Ανάρτηση 2/2011* [αυτοβιογραφική, φοιτητική, αφγανιστανική, ιστορική, αριστερή και διεθνιστική] – Ψηφίδες και ενθύμισες από τη φοιτητική μου ζωή...

{* - Σημείωση 5/1/2010:
Ας πάμε και σε κάτι άλλο τελείως διαφορετικό, σ’ ένα κείμενο με θύμισες παλιές που γράφτηκε την Κυριακή 26/12/2010}...

*************************
Πρόλογος:

Το πιο κάτω κείμενο ξεκίνησα να το γράφω [τέλη του περασμένου Δεκέμβρη και ολοκληρώθηκε την Κυριακή 26 του Δεκέμβρη], ως εισαγωγή [πρόλογο] σ’ ένα μεγαλύτερο κείμενο [που προέκυψε από μια έκτακτη έρευνα και μελέτη που έκαμνα τότε] πάνω στην κομμουνιστική ιστορία του Αφγανιστάν.
Αφορμή για την έρευνα μου [και το πόνημα μου που βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία συγγραφής] μου έδωσε μια παρέμβαση ενός Ελλαδίτη επισκέπτη/σχολιογράφου [ονόματι Νώντας] στο Blog “Proletariakon III” και μια ερώτηση του με την οποία ζητούσε πληροφορίες για την Σοβιετική επέμβαση [τέλη του Δεκέμβρη του 1979] στο Αφγανιστάν [link: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=3385175801615553459&postID=5418825748200156022 ]. Το συγκεκριμένο ερώτημα με παρακίνησε να καθίσω και να (ξανα)ψάξω το θέμα. Με το “αφγανικό ζήτημα” [και την επέμβαση ή εισβολή - κατα κάποιους άλλους - τής τότε Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν, τον Δεκέμβρη του 1979] είχα καταπιαστεί [και είχα μελετήσει το θέμα] κατά τα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε [κατα τα πρώτα χρόνια της κομμουνιστικής εξουσίας στο Αφγανιστάν - το 1970-80] και προφανώς εμφορούμενος και παρακινούμενος από τον συναισθηματισμό, την επαναστατικότητα και τον διεθνισμό των νεανικών μου χρόνων, παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην ασιατική [συντηρητική και καθυστερημένη] εκείνη χώρα. Με είχαν εντυπωσιάσει οι προσπάθειες που καταβάλλονταν [κάτω μάλιστα από τεράστιες δυσκολίες και αντιξοότητες συμπεριλαμβανόμενων και εσωκομματικών συγκρούσεων – μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα] από τους Αφγανούς κομμουνιστές για επαναστατικές/ριζοσπαστικές αλλαγές στην καθυστερημένη και συντηρητική χώρα τους. Ομολογώ πως ΔΕΝ θυμόμουν και πολλά πράγματα [το γήρας ουκ έρχεται μόνο του – η μνήμη συνήθως εξασθενίζει], γι’ αυτό και χρειάστηκε να «(ξανα)ψάξω» [το θέμα] για να θυμηθώ διάφορες λεπτομέρειες, κυρίως για την περίοδο της προβληματικής και επεισοδιακής κομμουνιστικής διακυβέρνησης της χώρας [από το 1978-1992].
Επειδή λοιπόν το κείμενο μου με στοιχεία από την πρόσφατη [κομμουνιστική – κι όχι μόνο] ιστορία του Αφγανιστάν, πάει να βγει αρκετά μεγάλο [είναι τεράστιο τελικά], είπα να παραθέσω σ’ αυτήν την ξεχωριστή ανάρτηση, τον πρόλογο που έγραψα και ο οποίος περιέχει κυρίως “Ψηφίδες και ενθύμισες από τη φοιτητική μου ζωή...”

****************************
Στο κυρίως θέμα:

Τότε λοιπόν, [εκείνα τα χρόνια τα φοιτητικά – τα νεανικά και τ’ανησυχα] έτυχε και γνωρίστηκα [μια και συχνάζαμε στους ίδιους χώρους και είχαμε παρόμοιους αριστερούς προβληματισμούς] και με το Ser, έναν φλογερό και αφοσιωμένο Αφγανό νέο [στην ηλικία] κομμουνιστή. Σε κάποια φάση υπήρξε κι αυτός θύμα των σκληρών εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. [Θα αναφερθώ λεπτομερώς σ’ αυτή την εσωκομματική ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση με αιματηρές μάλιστα διαστάσεις στη εξειδικευμένη ανάρτηση μου, όπου θα παραθέσω υπό την μορφή ιστορικής αφήγησης τα όσα συγγράφω για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στο Αφγανιστάν [δηλ. του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας που έφερε τ’ όνομα “Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν”], καθώς και για την περίοδο της ριζοσπαστικής κομμουνιστικής διακυβέρνησης της χώρας. Ο φίλος ο Ser, λοιπόν, μαχαιρώθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά από κάποιους “συντρόφους” του. Ευτυχώς κατάφερε και επέζησε, αλλά απ’ εκεί και πέρα εμείς χάσαμε επαφή.

Θυμάμαι πάντως, πως κάποια στιγμή μου είχε δώσει 2-3 μπροσούρες [με κόκκινο εξώφυλλο μάλιστα!], όπου υπήρχαν καταγραμμένες [σε μετάφραση στα αγγλικά] μερικές από τες επίμαχες αποφάσεις της Κ.Ε. του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν σε σχέση με την εσωκομματική κατάσταση. Οι συγκεκριμένες αποφάσεις είχαν κάμουν με τες ανώμαλες καταστάσεις που επικρατούσαν τότε στο Κόμμα και επηρέαζαν και τες προσπάθειες για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας. Παράθεταν μάλιστα και τες πειθαρχικές τιμωρίες και καθαιρέσεις κομματικών στελεχών [κυρίως μελών της Κεντρικής Επιτροπής], που σχεδόν όλοι τους ανήκαν στην μία εκ των δύο φατριών [ομάδων/φράξιων] που λειτουργούσαν μέσα στο Κόμμα. [Τα βιβλιαράκια εκείνα κάπου θα είναι καταχωνιασμένα στη βιβλιοθήκη μου, όμως πολύ δύσκολο να τα εντοπίσω αυτή τη στιγμή].

Πάντως η αναφορά μου στον Ser, ΜΟΥ έφερε στο νουν και κάποιους άλλους παλιούς φίλους από τα φοιτητικά χρόνια καταγόμενους και προερχόμενους από πολλές και διαφορετικές χώρες και περιοχές. Όλοι μαζί συνθέταμε τότε ένα [πολύχρωμο] μωσαϊκό αποτελούμενο από διάφορες εθνότητες και αποχρώσεις της Αριστεράς - αριστερούς, κομμουνιστές, αριστερίζοντες, σοσιαλίζοντες και κομμουνιστίζοντες. [Σημείωση 4/1/2011: Για το διεθνικό και πολιτισμικό μωσαϊκό που υπάρχει σήμερα στην Κύπρο, λόγω των μεταναστών, θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά, καθώς τούτο είναι άλλου χότζια κοράνι!] ...

Θυμάμαι,
- τον Fazli, έναν χαμηλών τόνων πακιστανό που ποτέ δεν κατάλαβα ποια ήταν η σχέση του με την [πακιστανική κι όχι μόνο] Αριστερά,

- τον Ania, ένα Νιγηριανό [χρυσό παιδί] που κι αυτός απλώς αριστέριζε [χωρίς να έχει πολιτικά κατασταλάξει κάπου],

- την επίσης νιγηριανή [την τσαχπίνα, καμωματούσα και πάντοτε κεφάτη και γελαστή] Victoria, που σηκωνόταν από τα χαράματα για να κάμει μπάνιο [πριν πάει στο Πανεπιστήμιο], για να μυρίζει όμορφα [αισθανόταν ότι οι εκκρίσεις του μαύρου της δέρματος, το έκαμναν να ΜΗΝ μυρίζει καλά],

- τον ψηλέα [τον δίμετρο και ξερακιανό] Donatus, από τη Ναμίμπια, που ξεκίνησε να σπουδάσει Χημεία, αλλά δεν ξέρω που κατέληξε τελικά,

- έναν άλλο [γαλλόφωνο] συμφοιτητή από το Μπενίν [τότε η χώρα του ονομαζόταν, αν δεν κάμνω λάθος, Δαχομέη και ήταν και Λαϊκή Δημοκρατία μάλιστα - http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD]. Ο γαλλο-αναθρεμμένος Δαχομεΐτης, λοιπόν, συμφοιτητής δήλωνε μεν Αριστερός αλλά δεν παρέλειπε να επικρίνει έντονα τες νοοτροπίες και συμπεριφορές των επιστημονικών και τεχνικών αποστολών από τες [τότε] σοσιαλιστικές χώρες που βρίσκονταν για δουλειά και παροχή βοήθειας [επιστημονικής, τεχνολογικής και ιατρικής] σε πολλές αφρικάνικες χώρες με αριστερίζοντα καθεστώτα. Θεωρούσε ότι η στάση τους [των εν λόγω επιστημόνων και τεχνικών] ήταν πατερναλιστική, υπεροπτική και αλαζονική.

- έναν Βιετναμέζο [που δεν θυμάμαι τ’ όνομα του παρ’ όλο που ήμασταν για χρόνια στην ίδια τάξη – έχω την εντύπωση ότι ολονών των βιετναμέζων τα ονόματα μοιάζανε μεταξύ τους], που ήταν λοχαγός των Βιετγκόγκ [αυτός ήταν 35ρης τότε, ενώ εμείς στα 20 και κάτι] ... Θυμάμαι που προβληματιζόταν [όταν του έλεγα ότι εκείνοι νικήσαν τους αμερικάνους] ... Θεωρούσε πως ο πολυετής εκείνος πόλεμος κατάστρεψε τη χώρα του [κυρίως οικολογικά και περιβαλλοντικά]. Μου έλεγε μάλιστα πως ο ίδιος δεν θα παντρευόταν [ένας άλλος πολύ νεαρότερος βιετναμέζος συμφοιτητής είχε παντρευτεί και είχε κι ένα παιδάκι] και δεν θα έκανε παιδιά φοβούμενος τυχόν τερατογενέσεις λόγω των πολλών χημικών που είχαν ρίξει οι αμερικανοί στη χώρα του, 

- δύο συμφοιτητές από το Μαρόκο [που δεν θυμάμαι ούτ’ αυτών τα ονόματα – ο ένας νομίζω λεγόταν Said], οι οποίοι πρόσκεινταν ή/και ανήκαν στο Κόμμα Προόδου και Σοσιαλισμού του Μαρόκου [έτσι ονομάζεται μέχρι και σήμερα το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας τους]. Θυμάμαι που προσπαθούσαν να μας επεξηγήσουν τη θέση του Κόμματος τους για το ζήτημα της Δυτικής Σαχάρας, το οποίο τασσόταν [όπως και τα αστικά κόμματα της χώρας] εναντίον της ανεξαρτητοποίησης της συγκεκριμένης περιοχής. Δεν έβλεπαν, μάλιστα με καλό μάτι το απελευθερωτικό κίνημα του POLISARIO των Σαχράουι [των αράβων κατοίκων της Δυτικής Σαχάρας] – link: http://en.wikipedia.org/wiki/Polisario Front.
[Σημείωση 4/1/2011: Εδώ να αναφέρω ότι πριν μερικές μέρες παρευρέθηκα σε μια ΕΔΟΝίτικη πολιτιστική εκδήλωση, όπου πουλούσαν και ημερολόγια με τα έσοδα να πηγαίνουν για τα παιδιά της Δυτικής Σαχάρας – ούτε αυτό το πρόβλημα έχει επιλυθεί ακόμα, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια!],

- τον [για ένα διάστημα “συγκάτοικο”] Oualid από τη Συρία, που μιλούσε με πάθος για τον “σοσιαλισμό” στη χώρα του, αλλά ήταν παράλληλα και αντικομουνιστής [ήταν του συριακού "Μπαάθ" αυτός – ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Συρίας ήταν τότε – αν δεν κάμνω λάθος - παράνομο],

- τους παλαιστίνιους που στην πλειοψηφία τους [ανεξαρτήτως του σε ποια οργάνωση ανήκαν] αριστέριζαν ή/και είχαν μια βαθιά εκτίμηση για τες σοσιαλιστικές χώρες λόγω της στήριξης που είχαν σαν λαός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δυο εξ αυτών [που σπούδαζαν ιατρική και] που ήταν μέλη της οργάνωσης “Αλ Φάταχ” [του Αράφατ] που δεν ήθελαν ν’ ακούσουν λέξη για αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ! [Τους είχα υποβάλλει κάποτε το ερώτημα γιατί να μην δεχτούν να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως κράτος, νοουμένου ότι κι εκείνοι θα αναγνώριζαν ένα παλαιστινιακό κράτος που θα ιδρυόταν σε κάποιες περιοχές ή γιατί να μην δεχτούν να δημιουργήσουν με τους ισραηλίτες ένα κοινό ισραηλινο-παλαιστινιακό κράτος. Το ξύλο μ’ έλειψε για το ερώτημα που υπόβαλα!]... Φυσικά μετά από χρόνια ο ίδιος ο Γιάσερ Αραφάτ με τες Συμφωνίες του Όσλο, αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ!!! Πως αλλάζουν οι καιροί!

- έναν άλλο παλαιστίνιο [που νομίζω ότι ανήκε σε μια από τες κυριότερες αντιστασιακές αριστερές παλαιστινιακές οργανώσεις. Νομίζω εκείνης του Ζορζ Χαμπάς, ηγέτη του “Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης”, μιας μαρξιστικο-λενινιστικής, [όπως αυτοπροσδιοριζόταν], οργάνωσης [link: http://www.skai.gr/news/opinions/article/72166/%CE%96%CE%BF%CF%81%CE%B6-%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%82-1926-2008-/]. Παρόλο που ο εν λόγω παλαιστίνιος θεωρούσε τον εαυτό του [και δήλωνε] κομμουνιστής, εν τούτοις εγώ διαπίστωνα ένα συντηρητισμό στη σκέψη και στις πράξεις του. Διαπίστωσα [μια και έμενε σε γειτονικό δωμάτιο στη φοιτητική εστία], να μένει προσκολλημένος και να τηρεί διάφορες μουσουλμανικές θρησκευτικές τελετουργίες και παραδόσεις. Λόγου χάριν, το γονάτισμα πάνω σε μικρό χαλί για να προσευχηθεί ή το πλύσιμο των “λερωμένων” σημείων του σώματος του, μετά που διεκπεραίωνε τες φυσικές τους ανάγκες στο αποχωρητήριο. Αυτό το ανακάλυψα μετά που είχα προβληματιστεί για το τι γύρευαν στο μπάνιο/αποχωρητήριο διάφορες μπουκάλες γεμάτες με νερό!!! Πέραν τούτου θυμάμαι την επιμονή του να συζητήσουμε τη σκηνή ενός βιασμού [μιας κοπέλας] σε μια ταινία που παιζόταν στους κινηματογράφους εκείνη την εποχή – κάπου το 1980 [νομίζω πως σε ελεύθερη μετάφραση ο τίτλος της θα ήταν “Το μεγάλο μποτιλιάρισμα”] και που έτυχε να δούμε και οι δύο [όχι μαζί όμως] ...

- τον επίσης παλαιστίνιο Sudki [ήπιων τόνων αυτός], που μας κάλεσε και κάποιες φορές για φαγητό και μας έκαμε το τραπέζι [καθώς και φιλόξενος και διεθνιστής ήταν, αλλά και γιατί στην παρέα είχε και μια κύπρια που τού άρεσε],

- τες ομορφούες “αραπούες”, όπως την Marie και την Nadia [εκ Λιβάνου – από διαφορετικά αριστερά κόμματα], την Liza [εκ Συρίας] και την Jihad* [εξ Ιορδανίας], όλες – και οι 4 - χριστιανικών [νομίζω] καταβολών˙ κάποιοι κύπριοι φίλοι μάλιστα τους κολλούσανε [γειτονικοί λαοί είμαστε έπρεπε να αναπτύξουμε παντός είδους σχέσεις!], αλλά χωρίς επιτυχία.

{Σημειώσεις: 
1. Σύντομα θα κάμω και μια ανάρτηση σχετικά με τον Λίβανο με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την εκεί πολιτική κατάσταση και το εκλογικό και πολιτικό σύστημα].
2. ** - “Jihad” στα αραβικά σημαίνει πάλη και προφανώς από το “Jihad” προέρχεται και το “Μujahid” – μαχητής}...

- τους ανέμελους αδερφούς "καλαμαράες" - τους ελλαδίτες ντε [που θεωρητικολογούσαν ακατάπαυστα], τους πάντα κεφάτους πορτογάλους και τους απείθαρχους λατινοαμερικάνους, όπως ο κολομβιανός Mario [που να βρίσκεται άραγε;] που φλέρταρε μάλιστα μια εποχή και τη “δικιά” ΜΟΥ(!).

- Θυμάμαι επίσης ένα Νικαραγουανό, που ΜΑΣ έλεγε ότι η μητέρα του έκαμε τρία παιδιά με τρεις διαφορετικούς άντρες, χωρίς μάλιστα να ‘χει παντρευτεί!!! Να σημειώσω ότι τα εξώγαμα παιδιά ήταν ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η πρώτη κυβέρνηση των Σαντινίστας όταν κατέλαβε την εξουσία το 1979(!), 

- τες αιματηρές συμπλοκές μεταξύ των Ιρακινών – από τη μια ήταν οι κομμουνιστές και από την άλλη οι Μπααθιστές. Ήταν τότε [το 1978-80] που ο Σάνταμ Χουσέιν κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ [που μέχρι τότε είχαν μια μορφή συνεργασίας] και καταδίωκε [σ’ όλο τον κόσμο] και δολοφονούσε μέλη και οπαδούς του Κομμουνιστικού Κόμματος. [Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για την ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ, που υπήρξε κάποτε μια αρκετά υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, μπορείτε τα βρείτε και να διαβάσετε στο βιβλίου του Tariq Ali “Ο Μπους στη Βαβυλωνία”, από τις εκδόσεις “ΆΓΡΑ”].

Πολλές οι θύμησες και τα πρόσωπα ήρθαν στο μυαλό μου τελικά! Δυστυχώς όμως δεν κατάφερα να διατηρήσω επαφή και επικοινωνία έστω και με κάποιους απ’ αυτούς! Ίσως γιατί μετά το δεύτερο-τρίτο έτος λόγω διαφόρων καταστάσεων και συγκυριών ξέκοψα από τέτοιες παρέες...


************************
Σημειώσεις: 
1. Σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους κατά τα φοιτητικά μου χρόνια κρατούσα ένα είδος ημερολογίου. Σ’ αυτά [τα ημερολόγια] σίγουρα θα υπάρχουν καταγραμμένα και περιστατικά, βιώματα και εικόνες που να αντανακλούν το διεθνικό και αριστερό μωσαϊκό του συγκεκριμένου χωροχρόνου που σας περιέγραψα πιο πάνω! 
2. Ο φίλος ο Aceras πρέπει να έχει παρόμοιες [και σίγουρα πιο συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες] εμπειρίες και περιπέτειες, αλλά συνήθως αποφεύγει [για τους δικούς του λόγους] να μιλά γι’ αυτά τα ζητήματα.
[Σημείωση 5/1/2010: Τελευταία πολύ μουρμούρης με τον Εαυτό του έγινε! Ακόμα και για τες ανορθογραφίες του αυτοσαρκάζεται – link: http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2011/01/blog-post.html].

3. Το κείμενο μου για την ιστορία του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν και για την περίοδο που αυτό ήταν στην εξουσία θα το αναρτήσω μόλις το έχω έτοιμο [υπολογίζω μετά τα μέσα του Γενάρη]. Στο μεταξύ [ίσως σε επόμενη μου ανάρτηση μου] παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την κοινωνικοοικονομική ζωή στη χώρα αυτή και τα οποία αναδεικνύουν το μαύρο χάλι των Αφγανών] ...


Anef_Oriwn
Κυριακή 26/12/2010