Ανάρτηση 8/2012 (ογδόη τού 2012!) [επίκαιρη, πολιτική, αριστερή, αντι-καπιταλιστική, ιδεολογική, διαλογική] - Η ανάγκη για συνεννόηση και ενότητα της Αριστεράς για αντιμετώπιση των επιθέσεων του παγκοσμίου κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους...

Προλογικά:

Σε συνέχεια της συζήτησης που έλαβε χώρα στην προηγούμενη ανάρτηση του Blog μου , όπως και μιας συζήτησης στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., πάνω σε πολιτικο-ιδεολογικά του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ, θα αναδημοσιεύσω [πιο κάτω] ένα άρθρο [και πάλι] τού δημοσιογράφου Νεόφυτου Νεοφύτου από τη σημερινή “Χαραυγή” [ημερ. 24/1/2012]. Τούτο [το άρθρο] καταπιάνεται με την όλο και αυξανόμενη ανάγκη «... η μάχιμη και μαρξιστική Αριστερά [...] να συνεννοηθεί και να ενώσει τις δυνάμεις της σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο», για να αποκρούσει και να αντιμετωπίσει τις λυσσαλέες επιθέσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου και «ξένων κάντρων» ενάντια στα «εργατικά και κοινωνικά κεκτημένα».

************************
Το άρθρο:

“Ξένα κέντρα επιβάλλουν εθνικές πολιτικές”
[του Νεόφυτου Νεοφύτου, “Χαραυγή” 24/1/2012, στήλη “Yπογραμμίσεις”, σελ.8 – link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-16905-gr.php]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις μέσα στο κείμενο είναι δικές μου}…

“Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε σε μια πορεία νέων οικονομικών-πολιτικών διαδικασιών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Σε πολλές χώρες δεν εξουσιάζει πλέον η αστική τάξη και το εθνικό κεφάλαιο, αλλά τα διεθνή μονοπώλια, οι πολυεθνικές και το παγκόσμιο καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα διεθνή καπιταλιστικά οικονομικά και πολιτικά κέντρα καθορίζουν και επιβάλλουν τις εθνικές πολιτικές. Η συγκέντρωση και ισχυροποίηση του κεφαλαίου, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού, έχει οδηγήσει πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένης τώρα και της Ελλάδας, σε πλήρη εξάρτηση από αυτά τα ξένα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες, αδυνατούν και δεν μπορούν να καθορίσουν από μόνες τους, εθνικές πολιτικές και στρατηγικές. Σε μεγάλο αν όχι σε απόλυτο βαθμό, η ελευθερία και η δικαιοσύνη, η ευημερία και η εθνική αξιοπρέπεια των πολιτών, καταπατήθηκαν και ισοπεδώθηκαν από τα ξένα καπιταλιστικά κέντρα λήψης αποφάσεων, τα οποία επιβάλλουν τους δικούς τους όρους. Εργατικά και κοινωνικά κεκτημένα, όπως το δικαίωμα εργασίας, κατοικίας, μόρφωσης και υγείας, όπως μια αξιοπρεπή σύνταξη, συρρικνώνονται στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Η τρόικα και το ΔΝΤ που αποτελούν «διευθυντήρια» του χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος, ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να δοθεί η έγκριση για νέα χρηματοδότηση, υπογραφές - δεσμεύσεις ότι θα ληφθούν νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Ζητούν από τον ελληνικό λαό σκληρότερα μέτρα, για μείωση του κατώτατου μισθού και περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, μείωση των επικουρικών συντάξεων, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, περιστολή των δαπανών υγείας, πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων, κ.α. Είναι διπλός ο στόχος τους: Δανείζουν και υποθηκεύουν ολόκληρη την Ελλάδα για τις επόμενες δεκαετίες και την ίδια στιγμή οδηγούν τον ελληνικό λαό σε φτώχεια και εξαθλίωση σε σημείο που να μην μπορεί να αντιδράσει. Κάνουν, όμως, λάθος. Γιατί, όταν ο λαός δεν θα έχει δουλειά, πρόσβαση στην υγεία και στην παιδεία, αλλά ούτε να φάει, ούτε να πιει, τότε δεν έχει τίποτα να χάσει και θα βρεθεί ξανά δυναμικά και μαζικά στους δρόμους, για νέους ταξικούς αγώνες. Αγώνες και νέες επαναστατικές κινητοποιήσεις που για να έχουν επιτυχία απαιτείται σωστή πολιτικο-ιδεολογική καθοδήγηση και οργάνωση κι αυτό το ρόλο μπορεί, έστω και μέσα από πολύ εχθρικές συνθήκες και δυσκολίες, να τον διαδραματίσει μόνο η μάχιμη και μαρξιστική Αριστερά, η οποία καλείται να συνεννοηθεί και να ενώσει τις δυνάμεις της σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.”

******************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιδίου
[που λαλεί τζιαι η Μά(γ)ισσα]:

1. Κατ’ αρχάς να παρατηρήσω ότι ο κος Νεόφυτος Νεοφύτου χρησιμοποιεί πλειστάκις τους επιθετικούς [από τη λέξη «επίθετο» κι όχι «επίθεση»] προσδιορισμούς «εθνικός», «εθνική», «εθνικό», «εθνικές», για να τους αντιπαραβάλει με τα «ξένα κέντρα» [και τις επιθέσεις τους κατά των κεκτημένων των εργαζομένων στες διάφορες χώρες]. Όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ή να ξεχνάμε ότι εντός κάθε χώρας [δηλ. τοπικά ή “εθνικά”] ή “εθνική” ή ντόπια αστική τάξη [ή μέρος της] έχει τα δικά της συμφέροντα, ή/και έχει συμβιβαστεί με τα ξένα κέντρα και το παγκόσμιο κεφάλαιο [γιατί έχει οφέλη] και κάμνει τη δική της επίθεση κατά των εργατικών κεκτημένων. Γι’ αυτό και επιβάλλεται όσο ποτέ η συνεννόηση και ενότητα της «μάχιμης και μαρξιστικής Αριστεράς», χωρίς αλληλο-αποκλεισμούς.

2. Επιτρέψτε μου [που λαλεί τζι’ η Μούσα], (κι όχι «επετρέψτε μου»), να διερωτηθώ καλοπροαίρετα [για να προλάβω τυχόν βεβιασμένες αντιδράσεις, αν και πολύ πιθανό ό,τι πω πιο κάτω να ανοίξει το ασκίν του Αιόλου], πως τούτη η ευλο(γ)ημένη ενότητα της Αριστεράς πως τελικά προωθείται ή/και επιτυγχάνεται στην Ελλάδα... Μια [ως γνωστόν] πολυ-διασπασμένη ελληνική Αριστερά [μ’ ένα ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνει τη δικιά του ενότητα αναμεσίς των πολλών συνιστωσών του, κι ένα ΚΚΕ να διεκδικεί το αλάθητο του Παπά, να απέχει από κάθε κινητοποίηση που δεν ελέγχει και να απορρίπτει τις όποιες συνεργασίες με τους άλλους χώρους της Αριστεράς κατηγορώντας τους για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς με τους «ταξικούς εχθρούς»], τι προοπτικές υπάρχουν και τι δυναμικές δημιουργούνται «... για να έχουν επιτυχία [...] αγώνες και νέες επαναστατικές κινητοποιήσεις ...»; Ή θα περιορίζονται [οι σύντροφοι στην Ελλάδα] σε εκδηλώσεις κι αντιδράσεις διαμαρτυρίας χωρίς να καταφέρνουν να καταθέτουν και να προβάλλουν ουσιαστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας;

Ή όπως γράφει και ο Μάριος Θρασυβούλου στη δεύτερη παράγραφο κειμένου του που αναρτήθηκε στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., θα οδηγηθούμε και στην Κύπρο στην «...εμφάνιση λογικών και στάσεων που παραπέμπουν στο ΚΚΕ: Αγώνας στο δρόμο, απεργιακές κινητοποιήσεις, επαναστατική ρητορεία, μοναχική πολιτική πορεία μακριά από συνεργασίες με εκπροσώπους του συστήματος. Αυτό το “ηρωικό” πρότυπο του ΚΚΕ ξεπροβάλλει σιγά σιγά, σε αντιπαραβολή με το “συμβιβασμένο” ΑΚΕΛ».

3. Η αναφορά όμως σε «εθνικές πολιτικές» μπορεί να παρερμηνευτεί όχι μόνο εκ δεξιών αλλά κι εξ αριστερών. Κι εδώ μας προκύπτουν και οι “αριστεροί”(!) εθνικιστές. Τούτοι χρησιμοποιούν μεν μια εύηχη αντι-ιμπεριαλιστική φρασεολογία, αλλά κρατούν shερκές [βαδίζουν χέρι – χέρι] με τους υπόλοιπους εθνικιστές, υπερασπιζόμενοι το “εθνικό” αστικό κράτος ή τις “εθνικές” ιδιαιτερότητες της χώρας [στην Κύπρο την “ελληνικότητας” της] από τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές ή τες επιβουλές από τα «ξένα κέντρα» [όπως γράφει και ο Νεοφ. Νεοφύτου]! Αυτή η πολιτική στάση το πιο πιθανόν είναι να οδηγήσει σε εξάρσεις εθνικισμού που συνήθως συνοδεύονται κι από επιθέσεις ενάντια στα εργατικά κεκτημένα. Επιδίωξη το πετσόκομμα μισθών και ωφελημάτων με στόχο να σωθεί και να ορθοποδήσει το “εθνικό” κράτος αφού [υποτίθεται] ότι τούτο είναι σε αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό. [Για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι του λόγου μου το αληθές, ρίξτε, αν έχετε χρόνο, και μια ματιά στα ελληνικά “καραμπελίστικα” έντυπα “Ρήξη” και “Άρδην”]...

Όμως εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τις θέσεις των “εθνικιστών” της Αριστεράς(;) από τις θέσεις των όποιων εξ Ημών έχουμε επιφυλάξεις και ενδοιασμούς για την ωφελιμότητα των [απεργιακών] κινητοποιήσεων της «εργατικής αριστοκρατίας» ή για την αναγκαιότητα να φτάσουν τα πράματα αυτή τη στιγμή στα άκρα αφού οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για [σοσιαλιστική] αλλαγή. Πολύ λεπτή η διαχωριστική γραμμή κι εδώ! Γι’ αυτό κι έχουν προκύψει και σοβαρές διαφωνίες με κάποιους φίλους και συντρόφους. Και θα τα πω [όπως συνήθως (δια)πράττω] «κουτσιά καθαρισμένα»,  ή θα «το καμω [...] σε γιουροσεντς», όπως [ΜΟΥ] ζητά και η αγαπητή Disdaimona:

Συμφέρει αυτή τη στιγμή στο εργατικό κίνημα της Κύπρου και γενικότερα στους κύπριους εργαζόμενους η δημιουργία μιας χαώδους κατάστασης στο δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα ένεκα γενικών απεργιών από τους δημόσιους υπαλλήλους; Ή ποια είναι τα άμεσα ή μακροπρόθεσμα οφέλη που θα επιφέρει γενικά σ’ όλους τους εργαζόμενους η πιθανή καταβαράθρωση του αστικού κράτους λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων από μικρές συντεχνίες ουσιωδών επαγγελματικών κλάδων του δημόσιου, ημιδημόσιου και ιδιωτικού τομέα [ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, πιλόττους, τραπεζιτικούς, πεζινάριες, φορτηγατζιήδες]. Ή μήπως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι στάσεις εργασίας της ελίτ ή αριστοκρατίας των κυπρίων εργαζόμενων [σε ουσιώδης κρατικές υπηρεσίες, αλλά και στις τράπεζες] συνιστούν ταξικό αγώνα ή ίδιοι αυτοί εργαζόμενοι έχουν ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση; Ποιος είναι ο ταξικός τους αντίπαλος, το αστικό κράτος; Μα αφού ο ίδιοι αποτελούν τα golden boys του ίδιου του συστήματος και χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση και συντήρηση του.

4. Πιο πολλά για το ζητήματα των πολιτικών συμμαχιών σε επόμενη μας ανάρτηση.

5. Αναμένω “πισκαλιές”!

Anef_Oriwn
Τρίτη 24/1/2012