Το κείμενο γι’ αυτή μου την ανάρτηση ξεκίνησα να το γράφω χτες Κυριακή, αλλά μόλις σήμερα Δευτέρα βράδυ κατάφερα να το ολοκληρώσω.
Βλέπετε υπήρχαν συνεχώς διακοπές και διαλείμματα, κυρίως ένεκα του δεκαπενταύγουστου – εξόδοι για μπάνιο στη θάλασσα, άναμμα των καρβούνων για ετοιμασία φαγητού και γενική επιμέλεια, επισκέψεις [να ΜΑΣ έρθουν και να πάμε] κι άλλα τέτοια εορταστικά και διακοπευτικά, που προφανώς δεν θα συνάδουν και με το κείμενο μου που θ’ ακολουθήσει} ...
***************************
{ ** - Επεξηγηματική σημείωση:
«αντιπολεμική», γιατί αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα των πολέμων ...}
*****************
Εισαγωγικά:
14 του
Με τη δεύτερη φάσης της τουρκικής εισβολής [και την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους από τα τούρκικα στρατεύματα και την προσφυγοποίηση 200 χιλιάδων ελληνοκυπρίων] ολοκληρώθηκε [όπως συνηθίσαμε να λέμε εδώ και χρόνια, χωρίς όμως τούτο να παύει να αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια] το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, όπως τούτο ξεκίνησε [στην τελική του μορφή] με το χουντοφασιστικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη [του 1974] και συνεχίστηκε με την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής στες 20 του Ιούλη...
Φέτος λόγω των τραγικών συμβάντων στο Μαρί και μιας ραθυμίας και νωχελικότητας που ΜΑΣ κατέλαβε, ΔΕΝ καταφέραμε να κάμουμε [όπως συνηθίζαμε καθεχρονικά] τες επετειακές μας αναρτήσεις για τες “μαύρες επετείους” του Ιούλη. Έστω και την υστάτη όμως θα επιχειρήσω κάμω ένα μικρό αφιέρωμα σ’ εκείνη εποχή και τα τότε τραγικότατα γεγονότα της.
Γι’ αυτό κι αφήνω [για την ώρα] κατά μέρος [επιφυλάσσομαι όμως για αργότερα] τις όποιες σκέψεις [ΜΟΥ] να τα πω 2-3 χεράκια στους [εν Κύπρω] ένθερμους υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, τους FoulAv και Nick the Pap [που αν και ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα αποτελούν ο ένας τη φωνή του άλλου] πάνω σε ζητήματα της οικονομίας για την εχθρότητας του προς τες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά τζιαι για τη γενικότερη νεοφιλελεύθερη ποθκιαντραποσύνη τους. Σας παραπέμπω όμως σε δύο σχετικά [με την οικονομία] κείμενα άλλων φίλων συν-bloggers:
- σ’ ένα στου Μιχάλη Μιχαήλ που δημοσίευσε στο “Παντός Καιρού” Blog του – link: http://mihalismihail.blogspot.com/2011/08/blog-post_13.html , και
- σ’ ένα στου Λινού – link: http://sirmastocomputer.blogspot.com/2011/08/blog-post.html.
****************************
Επί τoυ θέματος:
Τα ξημερώματα λοιπόν, της 14ης του Αυγούστου [του 1974] η Τουρκία εξαπόλυσε νέα απρόκλητη επίθεση κατα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο μεταξύ κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας [λέμε τώρα] που είχε συμφωνηθεί με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφάλειας, τα τουρκικά στρατεύματα είχαν ήδη εδραιώσει τις θέσεις τους επί του κυπριακού εδάφους που είχαν καταλάβει κατα τον πρώτο γύρο του πολέμου αλλά και μετά – ως γνωστόν η κατάληψη της Λαπήθου και του Καραβά έγινε στις 6 τ’ Αυγούστου.
Να σημειώσω ότι η δεύτερη φάση του πολέμου ξεκίνησε μόλις μερικές ώρες μετά το ναυάγιο των ειρηνευτικών συνομιλιών που διεξάγονταν στη Γενεύη. Σ’ εκείνη τη Διάσκεψη συμμετείχαν αντιπροσωπείες από την Κυπριακή Δημοκρατίας, με επικεφαλής τον Προεδρεύοντα [τότε] Γλαύκο Κληρίδη [που ανέλαβε καθήκοντα μετά την παραίτηση του Οκταήμερου “Προέδρου” της πραξικοπηματικής “Κυβέρνησης”, Νικόλαου Σαμψού], από την τουρκοκυπριακή κοινότητα [με επικεφαλής των Ντενκτάς, αν δεν κάμνω λάθος], από την Ελλάδα κι από την Τουρκία [με επικεφαλής τον Υπουργό Εξωτερικών της χώρας, τον Γκιουνές.
Λίγες ώρες μετά την απόρριψη από την (ελληνο)κυπριακή αντιπροσωπεία των τελεσιγραφικών και εκβιαστικών απαιτήσεων των τούρκων, ξαναπήρε για καλά μπρος και η άρτια εξοπλισμένη [από το ΝΑΤΟ] στρατιωτική μηχανή τους για να εξαπολύσει μια νέα επίθεση. Πως αλλιώς θα ολοκλήρωναν το έργο τους!
Με τη νέα επίθεση ξεκίνησε κι ένας νέος κύκλος αίματος, νέο θανατικό, χιλιάδες πρόσφυγες, εκατοντάδες αιχμάλωτοι κι αγνοούμενοι, μερικές χιλιάδες εγκλωβισμένοι [κυρίως στην Καρπασία], καταστροφές τεράστιες κι ο πόνος αβάσταχτος, ιδίως για κείνους που έχαναν δικούς τους ανθρώπους. Οι [πολεμικές] μάχες άνισες σ’ όλα τα μέτωπα. Οι τούρκοι είχαν παντού υπεροπλία. Η Μόρφου, η Αμμόχωστος, η Καρπασία, δεκάδες χωριά έπεσαν στα χέρια των τούρκων, ίνα πληρωθεί κι επί του εδάφους ή σχεδιασθείσα [από τους νατοϊκούς] επί χάρτου διχοτόμηση του νησιού ΜΑΣ! Η προέλαση του τουρκικού στρατού [που επιταχύνθηκε με το σπάσιμο της Γραμμής στη Μια Μηλιά – πόσο θα κρατούσε κι αυτή εν μέσω ενός κάμπου και με τες «ημέτερες δυνάμεις» να βάλλονται ανηλεώς από ξηράς κι αέρος;] συνοδεύτηκε με εγκλήματα που ακόμα και σήμερα έρχονται στην επιφάνια και συγκλονίζουν.
Οι μνήμες ζωντανές και οι θύμησες δυνατές ακόμα, έστω κι αν πέρασαν 37 ολόκληρα χρόνια. Δεν ήμουν δα και μικρός.
Θυμάμαι τα ατελείωτα καραβάνια των προσφύγων που εγκατέλειπαν με κάθε μέσο τα σπίτια τους στη Μεσαορία ή το Βαρώσι μετακινούμενοι προς τα νότια σε αναζήτηση ασφάλειας ή/και για ξεπεράσουν τους φόβο, την αβεβαιότητα και τη ανησυχία [για το τι μέλλει γενέσθαι] που τους προκαλούσε η προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων. Και να στοιβάζονται κατά χιλιάδες [κάτω από τα δέντρα ή μέσα σε τσιαντήρκα, αλλά και σε φιλόξενα σπίτια των τόπακων] στα χώρια πέριξ ή εντός των Βάσεων της Δεκέλειας - στην Ορμήδεια, την Ξυλότυμπου, το Ξυλοφάγου, το Δασάκι της Άχνας. Όμως εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι ΔΕΝ έλεγε να φύγει, κι ας σταμάτησαν οι εχθροπραξίες στις 16 του μηνός!
Άραγε η Πανάγια που γιόρταζε την επαύριον της 14ης τ’ Αυγούστου, ή ο Άγιος της Καρπασίας, ο Απόστολος Αντρέας, γιατί δεν προστάτεψαν τον κόσμο και τα μέρη τους από τους αλλόθρησκους που μαγάρισαν ανθρώπους και τόπους;
Πέραν όμως αυτών των μεταφυσικών “προβληματισμών”, υπάρχουν κι άλλα ουσιαστικά και καυτά ερωτήματα [κυρίως για το ζητήματα της κατάληψης της Αμμοχώστου] που έμειναν έκτοτε να αιωρούνται αναπάντητα.
Διερωτούμαι και εξανίσταμαι:
- Γιατί δεν έγινε προσπάθεια για υπεράσπιση της πόλης της Αμμοχώστου από τα τουρκικά στρατεύματα και εγκαταλείφθηκε απ’ όλες τες αρχές ως πλοίο βυθιζόμενο; Μήπως ίνα πληρωθεί ακόμα μια φορά το ρηθέν «Εάλω η πόλις»; [Το ότι ένα μέρος της Αμμόχωστου δεν έχει εποικηθεί και παραμένει περίκλειστο και εγκαταλειμμένο, δηλοί ότι τούτο δεν περιλαμβάνονταν στους αρχικούς σχεδιασμούς των τούρκων για κατάληψη του].
- Ποιοι ήταν αυτοί που ανακοίνωναν ότι η πόλη δεν καταλήφτηκε από τα τουρκικά στρατεύματα και καλούσαν τον κόσμο από ραδιόφωνου να επιστρέψει; Τούτο είχε ως αποτέλεσμα κάποιοι που τόλμησαν και γύρισαν είτε να δολοφονηθούν, είτε να συλληφθούν ως αιχμάλωτοι.
Γνωστή είναι η ιστορία των αμάχων ελληνοκυπρίων [συμπεριλαμβανομένων και μικρών παιδιών] που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στα περβόλια του Αγίου Μέμνονα από εθνικιστές και φασίστες τουρκοκύπριους [προφανώς ως αντίποινα για την δολοφονία αμάχων τουρκοκύπριων στο Σανταλάρι και στην Αλόα από εθνικιστές και φασίστες ελληνοκύπριους – «ούλλοι shύλλοι μια γενιά»!]...
Πτώματα νεκρών ελληνοκύπριων ξέθαψε στη νεκρή ζώνη μέσα στα περβόλια της Κάτω Δερύνειας συνεργείο του ΡΙΚ με το δημοσιογράφο Δημήτρη Αντρέου, [νομίζω] κάπου κατα τα τέλη τ’ Αυγούστου του 1974...
Τα ερωτηματικά, οι απορίες και τα «γιατί» εκκρεμούν μέχρι σήμερα ακόμα. Κάνεις όμως δεν είχε το θάρρος, ή/και την τόλμη ή έστω την πολυσυζητημένη [αυτές τις μέρες] ευαισθησία, να δώσει απαντήσεις. Ούτε γι’ αυτά τα “μικρά” και τα επιμέρους, αλλά ούτε και για τα μεγάλα που αφορούν την αδιανόητη προδοσία του ’74. Τότε ήταν που το κακό ήταν πραγματικά ΜΕΓΑΛΟ!
Πόσοι και πόσοι Άνθρωποι γίνανε τότε “στότσιην” [βορά] των κανονιων, των όπλων και των οβίδων. Όντως «Επέσατε θύματα, αδέλφια ΕΣΕΙΣ» - link: http://www.youtube.com/watch?v=79-8ImsREjE&feature=related.
Έχω ήδη μακρηγορήσει και μάλιστα αρκετά. Με ‘πιάσαν τα “πατριωτικά” μου! Πρόθεση μου [αρχικά] ήταν να παραθέσω μια επιστολή που αλίευσα πριν μερικούς μήνες [τέλος τ’ Απρίλη] από τη “Χαραυγή”, όπου ο επιστολογράφος [όντας κι ο ίδιος κληρωτός στρατιώτης εκείνες τις τραγικές μέρες] ΜΑΣ περιγράφει διάφορες σκηνές που βίωσε στο πραξικόπημα και τον πόλεμο και ΜΑΣ δίνει πολύ παραστατικά και το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε τότε στον στρατό.
******************************
“Δεν θα σε ξεχάσουμε Κωνσταντίνε Ασιήκκαλη!”
[Επιστολή του Μιχάλη Ασκάνη, πρώην Αιχμάλωτος Πολέμου (από το 251 Τ.Π.), η οποία δημοσιεύτηκε στη εφημ. “Χαραυγή”, στις 29 του Απρίλη του 2011, στη σελ. 38]...
{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου]...
“Με τον Κωνσταντίνο Ασιήκκαλη υπηρετήσαμε μαζί τη στρατιωτική μας θητεία στο 251 T.Π. στη Γλυκιώττισα της Κερύνειας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής μας σαν διαβιβαστές πεζικού στο B.M.H., πήραμε μετάθεση στο 251Τ.Π. Ο Ασιήκκαλης, ο Αντρέου Χαράλαμπος (επίσης αγνοούμενος) και εγώ μπήκαμε σε ένα landover της Εθνικής Φρουράς που θα μας μετέφερε στην Κερύνεια. Στη διαδρομή ο Ασιήκκαλης με ρωτά: «Τι ομάδα είσαι ρε Ασκάνη»; «Ανόρθωση, εσύ τι ομάδα είσαι», τον ρωτώ. «Αποέλ», μου απαντά. «Εσύ ρε Αντρέου, τι ομάδα είσαι»; τον ρωτούμε. «Και εγώ Αποέλ», απαντά. Τι ειρωνεία! Υπήρχε τέτοιο κλίμα εκείνη την εποχή, τέτοια τρομοκρατία που φοβόσουν να πεις τα πιστεύω σου. Τελικά, μετά που γνωριστήκαμε καλύτερα στο 251 Τ.Π. ομολογήσαμε και οι τρεις ότι ήμασταν Ομονοιάτες.
Στο 251 Τ.Π. ήταν το στρατόπεδο που κατέληγαν όσοι ήταν προοδευτικοί και υπέρ του Μακαρίου. Ήταν ένα από τα μεγάλα θύματα της προδοσίας. Μετά το πραξικόπημα, αν και ήταν πέρα πάσης αμφιβολίας ότι επίκειτο τουρκική εισβολή, οι Έλληνες αξιωματικοί, στο μεσοδιάστημα μεταξύ πραξικοπήματος και εισβολής, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με την περιβόητο «Ε.Η.Δ» (Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση). Μας έλεγαν συνεχώς ότι ο εχθρός μας ένας είναι, ο κομμουνισμός, και καμιά αναφορά δεν γινόταν για τους Τούρκους και για την επικείμενη εισβολή. Φρόντισαν με κάθε επιμέλεια να μην επανδρωθούν τα πολυβόλα κατά μήκος της θάλασσας. Ο διοικητής μάς είπε χαρακτηριστικά την ημέρα του πραξικοπήματος: «Βλέπω τη χαρά στα πρόσωπά σας που ρίξαμε σήμερα το δικτατορικό καθεστώς του Μούσκου (έτσι αποκαλούσαν τον Μακάριο) και δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι ο εχθρός μας ένας είναι, ο κομμουνισμός, και αυτούς εδώ απέναντι (δείχνοντάς μας το τούρκικο χωριό Τέμπλος) δεν τους φοβόμαστε».
Κατά τη διάρκεια της εισβολής, και ενώ γινόταν η απόβαση των Τούρκων δίπλα ακριβώς από το στρατόπεδό μας, η εντολή του διοικητή μας ήταν ξεκάθαρη: «Μην τους κτυπάτε διότι η απόβαση είναι εικονική. Εάν τους κτυπήσουμε θα εξαγριωθούν». Αυτές τις εντολές είχε φαίνεται από τους Χουντικούς. Τι ειρωνεία! Την επόμενη μέρα περικυκλώθηκε ξαφνικά από τους Τούρκους εισβολείς και αφού τραυματίστηκε δεν μπόρεσε να ξεφύγει και έκτοτε θεωρείται αγνοούμενος, οπωσδήποτε όχι από τους κομμουνιστές.
Στις 24 Ιουλίου, ξαναβρεθήκαμε με τον Κωνσταντίνο Ασιήκκαλη σε χώρο δίπλα από το Προεδρικό όπου ανασυντάχθηκε το τάγμα μας. Στο χώρο εκείνο ο ίδιος Ελλαδίτης αξιωματικός μάς έκανε μαθήματα, όχι πλέον Ε.Η.Δ., αλλά πώς διεξάγονται οι μάχες εντός της πόλης. Θυμάμαι τον Ασιήκκαλη να μου λέει: «Ρε Ασκάνη, στη Λευκωσία κυκλοφορούν έντονα φήμες ότι θα γίνει νέος πόλεμος και πολύ άσχημα θα την έχουμε».Μετά από λίγες μέρες δόθηκε διαταγή και επανδρώσαμε τα υψώματα κοντά στη Μια Μηλιά απέναντι από τις τουρκικές θέσεις. Εγώ μαζί με τον Ασιήκκαλη και άλλους πέντε στρατιώτες ήμασταν σε ένα ύψωμα απέναντι από τον υδατοφράκτη. Εκεί μείναμε λίγες ημέρες και μια νύκτα μας αντικατέστησε ένα τάγμα εφέδρων από την Αμμόχωστο και μας μετέφεραν βορειότερα στην περιοχή του Κουτσοβέντη.
Μόλις άρχισε ο δεύτερος γύρος στις 14 Αυγούστου, οι πρώτες βόμβες έπεσαν στην περιοχή του Κουτσοβέντη. Ο νέος διοικητής του τάγματος έδωσε εντολή στους διαβιβαστές να διορθώσουν τις τηλεφωνικές γραμμές που αποκόπηκαν από τους βομβαρδισμούς. Αυτός θεάθηκε να παίρνει ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο, χρώματος άσπρου, και να εξαφανίζεται αφήνοντάς μας στο έλεος τον ορδών του Αττίλα. Ο καθένας έκανε ό,τι θεωρούσε σωστό για να μπορέσει να σώσει τον εαυτό του. Ήταν φανερό ότι οι ελπίδες για να σωθούμε ήταν πολύ λίγες. Οι Τούρκοι πολύ γρήγορα έσπασαν τις γραμμές μας στο χώρο της Μιας Μηλιάς και κατευθύνθηκαν προς την Αμμόχωστο αφήνοντάς μας πίσω από τις γραμμές τους. Κανένας δεν μας ενημέρωσε από πού μπορούσαμε να διαφύγουμε.
Αφού συγκεντρωθήκαμε σε με σπηλιά 20-30 περίπου στρατιώτες και ενώ μας βομβάρδιζε συνεχώς η αεροπορία, αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε σε μικρές ομάδες 3-4 στρατιωτών για να μην γίνουμε εύκολα αντιληπτοί από την αεροπορία. Λόγω του ότι υπήρχαν διαφωνίες για τον τρόπο διαφυγής, η ομάδα μου και εγώ, που ξεκινήσαμε πρώτοι, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το Νέο Χωριό Κυθραίας και από εκεί να κατευθυνθούμε προς την Τύμπου.
Όταν φτάσαμε στο Νέο Χωριό Κυθραίας, βρήκαμε σε ένα περιβόλι ένα μόνιμο ανθυπολοχαγό του τάγματός μας (Κύπριο), ο οποίος στο πραξικόπημα απειλούσε Θεούς και δαίμονες και ότι θα σφάξει μακαριακούς με την ξιφολόγχη του. Όταν τον ρωτήσαμε από πού μπορούμε να διαφύγουμε αυτός μας είπε: «Δεν ξέρω, όπου θέλετε πηγαίνετε αρκεί να μην έρθετε μαζί μου». Αυτός διασώθηκε διότι γνώριζε φυσικά τον τρόπο διαφυγής. Μετά από πολλές περιπέτειες, πιαστήκαμε αιχμάλωτοι στο Παλαίκυθρο, όπου Τούρκος αξιωματικός μάς γλίτωσε από την εκτέλεση (γύρω στους 100 στρατιώτες). Δυστυχώς, η απόφαση της ομάδας του συναγωνιστή Ασιήκκαλη να κατευθυνθούν προς άλλη κατεύθυνση, όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν και τόσο σωστή, αφού όπως φάνηκε έπεσαν στα χέρια ανεξέλεγκτων Τούρκων στρατιωτών. Έκτοτε εθεωρείτο αγνοούμενος. Το 2007 βρέθηκε σε ομαδικό τάφο με τρεις άλλους Ε/κ στρατιώτες στο χωριό Τζιάος. Έκπληξη μου προκάλεσε η παρουσία στην κηδεία του Κωνσταντίνου Ασιήκκαλη πολιτικών τους οποίους τα κόμματα φέρουν ακέραια την ευθύνη για το χαμό του Ασιήκκαλη και των άλλων συμπατριωτών μας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω όλα τα πιο πάνω στη μνήμη του αξέχαστου Κωνσταντίνου Ασιήκκαλη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους υπαίτιους της τραγωδίας του 1974.Η ενότητα δεν κτίζεται με τη λήθη του παρελθόντος διότι θα αδικήσουμε τους νεκρούς και τους αγνοούμενούς μας.”
**************************************
Καταληκτικά σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
ΚΑΜΊΑ σύγκριση εκείνης της εποχής με το σήμερα [δηλ. με τη 11 του Ιούλη] όπως ατυχώς, αστόχως και για τους δικούς τους ιδιοτελείς και μικροκομματικούς λόγους, ή κι από περισσό συναισθηματισμό και παρορμητισμό επιχειρούν να (δια)πράξουν κάποιοι. Ειλικρινά διερωτούμαι, αν αυτοί οι πεζοπόροι οι επονομαζόμενοι “Εθελοντών Αφύπνισης” που λαμβάνουν μέρος σε πεζοπορία, διάρκειας 7 ημερών και συνολικής απόστασης 300 χιλιομέτρων με τελικό προορισμό το Προεδρικό Μέγαρο εις μνήμη των δεκατριών θυμάτων της έκρηξης στο Μαρί και ως ένδειξη υποστήριξης στις οικογένειες αυτών, ή οι άλλοι που προγραμματίζουν αυτοκινητοπομπή με προορισμό το Κελλάκι όπου βρίσκεται η εξοχική κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας, αν έχουν διοργανώσει παρόμοιες εκδηλώσεις υποστήριξης προς τις οικογένειες όσων έπεσαν το 1974 υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου ή είναι αγνοούμενοι; Μια αρχαιοελληνική ρήση ταιριάζει εδώ, αλλά δεν θα την πω, γιατί ίσως μεταξύ των συμμετεχόντων υπάρχουν και κάποιοι παρασυρμένοι ή/και με αγνά αισθήματα...
Επίσης θα ‘θελα με την ευκαιρία αυτή να ΣΑΣ παραπέμψω και σε δύο παλαιότερες [του 2008] δικές μου αυτοβιογραφικές αναρτήσεις σχετικές με το πραξικόπημα και τη εισβολή:
- http://aneforiwn.blogspot.com/2008/07/12-15-1974_10.html
- http://aneforiwn.blogspot.com/2008/07/15.html,
όπως και σε δύο πρόσφατες δύο φίλων bloggers,
- του Μιχάλη – link: http://mihalismihail.blogspot.com/2011/07/15.html , και
- του Σολιάτη – link: http://soliatis.blogspot.com/2011/08/1974.html.
Έτσι, για να μην ξεχνούμε, αλλά και για να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Κι όπως συνηθίζει να λέει και ο θυμόσοφος λαός ΜΑΣ, «Ανάθεμαν τους που τα κάμασιν»!
Ή όπως είπεν τζι’ ο ποιητής [ο μέγας και διαλεκτικός και πάντα αφυπνισμένος Παύλος Λιασίδης] σε στιγμές πραγματικής οργής και αγανάκτησης:
«Α, που να φκουν τα μμαθκια τους, να μείνουν πάντα λούτσοι
τζείνοι, που εξαιτίας τους, ήρταν ποδάττε οι Τούρτζιοι.
Παρσαμωμένοι τζι άθαφτοι να μείνουν σαν πεθάνουν,
να πα να τους ιφτύννουσιν, όποττεν ανεφάνουν!
Τζιαι τούτη ναν η δόξα τους τζι’ η μνήμη τους για πάντα,
τέθκοια τιμή γρειάζεται μια βρωμισμένη λάντα!»
Για τα εισαγωγικά σχόλια,
το copy paste
και τα καταληχτικά σχόλια,
Anef_Oriwn
14 -15/8/2011
*************************
Υστερόγραφον 1 – 14/8/2011:
Σήμερα τυγχάνει να ‘χουμε ακόμη δυο θλιβερές επετείους:
1. Την 6η επέτειο από την πτώση αεροσκάφους της ιδιωτικής εταιρείας “Ήλιος” στο Γραμματικό της Αττικής, το οποίο προερχόταν από το Αεροδρόμιο Λάρνακα, με 121 άτομα νεκρούς, επιβάτες και πλήρωμα, στην πλειοψηφία τους κύπριοι. Η υπόθεση είναι ακόμα υπό εκδίκαση και οι συγγενείς αναμένουν ακόμα δικαίωση! Τότε γιατί άραγε δεν είχαμε “αγανακτισμένους”, “αφυπνισμένους” τζι’ “αυτοκινητο-πεμπάμενους”; Προφανώς γιατί δεν είχαμε ούτε Αριστερό Πρόεδρο!
2. Τη στυγερή δολοφονία [δια τής εκτελέσεως με τουφεκκισμό] του στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Νίκου Πλουμπίδη στις 14 Αυγούστου του 1954.
[Νομίζω ότι ο Πλουμπίδης ήταν και ο τελευταίος κομμουνιστής που δολοφονήθηκε μ’ αυτόν τον ιταμό τρόπο από το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό καθεστώς της Ελλάδας].
Προσωπικά ΤΟΝ θεωρώ μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Άρη Βελουχιώτη και τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ανάμεσα στις ηρωικότερες [επώνυμες] μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Για τη θυσία έγραψε και το μυθιστόρημα “Ο Αλύγιστος” ο Κώστας Κοτζιάς ενώ την εξύμνησε κι ο Θάνος Μικρούτσικος με άσμα του σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και τραγουδημένο από την εξαιρετική φωνή της Μαρίας Δημητριάδη – link: http://www.youtube.com/watch?v=Q3_7JNU86m0&feature=related.
Anef_Oriwn
Κυριακή 14/8/2011
*************************
Υστερόγραφον 2 – 15/8/2011:
Σήμερα 15 τ’ Αυγούστου συμπληρώνονται 85 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, του προπομπού το ΑΚΕΛ. Η ιδρυτική του σύναξη έλαβε χώρα το 1926 στη Λεμεσό.
Στη σημερινή “Χαραυγή” υπήρχε δισέλιδο αφιέρωμα, ενώ σχετικά κείμενα ανάρτησαν στα Blogs τους,
- ο Gregoris – link: http://nekatomata.blogspot.com/2011/08/blog-post_15.html, και
- οι ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ. – link: http://antartescy.blogspot.com/2011/08/1926.html.
Anef_Oriwn
Δευτέρα 15/8/2011
18 σχόλια:
Ρε Ανεφ, πάλι θα σε διορθώσω: 14 *Αυγούστου* και όχι Ιουλίου, στα εισαγωγικά σου...
«Ανάθεμαν τους που τα κάμασιν»
Ναι, ολική κάθαρση...
Strov,
Τι εννοείς με τον όρο «ολική κάθαρση»;
Απολογούμαι προκαταβολικά αν παρερμηνεύκω τον εκ Στροβόλου ορμώμενον αλλά ίσως εννοεί να αποδωθούν οι ευθύνες που αναλογούν σε όλους τους έχοντες ευθύνην για την άλωση της Κυπριακής Δημοκρατίας (που άρχισεν αρκετά νωρίττερα που το '74), συμπεριλαμβανομένου και του "εθνάρχη" τζιαι άλλων πολιτικών ηγετών. Τζιαι φυσικά να αρχίζει η ιστορία που τζιαμέ που πρέπει τζιαι όϊ που τζιαιμέ που βολεύκει την κάθε συνοπαρτζιάν.Για το κυπριακόν πρόβλημαν τούτον το χρονικό σημείο κατ' εμέναν ανάγεται τόσον πίσω όσον η σφαγή των προυχόντων στην Κύπρο που τους τούρκους κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης. Τότε που ούτε ΚΚΚ είσιεν, ούτε συναγερμόν που στεγάζει "πραξικοπηματίες".
Μιχάλη Ταπακούδη,
Μπορείς να γενείς πιο συγκεκραμένος ή/και πιο αναλυτικός όταν λες ότι «Για το κυπριακόν πρόβλημαν τούτον το χρονικό σημείο κατ’ εμέναν ανάγεται τόσον πίσω όσον η σφαγή των προυχόντων στην Κύπρο που τους τούρκους κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης...»; Δηλ. πως ακριβώς συμβαίνει αυτό;
Σε bullets για συντομογραφία:
- 1821: δεν υπάρχει ακόμη ελληνικό και τουρκικό έθνος/ κράτος, η Κύπρος είναι μια περιοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας η οποία βρίσκεται σε παρακμή. Δεν έχει παράλληλα παρουσιαστει ακόμη το κομμουνιστικό μανιφέστο παρά τις φιλοσοφικές εξελίξεις μεγάλων του΄είδους στην Ευρώπη.
- ο ελληνικός αλυτρωτισμός φτάνει και στην Κύπρο, όπου βρίσκεται μια συμπαγής κοινότητα ελληνοφώνων χριστιανών, έστω και αν δεν πετυχαίνει εξέγερση λόγω και του ξεκαθαρίσματος των πιθανών υποκινητών.
- με την παραχώρηση της Κύπρου στους αποικιοκράτες βρεττανούς το 1878 αρχίζει μια νέα εποχή, η οποία για τα επόμενα τριάντα περίπου χρόνια (ως το 1922) χαρακτηρίζεται από την ολοένα εντεινόμενη τάση των κυπρίων ελληνοφώνων να επιζητήσουν ενσωμάτωση στον "εθνικό κορμό" (λες και υπήρξε ποτέ τέτοιι πράμα, ή η Κύπρος μέρος του).
- Με την επανάσταση στη Ρωσσία και την εξέλιξη της σε Σοβιετική Ένωση έρχεται τη δεκαετία του '30 και στην Κύπρο, οργανωμένα πλέον το κομμουνιστικό κίνημα. Κάπου εκεί ανάγεται πλέον η μετατροπή του κυπριακού΄από ένα αλυτρωτικό ζήτημα εθνικιστικής φύσεως σε ιδεολογική σύγκρουση, ανάμεσα στις κοινωνικές τάξης της κοινωνίας του νησιού.
- Το '55 αποφασίζεται από τους εθνικιστές/ εθνικόφρονες (η μια ηπιότερη υποτίθεται μορφή της άλλης αλλά συνώνυμες έννοιες, όπως το λίγο ήπολύ έγγυος) η ένοπλη διεκδίκηση της ένωσης, αφού ο πολιτικός αγώνας κρίθηκε ανεπαρκής. Εδώ είναι καθαρό πόσο λίγο συζητάμε μεταξύ μας, αφού υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι τέτοιος αγώνας δεν ήταν απαραίτητος. Αφού αποφασίστηκε να γίνει, αποτέλεσε ουσιαστικά άλλη μια αφορμή σύγκρουσης των κυπρίων για ιδεολογικούς λόγους.
- Το '56 ο Μακάριος έχει την ευκαιρία να τερματίσει τον ένοπλο αγώνα, αλλά ως σχοινοβάτης που ήταν εξωθεί τον εγγλέζο να σηκωθεί από το τραπέζι (στο οποίο είχε ρίξει μια καλή για τα τότε δεδομένα πρόταση΄επίλυσης του κυπριακού) λέγοντας "ο θεός να λυπηθεί το λαό σου". Από το '56 μέχρι το '59 οι άγγλοι μπάζουν ενεργά πλέον την Τουρκία μέσα και σκληραίνουν την στάση τους εναντίον των ε/κ, μαθαίνοντας ουσιαστικά την τέχνη των βασανιστηρίων που χρησιμοποίησαν μετά καθόλη την διάρκεια του ψυχόύ πολέμου. Το '56 αν έκλεινε ο αγώνας, δεν θα σκοτώνονταν ο Αυξεντίου και ο Μάτσης, ενώ ίσως να ήμαστε επαρχία της Ελλάδας. Εδώ οι ευθύνες του Μακαρίου είναι ασήκωτες αλλά όποιος τις αναφέρει (π.χ. Δρουσιώτης) είναι "προδότης", ακόμα και σήμερα.
- Το '60 υπογράφουμε συμφωνίες για ανεξαρτησία, αλλά ο "εθνάρχης" χαϊδεύει τους εθνικιστές με σχέδια Ακρίτας και άλλες συνομωσίες για ένωση, με αποκορύφωμα τα 13 σημεία που δίνουν την αφορμή στους εθνικιστές τ/κ να αποσχιστούν από το κράτος, φάση κατά την οποία σκοτώνεται και αγνοείται πολύς κόσμος, κυρίως τ/κ.
- Ο "εθνάρχης" έχει 11 χρόνια να λύσει με συνομιλίες το κυπριακό, και το '73, με σχεδόν όλα τα 13 σημεία αποδεκτά από τους τ/κ, επιμένει υπογείως στο "ατόφια ελληνικό" κράτος και το ευκταίο. Από την άλλη ακροβατεί όπως πάντα με αδέσμευτους, σοβιετική ένωση κ.λ.π. ενώ είναι μέσα στα σαγόνια δύο νατοΪκών καρχαριών (Τουρκία, ελλαδική χούντα).
-Αλλά για όλα φταίει ο Γρίβας και οι "πραξικοπηματίες". Όλα άρχισαν το '74, πριν ήμαστε ένα πράσινο λιβάδι με πεταλουδίτσες. Και ένα "τέλειο, θεϊκό εθνάρχη".
Ελπίζω να σου έχω απαντήσει "τι σημαίνει αυτό". Ήταν ωραία η διήγηση για τον κ. Ασσιήκκαλη πάντως. Και το ποίημα που έβαλες . Αλλά δεν μου λένε και πολλά χωρίς όλη την ουρά που σου παρέθεσα.
Μιχάλη Ταπακούδη,
Ενδιαφέροντα τα όσα γράφεις [αν και εκτός του θέματος της ανάρτησης]˙ δίνουν τροφή για σκέψη και ερεθίσματα για κουβέντα, όμως καθώς αγγίζεις ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, θέλει χρόνο μπόλικο για να δοθούν απαντήσεις. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα που αποσκοπεί αυτή η [εκτός θέματος] παρέμβαση σου ή έστω τι θέλεις να πεις ή να υποβάλεις, πέραν από του να δώσεις συγχωροχάρτι στον Γρίβα και στους “πραξικοπηματίες”. Άραγε γιατί τους βάζεις εντός εισαγωγικών. Σίγουρα κάποιο πουλάκι θα ΣΟΥ ψιθύρισε κι ΕΣΕΝΑ ότι το ούτω καλούμενο πραξικόπημα το ‘καναν αδειανοί ή ότι χέρι σ’ αυτό είχαν και οι ΑΚΕΛικοί μια και κερνούσαν γλυκό καρυδάκι τους ομοϊδεάτες τους πραξικοπηματίες! Τελικά για όλα φταίει ο “εθνάρχης” Μακάριος! Καμιά αναφορά ΔΕΝ κάμνεις για τις αντιπαλότητες κι αντιπαραθέσεις μεταξύ Μακαρίου και Γρίβα κατά την περίοδο της ΕΟΚΑ, για τις τότε δολοφονίες Αριστερών ακτιβιστών κι όχι μόνο, για τις ξένες επιβουλές ενάντια στην Κύπρο [μάλιστα κάπου αφήνεις αιχμές ότι δήθεν ο Μακάριος «... ακροβατεί όπως πάντα με αδέσμευτους, σοβιετική ένωση κ.λ.π. ενώ είναι μέσα στα σαγόνια δύο νατοΪκών καρχαριών (Τουρκία, ελλαδική χούντα)», χωρίς να διευκρινίζεις τι θα ‘πρεπε να γίνει – ας πούμεν η διπλή Ένωση;], για το ρόλο της χούντας και την υπόσκαψη του κυπριακού κράτους από μέρους των συνταγματαρχών, για το Εθνικό Μέτωπο, την ΕΟΚΑ Β΄ και παει λέγοντας... Πράγματι «Όλα [ΔΕΝ] άρχισαν το '74» [προσωπικά ΔΕΝ είπα ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο], όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως συνδέεται «... η σφαγή των προυχόντων στην Κύπρο που τους τούρκους κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης ...», με τη σημερινή φάση του κυπριακού! [Την άποψη μου για τη σφαγή της 9ης Ιουλίου και τα οικονομικοκοινωνικά της αίτια την εξέφρασα στην εισαγωγή της ανάρτησης μου με αρ. 35/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/07/352009-9.html.
Θα ‘θελα όμως να πω [αν και πάλι εκτός θέματος] τζιαι δκυο κουβέντες για την «ιδεολογικοποίηση του κυπριακού»… Καταρχάς αν έχεις την καλή διάθεση να μας πεις ποιες «κοινωνικές τάξεις της κοινωνίας του νησιού» συγκρούονταν και πως;
Σίγουρα και το 1821 «δεν υπάρχει ακόμη ελληνικό και τουρκικό έθνος/ κράτος», καθώς τα εθνικά κράτη ήταν ακόμα υπό διαμόρφωση εν μέσω της κατάρρευσης των φεουδαρχικών μορφών πολιτικής οργάνωσης και εξουσίας και ως αναγκαιότητα για το υπό εξέλιξη καπιταλιστικό σύστημα. Εν τζιαι επροβληματίστηκες καμιά φορά κατά πόσο «ένα αλυτρωτικό ζήτημα εθνικιστικής φύσεως» ΔΕΝ προέκυπτε έτσι απλώς καιρού από μια ιδεαλιστική εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για περισσότερη ελευθερία, αλλά πρώτα και κύρια για οικονομικούς λόγους; Ας πούμεν για την αυτοτελή οικονομική ανάπτυξη των προυχόντων μιας εθνοτικής ή/και θρησκευτικής ομάδας που ήταν ας πούμεν κάτω από την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας... Ήταν τυχαίο που οι ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας ήταν έμποροι; Και τα εθνικά κράτη δεν ήταν αποτέλεσμα της αναγκαιότητας των αναπτυσσομένων καπιταλιστικών κυρίαρχων πλέον κύκλων για ενιαία αγορά, και κατ’ επέκταση και για μια κεντρική διοίκηση που θα έθετε κάτω από τον έλεγχο της τες όποιες ημιαυτόνομες περιοχές/φεουδα [Μάνη, Σούλι, Ρούμελη, Ιωάννινα, Πόντος, Μολδοβλαχία], τα καπετανάτα και τα αρματολίκια για να διεξάγεται καλύτερα, πιο αποδοτικά και με ασφάλεια η διακίνηση των πρώτων υλών, των παραγόμενων προϊόντων αλλά και των εργατών; Άρα και τότε υπήρχαν «ιδεολογικοί λόγοι» που περιέβαλλαν τα απελευθερωτικά κινήματα. Τι ήταν στο κάτω - κάτω ο “Θούριος” του Ρήγα και η θέση του ότι
«Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή»,
τι ήταν; Αλλά και οι εσωτερικές/εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των ελλήνων δεν ήταν κοινωνικοταξικές κι άρα και ιδεολογικές;
Υστερόγραφον για Μιχάλη Ταπακούδη:
Μια αφήγηση που μιλάει για πόλεμο και θάνατο δεν μπορεί να είναι «ωραία»! Είναι σχήμα οξύμωρο. Έπαθες τζι’ ΕΣΟΥ όπως τον Αρχιεπίσκοπο [του 8%] που είπε αναφερόμενος στον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση: «αν τους δίναμε εντολή να καταστρέψουν τον τόπο, δεν θα τα κατάφερναν τόσο ωραία». Μια καταστροφή ΔΕΝ μπορεί να είναι «ωραία»!
Αγαπητέ Άνευ, αν ακολουθήσεις τη στιχομυθία παύει να είναι άσχετη η ανάρτηση, αφού πλέον απαντούσα σε σχόλιο σου και είχαμε διερύνει το αρχικό θέμα, το οποίο άλλωστε αφορά στη θλιβερή κατάληξη μιας μακράς εξέλιξης γεγονότων που ονομάζονται κυπριακό πρόβλημα.
Όχι, δεν αποσκοπώ στην συγχώρεση του Γρίβα, οι ευθύνες του είναι όσο ασήκωτες όσο και καταγεγραμμένες και χιλιοειπωμένες, τουλάχιστον από όσους δεν ήταν και είναι φανατικοί ακόλουθοι του. Αλλά ασήκωτες είναι και οι ευθύνες του Μακάριου και είναι πολύ λιγότερο έως καθόλου καταγεγραμμένες για να εμπεδωθούν από τις νεότερες γενιές όπως γίνεται με το Γρίβα. Και ο Μακάριος, σε αντίθεση με τον Γρίβα, υπήρξε ο πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας, με όλη τη δύναμη και εξουσία να χειριστεί το νέο κράτος όπως άρμοζε. Αντί αυτού έπρεπε να φτάσει η κατάσταση στο 1967 για να πει τα περί "εφικτού και ευκταίου", τα οποία δεν πίστεψε ούτε και τότε πραγματικά (Μέχρι και το '71 στη Γιαλούσα έβγαζε λόγους περί ενώσεως και μετά έτρεχαν οι αυλικοί του να σταματήσουν την ραδιοφωνική αναμετάδοση τους). Τα εγκλήματα του πάρακράτους του αποσιωπούνται επίσης όταν επαναλαμβάνονται συνεχώς αυτά των εοκαβητατζίων. Μα το ένα αποτελούσε την άλλη όψη του νομίσματος του άλλου. Ή οι βασανισμοί, οι ανατινάξεις και οι παύσεις από την εργασία αντιφρονούντων θεωρούνται "νόμιμη αντίδραση";
Το πραξικοπηματίες το βάζω με μια συνηθισμένη δόση ειρωνίας σε εισαγωγικά, διότι μέχρι σήμερα ακόμη και αγέννητοι το '74 εθνικιστές δεξιοί παίρνουν τον χαρακτηρισμό αυτό. Επίσης, δεν μπορεί αβασάνιστα να τοποθετείται ολόκληρη η εθνικιστική παράταξη υπό τον όρο αυτό, υπήρξαν μέλη της που αντιτάχθηκαν στο πραξικόπημα. Και πολλοί ελλαδίτες πολέμησαν και πέθαναν στην Κύπρο για τις ιδέες τους, δεν μπορεί να υπονοείται ότι ήταν όλοι φανατικοί συμμέτοχοι στο διχοτομικό σχέδιο του ΝΑΤΟ (όπως υπονοείται στην πολεμική εξιστόρηση).
Όσο για τις ξένες επιβουλές, να μου επιτρέψεις να παρατηρήσω ότι υφίστανται για όλα τα κράτη τύπου Κύπρου (και δεν είναι λίγα) αλλά το ιστορικό αποτέλεσμα δείχνει ότι οι πολιτικοί χειρισμοί τέτοιων κρατών (π.χ. Μάλτα) μπορούν να τα κρατήσουν μακριά από καταστροφές και περιπέτειες.
Μα νομίζω είναι φανερή η σύνδεση με τις καταβολές της εθνικιστικής "αφύπνισης" των ντόπιων ελλήνων, καθώς κατ' εμένα τα δεινά της Κύπρου θα μπορύσαν να αποφευχθούν με δύο τρόπους:
- να μην είχε ποτέ έρθει εδώ ο ελληνικός αλυτρωτισμός και αντί αυτού να διαμορφωνόταν κυπριακή "εθνική συνείδηση"
- να είχαμε γίνει επαρχία της Ελλάδας με το τέλος του αγώνα του '55.
Εκ των δύο σήμερα εύχομαι και θεωρώ εφικτό το πρώτο, αφού το δεύτερο δεν έχει κανένα νόημα ιδιαίτερα αφού είμαστε πλέον στην Ε.Ε. Ακόμη περισσότερο εύχομαι οι εθνικές συνειδήσεις γενικά να εκλείψουν με την συντηρητική μορφή τους και να γίνουμε σταδιακά πολίτες του κόσμου, χωρίς ισοπέδωση ει δυνατόν.
Δεν χρειαζόταν διπλή ένωση, χρειαζόταν να πιστέψουμε το 82% στο νέο μας κράτος, και να μην το υπονομεύουμε εμείς οι ίδιοι, προεξάρχοντος του προέδρου/ αρχιπαπά μας, ο οποίος ναι επέλεξε να μπαίνει στο μάτι των αμερικανών για το χατήρι χωρών (Ρωσία) που στο τέλος είχαν πολύ μεγαλύτερο συμφέρον στην αποσταθεροποίηση της περιοχής (νότια πτέρυγα ΝΑΤΟ). Χρειαζόταν επίσης να συμφιλιωθούμε σε ένα έστω ελάχιστο βαθμό ιδεολογικά (δεξιοί-αριστεροί) αλλά και με την ιδέα του διαμοιρασμού της εξουσίας με τους "σιήλλους"/ τούρκους μουσουλμάνους της Κύπρου.
Όλα αυτά πρέπει να μπαίνουν στο πακέτο όταν γίνοται ιστορικές αναφορές για το κυπριακό, αλλιώς δημιουργείται μια στρεβλωμένη, απομονωμένη εικόνα για τα γεγονότα του '74 και πως οδηγηθήκαμε σε αυτά. Και το μίσος ανάμεσα μας (δεξιοί-αριστεροί) και με τους γείτονες μας (τούρκους) θα διαιωνίζεται.
Για το τελευταίο σου σχόλιο, βλέπω που το πας, συμφωνώ ότι ο αρχιεπίσκοπος (του 8%) είπε λαφαζανιά αλλά διαφωνώ ότι μια διήγηση για θάνατο και πόλεμο δεν μπορεί να είναι και ωραία, έτερον εκάτερον. Η συγκεκριμένη που ανήρτησες ήταν τέτοια, ασχέτως αν περιέγραφε τραγικά γεγονότα.
Anef_Oriwn,
αφού Μια καταστροφή ΔΕΝ μπορεί να είναι «ωραία» όπως πολύ σωστά είπες, τότε γιατί ωραιοποιείτε τον ηθικό αυτουργό και άμεσα υπεύθυνο της καταστροφής και του φονικού της 11ης Ιουλίου?
Μήπως το Ακελ και ο Καταστρόφιας θέλουν συγνώμη και από τους 13 ήρωες που δολοφονήθηκαν από τους ανίκανους και ανεπαρκείς διοικούντες ?
Το 8% του Αρχιεπισκόπου στο οποίο αναφέρεστε ειρωνικά, εξέλεξε αρχιεπίσκοπο βάσει των κανονισμών που διέπουν την εκλογή αρχιεπισκόπου. Πληροφοριακά αναφέρω ότι μπορούσε να εκλεγεί ο οποιοσδήποτε μητροπολίτης που δεν είχε εκλέκτορες.
Ο Άρης Βελουχιώτης δεν διέφερε και τόσο πολύ από τον Γρίβα. Και οι 2 ήσαν των άκρων και οι 2 τους ήσαν φονιάδες. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι μόνο ο Βελουχιώτης καταδικάστηκε για εγκλήματα.
αισχος αναρχοφασιστα με την φιλοτουρκικη σου προπαγανδα.αλλο ενα τουρκικο κειμενο απο τον δημητρη τουρκοφκια.το τελος της χουντας χριστοφκια ειναι κοντα.τριζουν τα κοκκαλα του νεκρου κουνιαδου οταν σε ακουει να λες την τουρκια πατριδα σου και αδελδο σου.κομμουνιστης καλος ουτε νεκρος.αριστερος καλος μονο ελευθερος και μακρια απο το εγγλεζοφιλο ακελ.αραγε που ηταν ο χριστοφιας ο κατσουριδης και η ρωσσια να σωσουν την κυπρο τοτε?συμφωμα με το αθειστικο συμπαβ δεν υπαρχει παναγια και τα δισεκατομυρια χριστιανων ειναι τρελοι.που ηταν λοιπον ο μεγας μπρεζνιεφ να σωσει την κυπρο?γιατι τα ειχε κανονισμενα με την τουρκια φυσικα και με τον αριστερο ετζεβιτ!!!για αυτο σημερα το ακελ δεν εχει σχεσεις με την ρωσσια αλλα με την αγγλια και την αμερικη!
Ρε,μα πότε ανοίξαν το φρενοκομείο τζι εσιονώστης έξω;
Εν για τον πιο πάνω ψευδοαριστερό ασυναρτησιολόγο [ημερ. 18/8/11 10:42 μ.μ.] που μιλά ο σχολιογράφος arxiepiskopos …
Φίλε ΑΝΕΦ,αν εζιούσεν τζιείνος ο φαιδρός ιδεοληπτικός ΕΔΕΚ Η.Β,θα ελαλούσεν πως η παρέμβασή σου αποδεικνύει ότι εγιώ είμαι εσού.Άλλωσπως πώς θα έξερες ότι ενν τον 10.42 που εννούσα;Σαν που τζιαι υπάρχουν πολλοί τόσον πελλοί!
αρέσκει μου που ούλλοι νομίζετε ότι όλοι οι άλλοι εν πελλοί εκτός που εσάς.
τελικά ο μόνος που τα έσιη 400 είμαι εγιώ γι αυτό ψηφίζω πάντα Ούτοπο. οι άλλοι ούλλοι εν πελλοί!
Arxiepiskopε,
Ο διαβόητος πλην συμπαθέστατος ΕΔΕΚ Η.Β. έχασε μοναδική ευκαιρία να χύσει το αντι-ΑΚΕΛικό του δηλητήριο!
*****************
Ψυχάκια,
Ίνταμ που τούτα τα 400 που λαλείς ότι έχεις;
Πάφιε Τραλαλά [και Τραλαλό]
Συνήθως ΔΕΝ παίρνω στα σοβαρά κι έτσι ΔΕΝ ασχολούμαι με τα γραπτά τύπων σαν και του λόγου σου, καθώς στόχος και σκοπός σας είναι να απαξιώσετε τη συζήτηση, να χύσετε όξος και χολή και να προκαλέσετε αντιπαραθέσεις. Επειδή όμως τα λεγόμενα σου μού δημιούργησαν κάποιες απορίες είπα να τες υποβάλω κι αν έχεις την καλή διάθεση να μου τες λύσεις:
1. Από ποιους «καταδικάστηκε» και για ποια «εγκλήματα» ο Άρης Βελουχιώτης και ποια είναι σήμερα η θέση της ελληνικής πολιτείας έναντι του;
2. Μπορείς να μας αναλύσεις με δικά σου λόγια σ’ ένα κείμενο, ας πούμεν 100 λέξεων [αφού γνωρίζεις γραφή], γιατί θεωρείς τον Πρόεδρο Χριστόφια ως «... τον ηθικό αυτουργό και άμεσα υπεύθυνο της καταστροφής και του φονικού της 11ης Ιουλίου»; Επίσης να ΜΑΣ επεξηγήσεις από ποιους «ανίκανους και ανεπαρκείς διοικούντες» δολοφονήθηκα τα 13 άτομα; Ποιες είναι οι ευθύνες των υψηλόβαθμων και των υψηλόμισθων στελεχών της Εθνικής Φρουράς και της Πυροσβεστικής;
3. Συμφωνείς με τον τρόπο και τη διαδικασία που εκλέγεται ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου [όσης μας έμεινε φυσικά]; Ποιος ο λόγος να γίνεται ψηφοφορία για την εκλογή εκλεκτόρων όταν μπορεί «... να εκλεγεί [αρχιεπίσκοπος] ο οποιοσδήποτε μητροπολίτης που δεν είχε εκλέκτορες»;
Μιχάλη Ταπακούδη,
Μια τζιαι μπήκαμε στον χορό [καρτζιηλαμάν] ας χορέψουμε ακόμα λίγο!
Πρόθεση μου ήταν να ΣΟΥ απαντήσω νωρίτερα αλλά η εμπλοκή μου σε κάποιες άλλες διαδικτυακές συζητήσεις δεν μου άφησε χρόνο ... Για την ώρα θα πω κάποια γενικότερα πράματα επιφυλασσόμενος να επανέλθω για τα πολλά και διάφορα επιμέρους ζητήματα που έχεις θέσει, καθώς για ‘κεινα χρειάζεται μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση ...
Κατ’ αρχάς τα «αν» [δηλ. αν γινόταν αυτό ή εκείνο] στις περί ιστορίας κουβέντες επιβεβαιώνουν [τουλάχιστον θεωρητικά] την ορθότητα ή το λανθασμένο [πιο σύνηθες αυτό] συγκεκριμένων αποφάσεων, τακτικών και πολιτικών που ακολουθήθηκαν ή υιοθετήθηκαν σε συγκεκριμένες εποχές κι από συγκεκριμένους ηγέτες, σώματα ή οργανισμούς. Παράλληλα προβληματίζουν κατά πόσο [και με βάση το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο – κοινωνικό και πολιτικό – και με τη συγκεκριμένη ηγεσία του δοσμένου χωροχρόνου θα μπορούσε να ακολουθηθεί μια διαφορετική πολιτική.
Και φυσικά τα πράματα δεν αλλάζουν και ούτε και βελτιώνονται με εικασίες, ευσεβοποθισμούς, συνθήματα εκκλήσεις και παραινέσεις του τύπου ή του στυλ:
- «… να συμφιλιωθούμε σε ένα έστω ελάχιστο βαθμό ιδεολογικά (δεξιοί-αριστεροί)» ... [Αυτό είναι αποτέλεσμα των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων και αντιπαραθέσεων],
- «… να συμφιλιωθούμε [...]και με την ιδέα του διαμοιρασμού της εξουσίας με τους “σιήλλους”/ τούρκους μουσουλμάνους της Κύπρου» ... [Τούτο είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτεί πρώτα και κύρια ο κόσμος της Δεξιάς]
- «... να μην είχε ποτέ έρθει εδώ ο ελληνικός αλυτρωτισμός και αντί αυτού να διαμορφωνόταν κυπριακή “εθνική συνείδηση”»... {Μέγα θέμα ανοίγεις αγαπητέ φίλε! Ποια θα μπορούσαν να ήταν τα χαρακτηριστικά αυτής της “κυπριακής εθνικής συνείδησης”. Είναι άραγε τυχαίο που το ενωτικό ζήτημα ανέκυψε μετά την έλευση των Βρεττανών στην Κύπρο και την κατάργηση των προνομιών που έχαιρε η Κυπριακή Εκκλησία επί Οθωμανοκρατίας, όπως ας πούμεν η είσπραξη των φόρων από τους Γρισκιανούς; Πως η Εκκλησία μετατράπηκε επί αγγλοκρατίας σε “εθναρχούσα” και μάλιστα πολέμησε με λύσσα και μανία [κυρίως κατα τις δεκαετίες του ‘40 και του ’50] το όλο και ανερχόμενο κίνημα της Αριστεράς. Η έντονη αντιπαράθεση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς στην Κύπρο έχει τις ρίζες σ’ εκείνη την εποχή και στον διασπαστικό ρόλο που έπαιζε διαχρονικά η Εκκλησία για να υπερασπιστεί τα οικονομικά και πολιτικά της συμφέροντα. “Άξιο τεκνό” αυτής της [εκκλησιαστικής] παράδοσης ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος!} ...
- «... να είχαμε γίνει επαρχία της Ελλάδας με το τέλος του αγώνα του '55»... [Νομός θες να πεις... Με την εμπλοκή του τουρκικού παράγοντα αυτό ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ!]...
Η ιστορική εξέλιξη αγαπητέ Μιχάλη Ταπακούδη έχει ως κινητήρια δύναμη [ή ως ατμομηχανή που την τραβά] την οικονομία δηλ. τα οικονομικά συμφέροντα [τα οποία σε μια ταξική κοινωνία ή σ’ ένα ταξικά διαχωρισμένο κόσμο είναι και αντικρουόμενα και μπορεί να προκαλούν και συγκρούσεις]. Ή όπως το είπε και ο παππούς ο Μαρξ προ αμνημονεύτων χρόνων [αλλά δεν έπαψε να αποτελεί αξίωμα] “Η οικονομία καθορίζει την πολιτική” [και η πολιτική/οί εξυπηρετεί/ούν τη οικονομία, τουτέστιν τα οικονομικά συμφέροντα] ...
Σε καιρούς δύσκολους [δηλ. οικονομικών κρίσεων, οι οποίες είναι αναπόφευκτες σε χρόνους καπιταλιστικούς – και κάποια άλλη στιγμή να πούμεν τα γιατί και τα διότι], ή έχουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις, ή [λαμβάνοντας υπ’ όψη τες οικονομικοκοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, τόσο τις τοπικές όσο κι αυτές του περίγυρου μας] προχωράμε σε ταξικούς συμβιβασμούς, οι οποίο ΔΕΝ μπορεί να είναι μονόπλευροι [όπως συνεχώς υποβάλλουν οι διάφοροι Φουλλο-Νικολάκηδες]...
Αυτά τα λίγα(;) για τώρα ...
Θα προσπαθήσω να επανέλθω πιο ολοκληρωμένα, αν βρω τον χρόνο ή/και αν υπάρξει ανταπάντηση σου ...
Καλό Σαββατοκύριακο!
Δημοσίευση σχολίου