Ανάρτηση 24/2014 [των ημερών, γιορταστική, των Σήκωσων και του Καρναβαλιού, του Ρίο και του αισθησιασμού και φωτογραφική] – «Χάρμα ιδέσθαι το Καρναβάλι στη Βραζιλία»* (Εικόνες αισθησιακές από το Καρναβάλι του Ρίο)...

{* - Σημείωση: Ο τίτλος της ανάρτησης μας όπως και πιο κάτω μαυρόασπρη φωτογραφία είναι κλεμμένος/η από τη 2^η σελίδα της χτεσινής (της κυριακάτικης) “Σημερινής”. Εμείς θα το συμπληρώσουμε ως εξής: «Χάρμα ιδέσθαι για τους αντρικούς οφθαλμούς» (οι ξώβυζες και ξέκωλες μουλλάτες εκ Βραζιλίας)}... 

*******************************

Είπαμε, λοιπόν, εδώ στο Blog [σε έκτακτη σύνοδο της Επιτροπής Θεάματος και επί ζητημάτων Έρωτος και Αισθησιασμού] ν’ αφήσουμε για λίγο τις σοβαρές και ίσως και βαρετές αναλύσεις πάνω στην πολιτική επικαιρότητα και να πάμε σε κάτι ανάλαφρο. Να κάμουμε, με αφορμή και το Καρναβάλι [κι ας είναι και στο +5 -στο και πέντε] μια καρναβαλίστικη ανάρτηση που θα περιλαμβάνει κυρίως εικόνες αισθησιακές από το Καρναβάλι του Ρίο.

Χαλεποί οι καιροί που ζούμε, τόσο τοπικά όσο και διεθνώς. Οι καθημερινές μάχες πολλές και οι αγώνες οι κοινωνικοί  όλο πιο δύσκολοι, άστε που τις πιο πολλές φορές είναι και άνισοι. Και δεν υπάρχει και ενότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αντιθέτως, παρατηρείται εσωστρέφεια, κυρίως μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των Ημικρατικών Οργανισμών.

Αύριο οι ηρωικοί βουλευτές του ΔΗΚΟ [όλοι μαζί σαν μια γροθιά τούτη τη φορά] θα βάλουνε τις μάσκες αλλιώς [καμιά σημασία ότι πέρασαν πια τα Καρναβάλια] και θα ψηφίσουν το καταταλαιπωρημένο κυβερνητικό νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των Ημικρατικών. Ασήμαντη λεπτομέρεια [για τους κυβερνώντες και τους συνοδοιπόρους τους], ότι αντιδρούν στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου όχι μόνο οι εργαζόμενοι στους Ημικρατικούς, αλλά γενικότερα η πλειοψηφία του κόσμου.[Να πω όμως και το ήμαρτον μου. Αυτή η προσπάθεια των εργαζόμενων στους Ημικρατικούς να διασφαλίσουν βασικά τους εαυτούς τους, αφήνοντας να νοηθεί ότι δεν τους νοιάζει και τόσο αν οι Ημικρατικοί Οργανισμοί όπου εργάζονται, θα ιδιωτικοποιηθούν, δεν μού πολυαρέσει. Κάτι με ενοχλεί σ’ αυτήν τους στη στάση]...

Πάντως, ό,τι θέλει κάμνει πλέον η Δεξιά στην Κύπρο. Μόλις την περασμένη Πέμπτη απορρίφτηκε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κι αυτοί το επαναφέρουν. Ούτε καν διανοήθηκαν να ξανασυζητήσουν το θέμα με τους τροϊκανούς μέντορες τους. 

Όμως, τα πράματα δεν πάνε καθόλου καλά όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά γενικά ανά το παγκόσμιο. Στη Ουκρανία έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου [με τις ευλογίες μάλιστα αμερικανοευρωπαίων, των μεγάλων προασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μετά από κοινοβουλευτικό πραξικόπημα] φιλοφασιστική κυβέρνηση, ενώ υπάρχει άμεσος κίνδυνος σύρραξης Ρωσσίας – Ουκρανίας, λόγω της παρέμβασης των ρώσσων στην ρωσσόφωνη Κριμαία. Από την άλλη στη μακρινή Βενεζουέλα έχουν λυσσάξει και οι αμερικανοί και η ντόπια αστική τάξη και οι πέριξ αυτών ακροδεξιές οργανώσεις να ανατρέψουν τον Αριστερό Πρόεδρο της χώρας Νικόλα Μαδούρο...   

Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το κλίμα με τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και τις κατραπατσσιές να μας περιτριγυρίζουν ΠΡΕΠΕΙ εμείς να επιδιώκουμε και την χαρά και τη διασκέδαση. Εμείς πάντως παραμένουμε πιστοί κι ΕΜΕΙΣ στο σλόγκαν “η φτώχεια θέλει καλοπέραση”. Κι έτσι λειτουργήσαμε και ψες όντας καλεσμένοι στους κουμπάρους στο κουμπάρους [στο χωριό] για να τιμήσουμε δεόντως και τις Σήκωσες, αλλά κι ένα χαρμόσυνο γεγονός στη ζωή της βαφτιστικιάς μας.

Μεγάλη η παρέα εκεί κι έτσι πέρασε όμορφα κι ωραία και κεφάτα η βραδιά με μουσική, τραγούδι, αστεία και γέλιο. Κάποια στιγμή πέρασαν και δύο “πελλόμασκες”, που κάθησαν για κάμποσα λεπτά μαζί μας, για να μας διασκεδάσει ο ένας εξ αυτών με τις τραγουδιστικές του ικανότητες, κυρίως σε κυπριακά τραγούδια. Στο τέλος μάλιστα μού αφιέρωσε, αφού γνωρίζει και τις πολιτικές μου τοποθετήσεις και πεποιθήσεις και το τραγούδι “Όταν σφίγγουν το χέρι”! 
Ήπια όμως κι ΕΓΩ  και 2-3 ποτήρια παραπάνω [ως αποδείχτηκε εκ τω υστέρων], κάτι που μού ‘κανε και το στομάχι βαρύ κι άνω κάτω στο τέλος, με αποτέλεσμα να μην γλιτώσω τον εμετό το πρωί. Πάντως σήμερα σχεδόν απέφυγα το ποτό, εκεί στην οικογενειακή σύναξη που συνηθίζουμε να  κάνουμε στο σπίτι της αδελφής μου που είναι κτισμένο έξω στους αγρούς. Απλώς για το έθιμο ήπια μόνο μια-δυο γουλιές κρασί. Γιατί όπως λέει τζι’ ο Παλαίσσιης σ’ ένα δίστιχο του: «Εμείς που ‘μαστε λήξηες, κρασοποκαριμμένοι/ Κάμνουμεν την, που Δευτέρα Καθαρή, Δευτέρα ξιμαρισμένη»...

Παίξαμε, όπως κάθε χρόνο και ποδόσφαιρο τζιαι μιτσσιοί τζιαι μιάλοι, τζιαι θηλυτζιοί τζι’ αρσενιτζιοί [έχει φυσικό γρασίδι –πάει να ξεραθεί όμως καθώς οι φετινές βροχές ήταν λιγοστές] κι ένα άλλο παιχνίδι με μπάλα που το λένε “Μηλούιν” ή και “Γερμανικό”, νομίζω...

Το κέντρο των καρναβαλίστικων εκδηλώσεων στην Κύπρο [με παρελάσεις, χορούς και μπόλικη διασκέδαση] είναι φυσικά η Λεμεσός. Στην Ελλάδα είναι η Πάτρα, αλλά γνωστά είναι και τα Καρναβάλια της Ξάνθης και του Ρεθύμνου, όπως και τα παραδοσιακά του Τιρνάβου [γνωστός και και για το ούζο και το τσίπουρο του], της Νάουσας, της Σκύρου, του Γαλαξιδιού. 

Όμως το παγκόσμιο επίκεντρο του καρναβαλίστικου ξεφαντώματος βρίσκεται στο Ρίο της Βραζιλίας. Εκεί υν πό τους ήχους της σάμπα, αισθησιακές καλλονές λικνίζονται και προσφέρουν μιαν ανεπανάληπτη οπτική πανδαισία στα εκατομμύρια μάτια [κυρίως τα αντρικά, για ευνόητους λόγους!] που είναι στραμμένα στις εκδηλώσεις, που πραγματοποιούνται εκεί. 

Εκκεντρικά κουστούμια, [σχεδόν γυμνές οι αμφιέσεις των μουλλάτων κοριτσιών που πετάνε έξω και βυζιά και πισινούς], εκκωφαντικές μουσικές, ξέφρενοι χοροί μέχρι τελικής πτώσεως στους ρυθμούς της σάμπα, μνημειώδη άρματα και οι περίφημες “passistas” (χορεύτριες) ξεντυμένες.

Φέρουν μόνο κάνα μονοκίνι, άντε κάνα ξεχαρβαλωμένο μπικίνι ή καμιά αχυρένια φουστίτσα... 

Άστε που τις ίδιες αμφιέσεις υιοθετούν και οι τουρίστριες επισκέπτριες του Καρναβαλιού.

Πάρτε, λοιπόν κι ΕΣΕΙΣ μια ιδέα του τι γίνεται στις θεαματικές και φαντασμαγορικές παρελάσεις στο σαμπαδρόμιο του Ρίο, με μερικές ακόμα εικόνες...  

Και πληηήζ, μην θεωρήσετε την ανάρτηση μου αυτή ως σεξιστική, αν και θα πάει γάντι η κουβέντα, «άλλοι ψυχομαχούν τζι’ άλλοι καβλομαχούν». Είναι απλώς αισθησιακή. Και μέσα απ’ αυτή βγαίνει και κάτι άλλο: ότι παρά τη μεγάλη φτώχεια που υπάρχει στη χώρα, οι χοροί, το καρναβάλι και το ποδόσφαιρο καλά κρατούν στη Βραζιλία. Και σίγουρα πάνω σ’ αυτά συνεχίζουν, οι πλουτοκράτες της χώρας κι όχι μόνο, να κτίζουν την διαιώνιση της εκμετάλλευσης του λαού της χώρας. Να τού δίνουν σάμπα, ερωτισμό και ποδόσφαιρο και να τον κρατούν στη φτώχεια και την αμάθεια. Άραγε όμως, ο ίδιος ο Λαός μπορεί να κάμει χωρίς αυτά; 

Anef_Oriwn

[εντυπωσιασμένος, αλλά και προβληματισμένος]
Δευτέρα 3/3/2014