Ανάρτηση 1/2012 (η πρώτη για το 2012!) [αναδημοσιευμένη, συνδικαλιστική, εξ αριστερών] - Ένα κείμενο από την Ε.Ρ.Α.Σ. για τες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΠΑΣΥΔΥ τον περασμένο Δεκέμβρη...

Εισαγωγικά:
Ως πρώτη μας ανάρτηση για την νέα [αρξάμενη] χρονιά επιλέξαμε να (ανα)δημοσιεύσουμε ένα [πρόσφατο] κείμενο από το Blog της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση [Ε.Ρ.Α.Σ.]. Το κείμενο τούτο, με τίτλο “Περι κοινωνικης αντίστασης…” ανήκει συνεργάτη του συγκεκριμένου Blog με το αρχικό Τ. και δημοσιεύτηκε το Σάββατο 31 του περασμένου Δεκέμβρη.

Αναδημοσιεύσεις συνήθως κάμνω από εφημερίδες και περιοδικά, σπανιότητα από άλλα Blogs – συνήθως παραπέμπω σ’ αυτά. Όμως επειδή το συγκεκριμένο άρθρο είναι αρκετά ενδιαφέρον [και κριτικό και για τη στάση της ΠΑΣΥΔΥ αλλά και για τον τρόπο που λειτουργούν οι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς] και είναι πολύ κοντά σε δικές μου απόψεις για τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων [οι οποίες απόψεις είχαν μάλιστα τύχει κι αρνητικής υποδοχής από συντρόφους], είπα να το μεταφέρω και στο Blog μου, τόσο για ενημερωτικούς λόγους, όσο και για περαιτέρω προβληματισμό...

*********************
“Περι κοινωνικης αντίστασης…”
[του Τ. – από το Blog της ΕΡΑΣ – link: http://erascy.blogspot.com/2011/12/blog-post_31.html]

[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου, όπως και οι αριθμήσεις εντός του κειμένου που παραπέμπουν σε σχόλια μου και άλλες σημειώσεις στο τέλος του κειμένου]

«Η αντίδραση της Ερας στην απεργία της Πασυδυ αποτελει την πρώτη απόπειρα παρέμβασης στο κίνημα. Σαν τέτοια αποτελει σημαντικο βήμα στην πορεία της προσπάθειας για τη συσπείρωση της ριζοσπαστικης αριστερας. Οι παρεμβάσεις στα καθημερινα γεγονότα είναι ο μόνος τρόπος να καθοριστει η αντικειμενικη ύπαρξη μιας συνάθροισης ανθρώπων σαν μέρος της κοινωνίας και η διαφοροποίησή-της απο μια αυτιστικη αποκοπή απο τα κοινωνικα δρώμενα. Θα μειώναμε όμως την αξία αυτης της παρέμβασης αν δεν σημειώναμε τα ελλείμματα και τις αδυναμίες-της. Γιατι ελλείμματα και αδυναμίες υπάρχουν και πρέπει να συζητηθουν αν θέλουμε να βελτιώσουμε τη συμπεριφορα-μας.

Ο ακτιβιστης της αριστερας βρίσκεται μπροστα σε μια σειρα προβλήματα όταν αντιμετωπίζει μια κινητοποίηση που προγραμματίστηκε απο άλλους. Η κινητοποίηση έχει τη δικη-της λογικη, το δικο-της πρόγραμμα, τη δικη-της ηγεσία. Οι στόχοι-της δεν είναι πάντα σαφεις και τις περισσότερες φορες δεν υπάρχει η στρατηγικη που να μπορει να τους πετύχει. Η κινητοποίηση είναι καταδικασμένη είτε να ηττηθει είτε, τις περισσότερες φορες, να πετύχει πολυ περιορισμένα κέρδη μέσα από κάποιο συμβιβασμο. Ο ακτιβιστης είναι αναγκασμένος να συμμετέχει στην κινητοποίηση χωρις να μπορει να καθορίσει την πορεία-της, πολλες φορες σε διαφωνία με το πρόγραμμά-της.

Η Πασυδυ ρίχτηκε στη μάχη χωρις να καθορίσει στόχους.(1) Αυτο δεν ήταν τυχαίο. Η ηγεσία-της μόλις μέρες πριν είχε συφωνήσει με τις άλλες συνδικαλιστικες οργανώσεις να περιορίσουν τις αντιδράσεις-τους στην τρίωρη στάση εργασίας της προηγούμενης μέρας. Οι κλαδικες της Πασυδυ, εξοργισμένες απο την αδυναμία της συντεχνίας-τους να τους προστατέψει απέναντι στα μέτρα πού είχαν ήδη παρτει, αλλα και στις φήμες για νέα μέτρα που είχε πρόθεση η Βουλη να πάρει (φορολόγηση 13ου, Ατα, αφυπηρέτηση στο 64ο), επέβαλε τη συνέλευση όπου πάρτηκε η απόφαση για την απεργία και την αποχη απο τη δουλεια για τις δημοτικες εκλογες – και παράδοση των εκλογικων βιβλιαρίων.

Φήμες ή όχι, η Βουλη δεν πήρε κανένα πρόσθετο μέτρο. Αν μερικοι βουλευτες ή κόμματα είχαν πρόθεση να παραγνωρίσουν για άλλη μια φορα το συνδικαλιστικο κίνημα, σίγουρα η απεργία τους έκοψε τη φόρα. Αν η Πασυδυ είχε βάλει ξεκάθαρο στόχο τη ματαίωση του ετσιθελισμου της Βουλης και της απαξίωσης του συνδικαλιστικου κινήματος θα μπορούσε να τερματίσει εκει την απεργία και να δείξει για άλλη μια φορα τις δυνατότητες μιας κινητοποίησης – κερδίζοντας έτσι και την κατανόηση της κοινωνίας. Χωρις ξεκάθαρους στόχους, επέμεινε στη συνέχιση των μέτρων μέχρι που τα ίδια τα μέλη-της αρνήθηκαν να την ακολουθήσουν: 90% των υπευθύνων εκλογικων κέντρων και των βοηθων-τους δήλωσαν πως θα έπαιρναν μέρος στις εκλογες. Η νίκη είχε μετατραπει σε ήττα, η αξιοπιστία της Πασυδυ καταρρακώθηκε και η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στις συνδικαλιστικες κινητοποιήσεις δέχτηκε σημαντικο πλήγμα.

Η Πασυδυ δεν μπορούσε να έχει ξεκάθαρο στόχο. Το πρόβλημα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα δεν είναι τα πιθανα συγκεκριμένα μέτρα που θα έπαιρνε η Βουλη. Το πρόβλημα είναι η συντονισμένη επίθεση ενάντια στο βιοτικο-τους επίπεδο, μια επίθεση που πλασάρεται σαν η συνταγη για την έξοδο απο την οικονομικη κρίση. Οι φήμες για νέα μέτρα ήταν μόνο ο σπινθήρας που έβαλε φωτια σ’ αυτο το εύφλεκτο υλικο αγανάκτησης.

Η δουλεια της ηγεσίας μιας συνδικαλιστικης οργάνωσης δεν είναι να σύρεται απο τα αισθήματα αγανάκτησης των μελων-της. Δουλεια-της είναι να επεξεργάζεται ένα σχέδιο αγώνα για την προστασία των συφερόντων-τους. Δουλεια-της είναι να μετατρέπει αυτη την αγανάκτηση σε συγκροτημένο πρόγραμμα αγώνα που να μπορει να φέρει αποτελέσματα. Δουλεια-της είναι να ανοίγει τους ορίζοντες του αγώνα και να εκπαιδεύει τα μέλη της οργάνωσης στο πώς να πετυχαίνουν τους στόχους-τους. Κι εδω η ηγεσία της Πασυδυ, όπως και η ηγεσία ολόκληρου του συνδικαλιστικου κινήματος, καλείται να δώσει λύσεις σε προβλήματα για τα οποία δεν ξέρει την απάντηση. Οσο δέχονται τη λογικη του νεο-φιλελεύθερου καπιταλισμου, η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους είναι μονόδρομος. Οσο διαρκει η οικονομικη κρίση, η αντίσταση των συνδικάτων θα περιορίζεται σε συμβολικες μάχες οπισθοφυλακης.

Το κυπριακο συνδικαλιστικο κίνημα αλλα και αριστερα γενικότερα δέχεται τη νεο-φιλελεύθερη λογικη – όσο κι αν στα λόγια την κριτικάρει. Τη δέχεται γιατι δεν έχει τίποτε άλλο να προτείνει για έξοδο απο την κρίση. Οταν όλη η Ευρώπη ακολουθει την πορεία της λιτότητας θα ήταν παράδοξο αν η Κύπρος είχε τις δυνάμεις και τα αποθέματα να αντεπεξέλθει με διαφορετικη πολιτικη. Αυτη είναι μια πραγματικότητα που είναι αντιληπτη απο τη μεγάλη πλειοψηφία του λαου. Είναι γι’ αυτο που η αντίδραση της Πασυδυ και των μελων-της φαίνεται παράλογη και εγωϊστικη. Είναι γι’ αυτο που η κατασυκοφάντηση της συνδικαλιστικης δράσης έχει περάσει.

Πρέπει λοιπον να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια προστασίας του βιοτικου επιπέδου των εργαζομένων; Κάθε άλλο. Αντίθετα πρέπει να πάμε στη ρίζα του προβλήματος και να αναλύσουμε τους πραγματικους λόγους που το βιοτικο επίπεδο των εργαζομένων γενικα και όχι μόνο των κυβερνητικων υπαλλήλων δέχεται αυτη την ανελέητη επίθεση. Αυτο επιβάλλει την επέκταση της ανάλυσής-μας πέρα απο τα σύνορα της Κύπρου, επιβάλλει να δακτυλοδείξουμε την παγκόσμια οικονομικη κρίση σαν την αιτία της επιβολης της λιτότητας και στην Κύπρο. Πρέπει ακόμα να επεκτείνουμε την ανάλυσή-μας πέρα απο το συνδικαλιστικο επίπεδο, να εξηγήσουμε την πολιτικη διάσταση των οικονομικων αποφάσεων.

Η Ερας απο μόνη-της δεν μπορει ούτε να προκαλέσει κινητοποιήσεις ούτε να διαμορφώσει την έκβασή-τους. Σ’ αυτο το στάδιο, το μόνο που μπορει να ελπίζει είναι να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της κατάστασης με τις αναλύσεις-της και στη βελτίωση του προγράμματος και των στόχων της κινητοποίησης. Η προσπάθειά-της πρέπει να είναι το κέρδισμα της εμπιστοσύνης των εργαζομένων σε μια μακρόχρονη, στρατηγικη βάση. Δεν είναι τα αισθήματα της στιγμης που πρέπει να καθωρίζουν τη στάση-της αλλα τα στραγητικα συφέροντα της τάξης. Απο αυτη τη σκοπια, η στήριξη της ηγεσίας της Πασυδυ αποτυγχάνει:(2)

Γίνεται χωρις την αναγκαία κριτικη και ταυτίζεται με την κακη διαχείρηση της κινητοποίησης και την τελικη ήττα-της.

Δεν προστατεύει την ενότητα της τάξης διακινδυνεύοντας την εχθρότητα των εργατων του ιδιωτικου τομέα που πράγματι υποφέρουν πολυ περισσότερο απο την κρίση παρα οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Δεν δίνει εναλλακτικη λύση για έξοδο απο την κρίση. Το στυγνο ερώτημα απο πού θα βρεθουν τα λεφτα για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κρέμμεται σαν δαμόκλεια σπάθη όσο δεν εισάγουμε την πολιτικη διάσταση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και της ανάγκης αντιμετώπισης της κρίσης σε Ευρωπαϊκο και παγκόσμιο επίπεδο.

Δεν διαχωρίζει την κυβέρνηση Χριστόφια με το κεφάλαιο και τη δεξια στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Οσο κι αν διαφωνούμε με την πολιτικη της κυβέρνησης στον οικονομικο τομέα, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η κυβέρνηση Χριστόφια και το Ακελ είναι σήμερα τα πιο σημαντικα αναχώματα στην επέλαση της δεξιας. Η κριτικη-μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αυστηρη αλλα παράλληλα να είναι ξεκάθαρος και ο διαχωρισμος του ρόλου-τους απο το κεφάλαιο και τη δεξια.

Κατα τη γνώμη-μου, μια ανακοίνωση της Ερας για την απεργία θα έπρεπε να περιέχει τα πιο κάτω στοιχεία:

Σύντομη ανάλυση των αιτίων της κρίσης και της επίθεσης ενάντια στο βιοτικο επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλη σύνδεση των δεινων της υπόλοιπης εργατικης τάξης και κάλεσμα για ενότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης απο τις συνδικαλιστικες οργανώσεις.
Κριτικη της ηγεσίας της Πασυδυ και πρόταση για ένα σωστο πρόγραμμα κινητοποιήσεων και της εφαρμογης-του. Αναγκαιότητα για ξεκάθαρους στόχους και συνεννόησης με τις άλλες συνδικαλιστικες οργανώσεις, ιδιαίτερα του ιδιωτικου τομέα.
Κριτικη του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμου και των αποτελεσμάτων-του. Αναγκαιότητα πανευρωπαϊκης αντιμετώπισης απο τα συνδικάτα και την αριστερα. Κρατικοποίηση των τραπεζων(3) και περιφρούρηση του βιοτικου επιπέδου των εργαζομένων. Συγκεκριμένα μέτρα φορολόγησης του πλούτου και κάλυψης του δημοσιονομικου ελλείμματος.
Κάλεσμα προς την κυβέρνηση και την αριστερα γενικότερα να εγκαταλείψουν την πολιτικη της υποταγης στα κελεύσματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμου και να επιδιώξουν εναλλακτικες πολιτικες βρίσκοντας συμμάχους στα ευρωπαϊκα συνδικάτα και την ευρωπαϊκη αριστερα.

Η ριζοσπαστικη αριστερα έχοντας για πολλα χρόνια κάψει τα χέρια-της προτείνοντας ουτοπικα επαναστατικα μέτρα, κινδυνεύει σήμερα να μην αναγνωρίσει μια πραγματικα επαναστατικη συγκυρία και να περιοριστει σε αναπαρκη συνθήματα και δράση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η σημερινη κατάσταση είναι ριζικα διαφορετικη απο την κατάσταση πριν το 2008. Για πρώτη φορα μετα τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο καπιταλισμος δεν μπορει να προσφέρει καλύτερο βιοτικο επίπεδο για τους εργαζόμενους. Η απόπειρα να ξεπεραστει η κρίση μέσα απο την προσπάθεια να μειωθει το βιοτικο επίπεδο των εργαζομένων απο-νομιμοποιει το ίδιο το σύστημα στην συνείδηση των ανθρώπων και δημιουργει τις συνθήκες για την αμφισβήτησή-του. Αν τώρα δεν μπορέσουμε να δώσουμε επαναστατικες προοπτικες για την εργατικη τάξη, θα έχουμε σπαταλήσει μια μοναδικη ευκαιρία που ίσως αποδειχτει μοιραία για την ανθρωπότητα.»

***********************************
Σχόλια και παρατηρήσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
(1). Μήπως αυτό είναι γενικότερο χαρακτηριστικό των δεξιών συνδικάτων ή της εσωστρέφειας των ηγεσιών κάποιων συνδικαλιστικών οργανώσεων [ΠΑΣΥΔΥ, ΟΕΛΜΕΚ, ΠΟΕΔ] που βλέπουν μόνο ή κυρίως τα δικά τους στενά συντεχνιακά συμφέροντα;

(2). Αμφισβητούνται σοβαρά ή/και απορρίπτονται απόψεις [όπως του φίλου του Χαμάλη] του τύπου «Η ΠΑΣΥΔΥ αυτήν την στιγμήν είναι η αιχμή του δόρατος των εργαζομένων τζιαί των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων εναντίον της επίθεσης του πλούτου»...

(3). Για το ζήτημα της κρατικοποίησης [ή “εθνικοποίησης”] των Τραπεζών θα προσπαθήσω να επανέλθω.

Για το εισαγωγικό σημείωμα,
τα σχόλια και το copy paste,
Anef_Oriwn
Δευτέρα 2/1/2012