Ανάρτηση Νο. 21 (αυγουστιάτικη και των διακοπών) – Αύγουστε γλυκόπικρε μου μήνα!

Έχουμε ήδη συμπληρώσει αισίως και ησύχως (και χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα, γενικώς και ειδικώς) το εν δεύτερο το μηνός Αυγούστου.
(Οι Πυρκώτες ανέκρουσαν πρύμναν και οι ετεροχρονισμένες μαγκιές του Κοινοτάρχη τους ανεβλήθησαν έπ’ αόριστον, το νερό εκ της μητρός πατρίδος μεταφερόμενο από την “OCEAN-ΟΜΟΝΟΙΑ TANKERS” ρέει χωρίς προβλήματα πια, οι κυπριακές ομάδες, “ΟΜΟΝΟΙΑ” και “ΑΝΟΡΘΩΣΗ” έκαμαν ποξυλλίκκιν τις ελληνικές ΑΕΚ και ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αντίστοιχα – «η μικροκόρη, τους εγίνη μάνα», λίγο όμως χάλασαν τα πράματα με τον πόλεμο στην περιοχή του Καύκασου – όλα για το πετρέλαιο γίνονται αγαπητοί μου, αλλά εμείς είμαστε cool. Έχουμε μάλιστα για την ώρα ξεχάσει και την έναρξη των απευθείας συνομιλιών στις 3 του Σεπτέμβρη Λίγη αγωνία έχουμε αν θα πάρουμε τελικά και κανένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς – λετε να μας βγει γουρλής ο Πρόεδρος που κάνει εκεί διακοπές; Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφεραν σήμερα οι shιεπεττάριες μας, δηλ. οι σκοπευτές μας).

Ο Αύγουστος εξακολουθεί να κρατεί τα σκήπτρα στις διακοπές των κυπρίων. Είναι στην πράξη ο κατ΄ εξοχή μήνας των αδειών και των διακοπών των κύπριων εργαζομένων με αποκορύφωμα τις μέρες γύρω από το δεκαπενταύγουστο. Εργοτάξια, εργοστάσια, συνεργεία επισκευής οχημάτων, γραφεία, αποθήκες, καταστήματα κλείνουν για λίγες μέρες. Όλοι έχουμε δικαίωμα για διακοπές και λίγη ξεκούραση.

Ο Αύγουστος όμως υπήρξε και μήνας δύσκολος και γεμάτος πόνο για την Κύπρο. Διάφορα συνταρακτικά (ιστορικά πλέον αλλά όχι ξεχασμένα) γεγονότα έπληξαν την μακαρία νήσο μας Αύγουστο μήνα.

Είχαμε λοιπόν:

1. Αρχές Αυγούστου του1964 (7-8 Αυγούστου αν δεν κάνω λάθος) τους τουρκικούς βομβαρδισμούς με νατοϊκά στην Μανσούρα της Τυλληρίας. (Λετε να ήταν σύμπτωση που συνέπεσαν με τις επετείους από το ρίξιμο ατομικών βομβών από τους πουστο-αμερικάνους στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι;)

Θυμάμαι, τότε μικρό παιδί (είχα μόλις τελειώσει την πρώτη τάξη του Δημοτικού) είχα βιώσει έντονα συναισθήματα από την κηδεία των δύο σκοτωμένων συγχωριανών μου στρατιωτών. (Το τι εστί θάνατος και παντοτινός πλέον χαμός αγαπημένων προσώπων το είχα συνειδητοποιήσει 1-2 χρόνια νωρίτερα μέσα από κάποια άλλα περιστατικά – ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και την αφήγηση μιας ιστορίας).
Επίσης θυμάμαι (κατά τη διάρκεια εκείνης της δύσκολης χρονιάς), να ακούω ιστορίες για επεισόδια με τους “shύλλους τους τούρκους”, να σκάβονται στην αυλή του σχολείου αλλά και στις αυλές σπιτιών της γειτονιάς προχώματα (για προστασία από τυχόν βομβαρδισμούς0 αλλά και να βλέπουμε το νεαρό (και μάλλον πρωτοδιόριστο) δάσκαλο μας να φέρνει στην τάξη τη στρατιωτική του στολή (μάλλον αξιωματικός θα ήταν της νεοσύστατης τότε Εθνικής Φρουράς και φαίνεται μετά πήγαινε για υπηρεσία) κι εμεις να καμαρώνουμε ...

2. Ακολούθως το 1974 (10 ακριβώς χρόνια μετά) είχαμε τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και την ολοκλήρωση του σχεδίου κατάληψης μέρους του νησιού (συμπεριλαμβανομένης και της Αμμοχώστου – ανοχύρωτη πολιτεία την άφησαν). Διερωτούμαι, γιατί φέτος δεν έγιναν εκδηλώσεις αυτές τις μέρες για την Αμμόχωστο ...

3. Το 1996 έγιναν τα γνωστά επεισόδια ένεκα της άκαιρης και επιπόλαιας πορείας των μοτοσικλετιστών (τους “συμπουρκούμενους” από την Εκκλησία και τα νεοφανή τότε τηλεοπτικά ΜουΜουΕ) και τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού από τούρκους εθνικιστές.
(Κάνοντας εδώ μια παρένθεση να αναφέρω ότι μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία τεταμένου και “εμπόλεμου” κλίματος και εθνικιστικής ψύχωσης και “εθνικής ομοψυχίας” φέρουν και κάποιοι “λαφαζάνιες” και αμετροεπείς “δημοσιογράφοι” που έπαιζαν το ρόλο των πολεμικών ανταποκριτών από τα πεδία των μαχών. Τούτοι με τα πομπώδη ρεπορτάζ τους από τους χώρους των επεισοδίων δημιουργούσαν εξωπραγματικές εντυπώσεις και φόρτιζαν χωρίς λόγο τον κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά γνωστότατος “ρεπόρτερ”, αστυνομικό δαιμόνιο - αν δεν κάνω λάθος του “ANTENA” – και ο όποιος έχει αποχωρήσει πλέον από την πιάτσα, να μεταδίδει ότι στην περιοχή του ΣΟΠΑΖ – όπου οι μοτοσικλετιστές έκαναν κίνηση αντιπερισπασμού – ελικόπτερα των Ηνωμένων Εθνών που υπερίπταντο της περιοχής, έκαναν απαγωγές ελληνοκυπρίων διαδηλωτών!!! Πως γινόταν αυτό ποτέ δεν κατάλαβα!

4. Τέλος πριν τρία χρόνια (τον Αύγουστο του 2005), είχαμε την πτώση του αεροπλάνου της “ΗΛΙΟΣ” με τους 121 νεκρούς! Συγκλονιστικό και συνταραχτικό γεγονός! Τόσοι σκοτωμένοι εν καιρώ ειρήνης! Πολλά τα γιατί και με τους συγγενείς τους να καρτερούν δικαίωση!

********
Όμως η ζωή συνεχίζεται κι έτσι αυτή την περίοδο ...

"« ... Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη ...»
Ο Πρόεδρος για το Πεκίνο την έχει κάνει
Κι ‘μείς στο φτωχό μας το καλύβι έχουμε μείνει..."

Πάντως ωραία (και με πλούσιο τουριστικό ενδιαφέρον) τα δύο νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που αναφέρονται στους στίχους που παραθέτω πιο πάνω από παλιό λαϊκό άσμα (η Χίος και η Μυτιλήνη – μην την πείτε Λέσβο – μαύρο φίδι που σας έφαγε).
Πολλά έχει να δει κάποιος εκεί: Το Απολιθωμένο Δασός ή τον παραδοσιακό οικισμό Μόλυβος στη Μυτιλήνη, τα Μαστιχοχώρια με τη διατηρημένη μεσαιωνική τους αρχιτεκτονική ή το παραδοσιακό οικισμό Κάμπος με τα διατηρημένα αρχοντικά των Γενουατών (κάποια έχουν μετατραπεί και σε ξενώνες) μέσα σε τα περιβόλια εσπεριδοειδή (την Άνοιξη την περίοδο της ανθοφορίας είναι μια ευωδία) στη Χίο. Κι άσε που κάποιοι μπορεί να κάνουν και μια επισκεψούλα στα απέναντι τουρκικά παράλια (για να δουν και τη Σμύρνη ή την Έφεσο). Καθημερινώς υπάρχουν καραβάκια που κάνουν (εδώ και πολλά χρόνια) τέτοιες εκδρομές στους απέναντι. (Αχ τους προδότες και τους παραδόπιστους τους καλαμαράδες!!!).

Φέτος εμείς “αποκηρύξαμε” το δροσερό και προσιτό στο μέσο βαλάντιο των κύπριων εργαζομένων) Πεδουλά (όπου συνηθίζαμε να περνάμε μερικές μέρες), ενώ επίσης σνομπάραμε και την Πάφο! (Πέρασε η εποχή που ο μεροκαματιάρης κύπριος – μικροαστός σήμερα – ικανοποιούταν με ολιγοήμερες διακοπές σε κατασκηνωτικούς χώρους όπως σε τοποθεσία μεταξύ των Πλατρών και του Προδρόμου, στην Πόλη της Χρυσοχούς, ή στον ευκαλυπτόνα έξω από την Λάρνακα, ή στους ξενώνες Μοναστηριών (του Κύκκου, της Τροοδίτισσας ή προπολεμικά του Αποστόλου Αντρέα).

Για ταξίδι στο εξωτερικό κάναμε κάποιες σκέψεις αλλά δεν καταλήξαμε πουθενά, καθώς διαφωνήσαμε έντονα (με το Έτερο Ήμισυ) για τον προορισμό. Εγώ προτιμούσα κάποιο πιο πρωτόγονο προορισμό όπως η Παπούα-Νέα Γουϊνέα ή τα Νησιά Σολομώντα ή κάτι πιο εξωτικό όπως τα νησιά Φίτζι ή έστω κάτι που έχει σχέση και με την εθνική μας ιστορία όπως οι Σεϋχέλλες, η δικιά μου όμως ήθελε κάτι πιο κοσμοπολίτικο όπως η Χαβάη ή οι Μαλδίβες ή έστω με θρησκευτικό περιεχόμενο όπως ο Άγιος Μαυρίκιος (αφού θα πηγαίναμε τόσο μακριά να προσκυνούσαμε κιόλας)!!! Στο τέλος όμως (αφού φάγαμε τα μουστάκια μας που λεει και ο λόγος) την αράξαμε σπίτι!

Για την ώρα περιοριζόμαστε σε πρωινά (από τις 8 μέχρι τις 10) και ενίοτε και απογευματινά (από τις 6 μέχρι τις 8) μπάνια σε ωραία παραλία της περιοχής. Απόλαυση η θάλασσα το πρωί! Πριν μερικές μέρες μάλιστα εκεί που καθόμασταν στην άμμο προσέξαμε κι ένα ξανθό (όπως το χρώμα της άμμου) κάβουρα, να μπαινοβγαίνει στην τρυπά του που άνοιξε στην άμμο και να πετάει έξω άμμο βαθαίνοντας την τρύπα. (Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική να τον αποθανατίσω).

Όμως δεν πάψαμε να αναζητούμε εκτάκτως και έστω και την υστάτη (για τέλος Αυγούστου και χαλάλι αν χάσω και τον επαναληπτικό του ματς ΟΜΟΝΟΙΑ – ΑΕΚ) προορισμό από τη νησιώτικη αιγαιοπελαγίτικη Ελλάδα (με το απέραντο γαλάζιο και το ούζο το δροσιστικό) για ολιγοήμερες διακοπές. Προτιμάται σχετικά μικρό νησί, μη κοσμοπολίτικο νησί (για να μπορούμε να το γυρίζουμε και με ποδήλατο, αν θα χάσουμε και κανένα κιλό), ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΟ (για να ευφραίνεται και η ψυχή αλλά το μάτι – το μάτι ευφραίνεται και μ’ άλλες θεάσεις αλλά τέλος πάντων, μας παρακολουθούν και παιδιά), με ωραίες, αμμώδεις και ερημικές παράλιες (μη παει ο νους σας στο πονηρό για το “ερημικές” δηλ. για γυμνισμούς και τα τοιαύτα, απλά είναι για να μην μας βλέπουν πολλοί με τις κρεμασμένες κοιλιές και τα κιλά μας), με αξιοθέατα και φυσικές ομορφιές (να δούμε και να μάθουμε και κάτι αφού θα ταξιδεύσουμε) αλλά και με ωραίο φαγητό (πως θα συνοδεύουμε το ουζάκι και το κρασάκι;).

Εκ των συμφραζομένων μου συνεπάγεται ότι αποκλείονται τα Ιόνια νησιά (αν και με τραβάνε οι Παξοί), καθώς και οι κατάξερες Κυκλάδες. Άστε που εκεί σκοτώνονται και σφάζονται αναιτίως και μέρα μεσημέρι (σε Σαντορίνη και Μύκονο)! Γι’ αυτό μακριά τα ρούχα (και τα κορμάκια) μας απ’ εκεί, για να μην πάθουμε τζιαι κανένα καΐshιην (στραπάτσο) ή σηκώσουμε και ‘μείς παρόμοια χούγια!
Την Ρόδο την έχουμε ήδη επισκεφτεί μερικές φορές όπως και την Κρήτη, παρ’ όλο που η τελευταία θα αποτελεί πάντοτε (για μας) εξαίρετο και αγαπημένο προορισμό (και δεν θα λέγαμε ποτέ όχι). Η Κρήτη συνδυάζει φυσικές ομορφιές (φαράγγια, οροπέδια, δάση, παραδοσιακά χωριουδάκια), ωραίους και φιλόξενους ανθρώπους, αρχαιολογικά και αλλά ιστορικά μνημεία και αξιοθέατα (Κνωσός, Φαιστός, μοναστήρια) θαυμάσιες παραλίες με καταγάλανα και δροσερότατα νερά, ωραιότατο φαγητό ...

Τελικά δύσκολη η επιλογή. Δεν μας κάνετε κι εσείς βρε παιδιά καμιά εισήγηση μπας και βγούμε απ’ αυτό το αδιέξοδο ...

Φυσικά για να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο ταξίδι (όπου και να ‘ναι αυτό) πρέπει να λύσουμε (ή να διευθετήσουμε) και μερικά άλλα πρακτικής φύσεως προβλήματα που θα προκύψουν ένεκα (έστω και της ολιγοήμερης) απουσίας μας. Δεν ξέρω αν σας το ‘χω ξαναπεί, αλλά τυγχάνει να είμαι και ερασιτέχνης πεζουνοτρόφος (για τους εξ Ελλάδος ορμώμενους αναγνώστες του blog “πεζούνιν” είναι το περιστέρι, από το λατινικό pigeon), γι’ αυτό πρέπει αν εξεύρω άτομο το οποίο θα αναλάβει για λίγες μέρες τη συντήρηση του πτερωτού πληθυσμού της μικρής μου φάρμας (να παρέχει δηλαδίς τροφή και νερό).

Παρεμπιπτόντως να αναφέρω (παρ’ όλο που μπορεί να προκαλέσω αντιδράσεις και τα ευγενή αισθήματα ζωόφιλων και πτηνόφιλων αναγνωστών, όπως της συμπαθέστατης Dokisisofis), ότι τα νεαρά περιστέρια (τα καλούμενα στην κυπριακή και “ππαλαζούθκια”, από το τουρκικό palaz – μεταφορικώς “ππαλαζούθκια” λέμε και τα πιπίνια), αποτελούν ωραιότατο, εύγεστο, δυναμωτικό και energy μεζέ, όπως λεμε energy drink, δηλ. το Shark, το Red Bull, ή το ... Viagra!

Παλιά συνηθιζόταν να σερβίρονται ως πρόγευμα στα νιόπαντρα ζευγάρια μετά την πρώτη νύχτα του γάμου τους βραστά “πεζουνούδκια” (καταλαβαίνετε τώρα εσείς το γιατί – τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται), ενώ σήμερα σερβίρονται (και πάλι βραστά) σε διάφορα ξενύχτικα (εστιατόρια). Εκεί κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες διάφορα ραμόλια συνοδεύουν νεαρές και αιθέριες συνήθως ξανθόχρωμες υπάρξεις (αυτές κι είναι “ππαλαζούδκια”), άρτι ψωνισθείσες από τα γνωστά “καμπαροκρεατομάγαζα”, “για νύχτες μαγικές και ονειρεμένες” (όπως τραγουδά και γνωστό άσμα), για ΜΑΣ τους “-ηντάδες” (πενηντάρηδες, εξηντάρηδες, εβδομηντάρηδες). Για να είμαι και ειλικρινής δεν κατέχω πράμα (ο άσχετος) αν η επίσκεψη στο ξενυχτάδικο γίνεται προ ή μετά την ολοκλήρωση της “ονειρικής και μαγικής” ιεροτελεστίας, όμως τούτο δεν έχει και τόση σημασία. Εκεί στο ξενύχτικο, το ραμολί τρώγει το “ππαλαζούιν” του συνοδευόμενο από έτερο “ππαλαζούιν” !!!

Πολλά είπαμε! Πάλι με έπιασε γλωσσοδιάρροια. Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να με διαβάστε!

Υ.Γ.: Τη συζήτηση στο προηγούμενο post μπορούμε να την συνεχίσουμε ...

Anef_Oriwn
16/8/2008