Ανάρτηση 11/2014 [έκτακτη, πολιτική, ιστορική, αντι-ακραία, διαχρονικά επίκαιρη και εξ αναδημοσιεύσεως] – Λίγα λόγια (από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη, στελέχους του ΚΚΕ) για τη θεωρία των “δύο άκρων”...

Εισαγωγικά

Σε συζητήσεις στο διαδίκτυο, οι “αντίπαλοι” των όσων εξ Ημών έχουμε αντικαπιταλιστικές θέσεις και προκρίνουμε την ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, ΜΑΣ αποκαλούν ή/και χαρακτηρίζουν ως ΜΗ νούσιμους [προσφιλής έκφρασης του παλιο-κουμπάρου του Strovolioti], ή/και δογματικούς, ή/και ουτοπιστές. Κάποιοι άλλοι πιο προχωρημένοι, ίσως και πιο “δκιαβασμένοι”, [ΜΑΣ] λένε ότι η «αυτοαποκαλούμενη αριστερά [...] αποπνέει μια αύρα αυταρχισμού (τραμπουκισμού, για την ακρίβεια...)» και ότι εκεί 
«στην κυπριακή “αριστερά” συνήθως πολεμούν με κάθε μέσο όποιονπροσπαθεί εκ των έσω ή εκ των έξω να τους...εκσυγχρονίσει»... 

Σε άλλες ανάλογες δια ζώσης συζητήσεις και δη σε περιπτώσεις όπου με επιχειρήματα στήριζα τις απόψεις μου [και οι “αντίπαλοι” μου συζητητές σε μπορούσαν να τις αντικρούσουν], έχω ακούσει να μού λένε ευθέως ότι είναι «φανατισμένος», λες και η δική τους επίμονη στις δικές τους θέσεις δεν χαρακτηριζόταν από φανατισμό ή και δογματισμό. Από πού κι ως πού μια (επι)κριτική θέση που καταφέρεται συλλήβδην και ισοπεδωτικά και μηδενιστικά κατά όλων των κομμάτων [χωρίς καν να αγγίζει το ίδιο οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο είναι κτισμένο το πολιτικό σύστημα] δεν είναι δογματική και «αυταρχική»;

Να σημειώσω ότι συνήθως σ’ όλες αυτές τις συζητήσεις απουσιάζει παντελώς από την πλευρά των “αντιπάλων” η ταξική και υλιστική προσέγγιση των γεγονότων και εξελίξεων. Προφανώς και  [οι “αντίπαλοι”] θα θεωρούν τέτοιες προσεγγίσεις μπανάλ. Η απουσία όμως ταξικού κριτηρίου κάμνει [κατά την ταπεινή μαρξιστική μου γνώμη] τις τοποθετήσεις τους απλοϊκές και κοινότοπες, ‘όσο καλοπροαίρετα κι αν εκφράζονται. Άστε που ενίοτε ένα μειδίαμα [όχι κατ’ ανάγκη υπεροψίας και περιφρόνησης] μπορεί να εμφανιστεί στο πρόσωπο μου...

Μια τέτοια διαδικτυακή συζήτηση έλαβε χώρα τις τελευταίες μερικές μέρες στο blog του αγαπητού Woofis σε ανάρτηση του κάτω από τον τίτλο “Γιατί εν έshιει επικρατήσει ακόμα ο σοσιαλισμός;”, λες και ο Σοσιαλισμός εν κάτι που έρχεται αλά καρτ...

Καλοπροαίρετοι μεν οι προβληματισμοί του Blogοδεσπότη, όμως μέσα από το κυρίως κείμενο της ανάρτησης όσο κι από τη συζήτηση που ακολούθησε, προκύπτει ότι υπάρχει σαφώς προκατάληψη, όπως και σύγχυση για το τι εστί Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός. Και το οξύμωρο είναι ότι μερικοί ενώ δεν έχουν καν διαβάσει και μελετήσει έστω και τα στοιχειώδη πέριξ της Κομμουνιστικής ιδεολογίας μέσα από τα έργα των θεμελιωτών της [κυρίως του Μαρξ και του Ένγκελς], την δαιμονοποιούν, την απορρίπτουν ή/και την ερμηνεύουν κατά το δοκούν...

********************************

Προλογικά

Εδώ, σ’ αυτήν μου την ανάρτηση θα σταθώ για λίγο στην αστική θεωρία των “δύο άκρων”, παραθέτοντας ένα σύντομο απόσπασμα από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Είναι μια ομιλία που έκαμε σε εκδήλωση που πραγματοποίησε η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με θέμα τον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας, κι εγώ την “υπέκλεψα” από τον “Ριζοσπάστη” της περασμένης Κυριακής, 26 του μηνός.

Η θεωρία των “δύο άκρων” έχει τις καταβολές της στην εποχής της λεγόμενης “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. [Θα προσπαθήσω μελλοντικά να αφιερώσω μία ανάρτηση μου σ’ αυτήν την περιβόητη Δημοκρατία του γερμανικού Μεσοπολέμου, που τελικά εξελίχτηκε στον χιτλερικό ναζισμό]... 
Μέσα, λοιπόν, από τη συγκεκριμένη θεωρία επιχειρείται [από την αστική προπαγάνδα] η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό καθώς γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν τόσο οι φασίστες όσο και οι κομμουνιστές [αλλά και γενικότερα οι οργανωμένοι Αριστεροί] ως τους ακραίοι που πολεμούν την αστική δημοκρατία. [Μάς τα ‘παν και πολλοί άλλοι αυτά]...

Ας παρακολουθήσουμε όμως τον λόγο του Μάκη Μαΐλη... 

[Μέσα από το απόσπασμα που ακολουθεί παρουσιάζεται η θεωρία των “δύο άκρων”, καθώς και μερικά βασικά χαρακτηριστικά του Σοσιαλισμού]... 

*************************************

Η θεωρία των “δύο άκρων” δεν είναι καινούργια

[απόσπασμα από ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, “Ριζοσπάστης”, Κυριακή 26/1/2014]...

{Τα bold, oι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...  

Χρόνια τώρα, η κυρίαρχη τάξη και ο αστικός πολιτικός κόσμος, μαζί τους και σειρά πανεπιστημιακών, εξορκίζουν τη βία. Όχι, βεβαίως, τη βία του αστικού κράτους, αλλά τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το σημερινό και το χτεσινό. Την επαναστατική βία απέναντι στη βία του αστικού κράτους. Θεωρούσαν και θεωρούν αθέμιτη τη λαϊκή πάλη για καλύτερες μέρες. Και περισσότερο, βέβαια, την ένοπλη πάλη, όπως του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στην 95χρονη πορεία του, το ΚΚΕ αναγνώρισε ως γεγονότα θετικά όλες τις λαϊκές εξεγέρσεις, των δούλων, των δουλοπάροικων, την πάλη των καταπιεσμένων μαζών. Ακόμα και στην εξεγερμένη τάξη των ανερχόμενων αστών είδε το θετικό άλμα για το προχώρημα της ανθρωπότητας, παρά το γεγονός ότι οι αστικές επαναστάσεις, ενώ γίνονταν από την πλειοψηφία, στην εξουσία ερχόταν μια εκμεταλλευτική μειοψηφική τάξη, για να καθυποτάξει τους πολλούς.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά των προηγούμενων επαναστάσεων από τις προλεταριακές. Οι τελευταίες ανατρέπουν την εξουσία μιας μειοψηφίας του πληθυσμού, ανατρέπουν την εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Σε αυτό βρίσκεται η δυνατότητα τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να σχεδιαστεί κεντρικά η παραγωγή με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.

Όμως, η οργάνωση και η διασφάλιση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και παραγωγής πρέπει να συντρίψει κάθε καπιταλιστική αντίδραση, κάθε τάση καπιταλιστικής αναγέννησης. Αυτή είναι η ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής εξουσίας, που σκόπιμα παραχαράσσεται από την αστική προπαγάνδα και ιστοριογραφία. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι συνιστά ανώτερη δημοκρατία, γιατί οι εργαζόμενοι δεν καλούνται κάθε 4 χρόνια για να ψηφίσουν ποιο κόμμα θα τους τσαλαπατάει υπέρ του κεφαλαίου, αλλά διευθύνουν οι ίδιοι την παραγωγή και την άσκηση της εξουσίας τους, εκλέγουν και ανακαλούν οποιαδήποτε στιγμή τους εκπροσώπους τους που είναι και αυτοί εργαζόμενοι.

Η θετική και η αρνητική εμπειρία αναδεικνύουν εκείνο που αδιάκοπα τόνιζαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού - λενινισμού, ότι η εργατική τάξη, όταν νικήσει, δεν μπορεί να διοικεί με την παλιά αστική κρατική μηχανή, γι’ αυτό και πρέπει να την τσακίσει και στη θέση της να βάλει το δικό της κράτος.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως μορφής άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, που δεν είναι βεβαίως η μοναδική. Η αστική τάξη διαθέτει ή ωριμάζει εφεδρείες της όπως η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το αποδεικνύει το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, με όποια μορφή αστικής διακυβέρνησης, ποτέ δε θίχτηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Η αντίθεση αστικής δημοκρατίας και φασισμού είναι αντίθεση ενδοαστική, που την αξιοποιούν για να τσακίσουν το επαναστατικό κίνημα. Αυτό είναι ο κύριος στόχος τους.

Ο παραπάνω διαχωρισμός δε γίνεται απ’ την πλευρά μας με βάση τις διαφορές των κομμάτων αστικής διαχείρισης, που ασφαλώς υπάρχουν. Γίνεται με βάση το πώς τοποθετείται κάθε πολιτική δύναμη στο ουσιώδες, δηλαδή απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.

[Σημείωση Ιστολόγου: Ενδοαστικές αντιπαραθέσεις κι αντιπαλότητες που εξελίσσονται και σε εμφύλιες συγκρούσεις παρατηρούμε σήμερα στην Ουκρανία. Από την μια είναι η φιλοευρωπαϊκή επιχειρηματική τάξη/ελίτ που βλέπει ως σωτήρα της χώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την άλλη φιλορωσσική. Και μέσα σ’ αυτούς και νεοναζιστικά κόμμα ή κόμματα με ναζιστικό φιλοχιτλερικό παρελθόν. Και μέσα σ’ αυτήν την ενδοαστική αντιπαλότητα, την πληρώνει και ο Λένιν -κατεδάφισαν πριν κάνα μήνα το άγαλμα του στο Κίεβο-  και γενικότερα τα κομμουνιστικά σύμβολα. Αλλού τους τρωει προφανώς...]...  

Ωστόσο, αν και ενδοαστική, η αντίθεση φασισμού - δημοκρατίας παρουσιάζεται ως κύρια μέσω της θεωρίας των “δύο άκρων”. Πρόκειται για συγκάλυψη της πραγματικότητας, η οποία λέει: Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν. Αλλά αυτούς τους αντιτιθέμενους πόλους συγκροτούν η αστική τάξη, από τη μια, και η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της αυτοαπασχολούμενους, από την άλλη. Επομένως, και οι αντίστοιχοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του δίπολου.

Η θεωρία των “δύο άκρων” υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ. Να ένα παράδειγμα από τα παλιά.

Το Μάη του 1937, οι ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αφού προηγουμένως έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, που σε συνέχεια κήρυξε τη δικτατορία, υπέγραψαν πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν αν διαδέχονταν τη δικτατορία. Και ανάμεσα στα σημεία του προγράμματός τους περιλαμβανόταν και το ακόλουθο:

«Άμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου». Πάντως, επί δεκαετίες εκτός νόμου και διωκόμενο από τους ίδιους βρέθηκε το ΚΚΕ.

Anef_Oriwn

[τα άκρα είναι το κεφάλαιο από τη μια και η εργασία από την άλλη]
Δευτέρα 27/1/2014