Ανάρτηση 57/2014 [κυπριακή, δήθεν δικοινοτική πλην ελληνοκεντρική, Levent-ική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Μερικές αλήθειες από Şener Levent για μιαν εκδήλωση στην Ποταμιά...

Εισαγωγικά

Φεύγουμε από τα Δρουσιώτι-κα των προηγούμενων δύο αναρτήσεων ΜΑΣ [που θα βρείτε εδώ κι εκεί – και παρεμπιπτόντως ευχαριστούμε όσους ΜΑΣ τίμησαν με τη συμμετοχή τους στις συζητήσεις είτε με θετικά είτε με αρνητικά προς τις απόψεις μας σχόλια και τοποθετήσεις] και πάμε σε κάποια Levent-ικα... [Να σημειώσουμε ότι κάποια στιγμή ήρθαν σε ρήξη κι αντιπαράθεση οι δυο τους, Δρουσιώτης και Λεβέντ]...  

*******************************

Προλογικά

Είναι γεγονός ότι σε πολλά ζητήματα [κυρίως πολιτικά] έχω έντονες διαφωνίες με τις θέσεις που εκφράζει ο τουρκοκύπριος δημοσιογράφος και Αριστερός ακτιβιστής Σενέρ Λεβέντ. Βασικά διαφωνώ,

-  πρώτον, με τις αντι-ομοσπονδιακές του θέσεις [ο Λεβέντ είναι υπέρ του ενιαίου κράτους] κάτι που τον κάμνει αρεστό και σε μια ομάδα ελληνοκύπριων εθνικιστών [Λάζαρος Μαύρος,  Σάββας Ιακωβίδης, Πέτρος Ευδόκας, Φώτης Παπαφώτης], και

-   δεύτερον, με την τάση/τακτική του να λειτουργεί ως ένας εξ αριστερών ελεύθερος σκοπευτής [συνηθίζει να βάλλει κατά πάντων] με μεσσιανικές διαθέσεις, αλλά και ως μοναχικός καβαλάρης κάτι που βρίσκεται σε αντιδιαστολή τις συλλογικές δράσεις που χαρακτηρίζουν την Αριστερά.

Πιο κάτω όμως θα παραθέσω ένα πρόσφατο κείμενο του με το οποίο συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα. Είναι η καπηλεία της θυσίας ή του θανάτου κάθε πεσόντα και αγνοουμένου [έστω κι αυτός είχε αριστερές καταβολές] από την Δεξιά και την ελληνοποίηση [κι αποκυπριοποίηση] της όποιας εκδήλωσης είναι αφιερωμένη σε πεσόντες... 

Και πάμε στο κείμενο του Λεβέντ...

******************************

“Αγνοούνται και η Ποταμιά και οι ήρωές της…”

[τού Σενέρ Λεβέντ, “Πολίτης”, στήλη “Ημερολόγιο”, Τετάρτη 11/06/2014, σελ. 13 – link: http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=266750&-V=stiles] 

{Τα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ. Μέσα σε αγκύλες και με κόκκινο χρώμα παραθέτω δικά ΜΟΥ σχόλια και παρατηρήσεις}... 

Ένα από τα χωριά μας, η Ποταμιά. Ένα από τα χωριά μας που κατέστη σύμβολο της ελληνοτουρκικής αδελφοσύνης. Πολλοί Τουρκοκύπριοι διανοούμενοι βγήκαν από το χωριό αυτό. Ο Ιμπραχίμ Αζίζ, ο Νιγιαζί Κιζίλγιουρεκ, ο Μπεκίρ Αζγκίν. Όλοι κατάγονται από την Ποταμιά. [Είχα την εντύπωση ότι ο Κιζίλγιουρεκ καταγόταν από κάπου αλλού]...

Το χωριό αποτέλεσε παράδειγμα για τα υπόλοιπα κατά τη διάρκεια των φασαριών του 1964. Ο διορατικός ιερέας του χωριού Παπαφίλιππος και ο εκ των προυχόντων του χωριού Σαφέτ Χατζιαζμί εμπόδισαν μαζί με θάρρος την αιματοχυσία στο χωριό. Αν ρωτήσετε τους κατοίκους της Ποταμιάς, θα έπρεπε να στηθούν τα αγάλματα αυτών των δύο στο χωριό. Ο λαός του χωριού τους θυμάται πάντα με βαθιά ευγνωμοσύνη και σεβασμό. 

Είναι αλήθεια πως δεν στήθηκαν τα αγάλματα αυτών των δύο ηρώων, αλλά στήθηκαν τα αγάλματα άλλων στην Ποταμιά. Την Κυριακή υπήρχε μια τέτοια τελετή. Θα γίνονταν τα αποκαλυπτήρια των αγαλμάτων δύο ηρώων που χάθηκαν κατά την τραγωδία του 1974 και ακόμα δεν κατέστη δυνατόν να βρεθούν. Τα αγάλματα του Ανδρέα Βαρνάβα Κουρούνα και του Παναγιώτη Λοΐζου Καραγιώργη. Ήταν μια ξεχωριστή μέρα για τον λαό του χωριού. Μαζεύτηκαν όλοι. Θα ερχόταν και ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά δεν μπόρεσε να έρθει επειδή πήγε στην Αίγυπτο. Τα αγάλματα στήθηκαν μπροστά στο δικοινοτικό κέντρο. Και ήταν και τα δύο τυλιγμένα με ελληνικές σημαίες. Η κυπριακή σημαία ήταν σχεδόν χαμένη ανάμεσα σε εκείνες τις ελληνικές σημαίες. [Πάλι καλά που κυκλοφορούσε και καμιά κυπριακή]... Το κτήριο του δικοινοτικού κέντρου είχε κτιστεί πάνω σε τουρκική γη. Αν και υποβλήθηκαν προφορικές και γραπτές αιτήσεις στους αρμόδιους για να μην ανεγερθούν εκεί τα αγάλματα, αλλά μπροστά στην εκκλησία, δεν λήφθηκαν υπόψη. Όμως, η εκκλησία δεν είχε αντίρρηση να ανεγερθούν σε δική της γη.

Η τελετή άρχισε με φιλαρμονική και έκλεισε με τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Έκανε μια ομιλία ο Χάσικος. Μίλησε για την τουρκική εισβολή του 1974, αλλά δεν αναφέρθηκε καθόλου στο φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Το παρέβλεψε. [Τι να πει ότι έλαβε και ο ίδιος μέρος στο πραξικόπημα και ότι οπλοφορούσε εκείνες τις μέρες;]... Όμως, οι δύο νεαροί ήρωες των οποίων τα αγάλματα αποκάλυψε είχαν σταλθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου από τους φασίστες πραξικοπηματίες του 1974 για να πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό. Και αφού τους έστειλαν στο μέτωπο, οι φασίστες πραξικοπηματίες βγήκαν για κυνήγι Τούρκων στο χωριό και στην περιοχή. Αλλά οι χωριανοί που είχαν μυαλό τούς εμπόδισαν και δεν τους επέτρεψαν να συλλάβουν Τουρκοκύπριους στο χωριό. Ο Χάσικος δεν αναφέρθηκε στο φασιστικό πραξικόπημα, αλλά σε ομιλία που έκανε ο γιος τού ενός από τους δύο ήρωες για τον οποίο ανεγέρθηκε άγαλμα θύμισε σε όλους το φασιστικό πραξικόπημα. Το επέκρινε και εξήγησε πως προκάλεσε μια τραγωδία στο νησί αυτό το πραξικόπημα. Ο Χάσικος θα έπρεπε να ντρέπεται γι’ αυτό. Δεν ξέρω, ντράπηκε άραγε έστω και λίγο; Ή μήπως σκέφτηκε από μέσα του «μα είναι ώρα να λέγονται τώρα αυτά»; [Μα δεν είναι ο Χάσικος που όταν ρωτήθηκε πέρσι τον Σεπτέμβρη τι έκανε στις 15 Ιουλίου του 1974 αρκέστηκε να αναφέρει ότι... «δεν ενδιαφέρει κανέναν»; Για πιο πολλά εδώ]... Όταν αναφέρονται στην τραγωδία του 1974, οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί συνήθως δεν κάνουν καθόλου λόγο για το πραξικόπημα. [Όχι πάντως εκείνοι του ΑΚΕΛ, σύντροφε Λεβέντ!]... Ακόμα και στα ιστορικά βιβλία το προσπερνούν και πηγαίνουν κατευθείαν στην τουρκική εισβολή. 

Ύστερα ήρθε η σειρά της κατάθεσης στεφάνων στα αγάλματα. Ο ένας από τους δύο κοινοτάρχες στο χωριό είναι Τουρκοκύπριος. Ο Χασάν Μεχμέτ Εμίν. Πήρε και εκείνος ένα στεφάνι και το κατέθεσε εκ μέρους των Τουρκοκυπρίων. Ποιων Τουρκοκυπρίων; Δεν ήταν δικοινοτική εκδήλωση αυτή. Άλλωστε, οι αρχές της Δημοκρατίας δεν κατέβαλαν προσπάθεια για να είναι δικοινοτική. Τέλειωσαν τη δουλειά με ελληνικές σημαίες και τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Αυτή ήταν μια τελετή στην Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία και όχι στην Κυπριακή Δημοκρατία. Και η Ποταμιά, η οποία για χρόνια ήταν σύμβολο της ελληνοτουρκικής αδελφοσύνης, έγινε “Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία της Ποταμιάς”. 

 

 Η Ποταμιά δεν είναι πλέον η παλιά Ποταμιά, όπως και άλλοι πολλοί τόποι μας. Έμειναν μόνο λίγες τουρκοκυπριακές οικογένειες εκεί. Το χωριό άνοιξε την αγκάλη του σε πρόσφυγες μετά το 1974. Μήπως έχω ένσταση στην ανέγερση των αγαλμάτων δύο ηρώων αγνοουμένων που δεν βρέθηκαν ακόμη; Φυσικά και όχι. Αλλά έτσι έπρεπε να ήταν αυτή η τελετή; Πότε θα μάθουμε να τυλίγουμε το φέρετρο και το άγαλμα ενός Κυπρίου με την κυπριακή σημαία; Και πότε θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι οι φασίστες ανάμεσά μας ήταν χειρότεροι και από τον κατακτητή;

***********************************

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Δείτε τι γράφω πιο πάνω με κόκκινο εντός των αγκύλων...

Anef_Oriwn

[συμφωνώ με τον Λεβέντ]...

Τετάρτη 11/6/2014

[σήμερα γιορτάζουν οι Βαρναβήες˙ γιατί όμως έχουν αργία οι εκπαιδευτικοί, εν καταλάω!]...

************************************

Υστερόγραφον - 12/6/2014: 

Το πιο πάνω πόνημα ΜΟΥ το ετοίμασα ψες με σκοπό να το αναρτήσω σήμερα. Στο μεταξύ σήμερα υπάρχει και δεύτερο άρθρο του Λεβέντ στον “Πολίτη” πάνω στο ίδιο θέμα, αυτό της Ποταμιάς.    Έχουμε κρίνει ότι είναι πιο σωστό δεοντολογικά,  αλλά και για μια πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση για το πως έχει το θέμα, να το παραθέσουμε κι αυτό, παρ’ όλο που έτσι η ανάρτηση μας γίνεται πλέον μακροσκελέστατη...

*****************************

“Το αίμα της Ποταμιάς”

[τού Σενέρ Λεβέντ, “Πολίτης”, στήλη “Ημερολόγιο”, Πέμπτη 12/06/2014, σελ. 13 – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=266838&-V=stiles]

{Κι εδώ τα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ. Παράλληλα μέσα σε αγκύλες και με κόκκινο χρώμα παραθέτω δικά ΜΟΥ σχόλια και παρατηρήσεις}...

Η εκδήλωση που διοργανώθηκε στην Ποταμιά την περασμένη Κυριακή κατάφερε άλλο ένα πλήγμα στην ειρήνη στην Κύπρο. Ισοπεδώθηκε ο δικοινοτικός χαρακτήρας του χωριού. Ενώ ανεγείρονταν στο χωριό τα αγάλματα των δύο ηρωικών του αγνοουμένων από το 1974 [χωρίς να υπονοώ οτιδήποτε για τους δύο αγνοουμένους της Ποταμιάς, έχω την άποψη ότι κάποια στιγμή πρέπει να προβληματιστούμε για το τί είναι πραγματικά «ηρωικό»], ξεχάστηκε σχεδόν ότι ζουν και Τουρκοκύπριοι εκεί. Δεν ήταν δικοινοτική η τελετή που διεξήχθη για τα αγάλματα που αποκαλύφθηκαν με ελληνικές σημαίες και τον ελληνικό εθνικό ύμνο μπροστά στο δικοινοτικό κέντρο. Ήταν μόνο της μιας κοινότητας. Δόθηκε για άλλη μια φορά το μήνυμα ότι δεν είναι επιθυμητοί οι Τουρκοκύπριοι σε αυτό το χωριό. Μήνυμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες και στο παρελθόν. Ελάτε να επιστρέψουμε ξανά σε εκείνες τις ημέρες. 

 Ήταν 30 Σεπτεμβρίου 1965. Τρία χρόνια μετά την έναρξη των φασαριών. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επισκέφθηκε την Ποταμιά. Αυτή η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε κατόπιν απαίτησης και παρότρυνσης των Τουρκοκυπρίων που βρίσκονταν στο ΑΚΕΛ εκείνες τις ημέρες. Στόχος ήταν να στηριχθούν και να προστατευθούν οι Τουρκοκύπριοι που διέμεναν στο χωριό. Μετά τον Δεκέμβριο του 1963 είχαν συμβεί αιματηρά γεγονότα στον Άγιο Σωζόμενο τον Ιανουάριο του 1964. Κλίμα τρομοκρατίας δημιουργήθηκε στην περιοχή. Κατόπιν τούτου οι Τουρκοκύπριοι από την Ποταμιά εγκατέλειψαν το χωριό τους και κατέφυγαν στη Λουρουτζίνα. Όσοι έμειναν στο χωριό υπέστησαν επίθεση από ένοπλους Ελληνοκύπριους. Ύστερα υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να επιστρέψουν στο χωριό τους, αλλά οι ένοπλοι Ελληνοκύπριοι στο χωριό επιχείρησαν να τους εμποδίσουν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Μακάριος που επισκέφθηκε το χωριό στις 30 Σεπτεμβρίου 1965, επέπληξε αυτά τα ένοπλα μέλη της ΕΟΚΑ μπροστά στον λαό του χωριού. Διοργανώθηκε μια μεγάλη τελετή κατά την άφιξη του Μακαρίου στο χωριό. Επικεφαλής της επιτροπής υποδοχής ήταν ο ιερέας του χωριού Παπαφίλιππος. Ο Μακάριος είπε ότι όσοι Τουρκοκύπριοι επιθυμούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους μπορούσαν να το κάνουν και επιπλέον ανακοίνωσε ότι θα δημιουργούσε και ένα ταμείο για επιδιόρθωση των σπιτιών. Το ταμείο αυτό συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα και χρησιμοποιείται για επιδιόρθωση των σπιτιών των Τούρκων στο χωριό.  

 Πέρασαν πέραν των 45 χρόνων από το 1965. Μεσολάβησε η τραγωδία του 1974. Πρώτα το φασιστικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β. Και ύστερα η τουρκική εισβολή και κατοχή. Έφυγαν από αυτό τον κόσμο ο ένας μετά τον άλλο οι γερο-πλάτανοι που ήταν ριζωμένοι στην Ποταμιά. Η διοίκηση του χωριού (η κοινοτική αρχή) πέρασε στα χέρια των Ελληνοκυπρίων προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στο χωριό μετά το 1974. Ο νυν πρόεδρος της κοινοτικής αρχής του χωριού είναι ο Πανίκκος Γιατρού, πρόσφυγας από τον Μαραθόβουνο. Βοηθός του είναι ο Λάκης Χρίστου από την Ποταμιά. Εξελέγησαν και οι δύο για τρεις διαδοχικές θητείες με τις ψήφους και τη στήριξη του ΑΚΕΛ. Αυτοί πρωτοστάτησαν για να στηθούν μπροστά στο κοινοτικό κέντρο στην πλατεία του χωριού τα αγάλματα των δύο αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων. Αυτοί διασφάλισαν τη διεξαγωγή τελετής με την ελληνική σημαία και τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος επί διακυβέρνησης ΑΚΕΛ, Στέφανος Στεφάνου, πήγε στο χωριό και κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους του κόμματός του. Μερικοί Τουρκοκύπριοι ρώτησαν το εξής τον Στεφάνου: «Τι λέτε κύριε Στεφάνου γι’ αυτόν τον εθνικισμό που επικρατεί στην Ποταμιά;». Ο Στεφάνου έριξε αμέσως την μπάλα στο γήπεδο άλλων. Της παρούσας κυβέρνησης. «Μήπως εμείς διοργανώσαμε αυτή την τελετή; Εκείνοι την έκαναν», τους είπε. Όμως, ο ουσιαστικός διοργανωτής της εκδήλωσης ήταν η κοινοτική αρχή του χωριού. Και εκείνοι κάλεσαν, λέει, τον Στεφάνου εκεί.

 

 Έτσι θυσιάστηκε η Ποταμιά. Έτσι σκοτώθηκε ένα χωριό σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και αδελφοσύνης για πολλά χρόνια. Διότι το αίμα στην Κύπρο δεν περιγράφεται ως θετικό και αρνητικό. Μόνο ως ελληνικό και τουρκικό αίμα περιγράφεται!   

**************************

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Αν τα γεγονότα έγιναν πραγματικά όπως τα περιγράφει ο Λεβέντ, τότε κάπου υπάρχει πρόβλημα. [Και λέω «αν» όχι γιατί ο Λεβέντ είναι αναξιόπιστος, αλλά γιατί στις κρίσεις του καθ’ ενός μας, του ορθογράφου μη εξαιρουμένου, υπάρχει υποκειμενισμός και ο Λεβέντ είναι γνωστό για την επιφυλακτικότητα, τη δυσπιστία και, θα ‘λεγα, και την προκατάληψη του απέναντι στο ΑΚΕΛ]... Εκ πείρας γνωρίζω ότι στη διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει [έστω και αν τοπικά έχει αυξημένη δύναμη η Αριστερά] το βαθύ κράτος της Δεξιάς, με τα τοπικά παρακλάδια του. Και τούτο το βαθύ κράτος έχει ξαναπάρει τα πάνω του τώρα με Πρόεδρο τον Αναστασιάδη και με τους Χάσικους, τους Ιωνάδες, τους Γεωργιάδηες... Την ίδια ώρα δεν είναι καθόλόυ εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις [αντίθετα είναι πολύ λεπτό το ζήτημα] να παραγνωρίσεις τυχόν επιθυμίες της οικογένειας των τιμώμενων να δοθεί, ας πούμεν και “εθνικό” ελληνοπρεπές χρώμα στην εκδήλωση, με ελληνικές σημαίες και “εθνικούς” ύμνους. Όμως υπερθεματίζω ότι το πραγματικά ριζοσπαστικό [και μάλιστα σε μια κοινότητα όπου πλειοψηφεί η Αριστερά κι όπου οι τοπικοί άρχοντες πρόσκεινται στο ΑΚΕΛ] θα ήταν να δοθεί δικοινοτικό ειρηνικό/αντιπολεμικό [σκόπιμα χρησιμοποιώ και τα δύο επίθετα] χρώμα στην όλη εκδήλωση. Με κυπριακές σημαίες, ομιλία και από τον τουρκοκύπριο κοινοτάρχη και χωρίς παπάδες και εθνικούς ύμνους. Με τέτοιο τρόπο κτυπάς τα κατεστημένα της Δεξιάς και μεταφέρεις τα σωστά πολιτικά μηνύματα για συνεργασία και συναδέλφωση με τους τουρκοκυπρίους, ακόμα και όταν τιμούμε τους νεκρούς ενός πολέμου που χάραξε βαθιά, με τις τραγικές συνέπειες του, τις μνήμες και τις ψυχές του κόσμου ΚΑΙ στις δύο κοινότητες. Κι αν δεν το κάνει η Αριστερά αυτό, ποιος θα το κάνει; 

Είναι καιρός πια να παραιτήσουμε [ως Αριστεροί] τις στάσεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες άμυνας και συμβιβασμού με τα κατεστημένα της Δεξιάς [μην μας πουν ανθέλληνες και άθεους] και να υιοθετήσουμε πραγματικά αριστερές προσεγγίσεις, πέραν κι έξω από συμβατικότητες και καθωσπρεπισμούς.   

Anef_Oriwn

[με επιφυλάξεις για το ποιοι πραγματικά διοργάνωσαν την εκδήλωση στην Ποταμιά, αλλά και προβληματισμούς για το τί εστί Αριστερή πολιτική συμπεριφορά]...

Πέμπτη 12/6/2014