Ανάρτηση 71*/2010 [πολιτική και ευρωσκεπτικιστική] – Πως ο Κωστάκης Αντωνίου (της “Σημερινής”) ξανα-ανακάλυψεν την ταshινόπιτταν**!

[Σημειώσεις:
* - Γράφτηκε το Σάββατο 18 του Σεπτέμβρη του 2010 ...
** - Όπως διαπιστώσαμε – τουλάχιστον ΕΜΕΙΣ εδώ στο Blog – η πρώτη φορά, που ο Κωστάκης Αντωνίου ανακάλυψεν την ταshινόπιτταν, ήταν τον Δεκέμβρη του 2009. Για του λόγου το αληθές ρίξτε και μια ματιά στην ανάρτηση ΜΑΣ με αρ. 74/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/742009-sh.html].

Συχνά ακούμε πολιτικούς [κυρίως ΕΥΡΩΚΟ-κους] αλλά και διάφορους «έγκριτους» κονδυλοφόρους να μιλάνε και να γράφουν [συνήθως γενικώς κι αορίστως] για «ευρωπαϊκή λύση» στο κυπριακό. Το αυτό συνέβη και χτες το μεσημέρι [την Παρασκευή 17 του Σεπτέμβρη] σε μια συζήτηση στο ΡΙΚ1 με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο Γιάννη Νικολάου. Στο πάνελ των συζητητών ήταν ο Άριστος Δαμιανού του ΑΚΕΛ [σε μια πολύ κακορίζικη εμφάνιση – και δεν αναφέρομαι στην κόκκινη γραβάτα για την οποία έκαμε “χιούμορ” έτερος των συζητητών – ο Τορναρίτης], ο Νίκος Τορναρίτης του “Συναγερμού” [που απαίτησε με ύφος χιλίων καρδιολόγων κι άλλων τόσων καρδιναλίων «από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι και ο τελευταίο στέλεχος του ΑΚΕΛ σοβαρότητα» - από κεκτημένη συνήθεια, ένεκα του ότι είναι και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας, παραδίδει και μαθήματα σαβουάρ βιβρ στους “χώρκατους” τζιαι ξιππασμένους ΑΚΕΛικούς] και ο [πάντοτε] έμπλεος όξου και χολής Ρίκκος Ερωτοκρίτου του ΕΥΡΩΚΟ [που ακούει ΑΚΕΛ και Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και βγάζει τσούννες τζιαι σπυρούθδκια]. Εκεί ο κος Ρίκκος έδωσε ρεσιτάλ θεωρητικολογίας για το τι εστί «ευρωπαϊκή λύση»!

{Παρεμπιπτόντως εν τζιαι έχετε ιδέα γιατί εχρειάστηκε να κάμει παρέμβαση ο επανακάμψας στα πολιτικά δρώμενα, (μετά την ασθένεια του), Νίκος Κουτσού και να μιλήσει για ενότητα εντός των δωμάτων του ΕΥΡΩΚΟ; Για το τι πιθανόν να τρέχει στα γύφτικα ρίξτε και μια ματιά στο link: http://edokypros.blogspot.com/2010/09/blog-post_20.html}.

Συνήθως αυτοί που μιλάνε για «ευρωπαϊκή λύση» εννοούν την περαιτέρω αξιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στες διαδικασίες για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό [προς όφελος της ελληνοκυπριακής πλευράς και] που θα περιλαμβάνουν και πιέσεις προς την Τουρκία, σε συνάρτηση με την επθυμία της χώρας αυτής επιθυμεί να ενταχθεί στην Ένωση [αν φυσικά το ενδιαφέρον της εξακολουθεί να υφίσταται].

Με τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωση στο κυπριακό καταπιαστήκαμε κι ΕΜΕΙΣ [μεγαλοπρεπής πληθυντικός] λεπτομερώς στην ανάρτηση ΜΑΣ που αναφέραμε πιο πάνω. Επειδή όμως ένας σχολιογραφος [ο Panayiotis] στο Blog “Επανένωση” αναφέρθηκε [σε μια κουβέντα που κάναμε μαζί] σε «ευρωπαϊκές αξίες» [link: http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1037/comment-page-1#comment-4049], αλλά και μετά που είδα και το Ρικκούδιν να μιλά [ως μαινόμενος ταύρος σε γιαλλοπουλείον] γι’ αυτές τες «αξίες» είπα να επανέλθω [και δημήτριος και δριμύτερος] επ΄πι του θέματος. Και θα παραθέσω ως απάντηση στους θιασώτες των «ευρωπαϊκών αξιών» ένα άρθρο του “Παρατηρητή” του πάλαι ποτέ “Αγώνα”, Κωστάκη Αντωνίου, από τη “Σημερινή” της 14ης του τρέχοντος μηνός. [Τα δικά ΜΟΥ σχόλια θα προσπαθήσω να είναι λίγα, μια και το κείμενο μιλά από μόνο του].

"Ο μύθος της Ευρώπης και οι «στρατηγικές συμμαχίες".
[του Κωστάκη Αντωνίου, “Σημερινή” 14/09/2010, στήλη “Στίγμα” – link: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/stigma/305042].
[Οι αριθμήσεις που παραπέμπουν στα σχόλια του Ιστολόγου, οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ].

“Όλη η υφήλιος παρουσιάζεται εντυπωσιασμένη, διότι, τύποις, η Τουρκία καθίσταται - από ένα στρατοκρατικό, νεο-οθωμανικό, τριτοκοσμικό κράτος - ολιγότερο στρατοκρατικό, νεο-οθωμανικό και τριτοκοσμικό! Λέμε τύποις, διότι από την έγκριση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων, μέχρι την εφαρμογή τους, υπάρχει τεράστια απόσταση. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται να εφαρμοσθούν σε μια χώρα με τις προδιαγραφές που προαναφέραμε.
Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη και μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκδηλώνεται ένας άκρατος φιλοτουρκισμός(1), σε αντιδιαστολή με την εχθρότητα που αναπτύσσεται εις βάρος της Ελλάδας, με αφορμή την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει, και την Κύπρο, με επίκεντρο το Κυπριακό.
Στο τελευταίο άτυπο συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των 27 χωρών-μελών της Ένωσης, οι Υπουργοί Εξωτερικών πλείστων ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων της Σουηδίας, της Εσθονίας, της Βρετανίας και της Ιταλίας, επιχείρησαν να αποσυνδέσουν τις σχέσεις Ε.Ε. με την Τουρκία στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Μάλιστα ο γνωστός φιλότουρκος(2) Υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, επετέθη στη Γαλλία και στην Κύπρο, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτο το μονομερές πάγωμα κεφαλαίων, και απειλώντας ότι η Ε.Ε. «πρέπει να ξαναδεί το ζήτημα».
Την ίδια στιγμή, όπως μεταδίδει το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων από το Στρασβούργο, η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης επιχειρεί να βάλει φρένο στις διεκδικήσεις των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα, αρνούμενη να συμπεριλάβει, στην ημερήσια διάταξη της επικείμενης συνεδρίασής της, το θέμα της πλήρους εφαρμογής, από την Τουρκία, της καταδικαστικής απόφασης του ΕΔΑΔ στη διακρατική προσφυγή της Κύπρου κατά της Τουρκίας.
Εν ολίγοις, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πλήρως εχθρική συμπεριφορά της Ευρώπης και των οργάνων της έναντι της Κύπρου και σε έναν άκρατο φιλοτουρκισμό(3), με στόχο να πληγούν καίρια εθνικά συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επειδή πολλές φορές ακούεται στην Κύπρο, από πολιτικές δυνάμεις, το στερεότυπο σλόγκαν «να αποκτήσουμε στρατηγικούς συμμάχους στη Ε.Ε.», καλό είναι να μας πουν και ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους θα συνάψουμε στρατηγικές συμμαχίες.
Με τον Μπαρόζο, τον Φούλε και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που προωθούν το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα;
Με τον Σουλτς και τη Σοσιαλιστική του Ομάδα, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που αποδεικνύονται οι πλέον φιλότουρκοι(4) όλων;
Με τη Σουηδία του Μπιλντ, τη Βρετανία του Κάμερον, την Ιταλία του Μπερλουσκόνι και τις άλλες μεγάλες χώρες της Ε.Ε., που δεν κρύβουν τον έρωτά τους για την Τουρκία;
Μας μένουν η Γαλλία και η Γερμανία.
Αλλά η Γαλλία και η Γερμανία έχουν εντελώς διαφορετική στρατηγική από τη δική μας. Δεν υποστηρίζουν ένταξη της Τουρκίας, αλλά προνομιακή σύνδεση.
Άρα; Μήπως, τελικά, είναι μύθος η Ευρώπη που θα ήταν καταλύτης στη λύση;
Πίσω από τα εύηχα συνθήματα κρύβονται πικρές αλήθειες...”(5)

Σχόλια και παρατηρήσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

(1), (2), (3) και (4) – «φιλοτουρκισμός» και «φιλότουρκοι».
Οι πιο πάνω χαρακτηρισμοί εκφράζουν τον συναισθηματικό τρόπο με τον οποίο οι αστοί πολιτικοί, δημοσιογράφοί ή “πολιτικοί αναλυτές” αντιλαμβάνονται ή/και ερμηνεύουν τες πολιτικές εξελίξεις και τα ιστορικά γεγονότα. Η πολιτική των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι “φιλοτουρκική” και ΟΛΟΙ αυτοί οι ευρωπαίοι πολιτικοί που αναφέρει ο Κωστ. Αντωνίου είναι “φιλότουρκοι”, γιατί λόγου χάριν να πούμεν, τους αρέσει η Τουρκία ως χώρα [έχει ας πούμε, εξαιρετικές φυσικές ομορφιές], ή γιατί έχουν ερωτευτεί καμιά τουρκού ή κανένα «τούρκαλλο» [που λαλεί τζιαι η μικρή ανιψούλα].

Η πολιτική δεν είναι ένας χώρος όπου έχουμε απλώς μια άμιλλα [sic ονομασία] ή αντιπαλότητα ιδεών [ιδεολογιών, στόχων, εκλογικών προγραμμάτων. Στο πολιτικό πεδίο [γήπεδο] εκφράζεται πρώτα και κύρια η αντιπαλότητα κι αντιπαράθεση κυρίως αντικρουόμενων οικονομικών κι άλλων συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων και κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων. Είναι λοιπόν αναμενόμενο οι πιο δυνατοί οικονομικά, είτε από μόνοι τους, είτε μέσω δικών τους πολιτικών φορέων [που τους εκπροσωπούν ή/και αντιπροσωπεύουν], να παίζουν σημαντικό ρόλο και στα πολιτικά δρώμενα [και στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας]. Οι πολιτικοί αυτοί φορείς προωθούν ή/και ψηφίζουν νόμους και κανονισμούς [που εξυπηρετούν ή/και βολεύουν τα συμφέροντα τους. Κι έτσι λειτουργούν και σήμερα [άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο] οι πολιτικοί ταγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών μελών της. Τους συμφέρει [και για οικονομικούς αλλά και γεωστρατηγικούς λόγους] να τα έχουν καλά με την Τουρκία. Τι «ευρωπαϊκές άξιες» λοιπόν και πράσιν’ άλογα!
Εμείς όμως τι κάνουμε; Ιδού το ερώτημα! [Θα ψάξω στη βιβλιοθήκη για το βιβλίο Λένιν “Τι να κάνουμε” και θα διαλογιστώ!].

(5) – Άνθρακες ο θησαυρός τελικά; Λαλείτε «τούτος» ο Κωστάκης Αντωνίου να ‘χει τίποτε παλαιο-κομμουνιστικά κατάλοιπα; Πάντως δεν είναι λίγοι οι “εθνικόφρονες”, εθνικιστές και εθνικίζοντες, που καλυμμένοι και καμουφλαρισμένοι πίσω από μια αριστερίζουσα κι αντιιμπεριαλιστική φρασεολογία το παίζουν σούπερ αριστεροί. [Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το τι πρεσβεύουν οι «αριστεροί εθνικιστές» της Κύπρου, ρίξτε μια ματιά στην αρθρογραφία του φιλόλογου Χριστόδουλου Τζιωνή, που υπάρχει κάθε Παρασκευή στον “Πολίτη”].

Anef_Oriwn
Σάββατο 18/9/2010