2η Κυριακή του Μάη σήμερα και η Γιορτή της Μάνας [λένε πως] είναι!
Δεν θα ψάξω γιατί και πώς καθιερώθηκε, λένε όμως, ότι εχει [και] αρχαιοελληνικές ρίζες...
Πάντως η Μέρα αυτή δίνει την ευκαιρία στην σκέψη να ταξιδέψει σε πρόσωπα πολύ αγαπημένα, ιδίως μάλιστα αν αυτά τυγχάνει να μην είναι κοντά ΜΑΣ.
Το δικό μου το μυαλό πάει πρώτα και κύρια στην ΜΑΝΑ ΜΟΥ, μια άοκνη [και για δεκάδες χρόνια] Αγρότισσα και μετά Εργάτρια/Καμαριέρα στα ξενοδοχεία, που ευτύχησε να γεννήσει 8(!) παιδιά! Όπου να ‘στε [σε 2-3 χρόνια] θα φτάσει τα 80! Να ‘ναι καλά να ΤΗΝ χαιρόμαστε και να ΜΑΣ χαίρεται! Τιμή κι εκτίμηση ΤΗΣ αξίζουν!!! [Πιο πολλά για τη ΜΑΝΑ ΜΟΥ θα διαβάσετε εδώ]...
Ο νους όμως πάει κι αλλού… Και σ’ άλλες Μάνες και Μανούλες, τόσο τού περίγυρου ΜΑΣ, όσο κι από μέρη μακρινά. Μάνες ως επί το πλείστον ταλαιπωρημένες που βρίσκονται σ’ ένα διαρκή αγώνα να σώσουν [σε τόπους κακοτράχαλους] τα Παιδιά τους,
να τ’ αναγιώσουν κουβαλώντας τα μαζί τους ακόμα και στη δουλειά,
να κρατήσουν την Οικογένεια τους και να τους προσφέρουν Ό,ΤΙ καλύτερο και να χαίρονται με τις χαρές και τις επιτυχίες τους
Ανείπωτος κι απερίγραπτος ο πόνος που νοιώθει η ΜΑΝΑ για τον χαμό του σπλάχνου της. Βαθειά χαραγμένη στο νου μου η εικόνα της Μάνας που θρηνεί το νεκρό παιδί της [τον Μάη του 1936] από την οποία εμπνεύστηκε κι ο Γιάννης Ρίτσος τον “Επιτάφιο” του…
Αποτυπωμένες ανεξίτηλα στις θύμησες μου θα παραμείνουν εικόνες τραγικές με Μάνες να κλαίνε τα χαμένα παιδιά τους ή να αγωνιούν γι’ αυτά [κυρίως από το 1974]… Πάντως δε μπορούμε να μην κάνουμε μνεία στον ατελείωτο Γολγοθά των απανταχού Μανάδων των Αγνοούμενων]…
Για πάντα θα θυμάμαι τη δική ΜΟΥ ΜΑΝΑ να γεννά, [στο σπίτι], μέσα σε πόνους αβάσταχτους και ουρλιαχτά [όταν εγώ ήμουν σχεδόν στα 4(!) μου] το τρίτο στη σειρά παιδί της οικογένειας [και αδελφό μου], ή την αγωνία της για την υγεία δύο εκ των αδελφιών μου όταν αυτοί, σε πολύ μικρές ηλικίες [στα έξι με οχτώ τους], είχαν σοβαρά ατυχήματα… Φυσικά δεν έχει λείψει ΠΟΤΕ [ούτε και σήμερα] η έγνοια της για το τι κάνουμε, πώς είμαστε κι αν περνάμε καλά, αν έχουμε δουλειά, αν τα βγάζουμε πέρα…
Θα θυμάμαι όμως για πάντα και την εικόνα μιας άλλης Μάνας [που ‘χει περίπου τα χρόνια της δικιάς μου Μάνας], όταν πριν κάποια χρόνια περνώντας με τ’ αυτοκίνητο μου από ένα δρόμο [σε χωριό στην περιοχή των Κοκκινοχωρίων], την είδα να τρέχει αλαφιασμένη στο δρόμο, αν τραβά τα μαλλιά της και να φωνάζει σποραδικά [προφανώς προς τις γειτόνισσες της], «Βουράτε, ραα κοπελλούες, πεθανίσκει ο γιος μου ίνταμ μου να κάμω»!
Κατεβαίνοντας από τ’ αυτοκίνητο μου και μπαίνοντας σε μια κάμαρη στο σπίτι της Γυναίκας [όπου στο μεταξύ είχε μαζευτεί κόσμος] βρέθηκα μπροστά σ’ ένα νέο άνθρωπο [κάπου στα 35-40] ξαπλωμένο στο κρεβάτι που πέθαινε – ροχάλιζε επιθανάτια!
Από τη θύμιση μου όμως, δεν θα φύγει ούτε η τραγική φιγούρα της Νύφης μου [της γυναίκας του αδελφού μου] κατά την ώρα της ταφής της εννιάχρονης κόρης τους που πέθανε από καρκίνο πριν καμιά δεκαετία! [Την αγαπούσε πολύ ο καλός Θεούλης και την έκανε άγγελο και την πήρε κοντά του!]...
**********************************
Να σημειώσω ότι το μητρικό ένστικτο και τα μητρικά αισθήματα [της έμφυτης αγάπης κι αφοσίωσης στα παιδιά] και οι μητρικές ευαισθησίες και έγνοιες χαρακτηρίζουν και τον ζωικό κόσμο, δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων.
Θυμάμαι τις κουέλλες [προβατίνες] και τις αίγιες εκεί στη μάντρα να βελάζουν θλιμμένα για μέρες και να ψάχνουν τα μικρά τους [αρνιά ή ρίφκια] όταν τα τελευταία τα είχαμε απομακρύνει [για διάφορους λόγους] από κοντά τους.
Θυμάμαι τις κουέλλες [προβατίνες] και τις αίγιες εκεί στη μάντρα να βελάζουν θλιμμένα για μέρες και να ψάχνουν τα μικρά τους [αρνιά ή ρίφκια] όταν τα τελευταία τα είχαμε απομακρύνει [για διάφορους λόγους] από κοντά τους.
Επίσης πώς τα πουλιά [τα πεζούνια, τα χελιδόνια, οι στρούφοι] ταΐζουν τα μικρά τους,
Ή πως τα κλωσσόπουλα [κοτοπουλλάκια, ή χηνόπουλα] ακλουθούν τη μαμά τους.
Ακόμη και τ’ άγρια θηρία της ζούγκλας έχουν μητρικά αισθήματα…
*********************************
Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτή την ανάρτηση χωρίς να κάνω έστω και ακροθιγώς μνεία στο βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι “Η Μάνα” και στο θεατρικό έργο του Μπρεχτ “Μάνα Κουράγιο”…
Τέλος ακροαστείτε και το “Μιλώ για τα παιδιά μου” με την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού…
Anef_Oriwn
[τιμώντας την Μάνα]
Κυριακή 12/5/2013
5 σχόλια:
Αγαπητέ Άνεφ
[έστω και κατόπιν εορτής] σου αφιερώνω αυτό [προσεξε ποιός τραγουδά αλλά και ποιός παίζει!]
http://www.youtube.com/watch?v=ozQKO2r-4wg
Ένας φίλος εκλεκτός διερωτήθηκε [σε email-ικό του μήνυμα] γιατί ενώ «έγραψα για ούλλες τες μανάες του κόσμου […] για την μάναν των παιθκιών μου έν έγραψα τίποτε;»… Και όντως έτσι είναι! Ίσως γιατί κι ΕΓΩ μιλούσα για τις «μαναές» ως «παιδί» κι έτσι να μην ΜΟΥ βγήκε! Ένα είναι να αναγνωρίζεις την τεράστια κι αξιοθαύμαστη προσφορά «της μάνας των παιθκιών μου» προς «τα παιθκιά μας», αλλά άλλου είδους [ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ] είναι η σχέση των δύο ΜΑΣ…
Ανεφ, εξαιρετική η ανάρτηση σου.
Την μεγαλύτερη χαρά θα δίναμε ως ανθρωπότητα στες μανάδες, αν καταφέρναμε να επικρατήσει ειρήνη στον κόσμο.
Εχτές έγραφα του γιού μου:
- Ρε Πάνικ, αντί χρόνια πολλά έγραψες μου τες ατάκες!! Μπράβο σου, εννα σε κανονίσω!!!!
(εγραψεν μου τες 50 πιο συνηθισμένες ατάκες που λαλεί μια κυπραία μάνα, τζιαι εσημείωσεν ποιες δεν λαλώ εγώ τζιαι ποιες λαλώ συχνά)
Απάντησε μου Ανεφ ως εξής:
Σήμερα δεν γιορτάζει η μητέρα για να πεις ΧΡΟΝΙΑ πολλα και ανθοδεσμες !! Σημερα ο καθενας κανει την αυτοκριτικη του σε σχεση με το εν λογω θεμα και βλεπει που εχει παραλειψεις να τις βελτιωσει. Σκεφτομαστε τις Αφρικανες μανες, τις μανες στο Ιρακ, Αφγανισταν, Παλαιστινη, Συρια και αναθεωρουμε την δικη μας προσεγγιση στο ολο θεμα...!!!
ιων
Ιων,
Αν κατάλαβα καλά ό,τι γράφεις στην τελευταία παράγραφο του σχολίου ΣΟΥ, είναι λόγια του γιού ΣΟΥ… Πολύ ώριμες και ξεκάθαρες κουβέντες! Τα λόγια φυσικά πρέπει να συνοδεύονται κι από έργα και πράξεις [ας πούμεν, τι κάμνουμε στην πράξη για ν’ αλλάξουν οι αρνητικές κι άσχημες καταστάσεις για «τις Αφρικανες μανες, τις μανες στο Ιρακ, Αφγανισταν, Παλαιστινη, Συρια…» - μόνο αν αλλάξει ο κόσμος, κατ’ εμέναν ], όμως πολύ σημαντικό είναι η κατ’ αρχάς αναγνώριση των προβλημάτων…
Χτες [όπως και κάθε χρόνο] πήρα στην ΜΑΝΑ ΜΟΥ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από τον κήπο του σπιτιού ΜΑΣ… Την επισκέφτηκα στο πατρικό ΜΑΣ αργά το απόγευμα [είχα αργήσει να πάβω], όμως το περίμενε γιατί είναι κάτι που το κάνω κάθε χρόνο…
Μπράβο Ανεφ, πολλά καλά έκαμες τζιαι επήρες τριαντάφυλλο στην μάνα σου. Να΄σαι σίγουρος πως για κείνην είναι πιο πολύτιμο από τα πιο ακριβά πράγματα στον κόσμο.
Ναι έγραψα τα σχόλια του γιού μου. Επαρέλειψα να σου πω όμως ότι εν τζιαι δικηγόρος τζιαι άμαν του είπα ότι εννα τον κανονίσω, εγύρισεν το στες αυτοκριτικές, στα λάθη τζιαι τες παραλείψεις.:-)))
Αστειεύομαι Ανεφ.
Εδιάβασα και το σημερινή κείμενο που παράθεσες από άλλη μπλόγκερ. απλά λόγια για πολύ απλά πράγματα. Η αλλαγή ξεκινά από τον καθένα μας, και πολλαπλασιάζεται, μεταφερεται παντού.
Σκέφτομαι σαν διχασμένη προσωπικότητα. Που την μιάν πιστεύω τζιαι θέλω να έχουμεν εμείς οι απλοί ανθρώποι δύναμην την οποίαν δεν χρησιμοποιούμεν ή δεν ξέρουμεν πως να χρησιμοποιήσουμεν για να καλυτερέψουμεν τον κόσμον μας. Που την άλλην βλέπω ότι είμαστε αδύναμοι, πιόνια στα χέρια των πιο δυνατών συμπολιτών μας, πιόνια στα χέρια των κρατών- εξουσιαστών, εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις που λίγο ή καθόλου μπορούμε να αλλάξουμε.
Τελικά τον μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι τον εαυτό μας ή μήπως και τούτο δεν μπορούμε να το κάμουμε, διότι εμάθαμε να συμπεριφερόμαστε με ένα αλφα τρόπο, να είμαστε κομμάτι μιας κοινωνίας που το διαφορετικό το ταπελλώννει, το πολεμά;
Τι είναι πιο ωραίο στη ζωή; να κάμνεις το ταξίδι της ζωής σου όπως θέλεις εσύ, και αν χρειαστεί κόντρα στο ρεύμα ή να ακολουθείς το ρεύμα χωρίς καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Στην δεύτερη περίπτωση ο νους, η κρίση, η προσωπικότητα, τα όνειρα, ο προσωπικός αγώνας είναι αχρείαστα. Αλλοι σκέφτονται, δειχνουν τον δρόμο που θέλουν τζιαι εσύ ακολουθείς. Χωρίς συνείδηση, χωρίς τύψεις, χωρίς ονειρα, χωρίς πιστεύω.
Πόσο ευκολότερο και ωραιότερο θα ήταν το ταξίδι της ζωής μας αν το κάμναμε με όσο το δυνατό λίγώτερες "αποσκευές"!!!
Καληνύκτα.
ιων
Δημοσίευση σχολίου