Ανάρτηση Νο. 15 (επετειακή) – “Τζιαι ήρταν [εισέβαλαν στην Κύπρο] οι Τούρτζιοι”.

Επετειακό και το σημερινό σημείωμα (αν και κατατίθεται στον απόηχο της ημέρας). 34η επέτειος σήμερα της τουρκικής εισβολής της 20ης Ιουλίου 1974 (που έγινε μόλις 5 μέρες μετά το πραξικόπημα).

Είναι αυτονόητο και ευρέως αποδεκτό (σχεδόν απ’ όλο τον κόσμο), ότι η τουρκική εισβολή αποτέλεσε τη δεύτερη φάση αυτού που ονομάζουμε δίδυμο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου (παρ’ όλο που κάποιοι σκόπιμα ή εθελοτυφλώντας θέλουν να ξεχνούν ή/και να αγνοούν θέλοντας να κάνουν και μας να το ξεχάσουμε). Πότε δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι τις κερκόπορτες στους τούρκους εισβολείς τις ανοίξανε οι πραξικοπηματίες, οι εξ Ελλάδος χουντικοί και οι κύπριοι εοκαβητατζιήδες.

Δεν θα γράψω μακρινάρι σήμερα (με τες θύμισες μου από τις μέρες της εισβολής). Ζώντας σε μια περιοχή που βρισκόταν μακριά από τα πεδία των μαχών και των βομβαρδισμών και στην οποία (περιοχή) δεν υπήρχαν ούτε τουρκοκυπριακά χωριά, τα βιώματα μου είναι λιγοστά κι ασήμαντα (και καθόλου συνταραχτικά – όπως τα έζησαν πάμπολλοι άλλοι), είναι όμως γεμάτα ανησυχίες, αγωνία, σκέψεις και προβληματισμούς. Το στομάχι ήταν συνεχώς σφιγμένο, το στόμα πικρό και τα λόγια λίγα. (Κανένας από την οικογένεια δεν υπηρετούσε τότε στο Στράτο ή ήταν έφεδρος, όμως πολλοί ήταν οι συγγενείς και οι φίλοι που βρίσκονταν στα πεδία των μαχών).

Όπως είπα και στην επετειακή μου ανάρτηση για το πραξικόπημα: “... Την αυγή του Σαββάτου, 20 του Ιούλη (γύρω στις 5:30) με ξύπνησε η μητέρα μου (κοιμόμουν έξω στη βεράντα), για να μου πει ότι “ήρταν οι Τούρτζιοι... Λαλεί το τζιαι ο Μπαϊράκκης ...” (ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός). Το δικό μας το ΡΙΚ ξεκίνησε το κανονικό του πρόγραμμα στις 6, ως συνήθως, με πρωινή γυμναστική…”.

Από κάποια στιγμή και μετά και αφού εκεί στο ΡΙΚ αντιλήφτηκαν ότι γινόταν εισβολή, άλλαξαν τροπαρι και προσπαθούσαν να μας μεταφέρουν σε κλίμα εμπόλεμο. Με εμβατήρια, πολεμικά ανακοινωθέντα για τον ιταμό εισβολέα και για κατατρόπωση του “προαιώνιου” εχθρού του ένθους (άσχετο αν “εμείς” του δώσαμε το πρόσχημα και την αφορμή) και θούριους (για τους αρχαίους ημών και υμών προγόνους), για τους Σαλαμινομάχους (ήταν εκεί που ειπώθηκε το περιβόητο και σοφό “πάταξον μεν, άκουσον δε ...”, δηλ. στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, αλλά οι δικοί μας, οι εθνικ-άφρονες είναι διαχρονικώς στουρνάρια), για τις Θερμοπύλες (για να πέσουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, υπέρ βωμών και εστιών) και για το χορό του Ζαλόγγου (στην εσχάτη των περιπτώσεων να πηγαίναμε να “λατσιηστούμεν”).

Στο χωριό (το πρωί του Σαββάτου, 20 του Ιούλη) είχαμε νέα αναστάτωση. Φωνές, κλάματα και καυγάδες αλλά και κατάρες “γι’ αυτούς που τα ‘κάμαν”!

Οι στρατεύσιμοι (έφεδροι) μαζεύονταν στην πλατεία του χωριού για να φύγουν για τις μονάδες κατάταξης τους (μεγάλο μπάχαλο έγινε κι εδώ, στα ζητήματα κατάταξης). Μάνες, σύζυγοι, παιδιά αλλά και οι ίδιοι με την αγωνία και το φόβο να φωλιάζουν στα μάτια και στην καρδιά τους, διερωτούνταν για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν ήταν λίγοι που τα είχαν με τους υπαίτιους και τους καταριόνταν.
Μερικοί αριστεροί κρατούμενοι μέχρι εκείνες τις ώρες μόλις και απολύθηκαν για να ανέβουν στα φορτηγά που θα τους μετέφεραν στο μέτωπο.

Στο μεταξύ το Ραδιόφωνο μετέδιδε πολεμικά ανακοινωθέντα που μιλούσαν για απόκρουση των επιθέσεων του ιταμού εισβολέα, για την ηρωική αντίσταση των στρατευμένων παιδιών (της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ), για καταρρίψεις αεροπλάνων, για καταλήψεις τουρκοκυπριακών θυλάκων (συνοικιών στις πόλεις και χωριών, όπως ο Μούτταλος στην Πάφο – στην Αμμόχωστο δεν τα κατάφεραν, ενώ σε μικτό χωριό της Επαρχίας Λάρνακας είχαμε και τους πρώτους νεκρούς εφέδρους μεταξύ των οποίων κι ένας συγχωριανός μου. Στην κηδεία του δώσανε και πήρανε οι κατάρες για τους υπαίτιους. Τους ελληνοκύπριους σκοτωμένους στις μάχες στο συγκεκριμένο χωριό, ακολούθησαν εν ψυχρώ δολοφονίες, από εοκαβητατζιήδες, τουρκοκυπρίων. Σχετικά έγραψε πριν 2-3 χρόνια και ο “Πολίτης”).

Οι πιο πολλοί έφεδροι στρατιώτες της Κοινότητας ξεκίνησαν για τις μονάδες κατάταξης τους. Στο χωριό έμειναν (δήθεν για να το προστατέψουν – από ποιους; - η πλειοψηφία των εθνικ-αφρόνων πραξικοπηματιών. Κυκλοφορούσαν στο χωριό με Land Rovers και ένοπλοι, βγάζανε σκοπιές πέριξ του χωριού και φροντίζανε για το φαΐ και το πιοτί τους (βλέπετε οι μάχες, οι κίντυνοι και οι νεκροί ήταν μακριά). Πάντως στη δεύτερη φάση της εισβολής (όταν πλέον ο εχθρός πλησίαζε και στην περιοχή) χάθηκαν όλοι!
Κάποια στιγμή κυκλοφορήσαν διαδόσεις και φήμες στο χωριό για ρήψη αλεξιπτωτιστών. Φαίνεται κάποιοι θα είδαν κανένα αεροπλάνο (από αυτά που βομβάρδιζαν στόχους στην περιοχή Αμμόχωστου) να περιφέρεται στην περιοχή, όμως τι θα έκαναν εδώ, οι αλεξιπτωτιστές δεν ξέρω. Μέχρι και ο παπάς (της Εκκλησίας) έτρεξε για να τους φανε!

Στο μεταξύ εμείς (διάφορες οικογένειες) συνηθίζαμε να μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι στη γειτονιά (έχουν να πουν ότι με τους πολλούς ο “θάνατος” είναι πιο γλυκύς). Καθόμασταν σκεφτικοί και σκυθρωποί, και με λίγες κουβέντες προσπαθούσαμε να υπολογίσουμε πως μπορούσαν να εξελιχτούν τα πράματα. Τεντωμένα είχαμε και τ’ αυτιά μας τόσο στο δικό μας το Ραδιόφωνο, όσο και στον Μπαϋράκκη αλλά και στο BBC (που μίλησε και πρώτο για την κατάληψη της Κερύνειας) για να μάθουμε νέα. Ακούγαμε και τις κανονιές (τρουμπουνιές) από τη Αμμόχωστο όπου οι δικοί μας κτυπούσαν με ΠΑΟ (Πυροβόλα Άνευ Οπισθοδρομήσεως) την εντός των τειχών πόλη (όπου κατοικούσαν μόνο τουρκοκύπριοι) για να την καταλάβουν αλλά χωρίς επιτυχία. Κατέλαβαν τελικά μόνο την περιοχή Σακκάρια.

Λίγο πολύ έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες. Ακολούθως έγινε “εκεχειρία” αλλά οι τούρκοι συνέχισαν να καταλαμβάνουν περιοχές στην Επαρχία Κερύνειας. Εμείς επιστρέψαμε για λίγες μόνο μέρες στις αγροτικές μας δουλειές... Ακολούθησε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής με τις χιλιάδες πρόσφυγες, νεκρούς και αγνοομένους.

Από τότε καρτερούμε μέρα νύχτα να φυσήσει ένας αέρας ...

Anef_Oriwn
20/7/2008