Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 6/2014 [ολίγο τι μακροσκελής, ΑΚΕΛική, (προ)συνεδριακή, διαλογική] – Προς το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ – Παρέμβαση 1η: Μερικές πρώτες σκέψεις για τις Θέσεις...


Στην τελικά ευθεία για το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ – Η δημοσιοποίηση των Θέσεων προς το Συνέδριο

Πραγματοποιείται [όπως προγραμματίστηκε] το Σαββατοκύριακο 15 και 16 του Φεβράρη [του τρέχοντος έτους φυσικά] στη Διεθνή Έκθεση το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ. Το περασμένο Σάββατο 11 του μηνός σε δημοσιογραφική διάσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού δόθηκαν στη δημοσιότητα [ελαφρώς καθυστερημένα κατά τη ταπεινή μου γνώμη] και οι Θέσεις του Κόμματος προς το Συνέδριο, που ενέκρινε η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής στις 7 του Γενάρη.
Εδώ θα βρείτε την εισαγωγική ομιλία του Άντρου Κυπριανού στη δημοσιογραφική διάσκεψη κι εδώ τις Θέσεις του Κόμματος πάνω στα θέματα με τα οποία θα ασχοληθεί το Συνέδριο. Το σχετικό έγγραφο έχει τα ακολούθα 10(!) κεφάλαια: 
1.  Εισαγωγή
2.  Το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο πραγματοποιείται το Συνέδριο
3.  Οι προϋποθέσεις για λύση του Κυπριακού, ο ρόλος της επαναπροσέγγισης και οι προοπτικές που ανοίγονται
4.  Οικονομία
5.  Η αντιμετώπιση των φαινομένων διαπλοκής και διαφθοράς και η προώθηση της διαφάνειας
6.  Η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ
7.  Η τιμή και η ευθύνη του να είσαι μέλος του ΑΚΕΛ
8.  Η σχέση του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες
9.  Το ζήτημα των συμμαχιών/συνεργασιών
10.  Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού

Πότε θα γίνει συζήτηση για όλα τα πιο δεν ξέρω...
[Και λείπει η αξιολόγηση της πενταετίας Χριστόφια, που αν δεν κάνω λάθος συζητήθηκε ήδη στις Κομματικές Ομάδες Βάσης]...

***************************
Προσυνεδριακός Διάλογος

Πάντως ο Άντρος Κυπριανού ανακοίνωσε [με την ομιλία του στη δημοσιογραφική διάσκεψη] και «την έναρξη του Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, έτσι όπως προνοείται από το καταστατικό του κόμματος».
 Στόχος μας, είπε, «είναι να κατατεθούν όλες οι διαφορετικές απόψεις και να αναπτυχθεί ελεύθερος, πλούσιος και εποικοδομητικός διάλογος. Είναι μέσα από τη σύνθεση που θα καταλήξουμε στις καλύτερες δυνατές αποφάσεις».
Οι απόψεις που θα εκφραστούν στο πλαίσιο της προσυνεδριακής συζήτησης, είπε ο σύντροφος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, θα δημοσιοποιούνται στις στήλες της “Χαραυγή” και στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του ΑΚΕΛ. Επίσης ανακοίνωσε ότι η ειδική επιτροπή, η οποία θα είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του Προσυνεδριακού Διαλόγου, αποτελείται από τους Γιώργο Λουκαΐδη, μέλος του Π.Γ. και τους Γιαννάκη Κολοκασίδη και Βαλεντίνο Πολυκάρπου, μέλη της Κ.Ε. ΑΚΕΛ.

Ευελπιστώ ότι θα γίνει επιτέλους μια ουσιαστική, παραγωγική και πλατιά δημόσια συζήτηση πάνω στα θέματα που θα απασχολήσουν το Συνέδριο. Θέλω να πιστεύω ότι τα καίρια ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της Αριστεράς [κι όχι μόνο] θα συζητηθούν μέσα σε πνεύμα αυτοκριτικό [κι από ανώτερα κι ανώτατα στελέχη του Κόμματος], αλλά και δημιουργικό και θα ληφθούν [στο τέλος της ημέρας,  δηλ. στο Συνέδριο] τέτοιες αποφάσεις που θα βοηθήσουν το Κόμμα να προχωρήσει μπροστά. Γιατί μόνο μέσα από την Αριστερά [ή μαζί με την Αριστερά] οι απλοί άνθρωποι της Κύπρου [οι εργαζόμενοι και γενικώς τα λαϊκά στρώματα] θα δουν άσπρη και καλύτερη μέρα. Και φυσικά όχι μέσω της διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Γι’ αυτό και πρέπει το ΑΚΕΛ  να τροχοδρομήσει επιτέλους [με βραχυπρόθεσμο αλλά και μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό] κι εκείνο το ευλοημένο το σοσιαλιστικό όραμα.   

Πρόθεση μου είναι να καταθέσω με παρεμβάσεις μου τις σκέψεις και απόψεις μου για τις Θέσεις, αλλά δεν θα περιοριστώ σ’ αυτό. Είμαι έτοιμος να αναδημοσιεύσω και να φιλοξενήσω και άρθρα συντρόφων που θα λάβουν μέρος στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο.    

***********************************
Μια πρώτη ανάγνωση και μερικές πρώτες εκτιμήσεις μου

Τις Θέσεις ήδη τις διήλθα [στη διαδικτυακή τους δημοσίευση], αλλά στα γρήγορα και αποσπασματικά. Στάθηκα [για την ώρα] ιδιαίτερα στα κεφάλαια “Η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ”, “Το ζήτημα των συμμαχιών/συνεργασιών” και “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού”
Στα δύο πρώτα [από τα τρία που αναφέρω πιο πάνω] υπάρχει μπόλικη θεωρητικολογία και αποφεύγεται η κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων. Όμως το κεφάλαιο με τίτλο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού” είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς φαίνεται ότι αυτό γράφτηκε με βάση και την εμπειρία του Κόμματος από την πενταετή Αριστερή(;) [βάζω κι ερωτηματικό κι ας διαφωνεί ο Δάσκαλος] διακυβέρνηση Χριστόφια. Εκεί υπάρχουν αρκετά ουσιώδη και αυτοκριτικά συμπεράσματα και διαπιστώσεις, στην βάση των οποίων θα μπορούσε να βελτιωθεί η Αριστερή πορεία του ΑΚΕΛ.  Όπως λέμε και στην κυπριακή “ο παθός [αυτός που την έχει πάθει] εν ο γιατρός”! Να σημειώσω ότι γενικά το έγγραφο των Θέσεων δεν χαρακτηρίζεται από κομουνιστική φρασεολογία, ούτε κι από κομμουνιστικά οράματα [για ευνόητους λόγους, που ίσως τους αναλύσω κάποια άλλη στιγμή], προσωπικά όμως, διακρίνω μια στροφή αριστερότερα.

Το κεφάλαιο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού”

Έχω την αίσθηση ότι το ΑΚΕΛ με τις Θέσεις που έχει επεξεργαστεί στο κεφάλαιο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού” και τις παραδοχές που κάμνει αναφορικά με τις «εμπειρίες γύρω από το θέμα της συμμετοχής των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων σε συνασπισμούς  [αστικής] διακυβέρνησης», προσπαθεί να κάμει στροφή αριστερότερα. Έχω την εντύπωση ότι γίνεται κίνηση να αφήσει πίσω ή να βελτιώσει [προς το ριζοσπαστικότερο] τα προγραμματικά κομματικά έγγραφα “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό” [που εγκρίθηκε στο 17ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ 1990] και “Προτάσεις για  εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας” [που νομίζω ότι εγκρίθηκε στο ίδιο Συνέδριο].
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις [φετινές προγραμματικές] Θέσεις [σελ. 35]:
«Είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο, που τείνει να μετατραπεί σε κανόνα, όταν και εφόσον η Αριστερά συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας, η αδυναμία για διαφόρους λόγους να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις (κυρίως η αντίδραση από το κατεστημένο, την αστική τάξη και την ΕΕ) και ιδιαίτερα να ικανοποιηθούν οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργούνται στους εργαζομένους και το λαό από τέτοιες διακυβερνήσεις, να μεταφράζεται ως αποτυχία της ίδιας της Αριστεράς (το έχουμε βιώσει και στις δικές μας συνθήκες όταν ήμασταν υποχρεωμένοι να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό και μάλιστα σε κρίση) και να ακολουθείται από απογοήτευση και απαρέσκεια των λαϊκών μαζών, με σοβαρές επιπτώσεις τόσο γενικότερα στην πολιτική αξιοπιστία των αριστερών κομμάτων όσο και στα εκλογικά τους ποσοστά.»  
[Επίκαιρο σε σχέση με τα πιο πάνω είναι κι ένα ιστορικό άρθρο στον χτεσινό κυριακάτικο “Ριζοσπάστη” με τίτλο «Τα Κομμουνιστικά Κόμματα Ιταλίας και Γαλλίας στις “Εθνικές Κυβερνήσεις” (1944 –1947)»]

Όμως στο υπό αναφορά κεφάλαιο των Θέσεων έχω επισημάνει και μια σημαντική αντίφαση, η οποία έχει να κάνει με τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς και το κόλλημα του Κόμματος μ’ αυτούς, τον σεβασμό και την προστασία τους. Σε μια προηγούμενη [προ 2-3 μηνών] ανάρτηση μου] είχα αναφέρει πως ενόψει του Προγραμματικού Συνεδρίου του ΑΚΕΛ, θα επεξεργαζόμουν και θα (συν)έγραφα [με τα 5-6 πράματα που κατέχω που τον Μαρξισμό] ένα κείμενο  με θέμα τις «αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις ΑΚΕΛικών στελεχών για τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς»... [Το ‘χω ξεκινήσει αλλά δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω]..   
Σημειώνω, λοιπόν, δύο αντιφατικές [κατά την ταπεινή μου γνώμη] μου τοποθετήσεις αναφορικά με τους θεσμούς του αστικού κράτους ή/και της αστικής δημοκρατίας. Στη σελίδα 34 διαβάζουμε πως:
«Η πολιτική δράση μέσα στους θεσμούς και τις δομές που δημιούργησε η αστική δημοκρατία, είναι επιβεβλημένη. Χωρίς αυτή την πολιτική δράση, δεν είναι δυνατό να κερδηθεί η συμπάθεια και η υποστήριξη του λαού γύρω από την ανάγκη προοδευτικών και ριζοσπαστικών μετασχηματισμών. Η τέχνη είναι να αξιοποιείται δημιουργικά και διαλεκτικά, η καθημερινή πολιτική και κοινωνική δράση έτσι ώστε να γίνεται κατανοητή από τους εργαζομένους και ευρύτερα την κοινωνία, η αναγκαιότητα μιας βαθύτερης επαναστατικής αλλαγής του συστήματος, πέρα από τα όρια που επιτρέπει η αστική δημοκρατία. Αυτό βέβαια πάντα σε συσχετισμό με τις εκάστοτε πολιτικές πραγματικότητες και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες κάθε χώρας».

Και αμέσως πιο κάτω [στην ίδια σελίδα]:
«Η εξουσία έχει ταξικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι το εργαλείο επιβολής σε νομικό και θεσμικό επίπεδο της οικονομικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Ως εκ τούτου το κράτος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και σαφώς δεν είναι ουδέτερο. Αυτό σημαίνει ότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς ενός κόμματος όπως το δικό μας, που αφορούν το θέμα της διακυβέρνησης και της εξουσίας, αυτός ο παράγοντας θα πρέπει να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν και να μην κυριαρχούν ψευδαισθήσεις σε σχέση με το ρόλο του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Εξουσία και διακυβέρνηση δεν είναι ταυτόσημες.»

Έχω την άποψη ότι ως ΑΚΕΛ μέχρι τώρα μείναμε κολλημένοι [παρκαρισμένοι] στο πρώτο και παραγνωρίζαμε σαφώς το δεύτερο. Αλλά το κύριο και το πιο ουσιαστικό είναι ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ και ΠΩΣ ένα Αριστερό Κόμμα [όπως το ΑΚΕΛ] μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος των στόχων και σκοπών του «τους θεσμούς και τις δομές που δημιούργησε η αστική δημοκρατία», όταν γνωρίζουμε ότι «η εξουσία έχει ταξικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι το εργαλείο επιβολής σε νομικό και θεσμικό επίπεδο της οικονομικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης»...

Θα επανέλθω, και επί τούτου του θέματος, αλλά και για άλλα ζητήματα...

Anef_Oriwn
[κάνοντας μια πρώτη ανάγνωση και εκτίμηση των Θέσεων του ΑΚΕΛ για το επικείμενο Προγραμματικό του Συνέδριο]... 
Δευτέρα 13/1/2014 

6 σχόλια:

νεος είπε...

Γεια σου και πάλι Άνευ.
Νομίζω πως το ζήτημα των αντιφάσεων είναι αρκετά βαθύτερο και πολύ πιο παλιό. Το γεγονός ότι η αστική δημοκρατία (και το κράτος της) καταγράφεται και αξιολογείται ως αντιδραστική από τη φύση της, δεν σημαίνει πως αυτόματα πρέπει να οδηγηθούμε σε πολιτικές μποϋκοτάζ και αποχής από τις διαδικασίες της. Για παράδειγμα, δεν είναι αντίφαση η χρησιμοποίηση του κοινοβουλίου ή των αστικών εκλογών, των αστικών ΜΜΕ κλπ από το ΚΚΕ και άλλα κομουνιστικά κόμματα;
Οι αντιφάσεις είναι εκεί, πάνω από ένα αιώνα τώρα...

Anef_Oriwn είπε...

Νέε,
Γεια ΣΟΥ τζι’ ΕΣΕΝΑ!

Το ζήτημα των αντιφάσεων που θίγω πιο πάνω είναι όντως «αρκετά βαθύτερο και πολύ πιο παλιό» [έχει τις ιστορικές του ρίζες]. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση [της ιστορικότητας] το πραγματεύεται αρκετά καλά κι αναλυτικά ο Δάσκαλος...
Στην προτελευταία παράγραφο του κειμένου της ανάρτησης μου, καταλήγω σε μια επισήμανση: Θεωρώ ότι “το κύριο και το πιο ουσιαστικό είναι ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ και ΠΩΣ ένα Αριστερό Κόμμα [όπως το ΑΚΕΛ] μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος των στόχων και σκοπών του «τους θεσμούς και τις δομές που δημιούργησε η αστική δημοκρατία», όταν γνωρίζουμε ότι «η εξουσία έχει ταξικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι το εργαλείο επιβολής σε νομικό και θεσμικό επίπεδο της οικονομικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης»...”
Λόγου χάριν, δεν μπορούμε ως Αριστερά,
- από τη μια να ψέγουμε το πολιτικό σύστημα της Κύπρου [με απόλυτο μονάρχη για πέντε χρόνια τον Πρόεδρο και με τη Βουλή «κυβερνώσα» ή μη, να παίζει δεύτερο ρόλο] κι από την άλλη να μην βλέπουμε ή να κάμνουμε πως δεν βλέπουμε ότι αυτό το πολιτικό σύστημα έφαεν τα ψουμιά του, ή
- να υποβαθμίζουμε το γεγονός ότι το κυπριακό πολιτικό σύστημα ήταν αποτέλεσμα του διαμοιρασμού της εξουσίας στον χώρο της Δεξιάς και τής διατήρησης κάποιων ισορροπιών στον χώρο αυτό. Αυτό το πολιτικό σύστημα [με κύριο χαρακτηριστικό την περιορισμένη, μέχρι το 1981, κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση της Αριστεράς, παρά τη μεγαλύτερη λαϊκή της αποδοχή και δύναμη], ήταν εκείνο που στήριξε τον κυπριακό καπιταλισμό, που σήμερα παραπαίει. Πολλοί είναι αυτοί [κυρίως απογοητευμένοι από το χώρο της Δεξιάς του οποίου υπήρξαν διαχρονικά ψηφοφόροι] που σήμερα αναμασούν συνεχώς την καραμέλα της «κομματοκρατίας» [την θεωρούν ως τον μέγα ένοχο για όλα τα κακά που μας έπληξαν], όμως δεν λένε ΤΙΠΟΤΑ για το πολιτικό σύστημα που τη γέννησε και τη στήριξε και την κομματοκρατία της Δεξιάς και τον παραπαίοντα κυπριακό καπιταλισμό. Αυτά πρέπει να λέγονται! Ποιοι θα τα πουν;

Πέραν τούτων, ας το δούμε και λίγο πιο συγκεκριμένα τους διάφορους θεσμούς και πώς λειτουργούν... Διερωτούμαι, λοιπόν, [ρητορικά όμως] πώς κάποιοι θεσμοί του αστικού κυπριακού κράτους και πολιτικού συστήματος [όπως η Βουλή, η Γενική Εισαγγελία, η Γενική Ελέγκτρια, η Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού, ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας] εξυπηρετούν τον λαό; [Κι όταν λεω λαό εννοώ τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους και γενικά τα λαϊκά στρώματα]...

νεος είπε...

Δεν έχεις άδικο. Η κρίση δεν είναι μόνο καπιταλιστική αλλά και κρίση του αστικού πολιτειακού συστήματος σε όλο το δυτικό κόσμο που όντως έφαεν τα ψουμιά του όπως λες.
Το κείμενο προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ υποκειμενικών τζιαι αντικειμενικών συνθηκών, οι οποίες φυσικά (πρέπει να) αλληλεπιδρούν ως ένα βαθμό.

Το ερώτημα παραμένει: τι κάμνουμεν σε ένα σάπιο σύστημα τζιαι με την εργατική τάξη να βάλλεται πανταχώθεν. Ή τι μας παίρνει να κάμουμε...
Εν αρχή ην ο λόγος που λαλεί τζι η γραφή, τζιαι τούτο για μας μεταφράζεται ως συνειδητοποίηση της ταξικής αντιπαλότητας αλλά τζιαι της ταξικής δύναμης, των σοσιαλιστικών δηλαδή οραμάτων τζιαι προγραμμάτων.
Για να περάσει όμως στο επόμενο στάδιο ο αγώνας, πρέπει να καταφέρουμε να γκρεμμίσουμε δύο κάστρα της αστικής τάξης, την εθνική αφήγηση τζιαι τον αντικομμουνισμό. Σ' αυτά έχει προστεθεί τελευταία κι αυτό που περιγράφεις, η απαξιώση της πολιτικής αλλά βρίσκεται επίσης στην περιρρέουσα και ένα άλλο, η φοβία ή η επικοινωνιακή τρομοκρατία αν θέλεις, απέναντι σε κινήσεις εκτός των ευροδυτικών μονοδρόμων.
Αντί να λιγοστεύουν δηλαδή τα εμπόδια, πολλαπλασιάζονται συν τω χρόνω.
Το κείμενο κινήται σε σωστές κατευθύνσεις τζιαι μπορεί να αποτελέσει βάση για ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες με κόσμο που αντέχει τις επικοινωνιακές τζιαι ταξικές πιέσεις.
Για πολιτικές συμμαχίες, πλέον, δεν βλέπω καμιά προοπτική εκτός που συσπειρώσεις που κινούνται στον διεθνιστικό χώρο τζιαι δεν έχουν καβαλλήσει ακόμα το επαναστατικό καλάμι...

Aceras Anthropophorum είπε...

Το πρόβλημα για να υλοποιηθούν ριζοσπαστικές αλλαγές μέσα που τους υπάρχοντες θεσμούς στην Κύπρο με τρόπον που να ικανοποιούνται τα όνειρα των ριζοσπαστών αριστερών δεν είναι οι θεσμοί αλλά η πολιτική δύναμη του Ακέλ που δεν ξεπερνά το έναν τρίτον του λαού τζιαι πρέπει να συνθέσει τζιαι με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Στην Βενεζουέλα, στο Εκουαδόρ, στην Νικαράγουα που η αριστερά έχει πέραν του 50% στήριξην, δεν φοάται να αλλάξει ριζοσπαστικά την κοινωνία τζιαι τες δομές.

Γιατί οι πολιτικές θέσεις του Ακέλ δεν ελκύουν πάνω που 25 - 35% του Κυπριακού λαού δεν θα απασχολήσει κανέναν; Το να λες έχουν τα μέσα, είναι εύκολος τρόπος να αποφύγεις δύσκολα ερωτήματα.

Τζιαι αφούς ο ριζοσπάστης "ξέρει" γιατί τζιαι πως χάννουν τα αριστερά κινήματα όταν κάμνουν συμμαχίες τζιαι συμμετέχουν σε καπιταλιστικές δομές, θα ήταν καλά να πάρει τζιαι λλίον χρόνον τζιαι να ψάξει τζιαι το γιατί τα αριστερά κινήματα που ΔΕΝ συμμετέχουν στες καπιταλιστικές δομές χάννουν ακόμα παραπάνω μέχρι σημείου καταποντισμού.

Anef_Oriwn είπε...

Aceras,

Σίγουρα ΔΕΝ υπάρχει συνταγή βάσει της οποία ο κόσμος να ριζοσπαστικοποιηθεί [να κινηθεί ενάντια στα κατεστημένα] και να κάμει στροφή προς τα Αριστερά. Σε περιόδους έντονων οικονομικών κρίσεων ο κόσμος μπορεί μεν να ριζοσπαστικοποιηθεί [κυρίως οι άνεργοι και προλεταριοποιημένοι πλέον μικροαστοί], αλλά να κινηθεί προς ακροδεξιές φασιστικές καταστάσεις, όπως ας πούμεν, στη Γερμανία και την Ιταλία του Μεσοπολέμου... [Σ’ ΕΜΑΣ σήμερα μόνιμη επωδός κάποιων “ριζοσπαστών” εκ δεξιών, είναι ότι, για όλα φταιει η «κομματοκρατία»]... Εκεί που υπάρχει ισχυρό Αριστερό κίνημα μπορεί με τους κατάλληλους τακτικούς ελιγμούς να κερδηθεί η πλειοψηφία ή έστω η ανοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Προσωπικά είμαι πεπεισμένος [εδώ και καιρό] ότι αν δεν αλλάξει ουσιαστικά ο πολιτικός κομματικός χάρτης στην Κύπρο χαΐριν τζιαι πρόοδο εν θα δούμεν! Πρέπει να αναζητηθούν πλέον συμμαχίες πιο πολύ σε κοινωνικό επίπεδο, παρά σε πολιτικό... [Δεν ξέρω τί λενε οι Θέσεις γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά θα το κοιτάξω]... Όμως δεν είναι και οι κοινωνικές συμμαχίες καμιά εύκολη υπόθεση. Στην Κύπρο μάλιστα είναι ιδιαίτερα δύσκολο λόγω του κάθετου πολιτικού κομματικού διαχωρισμού που υπάρχει και αναπαράγεται μέσα στον κόσμο. Ο αντικομμουνισμός/αντιΑΚΕΛισμός αναβιώνει [ιδιαίτερα μετά το Μαρί και την πενταετή διακυβέρνηση Χριστόφια] ενώ ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός, ο ελληνοκεντρισμός, η θρησκοληψία, ο ατομικισμός καλά κρατούν. Αυτά όλα πρέπει να γκρεμιστούν όπως σαφώς υποβάλλει και ο Νέος πιο πάνω. Όμως χωρίς έστω αμφισβήτηση των θεσμών του αστικού κράτους και την ανάδειξη των ορίων και των αντιφάσεων τους αυτών, αλλά και χωρίς ρήξεις με τα κατεστημένα και τις κυρίαρχες αφηγήσεις και μύθους ΔΕΝ θα πάμε μπροστά ΟΥΤΕ και να ετοιμαστούμε για το σοσιαλιστικό όραμα, ή έστω να θα εκσυγχρονίσουμε τα πράματα. Ποιοι θα σταθούν επικεφαλείς τέτοιων πρωτοβουλιών και κινήσεων, οι αστοί φιλελεύθεροι; Έχουν εξαντλήσει κι αυτοί τα όρια τους...

Κι ένα προβοκατόρικο ερώτημα: Ποιο ηγετικό στέλεχος της κυπριακής Αριστεράς είδες να κάμνει πολιτικό γάμο [ή να παροτρύνει τα παιδιά του να κάμουν], ή να αφήνει παρακαταθήκη άμα πεθάνει να τού κάμουν ΜΟΝΟ πολιτική κηδεία; Τούτος οίνε ένας έμπρακτος τρόπος αμφισβήτησης και της Θρησκείας και της Εκκλησίας... [Άτε, να μεν νεκατώσω άλλον τα χώματα!]...

Ανώνυμος είπε...

ή να μην βαφτίζει τα παιδιά του ή να μην μετέχει σε εκκλησιασμό το πάσχα και τα χριστούγεννα κλπ κλπ. εδώ μετέχοτυν σε εκκλησιαστικές επιτροπές και στις εκκλησιαστικές εκλογές...τι να περιμένει κανείς...