Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 11/2014 [έκτακτη, πολιτική, ιστορική, αντι-ακραία, διαχρονικά επίκαιρη και εξ αναδημοσιεύσεως] – Λίγα λόγια (από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη, στελέχους του ΚΚΕ) για τη θεωρία των “δύο άκρων”...

Εισαγωγικά

Σε συζητήσεις στο διαδίκτυο, οι “αντίπαλοι” των όσων εξ Ημών έχουμε αντικαπιταλιστικές θέσεις και προκρίνουμε την ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, ΜΑΣ αποκαλούν ή/και χαρακτηρίζουν ως ΜΗ νούσιμους [προσφιλής έκφρασης του παλιο-κουμπάρου του Strovolioti], ή/και δογματικούς, ή/και ουτοπιστές. Κάποιοι άλλοι πιο προχωρημένοι, ίσως και πιο “δκιαβασμένοι”, [ΜΑΣ] λένε ότι η «αυτοαποκαλούμενη αριστερά [...] αποπνέει μια αύρα αυταρχισμού (τραμπουκισμού, για την ακρίβεια...)» και ότι εκεί 
«στην κυπριακή “αριστερά” συνήθως πολεμούν με κάθε μέσο όποιονπροσπαθεί εκ των έσω ή εκ των έξω να τους...εκσυγχρονίσει»... 

Σε άλλες ανάλογες δια ζώσης συζητήσεις και δη σε περιπτώσεις όπου με επιχειρήματα στήριζα τις απόψεις μου [και οι “αντίπαλοι” μου συζητητές σε μπορούσαν να τις αντικρούσουν], έχω ακούσει να μού λένε ευθέως ότι είναι «φανατισμένος», λες και η δική τους επίμονη στις δικές τους θέσεις δεν χαρακτηριζόταν από φανατισμό ή και δογματισμό. Από πού κι ως πού μια (επι)κριτική θέση που καταφέρεται συλλήβδην και ισοπεδωτικά και μηδενιστικά κατά όλων των κομμάτων [χωρίς καν να αγγίζει το ίδιο οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο είναι κτισμένο το πολιτικό σύστημα] δεν είναι δογματική και «αυταρχική»;

Να σημειώσω ότι συνήθως σ’ όλες αυτές τις συζητήσεις απουσιάζει παντελώς από την πλευρά των “αντιπάλων” η ταξική και υλιστική προσέγγιση των γεγονότων και εξελίξεων. Προφανώς και  [οι “αντίπαλοι”] θα θεωρούν τέτοιες προσεγγίσεις μπανάλ. Η απουσία όμως ταξικού κριτηρίου κάμνει [κατά την ταπεινή μαρξιστική μου γνώμη] τις τοποθετήσεις τους απλοϊκές και κοινότοπες, ‘όσο καλοπροαίρετα κι αν εκφράζονται. Άστε που ενίοτε ένα μειδίαμα [όχι κατ’ ανάγκη υπεροψίας και περιφρόνησης] μπορεί να εμφανιστεί στο πρόσωπο μου...

Μια τέτοια διαδικτυακή συζήτηση έλαβε χώρα τις τελευταίες μερικές μέρες στο blog του αγαπητού Woofis σε ανάρτηση του κάτω από τον τίτλο “Γιατί εν έshιει επικρατήσει ακόμα ο σοσιαλισμός;”, λες και ο Σοσιαλισμός εν κάτι που έρχεται αλά καρτ...
Καλοπροαίρετοι μεν οι προβληματισμοί του Blogοδεσπότη, όμως μέσα από το κυρίως κείμενο της ανάρτησης όσο κι από τη συζήτηση που ακολούθησε, προκύπτει ότι υπάρχει σαφώς προκατάληψη, όπως και σύγχυση για το τι εστί Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός. Και το οξύμωρο είναι ότι μερικοί ενώ δεν έχουν καν διαβάσει και μελετήσει έστω και τα στοιχειώδη πέριξ της Κομμουνιστικής ιδεολογίας μέσα από τα έργα των θεμελιωτών της [κυρίως του Μαρξ και του Ένγκελς], την δαιμονοποιούν, την απορρίπτουν ή/και την ερμηνεύουν κατά το δοκούν...

********************************
Προλογικά

Εδώ, σ’ αυτήν μου την ανάρτηση θα σταθώ για λίγο στην αστική θεωρία των “δύο άκρων”, παραθέτοντας ένα σύντομο απόσπασμα από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Είναι μια ομιλία που έκαμε σε εκδήλωση που πραγματοποίησε η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με θέμα τον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας, κι εγώ την “υπέκλεψα” από τον “Ριζοσπάστη” της περασμένης Κυριακής, 26 του μηνός.

Η θεωρία των “δύο άκρων” έχει τις καταβολές της στην εποχής της λεγόμενης “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. [Θα προσπαθήσω μελλοντικά να αφιερώσω μία ανάρτηση μου σ’ αυτήν την περιβόητη Δημοκρατία του γερμανικού Μεσοπολέμου, που τελικά εξελίχτηκε στον χιτλερικό ναζισμό]... 
Μέσα, λοιπόν, από τη συγκεκριμένη θεωρία επιχειρείται [από την αστική προπαγάνδα] η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό καθώς γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν τόσο οι φασίστες όσο και οι κομμουνιστές [αλλά και γενικότερα οι οργανωμένοι Αριστεροί] ως τους ακραίοι που πολεμούν την αστική δημοκρατία. [Μάς τα ‘παν και πολλοί άλλοι αυτά]...

Ας παρακολουθήσουμε όμως τον λόγο του Μάκη Μαΐλη... 
[Μέσα από το απόσπασμα που ακολουθεί παρουσιάζεται η θεωρία των “δύο άκρων”, καθώς και μερικά βασικά χαρακτηριστικά του Σοσιαλισμού]... 

*************************************
Η θεωρία των “δύο άκρων” δεν είναι καινούργια
[απόσπασμα από ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, “Ριζοσπάστης”, Κυριακή 26/1/2014]...

{Τα bold, oι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...  

Χρόνια τώρα, η κυρίαρχη τάξη και ο αστικός πολιτικός κόσμος, μαζί τους και σειρά πανεπιστημιακών, εξορκίζουν τη βία. Όχι, βεβαίως, τη βία του αστικού κράτους, αλλά τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το σημερινό και το χτεσινό. Την επαναστατική βία απέναντι στη βία του αστικού κράτους. Θεωρούσαν και θεωρούν αθέμιτη τη λαϊκή πάλη για καλύτερες μέρες. Και περισσότερο, βέβαια, την ένοπλη πάλη, όπως του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στην 95χρονη πορεία του, το ΚΚΕ αναγνώρισε ως γεγονότα θετικά όλες τις λαϊκές εξεγέρσεις, των δούλων, των δουλοπάροικων, την πάλη των καταπιεσμένων μαζών. Ακόμα και στην εξεγερμένη τάξη των ανερχόμενων αστών είδε το θετικό άλμα για το προχώρημα της ανθρωπότητας, παρά το γεγονός ότι οι αστικές επαναστάσεις, ενώ γίνονταν από την πλειοψηφία, στην εξουσία ερχόταν μια εκμεταλλευτική μειοψηφική τάξη, για να καθυποτάξει τους πολλούς.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά των προηγούμενων επαναστάσεων από τις προλεταριακές. Οι τελευταίες ανατρέπουν την εξουσία μιας μειοψηφίας του πληθυσμού, ανατρέπουν την εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Σε αυτό βρίσκεται η δυνατότητα τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να σχεδιαστεί κεντρικά η παραγωγή με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.

Όμως, η οργάνωση και η διασφάλιση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και παραγωγής πρέπει να συντρίψει κάθε καπιταλιστική αντίδραση, κάθε τάση καπιταλιστικής αναγέννησης. Αυτή είναι η ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής εξουσίας, που σκόπιμα παραχαράσσεται από την αστική προπαγάνδα και ιστοριογραφία. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι συνιστά ανώτερη δημοκρατία, γιατί οι εργαζόμενοι δεν καλούνται κάθε 4 χρόνια για να ψηφίσουν ποιο κόμμα θα τους τσαλαπατάει υπέρ του κεφαλαίου, αλλά διευθύνουν οι ίδιοι την παραγωγή και την άσκηση της εξουσίας τους, εκλέγουν και ανακαλούν οποιαδήποτε στιγμή τους εκπροσώπους τους που είναι και αυτοί εργαζόμενοι.

Η θετική και η αρνητική εμπειρία αναδεικνύουν εκείνο που αδιάκοπα τόνιζαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού - λενινισμού, ότι η εργατική τάξη, όταν νικήσει, δεν μπορεί να διοικεί με την παλιά αστική κρατική μηχανή, γι’ αυτό και πρέπει να την τσακίσει και στη θέση της να βάλει το δικό της κράτος.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως μορφής άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, που δεν είναι βεβαίως η μοναδική. Η αστική τάξη διαθέτει ή ωριμάζει εφεδρείες της όπως η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το αποδεικνύει το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, με όποια μορφή αστικής διακυβέρνησης, ποτέ δε θίχτηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Η αντίθεση αστικής δημοκρατίας και φασισμού είναι αντίθεση ενδοαστική, που την αξιοποιούν για να τσακίσουν το επαναστατικό κίνημα. Αυτό είναι ο κύριος στόχος τους.
Ο παραπάνω διαχωρισμός δε γίνεται απ’ την πλευρά μας με βάση τις διαφορές των κομμάτων αστικής διαχείρισης, που ασφαλώς υπάρχουν. Γίνεται με βάση το πώς τοποθετείται κάθε πολιτική δύναμη στο ουσιώδες, δηλαδή απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
[Σημείωση Ιστολόγου: Ενδοαστικές αντιπαραθέσεις κι αντιπαλότητες που εξελίσσονται και σε εμφύλιες συγκρούσεις παρατηρούμε σήμερα στην Ουκρανία. Από την μια είναι η φιλοευρωπαϊκή επιχειρηματική τάξη/ελίτ που βλέπει ως σωτήρα της χώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την άλλη φιλορωσσική. Και μέσα σ’ αυτούς και νεοναζιστικά κόμμα ή κόμματα με ναζιστικό φιλοχιτλερικό παρελθόν. Και μέσα σ’ αυτήν την ενδοαστική αντιπαλότητα, την πληρώνει και ο Λένιν -κατεδάφισαν πριν κάνα μήνα το άγαλμα του στο Κίεβο-  και γενικότερα τα κομμουνιστικά σύμβολα. Αλλού τους τρωει προφανώς...]...  

Ωστόσο, αν και ενδοαστική, η αντίθεση φασισμού - δημοκρατίας παρουσιάζεται ως κύρια μέσω της θεωρίας των “δύο άκρων”. Πρόκειται για συγκάλυψη της πραγματικότητας, η οποία λέει: Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν. Αλλά αυτούς τους αντιτιθέμενους πόλους συγκροτούν η αστική τάξη, από τη μια, και η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της αυτοαπασχολούμενους, από την άλλη. Επομένως, και οι αντίστοιχοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του δίπολου.

Η θεωρία των “δύο άκρων” υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ. Να ένα παράδειγμα από τα παλιά.
Το Μάη του 1937, οι ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αφού προηγουμένως έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, που σε συνέχεια κήρυξε τη δικτατορία, υπέγραψαν πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν αν διαδέχονταν τη δικτατορία. Και ανάμεσα στα σημεία του προγράμματός τους περιλαμβανόταν και το ακόλουθο:

«Άμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου». Πάντως, επί δεκαετίες εκτός νόμου και διωκόμενο από τους ίδιους βρέθηκε το ΚΚΕ.

Anef_Oriwn
[τα άκρα είναι το κεφάλαιο από τη μια και η εργασία από την άλλη]
Δευτέρα 27/1/2014 

6 σχόλια:

Woofis είπε...

Ήταν από τις καλλίττερες που έχουν γίνει η συζήτηση ποτζιεί στο "τσαρδίν" μου αγαπητέ Άνευ τζιαι εκτιμώ ιδιαιτέρως τόσον την προβολήν της όσον τζιαι τη διάθεση συνέχισης της που βλέπω στην ανάρτηση σου.

Στην δε άλλην συζήτηση, περί του άρθρου του Δ. Γεωργιάδη στης Δυσδαιμόνας, ο σχολιαστής Κολιόπουλος ανέφερεν το εξής πολλά ενδιαφέρον:

"Αλήθεια, ακόμα και αυτή η ίδια η Ταξική Διάρθρωση της Κοινωνίας, έχεις την εντύπωση πως είναι "αυτονόητη" για τους περισσότερους εργαζόμενους; Ξέρεις εσύ πολλούς Αστούς που να συστήνονται σε όλους ως Αστοί; Στο παρελθόν, οι Φεουδάρχες πράγματι συστήνονταν ως τέτοιοι. Ένας Αστός όμως (εκτός και αν πρόκειται για ένα άρρωστο ψώνιο ίσως) ποτέ δεν θα το κάνει. Θα σού δείξει μάλιστα και το Σύνταγμα της Χώρας που δεν αναφέρει τίποτα σχετικό και που αναγνωρίζει ισότητα απέναντι στον Νόμο για όλους τους πολιτες. Νομίζεις πως αν αρχίσεις να μιλάς για Πάλη των Τάξεων, στο μυαλό των περισσότερων είναι ξεκάθαρο το εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μιλάς; Είναι ξεκάθαρο ("αυτονόητο") το περιεχόμενο που αποδίδεις στους όρους που χρησιμοποιείς; Βρίσκεις περιττό το να εξηγήσεις σε βάθος το γιατί ακριβώς μιλάς και γιατί χρειάζεται να χρησιμοποιείς τους όρους που χρησιμοποιείς στην ανάλυσή σου; Και στην προσπάθεια να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό, βρίσκεις άχρηστο το να υπονομεύσεις όπου μπορείς την εντελώς διαφορετική Νεοφιλελεύθερη Αφήγηση που κάθεται και αναλύει τα πράγματα χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου τέτοιους όρους;"

Θα επαναλάβω τζιαι δαμέ την ερώτηση μου αγαπητέ Άνεφ. Γιατί ο κόσμος, η συντριπτική του πλειοψηφία, που είναι αθρώποι βιοποριστές τζιαι εργαζόμενοι, "μισθωτοί σκλάβοι" όπως αποκαλούνται, δυσκολεύκουνται να δουν τα πράματα "ταξικά", παρά την δύναμην της γνώσης τζιαι της πληροφορίας, που έχουν, ειδικά τα τελευταία 15-20 χρόνια, ελαίω διαδικτύου, τζιαι παραμένουν προσκολλημένοι στες "ζωούλες" τους, στα εθνικο/ θρησκευτικά τους στερεότυπα, τζιαι καταπίννουν αμάσητην την προπαγάνδαν που τους σερβίρει η μειοψηφική ελίτ (όπως η εξίσωση των κομμουνιστών με τους φασίστες);

zep είπε...

Η τελευταια ερωτηση σου Γουφη ειναι το ποιντ της υποθεσης. Γιατι δεν ξυπνα ο κοσμος.

Γιατι ο κοσμος δεν βλεπει οτι ο καπιταλισμος και τα ηθη του, ο ατομικισμος, η ιδιοτελεια, το μισος, η αγνοια κ.α. πολλα μονο προβληματα και καταστροφη θα φερνουν.

Διερωτουμαι καθε μερα για τουντα πραματα. Το συμπερασμα στο οποιο εκατεληξα τζιαι αποφασισα οτι εν η πραγματικη εικονα, ειναι οτι ο κοσμος ειναι ηλιθιος.

Οσην αποβλακωση και να εκπεμπει η τηλεοραση, οση προπαγανδα τζιαι αν σε ταισαν τον τζιαιρο που ησουν μιτσιης καποια πραματα εν τοσο φανερα που πρεπει να σε καμνουν να ξυπνησεις.

Φταιει ο μεταναστης για την κριση (του καπιταλισμου)? Φταιει ο μεταναστης αν η ελιτ οι πλουσιοι γινονται πλουσιοτεροι και οι μαζα του κοσμου φτωχοτερη? Φταιει ο μεταναστης αν οι πολεμοι του καπιταλισμου τον αναγκασαν να μεταναστευσει για να ζησει?

Anef_Oriwn είπε...

Woofis,

Κατ’ αρχάς μια και έκαμες αναφορά στη συζήτηση που έγινε στο Blog της Disdaimonaς [link: http://disdaimona.blogspot.com/2014/01/blog-post_21.html] και δη στο μέρος που συμμετείχα κι ΕΓΩ σχολιάζοντας τοποθετήσεις του σχολιογράφου Κολλιόπουλου Γιώργου, να πω ότι λόγω χρόνου [κυρίως], αλλά και γιατί το συγκεκριμένο post πέρασε στο αρχείο, δεν μπόρεσα να ανταπαντήσω στον συζητητή Κολλιόπουλο ολοκληρώσω τις τοποθετήσεις μου… Είχα κι άλλα να καταθέσω, αν και δεν είμαι θιασώτης [πλέον] των ατέρμονων συζητήσεων... Κάποιες σκέψεις μου που απορρέουν από όσα είπαμε εκεί ίσως τις μεταφέρω [αν τα καταφέρω] ως ξεχωριστό κείμενο σε κάποια ανάρτηση στο Blog ΜΟΥ...
Εκείνο που θέλω να σημειώσω εδώ [με αφορμή το απόσπασμα από τις τοποθετήσεις του σχολιογράφου Κολλιόπουλου που παραθέτεις], είναι το πού [σε ποια τάξη] ανήκουμε, δεν είναι απλά ζήτημα αυτοπροσδιορισμού [το πως θα συστηνόμαστε, εργαζόμενοι ή αστοί], αλλά έχει βαθύτερο και πιο ουσιαστικό περιεχόμενο. Αφορά την κοινωνικοοικονομική θέση του καθ’ ενός μας, δηλ. τη θέση του προς τα μέσα παραγωγής και στην παραγωγική αλυσίδα και τι καρπούται και απολαμβάνει από τον παραγόμενο πλούτο...

Τώρα «γιατί ο κόσμος, η συντριπτική του πλειοψηφία, που είναι αθρώποι βιοποριστές τζιαι εργαζόμενοι, “μισθωτοί σκλάβοι” όπως αποκαλούνται, δυσκολεύκουνται να δουν τα πράματα “ταξικά”...», το θέμα είναι πολυσύνθετο και πολύπλοκο. Φυσικά και πρέπει να αξιοποιηθεί «η δύναμη της γνώσης τζιαι της πληροφορίας», αλλά μεταφέρεται η σωστή πληροφορία και γνώση στους εργαζόμενους; Την ίδια ώρα πώς πολεμάς, αποδομείς και στέλνεις στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας «τα εθνικο/ θρησκευτικά στερεότυπα», τον ρατσισμό, τη ξενοφοβία, τον ατομικισμό, τη μισαλλοδοξία, όταν παντού γύρω μας αυτά είναι κυρίαρχα; Όταν κάποτε στο περιβάλλοντα μου χώρο θέτω, έστω και έμμεσα προβληματισμούς, που τείνουν να καλλιεργήσουν την αμφισβήτηση των «ιερών και οσίων της φυλής μας», οι πέριξ μου, ακόμα και νέοι άνθρωποι, με κοιτάζουν σαν UFO!

Και για να σχολιάσω κι αυτά που γράφει ο φίλος ZEP, προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ ότι ο κόσμος είναι ηλίθιος, ή βλάκας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον άρα και παραγωγό των κοινωνιών μέσα στις οποίες γεννιόμαστε, αναγιωνώμαστε και ζούμε... Οι μηχανισμοί σωματικής και πνευματικής χειραγώγησης και καταστολής αυτών των κοινωνιών είναι πολύ δυνατοί που είτε συνειδητά, είτε λόγω φόβου, ή αμάθειας καταφέρνουν οι κυρίαρχες ελίτ να ελέγχουν ακόμα την ανθρωπότητα... Ο αντιφάσεις όμως του συστήματος είναι τέτοιες που προκαλούν κοινωνικούς αναβρασμούς, οι οποίοι πρέπει να αξιοποιηθούν πολιτικά. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να συμμετέχουμε και στις κοινωνικές κινητοποιήσεις που διοργανώνονται όπως η επικείμενη με την νέα κάθοδο της Τρόικας...

Anef_Oriwn είπε...

Woofis,

Συμπληρωματικά στα όσα είπα στο πιο άνω σχόλιο μου, να αναφέρω ότι μεγάλη ζημιά κάμνει στην υπόθεση Σοσιαλισμός και ο αντικομμουνισμός. Στόχος και σκοπός η αποδόμηση και διάψευση του σοσιαλιστικού οράματος ανάμεσα στους εργαζόμενους. Και σ’ αυτό συμβάλει τα μέγιστα και η προπαγάνδα σε σχέση με το περιεχόμενο του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και τους λόγους κατάρρευσης του...

Ψες παρακολουθώντας στις Ειδήσεις δηλώσεις [προφανώς από το γραφείο του] του εργατοπατέρα Χατζιηκωστή της ΕΤΥΚ, μέτρησα στο έπιπλο πίσω του τουλάχιστον 10(!) εικόνες και εικονίτσες της Παναγίας και λοιπόν αγίων και οσίων... Ε, πως θα ξεριζωθεί η θρησκοληψία απ’ αυτόν τον τόπο;

Woofis είπε...

Συμφωνώ με τον Άνεφ, τζιαι διαφωνώ με τον (απογοητευμένον προφανώς) zep ότι εν θέμαν "νοημοσύνης" του κόσμου, υπό την έννοιαν ότι "δεν έshιει την διανοητικήν ικανότηταν". Που την άλλην ο zep έshιει δίκαιο στο ότι δεν μπορεί ο κόσμος να λαμβάνει γνώση τζιαι πληροφορίαν τζιαι πάλε να παραμένει έρμαιον της προπαγάνδας, όποθεν πρεοέρχεται τούτη. Αφενός η πληροφορία τζιαι η γνώση εν "στρεβλωμένες" αναλόγως του ποιος εν ο "κυρίαρχος", τζιαι στην προκειμένην περίπτωσην εν μια ελιτίστικη μειοψηφία. Αλλά τούτον εν δεδομένον, δεν αναμένεις που τον "κυρίαρχον" να επιτρέψει την υπόσκαψην του με οποιονδήποτε τρόπον. Πως εξηγείται όμως ότι παρά τούτην την "περιρρέουσαν", υπάρχουν παραδείγματα αθρώπων που σπάζουν τα στερεότυπα τους τζιαι θωρούν την πραγματικότηταν; Δεν νομίζω τούτοι οι αθρώποι να εν πιο έξυπνοι που τους υπόλοιπους. Κάτι άλλο συμβαίνει, τζιαι εν τούτα τα παραδείγματα που θα εδιερευνούσα αν ήθελα να καταλάβω πως θα προσεγγίσω τζιαι τον υπόλοιπον κόσμον, την πλειοψηφίαν, για να "ξεκολλήσει", να σκεφτεί που μόνη της. Διότι αν κάτι πάλε εν δεδομένον, είναι το γεγονός της καθαρά προσωπικής διαδρομής του καθενός μας στη συνειδητοποίησην τζιαι αποδοχήν της φιλοσοφίας τζιαι των ιδανικών στη ζωή.
Τέλος, φαίνεται ότι διαχρονικά η κοινωνία, τοπικά αλλά τζιαι παγκοσμίως, δεν ξυπνά μιαν μέραν αυτόματα, αλλά σταδιακά, υπό τη μορφή μιας κάποιας εξελικτικής διαδικασίας. Εν ιστορικά καταγραμμένον πόσες φορές αποτύχαν ριζοσπαστικές προσπάθειες, επαναστάσεις κλπ. πριν τελικά οι συνθήκες να εν "ώριμες" για την επικράτησην τους. Οπότε μια άλλη προσέγγιση εν η διερεύνηση τρόπων να δοθεί "ώθηση" στην εξέλιξην της κοινωνίας, τζιαι η πιο σίουρη μέθοδος εν η παιδεία. Αποδεικνύεται πάλε ιστορικά ότι εν μπορεί κανένας να βάλει "στεγανά" στη γνώσην τζιαι την πληροφορίαν, ειδικά τωρά που ζούμεν στην εποχήν της.
Βέβαια ούλλα τούτα εν ασαφή, αόριστα, μπορεί τζιαι ανούσια αν παραμείνουν συζητήσεις. Δαμέ πρέπει να ομολογήσω ότι έshιει ένα δίκαιον ο OSR ότι χωρίς "δράσην", τα λόγια είναι περιττά. Τι "δράση" μπορεί να εν τούτη, για την ώραν προσωπικά, για μέναν, δεν ξέρω. Αλλά θα ήθελα κάπως να συνεισφέρω.
Δαμέ μπορεί να ταιρκάζει τζιαι το: "ο δρόμος προς τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις"...

Anef_Oriwn είπε...

Woofis,

Ένα σύντομο σχόλιο...
Γράφεις: «Οπότε μια άλλη προσέγγιση εν η διερεύνηση τρόπων να δοθεί “ώθηση” στην εξέλιξην της κοινωνίας, τζιαι η πιο σίουρη μέθοδος εν η παιδεία.»
Πιστεύεις ότι η Παιδεία [τι ΜΑΣ διδάσκουν στα σκολειά κι όχι μόνο], που αποτελεί κομμάτι του αστικού εποικοδομήματος, λειτουργεί ανεξάρτητα της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης της κοινωνίας μας. Δεν νομίζεις ότι η σχάση τους είναι αμφίδρομη; Η Παιδεία δεν καλλιεργεί, δεν συντηρεί και δεν αναπαράγει πρότυπα που να εξυπηρετούν το υφιστάμενο σύστημα; Δεν προωθεί τον ατομικισμό και το κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας και καταξίωσης και του κέρδους;