Ανάρτηση 32/2014 [επίκαιρη, διεθνοπολιτική, λατινοαμερικανική, Βενεζουελανή, Αριστερή, ενάντια στις δυτικές επεμβάσεις και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο από τη “Δέφτερη Αναγνώστη” για τις εξελίξεις στην Νότια και Κεντρική Αμερική*...

{* - Επεξηγηματική σημείωση:

Προσωπικά αντί τον όρο «Λατινική Αμερική» χρησιμοποιώ τον όρο «Νότια και Κεντρική Αμερική»}...

***************************

Σύντομα εισαγωγικά

Συνεχίζοντας την περιδιάβαση μας σε ταραχώδεις γειτονιές του κόσμου [και πού τα πράματα, θα ΜΟΥ πείτε, είναι ήσυχα στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο;] κι αφού σταθμεύσαμε για λίγο στην [υπό φασιστική πλέον διακυβέρνηση] Ουκρανία κι ακολούθως στην [επανενωμένη με την Ρωσία] Κριμαία είπαμε να πεταχτούμε σε μια άλλη, πολύ μακρινή τούτη τη φορά, περιοχή του κόσμου, στην Κεντρική και Νότια Αμερική και δη στη Βενεζουέλα. 

Μεταφέρουμε, λοιπόν, εδώ [δια της προσφιλούς μεθόδου του copy-paste] ένα κείμενο για την Κεντρική και Νότια Αμερική που αλιεύσαμε από την τελευταία έκδοση [21-28 Μαρτίου] του εξαιρετικού διαδικτυακού περιοδικού “Δέφτερη Ανάγνωση”…

[Να σημειώσουμε επίσης ότι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πέρα απ’ εδώ, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη - στην πόλη Τζενίν της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης- σημειώθηκε σήμερα επίθεση ισραηλινών στρατεύματα με 4 νεκρούς παλαιστίνιους]...  

*******************************

Λατινική Αμερική: η προσπάθεια για υπονόμευση της Βενεζουέλας ως προσπάθεια συγκράτησης του αριστερού ρεύματος που πλησιάζει επικίνδυνα στο “βορρά”

[άρθρο από τη “Δέφτερη Ανάγνωση” της 21^ης του Μαρτη του 2014 – link: http://2ha-cy.blogspot.com/2014/03/blog-post_9057.html]  

{Τα μαύρα bold είναι του κειμένου και οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις δικές μας. Επίσης δικές μου είναι και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες}...

Το περασμένο σαββατοκύριακο, έγινε ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στο Ελ Σαλβαδόρ. Παρά το ότι ο υποψήφιος της Αριστεράς, ένας τέως ηγέτης των ανταρτών στον εμφύλιο της δεκαετίας του 1980, είχε πάρει 49+% στο πρώτο γύρο, ο δεύτερος γύρος αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολος. Κέρδισε μεν, αλλά οριακά -με 50.11%. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί εν μέρει να αποδοθεί στο γεγονός ότι τώρα ο υποψήφιος της Αριστεράς δεν ήταν κάποιος με πιο αποδεχτό προφίλ, όπως ο προηγούμενος πρόεδρος, αλλά ένας από τους ηγέτες του ένοπλου αγώνα -και άρα η Δεξιά προσπάθησε να συσπειρώσει όλες της τις δυνάμεις και να καλλιεργήσει όλες τις φοβίες. [Σημείωση δική μου: Ο προηγούμενος Πρόεδρος που εξελέγη ως υποψήφιος του αριστερό κόμματος “Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί” (FMLN) το 2009, ήταν ο Μαουρίσιο Φούνες (Carlos Mauricio Funes Cartagena), ο οποίος εργαζόταν τότε ως δημοσιογράφος. Αντίπαλός του και υποψήφιος του δεξιού κόμματος ARENA ήταν ο Ροδρίγο Άβιλα, πρώην γενικός διευθυντής της αστυνομίας. O Φούνες ανακηρύχθηκε νικητής των εκλογών, καθώς έλαβε 51,3% των ψήφων. Ο αντίπαλός του, Άβιλα, πήρε 48,7% των ψήφων]...  

Όμως, υπήρξε και ένας εξωγενής παράγοντας, ο οποίος ίσως να εξηγεί και την επένδυση των αμερικανών στις κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα. Μετά από τις συνεχείς εκλογικές νίκες της Αριστεράς στη Λατινική Αμερική, φαίνεται ότι παίρνει σειρά η κεντρική Αμερική. Μετά την επανεκλογή των Σαντινίστας στην Νικαράγουα, οι πρώτοι γύροι των εκλογών στο Ελ Σαλβαδόρ αλλά και στην, κατά τα άλλα ήπια πολιτικά, Κόστα Ρίκα, φάνηκε να αναδεικνύουν νέες νίκες της Αριστεράς. Και αν θυμηθεί κάποιος ότι ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα ο αριστερίζων πρόεδρος στην Ονδούρα, ενώ οι υποστηρικτές της υποψήφιας της Αριστεράς στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, διεκδικούν ότι κέρδισαν τις εκλογές και έγινε καλπονοθεία, τότε το εκλογικό ρεύμα της αριστεράς φαίνεται να κινείται βόρεια και μπορεί να προσεγγίσει το Μεξικό που είναι μια παράδοξη πυριταδαποθήκη.

Η αριστερή παλίρροια στη Λατινική Αμερική και η δυτική εστίαση στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα

Σε αυτό το πλαίσιο, οι βόρειο-αμερικανοί, αλλά και το διεθνές κεφάλαιο, δεν ενδιαφέρεται μόνο να ανακόψει το ρεύμα, αλλά και να ανατρέψει ενοχλητικούς λατινοαμερικάνους ηγέτες. Η επανεκλογή της Ν. Ρούσσεφ στη Βραζιλία δεν είναι ευχάριστη για τους βόρειους και τους δυτικούς, αλλά πέρα από το να προβάλλουν κάποιος κινητοποιήσεις, οι οποίες μάλιστα θέλουν να περισσότερο κράτος ευημερίας δεν μπορούν, ή έτσι δείχνουν για την ώρα, να κάνουν πολλά από το εξωτερικό. Οι επιθέσεις, αν κρίνει κάποιος από τα δυτικά ΜΜΕ που λειτουργούν και ως μηχανισμοί επικοινωνιακού πολέμου πια, εστιάζονται σε δυο σημεία – την Βενεζουέλα και την Αργεντινή. Η Αργεντινή είναι ένα ιστορικό πρόβλημα για τη Δύση, το οποίο της το θυμίζει και ρητορικά η ηγέτιδα της, η αριστερίζουσα, κ. Κριστίνα Φερναντεζ. Είναι η χώρα που έκανε στάση πληρωμών, βγήκε από την κρίση, και ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση των υποχρεώσεών της. Αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα για το διεθνές κεφάλαιο – και το ότι συνεχίζει να κυβερνά η παράταξη, η οποία πόνταρε στην άρνηση πληρωμών, είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό για τη Δύση. Ο “Economist” είναι εκφραστικός.

Το άλλο σημείο εστίασης είναι η Βενεζουέλα. Εδώ το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ενώ η Αργεντινή σηματοδότησε μια εξέγερση ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα χρέους, η Βενεζουέλα και η επανάσταση που ξεκίνησε επί Τσάβεζ, ουσιαστικά, ανέδειξε ένα μοντέλο εσωτερικής κοινωνικής αλλαγής, αλλά και επένδυσης σε περιφερειακή μεταμόρφωση. Γιατί, αν η Κούβα ήταν και είναι για δεκαετίες το σύμβολο της αντίστασης στους βορειοαμερικανούς, η Βενεζουέλα έγινε το σύμβολο της αλλαγής της τελευταίας δεκαετίας. Οπότε, είναι ένα καθεστώς, το οποίο οι ΗΠΑ θέλουν να ανατρέψουν. Ήταν άλλωστε και ο χώρος που δοκίμασαν το πρώτο πραξικόπημα στα πλαίσια της νέας εκστρατείας που ξεκίνησαν το 1999 σε μια προσπάθεια διατήρησης της ηγεμονίας τους – και ο πρώτος τόπος όπου ηττήθηκαν.

Η ιστορική ταξική και πολιτικό-πολιτισμική αντιπαράθεση στη Βενεζουέλα

Στο εσωτερικό της Βενεζουέλας, η αντιπαράθεση ήταν βαθύτατα ταξική και μεταμορφώθηκε σε πολιτικό-πολιτιστικό ρήγμα. Η αντιπολίτευση, που εκφράζει την ανώτερη και τη μεσαία τάξη, χρησιμοποίησε ότι σενάριο πραξικοπηματικής ανατροπής υπήρχε – από τις κινητοποιήσεις (όπως εκείνες εναντίον του Αλλιέντε την δεκαετία του 1970) μέχρι το στρατό. Έβγαλε στους δρόμους του οπαδούς της, έκανε απεργίες μέσω του συνδικάτου που έλεγχε στη βιομηχανία πετρελαίου, και στην ανάγκη κατεβάζει και την “νεολαία” της, τα παιδιά της μεσαίας και ανώτερης τάξης, που σπουδάζουν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και απέναντι τους μια συμμαχία των λαϊκών στρωμάτων με μερίδες της μεσαίας τάξης.

Η πρόσφατη όξυνση της αντιπαράθεσης στη Βενεζουέλα φάνηκε αρχικά παράδοξη. Η δεξιά αντιπολίτευση μόλις είχε χάσει, και πάλι, αλλά και με διαφορά, στις εκλογές, όποτε θεωρήθηκε ότι θα περίμενε κάποιο διάστημα για να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία αποσταθεροποίησης. Όμως, σε λιγότερο από μήνα, οι πιο ακραίοι έριξαν την “νεολαία” στους δρόμους. Σύντομα το κλίμα έφερε στους δρόμους και τους τσαβίστας. Ήταν, όμως, φανερό ότι οι κινητοποιήσεις της νεολαίας των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, είχε ως ακροατή τα διεθνή ΜΜΕ. Ήταν σαφής η προσπάθεια να ταυτιστούν με τις κινητοποιήσεις στο Κίεβο, αλλά και να εμφανιστούν αισθητικά οικείοι στο δυτικό αριστερό κοινό. Τελικά, όμως, το Κίεβο εμφανίστηκε και ως ακροδεξιό πραξικόπημα -και οι ακροβολιστές της αντιπολίτευσης, που πυροβολούσαν τους δικούς τους διαδηλωτές, θύμιζαν έντονα την προβοκάτσια του 2002 στη Βενεζουέλα για να κατασκευαστεί κλίμα για το πραξικόπημα.

Πέρα όμως από το κλίμα, είναι πολύ πιθανόν ότι οι κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης να έχουν ως στόχο να καλλιεργήσουν και ένα αρνητικό κλίμα για το μοντέλο της αριστερής μεταμόρφωσης -με στόχο τις υπάρχουσες εκλογές στην περιοχή. Οι κινητοποιήσεις έχουν ως άξονα, όχι την μαζικότητα, αλλά την πρόκληση επεισοδίων και την κατασκευή θυμάτων. Βέβαια, στη Βενεζουέλα όλα έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί, οπότε η σύγκρουση δεν θα έχει τη διάσταση του delayed reaction, που υπήρξε στην Ουκρανία. Αλλά υπάρχει και η “ελπίδα” της αντιπολίτευσης να οδηγήσουν οι αντιπαραθέσεις σε επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Άλλωστε, αυτό ήταν και ένα σενάριο της συμμαχίας της ακροδεξιάς με τους νεοφιλελεύθερους στην Ουκρανία. Από την άλλη, η κυβέρνηση της Βενεζουέλα έχει τα εισοδήματα από το πετρέλαιο. Ήδη, υπάρχει ένας άτυπος πόλεμος στην κατανάλωση με μια μερίδα έμπορων να προσπάθεια να μποϊκοτάρει την κυβέρνηση και την κυβέρνηση να επιχορηγεί την κατανάλωση των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτή σύγκρουση είναι και στους δρόμους, καθώς οι ταξική συμμαχία της κοινωνικής μεταμόρφωσης είναι επίσης εκεί. Και σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, που ποντάρει στο θέαμα των επεισοδίων για να προσελκύσει τη δυτική κάμερα, οι τσαβίστας ποντάρουν στις μαζική κινητοποίηση που είναι σαφώς πιο εντυπωσιακή από αυτές τις αντιπολίτευσης. Αλλά τα δυτικά ΜΜΕ έχουν και πρόβλημα αριθμητικής.

Και ένα τεκμήριο της δυτικής αναμετάδοσης: όταν το BBC δυσκολεύεται να μετρήσει ένα πλήθος χιλιάδων

Μια εικόνα από τις αναμεταδόσεις του BBC. Σύμφωνα με τη λεζάντα, αυτό το πλήθος είναι μερικές «εκατοντάδες»/hundreds. Έτσι έπρεπε να μπει, αφού τόσοι ήταν οι οπαδοί της αντιπολίτευσης σε ανάλογες εκδηλώσεις εκείνη την ημέρα - και αφού εκεί η ανταπόκριση έλεγε «εκατοντάδες», θα ασχολείται το BBC με την πραγματική εικόνα;

[Σημείωση δική μου: Οι φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις έγιναν με αφορμή την 25^η επέτειο -στις 27 του Φεβράρη του 1989- εξέγερσης  τω κατοίκων του Καράκας και άλλων πόλεων της χώρας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τη φτώχεια. Ο μίσος πληθυσμός της χώρεσα ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας με κόσμο να καταφεύγει για να επιβιώσει σε τροφές για σκύλους ή νερό μακαρονιών νερό για να γεμίσει το στομάχι του.  Πώς να μην υμνούν τότε τον Τσιάβες που δεν εξάλειψε μεν τη φτώχεια, αλλά βελτίωσε σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης του;]

Across the city, hundreds of pro-government demonstrators marked the 25th anniversary of the Caracazo uprising

Anef_Orwin

[μαζί με τους Τσιαβίστας]

Σάββατο 23/3/2014
[Να αναφέρω ότι τις βέβηλες σκέψεις μου και τους βλάσφημους συνειρμούς μου με αφορμή τον πρόωρο θάνατο του Υπουργού της Κυβέρνησης Αναστασιάδη Τάσου Μητσόπουλου θα τις καταθέσω μετά την κηδεία του]...