Ανάρτηση 95/2013* [προγραμματισμένη, οικονομική, κρισιακή, αντικαπιταλιστική, Κατσουρίδεια και εξ αναδημοσιεύσεως] – Δύο άρθρα του Νίκου Κατσουρίδη για την καπιταλιστική οικονομική κρίση…

{* - Σημείωση 26/5/2013:

Αυτή η ανάρτηση ετοιμάστηκε την περασμένη Κυριακή 19 του μηνός}…

*******************************

Προλεγόμενα:

Για τέσσερεις συνεχόμενες μέρες [από την Παρασκευή 10 του Μάη μέχρι και τη Δευτέρα 13 του μηνός] η “Χαραυγή” σε τέσσερα μέρη ένα άρθρο [ή αν προτιμάτε 4 άρθρα] του Νίκου Κατσουρίδη [Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΑΚΕΛ] με θέμα την οικονομική κρίση και τα αίτια της.

Εμείς θα παραθέσουμε πιο κάτω [για σκοπούς ενημέρωσης και συζήτησης] το τρίτο και το τέταρτο μέρος του άρθρου τα οποία θεωρήσαμε και ως τα πιο ενδιαφέροντα. Θεωρούμε δε ότι το συγκεκριμένο άρθρο εμπεριέχει σε συμπυκνωμένη μορφή τις θέσεις του ΑΚΕΛ για την κρίση και τη φύση της…

{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις μέσα στα άρθρα είναι δικές μου}…

************************

Το ευρώ και ο ρόλος του –

[τού Νίκου Κατσουρίδη, “Χαραυγή” 12/5/2013,  σελ. 3 - http://www.haravgi.com.cy/site-article-35466-gr.php]

Το σύστημα δεν εξωραΐζεται. Ούτε βέβαια δίνονται λύσεις. Ούτε εξυπηρετείται το συμφέρον του τόπου όταν ακολουθείται και γίνεται αποδεκτή η λογική των Τροϊκανών, που λίγο πολύ θέλουν να φορτώσουν την ευθύνη της κατάστασης αποκλειστικά και μόνο στους Κύπριους, στους Έλληνες, τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς. Σε λίγο στους Γάλλους, ήδη στους Ιταλούς και πάει λέγοντας. Είναι όλοι αυτοί ανίκανοι, απάτριδες, κοκ; Θα μπορούσε να ήταν καλύτερα και αισθητά καλύτερα τα πράγματα. Το σύστημα, όμως, είναι πιο δυνατό από τον καθένα μας ξεχωριστά. Θα μπορούσε αποφεύγοντας τα δικά μας κυπριακά λάθη να μην φτάναμε εδώ ακριβώς. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερα αν όμως ήμασταν εκτός ευρώ. Και προκύπτει το ερώτημα. Φταίει το ευρώ για τα διαχρονικά κακά μας; Σαν νόμισμα όχι βέβαια. Σαν εργαλείο εφαρμογής ενός μοντέλου και σαν κανονισμοί λειτουργίας λόγω ευρώ ναι.  Η διόρθωση, όμως, των διαχρονικών κακών μας εντός ευρώ δεν είναι μονόδρομος. Είναι μία δογματική, ανιστόρητη, αντιδιαλεκτική λογική. Η λογική της Τρόικα. 

Ρωτούν ορισμένοι, είτε αφελώς είτε καλοπροαίρετα: φταίει το νόμισμα; Φταίει όσοι απορρέουν από τη λογική της Ευρωζώνης. Το ευρώ είναι σύμβολο και εργαλείο. Είναι το άλογο μπροστά από την άμαξα. Φταίνε οι πολιτικές που εκπροσωπεί το ευρώ. Φταίνε γιατί:

• Η ανεργία στην ΕΕ, η μεγαλύτερη των τελευταίων 15 χρόνων, έπληξε τα 27 περίπου εκατομμύρια των πολιτών της. Στους νέους η ανεργία έχει φτάσει περίπου τα 5,52 εκατομμύρια. Στη δε Ευρωζώνη 17,56 εκατομμύρια πολίτες βιώνουν την ανεργία.

• Οι πραγματικοί μισθοί στην Ευρωζώνη των 17 έχουν μειωθεί, ειδικά το τελευταίο τέταρτο του περασμένου χρόνου, τη στιγμή που και οι δυνατότητες εξεύρεσης εργασίας εξίσου έχουν μειωθεί. 

• Στη Γαλλία κατά το 2009-2010 η πλειοψηφία των Γάλλων βίωσε  μείωση του βιοτικού της επιπέδου, πλην όμως του 5% των πλουσιοτέρων, στους οποίους αυξήθηκε κατά 1,3% το επίπεδο ζωής τους. Στην ίδια χώρα με ένα συνολικό εισόδημα 1,4 τρισεκατομμυρίων ευρώ οι πλούσιοι καρπώθηκαν 21 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα, ενώ οι λιγότερο προνομιούχοι έχασαν 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ένας στους έξι Γάλλους ζει σε συνθήκες φτώχειας.

• Στην Ισπανία, 35% των εργαζομένων μόλις που καταφέρνει να εξασφαλίζει τον κατώτατο μισθό των 641 ευρώ τον μήνα, ενώ το 40% των αυτοεργοδοτουμένων βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.

• 300 χιλιάδες νοικοκυριά στην Ιταλία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα χρέη τους.

• Περίπου 13 εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Νορβηγία και την Ισλανδία, στερούνται των βασικών ειδών για την επιβιώσή τους, σύμφωνα με την UNICEF.

Με βάση αυτά τα στοιχεία είναι ή όχι κρίση του συστήματος; Είναι ή όχι παταγώδης αποτυχία του νεοσυντηρητικού μοντέλου; Είναι ή όχι κοινά τα αποτελέσματα ανεξαρτήτως Κυβερνήσεως; Είναι ή όχι η φτώχεια, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος το τραγικό αποτέλεσμα της ακόρεστης δίψας για κέρδη; Αφού η κατάσταση είναι παντού παρόμοια είναι τελικά όλοι ανίκανοι να την διαχειριστούν; Το σύστημα λειτουργεί παντού το ίδιο. Ίδια μέτρα, ίδιες συνταγές, ίδιες επιβολές.

Είναι παραδεκτό από όλους ότι τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού ο πλανήτης υποφέρει απίστευτα από ιδεοληψίες. Τις ιδεοληψίες, όμως, του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, της νεοσυντηρητικής σκέψης και των πρακτικών εφαρμογών της.

**************************************

Η κρίση στην Κύπρο, η Κύπρος στην κρίση

[τού Νίκου Κατσουρίδη, “Χαραυγή” 13/5/2013,  σελ. 3 -

http://www.haravgi.com.cy/site-article-35424-gr.php]

Ποια τα βασικά αίτια και λόγοι της κρίσης στην Κύπρο; Εμείς λέμε ότι πρόκειται για μια κρίση κυρίως εισαγόμενη. Πρόκειται για την ευρωπαϊκή εκδοχή της κρίσης του συστήματος. Σίγουρα η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ο πρώτος λόγος. Τα προβλήματα των τραπεζών που προκάλεσαν αφόρητες δυσκολίες στην οικονομία με τα ανοίγματα, επενδύσεις, διαχείριση και αγορές ομολόγων είναι ο δεύτερος. Τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα του δημόσιου τομέα είναι ο τρίτος. Τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα του ιδιωτικού τομέα, που έφτασε σε χρέος 300% μεγαλύτερο από τις δυνατότητες του καθενός. Η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από το 1960 και έπειτα, είναι ο τέταρτος. Και αυτά καλούμαστε να τα διορθώσουμε έτσι ή αλλιώς!

Οπωσδήποτε όμως εκτός από τους λόγους που αγγίζουν εμάς τους ίδιους, μια σειρά αποφάσεων της Ε.Ε. επηρέασαν απευθείας και άμεσα την Κύπρο, επιδείνωσαν τους κραδασμούς της παγκόσμιας ύφεσης και την οδήγησαν σταδιακά στην ανάγκη να καταλήξει στο μηχανισμό.

- Η πρωτοφανής απόφαση για κούρεμα του ελληνικού χρέους, παρά την οριακή δυνατότητα του κράτους και της οικονομίας να αντέξει τις επιπτώσεις η κατάσταση επιδεινώθηκε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από διεθνείς, ευρωπαϊκές και εσωτερικές εξελίξεις.

- Η αναβολή εφαρμογής της απόφασης για απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και συνάμα η προώθηση της απόφασης για ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης υπό τους όρους της ΕΚΤ, και στη συνέχεια η καθυστέρηση εφαρμογής της.

- Ο αυθαίρετος καθορισμός ποσών που θα χρειαζόταν η Κύπρος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της από το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.

- Η άρνηση των Ευρωπαίων να καταβάλουν ολόκληρο το ποσό ως δάνειο για τις ανάγκες της Κυπριακής Δημοκρατίας με παράλληλη απαίτηση δανειοδότησης από εσωτερικούς πόρους, οδήγησαν στην ουσιαστικά βίαιη διάλυση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου.

- Πέραν απ’ αυτά η υφαρπαγή των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και η κάθετη μείωση της συστημικότητας του τραπεζικού μας συστήματος.

Κάποιοι επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στην προηγούμενη διακυβέρνηση γιατί ζήτησε μνημόνιο. Προηγουμένως βέβαια την κατηγορούσαν ανάποδα, γιατί δεν προχώρησε στην υπογραφή μνημονίου πιο γρήγορα. Εγώ λέω ότι αρκεί μια σύγκριση μεταξύ του μνημονίου που σήμερα έχουμε ενώπιόν μας, των επιπτώσεων των αποφάσεων των δύο Eurogroup και του μνημονίου του Νοεμβρίου για να καταφανεί η πραγματικότητα. 

Είναι γνωστό, ότι σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από την Αφρική μέχρι την Ιαπωνία, όπου έχει πάει το ΔΝΤ, εφαρμόζει τις συνταγές του διαμορφώνοντας τελικές προτάσεις ανάλογα με το εγχώριο κλίμα και ισοζύγιο δυνάμεων στην κάθε χώρα. Άρα αναμφίβολα οι τοποθετήσεις πολιτικών δυνάμεων και άλλων οργανωμένων συνόλων που ήταν στο πνεύμα των τροϊκανών αντιλήψεων και ενίοτε χειρότερες ενίσχυαν τη θέση της τρόικας στις συνομιλίες και αποδυνάμωναν τη θέση της πλευράς μας. 

Γιατί θέτω αυτά τα ερωτήματα κόντρα στο ρεύμα; Διότι είναι αναγκαία η ορθή διάγνωση για θεραπεία: αν η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας, τότε μένουμε εντός μνημονίου. Αν όχι, τότε δίνουμε τη μάχη εκτός μνημονίου.

Χρειάζονται βέβαια θεσμικές αλλαγές και αλλαγή νοοτροπιών. Κύρια, όμως, επιβάλλεται να υπάρξει δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και των βαρών της κρίσης εκτός της λογικής της ατέρμονης λιτότητας.

Είναι γι’ αυτό που η δική μου απάντηση στο ερώτημα που τίθεται με τον τίτλο του άρθρου είναι η εξής: Ευθύνες έχει και ο ασθενής, η κάθε χώρα ξεχωριστά. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας κύρια τα προβλήματα του Τραπεζικού τομέα, τα διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, η νοοτροπία δεκαετιών, όλα στα πλαίσια βέβαια που οι ιστορικές συνθήκες δημιούργησαν από το 1960 και μετά.

Ευθύνες έχει και ο «γιατρός» οι Βρυξέλλες, τα θεσμικά όργανα οικονομικής πολιτικής και το ΔΝΤ αλλά η πρωταρχική και κύρια ευθύνη ανήκει στις πολιτικές και το μοντέλο που εφαρμόζεται παντού το ίδιο, με τα ίδια αδιέξοδα αποτελέσματα.

Anef_Oriwn

[ένας αντικαπιταλίστας αντιγραφέας]

Κυριακή 19/5/2013