Ανάρτηση 85/2014 [μακροσκελής, πολιτική, περί του κυπριακού και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα άρθρο του Θεοχάρη Μασούρα για τους λόγους που η κυπριακή Δεξιά δεν μπορεί, ή/και δεν θέλει να λύσει το κυπριακό...

Εισαγωγικά

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και προκάλεσε και κάποιες συζητήσεις ένα άρθρο κάποιου ελλαδίτη πολιτικού ονόματι Θάνος Τζήμερος. [Το άρθρο θα το βρείτε εδώ στο blog του παλιο-“κουμπάρου” τού Strovolioti]… 

«Τούτος» ο Τζήμερος είναι ελλαδίτης πολιτικός [όπως είπα και πιο πάνω] εκ της φιλελεύθερης(;) και ευρωλάγνας ελληνικής Δεξιάς ορμώμενος και ιδρυτής του κομματιδίου “Δημιουργία ξανά”. Στις βουλευτικές του 2012 το κομματίδιο του Τζήμερου πήρε την πρώτη φορά 2,15% και τη δεύτερη 1,59%, ενώ στις φετινές ευρωεκλογές μόλις 0.91%...  

**************************************

Προλογικά και κριτικά

Στο άρθρο του ο Τζήμερος αναπαράγει βασικά κάποια από τα ιδεολογήματα της νεοφανούς “ιστορικής”/“πολιτικής” Σχολής Μ.Κ. [τού Μακάριου Δρουσιώτη], όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από το τελευταίο του βιβλίο... [Δικές μου αναρτήσεις σχετικές με το βιβλίο του Δρουσιώτη θα βρείτε εδώ κι επαέ, ενώ μια προσπάθεια για υπεράσπιση της Σχολής Δρουσιώτη από τον γνωστό Strovolioti θα βρείτε εκειδά]...

Ο Τζήμερος επικεντρώνεται αποκλειστικά στο Σχέδιο Άτσεσον, το οποίο θεωρεί ως μια χαμένη ευκαιρία για διευθέτηση του κυπριακού.  [Δεν λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν εκτιμήσεις και αναλύσεις και του τότε και του σήμερα που ‘λεγαν και λέγουν ότι το Σχέδιο Άτσεσον θα οδηγούσε σε διπλή ένωση, δηλ. σε διχοτόμηση του νησιού μας]...

Ως «χαμένες ευκαιρίες» όμως, θεωρούνται από τη “φιλελεύθερη” [αλλά όχι κι από την εθνικιστική] Δεξιά, όσα σχέδια και προτάσεις λύσης/διευθέτησης του κυπριακού (παλαιότερες και νεότερες) εξυφάνθηκαν και μαγειρεύτηκαν σε δυτικά κέντρα αποφάσεων [αμερικανικά και δυτικοευρωπαϊκά]. Τούτα τα σχέδια/προτάσεις συνήθως περιελάμβαναν ή προνοούσαν,
-  μια κολοβή κι ανολοκλήρωτη ανεξαρτησία γα την Κύπρο, 
-  ή/και τη διχοτόμηση της μέσω ακόμα και της διπλής,
-  ή/και την πρόσδεση της στο ΝΑΤΟ,
-  ή/και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Δύσης διαμέσου της οικονομικής και της πολιτικής της εξάρτησης απ’ αυτή.

Η “φιλελεύθερη” κυπριακή Δεξιά [που εκφράζει κυρίως την κοσμοπολίτικη οικονομική και επιχειρηματική τάξη της Κύπρου] πάντοτε υποστήριζε τέτοιες λύσεις/διευθετήσεις, γιατί μέσω αυτών θα διασφαλιζόταν η διατήρηση της στην εξουσία και τη διακυβέρνηση του τόπου. [Το παράδοξο είναι που ενώ θεωρούν ότι και το Σχέδιο Ανάν, το οποίο μαγείρεψε ο Κληρίδης με τους Δυτικούς chef, ήταν μια «χαμένη ευκαιρία», δεν πράττουν το ίδιο και για τις Ιδέες Γκάλι που πέτυχε το καλοκαίρι του 1992 ο τότε Πρόεδρος Βασιλείου και τις οποίες τορπίλισε ο Κληρίδης για να εκλεγεί Πρόεδρος το 1993 με τις ψήφους του ΔΗΚΟ και την ανοχή της ΕΔΕΚ]...       

Την ίδια ώρα, αν αναλύσουμε το σήμερα και τα έργα και τις ημέρες του φιλελεύθερου [λέμε τώρα] πλην ανεμόμυλου [καθώς συνεχώς παλινδρομεί ερωτοτροπώντας με την εθνικιστική Δεξιά] Προέδρου μας, διαπιστώνουμε ότι «τούτος» [ένεκα των δεσμεύσεων που ανάλαβε απέναντι στην ακροδεξιά, αλλά και του δικού του εθνικιστικού παρελθόντος] έχει εγκλωβιστεί σε τέτοιες αδιέξοδες καταστάσεις, που ούτε τις στοιχειώδεις διακηρύξεις των φιλελεύθερων δεν ακολουθεί... Αντίθετα μέσα από τις παλινδρομήσεις του και τους μαξιμαλιστικούς στόχους που έχει βάλει με την πολιτική του “όλα στο τραπέζι” [δαιμονοποιώντας κατ’ αρχάς κι ακολούθως απορρίπτοντας τις συγκλήσεις Χριστόφια – Ταλάτ], δείχνει να αδυνατεί να προχωρήσει σε καταλυτικές κινήσεις ή πρωτοβουλίες για την επίλυση/διευθέτηση του κυπριακού ή και μπορεί να μην θέλει ή να μην επιδιώκει κάτι τέτοιο...    

Για τους λόγους [και τις ευθύνες της κυπριακής Δεξιάς, και της “φιλελεύθερης” και της εθνικιστικής, όπως και του ιδίου του Προέδρου Αναστασιάδη] «που το Κυπριακό παραμένει άλυτο», πολύ ωραία τα λέει και ο Θεοχάρης Μασούρας σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο του που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο 23 του μηνός στη “Χαραυγή”... [ Ο Θ.Μ. αρθρογραφεί κάθε Σάββατο στην εφημερίδα]...   

Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτόν όλο τον κυκεώνα που προκάλεσαν οι κυβερνώντες με την επιμονή τους να περάσουν από τη Βουλή με το έτσι θέλω το Νομοσχέδιο που συμφώνησαν από ΜΟΝΟΙ τους με την Τρόικα [δηλ. χωρίς να ρωτήσουν ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον] ... (ξανα)ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει και το κυπριακό. Κι έτσι εντοπίσαμε [οι πιο υποψιασμένοι εξ Ημών που παροικούμε (και) στο διαδίκτυο] και το άρθρο του Μασούρα...

[Για το Νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις τα νεώτερα από Δευτέρας. Ο Νίκαρος μάshεται απελπισμένα νυχθημερόν να εξεύρει συμβιβαστικές λύσεις. Πού ήταν ο νους του τόσον τζιαιρόν;]...  

***************************

“Οι πέντε λόγοι που το Κυπριακό παραμένει άλυτο”

[του Θεοχάρη Μασούρα, Φιλόλογου και Εκπαιδευτικού, “Χαραυγή”, Σάββατο 23/8/2014, σελ. 15]

{Οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές, όπως και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα εντός των αγκύλων}...

Αναμφίβολα η εξωτερική πολιτική, η τακτική και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού ανήκουν στην εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως κάθε κυβέρνηση θα ξεκινά

απαραιτήτως από μηδενική βάση την επίλυσή του, ως το

πρόβλημα να γεννήθηκε μετά την άνοδό της στην εξουσία! Η κάθε κυβέρνηση έχει μεν τον πρώτο και τελευταίο λόγο επί του κυπριακού προβλήματος, αλλά οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τις προηγούμενες αποφάσεις του ΟΗΕ, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, τις Συμφωνίες Κορυφής και τις κοινές αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, του 1989. Οφείλει επίσης να λαμβάνει υπόψη της το γεωφυσικό περιβάλλον, που επηρεάζει το Κυπριακό και να υπερβαίνει προκαταλήψεις, ανέφικτους πόθους, ιστορικές παραχαράξεις και μυθοπλασίες και κυρίως εθνοτικούς εγωισμούς. Διότι χωρίς την υπέρβαση των χρόνιων και παγιωμένων αγκυλώσεων, μάταια θα περιμένει ο λαός την επανένωση του τόπου. Θα αναφέρω τους πέντε κυριότερους λόγους που κρατούν το Κυπριακό από το 1964 σε εκκρεμότητα:

1. Η έλλειψη βούλησης από μέρους των εκάστοτε Προέδρων, πλην Βασιλείου και Χριστόφια, να αποδεχτούν τον καθοριστικό ρόλο της γεωγραφίας και άρα της Τουρκίας στη λύση του Κυπριακού.

2. Η πεποίθηση Αναστασιάδη ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., η ανεύρεση υδρογονανθράκων και η φιλοδυτική πολιτική προσέδωσαν στην Κύπρο τέτοια πλεονεκτήματα, που αναίρεσαν τον κυριαρχικό ρόλο, που η γεωγραφία προσδίδει στην Τουρκία…

3. Η αντίληψη της Δεξιάς ότι ενωμένοι οι Έλληνες πάντοτε νικούν, ως να πρόκειται οι Έλληνες να διαφέρουν άλλων λαών, ή οι σύγχρονοι πόλεμοι να διεξάγονται με την ανδρεία, τα σπαθιά, τα ακόντια και τα λιανοντούφεκκα! Στο κάτω – κάτω, το έθνος των Ελλήνων μόνο μια φορά νίκησε, όταν κατά τους Βαλκανικούς πολέμους συμμάχησε με άλλα βαλκανικά κράτη.

4. Η προκατάληψη των Ελλήνων, ότι «ο Τούρκος γιοφύρι τζι’ αν γενεί, που πάνω του μη ρέξεις», επομένως Ε/κ και Τ/κ δεν μπορούν να συμβιώσουν. Η πεμπτουσία όμως της προκατάληψης δεν επιβεβαιώνεται ιστορικά, αφού οι Τούρκοι δεν υπήρξαν οι μόνοι που αθέτησαν συμφωνίες, ή οι χειρότεροι κατακτητές από πλευράς λεηλασιών και βιαιοπραγιών ή που ποτέ δε συμβίωσαν με τους Ελληνοκυπρίους. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η μεσολάβηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανάμεσα στη Φραγκοκρατία και Αγγλοκρατία είναι που διέσωσε τον ελληνισμό της Κύπρου από τον φραγκολεβαντινισμό και την Ορθοδοξία από το ρωμαιοκαθολικισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Οθωμανοί δεν προέβησαν σε βίαιους εξισλαμισμούς και βιαιοπραγίες. Μήπως όμως οι Βυζαντινοί τήρησαν καλύτερη στάση έναντι των Βουλγάρων, ή των Εικονομάχων κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία;

5. Η αντίληψη της Δεξιάς ότι στη μη λύση του Κυπριακού έφταιξε η Αδέσμευτη Πολιτική του Μακαρίου! Ξεχνά όμως η Δεξιά ότι ήταν οι αυταδελφές της παρατάξεις, ΔΕΚ και ΕΟΚΑ Β΄, που τορπίλιζαν κάθε συμβιβαστική λύση από το 1969 – 1974 και επιπλέον κατηγορούσαν τον Μακάριο ότι απεμπόλησε την Ένωση! [Το ΔΕΚ ήταν το Δημοκρατικό Εθνικό Κόμμα του Τάκη Ευδόκα˙ στις Προεδρικές εκλογές του 1968 ο Ευδόκας κατήλθε ως ανθυποψήφιος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εκπροσωπώντας την Ενωτική Παράταξη (όπως ονομαζόταν) και πήρε 3,74% των ψήφων έναντι  96,26%  του Μακαρίου. Εδώ ο Θεοχάρης Μασούρας θα μπορούσε να κάμει και αναφορά και στην ΕΣΕΑ (Επιτροπή Συντονισμού Ενωτικού Αγώνα) που αποτελούσε το πολιτικό σκέλος της ΕΟΚΑ Β΄ καις το “Εθνικο Μετωπο”, που ήταν μια άλλη ακροδεξιά παράνομη αντιμακαριακή ένοπλη οργάνωση που προηγήθηκε της γριβικής  ΕΟΚΑ Β΄]... Η Αδέσμευτη Πολιτική Μακαρίου την εποχή του 1960 αποτελούσε μονόδρομο, αφού Δυτικοί και ΝΑΤΟ επεξεργάζονταν σχέδια λύσης, που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά τον πολυτιμότερό τους σύμμαχο, που ήταν η Τουρκία, πολιτική που ασφαλώς ακολουθούν και σήμερα!

Ο Αναστασιάδης βέβαια, που βρίσκεται στο πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχει το κλειδί της λύσης και ας μην προσδοκά υποχωρήσεις από τον εκλεγέντα στην προεδρία της Τουρκίας, Ερντογάν! Ας ζητήσει τη συνεργασία εκείνων των δυνάμεων που φρόντισαν, ώστε να μην εμποτιστούν οι οπαδοί τους με αντιτουρκικό μίσος και οι οποίες στην πολιτική της Δεξιάς, «Τούρκον πλύνεις, σσύλλον πλύνεις, πάλι σσυλλιές μυρίζει», απαντούσαν ότι, «οι Τούρκοι δεν είναι εχθροί μας, είναι αδελφοί μας», κι εμείς οι κοντόφθαλμοι, τους λοιδορούσαμε!!! [Ας τα δουν αυτά κάποιοι φιλελεύθεροι επαναπροσεγγιστές που πίνουν νερό στ’ όνομα του Νικουθκιού]...

***************************************

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Πέραν των όσων είπα στα “Εισαγωγικά” και των όσων έγραψα και κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες εντός του κειμένου του Θεοχ. Μασούρα, θα παραθέσω πιο κάτω και τις εξής δικές μου θέσεις όπως τις κατάθεσα στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 77/2009. Τούτες οι τότε τοποθετήσεις ΜΟΥ αναδεικνύουν με διαλεκτικό [νομίζω] τρόπο, τις δυσκολίες που αντικειμενικά υπάρχουν και εμποδίζουν τις δύο κυπριακές εθνοτικές οικονομικές ελίτ να καταλήξουν σε συμφωνία για το κυπριακό... 

«Στην ουσία όμως η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) [σημ. 29/8/2014: για την επίτευξη διευθέτησης του κυπριακού] αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευση, (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – κυρίως πολιτικά με την Μητέρα - Πατρίδα) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο).

[…]

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι αν οι προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στη βάση των διατήρησης των υφισταμένων ατομικο-ιδιοκτησιακών ανταγωνιστικών σχέσεων (δηλ. διαχωρίζοντας το εθνικοαπελευθερωτικό στάδιο το αγώνα μας από το κοινωνικό), οδηγήσουν τελικά στην επίτευξη κάποιας συμβιβαστικής λύσης, τούτη η λύση θα εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των κυρίαρχων οικονομικά κοινωνικών ομάδων και στις δύο κοινότητες»...

Anef_Oriwn

[γράφει για τους κολλημένους με τη Δύση “φιλελεύθερους”]

Παρασκευή 29/8/2014
[το ελληνο-χριστιανορθόδοξο ημερολόγιο γράφει πως σήμερα «η απότομη της τίμιας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού» κι ότι είναι νηστεία˙ εμείς πάντως φάγαμε φασόλια βραστά κι αποφύγαμε μάλιστα να κόψουμε και την κεφαλή του κρεμμυδιού όπως υπαγορεύει, για την ημέρα, η θρησκευτική παράδοση˙ τώρα γιατί η συγκεκριμένη κεφαλή ήταν και «τίμια» και τι ακριβώς σημαίνει αυτό εν καταλάω˙ αλήθεια όμως, ποιοι γιορτάζουν σήμερα, οι αποκεφαλισθέντες, οι καρατομημένοι, ή και οι κουρεμένοι;]...