Ανάρτηση 59/2010* [ανάλαφρη, ροζ και σκανταλιάρικη] – Δύο ροζ ιστοριούλες κι ένα γλωσσικό πάρεργο του Αντρέα Κούνιου, αλλά και μια ιστορία δικιά μου.

{Αύγουστος μήνας, περίοδος διακοπών κι ΕΜΕΙΣ συνεχίζουμε χαλαρά με μια ακόμα ανάλαφρη [και χωρίς πολιτικολογίες] ανάρτηση. Το κείμενο ΜΑΣ έχει μάλιστα και πικάντικο περιεχόμενο προς τέρψη και μερικών μοναχικών πλην φανατικών αναγνωστών ΜΑΣ και άσπονδων φίλων (όνομα και μη χωριό)...

* - Σημείωση 1 [πιο κάτω θα βρείτε κι άλλες]:Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε να γράφεται προς το τέλος του Ιούλη και ολοκληρώθηκε τη Κυριακή 1η τ’ Αυγούστου}.

**********************************
Θεωρώ ότι ο δημοσιογράφος/συντάκτης/συνεργάτης [δεν ξέρω ποιαν ακριβώς ιδιότητα έχει] της εφημερίδας “Αλήθεια”, Αντρέας Κούνιος, είναι ένα πολυσχιδής, πολυπράγμων και πολυγραφότατος άνθρωπος – αθλητικογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, κριτικός βιβλίων, γλωσσολόγος, (συγ)γραφέας [συνήθως πικάντικων αλλά ανώδυνων, γλυκανάλατων απολίτικων] ιστοριούλων, ενίοτε όμως πολιτικολογεί κιόλας [με το στυλ του ανθρώπου, του εκ δεξιών ορμώμενου, που ξαφνικά ανέβλεψε κι ανακάλυψε ότι οι αριστεροί και οι τουρκοκύπριοι δεν είναι ανθρωποφάγοι!] και δεν ξέρω κι ΕΓΩ τι άλλο είναι ικανός να πράττει! [Εν τζιαι λαλείτε να πάθει τζιαι «τούτος» όπως τον παπάς που ελειτούρκα δκυο εκκλησιές, αλλά στο τέλος της μιας εγελάν της;]

Τον κον Κούνιο προσωπικά δεν τον γνωρίζω, γι’ αυτό και ότι γράψω [πιο κάτω] είναι πέραν και μακράν κολακειών, εμπαθειών, φληναφημάτων και συναισθηματικών ή/και τυχόν άλλων εξωγενών επηρεασμών και παρεμβάσεων. Οφείλω να ομολογήσω ότι [όντας κι ΕΓΩ μικροαστός] βρίσκω τα γραφόμενα του ενδιαφέροντα, κατατοπιστικά και απολαυστικά.
Τον διαβάζω συνήθως τα πρωινά κι αυτό στα πεταχτά και στο πόδι, στο περίπτερο της γειτονιάς [ΜΟΥ] όπου πάω για εφημερίδες. Ως (φιλ)ΑΚΕΛικό τσουράριν [γιδοπρόβατο], αγοράζω την “Χαραυγή” κι ως φιλότουρκος τον Yeni-“Πολίτη”! Μετροφυλλώ όμως [ρίχνοντας μάλιστα αρκετές ματιές στο περιεχόμενο τους] και στες άλλες [κυπριακές] εφημερίδες. Λαθραναγνώσκω τι γράφουν διάφοροι επιφανείς και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι στες στήλες που έχουν στες εφημερίδες τους. Όπως, ας πούμεν, ο Κούνιος, αλλά και ο Αλ.(έκος) Κωνσταντινίδης στην “Αλήθεια”, ή το κουαρτέτο των Los Campaleros της “Σημερινής” - ήτοι οι Σάββας Ιακωβίδης, Λαζ. Μαύρος, Κωστάκης Αντωνίου και Μάρ. Δημητρίου [σ’ αυτήν την εφημερίδα οφείλω να παραδεχτώ ότι συνήθως αφιερώνω τον πιο πολύ χρόνο για λαθρανάγνωση], αλλά και ο αθλητικογράφος Πέτρος ΧατζιηΧριστοδούλου, στην πολύ ενδιαφέρουσα στήλη του “Πετρολογώντας”, στο αθλητικό ένθετο του “Φιλελευθέρου”, “Goal” [και που τα θέματα του συνήθως ΔΕΝ είναι αθλητικά ή καθαρά αθλητικά] ...

Γι’ αυτή την [παρούσα] ανάλαφρη και χαλαρή [για να ξεφύγουμε και λίγο από την συνηθισμένη πολιτικολογία] ανάρτηση ΜΟΥ, έχω επιλέξει να παρουσιάσω [από το έργο του κου Κούνιου στη στήλη του “ΕνΔηκτικά”], δύο πικάντικες ροζ [ανάλαφρες και κουτσομπολίστικες] ιστοριούλες και ένα γλωσσολογικό αρθρίδιο του με αντεθνικό όμως, περιεχόμενο [από τη στήλη “Γλωσσικά Πάρεργα” – που συνήθως τη γράφει ο Αλ. Κωνσταντινίδης]!

ΔΕΝ έχω ιδέα κατά πόσο οι δύο ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα [ΤΙΠΟΤΑ όμως δεν μπορεί να είναι τελείως φανταστικό – όλα έχουν τις ρίζες τους στην υλική πραγματικότητα], όμως οι ήρωες των ιστοριών του θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν κάποιοι γνωστοί και γνώριμοι ΜΟΥ και μάλιστα εκ του Ημετέρου χωρίου. Λόγου χάριν να πούμεντε, [που λαλεί τζι’ παρέας ο Μήτρος ο Κολοκάσης], ο Ρωτής ο Κατσελλάρης [αναφορά γι’ αυτόν έκαμα στην ανάρτηση μου με αρ. 51/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/512009-sh.html], ya ο Σέρκης ο Κούνελλος [ο περβολάρης], ya το κτιστούιν [που έγινε εργολάβος], ο Γριστής του Σεφταλιά [τούτοι οι τρεις οι τύποι, παρ’ ότι παντρεμένοι, αρέσκει τους να κάμνουν τους ωραίους στες “ξενιτζιές” – τη βοηθεία φυσικά και του χρήματος, δηλ. μπόλικων ευρωπουλλακίων], ya ο γείτος ΜΟΥ ο Κωστουρής του Τσιόλου [τσιόλιν = κουρελλόρουχον], ένας πάλαι ποτέ πρωτοπαλληκαράς της ΕΟΚΑ Β΄... [Ένα βράδυ πριν κάνα – δυο μήνες σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι, όταν [ως φαινεται] έπιασε στα πράσα**, την βιετναμέζα εργάτρια του σε “φίκι φίκι” καταστάσεις(!), - λες κι εκείνη η καημένη δεν έχει ψυχή … Πιο πολλά επί τούτου, θα γράψω προς το τέλος της ανάρτησης ΜΟΥ] ...


{** - Σημείωση 2: "τον/την έπιασε στα πράσα" – πράσα πάντως είναι κάτι χορτικά που μοιάζουν με τα κρεμμύδια! 
Άραγε όμως, από που προέκυψε και ΜΑΣ έμεινε αυτή η έκφραση;
Λένε λοιπόν πως,
Μόλις η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, κάποιος Θεόδωρος Καρράς έφτιαξε μια συμμορία κακοποιών, που ρήμαζαν τα σπίτια και τα μαγαζιά. Η αστυνομία τούς κυνηγούσε να τους πιάσει, μα ποτέ δεν το κατόρθωνε. Ο Καρράς είχε γίνει αληθινό φόβητρο των κατοίκων. Την εποχή εκείνη στην Κολοκυνθού των Αθηνών κατοικούσε ο παπά-Μελέτης, που έλεγαν ότι είχε φλουριά με το τσουβάλι.
Αν και περασμένης ηλικίας, η καταπληκτική του δύναμη έκανε εντύπωση σε όλους. Το σπιτάκι που έμενε, ήταν τριγυρισμένο με περιβόλι από πράσα. Μια νύχτα ο παπάς πετάχτηκε οπό τον ύπνο του. Του φάνηκε πως είδε στο περιβόλι του κάποια σκιά, που κινούταν ύποπτα μέσο στα πράσα. Άφοβος καθώς ήταν, πήγε προς τα κει και μ’ ένα πήδημα γράπωσε από τον σβέρκο -ποιον άλλον;- τον περίφημο Καρρά, που τον παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κακοποιός ομολόγησε γρήγορα τους συνεργάτες του, που πιάστηκαν κι αυτοί.
Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψε και η φράση «τον/την έπιασαν στα πράσα», που σημαίνει "έπ’ αυτοφώρω σύλληψη"}...

*********************************
Και τώρα οι δυο [ροζ] «εν-δηκτικές» ιστορίες του κου Κούνιου κι ένα «γλωσσικό πάρεργο» του.[Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ] ...

1. "Την έπιασε στα πράσα, σας λέω"[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Εν-Δηκτικά”, Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010, link: http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-7350.html]:
“Απόγευμα Παρασκευής και, όπως πάντα, στο κομμωτήριο δημιουργείται το αδιαχώρητο. Γυναίκες κάθε ηλικίας, όμορφες και άσχημες, ψηλές και κοντές, πλούσιες και φτωχές, συνωστίζονται εδώ, στην ψηφιακή φιλαρέσκεια, ώστε να είναι έτοιμες για την έξοδο του Σαββάτου. Ή για την έξοδο της Κυριακής, αν και, αυτή τη φορά ο σύζυγος θα προφασιστεί πονοκέφαλο ή κάτι άλλο - όλα κι όλα, δεν θα γίνει το σκυλάκι της ξιπασμένης που θέλει να κάνει επίδειξη της νέας της κουπ.

Καθώς, λοιπόν, οι χαμηλόφωνες φωνές εξιστορούν περιστατικά, αληθινά και ψεύτικα, και οι μισές τουλάχιστον κυρίες αδυνατούν να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν έχουν φορέσει τα κέρατα στα έτερά τους ημίσεα, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι γουρούνια, και δη με απεριόριστες ερωτικές τάσεις, εκτός της οικίας εννοείται, το ουρλιαχτό της Φρόσως κοντεύει να γκρεμίσει το ταβάνι.

Μα ναι σου λέω, απευθύνεται στην κομμώτρια ενώ, κατά βάθος, απευθύνεται σε όλο το ακροατήριο, και σιγά που τη νοιάζει η κομμώτρια, έχουν ακούσει τα αυτάκια της χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες - στόχος είναι οι άλλες, οι εξέχουσες, τρομάρα τους, φυσιογνωμίες της αριστοκρατίας: την έπιασε στα πράσα. Ευθύς αμέσως παρατηρείται γενική ακινησία, πέφτει ο διακόπτης των συζητήσεων και δεκάδες περίεργα μάτια καρφώνονται στο απύλωτο στόμα της Φρόσως. Η οποία, έχοντας υλοποιήσει τον πρώτο στόχο, δηλαδή να κερδίσει την προσοχή, κερνάει, ηδονικά, τις λεπτομέρειες. Είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά του, αλλά δεν έδωσε στην αρχή σημασία, όμως οι υπερβολικές χρεώσεις στην τραπεζική κάρτα, και κάποιες ακατανόητες εξαφανίσεις, τάχα σε φιλενάδες και παλαιές συμμαθήτριες, τον υποχρέωσαν να αναθέσει την υπόθεση σε γραφείο παρακολουθήσεων. Και πια, ολοκληρώνει τον κύκλο της ευτυχίας, βάλανε μπρος τις διαδικασίες για το διαζύγιο. Κρίμα...λέει σπαρακτικά, και, όπως οι υπόλοιπες σουσουράδες, και καρακάξες, γυρίζει στα χέρια της κομμώτριας.”

2. "Το μεσημέρι δεν κινείς υποψίες"
[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Εν-Δηκτικά”, Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2010, link: http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-6160.html]:

“Του το είπε μια, του το είπε δυο, τελικά το έμαθε σαν ποίημα: το μεσημέρι δεν κινείς υποψίες. Έχει δίκαιο ο φίλος, αποφάσισε ο Δέλτα Έψιλον, κτηνοτρόφος, και επικαλείτο, μία φορά την εβδομάδα, συνεδρία της οργάνωσης, ώστε να νανουρίζει τη σύζυγό του η οποία θα τον πίστευε ακόμα και αν της έλεγε ότι θα πήγαινε στη Νasa.

Το κόλπο λειτούργησε επί τρία χρόνια. Ο Δέλτα Έψιλον ανέβαινε στο διπλοκάμπινο που έτριζε σαν λείψανο, πήγαινε στη Λευκωσία, δήθεν για ζητήματα της οργάνωσης, ενώ, στην πραγματικότητα, έβγαζε τα μάτια του με την Ωμέγα. Ένα θαύμα της φύσης, όπως το αποκαλούσε ο έμπιστός του φίλος. Αυτός, εννοείται, που του φύτρωσε και την ιδέα της μεσημεριανής απόλαυσης - καλά να είναι ο άνθρωπος.

Στην επιστροφή, όχι πως ένιωθε την ανάγκη να δίνει λογαριασμό στη συμβία, την ενημέρωνε, με το νι και με το σίγμα, για τις λεπτομέρειες της συνεδρίας, μολονότι, στο ζαλισμένο του κεφάλι, εξακολουθούσαν να χορεύουν οι εικόνες του κλιματιζόμενου δωματίου, όπου μπορούσε να υποβάλει όποιο σεξουαλικό αίτημα, και το πιο ακραίο, και θα ικανοποιείτο αμέσως. Γι' αυτό και ήταν μονίμως γαλαντόμος. Μόλις ξέπλενε τα χέρια, για να φύγουν οι σκόνες του ερωτισμού και των ενοχών, άφηνε στο κομοδίνο το χαρτονόμισμα των εκατόν ευρώ.

Με το έμπα του τέταρτου χρόνου, μπήκανε ψύλλοι στα αυτιά της. Ποτέ δεν ήταν δραστήριος και ευφάνταστος στο κρεβάτι, μα, πια, το κακό παράγινε. Ούτε που την άγγιζε, έστω και κατά λάθος. Του κόπηκαν τα γόνατα, αφού ήταν υποχρεωμένος να διαλέξει ανάμεσα στην ασφάλεια της οικογένειας και στην ανασφάλεια της περιπέτειας. Μεσημέρι Παρασκευής, άφησε στο κομοδίνο δύο χαρτονομίσματα των εκατόν ευρώ. Με καλομαθαίνεις, νιαούρισε η γατούλα. Σου αξίζει, απάντησε ο Δέλτα Έψιλον και έφυγε τρέχοντας. Το είχε από πιτσιρίκος: όταν το παραμύθι έφτανε στο τέλος, έμπηγε τα κλάματα.”


3. Φυλάττουν Θερμοπύλες
[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Γλωσσικά Παρεργα”, Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010, link: http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-9047.html].“Το εντόπισα σε πολιτικό άρθρο και μου προκάλεσε ρίγη συγκίνησης: εμείς φυλάττουμε Θερμοπύλες, κόμπαζε ο συντάκτης του και, επιπλέον, έστηνε στον τοίχο τους Εφιάλτες που καραδοκούν ξανά, για να ολοκληρώσουν το άθλιο έργο τους, το οποίο άφησαν ημιτελές το 2004.

Από ιστορικής άποψης, Θερμοπύλες είναι το στενό μεταξύ του όρους Καλλιδρομίου και του Μαλλιακού Κόλπου στο νομό Φθιώτιδας, όπου το 480π.Χ., έγινε η περίφημη μάχη κατά την οποία οι 300 άντρες του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα και οι 700 Θεσπιείς αντιμετώπισαν μεγάλο αριθμό Περσών και έπεσαν μέχρι ενός. Συμβολικά τώρα, Φυλάσσω Θερμοπύλες σημαίνει ότι υπερασπίζομαι κάτι ιερό, σπουδαίο, προσπαθώ να το διατηρήσω αναλλοίωτο από τη φθορά.

Είναι, πάντως, άξιον απορίας πώς, με τόσους πολλούς Λεωνίδες, αυτός ο τόπος είναι ημικατεχόμενος. Φυσικά υπάρχει απάντηση: οι περισσότεροι εξ αυτών, όταν αναφέρονται σε Θερμοπύλες, εννοούν τα χωράφια τους, τα οικόπεδά τους και τα ξενοδοχεία τους. Καημένε Λεωνίδα...”

***************************************
“You VietCong, Me ΕΟΚΑ Β΄!” [δια χειρός Anef_Oriwn – ιστορία κατά 90% αληθινή!]
Κοντά μεσάνυχτα και τη σιγαλιά της ανοιξιάτικης νύχτας [πέραν από το παλιό λαϊκό άσμα που έπαιζε στην διαπασών στο γειτονικό απάχικο cafe “Ρίξε στο κορμί σου σπίρτο” με την αοιδό Κατερίνα Κούκα - link: http://www.youtube.com/watch?v=JWIENXAngmg] την διάτρησαν και φωνές αντρικές, άγριες και θυμωμένες:
«Παλιάδρωπε! Φτου ΣΟΥ ρε χαμένε! Φύε που δαμέ, χάθου ‘πο ‘μπρος μου, ξιμαρισμένε»!


Κοιτάζοντας συνωμοτικά έξω από τα φυλλαράκια της μπαλκονόπορτας είδαμε ένα νεαρό με βήμα ταχύ και κατεβασμένο το κεφάλι να περπατεί στο πεζοδρόμιο και να απομακρύνεται. Ο γείτος ο Κωστουρής μπήκε στην αυλή του πατρικού του σπιτιού και κοιτάζοντας προς ένα από τα παράθυρα του σπιτιού φώναξε κάτι σαν όνομα. [Το σπίτι είναι παλιό, της δεκαετίας του ’60 μάλλον, αλλά καθώς δεν συντηρείται έχει τα μαύρα του τα χάλια του. Εκεί [εδώ και καμία 20ρια χρόνια] διαμένουν και διαβιούν κατα καιρούς ξένοι εργάτες [κυρίως κοπέλες]. Μετά από λίγο φάνηκε να βγαίνει από το σπίτι μια κοντόλιγνη κοπέλα – προφανώς βιετναμέζα [γιατί εκείνες τες μέρες έμεναν εκεί τρεις βιετναμέζες]. Ήταν σκοτεινά και δεν βλέπαμε φάτσες και πρόσωπα αλλά πρέπει της καημενούλας να τρέμε το φυλλοκάρδι της, αν λάβουμε μάλιστα υπ’ όψη ότι ο μάστρος της ήταν ψηλός και κορμαλιάς, ενώ εκείνη μια σταλιά. Ο Κωστουρής θα κόντευε πλέον τα 70, αλλά έστεκε καλά, και εξακολουθούσε μάλιστα [όπως λένε] να ασχολείται [εκτός έδρας όμως] με το ευγενές άθλημα του πηδήματος. Από τη “μασσή” [ψευδή] κουβέντα του υπολογίσαμε ότι θα τα ‘χε πιει κιόλας! Λαλείτε να ‘χε πάει έτσι αργά για φιλοφρονητική ή/και εθιμοτυπική επίσκεψη [ας πούμε για καφέ] και να ‘πεσε πάνω στον απρόσκλητο και ίσως άγνωστο μουσαφίρη, που ‘χε σπιτώσει η νεαρά βιετναμέζα; Για χάριν της κουβέντας θα τη λέμε Λιν ... Αλλά ποιας κουβέντας, μονόλογος του Κωστουρή ήταν και μάλιστα μακρόσυρτος, και με ηθικοπλαστικό περιεχόμενο κι όλο νουθεσίες ... Ολόκληρο τροπάρι για την εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα [όπως υπέθετε] Λιν!- “Ρε Λιν, τι επήες γαμώτο, τζι’ έκαμες;” [Προφανώς θα εννοούσε τες ερωτικές της περιπτύξεις μετά του “αγνώστου” νεαρού] ...
- “Τι παράπονο έχεις από ‘μας” - και πήγες και το ‘δωσες αλλού, ενώ εδώ τρως κι εδώ πίνεις; [Ανάγκες του κορμιού είν’ αυτές, πόσο καιρό να τες ελέγχω και να τες καταπιέζω; - θα ‘λεγε από μέσα της η Λιν].
- “Εσύ καλή κορού, τζι’ εγιώ Άστρος καλός τζιαι παλικάρι! You VietCong, Me ΕΟΚΑ Β΄(!), και οι δυο παλληκάρκα τζιαι τσιάκκοι τζιαι αντάρτες!” [Που ‘σαι ρε παλιόφιλε συμφοιτητά Χιου – πάλαι ποτέ λοχαγέ των Βιετκόνγκ - να δεις πως ΣΑΣ εξισώνουν με τους φασίτες ΕΟΚΑΒητατζιήδες!!!]- “ Ένα σωρό πράματα μπορούμε να κάμουμε μαζί!” [Τι άραγε να εννοούσε;]- “Αλλά you, δεν είσαι εντάξει! Δεν είσαι ευχαριστημένη; Τι άλλο θέλεις. Να βάλεις τζιαι κότσιηνον φωτούιν πα’ στην πόρτα δαμαί στο σπίτι του παπά μου;” [Όοοπππααα ... Έκαμνεν έτσι πράματα η γειτόνισσα η Λιν τζι’ ΕΜΕΙΣ εν το πήραμε πρέφαν;] [Τώρα ποια από τες τρεις βιετναμέζες που έμεναν στο σπίτι ήταν η Λιν, ΔΕΝ έχω ιδέα. Συναντιόμασταν κάποτε και χαιρετιόμασταν όταν περνούσαν από το πεζοδρόμιο μπροστά από το δικό ΜΟΥ σπίτι, για να πάνε ίσως στον μπακάλη. Δεν ξέρω αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα ότι θα είχαν τάσεις και κλίσεις προς άλλου είδους “πεζοδρόμια”!]


Κι ο μονόλογος συνεχιζόταν, με τον του μάστρο-Κωστουρή να επαναλαμβάνει τα ίδια για καμιά ώρα! Η καημένη η Λιν ya είχε πιει τ’ αμίλητο νερό, ya κατάπιε τη γλώσσα της! Δεν ξέρω αν καταλάβαινε κιόλας τι της έλεγε ο μάστρος [σίγουρα το «VietCong» πρέπει να το ‘πιασε!], όμως τι θα ‘θελε κι αυτή; Λίγο “κοκκό” πήγε να δοκιμάσει [και ίσως να συνδυάσει “το τερπνόν μετά του ωφελίμου”] και της βγήκε ξινό!


Την επαύριον κατα το βραδάκι έγινε σύσκεψη μεταξύ του μάστρου [τη άτυπη παρουσία και της “άλαλης” μαστόρισσας] με το εκ Βιετνάμ προσωπικό. Τι διαμείφθηκε μεταξύ τους ουκ οίδα! Μετά από μερικές μέρες όμως διαπίστωσα ότι οι νεαρές βιετναμέζες χάθηκαν από το γειτονικό σπίτι – προφανώς θα πήραν την άγουσα για τη χώρα τους! Παράλληλα όμως στο σπίτι [της γειτονιάς] έκαμαν την εμφάνιση τους τρεις άλλες ασπρουλλοδροσουλάτες κοπελιές, προφανώς απ’ τας ανατολικάς Ευρώπας. Παρατράγουδα νυχτιάτικά ακόμα δεν ακούσαμε! Ο μάστρος τους μάλιστα [φιλόξενος ων] τους κάμνει συχνάκις [κατά το βραδάκι] και επισκέψεις “κοινωνικής” φύσεως [ας πούμεν για καφέ και γλυκάκι]. Ενίοτε μάλιστα τον συνοδεύει και συγγενικό του προσώπατο του αντρικού μεν, πλην γεροντικού φύλου! Που ‘στε που τις προάλλες οι τρεις κοπελιές στολίστηκαν [βάλανε και τα καλά] και σινάμενες, κουνάμενες ανέβηκαν στ’ αυτοκίνητο του μάστρου [ένα παλιοδιπλοκάμπινο] και [προφανώς] πήγανε βόλτα με το δύο γερόντια! Τις πήρανε για δκιάνεμα, ίσως μαλιστα και μετά φαγητού ...
Η κυπριακή φιλοξενία σ’ όλο της το μεγαλείο!!!
Συμβαίνουν, λοιπόν και τέτοια εν τη μακαρία νήσο των αγίων και αγρίων!!!

Anef_Oriwn
Κυριακή 1/8/2010