Ανάρτηση 45/2015* [μακροσκελέστατη, προγραμματισμένη, διεθνο-πολιτική, ιστορική, αραβική γενικότερα και ολίγο τί Ομανική, αντιιμπεριαλιστική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κριτικό άρθρο της Ελένης Μαύρου για τα Νόμπελ Ειρήνης και την λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη”. (Και κάποιες σημειώσεις και σχόλια δικά ΜΟΥ)...

[* - Επεξηγηματική σημείωση:18/10/2015 - 10:45 π.μ.:     

Η ετοιμασία αυτής της ανάρτησης έγινε την Κυριακή και Δευτέρα 11 και 12 του μηνός και συμπληρωνόταν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας]... 

******************************

Εισαγωγικά

(Ανα)Δημοσιεύουμε σήμερα [αλλά παραμένουμε λίγο πολύ στη θεματολογία των προηγούμενων αναρτήσεων ΜΑΣ] ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο της Ελένης Μαύρου [μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ και Διευθύντριας της “Χαραυγής”] που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα την Κυριακή 11 του Οκτώβρη (του 2015). Τίτλος του άρθρου “Το άλλοθι ενός Νόμπελ” και σ’ αυτό η Συντρόφισσα [με αφορμή το φετινό Νόμπελ Ειρήνης] κάνει μια συνοπτική [πλην όμως περιεκτική και ενδιαφέρουσα]  αναφορά στη λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη”. Στέκεται βασικά,
- στις στρατιωτικές κι άλλες επεμβάσεις και παρεμβάσεις των Δυτικών (Αμερικανών και Δυτικοευρωπαίων) και των Αράβων Συμμάχων τους, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής για να αλλάξουν προς όφελος τους τον χάρτη της περιοχής, και
- στην αποτυχία της “Αραβική Άνοιξη” ν’ ανοίξει νέους προοδευτικούς δρόμους για τις αραβικές χώρες και τους λαούς τους...   

******************************************

Το άλλοθι ενός Νόμπελ

[της Ελένης Μαύρου, “Χαραυγή”,  Κυριακή 11/10/2015, σελ. 5,  Στήλη “σκέψεις” - https://dialogos.com.cy/blog/to-allothi-enos-nompel/]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ, όπως και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες}...

Το φετινό Νόμπελ Ειρήνης θα απονεμηθεί στο Κουαρτέτο Εθνικού Διαλόγου της Τυνησίας για «την αποφασιστική συμβολή του στο χτίσιμο της πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Τυνησία, στον απόηχο της Επανάστασης των Γιασεμιών, το 2011».

Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το βραβείο εξυπηρετεί περισσότερο πολιτικές σκοπιμότητες παρά την παγκόσμια ειρήνη. Φτάνει να θυμηθούμε ότι ο Μαχάτμα Γκάντι, παρότι υποψήφιος πέντε φορές, δεν τιμήθηκε ποτέ με Νόμπελ Ειρήνης. Και κάποιοι από τους βραβευθέντες μόνο κατ’ ευφημισμόν θα μπορούσαν να θεωρηθούν «ειρηνιστές» (βλέπε Γούντροου Γουίλσον το 1919, Χένρι Κίσιντζερ το 1973, Μπαράκ Ομπάμα το 2009, Ευρωπαϊκή Ένωση το 2012).

[Σημ.: Ο Woodrow Wilson (Γούντροου Ουίλσον 28 Δεκεμβρίου 1856 - 3 Φεβρουαρίου 1924) ήταν ο 28ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, η εξωτερική του πολιτική του οποίου σημαδεύτηκε από την συνέχιση της επεκτατικής πολιτικής των Η.Π.Α. στην Λατινική Αμερική]...

Το θέμα, όμως, δεν είναι το βραβείο Νόμπελ. Το θέμα είναι η χαμένη “Αραβική Άνοιξη”.

17 Δεκεμβρίου 2010. Ο 26χρονος Μοχάμεντ Μπουαζίζι τριγυρνούσε στους δρόμους της πόλης Σιντί Μπουζίντ της Τυνησίας, πουλώντας λαχανικά απ’ το καρότσι του. Όταν η αστυνομία κατάσχεσε τις ζυγαριές που είχε μαζί του, ο Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε. Ξεψύχησε μετά από 18 μέρες. Δέκα μέρες μετά το θάνατό του, ο Πρόεδρος της Τυνησίας, Μπεν Αλί, εγκατέλειψε τη χώρα. [Σημ.: Γράψαμε σχετικώς κι ΕΜΕΙΣ πριν 4 περίπου χρόνια στην ανάρτηση ΜΑΣ με αρ. 4/2011]... 

Από την Τυνησία οι εξεγέρσεις προχώρησαν στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία και σε όλο τον αραβικό χώρο οδηγώντας στην αποκαθήλωση πανίσχυρων, μέχρι τότε, ηγετών αλλά και σε πολιτική αστάθεια και αιματηρές συγκρούσεις...

Στη Λιβύη επικρατεί πολιτική αστάθεια από το 2011. Από το 2014 λειτουργούν δύο κοινοβούλια, ένα με έδρα την Τρίπολη και ένα στο Τομπρούκ. Απέμεινε ο ενεργειακός πλούτος που λυμαίνονται οι ξένες εταιρείες, οι πολέμαρχοι που εξοπλίζουν οι ΗΠΑ και οι φονταμενταλιστές.

[Σημ.: Ξήλωσαν, οι Δυτικοί, και εν τέλει δολοφόνησαν, κάποιοι φανατικοί, τον Καντάφι, για να φέρουν δήθεν τη δημοκρατία κι έφεραν το χάος]...

Στην Αίγυπτο η ανεργία, η φτώχεια και οι ανισότητες υπάρχουν ακόμα. Το καθεστώς του Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι προσπαθεί να επωφεληθεί από την έξαρση των περιφερειακών συγκρούσεων ηγούμενο μιας εκστρατείας με στόχο την εξόντωση των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Στην Υεμένη οι εξωτερικές επεμβάσεις υποδαύλισαν τον εμφύλιο πόλεμο ενισχύοντας τις πιο ακραίες τάσεις. Η Ανσάρ Αλλάχ (οι Οπαδοί του Αλλάχ) συνέτριψε κάθε αντίσταση, ενώ οι αποσχιστικές συγκρούσεις έχουν ακρωτηριάσει το κράτος... [Σημείωση μακράς διάρκειας: Πιο πολλά για το τί συμβαίνει σήμερα στην Υεμενη μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ. ΕΓΩ απλώς θα αναφέρω ότι στην Υεμένη, δεν κάνουν άμεσα επεμβάσεις (για εξαγωγή της δημοκρατίας ΤΟΥΣ - λέμε τώρα!) οι αμερικανοί, αλλά οι καλοί τους σύμμαχοι στην περιοχή, οι Σαουδάραβες, που γειτονεύουν με την Υεμένη. «Τούτοι» μια την άλλη στέλνουν τα πολεμικά αεροπλάνα τους και βομβαρδίζουν τη χώρα...

(Οι χώρες του Αραβικού  κόσμου σήμερα. 

Δεν το ήξερα όμως ότι είναι η Σομαλία αραβική χώρα) 

(Πώς ήταν κάποτε η Νότια Υεμένη - στα δεξιά της είναι το Ομάν)

Επίσης να σημειώσουμε ότι σ’ αυτήν τη σούπερ δημοκρατική σύμμαχο της Αμερικής οι γυναίκες κυκλοφορούν με μπούργκα και μόλις πρόσφατα τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να ψηφίζουν. Άστε που οι “Αρχές” της χώρας προτίθενται να αποκεφαλίσουν (και ακολούθως θα σταυρώσουν και να τοποθετήσουν τον σταυρό σε κοινή θέα) έναν 20χρονο σιίτη έχει καταδικαστεί σε θάνατο, επειδή το 2012 συμμετείχε σε διαδηλώσεις στο Κατίφ, ανατολική επαρχία της χώρας. Δεν ξέρουμε αν η εκτέλεση του νεαρού είχε υλοποιηθεί, όμως είναι εγκληματικό και παράλληλα και σχιζοφρενικό να συμβαίνουν αυτά τα πράματα σε μια χώρα η οποία αυτήν την εποχή αναλαμβάνει και την προεδρία του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Σάμπου τζι’ εβάλαν τον αλουπόν να γλέπει τες όρνιχες!

Κι όλ’ αυτά ΠΟΣΩΣ δεν ενοχλούν τους κωλο-αμερικανούς! Μόνο το «δικτάτορα» Άσαντ εφαηθήκαν να τον ανατρέψουν, όπως κάνανε και πριν μερικά χρόνια με τους «δικτάτορες» Χουσεΐν του Ιράκ και Καντάφι της Λιβύης.    

Η Υεμένη ήταν χωρισμένη σε Νότια και Βόρεια, με τη Νότια, να είχε ως πρωτεύουσα το Άντεν και να έχει ανακηρυχτεί το 1967, μετά την αποχώρηση των Βρεττανών,  σε Λαϊκή Δημοκρατία της Υεμένης και είχε διακυβέρνηση με σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς τους οποίους θα σκοπούσε/σχεδίαζε να πετύχει μέσα από τον λεγόμενο «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης»... (Αποδείχτηκε κι αυτός μια ουτοπία, καθώς ό,τι επιτεύχθηκε επί των ημερών του διαλύθηκε ακολούθως εξ ων συνετέθη. Θα επανέλθω με ακόμα ένα παράδειγμα «μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης»πιο κάτω)...  

Δίπλα από την Υεμένη και κάτω από τη Σαουδική Αραβία, βρίσκεται το Ομάν, με τα πετρέλαια και τους σεΐχηδες του. Επειδή για διάφορους λόγους έχουν μελετήσει την πρόσφατη ιστορία της χώρας ετούτης, (εργάζονται και πολλοί κύπριοι εκεί) θα προσπαθήσω σε ευθετότερο χρόνο να γράψω ένα ολοκληρωμένο κείμενο γι’ αυτήν.

Για τώρα απλώς να σημειώσω ότι, κατά τις δεκαετίες ‘60 και ’70, είχε ιδρυθεί κι αναπτυχθεί στο Ομάν κυρίως στα δυτικά της χώρας, (μέσα στην έρημο), στην περιοχή Dhofar (Ζουφάρ) που γειτόνευε τότε με τη Λαϊκή Δημοκρατία της (Νότιας) Υεμένης, ένα αντάρτικο αριστερό κίνημα. Αυτό είχε αρχικά την επονομασία “Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Ομάν και του Περσικού Κόλπου”, αλλά στην πορεία του χρόνου πήρε και διάφορες άλλες ονομασίες... Το αντάρτικο κίνημα του Ομάν προφανώς υποστηριζόταν οικονομικά και στρατιωτικά από την τότε σοσιαλίζουσα κυβέρνηση της γειτονικής Νότιας Υεμένης.  Τελικά όμως (κατά τις αρχές του 1976 ) ηττήθηκε από το κυβερνητικό στρατό του μοναρχικού καθεστώτος της χώρας.  Για να καταφέρει τελικά ο τότε Σουλτάνος του Ομάν να νικήσει τους αριστερούς αντάρες την τελική ο στρατός και η αεροπορία) του σουλτανάτου έτυχαν εκπαίδευσης από τους βρεττανούς,  ενώ βοηθήθηκαν στρατιωτικά κι από άλλες χώρες, κυρίως από το Ιράν και εν μέρει το Πακιστάν και την Ιορδανία, που είχαν στείλει στο Ομάν δικά τους  εκστρατευτικά σώματα, ή/και παρείχαν στρατιωτική κυρίως αεροπορική βοήθεια]...

Στη διάρκεια της “Αραβικής Άνοιξης”, η Συρία ήταν από τις πρώτες χώρες όπου έγιναν διαδηλώσεις. Για να ακολουθήσει ο εμφύλιος πόλεμος και μια ανθρωπιστική καταστροφή που ολοένα χειροτερεύει.

Μόνο η Τυνησία φαίνεται να ακολουθεί μιαν πορεία που υπόσχεται ελπίδα... [Σημ.: μέσα σε καπιταλιστικά όμως, πλαίσια]... Και στην Τυνησία, όμως, τα μέλη του βραβευμένου Κουαρτέτου έχουν πάρει πλέον ο καθένας το δικό του δρόμο, ενώ η χώρα συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα.

Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στο Τυνησιακό Κουαρτέτο μοιάζει σαν προσπάθεια να φανεί πως η “Αραβική Άνοιξη” έχει και επιτυχίες. Σαν προσπάθεια να αποκρυφθεί το γεγονός πως το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Ισραήλ, η Τουρκία, οι φιλοαμερικανικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, η Τουρκία... με τις παρεμβάσεις και τις επεμβάσεις τους στην περιοχή άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.

Η αλήθεια είναι ότι το Ισλαμικό Κράτος χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς από όλους τους πιο πάνω για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Σήμερα, ο ακραίος φονταμενταλισμός κερδίζει έδαφος όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και κοινωνικά. Και μπορεί οι δημιουργοί του να τρομάζουν σήμερα με το δημιούργημά τους, αλλά οι προσπάθειές τους να το ελέγξουν ξανά έχει βαρύ κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

[Σημείωση:

Κοντά σ’ όλ’ αυτά,

- είχαμε αυτές τις μέρες, στην περιοχή μας, διπλή βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, κοντά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό κατά τη διάρκεια ειρηνικής πορείας [το περασμένο Σάββατο, 10 του μηνός], κουρδικών και αριστερών οργανώσεων για το κουρδικό. Απολογισμός κάπου 100 νεκροί  στην Άγκυρα και άλλοι 250 τραυματίες. Οι αρχές κάνουν λόγο για επιθέσεις αυτοκτονίας, κι αν και καμία τρομοκρατική οργάνωση δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης, εικάζεται ότι η σφαγή αποτελεί έργο ισλαμιστών/τζιχαντιστων˙ μα καλάν ο Erdoğan, ο Πρόεδρος της Τουρκίας, εν νεν φανατικός ισλαμιστής και λέγεται μάλιστα ότι ενίσχυε και το ISIS (Ισλαμικό Κράτος) ένα διάστημα; Ξεκάθαρα περιπαίζουν τον κόσμο πλέον!

Υστερογραφική σημείωση 14/10/2015:

Σήμερα γνωστοποιήθηκε ότι οι δύο βομβιστες καμικάζι που ανατινάχθηκαν στην Άγκυρα το περασμένο Σαββάτο σκοτώνοντας πάνω από 100 ανθρώπους ήταν σεσημασμένοι φανατικοί μουσουλμάνοι γνωστοί για τη γενικότερη συμπεριφορά και δραστηριότητα τους στις αστυνομικές αρχές. Ε, ρε αυτό το βαθύ ακροδεξιό τουρκικό [κι όχι μόνο] κράτος!

- την ίδια ώρα η καταπίεση, η αυταρχικότατη και οι διακρίσεις των ισραηλινών σε βάρος των παλαιστινίων τόσο μέσα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη όσο και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ (πολλά τα αιματηρά επεισόδια και μέσα στην ίδια την Ιερουσαλήμ), πυροδοτούν μια νέα [την Τρίτη στη σειρά] Intifada. Ήδη οι νεκροί παλαιστίνιοι έχουν ξεπεράσει τους 20 μεταξύ των οποίων και μία έγκυος γυναίκα και το τρίχρονο κοριτσάκι της... 

Παντού φασισμός. Κατά που θα ‘λεγε κι ο Ναζίμ Χικμέτ (αν ζούσε σήμερα) «και κάθε πρωί, γιατρέ, πάντα η καρδιά μου, στην ανατολική Μεσόγειο, τουφεκίζεται…»]

*************************************

Περαιτέρω σχόλια 

(όχι μόνο δικά ΜΟΥ)

1. Για τις πολιτικές σκοπιμότητες που συνήθως συνοδεύουν τις βραβεύσεις με Νόμπελ, παραθέτουμε πιο κάτω κι ένα παραπολιτικό σχόλιο του (εξ αριστερών) συντάκτη του “Φιλελευθέρου” Γιώργου Φράγκου (Γ. Φρ.) [από την έκδοση της εφημερίδας του Σαββάτου 10 τ’ Οκτώβρη] το οποίο έχει να κάνει με την απονομή του φετινού Νόμπελ Λογοτεχνίας στην εκ Λευκορωσίας ορμώμενη Σβετλάνα Αλεξίεβιτς [Svetlana Alexievich]...

Τελευταία ήρθε στα χέρια ΜΟΥ το βιβλίο της Αλεξίεβιτς “Μολυβένιοι στρατιώτες”, το οποίο αποτελεί μιαν καταγραφή αφηγήσεων και προσωπικών μαρτυριών σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών που πολέμησαν στο Αφγανιστάν κατά των Μουτζιαχεντίν (Ταλιμπάν) για να στηρίξουν το τότε φιλοκομμουνιστικό καθεστώς της χώρας, καθώς και συγγενών και φίλων τους. Ένας κριτικός βιβλίου ονόμασε την Σβετλάνα Αλεξίεβιτς “συλλέκτρια ανθρώπινων εμπειριών”... . Αποτελεί όμως αυτό το είδος της γραφής, λογοτεχνία;

Με την ευκαιρία να σημειώσω ότι για το μακρινό Αφγανιστάν και την αποτυχημένη επαναστατική προσπάθεια των φιλοσοβιετικών Αφγανών Κομμουνιστών να βάλουν (μέσω του λεγόμενου «μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης») τις βάσεις για την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας (μετά που μέσα από μια στρατιωτική εξέγερση κατέλαβαν, το 1978, την εξουσία), έγραψα πριν μερικά χρόνια ένα μακροσκελές άρθρο, όμως τελικά  δεν κατάφερα να το δημοσιεύσω. Κι έκτοτε τούτο παραμένει καταχωνιασμένο στα συρτάρια του Word ΜΟΥ. Αναφορά στο συγκεκριμένο πόνημα ΜΟΥ έκανα και στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 2/2011... 

Ίσως κάποια στιγμή γράψω και λίγα λόγια για τον «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» [με στόχο τον Σοσιαλισμό] τον οποίο ακολούθησαν διάφορες υπανάπτυκτες χώρες, (κυρίως πρώην αποικίες) και ο οποίος έχει ΠΑΝΤΟΥ ανά τον κόσμο αποτύχει! Η ανυπαρξία ισχυρής και συνειδητοποιημένης ταξικά και πολιτικά εργατικής τάξης συνέβαλε τα μέγιστα σ’ αυτήν την αποτυχία. Έτσι πληρείται και το ρηθέν υπό των κλασικών του Σοσιαλισμού, ότι χωρίς εργατική τάξη σοσιαλισμός δεν γίνεται

Γράφει, λοιπόν, ο Γ. Φρ, [που προς στιγμή τον ξεχάσαμε] στο σχόλιο του με τίτλο “Το Νόμπελ της Σβετλάνας”, που αντιγράφω πιο κάτω:

«Δεν θα ήθελα να κάμω τον συνήγορο κανενός ανελεύθερου καθεστώτος, κανενός κράτους με πασιφανή δημοκρατικά ελλείμματα. Ωστόσο, θα ήθελα, να πάρει μια φορά το Νόμπελ Λογοτεχνίας κι ένας συγγραφέας, που να μην είναι κατ’ ανάγκην αντικαθεστωτικός στη χώρα του, που να μην είναι πολιτικός εξορισμός, αυτοβούλως ή δια της βίας.

Η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς από τη Λευκορωσία, νικήτρια του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015 όπως ανακοινώθηκε προχθές, είναι περισσότερο ακτιβίστρια παρά λογοτέχνιδα, περισσότερο δημοσιογράφος παρά πεζογράφος. Μπορεί να υπηρετεί υψηλές αρχές και αξίες, το κάνει όμως ποικιλότροπα και μόνο εν μέρει με το λογοτεχνικό της έργο. Αν κρίνουμε τη λογοτεχνία της με αμιγώς πολιτικούς όρους, βραβεύοντας πότε ανατολικοευρωπαίους και πότε Κινέζους συγγραφείς, τότε κάνουμε αυτό που στα λόγια καταδικάζουμε με βδελυγμία. Κρίνουμε τη λογοτεχνία ιδεοληπτικά και αποκλειστικά και μόνο με βάση της στράτευση της. Οι αισθητικές παράμετροι που πάνε; Κρίμα...» 

[Μια απορία ΜΟΝΟ από μέρους ΜΑΣ στο σχόλιο του Γ. Φρ: Έχει πρόβλημα και ενοχλείται γενικώς με τη «στράτευση της λογοτεχνίας», ο αρθρογράφος του “Φιλελευθερου”; Και με τους λογοτέχνες που (συ)στρατεύονται με την Αριστερά;]...

2. Τις επεμβάσεις και παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων από πλευράς των Δυτικών στον Αραβικό κόσμο τις επεξηγεί αναλυτικά και με διαλεκτικό τρόπο, ο Αριστερός ιστορικός [και συνεργαζόμενος πολλάκις με το ΚΚΕ] Καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης Γιώργος Μαργαρίτης, σε άρθρο του υπό τον τίτλο “Η παλιά σχέση”, στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, του περασμένου Σαββάτου (10/10/2015). Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλο ο Σύντροφος Καθηγητής [και πράγματι Καθηγητής σε όλα ΤΟΥ]: 

«... ο κόσμος άλλαζε και προοδευτικά τα πλεονεκτήματα της Ευρώπης [σημ.: σε βάρος του αραβικού κόσμου] χάνονταν. Στα δικά μας χρόνια τα δημογραφικά δεδομένα, τα στρατιωτικά συνακόλουθα, γύρισαν προς την πλευρά των Αράβων.

Η υπόθαλψη και η πρόκληση της «αραβικής άνοιξης» ήρθε σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία. Η κεντρική ιδέα έμοιαζε εξαιρετική –έτσι συνήθως γίνεται στο ξεκίνημα φιλόδοξων πολιτικών σχεδίων. Η Ευρώπη –ενιαία πλέον μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου–, με την απαραίτητη βοήθεια των ΗΠΑ, θα κατέστρεφε τα αραβικά καθεστώτα που κρατούσαν αποστάσεις από τη “Δύση”

Θα επαναλάμβανε με τον τρόπο αυτό τη μεγάλη της επιτυχία του 1990 –την ανατροπή των Λαϊκών Δημοκρατιών– και την προσαρμογή των χωρών αυτών στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής διαμέσου των «πορτοκαλί επαναστάσεων». Με την εκτατική διεύρυνση του ευρωπαϊκού και αμερικανικού καπιταλισμού, θα ξορκιζόταν για λίγο καιρό ακόμα η κρίση.

Η δημογραφία –όπως και πολλά άλλα– πρόδωσε τους σχεδιασμούς. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε εκατό χρόνια νωρίτερα, ετούτη τη φορά οι “Δυτικοί” δεν είχαν ούτε το δημογραφικό ούτε το στρατιωτικό βάρος για να κατακτήσουν τα κράτη αυτά. Το πληθυσμιακό άθροισμα Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίας, Λιβύης φτάνει τα 100 εκατομμύρια! Με την Αίγυπτο και την αραβική χερσόνησο πλησιάζει τα 300!

Περιορίστηκαν λοιπόν στην καταστροφή των κρατών αυτών και ειδικότερα των μεσοαστικών στρωμάτων που αποτελούσαν στηρίγματα των εκεί καθεστώτων και των αντίστοιχων κρατικών μηχανισμών. Η εμφανής αδυναμία κατάκτησης αποστέρησε τη Δύση από τη δυνατότητα δημιουργίας σύμμαχων προς την υπόθεσή της δυνάμεων. Τα κράτη, λοιπόν, απλά διαλύθηκαν – ούτε υποτάχθηκαν ούτε προσαρμόστηκαν...»

Για το copy-paste, τα εισαγωγικά και καταληχτικά σχόλια και τις σημειώσεις,

Anef_Oriwn

[ένα μπάχαλο τα ‘χουν κάνει οι απανταχού ιμπεριαλιστές/καπιταλιστές στον μαχαλλά μας κι όχι μόνο]

Δευτέρα 12/10/2105

**********************************

Υστερόγραφον (18/10/2015 – 11: 30 π.μ.):

Πολύ ενδιαφέρον, διαχρονικά επίκαιρο και έμπλεο καπιταλιστικής ευτυχίας και το σημερινό άρθρο της αγαπητής Ελένης Μαύρου, στη “Χαραυγή”. Θέμα του η παγκόσμια φτώχια [έτερο γνώρισμα του αγγελικά πλασμένου καπιταλιστικού κόσμου] και τίτλος του η γνωστή [για τους πιο ψαγμένους] ρήση του Μαχάτμα Γκάντι “Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας”. Μόλις αυτό αναρτηθεί στο διαδίκτυο θα ΣΑΣ δώσουμε και το σχετικό link για να το διαβάσετε... [Σημ. 18/10/2015 – 5:25 μ.μ.: Τελικά το link που παραπέμπει στο άρθρο της Ελένης Μαύρου είναι: http://dialogos.com.cy/blog/i-ftochia-ine-i-megaliteri-morfi-vias/]... Στο άρθρο καταγράφονται για τη φτώχεια παγκοσμίως. Εμείς επιφυλασσόμαστε να το αναδημοσιεύσουμε εδώ στο Blog ΜΑΣ σε ευθετότερο χρόνο και με την πρώτη ευκαιρία.

Anef_Oriwn
[η θάλασσα τον Οκτώβρη είναι εξαιρετική]

Κυριακή 18/10/2015
[τ’ “Άη” Λουκά, λένε, σήμερα κι έshει -σ’ όσους αρέσκουν τα παναῢρκα- πανηγύρι στην Αραδίππου˙ να ζήσουν οι Λουκήες τζι’ οι Λουκίες!]...