Ανάρτηση Νο. 12 (επετειακή και αυτοβιογραφική) – Ενθύμησες από την 15η του Ιούλη του 1974 και την προδοσία της Κύπρου.

Εισαγωγή.

34η επέτειος την ερχόμενη Τρίτη, από τη διάπραξη του χουντοφασιστικού, εοκαβήτικου και τουρκοφόρου (όπως το λαλεί και ο Άκης Παπασάββας) προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη του 1974.
Την 15η του Ιούλη του 1965 επεσύνεβη μια άλλη προδοτική πράξη, τούτη τη φορά στην Ελλάδα. Τα γεγονότα εκείνα γνωστά και ως Ιουλιανά χαρακτηρίζονται από την αποστασία βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (Ε.Κ.), μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μητσοτάκης ... Η αποστασία οδήγησε σε παραίτηση την Κυβέρνηση Παπαντρέου, (του Γεωργίου, του Παππού) και σχηματισμό νέας, φιλικότερης δηλ. δουλικότερης προς τους αμερικανούς.

Σ’ αυτό το σημείωμα μου δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση για τους λόγους, τα αίτια και τα αιτιατά που οδήγησαν στο πραξικόπημα καθώς και για τις συνέπειες του (την τουρκική εισβολή). Όσοι δεν εθελοτυφλούν αντιλαμβάνονται πολύ καλά και που στόχευε το πραξικόπημα, ποιοι ήταν οι σκοποί αυτών που το εξύφαναν (να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τουρκική εισβολή και κατάληψη μέρους της Κύπρου από τους Τούρκους ούτως ώστε να πραγματοποιηθεί η διχοτόμηση του νησιού με ή χωρίς διπλή ένωση). Ήδη τα αποτελέσματα είναι απτά και ζωντανά εδώ και 34 χρόνια (κατοχή, προσφυγιά, διαμελισμός και διαχωρισμός). Το πραξικόπημα παραμένει η μεγαλύτερη και ατιμώρητη προδοσία στην ιστορία του νεότερου ελληνισμού.

Στο κείμενο θα αναφερθώ στα προσωπικά μου βιώματα από εκείνες τις μέρες. Τούτα παραμένουν ζωντανά στη μνήμη μου (όσα χρόνια κι αν περνούν). Ήμουν τότε γύρω στα 17, μαθητής και τα έζησα πολύ έντονα. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη.

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα ΔΕΝ είναι καθόλου συμπτωματική!

***************
15 του Ιούλη - Από το πρωί στη Λάρνακα για δουλειές.

Νωρίς το πρωί (λίγο μετά τις 7) της 15ης του Ιούλη του 1974 (ημέρα Δευτέρα), έφυγα με το λεωφορείο για την πόλη (της Λάρνακας) για να διευθετήσω ένα ζήτημα που αφορούσε την εγγραφή μου στο σχολείο που φοιτούσα. Μαζί μου ήταν και ο ξάδελφος μου ο Α., μαθητής κι αυτός και περίπου στην ίδια ηλικία μ’ εμένα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου τότε εργαζόταν στο μοναδικό ξενοδοχείο της πόλης και θα πήγαινε δουλειά (κατά το μεσημέρι). (Εγώ τα καλοκαίρια απασχολούμουν στις δουλειές της οικογένειας, στα χωράφια και τη μάντρα).

Την προηγούμενη μέρα (Κυριακή), το βράδυ είχαμε ξενυχτήσει σε γάμο φιλικού μας προσώπου στο χωριό. Νεαροί καθώς ήμασταν τότε, το ‘χαμε ρίξει έξω και το γλεντήσαμε δεόντως. (Όποτε ακούω το τραγούδι “Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί κι εμείς ... κοιτάζαμε τις κοπελιές ”, θυμάμαι εκείνο το βράδυ και πόσο πιαστήκαμε στον ύπνο την επαύριον με το πραξικόπημα. Επίσης να αναφέρω ότι στο χωριό, εκείνη την Κυριακή είχαμε και δεύτερο γάμο αλλά γι’ αυτόν θα μιλήσω πιο κάτω).

Αφού διευθέτησα (και πολύ γρήγορα μάλιστα) την εκκρεμότητα που είχα με το Σχολείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης για κάποιες άλλες μικρο-δουλειές. Κάπου εκεί (κοντά στο Σχολείο) και γύρω στις 8 και 15 μπήκαμε σ’ ένα snack bar, που βρισκόταν στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας (και όπου συχνάζαμε ως μαθητές) για να πιούμε κάτι (συνήθως τόσο πρωί πίναμε γάλα με τριαντάφυλλο ή με μπανάνα). Δεν θυμάμαι αν παραγγείλαμε και σάντουιτς. Ενώ περιμέναμε μπήκε μέσα ξαφνικά, φουριόζικα και αλαλάζοντας χαρούμενα (σαν Ινδιάνος σε φιλμ western), η μητέρα του διαχειριστή του snack bar (έμεναν νομίζω στην πολυκατοικία και η εν λόγω κύρια έχω την εντύπωση ότι ήταν είτε ελληνίδα, είτε κύπρια που είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα). Η “καλαμαρού”, λοιπόν πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας (που να ‘ξερε ότι μερικές μέρες μετά η “ευτυχία” εκείνη θα γινόταν δυστυχία, κλάμα και οδυρμός) πανηγύριζε φωνάζοντας «ήρθε η Ελλάδα μας, ήρθε η Ελλάδα μας», δηλ. η χούντα! (Η Ελλάδα ήρθε μόνο για να κάνει το πραξικόπημα, γιατί στην τουρκική εισβολή και τις πολεμικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν, η Κύπρος έπεφτε μακριά ή μάλλον η Ελλάδα έπρεπε να μείνει μακριά).

Εμείς, αμέσως σηκωθήκαμε, κοιταχτήκαμε και είπαμε «έγινε πραξικόπημα»! (Στο μεταξύ ήταν ανοικτό και το ραδιόφωνο, στο ΡΙΚ παιάνιζαν πλέον εμβατήρια, αφού είχαν διακόψει τη μετάδοση του τραγουδιού “Το πουκάμισο το θαλασσί”, του Γιώργου Νταλάρα. Πάντως από τότε όταν ακούω εμβατήρια με πιάνει μια φαγούρα και ... ξύνομαι!). Αμήχανοι, ξεκινήσαμε βιαστικά για τη στάση του λεωφορείου για το χωριό μας, προβληματιζόμενοι για το τι να κάνουμε. Ήδη στην πόλη εξελισσόταν κομφούζιο με τον κόσμο και τα αυτοκίνητα να τρέχουν πάνω κάτω στους δρόμους.

Αφού εντοπίσαμε το λεωφορείο για το χωριό, ο οδηγός του μας είπε ότι θα έφευγε για το χωριό νωρίτερα (σε σύντομο χρονικό διάστημα) και πριν την καθορισμένη ώρα, ανεξάρτητα αν θα μαζεύονταν όλοι οι επιβάτες. (Τελικά κάποιοι έμειναν πίσω. Και τότε τα δρομολόγια από και προς το χωριό το καλοκαίρι ήταν μόλις 1-2 και δεν ήταν και εύκολο να επιστρέψεις στο χωριό αν έχανες το λεωφορείο).

Μπήκαμε και καθίσαμε στο λεωφορείο (ήταν κι από εκείνα τα παλιά αγροτικά λεωφορεία στα οποία οι γυναίκες κάθονταν μπροστά και οι άντρες στο πίσω μέρος), σκεφτικοί, ανήσυχοι, με σφιγμένο το στομάχι και προβληματισμένοι για το τι μέλλει γενέσθαι. Και τούτο, το “τι μέλλει γενέσθαι”, το ζήσαμε σε λίγο φτάνοντας στο χωριό.

Επιστροφή στο χωριό. Έργα και ημέρες των εθνικ-αφρόνων.

Μπαίνοντας στο χωριό (επιβαίνοντας του λεωφορείου), στον κεντρικό δρόμο, πέσαμε πάνω σε “διαδήλωση” (οχλο-σύναξη ήταν) που είχαν οργανώσει οι πανηγυρίζοντες εθνικ-άφρονες, υποστηριχτές της ΕΟΚΑ Β΄ και του “εθνοσωτήριου” πραξικοπήματος, συγχωριανοί μας.

Το λεωφορείο σταμάτησε για να κατεβεί (στο σπίτι της) μια συγχωριανή μας. Καθώς ήταν από αριστερή οικογένεια, προκλήθηκε επεισόδιο και μόλις και γλίτωσε το λιντσάρισμα (ίσως γιατί είχε γαμπρό δεξιό – Ο γάμος της κόρης και του γαμπρού της θα γινόταν την επόμενη Κυριακή 21 του Ιούλη αλλά δεν προλάβανε).

Εμάς (εμένα και τον ξάδελφο μου, ο οποίος αποφάσισε να μην μείνει στην πόλη αλλά να επιστρέψει στο χωριό), μόλις μας αντίκρισαν (καθισμένους μέσα στο λεωφορείο), αφήνιασαν και σαν μαινόμενοι ταύροι που βλέπουν κόκκινο πανί άρχισαν να κινούνται απειλητικά προς εμάς και να μας βρίζουν. Θυμάμαι ένας δεύτερος ξάδελφος, της ηλικίας μας και συμμαθητής μας στο Δημοτικό, με τον οποίο είχαμε σχετικά καλές σχέσεις, παρασυρόμενος κι αυτός από τον εθνικό οίστρο της ημέρας ή/και βγάζοντας προς τα έξω τον πραγματικό του εαυτό, μας φώναξε: «Θα σας ξιουρίσουμε, ρε!» Το χέρι μου ασυναίσθητα πήγε στο μύστακα μου που έτρεφα από τότε ... Για καλή μας τύχη ο οδηγός του λεωφορείου έβαλε μπρος και έτσι ξεφύγαμε από τις επιθετικές διαθέσεις του μαινόμενου όχλου. (Κάποιος άλλος της παρέας, σ’ ένα άλλο επεισόδιο δεν γλίτωσε το περι-λούσιμο με μπογιά, αλλά ίσως “αυτό να οφειλόταν στο «συνωστισμό» του εθνικ-άφρονος όχλου”, που θα ‘λεγε και η Ρεπούση!) Να αναφέρω ότι στον δεύτερο εκείνο ξάδελφο για χρόνια απέφευγα να μιλήσω!
(All Dogs, One Generation!!!).

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω ότι τα πολιτικά πάθη στο χωριό (εκείνη την εποχή) ήταν πολύ έντονα και τεταμένα. Οι αντιπαραθέσεις, αντεγκλήσεις και καυγάδες για τα πολιτικά μεταξύ δεξιών (που ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία) και αριστερών (τόσο μεταξύ νεοτέρων όσο και μεταξύ μεγαλυτέρων) ήταν συχνές. Η ΕΟΚΑ Β΄ είχε ισχυρή δύναμη στο χωριό και υπήρχαν συλληφθέντες αλλά και καταζητούμενοι Εοκαβητατζιήδες. Το Πάσχα (του 1974) έγιναν στο χωριό σοβαρά επεισόδια με τραυματισμούς. Ο Αστυνομικός Σταθμός της Κοινότητας είχε καταληφθεί (μια Κυριακή απόγευμα από ομάδα της ΕΟΚΑ Β΄, με αστυνομικούς εμπλεκόμενους) και τον ανατίναξαν! Η παρανομία σ’ όλο της το μεγαλείο! Ακόμα, μερικές βδομάδες (νομίζω) πριν το πραξικόπημα, είχε τοποθετηθεί και βόμβα στο σύλλογο της Αριστεράς.
Επεισόδια δημιουργούνταν και μεταξύ ημών των νεολαίων (η τοπική οργάνωση της ΕΔΟΝ είχε έντονη δραστηριότητα εκείνη την περίοδο) και δεν το χωνεύανε οι αντίπαλοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το χειμώνα του 1974 η παρέα (καμιά 15ρια άτομα) είχαμε παραγγείλει και μας είχαν πλέξει κόκκινα πουλόβερ (τρικά) τα οποία φορούσαμε στις εξόδους μας και σε διάφορες εκδηλώσεις. Όλα τούτα εξαγριώνανε τους φιλοεοκαβητατζιήδες, καθώς με την προβολή του κόκκινου χρώματος προσβάλλαμε τα εθνικά γαλάζια χρώματα. Τόση ήταν η στενοκεφαλιά τους!
(Πολλά στοιχεία και πληροφορίες για τις επιθέσεις ενάντια στην Αριστερά – προσωπικές επιθέσεις και κακοποιήσεις αριστερών, τοποθετήσεις βομβών, ακόμα και ... όργωμα αθλητικών γηπέδων αριστερών σωματείων, μπορεί κάποιος να βρει στο βιβλίο του Μιχάλη Πουμπουρή “Οδυνηρές Εμπειρίες”, έκδοση 1994).

Επανέρχομαι στα της αφήγησης μου για τα γεγονότα της μέρας της μεγάλης προδοσίας:

Το λεωφορείο μας κατέβασε στην πλατεία του χωριού και μαζί με τον ξάδελφο (αντι να παμε προς τα σπίτια μας) πήγαμε προς το σύλλογο. Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΟΥΡΣΕΜΕΝΟΣ!!! (Μόλις είχε επιδιορθωθεί από τις ζημιές που προκλήθηκαν από την έκρηξη της βόμβας μέσα στον Ιούνη, αλλά οι εθνικ-άφρονες τον περιποιήθηκαν και πάλι δεόντως, όπως οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα και σύμφωνα με τις διαχρονικές πρακτικές τους. Σπασμένες πόρτες, σπασμένα παράθυρα και γυαλιά, πεταμένες καρέκλες, πογιάδες χυμένες στα πατώματα και στους τοίχους, σχισμένες φωτογραφίες, πεταμένα βιβλία. Φασιστικά έργα σε μέρες “εθνικής” έξαρσης! Μόνο φωτιά δεν του βάλανε!

Ο σύλλογος παρέμεινε κλειστός μέχρι τις 14-15 του Αυγούστου (βασικά λόγω και της τρομοκρατίας που επέβαλαν στο χωριό οι Εοκαβητατζιήδες που αντι να πανε στο μέτωπο και να πολεμήσουν μαζί με τόσους άλλους, τους τούρκους εισβολείς, περιφέρονταν κορδώνοντας στο χωριό ανεβασμένοι πάνω σε Land Rovers (δεν είχαν εμφανιστεί τα διπλοκάμπινα ακόμα) και με τα όπλα στα χέρια! Έλεγαν πως είχαν παραμείνει στο χωριό, δήθεν για να το προστατέψουν. Κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής το χωριό κατακλύστηκε από πρόσφυγες, οπόταν κι εμείς ανοίξαμε το σύλλογο και τον καθαρίσαμε για να μπουν μέσα και να στεγαστούν πρόσφυγες.

Με τον ξάδελφο μπήκαμε σε παρακείμενο καφενείο όπου κάθονταν (ακόμα) σιωπηλοί καις σκεφτικοί μερικοί θαμώνες, μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει). Στο καφενείο παραμείναμε για πολύ λίγο και πήραμε το δρόμο για το σπίτι (νομίζω με το Land-Rover που είχαμε τότε).

Επιστροφή στο σπίτι. Τα χαμένα βιβλία.

Στο σπίτι η μάνα μαζί με μερικούς γείτονες και γειτόνισσες κάθονταν ανήσυχοι κι αυτοί κάτω από τη βαθύσκιωτη συκαμιά (συκαμινιά, βαβατσινιά) της αυλής του πατρικού μας σπιτιού, όπου συνήθως τα καλοκαίρια υπήρχε κι ένα κρεβάτι για σιέστα. Ο βαθύς ίσκιος της συκαμιάς όμως φαίνεται πως δεν μπορούσε να δροσίσει κανένα από μας από την επερχόμενη ιουλιανή και αυγουστιάτικη λάβα που θα έκαιγε τα πάντα στο διάβα της.
(Τα μικρότερα αδέλφια μου σίγουρα δεν αντιλαμβάνονταν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ενώ ο τρελάρας, τότε, μικρότερος από μένα κατά ενάμιση περίπου χρόνο αδελφός μου, το βράδυ της Δευτέρας, πήγε στον άλλο γάμο – στη γαμήλια δεξίωση , αλλά το διώξανε κακήν κακώς. Τότε κάποιοι γάμοι στα χωριά συνεχίζονταν και τη Δευτέρα οπόταν χόρευε και το νιόπαντρο αντρόγυνο και το πλούμιζαν – συγγενείς, φίλοι και κουμπάροι κρέμαζαν στα ρούχα των νεονύμφων λεφτά . Και ο γάμος εκείνος – μιας γειτονοπούλας απο δεξια οικογένεια αλλά συγγενείς κι αυτοί – που γινόταν σ’ άλλη γειτονιά όμως - έδωσε την ευκαιρία στους εθκι-άφρονες του χωριού να το διασκεδάσουν με την καρδιά τους εν χορδαίς και οργάνοις και μετά πυροβολισμών, πριν να επέλθει το μεγάλο κακό – η τουρκική εισβολή).
Ήταν πια μεσημέρι. Στο σπίτι η μάνα είχε μαγειρέψει το συνηθισμένο φαγητό της Δευτέρας. Φρέσκο λουβί, βραστό με κολοκούιν, πατάτες και μούττες και ανθούς της κολοκυθιάς (όλα από το περιβόλι). Ένα φαγητό που πάντα το έτρωγα (και συνεχίζω να το τρώγω) με όρεξη, όμως εκείνη την ημέρα τίποτα δεν πήγαινε κάτω. Εν τω μεταξύ το ραδιόφωνο (μεταξύ πολλών και διάφορων ιλαροτραγικών) μιλούσε για την εθνοσωτήρια επέμβαση των ηρωικών παιδιών της Εθνικής Φρουράς (που έβαλαν τέρμα στην “φαύλα και ανώμαλη” πολιτική κατάσταση), για το θάνατο του Μακαρίου και από κάποια στιγμή και μετά για τον νέο Πρόεδρο (τον μετέπειτα Οκταήμερο) Σαμψών!

Εμένα δεν με χωρούσε ο τόπος. Τριγυρνούσα εδώ κι εκεί μέσα και έξω από το σπίτι, στην αυλή. Κάποια στιγμή που ήμουν στο εσωτερικό του σπιτιού και μπήκα στο υπνοδωμάτιο που κοιμόμουν μαζί μ’ άλλα μου αδέλφια (δεν είμαστε και λίγοι για να έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο) αντίκρισα πάνω στο κρεβάτι μου και το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού “Ζ”, (που αναφέρεται στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη), που διάβαζα εκείνη την εποχή. Τότε πέρασε από μπροστά μου το (φασιστικό) παρακράτος της ελληνικής Δεξιάς και οι μέθοδες της και σκέφτηκα ότι ήδη μπαίναμε κι εμείς σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.
Το διάβασμα του “Ζ” δεν έμελλε να το ολοκληρώσω τότε ... Το βιβλίο μαζί με πολλά άλλα αριστερού περιεχομένου, χάθηκαν. Κάπου τα κρύψαμε (για το φόβο των Ιουδαίων) αλλά δυστυχώς καταστράφηκαν! Το “Ζ” το ξαναγόρασα και το διάβασα μετά από 2-3 χρόνια όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Ομάδα ενόπλων εοκαβητατζιήδων στο σπίτι.

Προς το απόγευμα οι εξελίξεις ήταν πλέον ραγδαίες. Τα γεγονότα εξελισσόταν με ταχύτητα στο χωριό. Γίνονταν έρευνες στα σπίτια Αριστερών, συλλήψεις, τραμπουκισμοί, κακοποιήσεις! Κάποια στιγμή αντιληφτήκαμε και κινήσεις γύρω από το δικό μας το σπίτι και μια ομάδα ενόπλων μπήκε στην αυλή και πήρε και θέσεις μάχης. Ήμασταν ο “εχθρός”!
Επικεφαλής της ομάδας των ενόπλων ήταν κάποιος καταζητούμενος (νέος στην ηλικία), γνωστός στην οικογένεια (ήμασταν γείτονες στα περιβόλια και βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά). Στην ομάδα ήταν και κάποιος γείτονας (παντρεμένος με πρώτη ξαδέλφη της μητέρας) που έστεκε όμως κάπως μακρύτερα (λετε να ντρεπόταν;). (Την επόμενη μια νεαρή γειτόνισσα της οποίας τον άντρα το συλλάβανε του ‘βαλε τις φωνές και τον πέρασε γενεές 14, κι αυτός πήρε το όπλο για να την καθαρίσει. Τόσο παλικαράδες ήτανε!). Τέλος πάντων ... Ο επικεφαλής της ομάδας απευθυνόμενος στον πατέρα μου του είπε: «Θκιέ Αντρέα [ήταν και ευγενής], ήρταμεν να μας δώσεις τα όπλα σου». (Έψαχναν μανιωδώς και παντού για όπλα).
Η μάνα κάτι πήγε να του πει: «(Δ)εν (α)ντρέπεσαι, τόσα γρόνια έτρω(γ)ες τζιαι που την τσέντα (τσάντα) μας τζιαι τωρά ήρτες για να ...», αλλά την αντίκοψε ο πατέρας. Η αγέρωχη απάντηση του πατέρα (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει) προς τον εοκαβητατζιή, πάντα θα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου και θα με φορτίζει συναισθηματικά: «Τα όπλα μου εν τούτα δαμαί ...», είπε δείχνοντας τα οκτώ του παιδιά (ο πιο μεγάλος γύρω στα 17, οι μικρότεροι – δίδυμα – μόλις ενός έτους), «... και εν θα τζιήσετε πάνω τους» (εν θα τ’ αγγίξετε)! Τελικά πήραν το κυνηγετικό και έφυγαν (το όπλο επιστράφηκε μετά τον πόλεμο).

(Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω ότι ο εν λόγω τύπος – ο εοκαβητατζιής γείτονας μας στα περιβόλια – μετά τον πόλεμο έφυγε για την Ελλάδα - δεν ξέρω αν το ‘κανε γιατί είχε τύψεις για την εοκαβήτική του δράση και τα δείνα που επέφεραν στο τέλος της ημέρας στο τόπο με το πραξικόπημα– για να επιστρέψει για επανεγκατάσταση μετά από χρόνια. Ασχολούμενος μάλιστα επαγγελματικά με την κατασκευή τάφων, έφτιαξε πριν 1-2 χρόνια και τον τάφο του πατέρα μου. Ο χρόνος απαμβλύνει τις αντιπαραθέσεις και απαλύνει τον πόνο και την πικρία, αλλά ΠΟΤΕ δεν μπορεί να διαγράψει και τις ενθύμησες από τη μνήμη μας).

Έρευνες και συλλήψεις.

Οι έρευνες για όπλα και οι συλλήψεις συνεχίστηκαν με αμείωτους ρυθμούς και τις επόμενες μέρες. Συλλήψεις Αριστερών (αλλά και Εδεκιτών) έγιναν αρκετές, ενώ κάποιοι ξυλοκοπήθηκαν κιόλας. Βασική κατηγορία σε βάρος των συλληφθέντων ήταν ότι ήταν αριστεροί ή/και μακαριακοί και αντιτάσσονταν στα σχέδια της ΕΟΚΑ Β΄.
Οι συλληφθέντες μεταφέρονταν και κρατούνταν σε σχολείο γειτονικής κοινότητας (ήταν το κέντρο κράτησης για 3-4 κοινότητες της περιοχής). Όμως τι να τους κάνουν τους ανθρώπους εκεί πέρα; Γι’ αυτό και ξεκίνησαν να τους απολύουν σταδιακώς. Εμείναν καμιά 10ρια που θα μεταφέρονταν στη Λευκωσία για τα περαιτέρω, αλλά τους πρόλαβε η τουρκική εισβολή, οπόταν αφού απολύθηκαν από τα κρατητήρια ανέβηκαν στα φορτηγά για να πανε να πολεμήσουν τους τούρκους εισβολείς αλλά σε μάχες προδομένες και των πρότερων χαμένες.
Επίσης γίνονταν έλεγχοι στις εισόδους και εξόδους του χωριού (όχι μόνο προς τις γειτονικές κοινότητες αλλά και προς τα χωράφια) από διάφορους τύπους που είχαν αυτοχριστεί αστυνομικοί. Κάποιοι μάλιστα είχαν βάλει και “νισhάνια” (γαλόνια). Επειδή εμείς (ως οικογένεια) έπρεπε καθημερινώς να πηγαίνουμε στο περιβόλι και στη μάντρα τους βρίσκαμε στο δρόμο μας. Σ’ ένα μάλιστα που ήταν και πρώτος ξάδελφος της μητέρας άνοιγα πάντοτε επιδειχτικά και τον “κούζο” (τον κάδο) με το γάλα από τις προβατίνες (για να τον διευκολύνω στο έλεγχο που με εθνική περηφάνια έκανε για τυχόν κρυμμένα όπλα).

(Εδώ θα κάνω ακόμα μια παρένθεση για να πω ότι η Κυπριακή Αριστερά ούτε φοβίες έχει, ούτε αναστολές αλλά ούτε και αλλεργίες με την ένοπλη πάλη και αντίσταση, φτάνει υπάρχουν οι προϋποθέσεις και να το επιτρέπουν οι δεδομένες συνθήκες. Εξ ου και η μαζική και οργανωμένη συμμετοχή αριστερών στις Διεθνείς Ταξιαρχίες κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ισπανία καθώς και στο Κυπριακό Σύνταγμα κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποια στιγμή ίσως ερευνήσω και τη σχέση της Αριστεράς του χωριού με τα όπλα. Θυμάμαι, όντας μαθητής του Δημοτικού Σχολείου, την Αστυνομία να κάνει έρευνες στο σπίτι μας για όπλα).

(Back to our story).

Το βράδυ. Οι επόμενες μέρες.

Στο μεταξύ (εκεί στο σπίτι) προσπαθούσαμε να μάθουμε κάτι περισσότερο για την κατάσταση από τις ειδήσεις του BBC. Και μάθαμε ότι τελικά ο Μακάριος δεν ήταν νεκρός όπως διαλαλούσαν οι πραξικοπηματίες από το ΡΙΚ. Το βράδυ της Δευτέρας μάλιστα κατάφερα να συντονιστώ με τον (αντιστασιακό) Ραδιοσταθμό της Πάφου και άκουσα και το διάγγελμα του Μακαρίου – τούτο άλλαξε κάπως την κατσούφικη διάθεση μου, αλλά μόνο για λίγο. Το πραξικόπημα είχε ήδη επικρατήσει. Αναφέροντας στον πατέρα μου την επόμενη τα περί Μακαρίου, μου είπε χαρακτηριστικά “Που ήταν τόσο καιρό [ο Μακάριος] ... Τωρά που εν να πετσοκόψουν τον κόσμο, τι εν ννα κάμει; ... Τζιαι που είσαι ‘κόμα, που εν να έβρουν την ευκαιρια να έρτουν τζιαι οι Τούρτζιοι ...”

Επίλογος.

Και οι Τούρκοι δεν άργησαν να έρτουν (να εισβάλουν στην Κύπρο). Τέτοια ευκαιρία που θα την ξανάβρισκαν ... Την αυγή του Σαββάτου, 20 του Ιούλη (γύρω στις 5:30) με ξύπνησε η μητέρα μου (κοιμόμουν έξω στη βεράντα), για να μου πει ότι “ήρταν οι Τούρτζιοι... Λαλεί το τζιαι ο Μπαϊράκκης ...” (ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός). Το δικό μας το ΡΙΚ ξεκίνησε το κανονικό του πρόγραμμα στις 6, ως συνήθως, με πρωινή γυμναστική.
Η τουρκική εισβολή (που ακολούθησε το πραξικόπημα) έφερε χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, ενώ η Κύπρος παραμένει ακόμα διχοτομημένη.
Στις μέρες της εισβολής και κατά τες άλλες που ακολούθησαν, ασχοληθήκαμε πολλά και διάφορα. (Ως νεολαίοι και τάφους σκάψαμε για να θάφτουν κάποιοι από τους νεκρούς της εισβολής). Αλλά όλ’ αυτά ίσως αποτελέσουν το περιεχόμενο μιας άλλης ανάρτησης. Ήδη αρκετά μακρηγόρησα αλλά βλέπετε μ’ έπιασε το πατριωτικό μου.

Anef_Oriwn
8-9/7/2008