Ανάρτηση 24/2012 (εικοστή τετάρτη τού 2012!) [επίκαιρη, πολιτική, κυπριακή, “εθνικο”-συμβουλιακή, ΑΚΕΛ-ική] – Αποσπάσματα από το έγγραφο που το ΑΚΕΛ κατάθεσε στο “Εθνικό” Συμβούλιο...

Εισαγωγικά [29/2/2012]:

Δόθηκε στη δημοσιότητα το περασμένο Σάββατο [25 του Φεβράρη] το έγγραφο με τις θέσεις του ΑΚΕΛ όπως τούτες κατατέθηκαν από τον Γενικό Γραμματέα του Κόμματος Άντρο Κυπριανού στο “Εθνικό” Συμβούλιο [ή “Γουμά” κατά τον Οικολόγο(;) Περδίκη – έμμεση παραδοχή ότι ΟΥΛΛΟΙ τζιει μέσα εν κότες, ya όρνιχες ;] σε σύνοδο του κατά τα μέσα του μηνός [στις 15 και 17] Φεβράρη του 2012.

Σ’ αυτή μου την ανάρτηση θα σταχυολογήσω μερικά αποσπάσματα από το έγγραφο, τα οποία απαντούν σε δύο σημαντικά ερωτήματα ζητήματα που τίθενται συνεχώς δήθεν για συζήτηση αλλά στην ουσία κακοπροαίρετα, ή/και που γίνονται αντικείμενο [σκόπιμης] διαστρέβλωσης [για τη πολιτική στάση του ΑΚΕΛ] από το σύνολο της Δεξιάς Αντιπολίτευσης [ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγοι]...

Το έγγραφο δημοσιεύτηκε αυτούσιο στην κυριακάτικη έκδοση [26 του Φεβράρη] της “Χαραυγής”, όπως και στη “Γνώμη” online.

{Οι υπογραμμίσεις και τα bold στο έγγραφο ΔΕΝ είναι δικά μου˙ μόνο οι επιχρωματώσεις}...

************************
Ερώτημα 1ο:
Πως έγινε η εκτροπή στις συνομιλίες από το συμφωνημένο πλαίσιο και σε τι συνίστανται οι ιστορικές παλινδρομήσεις της “Συναγερμικής” Δεξιάς;

“Αναλύοντας αντικειμενικά τα δεδομένα, διαπιστώνεται ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε από τον Πρόεδρο Κληρίδη κατά τη δεκαετή διακυβέρνηση του, οδήγησε σε επικίνδυνες ατραπούς το Κυπριακό πρόβλημα.

Την περίοδο πριν από τις Προεδρικές του 1993 τα δεδομένα ήταν ευνοϊκά σε ότι αφορούσε τα δίκαια αιτήματα μας. Ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας και το Συμβούλιο Ασφαλείας έθεταν στην τουρκοκυπριακή πλευρά, με την Έκθεση του κ. Γκάλι το 1992, τον όρο να εγκαταλείψει τις διχοτομικές της θέσεις. Ανάμεσα στις προϋποθέσεις που έθετε στην τουρκική πλευρά ο ΟΗΕ, ήταν η αποδοχή της μιας και μόνης κυριαρχίας, διεθνούς προσωπικότητας και ιθαγένειας, του δικαιώματος των προσφύγων για επιστροφή από τους οποίους μισοί και πλέον -σύμφωνα με το Χάρτη Γκάλι- θα επέστρεφαν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, κ.α. (βλέπε παρ. 47-56 και 61 της Έκθεσης Γκάλι Νοεμβρίου 1992). Δυστυχώς, η στάση πολιτικών κομμάτων και ιδιαίτερα του ΔΗΣΥ που στήριζε τον Πρόεδρο Βασιλείου και μετά άλλαξε τη στάση του χάριν προεκλογικών σκοπιμοτήτων, έδωσε την ευκαιρία στην τουρκική πλευρά να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση.

Μετά τις Προεδρικές του 1993 και την εκλογή του κ. Κληρίδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ είχε ζητήσει να συνεχιστεί η διαδικασία, αρχίζοντας ακριβώς από τα ζητήματα πάνω στα οποία έπρεπε να μετακινηθεί ριζικά η τουρκοκυπριακή πλευρά. Δυστυχώς, τα όσα ακολούθησαν και χαρακτηρίζονταν από συνεχείς παλινδρομήσεις της πλευράς μας, κάθε άλλο παρά δρομολόγησαν τέτοια εξέλιξη.

Ο κ. Κληρίδης που εκλέγηκε με τη δέσμευση για ενταφιασμό των Ιδεών Γκάλι, έθεσε ως προτεραιότητα την έναρξη συζήτησης των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Δεσμευθήκαμε μάλιστα, ως ελληνοκυπριακή πλευρά, να μη συζητούμε και να μη θέτουμε όρους επί της ουσίας του προβλήματος. Το ΑΚΕΛ με έγγραφο του προς το Εθνικό Συμβούλιο κάλεσε τον Πρόεδρο να επιμένει τουλάχιστον, σε πρόοδο επί της ουσίας προτού εφαρμοστούν τα ΜΟΕ. Τονίσαμε ότι σε αντίθετη περίπτωση αυτά θα συνιστούσαν όχι καταλύτη για λύση, αλλά τη λύση του Κυπριακού. Δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε. Ενάμιση χρόνο αργότερα και αφού στο μεταξύ ο Ντενκτάς είχε αποδεχθεί τα ΜΟΕ και ο ΟΗΕ άρχισε να επιρρίπτει ευθύνες στη δική μας πλευρά, ο Πρόεδρος Κληρίδης δήλωνε ότι «δεν συζητούμε ΜΟΕ αν δεν υπάρχει βάση για λύση του Κυπριακού». Η βάση την οποία εννοούσε, καθορίστηκε με επιστολή του προς τον Γκάλι ημ. 7/9/94 αναφέροντας ότι «αν η τουρκική πλευρά αποδεχθεί την παρ. 2 του ψηφίσματος 939, θα είμαι έτοιμος να αρχίσω εντατικές διαπραγματεύσεις, στο πλαίσιο της αποστολής των καλών υπηρεσιών σας, πάνω σε όλα τα θέματα που συναποτελούν το Κυπριακό». Η συγκεκριμένη παράγραφος υπαγόρευε ότι μια λύση του Κυπριακού πρέπει να βασίζεται σε ένα κράτος της Κύπρου με μία μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα και μία υπηκοότητα, με διασφαλισμένη την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητά του, και αποτελούμενο από δύο πολιτικά ίσες κοινότητες όπως περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, στα πλαίσια μιας δικοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας, και ότι μια τέτοια λύση πρέπει να αποκλείει την πλήρη ή μερική ένωση με οποιαδήποτε άλλη χώρα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης».

Ακολούθησαν οι άτυπες συνομιλίες, όπου σύμφωνα με την Έκθεση του τότε παρατηρητή της Ευρωπαϊκής Ένωσης Αμπού, ημ. 23 Γενάρη 1995, η ελληνοκυπριακή πλευρά όχι μόνο δεν επέμενε στην παράγραφο 2 του 939, αλλά μεταξύ άλλων «κάλεσε το συνομιλητή της να μελετήσει το ενδεχόμενο αμοιβαίας παραχώρησης η οποία από την πλευρά των ελληνοκυπρίων, θα αφορά το θέμα της κυριαρχικής εξουσίας καθενός από τα ομόσπονδα κράτη». Στην παράγραφο 2 του Ψηφίσματος 939 επανήλθαμε μετά από τη συνάντηση του Εθνικού Συμβουλίου με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, το Μάιο του 1995.

Εκεί όμως προστέθηκαν δημόσια και δίχως να συζητηθούν με το Εθνικό Συμβούλιο και άλλες προϋποθέσεις για να ξεκινήσει ο διάλογος (τι σημαίνει ο όρος πολιτική ισότητα, το θέμα της έκτασης των δύο περιοχών, το θέμα των μελλοντικών εγγυήσεων). Ουσιαστικά ζητούσαμε πρώτα λύση και έπειτα έναρξη του διαλόγου.

Ενώ εκεί εξαντλήσαμε όλη τη σκληρότητα μας, δύο μέρες μετά τη συνάντηση με τον έλληνα Πρωθυπουργό, ο Πρόεδρος Κληρίδης εξήγγειλε από το Λονδίνο άνευ όρων μυστικές συνομιλίες, ερήμην του Εθνικού Συμβουλίου. Μετακινηθήκαμε δηλαδή στην ακριβώς αντίθετη θέση. Στις μυστικές συνομιλίες τέθηκε από την πλευρά μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και πάλι το θέμα της κυριαρχίας. Έτσι η πλευρά μας βρέθηκε να συζητά θέμα εσωτερικής κυριαρχίας. Επήλθε αδιέξοδο, με τις ευθύνες να φορτώνονται στη δική μας πλευρά, στα μέσα του 1997. Το καλοκαίρι του 1997 ξανάρχισαν συνομιλίες που κατέληξαν σε αδιέξοδο στο Μοντρέ. Εν όψει των επικείμενων προεδρικών εκλογών το Φλεβάρη του 1998 η τότε κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ επιδόθηκαν σε δημαγωγία με τη δογματολογία, την ηφαιστειολογία και την πυραυλολογία που έληξε με τον γνωστό άδοξο, ταπεινωτικό και πολυδάπανο τρόπο για την Κύπρο.

Μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο, το Συμβούλιο Ασφαλείας ακολουθούσε με συνέπεια το πλαίσιο που το ίδιο είχε καθορίσει. Τον Αύγουστο του 1998 έγινε από το Ντενκτάς επίσημη εξαγγελία της θέσης της τουρκικής πλευράς νια συνομοσπονδία. Αυτή δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε με τη δέουσα αποφασιστικότητα από τη διεθνή κοινότητα λόγω της απομόνωσης στην οποία βρεθήκαμε μετά την πολιτική της ηφαιστειολογίας. Ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, στην Έκθεσή του S/1999/707 ημ. 22 Ιουνίου 1999, ανέφερε σχετικά: «Στις δεκαετίες κατά τις οποίες έγινε προσπάθεια για διευθέτηση του Κυπριακού προβλήματος το κυπριακό πρόβλημα επικαλύφθηκε με νομικίστικες ερμηνείες και τεχνητές ετικέτες». Και συνεχίζει στην ίδια έκθεση «είμαι με την πεποίθηση ότι η διεθνής κοινότητα θα υποστηρίξει όποια λύση πάνω στην οποία θα συμφωνήσουν αμοιβαία οι δύο πλευρές».

Η ελληνοκυπριακή πλευρά βρέθηκε τότε ενώπιον ενός τετελεσμένου αλλά και μιας αρνητικής στροφής από τη διεθνή κοινότητα αναφορικά με το πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Επιτρεπόταν πλέον από τον ΟΗΕ στον Ντενκτάς να θέσει τις διχοτομικές του θέσεις στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.

Το δεύτερο βήμα έγινε τον Ιούνιο του 1999, με τη γνωστή θέση της Ομάδας των Οκτώ ισχυρότερων βιομηχανικά χωρών παγκοσμίως “όλα στο τραπέζι”. Ως ΑΚΕΛ και πάλιν προειδοποιούσαμε ότι μεθοδικά, θα επιδιωχθεί να περάσει αυτή η θέση στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για να αλλοιωθεί το πλαίσιο λύσης που είχε καθοριστεί από το 1977. Όπως και έγινε. Το «όλα στο τραπέζι» υιοθετήθηκε από το Ψήφισμα 1250 του Συμβουλίου Ασφαλείας το Δεκέμβριο του 1999 και αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο των εκ του σύνεγγυς συνομιλιών που ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου μέχρι το Νοέμβριο του 2000.

Απ’ αυτό το σημείο ξεκίνησε η διολίσθηση από το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης. Για να χωρούν «όλα στο τραπέζι» το συμφωνημένο πλαίσιο ουσιαστικά παραγκωνίστηκε. Εγκαταλείφθηκε ο ορισμός της πολιτικής ισότητας όπως τον καθόρισε ο ΟΗΕ και ζητήθηκε από τον ίδιο τον Οργανισμό επαναπροσδιορισμός του. Εγκαταλείφθηκαν ορολογίες που χρησιμοποιούνταν για χρόνια ολόκληρα από το διεθνή οργανισμό και στη θέση τους παρεισέφρησαν νέες, αδόκιμες και αόριστες ορολογίες που επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες.

Οι συνομιλίες το 2000 κατέληξαν και πάλι σε αδιέξοδο, με την αποχώρηση του Ντενκτάς από αυτές. Από πλευράς της διεθνούς κοινότητας, ο Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών δεν ήταν διατεθειμένος να υποβάλει έκθεση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου να καταλογίζει ευθύνη στον Ντενκτάς για τη διακοπή των συνομιλιών εξαιτίας της απόρριψης από μέρους του, της βάσης που καθορίζουν τα ψηφίσματα. Παρομοίως, ούτε και το Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν διατεθειμένο να εγκρίνει καταδικαστικό ψήφισμα εις βάρος της τουρκικής πλευράς. Αντιθέτως, ο Ντενκτάς κλήθηκε να μην θέτει τις διχοτομικές του θέσεις ως προϋπόθεση, αλλά να τις θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό δηλαδή που για χρόνια ήταν εκτός συζήτησης και απορριπτόταν από τη διεθνή κοινότητα, προτρεπόταν από τον ίδιο τον ΟΗΕ να τεθεί προς διαπραγμάτευση. Είναι επίσης χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η διαδικασία των συνομιλιών ξανάρχισε στα τέλη του 2002, μόνο μετά από σχετική επιστολή του Ντενκτάς.”

***************************
Ερώτημα 2ο:
Τι προβλέπει η “αποκεντρωμένη” ομοσπονδία και η διεύρυνση των συνομιλιών που εισηγείται ο Νίκαρος;

“Πρόσφατα ο κ. Αναστασιάδης έθεσε και ζήτημα «υπερσυγκεντρωτισμού εξουσιών» της κεντρικής Κυβέρνησης. Στήριξε την άποψη για «αποκεντρωμένη ομοσπονδία» εξηγώντας τι εννοεί. Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι αυτό το θέμα δεν αποτελεί πρόβλημα στη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αντιθέτως ο Δ. Χριστόφιας κατάφερε να πείσει τον κ. Ταλάτ στις συνομιλίες που είχαν να αποδεχτεί πολύ περισσότερες αρμοδιότητες για την κεντρική κυβέρνηση από τις 11 που είχαν συμφωνηθεί με το μ. Τ. Παπαδόπουλο. Για ποιο λόγο λοιπόν ανοίγει εκ νέου αυτό το κεφάλαιο;

Υπενθυμίζω ότι εκείνος που διαμαρτυρήθηκε για το θέμα ήταν ο κ. Ταλάτ, που το Δεκέμβριο του 2009 δήλωσε «επιθυμούμε μια κεντρική κυβέρνηση με μειωμένες εξουσίες». Σημειωτέον ότι τη θέση αυτή είχαν υιοθετήσει παλαιότερα και εκπρόσωποι του ΟΗΕ.”

………………………………..
“Όπως ανέφερα προηγουμένως διάφοροι επανέρχονται κατά διαστήματα υποβάλλοντας προτάσεις για αλλαγή της διαδικασίας, ή εγκατάλειψη διαχρονικών θέσεων ή ακόμα θέσεων που αποτελούν ή θα έπρεπε να αποτελούν κόκκινες γραμμές για την ελληνοκυπριακή πλευρά. Συμφωνούμε ότι δεν πρέπει να παραμένουμε δογματικά προσκολλημένοι σε θέσεις που διατυπώσαμε στο παρελθόν αν όντως αλλάξουν τα δεδομένα. Ούτε όμως πρέπει να επιμένουμε δογματικά σε θέσεις που δεν τεκμηριώνονται.

Ο ΔΗΣΥ επιμένει σε διεύρυνση των συνομιλιών με τη συμμετοχή Ελλάδας, Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιμένει επίσης για την ανάγκη απαλλαγής μας από το «δόγμα της κυπριακής ιδιοκτησίας των συνομιλιών». Αυτό το υποστηρίζει λέγοντας ότι οι συνομιλίες έχουν αποτελματωθεί και ότι με τη συμμετοχή της Τουρκίας σ' αυτές θα μας δοθεί η δυνατότητα να αποκαλύψουμε την αδιαλλαξία της διεθνώς. Η επιμονή μας για διαδικασία κυπριακής ιδιοκτησίας έχει την έννοια ότι δεν θα αποδεχτούμε την επιβολή λύσης από τα έξω, κάτι που δέχεται και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ συμπεριλαμβάνοντας το και στην πρόσφατη δήλωση του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θέλουμε να ακούσουμε ιδέες που δεν θάναι δεσμευτικές και οι οποίες ενδεχομένως να μπορούσαν να γεφυρώσουν το χάσμα στις θέσεις των δύο κοινοτήτων. Σ’ ότι αφορά την πρόταση για διεύρυνση των συνομιλιών σε τι διαφέρει από την πρόταση του ΟΗΕ για πολυμερή συνάντηση την οποία ο ΔΗΣΥ καταγγέλλει;

Σ’ ότι αφορά την ουσία της θέλουμε να πούμε το εξής:
i. Δεν θεωρούμε ότι η ανοχή που επιδεικνύει μερίδα της διεθνούς κοινότητας έναντι των τουρκικών θέσεων πηγάζει από άγνοια του περιεχομένου τους. Αντιθέτως πηγάζει από το πώς αντιλαμβάνονται την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Ως εκ τούτου ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας σε διευρυμένες συνομιλίες δεν διαφοροποιεί τα δεδομένα και δεν θα την εκθέσει.

ii. Η συμμετοχή εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θάχει καθοριστική σημασία, αφού η Ένωση δεν έχει κοινή εξωτερική πολιτική με δεσμευτικό χαρακτήρα. Οι χώρες μέλη της θα εξακολουθήσουν να έχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση.
Ο ίδιος ο ΟΗΕ, παρόλο που καθοδηγείται από σωρεία σωστών ψηφισμάτων, δεν πέτυχε να λειτουργήσει αντικειμενικά, πώς θα το πετύχει να την εκθέσει;

iii. Η θέση μας δεν θα ισχυροποιηθεί στις διευρυμένες συνομιλίες. Αντιθέτως εκείνη που θα ενισχυθεί θα είναι η θέση της τουρκικής πλευράς, που έχει σοβαρό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας.

iv. Αν οι διευρυμένες συνομιλίες αποτύχουν, δύο θα είναι τα ενδεχόμενα. Είτε θα μας επιβληθεί λύση από τα έξω, είτε θα τερματιστούν οι συνομιλίες οδηγώντας σε παγίωση των τετελεσμένων και οριστικοποίηση της διχοτόμησης. Είναι γι’  αυτούς τους λόγους που διαφωνούμε με την πρόταση του ΔΗΣΥ.”

****************************
Σύντομα σχόλια και επισημάνσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

1. Ίσως σε ευθετότερο χρόνο να αναφερθώ αι σ’ άλλες πτυχές του κυπριακού τις οποίες πραγματεύεται το έγγραφο του ΑΚΕΛ, όπως,
- το Σχέδιο Ανάν,
- η εκ περιτροπής Προεδρία,
- η παραμονή εποίκων
- οι τέσσερεις ελευθερίες.

2. Η αγαπητή [εν Βελγίω] συν-blogger-ού Ερυκίνη γράφει κάτι πολύ σημαντικό στο κλείσιμο του τελευταίου post της που φέρει τον τίτλο “Γιατί η λύση επείγει”: «...πιστεύκω ότι ΑΜΕΣΑ πρέπει να λύσουμεν το κυπριακόν, τζαι να ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕΝ πλήρως. πλέον δεν τίθεται θέμα αποκατάστασης μιας αδικίας που έγινεν στο παρελθόν, αλλά προσπάθεια διαφύλαξης του μέλλοντος.»

3. Ο εκ των ακραιφνών διχοτομιστών και υποστηριχτής ενός καθαρού Ελληνοκυπριακού Κράτους έστω και στη μισή Κύπρο, Λάζαρος Μαύρος ξεκίνησε σειρά άρθρων στην καθημερινή τους στήλη “Ειρήσθω” στην εφημ. “Σημερινή” [την έντυπη επιτομή του ελληνοκυπριακού εθνικισμού] με σκοπό να δείξει, με ειρωνείες, χλευασμούς κι αφορισμούς ότι [το έγγραφο το έγγραφο του ΑΚΕΛ] «μ’ όσα γράφει κι όσα δεν γράφει [τούτο αποτελεί] μια επαρκή εξήγηση κι απόδειξη της ανεπάρκειας κι αποτυχίας του Ελληνισμού στο Κυπριακό 1974 – 2012», ομιλέι και για «ελληνική αποτυχία» και «τουρκική επιτυχία στο Κυπριακό», λες τζιαι τούτο το ευλοημενό εν απλώς πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας!!! Αμάν πιον με τούτον τον ελληναραδισμό! Στα δύο μέχρι τώρα [κι έχει ο Θεός!] πονήματα του επί “Του κείμενο τ’ ΑΚΕΛ” ο ΛαζΜα(υ)ρής εκτός από του να συνθηματολογεί, να αερολογεί [κοινώς να πορδίζει] και να αφορίζει, ΤΙΠΟΤΑ επί της ουσίας δεν μας λαλεί! ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΝΤΙ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ [στις Θέσεις του ΑΚΕΛ] ΔΕΝ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ!!! [links: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/468210  και http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/468820]... 

4. Πάντως οι “ττακκουρημενοι” ελληναράδες στρατόκαυλοι και πολεμοκάπηλοι εν πολλοί [φαίνεται] σε τούτον τον ά(γ)ριο τόπο! Τις προάλλες έπεσα στο διαδίκτυο πάνω έναν Λουκά Σταύρου που καλούσε “Πορεία προς τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα”: «Η δική μου ελάχιστη προσπάθεια σε τούτο αποσκοπεί. Να θέσουμε πάνω σε βάσεις αρχών τον αγώνα μας και να πετάξουμε στον καιάδα της ιστορίας τους προσκυνημένους και τις σιχαμερές επιλογές τους. Να διεκδικήσουμε σ όλα τα διεθνή φόρα το δικαίωμα μας για ελευθερία , αυτοδιάθεση , πραγματική δημοκρατία και έτσι μέσα από αυτή τη διεκδίκηση να ανοίξουμε το δρόμο , να δημιουργήσουμε τις συνθήκες , να καλλιεργήσουμε διεθνώς το έδαφος για ένα νέο πανεθνικό ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα.» --- Ο Θεός ΤΟΥΣ να ΤΟΎΣ ελεήσει!!! Αλλά πόσους να προλάβει!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 29/2/2012