Ανάρτηση 12/2014 [προγραμματισμένη, πολιτικοκοινωνική, αντι-ξενοφοβική, φιλο-μεταναστευτική, αντικαπιταλιστική και ταξική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα άρθρο του Χρήστου Χαλικιόπουλου για τους «ταξικούς θανάτους»...

Σύντομη εισαγωγή

Ο αγγελικά πλασμένος καπιταλιστικός κόσμος, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το διαψεύσουν, είναι ταξικά διαχωρισμένος. Ή για να το κάνουμε πιο λιανά, είναι χωρισμένος στους πάνω και στους κάτω, στους έχοντες και κατέχοντες [που θα ελάλεν τζι’ ο Λεφτέρης Κασεττοφόρου] στους προλετάριους και στους αστούς, έστω κι αν πολλοί απ’ αυτούς [κυρίως εργαζόμενοι] δεν το αντιλαμβάνονται και δεν συνειδητοποιούν την κοινωνικοοικονομική τους θέση...  

Στο πιο κάτω άρθρο του ο Χρήστος Χαλικιόπουλος [που αναδημοσιεύουμε] τα λέει χύμα και σταράτα για τους «ταξικούς θανάτους» [η καλύτερα «δολοφονίες»], που όλο και πληθαίνουν γύρω μας...   

Διαβάστε το!

**************************************

Ακόμα ένας ταξικός θάνατος

[του Χρήστου Χαλικιόπουλου, “Πολίτης”, Δευτέρα 27/1/2014, σελ. 13. Το άρθρο θα το βρείτε κι εδώ]...    

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Δεν είναι μόνο κάποια «κυρά Μαρία» που βγήκε να ξεράσει την ξενοφοβία της και τον ρατσισμό της δημόσια, για τη δύστυχη Ρουμάνα που έχασε τη ζωή της μέσα σε ένα άθλιο διαμέρισμα στη Λάρνακα. Η εν λόγω θλιβερή και μικρόψυχη «κυρά Μαρία» εκπροσωπεί ένα θλιβερό και μικρόψυχο κομμάτι της κοινωνίας μας, που εκπαιδεύτηκε να είναι αυτό που είναι. Που χειροκροτούσε βουλευτές και άλλους πολιτικάντηδες στο ξενοφοβικό τους παραλήρημα, καθώς ανέμιζαν στο χέρι «στοιχεία» και «αποδείξεις» για «πλουσιοπάροχα» επιδόματα σε αλλοδαπούς. Που πρωτοστατούσαν σε διαδηλώσεις κατά των οικονομικών μεταναστών. Που ζητούσαν και ζητούν σκληρά μέτρα αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Έτσι συμβαίνει πάντα σε καιρούς οικονομικής κρίσης ο ρατσισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και θεριεύει. Ο φτωχός βλέπει ως ανταγωνιστή και αντίπαλο τον κατατρεγμένο. Δεν είναι λοιπόν μόνο κάποια «κυρά Μαρία» ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας που τρομαγμένο πιστεύει ότι για τα δεινά του φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι που έρχονται εδώ και μας παίρνουν τις δουλειές και τα επιδόματα. Είναι μια ολόκληρη τακτική, σε καιρούς οικονομικής κρίσης η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

Κάποιοι άλλοι αναζήτησαν τους ενόχους στην αδιαφορία κάποιου λειτουργού στο Γραφείο Ευημερίας και κάποιου γιατρού, κάποιων νοσηλευτών στο νοσοκομείο, που πήγε η άτυχη γυναίκα. Και πάλι, αυτό είναι μόνο μία πτυχή του δράματος, που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ευαισθησία του καθενός μας. Δεν φτάνει όμως στις ρίζες του προβλήματος. Δεν αγγίζει τους ηθικούς αυτουργούς του δράματος. Προσπερνά επί τροχάδην ή και αποσιωπά το γεγονός ότι τα νοσοκομεία μας έχουν μπλοκάρει πλέον, ότι κάθε γιατρός εξετάζει καθημερινά πολλαπλάσιους ασθενείς απ’ όσους θα έπρεπε να εξετάζει και ότι η δημόσια υγεία εδώ και καιρό βαθμηδόν αποδομείται εις βάρος ουσιαστικά των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων, που δεν έχουν την οικονομική άνεση να πάνε σε ιδιώτη γιατρό ή σε κάποια ιδιωτική κλινική. Προσπερνά επί τροχάδην ή και αποσιωπά το γεγονός ότι τα επιδόματα προς τους δυσπραγούντες και τις ασθενέστερες τάξεις έχουν βρεθεί τον τελευταίο καιρό στο επίκεντρο μιας πολεμικής,  ενός κατηγορητηρίου και ενός χλευασμού άνευ προηγουμένου. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κάνει στροφή 180 μοιρών και που μέρα με τη μέρα εκφασίζεται όλο και περισσότερο, επιρρίπτοντας ευθύνες για την οικονομική κρίση στους οικονομικούς μετανάστες και στα «τσιεκούθκια» που μοίραζε ο Χριστόφιας. Ζούμε σε μια κοινωνία που δέχεται  με πρωτοφανή παθητικότητα το «εισιτήριο» στις Πρώτες Βοήθειες, τα «κόμιστρα» για τους μαθητές, τα μέτρα της τρόικας που οδηγούν μια μερίδα του λαού στην φτωχοποίηση, που οδηγούν στην σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Ζούμε σε μια κοινωνία που υμνεί τις ιδιωτικοποιήσεις, θεωρώντας ότι έτσι θα έχει φθηνότερο ρεύμα, τηλέφωνο και ότι άλλο ακολουθήσει στην πορεία, όπως ας πούμε το νερό ή ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε. Ζούμε σε μια κοινωνία που μέσω της ανεργίας και της αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων οδηγούμε τις ασθενέστερες τάξεις στην εξαθλίωση. Ζούμε σε μια κοινωνία που με τη «βοήθεια» διαφόρων «παπαγάλων» του νεοφιλελευθερισμού δεν θεωρεί πλέον την δωρεάν παιδεία και την δωρεάν υγεία δικαίωμα του πολίτη. Ζούμε σε μια κοινωνία που πιστεύει ότι το καθήκον της έχει να κάνει μόνο με την προσφορά ελεημοσύνης στα κοινωνικά παντοπωλεία και κάποιες κορώνες ενός ρομαντικού «κατηγορώ»... Δυστυχώς το πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης δεν μπορεί να λυθεί με ρομαντισμούς μιας αφηρημένης προοδευτικότητας. Ταξικός, ταξικότατος ο θάνατος της δύστυχης γυναίκας στη Λάρνακα. Όπως ταξικός είναι και ο θάνατος των μεταναστών που αφέθηκαν να πνιγούν στο Φαρμακονήσι. Όπως ταξικός και ο θάνατος των παιδιών που δηλητηριάστηκαν από το μαγκάλι πριν λίγο καιρό. Όπως ταξικός και ο θάνατος δεκάδων χιλιάδων παιδιών του Τρίτου Κόσμου κάθε μέρα. Όσοι δεν μπορούν να δουν τι γεννά τα μπουλούκια των απελπισμένων που θαλασσοπνίγονται προσπαθώντας να ξεφύγουν από την απόλυτη φτώχεια τους, χάνονται στις ηθικολογίες. Όσοι  δεν μπορούν ή αρνούνται να κοιτάξουν βαθιά στις αιτίες δεν μπορούν και να ερμηνεύσουν σωστά την κόλαση που εμφανίζεται έτσι καθώς κάποιες φορές ανοίγει η καταπακτή δίπλα τους. Όσο ο νεοφιλελευθερισμός θα υμνείται, θα εξουσιάζει, θα επιβάλει τους κανόνες του, τόσο αυτοί οι θάνατοι και τα θύματα θα πληθαίνουν. Θάνατοι που δεν μπορούν να βολευτούν με κάποιες ρομαντικές κλάψες κάπου εκεί γύρω στην τηλοψία  των δελτίων ειδήσεων και κάποιον περιοδικό θυμό για κάποια «κυρά Μαρία» που βρήκε βήμα και βγήκε να πει τη σαχλαμάρα της.

Anef_Oriwn

[ταξικά σκεφτόμενος κι απηυδισμένος με τις ηθικολογίες των αστών]

Πέμπτη 30/1/2014

[των λεγόμενων τριών Ιεραρχών σήμερα, των ανθρώπων των Ελληνικών Γραμμάτων, όπως μας λένε κι ήταν και τα σκολειά, και πάλι, κλειστά˙ μεγάλ’ η χάρη τους!]...