Ανάρτηση 87/2013 [έκτακτη, blogger-ική κοινωνικο-ταξική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο της blogger-ούς Ερυκίνης για την «ταξική βία»…

Φίλτατες αναγνώστριες,

Φίλοι αναγνώστες,

Εισαγωγικά:

Αναδημοσιεύσεις κειμένων από τον έντυπο Τύπο [δια της γνωστής μεθόδου του copy-paste] έχουμε κάνει ουκ ολίγες εδώ στο Blog ας. Το αυτό κάναμε και στην προ-προηγούμενη ανάρτηση μας  όπως και στην προ-προ-προηγούμενη ... Αναδημοσιεύσεις όμως, από άλλα blogs σπάνια (δια)πράτουμε, αλλά παραπομπές σ’ άλλα posts κάνουμε πάμπολλες… Η τελευταία όμως ανάρτηση της εν Βελγίω παρεπιδημούσας ερίτιμου Κυπρίδας συν-blogger-ούς Ερυκίνης, πολύ ΜΑΣ άρεσε… Γι’ αυτό και θα το μεταφέρω εδώ για όσους τυχόν δεν το είδαν… [Παρεμπιπτόντως, να αναφέρω ότι δεν την ρώτησα ούτε και την ενημέρωσα και ελπίζω ότι δεν θα μου κινήσει αγωγή για υποκλοπή πνευματικής περιουσίας]…

Το κείμενο της αγαπητής Ερυκίνης [που θα το βρείτε αυτούσιο εδώ], γράφτηκε εξ αφορμής δύο συνταρακτικών και συγκλονιστικών περιπτώσεων στυγνής και απάνθρωπης εκμετάλλευσης εργατών… 

-  Το πρώτο ήταν εκείνο της δολοφονικής επίθεσης εναντίον ξένων εργατών [από την Μπαγκλαντές] από μπράβους των φραουλοπαραγωγών στη Μανωλάδας στην Ελλάδα [πιο πολλά θα διαβάσετε στην ανάρτηση μας με αρ. 73/2013], και

-   το δεύτερο, εκείνο με την κατάρρευση οκταώροφου κτιρίου στα περίχωρα της Ντάκα [της πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές – τελικά οι Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες πουθενά δεν τη γλιτώνουν!]… Το κτίριο στέγαζε πέντε εργοστάσια ρούχων και εργάζονταν κάπου 3000 άτομα. Με την κατάρρευση του [αιτία της προφανώς η παράνομη επέκταση του σε ύψος κατά τρεις ορόφους] σκοτώθηκαν όπως ανακοινώθηκε κάπου 1000(!) εργάτες… Κυριολεκτικά εργατικό κάτεργο το συγκεκριμένο κτίριο. Κι όπως έγραψε κι ο Ριζοσπάστη την περασμένη Κυριακή “Η ιστορία του φασόν συνεχίζει να γράφεται με το αίμα των εργαζομένων”…  

[Σημ.: «φασόν» είναι η δουλειά που γίνεται με τυποποιημένο τρόπο, βασισμένη σε υποδείγματα, χωρίς να χρειάζεται πρωτότυπη σκέψη για τον φασονατζή ή την φασονατζού. Επίσης, η δουλειά που γίνεται από κάποιον για λογαριασμό τρίτου, σύμφωνα με τις προδιαγραφές αυτού.
Στη ραπτική με την στενή έννοια φασόν είναι μόνο η κοπή των υφασμάτων, με την ευρεία έννοια είναι η παραγωγή του ρούχου μέχρι τέλους (έτοιμο προϊόν).
Στη βιομηχανία φασόν δουλεύει ο επιχειρηματίας που ενοικιάζει τις μηχανές ενός εργοστασίου για παραγωγή δικού του προϊόντος με δικούς του εργάτες, προμηθευτές και πελάτες (εκτός από τους εξειδικευμένους χειριστές - θα χρησιμοποιήσει αναγκαστικά τους υπάρχοντες του εργοστασίου). Συμβαίνει όταν ο εργοστασιάρχης δεν απασχολεί τις μηχανές του, είτε λόγω προγραμματισμού είτε λόγω τυχαίων περιστατικών και τον συμφέρει να μειώσει την ζημιά από την απραξία στην παραγωγή. Ο ενοικιαστής, φυσικά, επωφελείται νοικιάζοντας πανάκριβο εξοπλισμό που δεν μπορεί να αποκτήσει]...

Και πάμε στο κείμενο της φίλτατης Ερυκίνης με τίτλο “Expendables” [Αναλώσιμοι] που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, 10 του Μάη…

****************************

“Expendables”

[by Ερυκίνη – link:  http://erykini.blogspot.com/2013/05/expendables.html]... 

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις με καφέ χρώμα είναι δικές μου. Με κόκκινο χρώμα είναι οι διορθώσεις που έγιναν από την Blogοδέσποινα Ερυκίνη}…

«ex·pend·a·ble 

Adjective

1. (of an object) Designed to be used only once and then abandoned or destroyed.

2.  Of little significance when compared to an overall purpose, and therefore able to be abandoned.

Synonyms

Dispensable»

«που τον τζαιρό που έσιει να γράψω εγίναν πολλά...

Μα τζείνον που εδημιούργησεν τζείνον τον κόμπο, την ανακατωσιάν στο στομάσιην, ήταν ίσως τζείνες οι 800-1000 μπανγκλαντέζικες ζωές που εθαφτήκαν κάτω που τα ερείπια. Τζιαμέ που ενόμιζες ότι η Μανωλάδα ήταν χτύπημαν αρκετά μεάλον.

Η Μανωλάδα εν ήταν ρατσιστική βία. Ήταν ταξική (τζαι λαλώ τη λέξη ακόμα τζι ας ξέρω πόσον κομμουνιστική ίσως τζαι γραφική μπορεί να ακούεται σε μερικούς). Κατά βάση ήταν βία του κρατούντα πάνω σε τζείνον που εν κρατεί (του έχοντα εξουσία πάνω σε τζείνον που δεν έσιει δηλαδή). Είτε εν της ίδιας ράτσας (όπως στο Μπανγκλαντές) είτε εν διαφορετικής....

Τζαι σκέφτουμαι, εσκέφτηκα το πολλά που τζείνην την ημέρα στο Μπρίστολ (άλλη ιστορία τούτη) που είδαμεν τα νέα πρώτη φορά. Πως οι θαμμένοι Μπανγκλαντέζοι κάτω που τα απομεινάρια ακατάλληλων κτηρίων, οι απιέρωτοι εξαθλιωμένοι μαύροι εργάτες στα χωράφκια, εν το τίμημαν. Το τίμημαν για να μπορούμεν εμείς να γοράζουμεν ρούχα κάθε μήναν τζι όι μιαν φορά το χρόνο. Να γεμώννουμεν τα μολλ για να παέννουμε τα ζόμπι-καταναλωτές να περνούμεν τον ελεύθερο μας χρόνο. Να γοράζουμεν ρούχα σε προσιτές τιμές. Τζαι φράουλες τζαι άλλα καλά.

expendables. Τούτη ήταν η λέξη που εκαρφώθηκε στο νου μου σαν εθορούσαμεν τες ειδήσεις. Πόσον εν τέλει ο τρόπος ζωής μας (ο δυτικός) εξαρτάται απόλυτα που τούτους τους ανθρώπους, τους expendables αναλώσιμους (ευχαριστώ άνευ για το ελληνικό :)) Συμπτωματικά τούτοι τείνουν να εν μελαμψού χρώματος, τζαι που συγκεκριμένες ράτσες, αλλά όι απαραιτήτως).    

Τζαι τζείνος ο κόμπος στο στομάσιην μεγαλώνει. Κάποιος μπορεί να το πει τζαι ενοχή. Δεν ξέρω. Παραπάνω θλίψη που υπάρχουν άνθρωποι σε τούτον τον κόσμον που θεωρούνται expendable, αναλώσιμοι, που εν ασήμαντοι αρκετά για να χρησιμοποιηθούν τζαι να πεταχτούν. Τζαι ακόμα παραπάνω που υπάρχουν άνθρωποι σε τούτον τον κόσμον που θεωρούν άλλους ανθρώπους ως expendable αναλώσιμους, ως ασήμαντους αρκετά για να χρησιμοποιηθούν τζαι να πεταχτούν.»

***********************************

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

Δεν θα πω πολλά. Απλώς θα σημειώσω ότι  θεωρώ ότι το κείμενο της Ερυκίνης ιδιαιτέρως διαλεκτικό. Δεν ξέρω αν η ίδια διάβασε Μαρξ αλλά οι προσεγγίσεις είναι βαθύτατα ταξικές [αν και εμμέσως πλην σαφώς προσπαθεί να διασκεδάσει τέτοιες απόψεις]… Σταχυολογώ τα εξής από το λόγο της: «…οι θαμμένοι Μπανγκλαντέζοι κάτω που τα απομεινάρια ακατάλληλων κτηρίων, οι απιέρωτοι εξαθλιωμένοι μαύροι εργάτες στα χωράφκια, εν το τίμημαν. Το τίμημαν για να μπορούμεν εμείς να γοράζουμεν ρούχα κάθε μήναν τζι όι μιαν φορά το χρόνο».

Anef_Oriwn

[αλληλέγγυος με τους μπαγκλαντέζους εργάτες]

Κυριακή 12/5/2013

[γράφτηκε ψες]