαρά ΜΟΥ τότε το 2007, όταν κάμνοντας τα πρώτα ΜΟΥ βήματα στο blogging, περιπλανώμενος χωρίς στέγη εδώ κι εκεί, ανακάλυψα την ταυτότητα ΤΟΥ...}, 
   
στη προσπάθεια για συνεχή βελτίωση της γραφής ΜΟΥ σε διάφορα επίπεδα: κι από άποψη (ελληνικής) γλώσσας, αλλά και κυπριακής διαλέκτου, καθώς και συντακτικά, όπως επίσης και τεκμηρίωσης με στοιχεία και παραδείγματα των λεγομένων ΜΟΥ˙ συνεχές ήταν το ψάξιμο σε πήγες, ενώ δεν έπαυα να ανατρέχω σε λεξικά, εφημερίδες, βιβλία (κυρίως ιστορικά) και φυσικά στο διαδίκτυο. Οφείλω να πω [για να επαινέσουμε και λίγο το σπίτι ΜΑΣ, δηλ. τον Εαυτό ΜΟΥ], ότι με τη συνεχή μελέτη που επέβαλλε η ενασχόληση ΜΟΥ με το Blogging αυτά τα εφτά χρόνια μ’ έκανε πιο ενημερωμένο, πιο σοφό και πιο διαλεκτικό,

στα αρνητικά, θα κρατήσω τις χυδαίες κι απαράδεκτες  (για νοήμονες ανθρώπους) υβριστικές επιθέσεις που δεχτήκαμε τόσο ΕΓΩ όσο και η Οικογένεια ΜΟΥ, [“απ’ ον η-μπόρει να δέρει τον γάαρον δέρνει το σάμαν”], από τους Φασίστες Σκατά(δ)ες του ακατονόμαστου Βοθρο-Blog Christofias Watch και διάφορους άλλους αρρωστημένους παρατρεχάμενους και κολαούζους ΤΟΥΣ... Ήταν τότε, επί Προεδρίας Χριστόφια, όταν «σε τούτη την πατρίδα [...] με (τους) μισθοφόρους και πραιτοριανούς» [...] «οι λύκοι (χορεύανε) αγκαλιά με τα σκυλιά» [όπως άδει με την εξαιρετική φωνή της η ασυναγώνιστη Μαρία Δημητριάδη στο άσμα των Θάνου Μικρούτσικου – Μάνου Ελευθερίου για τον Νίκο Πλουμπίδη], κι  επιχειρούσαν να κατασπαράξουν [να λοιδορήσουν και να διαβάλουν] όποιον τολμούσε να αρθρώσει λόγο και πει κάτι κόντρα και πέραν από τα συνήθη ελληνο-εθνικο-θρησκευτικά στερεότυπα. Κοινό γνώρισμα όλων εκείνων των καθικιών ήταν η αρρωστημένη εμμονή ΤΟΥΣ, που ΤΟΎΣ έγινε κι απωθημένο, να μάθουν και να αποκαλύψουν την ταυτότητα ΜΟΥ. Αν και ετεροχρονισμένα πλέον να ΤΟΥΣ ενημερώσω ότι είμαι ο Ττοουλής ο Δάμαλος, που τα Πάνω Τριβίλλουρα και τώρα στα Κάτω Πούτταρα! 

Να σημειώσω όμως και κάτι άλλο που έχω διαπιστώσει και παρατηρήσει μέσα από τη μακροχρόνια [7 συναπτά έτη είν’ αυτά!] εμπλοκή και τριβή ΜΟΥ στα ιστολογικά/blogger-ικά δρώμενα και δη αυτά που σχετίζονται με την Αριστερά. Είναι κάτι που ομολογουμένως με απογοητεύει και βαθύτατα με λυπεί. Βλέπω συχνά το τραγικά οξύμωρο φαινόμενο άνθρωποι που “επαγγέλλονται” τους Κομμουνιστές και παραδίδουν κι από καθέδρας (και κυριολεκτικά και μεταφορικά] μαθήματα κομμουνιστικής ηθικής, συμπεριφοράς και στάσης να μη έχουν την οξυδέρκεια και το shεϊτταννίκκιν [ή βαριούνται να μπουν στη διαδικασία] να αντιληφτούν και να ξεχωρίσουν περιστατικά έκφρασης ρατσισμού, εθνικισμού, φασισμού, ή και χαφιεδισμού. Και συνήθως αυτό παρατηρείται όταν τα θύματα ρατσιστικών ή χαφιεδίστικων, λόγου χάριν, επιθέσεων δεν είναι Ημέτεροι (των “επαγγελματιών” Κομμουνιστών), αλλά Άλλοι Αριστεροί που είναι όμως εν δυνάμει (δηλ. κάτω από κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις), συνοδοιπόροι των Κομμουνιστών... Κι αντί να στείλουν στα αζήτητα τα «στιχάκια ... [που] ... ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια», έτσι που «ούτε ένας χαφιές, δουλειά να μη βρίσκει...» [που λέει και ο ποιητής και που τραγουδά φυσικά, η αξεπέραστη Μαρία], αυτοί λόγω της τύφλας τους προφανώς, αλλά και της προκατάληψης τους [και ίσως και σκόπιμα ένεκα ρεβανσιστικών και πικρόχολων διαθέσεων] τα βγάζουν [λες και αποτελούν προέκταση του χαφιεδισμού] στο μεϊντάνιν... [Ακόμα και στα σκολειά οι Διευθυντάδες έχουν τους σπιούνους τους!]...

Ποτέ ΔΕΝ κρύψαμε την Αριστερή πολιτική ΜΑΣ ταυτότητα και ότι διακείμεθα φίλα προς το ΑΚΕΛ, αλλά και προς το ΚΚΕ – έτσι για να το υπενθυμίσουμε σε κάποιους άσπονδους φίλους... Την άλλη όμως, την προσωπική ΜΑΣ ταυτότητα με επιμέλεια προσπαθήσαμε να την κρατήσαμε καλά χωσμένη στα παρασκήνια [αναφαίρετο δικαίωμα ΜΑΣ να γράφουμε με ψευδώνυμο!], παρ’ όλο που κατά καιρούς πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν λυσσάξει να μάθουν ποιοι είμαστε. 7 χρόνια φαγούρας ήταν αυτά, κατι θα ανακάλυψαν(!), αφού ως φαίνεται κάποιοι ΜΑΣ μελετούσαν επισταμένα. Και σίγουρα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, αυτά τα 7 χρόνια δραστήριας διαδικτυακής ζωής, ομολογουμένως πλούσιας σε αναρτήσεις και σχόλια τόσο εδώ, στο δικό ΜΑΣ blog, όσο και σε πολλά άλλα, να παραμείνει η ταυτότητα ΜΑΣ κρυφή και μυστική. Πολλοί ήταν εκείνοι που γνώρισαν από κοντά τον Anef_Oriwn και σεβάστηκαν (σχεδόν ΟΛΟΙ) την επιθυμία ΤΟΥ να γράφει με ψευδώνυμο. Κάποιοι όμως, για τους δικούς ΤΟΥΣ, προφανώς λόγους [εμπάθειας, πίκκας, ρεβανσισμού, κακεντρέχειας], αλλά ίσως και λόγω  βλακείας, ΔΕΝ το σεβάστηκαν! Δυστυχώς οι χαφιέδες δεν εξέλειπαν ούτε από τον χώρο της Αριστεράς!

Κλείνω, λοιπόν, ευχόμενος, καλή συνέχεια σε ΟΛΟΥΣ, καλά να περνάτε και Ό,ΤΙ ποθείτε να το πάθετε! Και να θυμάστε ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση για να τη δκιαβούμε
Πάντως μπήκαμε ήδη και στο καλοκαίρι. Καιρός πια και για λίγη θάλασσα, ή/και βουνό ακόμα, για ουζάκι και μεζεδάκια, οφτόν κλεφτικο και μπυρίτσα, όπως και για αϊράνιν, μαχαλλεπίν και παγωτό
Κάτι όμως (ΜΑΣ) λείπει (και πάλι) αυτές τις μέρες: η Ά(α)πη(!), που άφησε τις εξορμήσεις σ εκείνη την απέραντη της κεντρικής Ασίας [με τον λαό της να ζει τη δικιά του ατελείωτη μιζέρια] και κίνησε για τις Αραπιές, μέσα στους πύρουλλους, τις μαντίλες και τις μπούργκες. Μανία που ‘χουν και «τούτοι» οι μαστόροι ΤΗΣ να στέλλουν το κορίτσι (ΜΑΣ) σε μέρη όπου οι Γυναίκες είναι ιδιαίτερα υποτιμημένες και περιθωριοποιημένες... 

Anef_Oriwn
[λίγο προ του τέλους˙ νέα ανάρτηση θα υπάρξει εντός των ημερών για να τιμήσω ένα πολυαγαπημένο ΜΟΥ πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή πριν κάποια χρόνια, η μεθεπόμενη όμως δεν ξέρω πότε θα είναι ή αν θα προκύψει τελικά]...
Κυριακή  14/6/2015

*******************************************

Υστερόγραφον (19/6/2015 - 11:15 μ.μ.):  
Το κυρίως κείμενο της ανάρτησης ΜΟΥ βρίσκεται υπό συνεχή βελτίωση (κυρίως συντακτικώς) κι συμπλήρωση...

Anef_

************************************

Υστερογραφικές Σημείωσεις/Επεξήγησεις (20/6/2015 – 12:15 π.μ.):
(σε σχέση με την αναφορά στα σχόλια του “Νέου” και του Strovolioti σε «άσπονδους φίλους» και στον χαρακτηρισμό “ο απαραίτητος Ανεφ”)...

1. Το «απαραίτητος» ΠΟΤΈ δεν το κατάλαβα!
2. Με τη φράση «άσπονδοι φίλοι», ΕΓΩ είχα κατά νουν [γιατί κι ΕΓΩ τη χρησιμοποίησα στο κυρίως κείμενο ΜΟΥ] bloggers αντικομουνιστές κι αντιΑΚΕΛιστέςόπως ο παλιοκουμπάρος ο Strovoliotis, [αυτούς λίγο πολύ τους ξέρουμε κι αναμένουμε τι θα ΜΑΣ πουν], αλλά κυρίως bloggers του χώρου της Αριστεράς, και της κομμουνιστικής αλλά και της ευρύτερης...  

Anef_

21 σχόλια:

Woofis είπε...

Μετάνωσε Άνεφ. Άλλον τα "social media" τζιαι άλλον τα blog. Το έναν εν μια πλατεία με shιηλιάες. Το άλλον εν ο ηλιακός σου όπου συζητάς με μιαν παρέαν. Καθέναν έshιει τη χάρην του.

Aceras Anthropophorum είπε...

Εγώ πάντως εθκι̮αβασα σκεδόν ούλλες σου τες αναρτήσεις.

stelios papalangi είπε...

Στο καλό άνευ.... τζαι καλές νέες αρχές σε ότι αποφασίσεις να κάμεις..(νοουμένου ότι τελικά είναι τέλος και όχι ανακωχή).

Κάποτε εσυμφωνούσαμεν, κάποτε εψιλοσυργαστήκαμεν τζαι πολλές φορές εσκοτωθήκαμεν :-)
Επήρεν μας τζαιρό η αλήθκεια να μάθουμε να κάμνουμε διάλογο.
Πάντως καλά επεράσαμεν.
Ούλο τζαι κάτι εμάθαμεν.

Τωρά, πόσον σε πιστέφκω ότι ετερμάτησες ; .....
θα (απο)τολμήσω τη πρόβλεψη....
Οι τύχες του μπλογκ εξαρτούνται που το μουσταφά τζαι το νίκοουν....
τραγικό αν το σκεφτείς - αλλά σιγά μεν αντέξεις, να έσσιει σχέδιο στο τραπέζι τζαι να μεν αφήκεις κανένα σεντόνι :-)



Τες ίδιες σκέψεις κάμνω τζαι γω όσον αφορά το μπλογκινγκ.
Λίγο η κόπωση, λίον η έλλειψη χρόνου, λίον το πόσες φορές να λέμεν τα ίδια (οι ίδιοι), φέρνουν ένα κορεσμό.

Που την άλλη, δεν θεωρώ με το φατσοβιβλίο με το τουιτερ, καποιον είδος προοόδου..
Ένα είδος γραφής της ατάκας , δεν κάμνει για σεντονάδες σαν και του λόγου μας....Κάποιες φορές μια θέση, θέλει την ώρα της να εξηγηθεί... τζαι το να το κάμνεις με ατάκες μπορεί να το βλέπει παραπάνω κόσμος αλλά δεν το λέεις τζαι "διάλογο"

άσε που για να μείνεις "επίκαιρος" πρέπει να ποστάρεις κάθε μέρα, πολλές φορές την ημέρα.... τζαι πες δεν σε κόφτει... Αν θέλεις να έβρεις κάτι αξιον λόγου, πρέπει να θκιαβείς, ένα σωρό προσωπικές στιγμές του κάθε νου.... εκατάντησε ο βομβαρδισμός της πληροφορίας να είναι όσον επικίνδυνη ήταν η έλλειψη πληροφορίας.

ένα είδος επικοινωνίας, που μετρέτιεται με ασήμαντα "λαικ".... ΄φιλος έγραφεν συνέχεια για ένα μοναχικό αγώνα ενάντια στο σημερινό εθνικιστικό κατεστημένο τζαι έπιανεν 5 λαικ.... άλλαξε φωτογραφία, τζαι έπιασε 75.... επαραδέκτηκε τελικά ότι δεν διαφέρει τζαι ίδιαίτερα από μια γκόμενα.... Άμα θέλω να θκιεβάζουν τι γράφω θα αλλάσω φωτογραφία εσυμπέρανε.

Ως συνήθως η επιλογές μας είναι από τα σκατά στα κότσιρα

Καλό καλοκαίρι και καλή συνέχεια

arxiepiskopos είπε...

Φίλε ΑΝΕΦ,θα είμαι σύντομος και αισχρός: "ΠΟΝ ΝΑ ΚΌΨΕΙ Η Π.....Α ΠΟΥ ΤΟΝ Β....Ν ΕΝΝ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΖΙ ΕΣΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!Ελπίζω η λαική σοφία να δικαιωθεί!

Απόλλωνας είπε...

Άνεφ

Ούτε εγώ θα μπω στη διαδικασία του "ναι σταμάτα" ή "όχι μην σταματάς". Σημασία έχει αν εσύ νοιώθεις ότι μπορείς ακόμα να καταθέτεις φρέσκιες απόψεις, σχόλια, ιδέες ή αν νοιώθεις ότι έχεις στερέψει και απλά θα επαναλαμβάνεσαι. Αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει το μέλλον του μπλογκ σου.

Θα συμφωνήσω όμως με τους άλλους, ότι άλλο το f/b και το twitter και άλλο ένα μπλογκ. Το λέω με σαφή προτίμηση στο τελευταίο, επειδή ποτέ δεν πίστευα στο επίπεδο λόγου που επικρατεί εκεί όπου συμμετέχουν πολλοί.

Και κάτι τελευταίο. Εμείς οι δύο πρέπει να έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν και μάλιστα καλά.

Καλή συνέχεια ότι και να κάνεις.

νεος είπε...

Γεια κι από μένα αγαπητέ Anef και σχολιαστές!

Η αλήθεια είναι όντως πως το blogging , ιδιαίτερα το πολιτικό (αλλά και το πιο προσωπικό απ ότι παρατηρώ), έχει πάρει την κάτω βόλτα.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως άτομα σαν κι εμάς έχουν άλλη σοβαρή διέξοδο έκφρασης εκτός από το blogging. To facebook δεν προσφέρεται για τις δικές μας αναζητήσεις, ούτε φυσικά το twitter. Τα δύο τελευταία μπορούν απλά να προωθήσουν μια ανάρτηση ή να θέσουν ένα ζήτημα περιεκτικά. Δεν προσφέρονται για συζήτηση, ανάλυση και διαλεκτική αντιπαράθεση.

Έχουμε όλοι μας αραιώσει τις αναρτήσεις μας και οι λόγοι νομίζω πως έχουν ήδη εξηγηθεί τόσο από τον οικοδεσπότη μας, όσο και από τον Παπαλάγκι (που για άλλη μια φορά κρίνω πως είναι κάπως «που σου νέφκω»....άκου μίσιημου “oι τύχες του μπλογκ εξαρτούνται που το μουσταφά τζαι το νικούιν”, λες τζιαι εν οι ηγέτες τζιαι όχι η κοινωνία που θα στραφεί ή όχι προς τη λύση ή λες τζιαι δεν υπάρχουν τεράστια, παγκόσμια τζιαι τοπικά, ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα να μας απασχολούν εκτός που το κυπριακό…)

Προσωπικά με απογοητεύει το αριστερό (και δη το δήθεν κομμουνιστικό-επαναστατικό) και γενικά το και καλά δημοκρατικό blogging (και ο σχολιασμός σ’ αυτά) που κάθε άλλο παρά προσφέρει στην τελική σ’ αυτό που λέμε ιδεολογική και ταξική πάλη.

Ιδιαίτερα έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά με κάποιες «κομμουνιστικές» καταστάσεις, κυρίως από Ελλάδα μεριά, που έχουν την εντύπωση πως παράγουν έργο ενώ το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποδεικνύουν την ανικανότητά τους να εκφέρουν πολιτικό λόγο και τακτική που να πλησιάσει και να αφορά τη σημερινή και την αυριανή κοινωνία.

Όπως και να έχει, εμείς δεν χάσαμε ποτέ ανάρτησή σου, στα τελευταία 6 χρόνια που είμαι κι εγώ στο blogging, και ομολογώ παρομοίως πως η φιλία μας, ο Φίλιππος κι ο Ναθαναήλ, είναι από τα σημαντικότερα αγαθά που έχω αποκομίσει από αυτή τη διαδρομή.

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να βρεις τους λόγους και τις δυνάμεις να συνεχίσεις γιατί όπως λέει κι ο άσπονδος φίλος μας, είσαι απαραίτητος!

Anef_Oriwn είπε...

Ολοκληρώνοντας το κείμενο αυτής της ανάρτησης κι ανεβάζοντας το στο Blog, ΔΕΝ είχα ξεκαθαρίσει (με τον Εαυτό ΜΟΥ), αν θα παρέμβαινα να σχολιάσω τυχόν λεχθέντα από σχολιογράφους που θα περνούσαν περάσει απ’ εδώ. Οφείλω μάλιστα να ομολογήσω ότι αρχικά ήμουν αρνητικός στο να σχολιάσω οτιδήποτε. Νοιώθω όμως την ανάγκη [μετά και τα πιο πάνω σχόλια] να ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ τους πιο πάνω φίλους σχολιογράφους για την θετική εκτίμηση ΤΟΥΣ προς το Blog και τη διαχρονικά εποικοδομητική ΤΟΥΣ στάση απέναντι ΜΑΣ, όπως επίσης κι όσους τύχει και κάνουν παρεμβάσεις τις επόμενες μέρες, με παρόμοιες θετικές προσεγγίσεις... Θα σταθώ ιδιαίτερα στα σχόλια των Stelioυ Papalangi και Νέου, για να συμφωνήσω με Ό,ΤΙ λένε για τα θετικά του blogging, αλλά και τον σταδιακό μαρασμό του... Δυστυχώς, αγαπητοί φίλοι, σήμερα ζούμε την εποχή της ατάκας και των εξυπνακισμών, ακόμα και στον χώρο της πολιτικής... Αλλά αυτό, θα ΜΟΎ πείτε, είναι γνώρισμα διαχρονικό των αστών πολιτικών...

Παράλληλα θα ‘θελα να προσυπογράψω και τη θέση του Νέου ότι χωρίς τη συμβολή της κοινωνίας ΚΑΝΕΝΑΣ «μουσταφά τζαι το νικούιν», ΔΕΝ μπορούν να πετύχουν οτιδήποτε. Οι ηγέτες είναι δημιούργημα συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, ή/και αναδεικνύονται αν υπάρχουν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες... ΔΕΝ πέφτουν από τον ουρανό κι ούτε είναι «σπορά της τύχης», όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής [ο Κώστας Βάρναλης]...

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Απόλλωνα,

Αν θες, ΜΟΎ λες σε παρακαλώ (και οπωσδήποτε email-ικώς), πού και πώς «έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν και μάλιστα καλά»;

linopampakos είπε...

ωστε..:)

αφηκα το τζαι εγω λλιον..
..υπαρχει ομως μια νοσταλγια του ταξιθκιου των λεξεων..
μπορει να ηταν οντως τζαι μια φαση που εσυνοδεψε μια ιστορικη περιοδο..
της χωρας μας ..τζαι του κοσμου.,
αμα το δεις σαν περιοδο...παρα σαν κυκλο..
"στιγμη" στο χρονο των εποχων...
ισως καθοριστικη..:)

ηταν,με τουτην την εννοια, τζαι μια αναγκη τελικα εξω που εμας..

παιζωντας με την Ιστορια..:)

για τουτο ειπα σου σε μιαν φαση που το εξανασεκεφτεσουν
να το αφηκεις
οτι
χρειαζεται το μπλογκ..
καποιος/α πρεπει να αναλαβει το ποστο..

ισως τζαι τωρα το δευτερο μερος της προγηγουμενης εποχης/περιοδου να κλειει..
τζαι να εν τζαι περιοδος ..επαναπροσδιορισμου..
του τι εκερδηθηκε...
που παει..

θα επανελθουμε..:)
το πως τζαι ποτε κλπ
εν οπως την ανωνυμια μας..

αντι π.
ο λινος, τουτην την φορα..:)

Σολιάτης είπε...

Φίλε, δεν ξέρω τους λόγους που σε οδήγησαν στην απόφαση σου, όμως νομίζω πως το ιστολόγιο σου έχει ρόλο να παίξει και η παρουσία σου είναι χρήσιμη. Οι αναρτήσεις σου είναι πάντα τεκμηριωμένες, με επιχειρήματα, κάτι που δίνει αξία στα γραφόμενα σου. Επίσης κάνεις σωστή ενημέρωση και θέτεις προβληματισμούς. Εισηγούμαι να κρατήσεις το ιστολόγιο και όποτε έχει κάτι να πεις έστω και μια φορά τον χρόνο, να το γράφεις.

Ανώνυμος είπε...

Ο άσπονδος σας φίλος, εύχεται καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως είμαι αναγνώστης. Δεν υπήρξα ποτέ blogger. Σπάνια μπορεί να κάμω καμιά παρέμβαση.
Μπορείς φίλε μου να το κρατήσεις και απλά να αραιώσεις. Γράφε όποτε το έχεις ανάγκη. Όποτε θέλεις να εκφραστείς
Καμιά σύγκριση με τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (τα οποία αν και χρησιμοποιώ μάλλον θα τα παρατήσω) που κυριαρχεί η ατάκα και η προσπάθεια κτισίματος προφίλ που αν και επώνυμα εν πολλά παραπάνω ψεύτικα και υποκριτικά άμαν δεις ποιος γράφει. Η ανωνυμία του μπλόκ εν πιο ανθρώπινη και πιο ειλικρινής. Ψυχολογάς τον άλλον, μαθαίνεις τον, εκτιμάς τον τζαι ας μεν ξέρεις την φάτσα και το όνομα του.
Όντως, το πολιτικό μπλοκ επήε πίσω αρκετά. Τούτο μπορεί να εν και η αιτία να μην παραιτήσεις. Σκέφτου το.
Χ.

Anef_Oriwn είπε...

Θα επιχειρήσω μερικά ακόμα σχόλια καθώς και μερικές υστερογραφικές σημειώσεις/συμπληρώσεις στο κυρίως κείμενο μια και υπήρξαν κι άλλες παρεμβάσεις από πολύ αγαπητούς διαδικτυακούς φίλους...

Κατ’ αρχάς νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον αγαπητό φίλο Woofis για την ειδική/ξεχωριστή αναφορά για την «αναστολήν λειτουργίας του blog του» και την (εύφημο) μνεία για το Blog ΜΟΥ που έκαμεν στην εισαγωγή της νέας ΤΟΥ ανάρτησης στο δικό ΤΟΥ blog [link: http://woofisarfkai.blogspot.com/2015/06/vs.html]...
Για την ιστορία και για σκοπούς αρχείου παραθέτω το σχετικό απόσπασμα αμέσως πιο κάτω:
«Πριν αρκέψω την σημερινήν ανάρτηση, θα ήθελα που τούτον το ταπεινόν βήμαν να απευθύνω έκκλησην στον φίλτατον Άνεφ Ορίων να μετανώσει για την αναστολήν λειτουργίας του blog του διότι οι κυπρέοι μπλόγκερς εν λλίοι as it is τζιαι δεν μας παίρνει να χάσουμεν έναν "σημαίνων στέλεχος". Δαμέ να σημειώσω ότι εν που τον Άνεφ που έκλεψα την ιδέαν να χρησιμοποιώ το "sh" στες λέξεις της κυπριακής διαλέκτου που το απαιτούν, ελλείψει αντίστοιχου ήχου συμφώνων στην κοινήν ελληνικήν. Πέραν τούτου η εκτίμηση μου στον εν λόγω συν-μπλόγκερ εν μεγάλη, τζι'ας μεν καταφέρνουμεν να συνεννοηθούμεν πολλές φορές.»

Φίλε Woofis, ΕΓΩ ΔΕΝ μίλησα για «αναστολήν» αλλά για «τέλος εποχής» κι «αποχαιρετισμό των όπλων»... Ο κύβος για την αποχώρηση ΜΟΥ, καλώς ή κακώς, σωστά ή λανθασμένα ερρίφθη και δεν βλέπω κάτι που να με κάμει ν’ αλλάξω την απόφαση ΜΟΥ, ή/και να με αποτρέψει από του να συνταξιοδοτηθώ από το blogging, όσο δικαιολογημένα ή βάσιμα κι αν ακούγονται όσα λέγονται για να με κάνουν ν’ αλλάξω γνώμη…

Καλή συνέχεια σ’ όλους ΕΣΑΣ!

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Σολιάτη,

Τελευταία [εδώ και κάποιους μήνες], είχα αραιώσει τις αναρτησεις ΜΟΥ και ίσως να αφορμολοούμουν τζιόλας για να προβώ σε «αναστολήν λειτουργίας του blog του» [όπως έχει ερμηνεύσει την απόφαση ΜΟΥ να κατεβάσω τα ρολά ο Woofis, σε σχετική αναφορά του στο δικό ΤΟΥ Blog – link: http://woofisarfkai.blogspot.com/2015/06/vs.html],

Όπως γράφει και ο Stelios Papalangi σε σχόλιο ΤΟΥ στο Blog ΜΟΥ [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2015/06/302015.html?showComment=1434356551013#c8355806079810267323], «λίγο η κόπωση, λίον η έλλειψη χρόνου, λίον το πόσες φορές να λέμεν τα ίδια (οι ίδιοι), έχουν φέρει ένα κορεσμό», κάτι που σε συνδυασμό με κάποια άλλα πολύ πρόσφατα blogger-ικά γεγονότα με οδήγησαν στη συγκεκριμένη απόφαση. Ήμουν που ήμουν αφορμολοημένος, [ΜΟΎ έλειπεν όμως, η αφορμή!], τα πήρα και στο κρανίο με κάτι που με ενόχλησε˙ δεν έκανα καν δεύτερη σκέψη, ούτε και σήκωσα δεύτερη κουβέντα… Ίσως όμως να κρατήσω αραιά και πού κάποια επικοινωνία... Όπως γράφει χαριτολογώντας και ο διαδικτυακός παλιόφιλος “arxiepiskopos”: «κόφκει η πουτάνα που το γαμίσιν;»... Ένδειξη ότι κάμνω κάποιες αμυδρές ... εικοστές [κι όχι δεύτερες] σκέψεις, φίλε Χ....

Με την ευκαιρία να πω ότι στο κυρίως κείμενο της αναρτησης ΜΟΥ, στο σημείο που κάνω αναφορά «στη γνωριμία και φιλία ΜΟΥ με κάποιους ξεχωριστούς bloggers, φιλία η οποία ρίζωσε με μερικούς», θα συμπληρώσω και τα ονόματα των πολύ καλών φίλων και συντρόφων “Σολιάτη” και “Χ.”, που προς στιγμή ΜΟΎ είχαν διαφύγει, καθώς και του “Απόλλωνα”, ο οποίος, όπως ανακάλυψα αυτές τις μέρες, μετά από σχετική παρέμβαση του, είναι ένας εξαιρετικός φίλος από τα πολύ-πολύ παλιά... Πολλές είναι οι εκπλήξεις που κρύβει το διαδίκτυο και ευχάριστες, αλλά δυστυχώς και δυσάρεστες και ενοχλητικές κάποτε...

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Λινέ,

Κρατώ από την τιμητική παρέμβαση ΣΟΥ ιδιαιτέρως και ξεχωριστά τα εξής: «...μπορει να ηταν οντως τζαι μια φαση [σημ.: η εποχή που το blogging είχε πάρει τα πάνω του] που εσυνοδεψε μια ιστορικη περιοδο.. της χωρας μας ..»… Κι όντως τότε γράφαμε πολλά και νομίζαμε, ή/και πιστεύαμε ότι επιτελούσαμε και σοβαρό πολιτικό έργο˙ και κάναμε και γνωριμίες μεταξύ Ημών και οργανώναμε και συναντήσεις, που όπως είπα και πιο πάνω κάποιες εξελίχτηκαν και σε δυνατές φιλίες κι όχι μόνο... Άλλαξαν όμως πολύ και οι καιροί και τα δεδομένα [ή όπως λες κι ΕΣΥ, η «υλική πραγματικότητα»]… Το blogging έχει ξεπεραστεί, όσο κι αν το παλεύουμε μερικοί ρομαντικοί. Τις προάλλες πέρασα κι από το δικό ΣΟΥ blog [μετά που έκανες αναφορά σ’ αυτό στο πιο πάνω σχόλιο ΣΟΥ] για να ανακαλύψω ότι την τελευταία ΣΟΥ ανάρτηση [που έγινε πέρσι τον Αύγουστο και είχε θέμα το «βιβλιο του Δ. Κουφοντινα» – link: http://sirmastocomputer.blogspot.com/2014/08/17_43.html], ΔΕΝ θυμάμαι αν την διάβασα! Το Blog είναι σίγουρα βήμα έκφρασης προσωπικών απόψε, αλλά ΕΓΩ εδώ και κάποιο καιρό, νοιώθω ότι γράφω βασικά για τον Εαυτό ΜΟΥ...
Εμείς πάντως θα (ξανα)βρεθούμε κάποια στιγμή “κάτω στα λεμονάδικα”, που λέει και το τραγούδι, για να «την περάσουμε φίνα»! Δεν ξέρω όμως, αν «θα επανελθουμε..»

Anef_Oriwn είπε...

Strovolioti,

Για τα περί «άσπονδων φίλων» και του πόσο «απαραίτητος» μπορεί να είμαι [όπως μ’ έχεις “ταμπελλωμένο” στο blog ΣΟΥ], έγραψα μια σχετική συμπληρωματική/υστερογραφική σημείωση στο κυρίως κείμενο της ανάρτησης ΜΟΥ. Ευχαριστώ πάντως για την ευχή για «καλή συνέχεια», όποια και να ‘ναι αυτή η συνέχεια…

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Άνεφ,

Ούτε εγώ σου γράφω συχνά αλλά σε διαβάζω αρκετά. Είναι κρίμα να χάνονται τέτοιες φωνές ειδικά αυτή την περίοδο ειδικά με έτσι τρόπο. Θα συμφωνήσω με όλους τους πιο πάνω ότι η πολύ "fast food" κουλτούρα των κοινωνικών δικτύων δεν αφήνουν περιθώριο για πραγματικό προβληματισμό και διάλογο. Από την άλλη είναι και η αναγνωσιμότητα, αλλά μερικές φορές δουλειά γίνεται όχι τόσο άμεσα αλλά μέσω της συστηματικής δουλειάς μέσα σε ένα χρονικό διάστημα. Προτείνω αναβάθμιση του μπλοκ για καλύτερη επικοινωνία αντί την κατάργηση του, επειδή δυστυχώς είναι και αυτά μέσα στο παιχνίδι της ενημέρωσης και του διαλόγου. Αν είναι εντελώς προσωπικοί οι λόγοι απολογούμαι και μην λάβεις υπόψιν την εισήγηση μου.

Kybernetika από Αγκάρρα

Anef_Oriwn είπε...

Kybernetika από Αγκάρρα,

Σ’ ευχαριστώ για την παρέμβαση και τα σχόλια ΣΟΥ! Όμως τι εννοείς «αναβάθμιση του μπλοκ για καλύτερη επικοινωνία»;

Ανώνυμος είπε...

Εννοώ ότι λίγο οι χρωματισμοί (για παράδειγμα για να μην κουράζουν στην ανάγνωση, γι' αυτό τα περισσότερα ιστολόγια σήμερα είναι άσπρα στο background και απλά) και το theme του μπλογκ, συν ότι δεν χρησιμοποιείς καθόλου εικόνες ή και βίντεο στερούν μερικές φορές τα άρθρα από μια πιο πολύμορφη επικοινωνίας του περιεχομένου σου. Η το γεγονός ότι οι προβληματισμοί σου δεν βρίσκουν εύκολα το δρόμο προς δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μπορεί να μην είναι καλά στο ζήτημα του διαλόγου, αλλά είναι πολύ καλά στην διάδωση. Αυτά είναι εύκολα τεχνικά θέματα που με μερικές αλλαγές μπορούν να αναβαθμιστούν γρήγορα και να δώσουν περισσότερη ώθηση στην φωνή σου.

kybernetika

Απόλλωνας είπε...

Άνεφ, με την άδεια σου ξεφεύγω απο το θέμα της ανάρτησης, για να εκφέρω γνώμη σε κάτι επίκαιρο, σημερινό. Αυτό που έκανε σήμερα ο Ρίκκος, είναι η πιο εκκωφαντική επιβεβαίωση του πόσο άθλιο και γλοιώδες υποκείμενο είναι. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Ούτως ή άλλως όσοι διαθέτουν στοιχειώδη αντίληψη και την παραμικρή ευθυκρισία, τέτοιον τον θεωρούσαν πάντα. Το θέμα όμως, είναι πως μετά από αυτό εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο ο Νίκος Χρυσάνθου, που τον διόρισε και τον στήριξε; Ο Συλλουράκος, που παριστάνει τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών και Αξιών, θα ξαναβγεί να μας πει τα δικά του;

Τι λέω τώρα; Σε τέτοια χώρα που ζούμε, και ο Νίκος Χρυσάνθου θα μείνει στο απυρόβλητο και ο Συλλουράκος θα ξαναβγεί και θα παραστήσει τον άσπιλο και αμόλυντο πρόεδρο της πιο πάνω κοινοβουλευτικής επιτροπής. Και η ανεπανάληπτη κυπριακή "κοινή γνώμη", που το 40% του πληθυσμού της κατέχει διδακτορικό ή μεταπτυχιακό, και η οποία διαθέτει ...μεγάλες επιδόσεις σε θέματα βαθιάς ανάλυσης και επεξεργασίας σοβαρών θεμάτων της επικαιρότητας, θα σφυρίζει αδιάφορα και θα καμώνεται ότι δεν κατάλαβε τίποτε. Το πολύ πολύ να αρκεστεί στις γνωστές ισοπεδωτικές και εύκολες προσεγγίσεις του τύπου "ούλλοι φταίσιν σιορ, πιας τον ένα τζιαί φάκκα τον άλλο".

Υπάρχει κανένας που θεωρεί ότι αυτός ο τόπος έχει σωτηρία;

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Απόλλωνα,

Σήμερα το απόγευμα και κατά διαστήματα απόψε [μια και έτυχε να μείνω σπίτι] παρακολούθησα αποσπάσματα από τη συζήτηση στην ελληνική Βουλή πάνω στο θέμα της έγκρισης (ή όχι) της προκήρυξης δημοψηφίσματος την Κυριακή 5 του Ιούλη για έγκριση ή απόρριψη της τελευταίας πρότασης της Τρόικας προς την Ελλάδα. Δυσάρεστη εντύπωση ΜΟΎ προκάλεσε η στάση και συμπεριφορά των βουλευτών της “Νέας Δημοκρατίας”... Το απόγευμα κάποιοι εξ αυτών δεν άφηναν κάποιον από τους ΣΥΡΙΖΑίους Υπουργούς της Κυβέρνησης να μιλήσει [τον διέκοπταν συνεχώς], ενώ κατά τα μεσάνυχτα κι ενώ μιλούσε ο Πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, ΟΛΟΙ οι βουλευτές του Κόμματος αποχώρησαν κι από την Αίθουσα Συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής, για να επιστρέψουν μετά από μίση ώρα περίπου... Τελικά αγαπητέ Απόλλωνα, ΟΥΤΕ οι ίδιοι οι ένθερμοι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας ΔΕΝ σέβονται τους θεσμούς της... Το παρατηρούμε και στην Κύπρο με τα ρεζιλέματα στον θεσμό της Γενικής Εισαγγελίας με πρωταγωνιστή τον super star Ρίκκο [και τα οποία πολύ παραστατικά περιγράφεις στο πιο πάνω σχόλιο ΣΟΥ], αλλά και με το τί συμβαίνει στα αστικά κοινοβούλια... Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όρια του!