[Σ’ αυτό το ββου μέρος της πασχαλινής ταξιδιωτικής μου περιδιάβασης, ας μου επιτραπεί να παραθέσω (χωρίς καθόλου διάθεση αυταρέσκεια, αυτοπροβολής ή/και ξιππαshιάς) κι όσο γίνεται τηλεγραφικότερα (ή/και συνοπτικά, υπό μορφή τίτλων) κάποια από τα βιώματα και τις εμπειρίες μου καθώς και διάφορες εικόνες από τα πασχαλινά (οικογενειακά) ΜΑΣ ταξίδια.
Φυσικά κάποια νέα θέματα κυρίως επετειακά υπάρχουν στο προσκήνιο που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αντικείμενο μιας νέας ανάρτησης, όπως ας πούμεν, η 42η επέτειος από την πραξικοπηματική ανάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες στην Ελλάδα, η επικείμενη Εργατική Πρωτομαγιά ή η λεγόμενη Επανάσταση των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία στις 25 του Απρίλη του 1974, (το στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας) αλλά επιφυλάσσομαι (δεν έχω ούτε χρόνο). Για την ώρα θ’ αναρτήσω αυτό που έχω υποσχεθεί].
Όπως σημείωσα και στην προηγούμενη ανάρτηση μου στα (οικογενειακά) πασχαλινά ταξίδια μας στην Ελλάδα ζήσαμε πρωτόγνωρες εμπειρίες και γίναμε κοινωνοί των ηθών, εθίμων και πασχαλινών παραδόσεως των μερών που επισκεφτήκαμε.
Η ομορφιά της Άνοιξης, η αργία των ημερών και οι πασχαλινές σχολικές διακοπές (που μας έδιναν την ευκαιρία ως οικογένεια να περνάμε πιο πολλές ώρες μαζί), η προετοιμασία και η αδημονία του ταξιδιού, η προκαταρκτική μελέτη του τόπου επίσκεψης μέσα από ταξιδιωτικά βιβλία και χάρτες, η γνωριμία με νέους κι άγνωστους (μέχρι τότε) τόπους και η εξερεύνηση τους (ενίοτε και με μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις περιπέτειας – όταν ας πούμε θα επισκεπτόμασταν κάποιο σπήλαιο ή κανένα κάστρο απόμερο), διάφορα αναπάντεχα περιστατικά, η επαφή με τους ανθρώπους – κατοίκους αυτών των τόπων και η γνωριμία με τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, δημιουργούσαν μια μαγική κι όμορφη ατμόσφαιρα που έχουν αφήσει ένα γλυκύτατο συναίσθημα στην ψυχή και την καρδιά – που απάλυναν τον εκνευρισμό και τη δυσανασχέτηση από τις συνήθεις καθυστερήσεις στις πτήσεις της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ – μέχρι και ακυρώσεις πτήσεων μας έτυχαν!
Σ’ αυτό το ταξιδιωτικό χρονικό μου, θα ήθελα να περιγράψω διάφορα στιγμιότυπα, περιστατικά, επεισόδια που μας έτυχαν, εικόνες και παραστάσεις που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας καθώς και συναισθήματα και αντιδράσεις.
Να αναφέρω και να σημειώσω:
- Τη διαδικασία αναζήτησης αυτοκίνητου για ενοικίαση, βολικού για τις μετακινήσεις μας (με όλα εκείνα τα μπαγκάζια που κουβαλούσαμε για 4 άτομα), αλλά και που να μας επιτρέπεται να το μεταφέρουμε σε Ferry-boat για άλλους (κοντινούς) προορισμούς. Συνήθως ψάχναμε αυτοκίνητο όταν φτάναμε στον προορισμό μας (πλην μια – δυο περιπτώσεων που κάναμε προκράτηση από Κύπρο).
- Το οδήγημα ζαβροτέμονου (αριστεροτίμονου) αυτοκίνητου, (κι από τη δεξιά πλευρά του δρόμου), για πρώτη φορά (στη Ρόδο - όπου το νοικιάσαμε για να γνωρίσουμε το νησί).
- Το επιφυλακτικό και συντηρητικό οδήγημα με τη συνοδηγό μου να είναι συνεχώς σε εγρήγορση μήπως κι αφαιρεθώ τζιαι πιάσω (από κεκτημένη συνήθεια) την αριστερή πλευρά του δρόμου αντι της δεξιάς (όπως έτυχε σε κάποιες περιπτώσεις – πιο πολύ την πρώτη φορά που νοικιάσαμε αυτοκίνητο). [Να αναφέρω ότι η συνοδηγός – σύζυγος μου με επανέφερε και στη τάξη όταν ξεχνιόμουν και ρέμβαζα την ομορφιά της Φύσης – μια φορά μάλιστα λίγο έλειψε να το ρίξω και σ’ ένα ποτάμι κάπου στην Μυτιλήνη].
- Το παρά τρίχα “τσίλημα” μου (δηλ. να με βάλουν πουκάτω τ’ αυτοκίνητα) όταν επιχείρησα (ο αφελής) να περάσω από διάβαση πεζών (και πάλι στη Ρόδο).
- Το σταμάτημα μου (καθώς οδηγούσα) σε διάβαση πεζών (τούτη τη φορά στην Κέρκυρα) για να περάσουν οι πεζοί, οπόταν μου έπαιζαν τες πουρούες (μου κορνάρανε) οι άλλοι οδηγοί, μου φωνάζανε και με προσπερνούσαν από τα πλευρά χωρίς να σταματούν οι ίδιοι!
- Την περιπλάνηση μας σε λάθος δρόμους συνήθως λόγω ελλιπούς σηματοδότησης. (Η σηματοδότηση που έχουμε στους κυπριακούς δρόμους είναι σε πολύ ψηλότερο επίπεδο απ’ ότι στην Ελλάδα).
- Το πέρασμα από την Κεφαλλονιά στην Ιθάκη με καραβάκι τύπου “παντόφλα” (είναι flat από κάτω και επιπλέει επιφανειακά με αποτέλεσμα να σούζει με το παραμικρό).
- Το τρίκυκλο (όχημα - φορτηγάκι) φορτωμένο με προμήθειες (όπως φρέσκο παστεριωμένο γάλα) που θα τις μετέφερε από την Κεφαλονιά στην Ιθάκη. Ταξίδευε μαζί μας στην “παντόφλα”, ενώ το συναντήσαμε μετά και σε 1-2 χωριουδάκια να ξεφορτώνει.
- Για τον Οδυσσέα, την Πηνελόπη και για την Ιθάκη τους ακούαμε από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά ούτε τον Έναν ούτε και την Άλλη συναντήσαμε εκεί (εκτός από μια προτομή του Οδυσσέα έξω από ένα Μουσείο). Άραγε σε ποιο βαθμό ισχύουν οι στίχοι εκείνου το μελωδικού τραγουδιού του Μιλτιάδη Πασχαλίδη “Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη”;
- Την ανακοίνωση με μεγάφωνο (από περιοδεύον αυτοκίνητο) που γνωστοποιούσε την άφιξη του φοροεισπράκτορα σε κάποιο χωριό του Κόλπου Καλλονής στην Μυτιλήνη (και που καλούσε τους χωριανούς να πάνε να πληρώσουν τους φόρους τους).
- Την παρακολούθηση της βάφτισης ενός μικρού παιδιού - βρέφους (ως απρόσκλητοι και τυχαίοι επισκέπτες) στην σπηλαιο-εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στην Πάτμο!
- Το φαγητό (με θαλασσινά) σε ταβερνούλα (και με το τραπέζι πάνω στο κύμα), (νομίζω) στην παραλία Λάμπη (έτσι νομίζω ότι λέγεται η περιοχή) στην Πάτμο.
- Τις σπηλιές των χίπις στα Μάταλα στην Κρήτη (και η μυρωδιά ... κατουρημάτων).
- Τις ατέλειωτες ουρές αυτοκίνητων από την επιστροφή στο Βόλο των εκδρομέων της Πρωτομαγιάς από διάφορες περιοχές του Πηλίου. [Εκείνη την μέρα χάσαμε τη ευκαιρία να ταξιδέψουμε με το τραινάκι από τις Μηλιές – μόλις και δεν το προλάβαμε. Όμως δοκιμάσαμε τσίπουρο και μεζεδάκια στην κεντρική πλατεία της Ζαγοράς και φαγητό – όχι σπουδαίο – στην Τσαγκαράδα].
- Το παλιό ξενοδοχείο που μείναμε στην Λευκάδα (για δυο βράδια) με το ξύλινο πάτωμα του να τρίζει. Λεγόταν “SANTA MAYRA” κι εμείς το λέγαμε “Σαν τα μαύρα”!
- Τα ουζάκια και τα τσιπουράκια που παράγγελνα σε διάφορα καφενεδάκια σε χωριά (που σταματούσαμε για να ξεμουδιάσουμε απ’ το καθήσι στ’ αυτοκίνητο) και τα μεζεδάκια που συνήθως (ΜΟΥ) τα τρώγανε η σύζυγος και τα παιδιά (Κέρκυρα, Πήλιο, Ζάκυνθος, Μυτιλήνη).
- Το σκαρφάλωμα μας πάνω από το περιτείχισμα που περιβάλλει το Απολιθωμένο Δάσος (στην Μυτιλήνη), για να μπορέσουμε να μπούμε μέσα για να το δούμε (ήταν Δευτέρα του Πάσχα και ήταν κλειστό). Το Απολιθωμένο Δάσος έχει μέσα πετροποιημένους κορμούς δέντρων.
- Την περιδιάβαση μας στα δρομάκια της γραφικής Μακρινίτσας.
- Την επίσκεψη μας καθ’ οδό για την πόλη της Σκοπέλου (μετά που βγήκαμε από το ferry-boat) στο εκκλησάκι του Άη Γιάννη που είναι χτισμένο πάνω σε βράχο μέσα στη θάλασσα. Το εκκλησάκι αποτελεί ένα από τα γραφικότερα σημεία του νησιού και καταλήγεις εκεί ανεβαίνοντας καμιά εκατοστή λαξευτά σκαλοπάτια.
- Την παρακολούθηση πολιτιστικής εκδήλωσης για τον Παπαδιαμάντη (νομίζω για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του – το 2001), στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου της Σκιάθου που βρίσκεται το Μπούρτζι, ένα κατάφυτο λόφο, πάνω σε μια μικρή χερσόνησο απέναντι από την πόλη της Σκιάθου. Θυμάμαι ότι είχε γίνει και η προβολή ενός ντοκιμαντέρ (μικρής διάρκειας) στο οποίο συμμετείχαν κάποια παιδιά (φοιτητές, νομίζω) τους οποίους είχαμε συναντήσει μια από τις προηγούμενες μέρες στον παλιό και εγκαταλειμμένο οικισμό Κάστρο. Ο οικισμός αυτός ήταν κτισμένος σ’ ένα τεράστιο βράχο με πανοραμική θέα και ήταν το φρούριο μέσα στο οποίο ζούσε άλλοτε η μεσαιωνική πόλη του νησιού. Απέχει μία ώρα από την πόλη με αυτοκίνητο και περνάς μέσα από δάσος (το νησί είναι καταπράσινο με τα δέντρα να φτάνουν μέχρι τη θάλασσα) - ενώ κάποια απόσταση την κάναμε με τα πόδια. Οι απόγονοι των οικογενειών που ζούσαν εκεί κτίζουν στη θέση των παλιών οικογενειακών σπιτιών εκκλησάκια – στα οποία υπήρχαν εντοιχισμένα πολλά πιάτα. Για το Κάστρο ο Παπαδιαμάντης έγραψε το διήγημα του “Ο Χριστός στο Κάστρο”, ενώ νομίζω από εκείνο το βράχο γκρεμοτσακίστηκε και “Η Φόνισσα”, η Φραγκογιαννού.
- Το μικροσκοπικό συμιακό γαριδάκι που δοκιμάσαμε (μετά ούζου) σε μια (ψαρο)ταβερνούλα στο λιμάνι της Σύμης κάπως στα βιαστικά και πριν φύγουμε με το καραβάκι για το (παραλιακό) Μοναστήρι του Πανορμίτη, αφιερωμένο στον Ταξιάρχη Μιχαήλ (στην άλλη πλευρά του νησιού).
- Τα εξαιρετικά παϊδάκια στα κάρβουνα που φάγαμε στον Έμπωνα της Ρόδου (χωριό στην ενδοχώρα).
- Τα ελαιόδεντρα να φτάνουν μέχρι την θάλασσα στις παραλίες της Κέρκυρας (και με τα δίκτυα να είναι ακόμα απλωμένα Απρίλη μήνα κάτω από τις ελιές).
- Το φαγητό από γίδα βραστή που σερβίρεται στην Κρήτη και τις ωραιότατες ψαροταβέρνες στο λιμανάκι του Ρεθύμνου.
- Την επίσκεψη στο Περιβαλλοντικό Κέντρο “Αρκτούρος” στο Νυμφαίο της Φλώρινας (που ειδικεύεται στην προστασία των αρκούδων).
- Το ωραιότατα φωταγωγημένο (τα βράδια) Κάστρο της πόλης του Μολύβου (στην Λέσβο).
- Την Εκκλησία της Παναγίας στην Πέτρα (κοντά στον Μόλυβο στην Μυτιλήνη), που είναι χτισμένη στην κορυφή ενός βράχου και μοιάζει σαν ένα μικρό Μετέωρο, ως επίσης την μοναδική ανάγλυφη εικόνα του Tαξιάρχη Mιχαήλ στην Mονή Ταξιάρχη Mανταμάδου καθώς και την τεραστία Mονή Λειμώνος.
- Την τακτική σε ουζομεζεδοπωλείο (στην πόλη της Μυτιλήνης) να σου σερβίρουν το φαγητό αφού ετοιμάσουν όλη την παραγγελία – κι εμείς περιμέναμε ανυπόμονα και πεινασμένοι σαν λύκοι.
- Η νοστιμότατη αστακομακαρονάδα στην πόλη της Σκοπέλου.
- Οι πιπεράτες σεφταλιές που φάγαμε σε ταβερνούλα στην Αλόννησο (είπαμε να δούμε πως τις φτιάχνουν κι εκεί).
- Το τηγανιτό γριβάδι (ψάρι του γλυκού νερού – νομίζω ότι είναι το δικός μας κυπρίνος) και τα φασόλια γίγαντες (το αγαπημένο του υιού) που δοκιμάσαμε σε ταβέρνα στις Πρέσπες.
- Την κατάβαση μας (για 2-3 χιλιόμετρα) στο Φαράγγι της Σαμαριάς από το Ξυλόσκαλο (στο οροπέδιο Ομαλός – αποκτήσαμε και ιδία αντίληψη για το τι εννοεί ο Ξυλούρης στο τραγούδι του “Θα κατεβώ, θα κατεβώ στον Ομαλό ...”) και ακολούθως η δυσκολότερη και εξουθενωτική ανάβαση.
- Το καυγά των Κρητικών εκεί στην καφετερία στο Οροπέδιο του Ομαλού (στο Ξυλόσκαλο) που ζήσαμε βγαίνοντας κατάκοποι από το Φαράγγι και ψάχνοντας κάτι να φαμε. Ο παλιός διαχειριστής της καφετερίας απειλώντας θεούς και δαίμονες είχε παει να ζητήσει το λόγο από το νέο διαχειριστή καθώς είχε παράπονο που έχασε την προσφορά. Απειλούσε μάλιστα ότι παει να φέρει το ντουφέκι για να λογαριαστούν. Ο νέος διαχειριστής μας παρότρυνε να φύγουμε κι εμείς την κάναμε με μεγάλα πηδήματα!
- Τα "ξαπόλυτα" (ελεύθερα) γίδια σε όρη και παραρά στην Κρήτη και την Κεφαλονιά.
- Τους σλαβόφωνους κατοίκους στα Κορέστεια χωριά της Φλώρινας – και η ασαφής εθνική τους ταυτότητα.
- Τη Λίμνη της Καστοριάς και το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου στη Λίμνη των Πρεσπών.
- Την γνωριμία (για πρώτη φορά) με το μικροσκοπικό εσπεριδοειδή καρπό κουμκουάτ στην Κέρκυρα (και το λικέρ που παράγεται απ’ αυτό).
- Τα κανάτια που έριχναν οι Κερκυραίοι από τα μπαλκόνια στην πόλη της Κέρκυρας το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.
- Την παρέα κάποιων άλλων κυπραίων που συναντήσαμε σε ψαροταβέρνα στο απόμερο Σίγρι της Μυτιλήνης, όπου συζητούσαν (τσακώνονταν) μεταξύ τους γιατί δεν σκέφτηκαν να πανε πιο νωρίς εκεί για να κρατήσουν τραπέζι σε καλή θέση και να διαλέξουν (για πάρτη τους) τα καλύτερα ψάρια.
- Την ομάδα (ξένων) ποδηλατών που συναντήσαμε 4-5 φορές σε διάφορα μέρη στην Μυτιλήνη να παρατηρούν πουλιά!
- Το ατύχημα που είχαμε με το αυτοκίνητο στο Αεροδρόμιο της Μυτιλήνης (πριν αναχωρήσουμε για Χίο), όπου ένας νεαρός ταξιτζιής, έβαλε πισινή και χωρίς να κοιτάζει πίσω του ήρθε σαν βολίδα και έδωσε πάνω μας. Μας κτύπησε στα δεξιά (στην πλευρά του συνοδηγού προκαλώντας και φόβο στη σύζυγο μου). Στην αρχή πήγε να διαμαρτυρηθεί αλλά μετά που του επιτέθηκαν οι συνάδελφοι του παραδέχτηκε το λάθος του.
- Τη “σούμα” (ζιβανία από σύκα) που μας κεράσανε σ’ ένα απόμερο εξωκλήσι, κοντά στο Μοναστήρι της Νέας Μονής στη Χίο. (Εκεί, στην Νέα Μονή, υπάρχει και οστεοφυλάκιο με κόκκαλα και κρανία από τους νεκρούς των σφαγών της εποχής της Ελληνικής Επανάστασης).
- Τη διαμονή μας σε παραδοσιακό – ξενώνα (το “Περιβόλι”) που ήταν κάποτε παλιό αρχοντικό στην περιοχή Κάμπος της Χίου. Ο Κάμπος είναι από τις πιο όμορφες περιοχές του νησιού, που καλύπτεται κυρίως από περιβόλια εσπεριδοειδών και αρχοντικά (με πανύψηλους αυλότοιχους) γενοβέζων και ντόπιων αριστοκρατών. Στην αυλή του ξενώνα υπήρχε και μια παραδοσιακή ταβέρνα (με τ’ όνομα “Μαγγανοπήγαδο”) όπου σέρβιραν μια πλούσια ποικιλία από μικρασιάτικους μεζέδες (με τον ίδιο τρόπο όπως στις κυπριακές ταβέρνες).
- Την επίσκεψη στον παραδοσιακό κι αναπαλαιωμένο (αλλά εγκαταλειμμένο κι ακατοίκητο σήμερα ) οικισμό Ανάβατος στη Χίο (μοιάζει με τη δική μας Φικάρδου). Το χωριό εγκαταλείφθηκε μετά τις φοβερές σφαγές του 1822 (από τους τούρκους).
- Τα μυροβόλα Μαστιχοχώρια (δηλ. τα μεσαιωνικά Καστροχώρια) στα νότια της νήσου Χίου (όπως τα Μεστά – φάγαμε ωραιότατα φαγητά εκεί στην πλατεία του χωριού, το Πυργί με τις γεωμετρικές ζωγραφιές στους τοίχους και τις κλωστές με τα λιαστά ντοματάκια, οι Ολύμποι, η Καλλιμασιά – αγοράσαμε από τον γυναικείο συνεταιρισμό κούκλες με παραδοσιακές στολές). Στα χωριά αυτά τα σπίτια είναι κτισμένα δίπλα - δίπλα χωρίς κενά, αφήνοντας μόνο δύο πύλες-εισόδους στο εσωτερικό του χωριού. Τα δρομάκια είναι στενά και τα περισσότερα είναι καλυμμένα με καμάρες (“βότες”) πάνω στις οποίες είναι κτισμένες κατοικίες.
- Τις πάμπολλες διαφημίσεις για εκδρομές στην Τουρκία και τα καραβάκια (στο λιμάνι της πόλης της Χίου) που μεταφέρανε εκδρομείς στα απέναντι τουρκικά παράλια (σε μια εποχή που στην Κύπρο πάθαμε παράκρουση με το ούτω καλούμενο Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και τους S300 που τελικά έγιναν S000)!
- Την επίσκεψη στο σπίτι του Νίκου Ξυλούρη στ’ Ανώγεια στην Κρήτη και φαγητό εκεί στην πλατειά του χωριού – κατσικάκι ψημένο στο πλάι της φωτιάς και κοκορέτσι.
- Τις αλλοδαπές νεαρές γυμνόστηθες κολυμβήτριες στην (τροπική) παραλία της Μονής Πρέβελη στην Κρήτη, οι οποίες μη έχοντας μαζί τους μαγιό και θέλοντας όμως να απολαύσουν τη θάλασσα και το ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο(ήταν αρχές του Μάη), ξεντύθηκαν εκεί στην παραλία κι έμειναν σχεδόν γυμνές - μόνο με τα στρινγοειδή βρακιά τους. (Εμείς ψιλώσαμε τα ποϊνάρκα των παντελονιών μας και πλατσουρίσαμε στο νερό και τον ποταμό που μοιράζει στα δυο την παράλια). [Να σημειώσω ότι για να φτάσουμε σ’ εκείνη τη μαγευτική παραλία κάναμε και λίγο τους αλπινιστές καθώς χρειάστηκε να πορευτούμε, μέσα από απόκρημνους βράχους, πουπαναθκιό της θάλασσας].
- Το ωραιότατο φαγητό που δοκιμάσαμε (καθ’ οδό για Λευκάδα) σε ταβερνούλα στο έμπα της Πάργας και ακολούθως επίσκεψη στο Κάστρο της πόλης που ήταν κλειστό (όμως μπήκαμε τελικά από ένα άνοιγμα στην περίφραξη).
- Τους πανηγυρισμούς και τα πειράγματα των “Ολυμπιακών” οπαδών (στη Λευκάδα) ένα βράδυ του Απρίλη του 1996 (και την επαύριον το πρωί) σε βάρος των “Παναθηναϊκών”, όταν οι τελευταίοι τες φάγανε σe παιχνίδι για το Champion’s League). Το ματς το παρακολουθήσαμε από τηλεοράσεως σε ταβέρνα (νομίζω “Επτάνησα” ήταν τ’ όνομα της).
- Την ομορφιά του Κόλπου της Αμφιλοχίας που αποτελεί μια μεγάλη μακρόστενη θαλάσσια λωρίδα που διεισδύει μέσα στη στεριά.
- Τα φουσκωτά νερά (μέσα του Απρίλη) κάτω από το ξακουστό γεφύρι της Άρτας και επίσκεψη στο εκεί μικρό εθνογραφικό μουσείο.
- Το κλείδωμα (από άλλους ενοίκους) της πόρτας της κύριας (και μοναδικής) εισόδου στο μικρό συγκρότημα διαμερισμάτων (“Ηλιοτρόπιο” ήταν τ’ όνομα του) όπου μέναμε (λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης). Βρήκαμε την πόρτα κλειδωμένη όταν επιστρέψαμε πολύ αργά το βράδυ του Σαββάτου μετά την Αναστάση και το φαγητό σε τοπικό εστιατόριο παρέα μ’ ένα ζευγάρι άλλους κύπριους που γνωρίσαμε στο ταξίδι – δοκιμάσαμε και γαρδούμπα εκείνο το βράδυ). Κλειδί δεν είχαμε και στο τέλος (αφού δεν άκουγε κανείς τα κτυπήματα μας για να μας ανοίξει) σπάσαμε την κλειδαριά της (κλειδωμένης) πόρτας για να μπούμε μέσα!
- Την επίσκεψη μας σε φυτεία (θερμοκήπια) με ορχιδέες στη Σάμο, καθώς και την πορεία μας από μονοπάτι της Φύσης (προς τους Καταρράκτες στο Ποτάμι κοντά στο Καρλόβασι – περιοχή εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς) και την (επικίνδυνη) ανάβαση μας από ξύλινα σκαλοπάτια σε μια απόμερη καφετερία μέσα στο δάσος – κάτι γλυκό δοκιμάσαμε εκεί αλλά δεν θυμάμαι τι. [Να μην ξεχάσω να αναφέρω τις ωραιότατες ψαροταβερνούλες στο Πυθαγόρειο – κάπως πιο πέρα από την τουριστική παραλία και το ωραίο φαγητό που γευτήκαμε στην πλατειά του χωριού Βουρλιώτες].
- Η ανάβαση μας (την Κυριακή του Πάσχα) στο Οροπέδιο Λασιθίου (με τα περιβόλια με φρουτόδεντρα και τους ανεμόμυλους), η στάση μας στο Τζερμιάδο (για φαγητό) και η κατάβαση μας μετά, στον Άγιο Νικόλαο.
- Το κοπάδι με τα άγρια άλογα (γύρω στα 10-12 - μικρά και μεγάλα) που συναντήσαμε στις παρυφές του Δάσους του Αίνου (στην Κεφαλονιά), όπου είχαμε χαθεί (εκεί μέσα) περιδιαβάζοντας με τ’ αυτοκίνητο. Συγχωριανός μου (και παιδικός μου φίλος) που κατοικούσε εκεί για 20-25 χρόνια δεν τα είχε συναντήσει ποτέ του.
- Το γύρισμα της ταινίας (και τα εντυπωσιακά σκηνικά που κατασκεύαζαν εκείνες της μέρες για την ταινία) “Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι”, στην πόλη Σάμη της Κεφαλονιάς (όπου μείναμε για 4-5 μέρες). Όταν πρωτοείδαμε τα σκηνικά, νομίσαμε ότι ήταν το παλιό μέρος της πόλης.
- Τις “αρέκιες”, τα ζακυνθινά παραδοσιακά τραγούδια που τα τραγουδούν στις ταβέρνες. Τα πρωτακούσαμε (και τ’ απολαύσαμε) σε ταβέρνα στη Ζάκυνθο το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, μετά την Ανάσταση (παρέα τότε και με τους ηθοποιούς που παίζανε στην ελληνική κωμική σειρά “Εγκλήματα” με τον Κώστα Κόκλα, ο οποίος κατάγεται απ’ το νησί.
- Τα τσιπουράδικα του Βόλου με τους ωραιότατους μεζέδες. [Εκεί, ένα βράδυ, μελέτησα ενδελεχώς και επισταμένα και τη συνήθεια των ελληνίδων να καπνίζουν μανιωδώς, αριμανείως και χωρίς σταματημό – τη συχνότητα με την οποία κάπνιζαν (το ένα τσιγάρο ακολουθούσε τ’ άλλο), τις συνήθως σπασμωδικές κινήσεις τους, πως κρατούν το τσιγάρο (με τεντωμένα τα δάκτυλα), πως το φέρνουν στο στόμα (στο πλάι των χειλιών τους), πως ρουφάνε και φυσάνε τον καπνό...
- Τη μεγαλοπρέπεια των μοναστηριών στα Μετέωρα (και τη κοσμοσυρροή σε κάποιο απ’ αυτά τα μοναστήρια με πολλούς ρώσσους επισκέπτες – νομίζω στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου). [Κάπου εκεί κοντά που σταματήσαμε για φαγητό δοκίμασα από ένα περιβόλι και μαύρους βαβάτσινους].
- Τους αρχαιολογικούς χώρους της Κνωσού, της Φαιστού και της Γόρτυνας στην Κρήτη. (Στην Γόρτυνα υπάρχει κι ένα παλαιοχριστιανικό εκκλησάκι που υποδηλεί ότι αυτοί οι χώροι αξιοποιούνταν λατρευτικά από τους τότε χριστιανούς).
- Τα συνεχή (για 2 ώρες περίπου) και φο(β)ητσιάρικα (για μας τους άπειρους) πετάγματα του ιπτάμενου δελφινιού κατά την επιστροφή μας από την Κω (για τη Ρόδο) όπου είχαμε παει μονοήμερη εκδρομή. (Να πω ότι η πόλη της Κω, αν και μικρή είναι γεμάτη μονοδρόμους και δυσκολευτήκαμε να βγούμε στην παραλιακή όταν επιστρέφαμε από περιοδεία που κάναμε με αυτοκίνητο που νοικιάσαμε. - Ωραιότατο το ψάρι που φάγαμε στο Μαστιχάρι της Κω).
- Την επίσκεψη μας στην Λίνδο (στη Ρόδο) και στο Κάστρο ψηλά, πάνω από την πόλη. Κι εδώ χαθήκαμε (κατά την επιστροφή) στα στενά δρομάκια. Θυμάμαι που κάθισα (εκεί στην είσοδο της πόλης) στην πετρόκτιστη λεκάνη ενός μεγάλου δέντρου, κοντά σε κάτι γέρους Ροδίτες που μιλούσαν την τοπική τοπολαλιά. Τα (παλιά) ροδίτικα δεν διαφέρουν και πολύ από τα κυπριακά. (Θυμάμαι που τα μιλούσε και μια Ροδίτισσα συμφοιτήτρια μας, η Κλαίρη). Μια χαρακτηριστική κουβέντα που θυμάμαι απ’ εκείνους τους ηλικιωμένους Ροδίτες (που μιλούσαν για τα χάλια κάποιου δρόμου) είναι: “Τζιαι τ’ αυτοκίνητα εφακκούσαν που κάτω τον shειμώναν”! (Μετά μερικές μέρες όταν ταξιδέψαμε στην Κω, μας ρωτούσαν, ακούοντας μας να μιλάμε, αν είμαστε από τον Αρχάγγελο της Ρόδου. Ήταν από τις μοναδικές περιπτώσεις που ελλαδίτες αδελφοί δεν κατάλαβαν την κυπριακή μας καταγωγή αμέσως με τις πρώτες λέξεις που αρθρώναμε).
- Τη επιβίβαση και αποβίβαση με αυτοκίνητο σε ferry-boat και η δυσκολία να παρκάρουμε με την πισινή στον ελάχιστο χώρο που ήταν στη διάθεση μας.
- Τη αγωνία μας αν θα προλαβαίναμε το ferry-boat από την Κυλλήνη της Πελοποννήσου για τον Πόρο της Κεφαλονιάς (προερχόμενοι από Ζάκυνθο με άλλο ferry). Στο τσακ μπήκαμε στο πλοίο!
- Το δρόμο με τις συκαμιές από τη Ερεσό προς την (παραθαλάσσια) και γνωστή για το λεσβιακό τουρισμό της (όπως λαλούν) Σκάλα Ερεσού. Εμείς πάντως τίποτα δεν προσέξαμε, εκτός από τους κατόχους των τουριστικών υποστατικών να κάνουν συντηρήσεις, διορθώσεις και πογιατίσματα εν όψει της νέας τουριστικής περιόδου.
Άτε τζιαι κανεί για τωρά, τζι' εζάλισα Σας!
Anef_Oriwn
Τρίτη 21/4/2009
23/4/2009 - Συμπληρωματικό υστερόγραφο:
[Μετά που έριξα και μερικές ματιές για να φρεσκάρω κάποια πράγματα – έχουμε μπει και στα χρόνια κι αρχίσαμε να ξεχνάμε – και μου ήρθαν κι άλλες εικόνες στον νουν.
Θα αναφέρω μόνο μερικές – Τα υπόλοιπα σε κάποιo άλλο ταξιδιωτικό post]:
· Λοξοδρόμηση για την Χαλκίδα (με την κρεμαστή γέφυρα στην είσοδο της πόλης) για ψαράκι (στην παραλιακή της πόλης) καθ’ οδό για Βόλο και επίσκεψη σε Έκθεση Ζωγραφικής (με θρησκευτικούς πίνακες). [Ήταν τζιαι ψατζιή τζιείνην την ημεραν!]
· Τα παραδοσιακά (ιταλογενή) φαγητά της Κέρκυρας “παστιτσάδα” και “σοφρίτο”. [Η λέξη “σοφρίτο” είναι ιταλική και σημαίνει σιγανό τηγάνισμα].
· Το νησί Λευκάδα ενώνεται με την ηπειρωτική Ελλάδα με δρόμο. Αυτός ο δρόμος όπως και η πόλη της Λευκάδας βρίσκονται κοντά σ’ ένα τεχνητό κανάλι κι ένα κάστρο. Κάστρο υπάρχει και στην απέναντι πλευρά (στην ηπειρωτική Ελλάδα) στην έξοδο από την Λευκάδα – αλλά όπως διαπιστώσαμε τούτο χρησιμοποιούνταν ως μάντρα για αιγοπρόβατα!
· Ο παραλίμνιος προϊστορικός οικισμός στο Δισπηλιό έξω από την Καστοριά.
· Η παραλία Λαγανάς στην Ζάκυνθο όπου όμως δεν είδαμε τις χελώνες καρέτα – καρέτα.
· Οι σπηλιές της Κεφαλονιάς, Μελισσάνη (στην ουσία είναι λιμνοσπήλαιο ανοικτό από πάνω (βλέπεις τον ουρανό), το οποίο μπορείς να περιδιαβάσεις με βάρκα) και Δρογκαράτη (με μια μεγάλη αίθουσα με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, όπου νομίζω ότι γίνονται και συναυλίες)
· Οι (θαλασσινές) Γαλάζιες Σπηλιές (που οφείλουν τ’ όνομα τους στις ιδιαίτερες αντανακλάσεις που παίρνει το νερό στο εσωτερικό τους) στη βόρεια Ζάκυνθο (στο ακρωτήριο Σκινάρι). Πήγαμε εκεί με ταχύπλοο (το πήραμε νομίζω από τις Αλυκές) καθώς και πιο πέρα στην εξαιρετική παραλία “Ναυάγιο” (που οφείλει τ’ όνομα της σ’ ένα ναυαγισμένο εκεί πλοιάριο). Πρόσβαση σ’ αυτό βασικά υπάρχει από τη θάλασσα.
· Εικόνες από την Κεφαλονιά - περπάτημα στην εξαιρετική παραλία Μύρτος (με ψιλό χαλίκι), φαγητό στην πλατεία της Άσου στην ομώνυμη χερσόνησο, παγωτό στο παραδοσιακό οικισμό Φισκάρδο, καφές στην πλατεία Ληξουρίου, επίσκεψη στις καταβόθρες του Αργοστολίου. [Οι καταβόθρες είναι υπόγεια τούνελ, μέσα στα οποία εισχωρούν τα θαλασσινά νερά].
· Στην Ζάκυνθο επισκεφτήκαμε και κάποιο μοναστήρι σε απόμερο μέρος – δεν θυμάμαι αν ήταν η Μονή Αναφωνήτριας ή ο Άγιος Γεώργιος των Κρημνών (όπως λέγεται) - όπου είχαμε και μια συζήτηση μ’ ένα Ελλαδίτη αδελφό για το κυπριακό. (Τα ‘χε με την κυπριακή Αριστερά).
Anef_Oriwn
Πέμπτη 23/4/2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
24 σχόλια:
Μάσσιαλλα σου,
Εν έμεινεν τόπος που δεν επήες;
Στην Πελοπόννησο δεν πήγες;
Πάντως έχει αποδειχτεί ότι αυτές οι εμπειρίες είναι αξέχαστες.
Ιδιαίτερα το οδήγημα. Κάτι ανάλογο έπαθα κι εγώ στη Ρόδο που ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα ζαβροτέμονο αυτοκίνητο.
Ωστόσο πέρσι το καλοκαίρι έκανα τη διαδρομή Αθήνα - Πύργος Ηλείας με αυτοκίνητο και δεν δυσκολεύθηκα καθόλου.
Ασφαλώς τα μάτια μου ήταν 14 και η σύζυγος κέρβερος για τη διαφύλαξη της δεξιάς... πορείας!
Μιχάλης,
Η ενοικίαση αυτοκινήτου και η προκαταρκτική μελέτη και προετοιμασία (με ταξιδιωτικά βιβλία και χάρτες) που έκανα για κάθε ταξίδι, μας βοήθησε να ξεναγούμαστε πιο αποδοτικά ακι περιεκτικά. (Να προσπαθούμε να μην χάσουμε τίποτα – και να επισκεφτούμε όσο το δυνατό πιο πολλά μέρη κι αξιοθέατα – χώρια οι μικροπεριπέτειες που είχαμε αλλά και η επιδίωξη μας να δοκιμάζουμε και την τοπική κουζίνα). Κι όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση τα πιο πολλά ταξίδια τα κάναμε όταν ήταν τα παιδιά μικρά και οι αγελάδες παχουλές! Πάντως ευτυχώς που και η δικιά μου γυναίκα ήταν πραγματικός κέρβερος όταν οδηγούσα! Βασικά όμως η δυσκολίες με τη οδήγηση ζαβροτεμονου αυτοκινήτου ήταν τη πρώτη χρόνια (και με μας ήταν στη Ρόδο).
Έχω κάνει κι εγώ μεγάλα ταξίδια χωρίς κανένα πρόβλημα (όπως ας πούμε από Θεσσαλονίκη για Καβάλα, Κομοτηνή και Ξάνθη αλλά κι Αλεξαντρούπολη – από Καβάλα). Δεν παραπονιέμαι – έχω γυρίσει αρκετά την Ελλάδα (όπως και την Βουλγαρία – ένεκα άλλων καταστάσεων). Στην Πελοπόννησο δεν έχω (ακόμα) αλλά είναι μέσα στους μακροπρόθεσμους προγραμματισμούς μου, ιδιαίτερα η νότια Πελοπόννησος (Μονεμβασιά, Σπάρτη, Γύθειο, Μάνη, Αρεόπολη, Μιστράς).
Στις σκέψεις μου είναι και το τρίγωνο των κυκλαδίτικων νησιών, Μύκονος, Πάρος, Σύρος (χωρίς να αποκλείω και τη Σαντορίνη). Τις Κυκλάδες (πλην της Τήνου, δεν τις έχω επισκεφτεί). Στα υπ’ όψη μου (σε πασχαλινή περίοδο) είναι και δωδεκανησιώτικο δίδυμο της Καρπάθου και της Κάσου, καθώς και η Δυτική Στερεά Ελλάδα (Γαλαξίδι, Ναυπακτία, Καρπενήσι, Μεσολόγγι, περιοχή Αστακού).
Πάντως θεωρώ την Κρήτη ως το πιο ωραίο ελληνικό προορισμό, ιδιαίτερα την Άνοιξη. Και για τους ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους της, τις πάμπολλες φυσικές ομορφιές της (φαράγγια, δάση, καταπληκτικές θάλασσες και παραλίες), για την ιστορία της (που ξεκινά από την αρχαιότητα και καταλήγει στα πρόσφατα χρόνια), για τον πολιτισμό και της παραδόσεις της, για το ωραίο φαγητό της!
Επιφυλασσόμεθα!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 22/4/2009 – 00:14 π.μ.
Ωραία η ζωούλα σου, πλουσιοπάροχη και απολαυστική...καμία σχέση με του φτωχού κοσμάκη
αλλά έτσι είναι οι "θέσει"αριστεροί φαίνεται...
(οκ μπορεί να έχεις και ταξιδιωτικό πρακτορείο και να πήγαινες για αναγνωριστικές..)
μπράβο, γράψε κι άλλα να μας σπάσεις εμάς τους πτωχούληδες, τους "ταξικά αναξιοπρεπείς" που μόνο στα όνειρα μας ( αν και στα όνειρα εν καλύτερη η φάση , δεν υπάρχουν δυστυχήματα στις διαβάσεις πεζών στα όνειρα, εκτός κι αν έφαγες βαρυστόμαχο βραδινό)
όσο για τους γυμνιστές σιγά που εκπλαγήκατε...δαμέ εγινήκετε αγρινά να βρείτε τον τρόπο να κατεβείτε στην παραλία για οφθαλμόλουτρο, σιγά να μεν επήατε ανύποπτοι αθώοι κυπρέοι με τα ποϊνάρκα γυρισμένα να αγναντέψετε το απέραντο γαλάζιο.
ou twra epikrepsa.
efatsises oullous tous topous epies pandou 8elw kai egwwwww. ma poso kero ekatses???
ena diafonisw egw to odigima to kalamarawn en 8eikooo :P epidi spoudazw kai exw kai aftokinito ena sou pw oti san to odigima poji eneshi .
monon 2 topous alopos afikes piso
to gorgopotamo kai to karpenisi :P
Πόσο προβλέψιμη είσαι Ρε Dokisisofi! (Δεν σε λεω Madame για να μην μου διαμαρτύρεσαι πάλι!).
Ομολογώ πως ανάμενα μια παρέμβαση σου με τέτοιο περιεχόμενο, (επι)κριτικό για όσους δηλώνουν “θέσει” Αριστεροί, λες και οι Αριστεροί πρέπει να επιλέγουν να ζουν στην φτώχεια και στην κακοριζιτζιάν (ή έτσι εν η μοίρα τους;)! Ή μήπως νομίζεις ότι η ιδεολογία της Αριστεράς πρεσβεύει (και προωθεί) την ισότητα στην φτώχειας κι όχι την ΙΣΟΤΗΤΑ στον ΠΛΟΥΤΟ (όπως φαίνεται κάποιοι λανθασμένα, ρατσιστικά, βλακωδώς και ηλιθίως νομίζουν, πιστεύουν ή αφήνουν να νοηθεί); Να πούμεν δηλαδις, ότι ο Αριστερός είναι συνώνυμο του πτωχός;
[Παρεμπιπτόντως να ΣΟΥ κιόλας ότι, ΕΓΩ τηρώ τζιαι μιαν αρχή που μου έμαθεν ο μακαρίτης ο παππούς μου ο Ικκίπιρης, που έλαλεν ότι “το ψάρι τζιαι το χρήμα πρέπει να τρως ώσπου εν φρέσκα”!!!].
Υ.Γ.1: Προσωπικά ποτέ δεν σε αποκάλεσα “πτωχούληδαν” [είτε στην τζιέπην είτε στον νουν] ή τους “ταξικά αναξιοπρεπή”, γι’ αυτό αλλού αυτά!!!
Υ.Γ.2: Το κείμενο της ανάρτησης μου θα το συμπληρώσω με ακόμα μερικά στιγμιότυπα και περιστατικά που μου διέφυγαν (όταν κάτσω να διορθώσω κάποια ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που εντόπισα εκ των υστέρων). Όπως θα αναφέρω εδώ ότι στην απάντηση μου προς τον Μιχάλη ξέχασα να πω ότι στα δικά μου όνειρα περιλαμβάνεται και μια έξοδος στα Ζαγοροχώρια (στην Ήπειρο), με αφετηρία τα Ιωάννινα. [Παρεμπιπτόντως, για μένα το blogging αποτελεί κι ένα είδος προσωπικού ημερολογίου όπου καταγράφω τις εμπειρίες, τα βιώματα και τις σκέψεις μου πριν με κτυπήσει για καλά το Alzheimer!].
Υ.Γ.3: Εγινήκαμεν μεν αγρινά (βασικά για να κατεβούμε και να απολαύσουμε την παραλία της Πρέβελης – κι αδιάφορο αν δεν το πιστεύεις), όμως αν εκ των υστερών αποζημιώθηκα (τουλάχιστον ΕΓΩ) και μάλιστα με το παραπάνω με εικόνες άξιες θαυμασμού και τέρψης των οφθαλμών από καλλίγραμμες κοπέλες, ήταν στα τυχερά της υπόθεσης και του εγχειρήματος. (Οι άλλοι της παρέας που ήταν η σύζυγος μου, η 11χρονη θυγατέρα μας κι ο 4χρονος υιός μας, τι να λέγανε;).
Anef_Oriwn
Τετάρτη 22/4/2009 – 4:11 μ.μ.
Anathemame,
Κατ’ αρχάς καλωσόρισες από τα μέρη μου και σου εύχομαι καλή διαμονή!
Να πω ότι τα μέρη που αναφέρω στην ανάρτηση μου ΔΕΝ τα έχουμε επισκεφτεί όλα σ’ ένα (πασχαλινό) ταξίδι αλλά σε 7-8. Κι αυτά τα ταξίδια είχαν διάρκεια από 5 μέχρι 9 μέρες!
Στα δύο μέρη που αναφέρεις (“to gorgopotamo kai to karpenisi”), [δυο μέρη ορόσημα και μνημεία της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης] όντως ΔΕΝ έχουμε παει! Το Καρπενήσι (με τους κοντινούς Κορυσχάδες – την έδρα της Κυβέρνησης του Βουνού – της ΠΕΕΑ), όπως ανάφερα και σε σχόλιο μου πιο πάνω είναι στα υπ’ όψη μου όπως κι ο Γοργοπόταμος (αν και πέρασα από κάπου κοντά – έξω από τη Λαμία καθ’ οδό για Βόλο από την Αθήνα).
Επιφυλάσσομαι!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 22/4/2009 – 4:24 μ.μ.
aaaa 3eris kai ti lamia orea
oi perisoteri den tin gnorizoun
egw exi 2 xrwnia pou tin zw apo konda me ola ta iperoxa meri trigirw :)
thelw kai egw me ti sira m na pw tis @dokisisofi
oti o mar3izmos en pistefki se theous kai pistefki ston ilizmo
osan ilistes pou eimaste areskoumas ta ilika agatha :P aaaaara => esi mporis na tin briskis me tin e3omologisi alloi briskoundi me ta ta3idia kai ta BMW :P
P.S oti egrapsa en gia astio pou to egrapsa
κε προλαλήσα απο που εικάζεις ότι την βρίσκω με την εξομολόγηση; γνωριζόμαστε;
Ανευ να χαίρεσαι τα πλούτη σου δεν σου είπε κανένας όϊ.Αλοίμονο, το εμπεδώσαμε ότι οι αριστεροί στην Κύπρο δεν είναι φτωχοί, δεν εγεννήθηκα χτες για να το μάθω τώρα που σένα. ( Τόσες συγκυβερνήσεις, τόσους βουλευτές, τώρα και πρόεδρο μέσον του μέσου, εσαστήκαν ούλλοι τζιαμαί που τους χωρεί ούλλους:στην κυβέρνηση-το ίδιο ισχύει και για τους δεξιούς και τους κεντρώους και τους σοσιαλιστές και όλους)
Βέβαια εντάξει, τώρα καταλαβαίνω απο που πηγάζει και η αλαζονεία και η ειρωνία με τις οποίες τόσο καιρό μας αντιμετωπίζεις. Και γιατί δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να σέβεσαι τον συνομιλητή σου. Δεν είναι πρόβλημα χολής, είναι θέμα ταξικό. Δεν ανήκεις στην δική μας πάστα ( ίσως μας θεωρείς και σκουπίδια όσους βγάζουμε τα καλοκαίρια απέναντι από ένα ανεμιστήρα να βλέπουμε επαναλήψεις στην τηλεόραση, άτε το πολλύ να βουττούμε σε καμιάν παραλία με την παττιχούδα παραμάσχαλα) Οκ..Εν είσαι σε θέση να καταλάβεις΄ούτε όσους παλεύουν να βρουν μια δουλειά, ούτε τους δυσπραγούντες, ούτε τους φτωχούς.
Αλλά μεν φωνάζεις για τα "πλούτη"της εκκλησιάς τζιαι τα ρέστα. Τζείνοι κάμνουν τζιαι καμιάν ελεημοσύνη μέσα μέσα, και δέχονται όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως του ενδύματος και του πουγκίου. Εννα μου πεις βοηθούν για να συνάξουν πόντους για τον παράδεισο. Έστω. Εσύ μαζεύκεις πόντους μόνο με την συχνή χρήση πιστωτικών καρτών για δωρεάν ταξίδια.
Αλλά υπάρχουν και οι καθημερινοί άνθρωποι.Εγώ ήξερα μια γιαγιά θρήσκα που αντί να πάει να δεί την αδερφή της στην Ελλάδα, έδωσε τα λεφτά σε μια φτωχή οικογένεια (αλλοδαπών μάλιστα) γιατί όπως μας είπε ότι "έτσι θα έθελεν ο Χριστός να κάμω".
Άλλη κοπέλα που γνώρισα στην Ελλάδα έκοψε το τσιγάρο και έβαζε σε κουμπαρά όσα θα ξόδευε κάθε μέρα, με αποτέλεσμα κάθε μήνα να βοηθά όποιον θεωρούσε ότι είχε ανάγκη επιβίωσης. ( έβγαινε στο δρόμο και έδινε σε όσους ζητιάνευαν) Υπάρχουν κρυμμένοι άγιοι στην καθημερινότητα μας, που έχουν πηδήξει τον φράκτη της ατομικότητας και της ιδιοτέλειας.
Προσπαθήσετε με το περίσσευμά σας να αλλάξετε προς το καλύτερο τον κόσμο έστω και σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Έστω και αν δεν πρόκειται για ανθρώπους αλλά για αδέσποτα. Εγώ τέτοιους ανθρώπους θαυμάζω, όχι εσάς, είτε αστειεύεστε μ'αυτά που λέτε είτε όχι. (παρεπιπτόντως όταν χρειαστεί να πείς ότι αστειεύεσαι είσαι χαμένος...εν σου περνά παρέτα).
Βέβαια ας μην είμαι άδικη, δεν σας ξέρω, κανέναν σας και μπορεί να ανήκετε και σείς στην κατηγορία των κρυφών μεγαλόκαρδων αγίων της γειτονιάς. Μακάρι..
xexe ipamen na kamoumen enan astio epias mas pou to lemo ekames mas kirigma estises mas sto ena metro kai meta afikes mas na fioume
e ma signomi :P
egw panda eimai atomo pou blepi ti 8etiki plebra tis zois
egw ena sou pw oti me prosefxes monon o kozmos en ala3e theli 8isies kai agones me to na katsw mera nixta kai na lalw thee mou boi8a me en kamis tpt.
na agonistis kai meta na pis thee m boi8a me.
telos pando.
nmz me touta pou grafis dame katapatas kina pou lalis mesa sto blog sou oti katapatoun oi alloi is baros sou
oxi monon to 12) να σε εκβιάζουν συναισθηματικά με αυτοκατάργηση γιατί έκανες χιούμορ
kai alla
DASKALE POU DIDASKES KAI NOMOUS DEN EKRATAS
en exw skopo na pare3igi8w me ton opio dipote dikeous ena lalis tin gnomi sou elef8era en se dimokratia pou zoume.
oso gia tes kibernitikes doulies pou milas enas anthropos o opios 8eorite talandouxos , douleftaras den dexete na pai sti kibernisi o idiotikos tomeas pleroni arketa kala toutous tous athropous.
Μπράβο Dokisisofi!!!
Τελικά ανακάλυψες τι πάστα τύπος είμαι (σκόπιμα δεν χρησιμοποιώ τη λέξη “άνθρωπος”) και μ’ αποκάλυψες!!! Γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν το “ναι μεν άλλα” κλείσιμο σου, δηλ. να πεις “… Βέβαια ας μην είμαι άδικη, δεν σας ξέρω, κανέναν σας και μπορεί να ανήκετε και σείς στην κατηγορία των κρυφών μεγαλόκαρδων αγίων της γειτονιάς…”.
Εκείνο που μένει τώρα να κάνεις (πέραν από του να κλαυθμηρίζεις και να βγάζεις τα απωθημένα σου) είναι να οργανώσεις μαζί με την ελεημονούσα και πτωχειά εκκλησία ένα ταξικό κίνημα ενάντια σε μας τους αλαζόνες και είρωνες!!!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 22/4/2009 – 11:04 μ.μ.
εκείνοι προσευχές, εσείς μπεμβέ, όλοι μια χαρά υποκρισία
και ποιες θυσίες και ποιους αγώνες κάνεις εσύ για να αλλάξεις τον κόσμο; ξοδεύεις για να βρείς το ωραιότερο θέρετρο ενώ θα μπορούσες να τα δώσεις κάποιου φτωχού; Εγώ μιλώ για τις καθημερινές θυσίες σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Αλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο στη μικρή σφαίρα επιρροής της καθημερινότητας σου και μην συνμπεριφέρεσαι σαν αναίσθητος καπιταλιστής και υπερκαταναλωτικός μακάκας.
esi inda egorases computer eprepe na ta dokis ton ftoxwn inda mpenis internet kai pkerwnis loarkazmous kai tilefona giati en ta edoses kapiou pou ta exi megaliteri anagki kai pezis m to kai feministria
ate na min ta parw
dokisisofi
Ηρεμησε, δε χρειαζεται τοσο μενος. ο καυενας τα ριαλλια του καμνει τα οτι θελει. Κανενας μας δεν ξερει τι καμνει ο αλλος για να υποστηριχει τις ιδεες και σιγουρα ολοι θα μπορουσαμε να καμουμε ακομα παραπανω.
Και αντι BMW να αγοραζεται ολοι WW που ειναι "αυτοκινητα του λαου".
ανευ
στην πελοποννησο αν πας, να περασεις απο πορτο χελι και κρανιδι και να μας τα διηγηθεις περιληπτικα. Να θυμηθω και γω τα πρωτα χρονια της ζωης μου.
αναθεμαμε
τρυπώνω που το παράθυρο έσσω του γείτου άμαν λείπουν τζιαι πιάνω τηλέφωνα στην αυστραλία, θωρώ τίποτε στη δορυφορική και μπαίνω και στο ιντερνετ
ε μα....
εγώ την βγαίνω έτσι άγρια του ανευ γιατί τον βλέπω να διαμαρτύρεται συνέχεια για εκκλησιές τζιαι τα ρέστα ενώ ο ίδιος εννεν καλλύττερος. Ούτε εγώ είμαι καλλύττερη, εγώ είμαι σιηρίττεροι που ούλλους σας γιατί όπως μου είπαν προχτές είμαι και "ταξικά αναξιοπρεπής".
όπως είπα, επήξαν μας ούλλοι στην υποκρισία, όσοι πουλούν φιλολαϊσμό, είτε αριστεροί είτε εκκλησιές
και όμως όπως σου είπα η αλήθεια (του Χριστού, ακόμα και από αλλόθρησκους) κρύβεται στις πράξεις απλών καθημερινών αγίων για μένα.
Σαφώς και αναγνωρίζω το δκαίωμα στον καθενα να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει μετά από μια δύσκολη και κουραστική περίοδο και να γνωρίσει άλλους τόπους.
Απλα ήθελα να δώ τί θα απαντούσε ο παsh αριστερός "λέων" σε τέτοια επιχειρήματα που του επέταξα προκλητικά δαμέ.
Η π΄ρωτη λέξη που του ήρτε στον νου ήταν φυσικά το "μανδάμ"
Χρόνια πολλά Ανεφ όταν έλθεις Δυτική Στερεά Ελλάδα να μου πειςείμαι ακριβώς εκει.
Κοπιάστε, γκάριξεν ο γάρος με βίντεο του Τάσσου για το ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
@Γεια σου ρε Ανευ με τα ταξιδιωτικά σου! ΑΠΟΛΑΥΣΗ!!!!
Dokisisofi, (σκέττον – χωρίς “κυριάτα” και “μανδαμιλλίκια”, που είναι και κατάλοιπα άλλων ιστοριών, όπως τζιαι απολειφάδκια άλλως επεισοδίων είναι και το "λέων" τζιαι το "ταξικά αναξιοπρεπής", την πατρότητα των οποίων έχουν άλλοι όμως),
Shερετούμεν!!!
Όμως πολλίν “άκκαμμαν” κρατείς τζιαι για πολλλίν τζιαιρόν (σαν την καμήλα, έναν πράμα), όταν κάτι το πάρεις στραβά τζι’ ανάποδα, (φυσικά είναι άξιον απορίας αν παίρνεις τζιαι κάτι στα ίshια) ή εν σου φατσάρει (πάντως εν τζιαι είπαν σου ότι εν στραβή τζι’ η μούττη σου), αλλά ΔΕΝ θα ασχοληθώ μ’ αυτά τώρα!
Γι’ αυτό και ΔΕΝ θα εμπλακώ σε συζητήσεις που χαρακτηρίζονται από εριστικότητα και αντιπαραθετκότητα, όπως αυτές που προσπαθεί να κάνει η Dokisisofi! Χαρακτηριστική είναι τζιαι η (κατινίστικη) δήλωση της ότι “… εγώ [η Dokisisofi] την βγαίνω έτσι άγρια του ανευ γιατί τον βλέπω να διαμαρτύρεται συνέχεια για εκκλησιές τζιαι τα ρέστα ενώ ο ίδιος εννεν καλλύττερος…”, την οποία κάνει (ελαφρά τη καρδία, αλλά με τον συνήθη παρορμητισμό της) και χωρίς να με ξέρει καθόλου προσωπικά). Χωρίς να έχει ιδέα πως λειτουργώ στην καθημερινή μου ζωή, πόσες ώρες δουλεύω εγώ και η σύζυγος μου – και δεν έχω καθόλου τη διάθεση και ούτε την ανάγκη να της εξηγήσω!
Πέραν τούτου αν η ίδια (η Dokisisofi) ΔΕΝ μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά μεταξύ της (πιθανής) δικιάς μου υποκρισίας (ενός ατόμου – έστω και “θέσει” Αριστερού) και της υποκρισίας της Εκκλησίας (και πολλών Ιεραρχών της) – ενός ολόκληρου θεσμού, τούτου ΔΕΝ είναι πρόβλημα δικό μου. Ας το ψάξει πάντως ...
Να σημειώσω ακόμα (χωρίς να θεωρώ πως ό,τι πω αποτελεί και γενικό κανόνα – πάντοτε υπάρχουν και οι εξαιρέσεις) ότι οι ελεημοσύνες (ως καλοί χριστιανοί ας κάνουμε τζιαι καμιά καλή πράξη) και οι ευεργεσίες (που γίνονται μετά τυμπάνων χορδών και ... πορδών – αφού προηγουμένως έχουν ξεζουμίσει κόσμο και κοσμάκη), μπορεί μεν να απαλύνουν τον πόνο ή να βελτιώσουν μια προβληματική κατάσταση, αλλά ΔΕΝ λύνουν (ριζικά) γενικότερα προβλήματα! Άστε που λειτουργούν και σαν άλλοθι ή σαν εξιλέωση για τις πράξεις κάθε απατεώνα και παραπόττη, ή εν τέλει καλλιεργούν και τη δουλικότητα και την αναξιοπρέπεια! [Κι επειδή αυτά που λεω θα παρεξηγηθούν από τους γνωστούς καλοθελητές, (αφορμήν γυρέφκουν) να διευκρινίσω ότι ΔΕΝ μέμφομαι ούτε ειρωνεύομαι τον οποιοδήποτε προσφέρει από το υστέρημα (ή έστω και το περίσσευμα του) για να βοηθήσει κάποιον που το έχει ανάγκη! Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι για διαφήμιση και για κομπασμό, αλλά ούτε και για ειρωνεία!
Anef_Oriwn
Πέμπτη 23/4/2009 – 10:36 μ.μ.
Aslanε,
Θα έχω υπ’ όψη μου αυτά που μου λες για το Πόρτο Χέλι και το Κρανίδι (από την απ’ εκεί μεριά πήγα μέχρι την Ύδρα – χειμώνα όμως). Αλλά που ξέρεις, μπορείς τελικά να επισκεφτείς την Νότια Πελοπόννησο νωρίτερα (από μένα).
Πάντως στην περιοχή των Κοκκινοχωρίων υπάρχουν οικογένειες που φέρουν τ’ όνομα “Κρανιδιώτες” και εξ όσων γνωρίζω οι μακρινοί τους πρόγονοι κατάγονταν από το Κρανίδι!
********
Stala(g)matia,
Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές και στις ανταποδίδω! Χρόνια Πολλά και σε Σένα. Επίσης σ’ ευχαριστώ για την πρόσκληση – Θα ΣΕ θυμηθώ!
********
Proudgaros,
Επέλεξα να γράψω ένα ταξιδιωτικό οδοιπορικό (με την ευκαιρία των Γιορτών του Πάσχα), γιατί όπως είπα και σ σχόλιο μου πιο πάνω “… για μένα το blogging αποτελεί κι ένα είδος προσωπικού ημερολογίου όπου καταγράφω τις εμπειρίες, τα βιώματα και τις σκέψεις μου πριν με κτυπήσει για καλά το Alzheimer …” [και δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ταξιδιωτικά μου βιώματα – που είναι πάμπολλα ειδικά από τον ελλαδίτικο χώρο. Με συμπληρωματικό μου σημείωμα στο κείμενο της ανάρτησης έκανα αναφορά στα σπήλαια της Μελισσάνης και της Δρογκαράτης στην Κεφαλονιά, στις καταβόθρες του Αργοστολίου, στις Γαλάζιες Σπηλιές, και τις παραλίες Μύρτος και “Ναυάγιο”, θα μπορούσα να μιλήσω κι άλλο ακόμα για το ταξίδι μας από και προς την Λευκάδα, για το Φαράγγι της Σαμαριάς, τις Πόρτες και την Αγία Ρουμέλη – όπου πας μόνο με Καράβι, για το Σπήλαιο των Μελιδονιού (στην Κρήτη) και το Αρκάδι, για το κάστρο Φορτέτζα του Ρεθύμνου, για την Χερσόνησο του Ακρωτηρίου κοντά στα Χανιά και τις Μονές που υπάρχουν εκεί, για τα ίδια τα Χανιά και πολλά άλλα]!
Anef_Oriwn
Πέμπτη 23/4/2009 – 11:01 μ.μ.
α)το πιο εύκολο πράγμα είναι να προσβάλλεις και να δικαιολογήσαι
β) σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι τόσο τα ελατήρια
γ) θα ήταν καλα όσο αυστηροί είμαστε με τους άλλους να είμαστε και με τον εαυτό μας.
Καλή σου μέρα, δεν πρόκειται να το συνεχίσω από τη στιγμή που βρίσκεις ως απώτερο στόχο του διαλόγου (όπως είπες αυτολεξί στου λ.π) το "πόξιλικκι".
Αντίο.
Άνεφ,
εισηγούμαι να συγκεντρώσεις τις ψηφίδες σου από τα πασχαλινά εν Ελλάδι ταξίδια και να τις εκδώσεις.Έχουν μια ιδιαίτερη αξία και λογοτεχνική συν τοις άλλοις.
Η αγάπη σου για τα ταξίδια και ειδικά στην Ελλάδα είναι εμφανής στις ταξιδιωτικές σου αφηγήσεις.
Ομιλώντας γενικά περί ταξιδιών, θεωρώ πως αυτά συνδέονται με μια γενικότερη στάση ζωής που έχει να κάνει με την ποιότητα. Και δεν εννοώ τα ταξίδια ως καταναλωτικό προϊόν αλλά εκείνα που εκπηγάζουν από την ανάγκη να γνωρίζει κανείς όμορφα μέρη και ανθρώπους, να γεύεται την απλότητα και τη μοναδικότητα των άλλων τόπων, να έρχεται σ΄επαφή με την κουλτούρα και τον πολιτισμό, να συγκεντρώνει γνώσεις κι εμπειρίες.Κι αυτό μπορεί να γίνει και με λίγα χρήματα.Διάθεση να υπάρχει και μεράκι.
Είναι όμορφη η Ελλάδα( την έχω ζήσει για χρόνια) και ειδικά εκείνες οι περιοχές, μακριά από τα αστικά κέντρα, που συνεχίζουν να αντιστέκονται στην αλλοτρίωση.
Καλή συνέχεια!
ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ Dokisisofi:Κυρία,
Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι για μια ακόμα φορά κρίνεις εξ ιδίων τ’ αλλότρια. Πάντοτε προσπαθείς να μετατρέψεις την οποιαδήποτε προσπάθεια (ΜΟΥ) για διάλογο (ΜΑΖΙ ΣΟΥ) σε μια ανούσια προσωπική αντιπαράθεση που ΔΕΝ ενδιαφέρει κανένα [χρησιμοποιώντας επιλεκτικά και αποσπασματικά τα λεχθέντα μου. Μπορείς να παραθέσεις αυτολεξεί τι είπα τελικά στου Λινοπάμπακου όταν χρησιμοποίησα τη λέξη “πόξιλικκι” και που δείχνει ότι βρίσκω [το>“πόξιλικκι”] ως απώτερο στόχο του διαλόγου; Όταν ΕΣΥ λες, “… εγώ [η Dokisisofi] την βγαίνω έτσι άγρια του ανευ …”, ποιος άραγε να είναι ο στόχος ΣΟΥ;
Πάντως οφείλω να πω ότι συμφωνώ και επαυξάνω με τα πιο κάτω λεγόμενα σου:
α)το πιο εύκολο πράγμα είναι να προσβάλλεις και να δικαιολογήσαι
β) σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι τόσο τα ελατήρια
γ) θα ήταν καλα όσο αυστηροί είμαστε με τους άλλους να είμαστε και με τον εαυτό μας.Anef_Oriwn
Κυριακή 26/4/2009 – 9:33 μ.μ.
Αγαπητή Eva
Σε καλησπερίζω!
Κατ’ αρχάς θέλω να συμφωνήσω μαζί σου ότι το ταξιδεύειν ΔΕΝ αποτελεί κατ’ ανάγκη έκφραση καταναλωτισμού! Για ΜΑΣ τα ταξίδια (πασχαλινά κι άλλα) ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ (και εξακολουθούν να είναι) μια “… ανάγκη να γνωρίζει κανείς όμορφα μέρη και ανθρώπους, να γεύεται την απλότητα και τη μοναδικότητα των άλλων τόπων, να έρχεται σ΄ επαφή με την κουλτούρα και τον πολιτισμό, να συγκεντρώνει γνώσεις κι εμπειρίες...”.
Ομολογώ μάλιστα ότι ΕΓΩ κάποτε ταξιδεύω και νοερώς ή μέσα από τις σελίδες βιβλίων και περιοδικών μέσα με το διάβασμα ταξιδιωτικών ρεπορτάζ ή άλλων τέτοιων συγγραφημάτων. [Να αναφέρω ότι κάθε Σάββατο παίρνω την “Ελευθεροτυπία” όπου υπάρχει ένα σπουδαίο ταξιδιωτικό ένθετο, το “Γεωτρόπιο”, με ξεναγήσεις ανά το παγκόσμιο, ενώ κάτι παρόμοιο, αλλά με εξειδίκευση μόνο για την Ελλάδα υπάρχει - μια φορά το μήνα όμως – και στο “Έθνος”. Θυμάμαι ακόμα από παιδί με είχαν τραβήξει οι περιπλανήσεις και περιπέτειες του Οδυσσέα και με μάγευαν και τα βιβλία του Ιουλίου Βερν].
Τώρα αν θα μετατρέψω “… τις ψηφίδες σου από τα πασχαλινά εν Ελλάδι ταξίδια …”, σε λογοτέχνημα είναι κάτι που δεν πέρασε από το νου μου (αν και δεν νομίζω η Αντζελίνα Τζολί που έγραψε και έκδωσε τις δικές τις εμπειρίες από το Βιετνάμ κι αλλού να είναι καλύτερη από μας). Για την ώρα απλώς ήθελα να παρουσιάσω την ποικιλία και την ομορφιά του ελλαδίτικου χώρου όπως την γνώριζα μέσα από τα εκεί ταξίδια μας, αλλά να καταγράψω και κάποια πράγματα πριν ξεθωριάσουν στην μνήμη μου.
Anef_Oriwn
Κυριακή 26/4/2009 – 11:38 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου