Ανάρτηση 11/2015 [επίκαιρη, πολιτική, ελλαδική, κομμουνιστική, ΚΚΕ-δικη, προβληματιζόμενη] – Ένα άρθρο του ανένταχτου ΚουΚουΕ-τζή Άρη Σκιαδόπουλου για τη πολιτική συμπεριφορά του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ...

Εισαγωγικά [μακροσκελή όμως...]

Σε προηγούμενη (πρόσφατη) ανάρτηση ΜΑΣ, αυτή με αρ. 8/2015, κάναμε και αναφορά στον ανένταχτο κομμουνιστή [στην ουσία φιλο-ΚΚΕ] δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο και είχαμε μάλιστα αναδημοσιεύσει και άρθρο του με θέμα τους γερμανικούς κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας, οι οποίοι όμως, είναι θεμελιωμένοι σε αίμα ανθρώπινο... [Έτσι για να ξέρετε και πώς θεμελιώθηκε το “γερμανικό οικονομικό θαύμα” και να μην μασάτε αυτά που λαλούν και μεταφέρουν μέσω των ελεγχόμενων Μέσων ΤΟΥΣ, οι διάφοροι Σιόιμπλε]… 

Σήμερα θα κάνουμε μια νέα αναδημοσίευση από την αρθρογραφία του Σκιαδόπουλου. Είναι ένα κείμενο του παρμένο από τη διαδικτυακή ιστοσελίδα “Ημεροδρόμος” κι έχει τίτλο “Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω”... [Προφανώς και εννοεί το δικού ΤΟΥ μάτι μια και ψηφίζει ΚΚΕ, είναι όμως «απέξω»]... Είχαμε εντοπίσει κι αυτό το άρθρο πριν καμιά 15ριά μέρες και βάλε [όταν είχαμε αναδημοσιεύσει και το προηγούμενο]. Είχαμε μάλιστα πει [σε μιαν κατ’ ιδίαν κουβέντα με τον Εαυτό ΜΑΣ] ότι θα το αναδημοσιεύαμε στην επόμενη ανάρτηση ΜΑΣ, μια και το θέμα ήταν και παραμένει είναι επίκαιρο. 

Σ’ αυτό [το δεύτερο άρθρο του] ο συγγραφέας πραγματεύεται και προβληματίζεται σοβαρά για την παντελή έλλειψη διάθεσης από πλευράς ΚΚΕ [αν και διάκειται φιλικά προς το Κόμμα] να μπει έστω και για λόγους αρχής σ’ ένα διάλογο με τις άλλες Αριστερές πολιτικές δυνάμεις, κυρίως δε με τον ΣΥΡΙΖΑ... 
Φυσικά τώρα, με την «κωλοτούμπα» [όπως την είπαν διάφοροι κακεντρεχείς] στην οποία προέβη [με σάλτο μορτάλε] η νέα (ελληνική) Αριστερή [με τσόντα από ΑΝ.ΕΛΛ.] κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες, στις συνόδους του Eurogroup, το ΚΚΕ φαίνεται [για μια ακόμα φορά] να δικαιώνεται. Πάντως ΚΑΙ για τους (εκτός ΚΚΕ) πιο ψαγμένους [όπως το Πολίτμπιουρο του Blog] αυτή η εξέλιξη ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη, μια και η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν είχε από ΠΟΥΘΕΝΑ κι από ΚΑΝΕΝΑ στήριξη... Η ουσία όμως, δεν είναι αυτή [δηλ. η εκ των υστέρων δικαίωση του ΚΚΕ κάτι που ίσως κάνει τους φίλους και συντρόφους από το ΚΚΕ να πουν, ελπίζω όχι χαιρέκακα, «εμείς ΣΑΣ τα λέγαμε»], αλλά πώς παράγεις πολιτική, για να σε ακολουθεί ο λαός και πώς αποφεύγεις τις «κωλοτούμπες» [εκτός κι αν τις τραβάει ο οργανισμός ΣΟΥ]...

[Για τις «κωλοτούμπες» δείτε και τα σχόλια ΜΑΣ εδώ κι εδωδά]... 

Πάντως ΕΜΕΙΣ εξακολουθούμε να επιμένουμε στην άποψη μας ότι αν το 2012 το ΚΚΕ που τότε αποτελούσε [με το 8% συν κάτι που συγκέντρωνε στις εκλογές] τη βασική συνιστώσα της ελληνικής Αριστεράς [ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις και ξεπερνούσε το 4%!], υιοθετούσε κι ακολουθούσε μια ενωτική Αριστερή πολιτική [και δημιουργούνταν ένα Μέτωπο των Αριστερών Δυνάμεων] ίσως τα πράματα να ήταν και διαφορετικά σήμερα - πιο αντικαπιταλιστικά, ριζοσπαστικά κι ανατρεπτικά...    

[Το ερώτημα αν το ΚΚΕ θα πρωτοστατούσε τότε, το 2012, για τη σύμπτυξη μιας εκλογικής συνεργασίας ή συμμαχίας της Αριστεράς στην Ελλάδα, είχε υποβληθεί και στον Νίκο Μπογιόπουλο τον Φεβράρη του ‘12, σε εκδήλωση στη Λευκωσία που διοργανώθηκε για την παρουσίαση τού βιβλίου του “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε”, αλλά αυτό παρέμεινε αναπάντητο. Δείτε σχετικά και την ανάρτηση μας με αρ. 19/2012 και δη το σημείο 10. από τις “Ψηφίδες από την εκδήλωση”]...  

Με τα ζητήματα που αφορούν την πολιτική του ΚΚΕ έχει ασχοληθεί τελευταία σε μεγάλο βαθμό κι ο φίλος ο Νέος. «Τούτος» έχει ήδη ετοιμάσει και αναρτήσει στο Blog του ουκ ολίγα κείμενα κάτω από τα οποία έχουν γίνει και ενδιαφέρουσες συζητήσεις. ΣΑΣ παραπέμπω σε δύο σχετικές [φεβρουριανές] αναρτήσεις του με τίτλο “Τα ενωτικά αντιφασιστικά μέτωπα και το σημερινό ΚΚΕ. Δείτε και διαβάστε το Μέρος Α΄ εδώ, το Μέρος Β΄ επαέ και το Μέρος Γ΄ [και τελευταίο], εδωδά.

Ενδεικτικά σταχυολογώ και τα εξής από σχόλιο του που κατάθεσε στην προτελευταία του ανάρτηση με τίτλο “Μια αριστερή φωνή στον απόηχο των Eurogroup”:

«Αλλά και πάλι θα σου το αντιστρέψω το ερώτημα: Αφού βλέπουμε τη διαφοροποίηση στελεχών ή συσπειρώσεων του Σύριζα που έχουν άλλα προγράμματα και στόχους σε σχέση με αυτά που τελικά κάνει η κυβέρνηση (και που είναι αναπόφευκτά από τη στιγμή που δεν αμφισβητεί το κοινό νόμισμα και της ευρωπαϊκή ολοκλήρωση), γιατί δεν αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε πως τελικά υπήρχαν δυνατότητες δημιουργίας μετώπων με μίνιμουμ προγράμματα;

Ναι μεν αποδεικνύεται πως το ΚΚΕ έχει δίκιο πως με τη προσήλωση στους εταίρους και τις λοιπές ανωμαλίες δεν βγαίνει πουθενά (κι εδώ άλλωστε αυτό υποστηρίζω, το ίδιο κάνει και η Ανταρσύα, ο Αλαβάνος, ο Καζάκης κ.ο.κ.), αλλά επίσης αποδεικνύεται πως υπάρχουν οι δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσε να κινηθεί ενωτικά...»

Παράλληλα όμως. Εκείνες τις μέρες που εντόπισα τα κείμενα του Σκιαδόπουλου [κάπου στα μέσα του Φεβράρη] είχα και μια μακρά τηλεφωνική συνομιλία γι’ αυτά τα ζητήματα και με τον παρέα τον “Φίλιππο”... Τα ‘παμε περίπου για μια ώρα και αγγίξαμε ή/και σταθήκαμε με έντονους προβληματισμούς, σ’ αρκετά ζητήματα που αφορούν τις πολιτικές των κομμάτων της Αριστεράς σήμερα, κάμνοντας κι αναφορές στο ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ, την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Νότια Ευρώπη, τη Ουκρανία, τη Βενεζουέλα, τον Λένιν [και το βιβλίο του για τον Αριστερισμό] κι άλλα πολλά, τα πλείστα σχετικά κι σχετιζόμενα και μερικά άσχετα... Και καταλήξαμε ότι τα πράματα είναι πολύ δυσοίωνα, αλλά συνταγές και αξιώματα δεν μπορεί να υπάρχουν... 

Πριν όμως κλείσω το μακρύ εισαγωγικό ΜΟΥ σημείωμα, θα ‘θελα να κάνω (στα σύντομα) και μια αναφορά και σ’ ένα άλλο ζήτημα...

Πριν κάποιες μέρες είδα στο διαδίκτυο [και πιο συγκεκριμένα στο Blog της Disdaimonaς, το οποίο πήρε απ’ εδώ] μια ανακοίνωση μιας ομάδας (ελληνο)κυπρίων «πανεπιστημιακών, επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων» με την οποία δήλωναν ότι «στηρίζουν την Ελλάδα»...

Αρκετοί από τους ελληνοκύπριους που υπέγραψαν τη δήλωση στήριξης «της προσπάθειας της Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης που αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά της απέναντι στους δανειστές της», είναι (πασί)γνωστοί δεξιοί, ακόμα και ακραιφνείς ακροδεξιοί, εθνικιστές, εθνικόφρονες (και εθνικάφρονες), ελληναράδες κι προγονολάτρες, ενώ πολλοί είναι και ακραίοι αντικομμουνιστές κι αντιΑΚΕΛικοί...

Να αναφέρω ενδεικτικά μερικά ονόματα, τα οποία μπορούν να συμπεριληφθούν σε μια ή και περισσότερες από τις πιο πάνω κατηγορίες... [Και μην το πάρετε ως ταμπέλλωμα τους]: Κώστας Βενιζέλος (δημοσιογράφος), Παναγιώτης Βουτουρής (πανεπιστημιακός),  Στέφανος Κωνσταντινίδης, (πανεπιστημιακός), Γιώργος Καλλινίκου (δημοσιογράφος),  Αλεξάνδρα Γαλανού (ποιήτρια), Γεώργιος Ξενής, (πανεπιστημιακός - δεν μπορούσε να λείπει!),  Λάζαρος Μαύρος (όλα τα νούμερα κερδίζουν!), Πάμπος Βάσιλας (δημοσιογράφος), Γιώργος Χριστοδουλίδης, (ποιητής – δημοσιογράφος - αλίμονο!), Κώστας Καμένος  (μουσικός/ ποιητής), Λευτέρης Παπαλεοντίου (φιλόλογος), Ντίνος  Ηλιάδης, (δημοσιογράφος - ούτε κι αυτός θα μπορούσε να λείπει!), Σίμος Αγγελίδης (δικηγόρος), Βάσος Αργυρίδης (συνθέτης), Χρίστος Ιακώβου (πολιτικός επιστήμονας), Ειρήνη Μάντολες, (εκπαιδευτικός)...

Παραξενεύτηκα που στη συγκεκριμένη λίστα είδα και μερικά άλλα ονόματα που νομίζω πως δεν ταίριαζε για να είναι εκεί, όπως λόγου χάριν, του χαράκτη Χαμπή Τσαγγάρη, του δημοσιογράφου Χρήστου Χαλικιόπουλου και της (πολιτικού επιστήμονος και συγγραφέως) Νίκης Κατσιαούνη (καλά αυτήν μπορεί να τη βρείτε παντού!)... 

Παραθέτω πιο κάτω ένα μικρό απόσπασμα από το περιεχόμενο της συγκεκριμένης “δήλωσης στήριξης”, χαρακτηριστικό δείγμα της υπερταξικής [για να μην πω και αταξικής] και εν μέρει απολίτικης προσέγγισης των υπογραφόντων τη δήλωση, για τα συμβαίνοντα μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης κι των ευρω-ενωσιακών θεσμών και μηχανισμών: 

«Στο μεταξύ η Ελλάδα έχει ανάγκη στήριξης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα του τραπεζικού της συστήματος. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποσκάψουν ούτε να εκβιάσουν την ελληνική κυβέρνηση κατά τη μεταβατική περίοδο των διαπραγματεύσεων...»

Επίσης να σημειώσω (και με έμφασης μάλιστα) ότι, ΚΑΜΙΑ απολύτως αναφορά ΔΕΝ γίνεται στο γεγονός ότι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση έχει ως κύρια και βασική συνιστώσα τον ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί κόμμα της Αριστερά που ως εκ της φύσεως και της ιδεολογίας του, ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκεται σε αντίθεση, αντιπαράθεση και σύγκρουση (ιδεολογική και πολιτική) με τις νεοφιλελεύθερες (κι όχι μόνο) καπιταλιστικές πολιτικές, μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς... 

Και πάμε στο κείμενο του Σκιαδόπουλου...

*********************************

“Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω”

[του Άρη Σκιαδόπουλου – “Ημεροδρόμος”, 29 Ιανουαρίου 2015, link: http://www.imerodromos.gr/kke-ekloges/]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις στα δύο κείμενα είναι δικές ΜΟΥ, όπως κι δικά ΜΟΥ είναι και τα σχόλια και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες}... 

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ’ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα [στο απόσπασμα ήταν το ελληνικό μετεμφυλιακό παρακράτος που τον έστησε] και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε [δεν σκοτώθηκε έτσι αορίστως αλλά από τους φασίστες και τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των γερμανών] ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ´ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νετρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ’ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία [στη διακυβέρνηση της Ελλάδας κι όχι στην εξουσία] και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της “Χρυσής Αυγής” και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το “Ποτάμι”. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με… “εικονομαχίες” και “εικονολατρίες”… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ’ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ’ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Anef_Oriwn

[προβληματισμένος κι ΕΓΩ για τη στάση του ΚΚΕ, αλλά και για τα πισωγυρίσματα του ΣΥΡΙΖΑ]

Σάββατο 28/2/2015

[τελευταία μέρα του Φεβράρη σήμερα κι από αύριο Μάρτης κι Άνοιξη ημερολογιακά˙ βγείτε έξω στη Φύση, είναι πανέμορφη!]